το franks ενώ θεωρείται κορυφαίο προσωπικά δε μου άρεσε κ τόσο
ξεχωρίζω το πρώτο του, closing time, το heart attcak n vine κ το
Ή αντί να δώσετε 7,50 στα μετρόπολις, πάρτε τα φθηνότερα από play.com =)
http://www.youtube.com/watch?v=lMVrMqDCH20 από Bone Machine.
ΑΚΟΜΗ φτηνότερα ?
σοβαρολογείς ?
μια άλλη εκδοχή του ice cream man που ΑΓΑΠΑΜΕ
Νταξ, δεν έχω κάνει και διατριβή, τα Closing Time και Bone Machine έχω, δεν έχω να πω πολλά. Θεός. Πάω να ακούσω, έχει συννεφιά και ταιριάζει 
Απίστευτη, θεατρική, ‘μεθυσμένη’ φωνή, αν και τον ήξερα σαν όνομα τον ανακάλυψα προ 2ετίας χάριν σε συμφορουμίτη που τον είδε έξω και από τότε προσκυνώ! Αγαπημένα albums : Blue Valentine, Rain Dogs και Bone Machine (ένα από κάθε δεκαετία!). Και Heartattack and Vine και Franks wild years από κοντά. Δεν έχω ακούσει τα Mule Variations και Real Gone, καμιά γνώμη γι’ αυτά? (αν και μιας και το θυμηθηκα θα τσεκαριστούν λίαν συντόμως!)
Ποιος συμφορουμίτης τον είδε λάιβ? 8O
Βγήκε το Glitter and Doom Live, το άκουσε κανείς? Εγώ δεν έχω προλάβει ακόμα, το Dirt in the Ground έβαλα κάποια στιγμή και είναι πειραγμένο. Με μια ματιά που έριξα δεν είδα και τα καλύτερα για το δισκίο…
το ακούσα εγώ όταν πρωτοβγήκε και ήμουν Αμερική
είναι “δύσκολο”. σχεδόν όλα είναι πειραγμένα κ οι επιλογές των κομματιών είναι λίγο… κάπως. περιέργο δισκίο (και αυτό)
συμφωνείς με το “real gone” που βάλαμε στη λίστα με τα καλύτερα?
Έχω ακούσει μόνο τα κλασσικά του: Rain Dogs, Swordfishtrombones και The Heart of Saturday Night.
Αξίζει τόσο το Real Gone;
Ήμουν χθες σε ένα μαγαζί (Χρυσοστόμιο, Αιγάλεω) και έπαιξε ένα συναυλιακό του το οποίο ήταν απίστευτο αλλά δεν ξέρω ποιο ήταν και έχω φαγωθεί να το βρω! Ακόμα και τον βλακέντιο τον ντι τζέι όταν τον ρώτησα ποιο ήταν, δεν ήξερε όνομα.
Πολύ καλός δίσκος το Real Gone, όχι και στα 5-6 καλύτερα του όμως.
Ήταν από το καινούριο; Αν όχι για δοκίμασε το 16 shells from a Thirty-Ought Six. “Παίζει” πολύ η live εκδοχή του.
Και ναι το Real Gone αξίζει τόσο. Δεν ξέρω αν είναι μέσα στα 5-6 καλύτερα (δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο τόσα) και δε θεωρώ ότι μπορείς να κρίνεις έτσι τη δισκογραφία του Waits, καλύτερα να την χωρίζεις σε περιόδους.
Γενικότερα, ο ντι τζέι εκεί έπαιζε πολλά λάιβ τραγούδια σε βίντεο γουόλ. Και όταν έβαλε το εν λόγω κομμάτι του Γουέιτς, το μόνο που μου είπε ήταν ότι είναι από ένα λάιβ στην Ολλανδία. Η όλη φάση μου έκανε λίγο '90s πάντως.
Τεσπά, θα τσεκάρω το νέο άλμπουμ αλλά και αυτό το τραγούδι που προτείνεις, να δω μήπως και… Θενκς!
To glitter and doomed που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο που μας πέρασε πάντως ε΄χει λαιβ εκτελέσεις πολλών χρόνων …ενδεχομένως να λές αυτο…και είναι καλό…πολύ…
αγαπημένος καλλιτέχνης με μια εξαίσια μουσική και μια σπουδαία καλλιτεχνική πορεία.
