Από την άλλη αυτό το “Αν το είχε βγάλει άλλη μπάντα ούτε που θα το άκουγες” το έχω βαρεθεί. Όχι για το Wilson συγκεκριμένα, γενικά. Ας βγάλουν οι άλλες μπάντες ό,τι έχουν βγάλει οι εκάστοτε “κατηγορούμενοι”, ή ακόμα και τον εκάστοτε αμφισβητούμενο δίσκο και τα λέμε.
Κατά τα άλλα, όχι ότι μοιάζει, αλλά το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό με το που μπαίνει το ψυχεδελικό κομμάτι ήταν το τελείωμα του… Astronomy Domine :roll:
Όργια προκατάλλειψης από Angmar:lol:
Ειλικρινά δεν ξέρω που βασίζεις την τελευταία σου πρόταση. Και απευθύνεσαι ολίγον τι συγκαταβατικά και σε β’ πληθυντικό.
Εν τέλει οκ γούστα είναι αυτά, αλλα αυτό το πράγμα που ακούω δεν μπορεί να το πει κάποιος αδιάφορο, ούτε έργο του οποιουδήποτε. Εκτός κι αν μας έρχεστε κάποιοι απο το γαλαξία της Ανδρομέδας όπου εκεί τα στάνταρντς της μουσικής είναι διαφορετικά ξέρω γω.
Αν θες εξήγησε παραπάνω τι δεν σου άρεσε ή ποιες ήταν οι προσδοκίες σου στην τελική.
Καλα εχεις δικιο, ειμαι ψιλοχειμαρρος ωρες ωρες. :lol: Δεν το λεω ‘‘κακο κομματι’’, αλλα δε μου φανηκε κατι το ξεχωριστο.
Δε ζηταω τιποτα παραπανω απο το να με ενθουσιασει, κι ενθουσιασμο εδω δε νοιωθω. Πολλα πραγματα μου φαινονται ωραια και καλα δλδ, αλλα αυτο δε σημαινει πως θα παω να χαλασω 15 ευρω για να τα εχω στη δισκοθηκη μου.
Όπως πάνω κάτω λέει και ο Κόζαρος,μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και απ την ανάποδη,δλδ ότι είναι εξίσου κουραστικό να αποθεώνουν κάποιοι τα αμφιβόλου ποιότητας πονήματα της κάθε ανθυπομπαντούλας,επειδή “δεν τους ξέρουν πολλοί” και τους “ανακάλυψαν ψάχνοντας” και τέτοια.Μουσική καλή υπάρχει παντού.Καλώς ή κακώς αυτοί που έφτασαν στο σημείο να δημιουργούν μαζικό hype γύρω από κάθε τους κυκλοφορία σίγουρα δεν είναι τυχαίοι.Και για να κάνω έναν ποδοσφαιρικό παραλληλισμό-αν και δεν το κατέχω με τη μπαλίτσα-θα πω αντίστοιχα ότι Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να γίνει η κάθε Θύελλα Μαγούλας όσο κι αν προσπαθεί με τους 2-3 παικταράδες που ενδεχομένως έχει.
Τώρα για το αν ακούσει κάτι κάποιος πέρα από 2 φορές,αυτό είναι κλασικά καθαρά υποκειμενικό,έχει να κάνει με πολλές παραμέτρους και άλλα τέτοια χιλιοειπωμένα,που είναι όμως και ορθά.
Επίσης-φιλικά πάντα-θεωρώ λιγάκι “άκομψη” την χρήση του β’ προσώπου όπως επεσήμανε και ο amazing_journey.
Πολύ ωραίο κομμάτι, και κλασικό βίντεο Lasse Hoile. Η ανυπομονησία μεγαλώνει!
Το μόνο που θα ήθελα για το δίσκο, είναι ένας άλλος drummer, αλλά φαντάζομαι κάτι περισσότερο θα ξέρει ο SW από μένα! 
