Μακάρι να έμπαινα να γράψω για κάτι ευχάριστο…
Τον τελευταίο καιρό φαινόταν καταβεβλημένος στις συνεντεύξεις που έδινε,ήταν λίγος καιρός που άκυρώνονταν κάποια live που έδινε,γενικά φαίνονταν περίεργα τα πράγματα…Αλλά ό,τι πιο δυσάρεστο φανταζόμουν πως μπορούσε να συμβεί μάλλον είναι κοντά…Ο Levon Helm δίνει μάλλον την τελευταία μάχη του με τον καρκίνο…
Δυστυχώς η καρδιά αυτού του φανταστικού μουσικού σταμάτησε σήμερα το απόγευμα…Δεν ξέρω τι να πω,έχω χαζέψει όπως μόνο με τον Dio μου είχε συμβεί…
Ωωωωωωωω ρε φίλε!Τώρα το είδα:(:(
Ειλικρινά τι να πεις,τεράστιος όντως!!
Edit:όποιος θέλει ας ακούσει τις δουλειές του,τρομερός και πολυπράγμων,μέλος μίας μπάντας που ήξεραν την μουσική της παράδοση σε όλο το φάσμα γενικά,εντάξει τι να πεις γαμώ τέτοια ώρα
R.I.P.
Kαι ας ήταν αναμενόμενο τις τελευταίες μέρες σε όσους παρακολουθούμε το fb των Band…
Απόψε ειλικρινά δεν έχω όρεξη να γράψω για τίποτα άλλο, ούτε για τον Ερνέστο, ούτε για Europa League, ούτε για πολιτική και οικονομία, ούτε -πόσο μάλλον- για οτιδήποτε άλλο σχετικό με μουσική…
Γιατί απόψε έκλεισε τα μάτια μία τεράστια μορφή, ένας από τους πιό τίμιους μουσικούς. Ακμαίος και παραγωγικός μέχρι τα τελευταία χρόνια παρά την πάλη με την κωλοαρρώστια, με σπουδαίες σόλο δίσκαρες και με κύκνειο άσμα το καταπληκτικό περυσινό live στο Ryman.
R.I.P.
O Levon Helm γεννήθηκε το 1940 στο Arkansas.Το πραγματικό του όνομα ήταν Lavon, θεωρήθηκε όμως δύσκολο να προφερθεί από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του Ronnie Hawkιns στην οποία συμμετείχε από τα 17 του και ωρίμανσε μουσικά και το άλλαξε σε Levon. Oι γονείς του ήταν αγρότες και εργάζονταν στην καλλιέργεια βαμβακιού,κάτι με το οποίο ασχολούνταν και ο Levon. Ο μικρός Levon είχε μεγάλο σεβασμό για τους γονείς του οι οποίοι ήταν και αυτοί που του μετέδωσαν την αγάπη τους για την μουσική.Από τα οχτώ έμαθε να παίζει κιθάρα.Ασχολήθηκε από μικρή ηλικία και με τα ντραμς.Συμμετείχε σε τοπικούς διαγωνισμούς με την αδερφή του και κέρδισε σε κάποιους από αυτούς.Κάποιοι από τους καλλιτέχνες που τον κέρδισαν σαν παιδί ήταν ο Elvis Presley,o Jimmy Reed,o Bo Diddley,o Sonny Boy Williamson κτλ,καλλιτέχνες που συχνά επισκέπτονταν την περιοχή της Hellena και ο Helm δεν έχανε την ευκαιρία να τους δει.
Στα 17 του ο Ronnie Hawkins διέκρινε το ταλέντο του και τον ενέταξε στην μπάντα του.Η μπάντα ήταν εκρηκτική στα live,ο Ronnie Hawkins ήταν attraction καθώς έκανε φιγούρες και άλλα εντυπωσιακά στην σκηνή και η συμμετοχή του στην μπάντα του αποδείχθηκε σχολείο για τον Levon.Εκεί σιγά-σιγά εντάχθηκαν τα υπόλοιπα μέλη των The Band.To '64 αποχώρησαν από την μπάντα του Ηawkins με σκοπό να δημιουργήσουν μια δική τους μπάντα.Πρώτα σαν συνοδευτική μπάντα του Dylan(τα τραγούδια του οποίου δεν καταλαβαίνανε γιατί έπρεπε να έχουν τόσους πολλούς στίχους:p ) και στη συνέχεια μόνοι τους εκτοξεύθηκαν για λίγα χρόνια στην κορυφή της rock μουσικής,τουλάχιστον στην Αμερική.Ο Levon Helm γνώρισε μεγάλη αναγνώριση,όπως και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, αυτά τα χρόνια παίζοντας πάντα τα πράγματα που του άρεσαν από μικρός.Η φωνή του ίσως υπήρξε και το πιο “αμερικανικό” στοιχείο στην μουσική τους,με την βαριά “southern” εκφορά των στίχων να είναι χαρακτηριστική.Υπήρξε βασικός τραγουδιστής σε πολλά από τα καλύτερα κομμάτια τους (πχ. Τhe Night They Drove Old Dixie Down,The Weight).
