Κι εγώ στην ίδια φάση, αντιστέκομαι σθεναρά μετά τα 2 πρώτα!
Γενικά ναι, είναι τραγικό να κυκλοφορεί ο μισός (και βάλε σε άλλες περιπτώσεις) δίσκος πριν την κυκλοφορία του. Καταλαβαίνω τα 1-2 τραγούδια αλλά παραπάνω; Π.χ. όπως λες στο C/C είχαν βγει 4 από τα 7 τραγούδια και στο Future Bites 5 στα 9. Και εντάξει, σε αυτά είχαν ξεκινήσει σχεδόν ένα χρόνο πριν!
Anyway, κοντός ψαλμός…
ας ελπίσουμε αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τα δύο προαναφερθέντα, να πούμε και το Αλληλούια!
Γιατί μείναμε με τον κοντό ψαλμό στο χέρι
Εγώ το κατευχαριστήθηκα το C/C, μην πω ψέματα (αν και είναι πιο ολοκληρωμένο αν βάλεις τα bonus tracks σε κάποια σειρά). Επίσης, live ήταν ακόμα καλύτερο! 
Δεν θα πω πολλά. Θα τα αφήσω για την επίσημη παρουσίαση στο site, η οποία δεν θα αργήσει.
Θα πω μόνο ότι είναι ένα άλμπουμ το οποίο κατά τη διάρκεια της ακρόασής του με κάνει να θέλω να σταματήσω ό,τι μπορεί να με αποσπά, να κλείσω κάθε άλλο ερέθισμα και να αφεθώ στη μουσικότητά του.
Ο Steven θέλει να το γυρίσει στο sound design, κι αυτό φαίνεται ήδη από τις δυναμικές του πρώτου (ιδιαίτερου αρκετά) κομματιού
Έχει τον καλύτερο δάσκαλο για κάτι τέτοιο (βλ. Barbieri).
Noμίζω παρα-ασχολείται πλέον με αυτό το κομμάτι κιόλας. Δεν θα πω πολλά μέχρι να ακούσω όλο το άλμπουμ, τα κομμάτια που κυκλοφορούν μπορούν να δείχνουν και εσφαλμένη εντύπωση για το τι εξερευνά ο δίσκος. Πολύ πολύ γρήγορα, το Economies of Scale δεν είπε απολύτως τπτ, μινιμαλισμός στα όρια της τεμπελιάς (ένας ηλεκτρονικός ρυθμός και layers φωνητικών που τα’χει κάνει με τις οκάδες και καλύτερα), το Tightrope γαμάτο σαν προσέγγιση/σκέψη για κάποιο λόγο δεν απογειώνεται κιόλας όμως ή είναι ιδέα μου, το Rock Bottom πραγματικά καλό και παθιασμένο κομμάτι, οκ ίσως λίγο παλιακό σαν ήχος - είναι μια power ballad επί της ουσίας (αλλά και πάλι κομματάρα still), και το τελευταίο είναι ένα κομμάτι καρφί από την “ποπ-αλτερνατιβ” περίοδο των Stupid Dream/Lightbulb Sun, safely δυνατό κομμάτι - χωρίς παλι να πεφτω στα πατώματα. Ότι κυκλοφορησε συνολικά βγάζει μια comfort zone που μπορεί να είναι και πολύ εσφαλμένη εντύπωση γιατί είναι ένα υποσύνολο του άλμπουμ. Τελικά είπα πολλά .
Δεν έχεις άδικο, παίζει το minimal στα ηλεκτρονικά του κομμάτια, αλλά όχι τόσο όσο στο TFB, αλλά θα σου έλεγα να το προσεγγίσεις με μια μη-prog νοοτροπία, και πιο πολύ electronica.
Συνολικά, νομίζω ότι ακούω όλα τα διάφορα project του μέσα, από PT, solo, No-Man αρκετά, και Blackfield
Μεγάλη αλήθεια.
Επίσης κατα τη γνώμη μου φαίνεται αυτό κ απο το γεγονός οτι τα κομμάτια είναι λίγο all over the place που λεμε κ στο χωριο μου.
Θα δείξει με περισσότερες ακροάσεις, δεν μπορώ να πω οτι δηλώνω ενθουσιασμένος πάντως.
Εγώ ακόμη προσπαθώ να το καταλάβω, για να είναι ειλικρινής. Στο δικό μου χωριό το λένε slow burner
Ας συμφωνήσουμε από τώρα ότι το Staircase είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου πάντως
Για RTRTS-lovers, ναι είναι
Blockquote[quote=“ManosOrff, post:48, topic:67846, full:true”]
Δεν έχεις άδικο, παίζει το minimal στα ηλεκτρονικά του κομμάτια, αλλά όχι τόσο όσο στο TFB, αλλά θα σου έλεγα να το προσεγγίσεις με μια μη-prog νοοτροπία, και πιο πολύ electronica.
[/quote]
Kανένα πρόβλημα δεν έχω, ίσα ίσα, αρκεί να υπηρετεί σωστά τον ήχο. Το A Perfect Life από το HCE είναι ξερά ένα αριστούργημα, το Economies far from it. To Future Bites ήταν περισσότερο ένας άνευρος συνθετικά Wilson, παρά Wilson does successfully electronic pop - στην τελική δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα καλά. Δεν είσαι Tears for Fears καλώς ή κακώς, ούτε Prince, οπότε γιατί να μην τα αφήσεις αυτά στην ακρη (αφου γούσταρες να τα εξερευνήσεις αρχικά και μαγκιά σου) και να κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα; Παντως και απ’όσα εχω διαβάσει το νέο αλμπουμ είναι diverse όσο δεν πάει και σαν αμάγαλμα όλων όσων έχει εξερευνήσει στην καριέρα του οπότε makes sense που το επιβεβαιώνεις. Ασχετο-σχετικό αλλά και το C/C των PT παρ’όλο που το απήλαυσα, οκ, παραήταν safe.
Γιατί μάλλον γουστάρεις ακόμη να τα εξερευνείς, δεν ήταν ένα one-off. Και καλύτερα ένας hate-it δίσκος, παρά όντως το safeness του C/C
Πάντως σε συνέντευξή του που είδα θεωρεί το Future Bites one-off project, δλδ στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου ηλεκτρονικού ποπ δίσκου. Το να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικά στοιχεία here and there προφανώς και είναι κατι άλλο. +1000 για τη δεύτερη σου πρόταση.
Ναι, ως electro-pop ήταν κάτι αυτόνομο. Αλλά η εξερεύνηση του ηλεκτρονικού ήχου σίγουρα μπορεί να συνεχίσει. Το Harmony Codex σίγουρα δεν είναι electro-pop πάντως, είναι αρκετά σκοτεινό. Έχει αυτήν την ηλεκτρονική-trip hop-alternative μαυρίλα σε αρκετά σημεία ενός “Song of I”.
Θα διαβάσουμε και καμία συνέντευξη λέτε;
Μου ζητάει συνέχεια ο Steven εδώ και καιρό να τα πούμε, αλλά είμαι λίγο πιεσμένος χρονικά. Θα δούμε.
Καμία τύχη για λαιβ έχουμε μετά την ακύρωση του 18 και την PT περιοδεία που δεν πέρασε ποτε; To 16 ήταν εμπειριάρα.