@Ηοκαμ: Χοντροκομμενη του κερατα ειναι, αλλα με ξερεις ετσι ειμαι ως ανθρωπος, δεν τα εννοω οπως ακουγονται. Για τους τελευταιους πολλους δισκους του Wilson παντως θα διαφωνησω, ο καθενας εχει 3-4 κομματια που σωζουν τη δουλεια και το υπολοιπο ειναι στα γνωστα average standards των περισσοτερων γκρουπ εκει εξω (για να μη πω πιο χαμηλα). Και δυστυχως ετσι οπως ειναι η μουσικη βιομηχανια σημερα, οι μουσικοι αναγκαζονται να το κανουν αυτο. Καπου ειχα διαβασει σε συνεντευξη - των Trouble νομιζω - οτι πολλοι μουσικοι σημερα αναγκαζονται να κανουν ενα και δυο projects επειδη μονο ετσι βγαινει οικονομικα το πραγμα. Κι απο τη στιγμη που ο Wilson αποτελει περιπτωση μουσικου που προφανως ζει απο αυτο, καπου το καταλαβαινεις, αλλα απ την αλλη λες κι ενα ‘‘καλυτερα να μαζευες τις καλυτερες σου ιδεες και να κυκλοφορουσες κατι πραγματικα δυνατο μια φορα στα τρια χρονια’’. Δεν ειναι παραλογο αυτο που λεω ε, κι αλλοι εχουν εκφρασει την ιδια σκεψη στο παρελθον.
Το έχω ξαναγράψει και θα επιμείνω: Αυτό δε λειτουργεί. Είναι πολύ περισσότερες οι πιθανότητες να βγάλεις κάτι εξαιρετικό όταν κυκλοφορείς συνεχώς δίσκους παρά όταν βγάζεις κάτι ανά τριετία. Αν δεν πιέσεις τον εαυτό σου να γράψει, το αφήνεις, λες εντάξει μωρέ, έχω χρόνο, ας κάνω καμιά περιοδεία και στο τέλος βγάζεις δίσκο απλά για να λες ότι έβγαλες κάτι. Κοινώς, αν ξέρεις ότι θα βγάλεις δίσκο σε 3 χρόνια, δε θα δουλεύεις πάνω του 3 χρόνια, αλλά τον τελευταίο μισό, οπότε δε θα έχεις πραγματικά να διαλέξεις τι είναι καλό και το όχι. Το ίδιο ισχύει και στη δουλειά, στα deadlines, οπουδήποτε.
Από την άλλη μεριά, βέβαια, το αχρείαστο “The Incident” είχε και γαμώ τις απηχήσεις. Του έφερε κόσμο και λεφτά. Ενώ το Insurgentes ήταν μια χαρά δισκάρα από πολλές απόψεις. Σε αυτά, βάλε και το Blackfield που έχει ένα στάνταρ υψηλότατο κάτω όριο πωλήσεων/επιτυχίας…
Είσαι λοιπόν ο Στήβεν Ουίλσον. Από παντού σου λένε ότι βγάζεις και γαμώ τις μουσικές. Τι να πεις; Όχι, βγάζω μετριάτζες, θα αντέξω με το 1/6 του “μισθού” μου για να ικανοποιήσω τις προσωπικές μου απαιτήσεις; Πόσο μάλλον όταν αυτές οι προσωπικές απαιτήσεις είναι κάτι το θωλό, αφού δε βγάζεις επιτηδευμένα κάτι απλά για να αρέσει στον κόσμο-κάτι που θέλω να πιστεύω ότι όλοι συμφωνούμε: ο Στήβεν σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο απροκάλυπτος τυχοδιώκτης ώστε να το κάνει.
Και εν πάση περιπτώσει, για να έρθω στο θέμα των ψαγμένων μπαντών που ανακαλύπτουμε και προτιμούμε, όσοι θέλετε το χάσιμο του A sky moves sideways, πάτε ακούστε το καινούριο Earthling Society που shίζει μικρόφωνα \m/
kι από την παράλλη μεριά, η μουσική δεν είναι δουλειά, deadlines, οτιδήποτε, είναι αίμα δάκρυα κι ιδρώτας. για μερικούς, για τον στέβεν είναι φανερό ότι είναι κυρίως δουλειά.