Ταυτόχρονα ήταν καταπληκτικός ντράμερ,με το cool,σχεδόν soul,παίξιμό του και το όμορφο groove να τον χαρακτηρίζουν(ακούστε τον στο King Harvest).Τα τελευταία χρόνια πριν την διάλυση της μπάντας,πολλές φορές αντιτάχθηκε στον “ηγετικό” ρόλο του Robinson και τον κατηγόρησε ανοιχτά τόσο για το ότι διέλυσε την μπάντα την στιγμή που αυτός θεωρούσε πως έχουν μέλλον μπροστά τους, ενώ θεώρησε πως το The Last Waltz δεν παρουσίασε ποτέ τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας με τον σεβασμό που τους άξιζε (και που εν μέρει έχει δίκιο αν και είναι καταπληκτικό live) και στην ουσία το αποκύρηξε.Η αλήθεια είνναι πως ο Helm,διαβάζοντας την βιογραφία του,δείχνει πόσο εκτιμούσε τόσο τους μουσικούς όσο και τους ανθρώπους που αποτέλεσαν τους The Band και προσπάθησε να υπάρξει ενωτικός όταν φάνηκε ο πως o Robinson αποσχίζονταν από τους υπόλοιπους.
Μετά την διάλυσή του group, αποφάσισε να συνεχίσει σαν solo μουσικός.Κυκλοφόρησε το Levon Helm & the RCO All-Stars το 1977,και ακολούθησε το ομώνυμο άλμπουμ την αμέσως επόμενη χρονιά.Το πραγματικά μεγάλο άλμπουμ του όμως ήρθε το '80 με το American Son που αξίζει πραγματικά να ακούσετε όσοι σας αρέσουν οι The Band. Στην συνέχεια κυκλοφόρησε ένα ακόμα ομώνυμο άλμπουμ.
Κάπου εκεί,δημιουργήθηκε έντονη η επιθυμία του να επανασυνδεθεί με τα υπόλοιπα μέλη των The Band,ιδέα που δεν σταμάτησε να τριγυρνάει το μυαλό του,εξάλλου δεν έπαψε ποτέ να είναι φίλος με τους υπόλοιπους.Κάτι τέτοιο έγινε(χωρίς την συμμετοχή του Robertson βέβαια) το '83.Δυστυχώς τρία χρόνια μετά ο Richard Manuel αυτοκτόνησε,κάτι που συνέτριψε τον Levon(δείτε το The Band της σειράς Classic Albums και την εκτίμηση που δείχνει στο πρόσωπο του Manuel) και τα υπόλοιπα μέλη,δεν κατάφερε όμως να σταματήσει την επιθυμία τους για μουσική.Την δεκαετία του '90 oι The Band κυκλοφόρησαν 3 άλμπουμς και πέρασαν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Κάπου στα τέλη της ίδιας δεκαετίας διαγνώσθηκε με καρκίνο του λάρυγγα.Υποβλήθηκε σε επέμβαση επιτυχημένη.Αν και δεν μπορούσε για μεγάλο διάστημα να τραγουδήσει συνέχισε να παίζει ντραμς.Συνήθιζε να διοργανώνει το Midnight Ramble sessions στο studio του στο Woodstock (στο οποίο ηχογράφησαν και οι The Black Crowes το καταπληκτικό τελευταίο διπλό άλμπουμ τους). Στα live αυτά συμμετείχαν σπουδαίοι μουσικοί όπως οι Donald Fagen, Chris Robinson, Garth Hudson και πολλοί άλλοι.Η ολοκληρωτική επάνοδός του όμως στο μουσικό προσκήνιο έγινε με το Dirt Farmer του 2007 και το Electric Dirt του 2009.Και τα δύο άλμπουμς κέρδισαν Grammy( στις κατηγορίες Traditional Folk Album και Americana ανίστοιχα) κάτι που πέτυχε και με το περσινό του Ramble at the Ryman.Τα χρόνια αυτά ο Helm έδινε ζωντανές εμφανίσεις (μέχρι και support στους Crowes οι οποίοι έτρεφαν τεράστιο σεβασμό γι’αυτόν και τους The Band και κάθε βράδυ συνήθιζαν να παίζουν μαζί στη σκηνή τραγούδια των The Band).
