Το έχω ακούσει πολλές φορές. Θα εκφράσω κάποια άλλη στιγμή αναλυτικότερα την άποψή μου, προς το παρόν και στα πεταχτά…για μια ακόμη φορά ο Steven Wilson επιβεβαιώνει το χαρισματικό ταλέντο του, αν και ο δίσκος δεν αγγίζει κορυφές…για το magnum opus του ίσως θα πρέπει να περιμένουμε μια άλλη φορά.
Ως προς το Ιnsurgentes…μπορώ να πω ότι εκείνο το άλμπουμ υπηρέτησε καλύτερα το σκοπό του σε σχέση με το Grace for Drowning. Mιλάμε όμως πάλι για έναν πολύ καλό δίσκο.
Δεν ξερω γιατι εχει αγιοποιηθει τοσο το Signify, και ενω ειναι υπεροχος δισκος, προτιμω το Sky Moves Sideways, το οποιο για μενα ειναι η κορυφη της ατμοσφαιρικης εποχης των PT. Απο κει και μετα, Stupid Dream, Lightbulb Sun, In Absentia τα λατρευω ολα (λιγο περισσοτερο τα δυο πρωτα) και δεν καταλαβαινω που βρισκει ο κοσμος το πολυ μεταλ στο In Absentia. Μετα απο κει μας τα χαλασε λιγο βεβαια.
Ναι, ακριβως ετσι.
Δεν ξερω για το πρωτο σκελος, αλλα δε μπορω να σκεφτω πιο κολλημενο ακροατηριο απο το μεταλ. Ολα σχετικα ειναι βεβαια.
+1
Πολύ καλό το άλμπουμ του Wilson.
Δεν το περίμενα γιατί οι Porcupine Tree δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα.
Ισως αυτό να μου αρέσει γιατί δίνει έμφαση στις πιο παλιές prog επιρροές.
Υπάρχει κάτι παρόμοιο από Wilson που μπορεί να μου αρέσει;
Thanks επίσης μαν!!!
Την πρώτη περίπτωση εννοούσα και μάλλον δύσκολα τα πράγματα απ ότι βλέπω…Θα πρέπει να περιμένω την αγορά ενός 5.1 blu ray που θ αργήσει δυστυχώς…:?
Ίσως και ο πρώτος του σόλο δίσκος, το insurgentes, αν δεν το έχεις ακούσει θα σου αρέσει αρκετά γιατι κινείται σε παρόμοια επίπεδα.
Πάντως εγώ το σημείο που λάτρεψα τον wilson ήταν το DVD insurgentes, η ταινια που κυκλοφόρησε λίγο μετά αν θυμάμαι καλά. Έλεγε τόσο σωστά πράγματα εκεί μέσα και πράγματα που ίσως έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές περί μουσικής και περί παιδικής ηλικίας.
Ξεκίνησα σήμερα να ακούω το άλμπουμ… Χαίρομαι απο τη μία που δεν το’κανα νωρίτερα, γιατί θα το είχα ακούσει απο τα μεγάφωνα του λαπτοπ και δε θα ήταν καθόλου καλή επιλογή γιατί θα έχανα το πολυδιάστατο μεγαλείο που “γνώρισα” σήμερα όσο ταξίδευα με τα Μέσα στην Αθήνα, μέσα απο τα μαγικά “in ear” ακουστικά που παγήδευσαν όοοολο τον ήχο μέσα στο κεφάλι μου!! ^.^
Δε θα πω πολλά, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να ρήξω κι άλλες ακροάσεις (προς το παρόν έχουν γίνει 2)… αλλά… είναι ΠΟΛΥ ωραίο ΠΑΡΑ πολύ ωραίο άλμπουμ!!! …
[SPOILER]ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ωραίο!!! [/SPOILER]
Tσέκαρε τους I.E.M…
Γεια σου ρε hokam καύτη.
Γιατί έτσι μας αρέσει…
[I]Καραδοκώ για κάποιον, οποιοδήποτε να πεί καμιά παπαρίτσα να τρολάρω, αλλά ο δίσκος είναι υπερβολικά καλός για κάτι τέτοιο.[/I]
Η νέα τάση επιβάλλει λίφτινγκ με king Crimson διάθεση.-
Θετικά:
-Ο δίσκος είναι για πολλές ακροάσεις. Ακούγεται σε repeat.
-Μου δημιουργεί μια πιο κατασταλαγμένη μουσική προσέγγιση από το προκάτοχο INSUR.
(not better, but different) #signifοConstruKctionοskymovessideaysWTF
-Η φωτογραφία του Lasse είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ απο ποτέ
-Ο Στέφανος δεν γερνάει τελικά. ούτε στη ακρόαση ούτε στην όψη.
Αρνητικα:
αρχισα να το ακουω χθες και ναι ειναι δισκαρα
Νομίζω πως αυτή είναι μία πολύ καλή περιγραφή του πώς εξελίσσεται η εντύπωση που αφήνει ο δίσκος. Στην αρχή (χωρίς να δώσω πολύ βάση) δε μου είπε πολλά. Όσο προχώρησαν οι ακροάσεις αναγνώρισα το μεγαλείο αυτού του δίσκου. Το medley επιρροών 70s prog είναι ασταμάτητο και δείχνει πόσο μεγάλος οπαδός αυτής της μουσικής (όχι ότι δεν το ξέραμε) είναι ο Wilson. Χαρακτηριστική περίπτωση grower.
Δόξα και τιμή λοιπόν και ναι…playmate 
ναι, κάπως έτσι.
Κυκλοφόρησε το πρώτο single από το album:
Tracks Listing:
70τίλα το εξώφυλλο
Necro Deathmort Remix λέει. Wilson goes black metal?!?
και ο Wilson προμοτάρει το facepalm.
Ok.
Διαβάστε, βρείτε τα νέα και κερδίστε ένα ταξίδι στο άγνωστο σύμπαν.
Τώρα είδα οτι υπάρχει συνέντευξη του site απ’εδώ. Αλλά χωρίς socking news.
Χωρίς να έχω ακούσει τα On the Sunday of Life, The Incident, Insurgentes θεωρώ το Grace for Drowning ότι καλύτερο έχει βγάλει ο Steven Wilson.
Ουτε καν, αλλα ειναι παρα παρα παρα πολυ καλος δισκος και το λεω εγω που ειμαι αυστηρος μεχρι θανατου με Wilson. Αν εξαιρεσουμε το TrueΝorth των No Man, τα δυο προσωπικα του ειναι με διαφορα ο,τι πιο ενδιαφερον εχει κανει τα τελευταια πολλα χρονια.
Ούτε No Man έχω ακούσει. Ξέχασα να το αναφέρω. Προσωπικά σε κάθε δίσκο των Porcupine Tree κάποια κομμάτια τα θεωρώ τρομερά και κάποια τα σκιπάρω. Στο Grace που έχει 18 κομμάτια μαζί με τα bonus το μόνο που περνάω είναι το Like Dust I Have Cleared From My Eye κι αυτό μάλλον επειδή είναι μετά το Raider II που μου έχουν πέσει τα σαγόνια κάτω. Αγαπημένος μου δίσκος των PT πάντως είναι το The Sky Moves Sideways.