Η μουσική δεν είναι δουλειά; Όταν είσαι υποχρεωμένος (αφού σου δόθηκε η δυνατότητα) να ζεις απ’ αυτήν;
Η μουσική δεν είναι δουλειά, για όσους δεν μπορούν να ζήσουν από αυτή.
Καλά κάνει και είναι δουλειά βασικά.
ναι, βεβαίως είναι, το λέω ξεκάθαρα στην δεύτερη πρόταση. στην πρώτη υπάρχει ένα σχήμα λόγου για να δείξει πως πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να είναι δουλειά, πρώτιστα τουλάχιστον.
Κακως κανει και ειναι δουλεια, βασικα. Γι αυτο κι η μουσικη βιομηχανια εχει αρχισει να καταρεει. Τα πρεπει αντικαθιστουν τη δημιουργικοτητα κατα ενα πολυ μεγαλο μερος κι αυτο νομιζω πως παρατηρειται ευκολα αν δει κανεις τα πραγματα λιγο πιο στεγνα.
Ναι οκ, και το δικό μου σχήμα λόγου ήταν για το “πως θα μπορούσε να ήταν κι αλλιώς;” για μια περίπτωση μουσικού στο στάτους του στηβεν ουίλσον. Ακόμα και αν ξαφνικά το ήθελε.
Και γενικά, το ακραίο συμπέρασμα αυτού του -υπό άλλες ουτοπικές συνθήκες- πολύ σωστού που είπες είναι ότι επιλέγουμε να ακούμε μόνο τις μπάντες για τις οποίες η μουσική δεν είναι δουλειά και οι οποίες το επέλεξαν συνειδητά αυτό, έχοντας τη δυνατότητα να βρίσκονταν στην αντίπερα όχθη. Αλλά δεν είναι.
Ειλικρινά δε γνωρίζω πόσες θα ήταν αυτές οι μπάντες, με δυσκολεύει. Απλά, όταν με πιάνουν τέτοιοι ρομαντισμοί, ακούω τους τάδε άγνωστους και όταν παίζουν τόσο γαμάτη μουσική λέω στον εαυτό μου ότι τους αρέσει και επιλέγουν να μην τους ξέρει ούτε η μάνα τους. Ποτέ δεν ξέρεις, άλλωστε…
έχει διαφορά ο καλλιτέχνης που ζει από τη μουσική του, από αυτόν που ζει για να ζει (ή να πλουτίζει) από τη μουσική του.
Βασικα δεν το επιλεγουν. Επειδη δεν τους ξερει ο κοσμος καταφερνουν και βγαζουν το κατι παραπανω. Αυτο μου θυμιζει ενα πολυ ενδιαφερον αρθρο που ειχα διαβασει στη Guardian.co.uk (πρεπει να βρω το λινκ για να το ποσταρω καποια στιγμη) που αναφερει σε καποιες φασεις οτι το hype ειναι εκεινο που ουσιαστικα καταστρεφει τα συγκροτηματα. Και δεν ειναι παραλογο ε, οι περισσοτεροι που εχουν να πουν πραγματα σημερα, τα λενε μεσα σε δυο δισκους και μετα ‘‘γεια σας’’. Γιατι; Επειδη ανεβαινουν οι απαιτησεις και το ‘‘πρεπει’’ γινεται πιο ισχυρο απο την αισθηση της δημιουργικοτητας. Σου λεει ο αλλος ‘‘εχω χτισει αυτο και πρεπει να το κρατησω’’, οπως το ιδιο ισχυει και για οσους μουσικους βλεπουν τη τεχνη ως ενα τροπο για να ζησουν.