Και φτάνουμε στο σήμερα.Κάποια πρόσφατα βίντεο έδειχναν τον Levon πάντα χαμογελαστό αλλά εμφανώς καταπονημένο.Πριν λίγο καιρό,παρακολουθώντας την σελίδα του στο facebook είδα πως ακυρώθηκαν κάποιες εμφανίσεις.Αρχικά φοβήθηκα μήπως έτρεχε κάτι σοβαρό αλλά κάποιες ανανεώσεις επιβεβαίωναν πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και πως ο Levon θα είναι πάλι στη σκηνή σύντομα.Δυστυχώς η αρχική ανησυχία για επαναφορά των προβλημάτων του με τον καρκίνο επιβεβαιώθηκε πριν δύο μέρες από την οικογένειά του.Σήμερα είχαμε την τραγική είδηση του θανάτου του.Τα μέλη των The Band ήταν δίπλα του σε αυτές τις τελευταίες του στιγμές…Ακόμα και ο Robbie…
Ο Levon Helm είναι για κάποιους μας τεράστια απώλεια.Αν και στα 72 του χρόνια, ήταν ενεργός μουσικός,δεν ήταν απλώς ένας καλλιτέχνης που στηριζόταν στα παράσημα του παρελθόντος.Είχε παρόν και αν δεν παρουσιαζόταν ξανά αυτή η αρρώστια πιθανότατα σπουδαίο μέλλον.
[SPOILER]Ανάφερα παραπάνω πως με τον Dio τα συναισθήματά μου ήταν παρόμοια.Όμως ο Dio ήταν κυρίως αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας.Ο Levon Helm είναι οι αναμνήσεις μου,είναι ο σύντροφος μου σήμερα και θα είναι ο σύντροφός μου για πάντα.Σε ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου οι μουσικές του θα με συντροφεύουν…Ακούω το μπάσιμό του στο τελευταίο verse του Rockin’ Chair και δακρύζω…Σε ευχαριστώ για όλα Levon,θα σε σκέφτομαι και θα σε ευγνομονώ για όσα μου χάρισες για πάντα…Αντίο φίλε μου…[/SPOILER]
Πολύ ωραία λόγια Hopeto:)
Mία δήλωση ενός ανθρώπου που όλοι ξέρουμε τι σχέση είχε με τον Levon και τους The Band
He was my bosom buddy friend to the end, one of the last true great spirits of my or any other generation. This is just so sad to talk about. I still can remember the first day I met him and the last day I saw him. We go back pretty far and had been through some trials together. I’m going to miss him, as I’m sure a whole lot of others will too.
Bob Dylan
Thanks Floydised. Δεν το έχω διαβάσει,παίζει να έκανα λάθη, ίσως και ανακρίβειες αλλά είναι λίγα λόγια για τον Levon και την ιστορία του.Μακάρι έστω και δύο τρεις να ασχοληθούν λίγο.Έχει πολύ ψωμί η καριέρα του.
Γενικά έχει ευαισθητοποιηθεί πολύ η μουσική σκηνή,πολλοί έχουν στείλει τα μηνύματα συμπαράστασης προς την οικογένεια του και τον ίδιο.
Πέρα από τον Garth Hudson και τον Robbie Robertson των The Band,και τον Βοb Dylan που ανάφερες,άλλοι καλλιτέχνες που έστειλαν μηνύματα συμπαράστασης ήταν ο Slash,οι Little Feat,o Flea,o Joe Walsh,η Τedeschi και Trucks για να ονομάσουμε μερικούς και πιστεύω ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.Πιστεύω πολλοί θα αποδώσουν φόρο τιμής και σε live εμφανίσεις τους,κάτι Allman Brothers,κτλ.
Να ένα πρώτο tribute από τους Βand of Heathens.
Και ένα δεύτερο από τους Drive-By Truckers.
Και ο θεός Haynes.