Είναι φαινόμενο απο μόνος του αυτός ο Καλλιτέχνης!!!
Μέγιστη μορφάρα ο Waits. Πέρα από το ότι έχει απο τις χαρακτηριστικότερες, πιο εκφραστικές,και πιο χαρισματικές στην τελική φωνές που έχουν βγει ποτέ, ο τύπος αξίζει πραγματικά να λέγεται καλλιτέχνης. Δεν έχω ακούσει πολλά δυστυχώς, αλλά και μόνο τα Raindogs και Swordfishtrombones να είχα ακούσει ,πάλι τα ίδια θα έλεγα.
Και το Real Gone είναι καταπληκτικό. Πραγματικά εκτιμώ απίστευτα το γεγονός ότι είναι στην πιάτσα τόσες δεκαετίες, και ΚΑΝΕΙΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΟΣ δεν τον αντιμετωπίζει σαν δεινόσαυρο η πάλιουρα η κάτι τέτοιο. Διότι πολύ απλά συνεχίζει να επγρεάζει και να συνδιαμορφώνει τις ΤΡΕΧΟΥΣΕΣ εξελίξεις. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν παρά ελάχιστοι μουσικοί ενεργοί πριν απο τα 70’s, που να αποτελούν ενεργό κομμάτι τις μουσικής εξέλιξης μέχρι σήμερα, και είναι ένας απο αυτούς. Και έχει μπλέξει τα μπούτια του με πααάρα πολές διαφορετικές μουσικές, και τις κάνει blend και είναι τίγκα στο συναίσθημα συνεχώς. Και οι στίχοι του είναι για σεμινάριο,για σεμινάριο όμως.Απίστευτη χρήση των λέξεων, απίστευτες οι εικόνες που δημιουργεί. Και την σκοτεινιά, παρακμή, και αυτή την αίσθηση “I’ve been throught A LOT of shit” που βγάζει κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, δεν μπορώ να την βρω πουθενά αλλού
Και οκ, δεν θέλω ούτε να φανταστώ πόσο αλκοόλ έχει βομβαρδίσει αυτό το συκώτι,πραγματικά
τεράστια μορφή, απίστευτος καλλιτέχνης. έχει δίσκους που δεν ακούγονται, αλλά έχει γράψει πολλές δισκάρες, με αποκορύφωμα το real gone μετά απο τοοοοοοσα χρόνια δισκογραφίας, το οποίο και ήταν στην επιλογή του ρόκιν για τις καλύτερες κυκλοφορίες της δεκαετίας
Αυτό.
Επίσης από τις λίστες του ροκιν έλειπαν αριστουργήματα και περίσσευαν αρκετά σκουπίδια, οπότε δεν έιναι επιχείρημα. Αν και είναι ωραίος δίσκος, δεν ακουμπά καν Rain Dogs, Swordfishtombones, Frank’s Wild Years.
Πράγματι η σύγκριση μάλλον δεν πολυστέκει, τα άλλα έχουν περάσει και το τεστ του χρόνου εξάλλου,ενώ το Real Gone είναι φρέσκο. Δεν ήμουν παρών όταν βγήκε το Rain Dogs,πχ, αλλά πρέπει να ήταν πολύ ρηξικέλευθο για την εποχή του.
Και με το σήμερα να συγκριθεί βασικά,πάλι ρηξικέλευθο είναι.
εμένα πάλι που είμαι οπαδός του 90ζ κ δώθε waits, το real gone το θεωρώ τεράστιο πόνημα.
όπως είπαμε κ παραπάνω, ο άνθρωπος έχει τόσο διαφορετικούς δίσκους, που σε φάσεις είναι σχεδόν άτοπο να τους συγκρίνεις ακόμα κ μεταξύ τους
τη λίστα μας την έφερα ως παράδειγμα για να τονίσω ότι στο ρόκιν μας άρεσε τοσο, που τον βάλαμε, ενώ θεωρητικά μετά από τόσους δίσκους θα περίμενε κάποιος να έχει κουραστεί. κ όμως όχι ! συνεχίζει να βγάζει δίσκους που έχουν πολλά να πουν
από την άλλη υπάρχει κ Η ΑΛΗΘΕΙΑ του ζαφροκ, με την οποία όποιος κ να τα έβαλε, έχασε, άρα ποιος ειμαι εγώ να πω γνώμη
Αυτό ισχύει, αγαπητέ oπαδέ των Inactive Messiah.