Θα μου πειτε, γιατι δε συνεβαινε αυτο παλαιοτερα; Γιατι οι μπαντες ηταν λιγοτερες και δεν υπηρχε αυτη η ανταγωνιστικοτητα. Καποιος που ηταν καλος σε αυτο που εκανε μπορουσε να ζησει πολυ πιο ευκολα ενω σημερα υπαρχουν ενα μυριο μπαντες εκει εξω. Τα projects παντως ειναι ενας καλος τροπος για να μενει το ονομα στην επικαιροτητα, περαν απο πωλησεις, επειδη ως γνωστο ο κοσμος ενδιαφερεται for what’s new and hot.
Καμια σχεση παντως με ‘ψαγμενιες’ κι αλλα τετοια χαζα παντως επειδη αναφερθηκε κατι σχετικο πιο πισω. Για μενα η μουσικη ειναι κατι το ενιαιο. Δεν εχει ορια, δεν εχει συνορα. Ενας καλος δισκος του Wilson - για μενα παντα - ειναι ισος με ενα καλο δισκο ενος αλλου γκρουπ, ασχετως ποιος τον εβγαλε, γιατι η μουσικη ειναι τεχνη κι οχι ποδοσφαιριλικι. Εγω τουλαχιστον στο δικο μου νου, ετσι το αντιλαμβανομαι.
…κι απο αυτον που κανει συμβιβασμους για να ζησει απο τη μουσικη του. Δεν ειναι κακο να βγαζεις χρηματα απο αυτο. Ο αυτοσκοπος ειναι το θεμα.
Νομίζω, δεν κατάλαβα ακριβώς αυτά που λες στα δυο τελευταία κειμενάκια (μάνο), στο μεσαίο με μπερδεύει το “αλλά δεν είναι”. Δεν είναι ο ουίλσον στην αντίπερα όχθη εννοείς; Δεν είναι παρούσες οι ουτοπικές συνθήκες; Τέλος πάντων, οι ουτοπικές συνθήκες δεν είναι (σχεδόν) πότε ουτοπικές, εμείς είμαστε δειλοί, ανασφαλείς, φοβισμένοι, βολεμένοι και χωρίς γνώση για το πώς κάτι μπορεί να γίνει διαφορετικά. Επίσης, δεν έχω έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα να βγάζει το ψωμί του ένας συνθέτης με κάποιον τρόπο από τη μουσική του, με ενοχλεί αυτός ο τρόπος να είναι ντετλάηνς, λίμιτιντ εκδόσεις, μάρκετινγκ και γενικά να είναι περισσότερο μπιζνεσμαν παρά συνθέτης. Κι επειδή η αρχική και μεγαλύτερή μου ένσταση είναι αυτό που είπε ο κόζυ για το κάθε πότε θα πρέπει να γράφει και να κυκλοφορεί κάτι ο καλλιτέχνης, όλα αυτά μπορεί να λειτουργούν για εκείνον και άλλα 3 εκατομμύρια εργαζόμενους και καλλιτέχνες, αλλά δεν ισχύουν για όλους για 37 διαφορετικούς παράγοντες. Αν του έχει πει ο γουίλσον ότι ισχύει για εκείνον,πάω πάσο.
Στην μεγάλη πλειονότητα, αν μπορούσαν οι μουσικοί που απλά ζουν, θα πλούτιζαν αν μπορούσαν από τη μουσική τους.
Όπως και σε κάθε άλλο κλάδο, έτσι και στη μουσική βιομηχανία τα λεφτά τα καθορίζουν όλα.
Παλιότερα λοιπόν, τη μουσική που άκουγε ο κόσμος την πλήρωνε. Και την πλήρωνε συνήθως υπερτιμημένα, τουτέστιν υπήρχε αρκετό λεφτό διαθέσιμο για να ζήσει πλουσιοπάροχα τον καλλιτέχνη και 2 και 3 και 5 χρόνια χωρίς να δημιουργήσει κάτι καινούργιο αν ήθελε. Κανείς δεν θα πίεζε τους Floyd, όπως κανείς δεν πίεσε τους Metallica από το 1991 και μετά.