Ρίγη…
Θυμάμαι σαν χθες και θα θυμάμαι πιστεύω για όλη μου τη ζωή ένα οργιαστικό live του Σεπτεμβρίου του 2007 όπου οι Mule είχαν κλείσει με το I shall be released…
Πάρτο και χωρίς την παράφωνη κοπέλα του πρώτου βίντεο. :roll:
http://www.youtube.com/results?uploaded=d&search_type=videos&utm_source=upload_restrict_tip_top&search_query=levon+helm
Σε ζηλεύω Γιώργο με όλες τις συναυλιακές σου εμπειρίες…
Είναι κάποια άτομα που πρέπει να τους απαγορεύεται να μιλάνε για συναυλίες που έχουν δει εδώ μέσα:p
Καλά, έρχεται και εσένα η σειρά σου, έχεις να περιμένεις τον Ιούλιο! 
8)
Ήραθν τα εισητήρα για Springsteen,Mule τον Ιούλη και Schofield τον Μάη.:D:D:D
Levon,πρέπει να είσαι πολύ χαρούμενος που βρήκες τους αγαπημένους σου φίλους…Θα ακούγονται οι φωνές και των τριών σας ξανά μαζί…
Είναι πραγματικά συγκινητικό το πόσες μπάντες έπαιξαν tribute στον Levon.Έχει γεμίσει το διαδίκτυο με βίντεο.
Να το It Makes no Difference ολόκληρο από Allman Brothers Band.Kαι όμορφες εικόνες στο video-wall.
Hopeto, μιας και εισαι μεγαλος φαν της μπαντας. με εψησες να ακουσω κατι απο δαυτους και προτιμω να παρω καποιο δισκο τους αντι να κατεβασω, να σε ρωτησω
Τα Remastered που κυκλοφορουν αξιζουν απο αποψη ηχου ή ειναι σαν πολλα συγχρονα remastered album που εχουν καταστρεψει τον οριτζιναλ ηχο του δισκου?
Να παω για το music from big pink η για το ομοτιτλο?
Aξίζουν τόσο τα cd όσο και τα βινύλια(τουλάχιστον του Cahoots που έχω σε βινύλιο είναι πολύ καλός ο ήχος).Στα συν των cd ότι έχουν και ενδιαφέροντα bonus tracks και πληροφορίες για τις ηχογραφήσεις κτλ.Εμένα γενικά μ’αρέσουν αυτά όποτε…κρίνε μόνος σου. Αν έχεις κατασταλλάξει στα δύο αυτά άλμπουμ άκου κατά τη γνώμη μου το ομώνυμο.Kατά την άποψή μου έχει καλύτερη παραγωγή,την ιδανική για τα γούστα μου,και ρέει καλύτερα σαν άλμπουμ.Έχει και τα 2 από τα 4 μάλλον αγαπημένα μου κομμάτια τους μέσα,και γενικά πολλές μικρές μαγικές στιγμές σε κάθε τραγούδι.Αν και κάθε τραγούδι είναι αρκετά πιασάρικο,πρέπει να δωθείς στο άλμπουμ για να σου αποκαλυφθεί πλήρως.Δεν μπορώ να είμαι και αντικειμενικός,μιλάμε για το αγαπημένο μου άλμπουμ ανεξαρτήτως μουσικών ειδών κτλ.
Από την άλλη,μπορεί να το έχω αναφέρει και πιο πάνω,πιστεύω πως αν κάποιοι ενδιαφέρονται για τους The Band αλλά δεν είναι εξικοιωμένοι με τόσο αμερικανικό “back to the roots” ήχο, ίσως να τους ήταν πιο εύκολη η ακρόαση του επίσης καταπληκτικού Stage Fright για αρχή.Είναι λίγο πιο “κιθαριστικό” το άλμπουμ,λίγο πιο “rock” θα μπορούσα να πω.Ακόμα και το live τους να χτύπαγες,το Rock of ages,πιστεύω θα καταστάλλαζες και στο ποια κομμάτια σου άρεσαν περισσότερο και θα το έπαιρνες μόνος σου από εκεί και πέρα.
Αν θες κι άλλες πληροφορίες πες.
Μπαλαντάρα από το American Son.Ακούστε.
Επίσης φόρος τιμής από τον Bonamassa:
Εκατοντάδες κόσμος στην κηδεία του.Τουλάχιστον στην Αμερική αναγνωρίζονται ακόμα κάποιοι σπουδαίοι μουσικοί.
Bruce Springsteen-The Weight
Δείτε αυτό,ίσως σας φανεί ενδιαφέρον,έχει να κάνει με το Midnight Ramble,συνεντέυξεις,live τραγούδια,ό,τι πρέπει.Για τα 69 γενέθλιά του το συγκεκριμένο.