Σήμερα, που το λεφτό δεν ρέει, μπορεί να βγει μόνο άμα δίνεις πολλές συναυλίες το χρόνο και έχεις και κάτι να σε κρατάει στην επικαιρότητα. Για αυτό βλέπουμε το φαινόμενο της κυκλικότητας ως προς τις περιοδείες και τα άλμπουμ των συγκροτημάτων. Τα πάντα (σχεδόν) είναι προγραμματισμένα, ακόμα και ποιους μήνες θα υπάρχουν κυκλοφορίες.
Αυτό όπως έχει αποδειχτεί δεν επηρεάζει την ποιότητα αυτή καθεαυτή, αλλά τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Άλλοι δουλεύουν μια χαρά υπό αυτές τις συνθήκες κι άλλοι όχι.
Υπάρχει ένα δεδομένο conflict και μια λούπα που προκαλείται από την όλη διαδικασία. Κανονικά η έμπνευση οδηγεί στο άλμπουμ και όχι το αντίθετο που επιτάσσει η αγορά, αλλά είναι και αυτό ένα challenge.
Σίγουρα, το σύστημα ωθεί μουσικούς να λειτουργήσουν περισσότερο ως έμποροι και λιγότερο ως καλλιτέχνες, αλλά επειδή οι περισσότεροι εδώ πέρα ζούμε σε ένα “μικρόκοσμο” ακουσμάτων, το βρίσκω αφελές να κατηγορήσουμε για κάτι τέτοιο έναν μουσικό όπως ο Steven Wilson, όπως είναι πολλά και τα υπόλοιπα παραδείγματα μουσικών ίδιας περίπτωσης.
Τι παει να πει “αχρειαστο Incident”. Παρα πολυ καλος δισκος και τον ακουω πολυ συχνα, αν χρησιμευει εστω και σε ενα (1) ατομο να δημιουργησει ωραιες αναμνησεις και να ταξιδεψει με τη μουσικη αυτη, καθε αλλο παρα αχρειαστο ειναι. Και κατι μου λεει οτι αυτο συνεβη με πολλες χιλιαδες κοσμο, κι οχι με ενα ατομο μονο.
Κατα τα αλλα τα πολλα λογια ειναι φτωχεια και να χουμε να λεμε. Ας βγαζει και 100 δισκους ο Wilson αν γουσταρει, κι οποιος θελει ακουει τους 100, αλλος τους 90, αλλος τους 10. Πολυ ωραιο το καινουριο τραγουδακι, γενικα μεγαλη αισιοδοξια για το νεο δισκο.
@Somni: Εκανα ενα edit στο ενδιαμεσο, ριξε μια ματια και πες μου αν σε μπερδευει ακομα γιατι δε θυμαμαι τι αλλαξα. 
Γι αυτο που λες παντως συμφωνω γι αυτο και κοτσαρα το quote του Deckard απο κατω. Στη σημερον ημερα που εχουμε το internet μπορει ευκολα να κρινει καποιος ποτε η διαχωριστικη γραμμη μουσικη | εμποριο αρχιζει να παραβιαζεται, ε κι ενω το εμποριο απο μονο του δεν ειναι κακο, οταν αρχιζει να μπαινει απο πανω δεν μοιαζει και τοσο κολακευτικο εν τελει.
@Outshined: Οκ, ετσι οπως το θετεις συμφωνω σε πολυ μεγαλη βαση με τη διαφορα οτι πιστευω πως ειναι αδυνατο να μην επηρρεαστεις οταν μιλαμε για καλλιτεχνη του εμπορικου επιπεδου ενος Wilson. Προσωπικα δεν κατηγορω μονο τον Wilson, αλλα ολους οσους ακολουθουν αυτο το δρομο. Κατι τετοια μου φερνουν πραγματικη απεχθεια προς μια μουσικη που αγαπω.