both
ειναι long story
αλλα πιο πολυ με ενδιαφερει ο αντικτυπος που εχει η “κριση” στην αγγλια?
Την καθημερινότητα και τους ρυθμους του Λονδίνου δε θα τα πάλευα με τίποτα,όσο κι αν το λατρεύω. Είναι πανάκριβα ήδη,θα γίνει ακόμα πιο ακριβό πιστεύω,αν δεν έχεις μια δουλειά που να σου δίνει το περιθώριο να κάνεις και πράγματα,εκτός απ το να πληρώνεις λογαριασμούς και πρώτες ανάγκες, για μένα δεν αξίζει τον κόπο.Το ιδανικό όπως το σκέφτομαι για μένα,θα ήταν να ζούσα-δούλευα 1-1.30 ώρα έξω απ το Λονδίνο(πχ σε κανα Kent) και να πεταγόμουν μόνο για pleasure και καθόλου για business.
Anyway,μια φίλη φεύγει αύριο για το Λονδίνιουμ,με την ελπίδα να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά καταρχήν,ώστε να συντηρείται και στη συνέχεια να ψάξει για κάτι καλύτερο ίσως.Κι αυτή δεν είδε προκοπή με τα 1500 βιογραφικά που έστειλε από δω,οπότε είναι σίγουρα καλύτερο να χεις διεύθυνση στο μέρος που ζητάς δουλειά.Θα τη ρωτήσω καμιά πληροφορία για το που/πως/γιατί είναι καλύτερα να ψαχτείς κτλ και θα ενημερώσω αν μάθω κάτι.
Προσωπικά πάντως δε θα φευγα με τίποτα αυτή τη στιγμή,ακόμα κι αν δεν είχα δουλειά(που μέχρι πρότινος δεν είχα δλδ!),για πολλούς και διάφορους λόγους.Όσο κι αν η χώρα κατήντησε ένα τεράστιο μπουρδέλο,κάποια μικρά πραγματάκια της καθημερινότητας,που τώρα φαίνονται ίσως ασήμαντα στους περισσότερους από μας,αλλά θα αποκτούν μεγαλύτερη σημασία όσο περνάνε τα χρόνια πιστεύω, με κάνουν να σκέφτομαι ότι δεν είναι πανάκεια η μετανάστευση. Τεσπά,ίσως να περνάω καμιά υπεραισιόδοξη φάση,τι να πω…
Δεν ξερω τι ακριβως εννοεις με τουτο που λες, διαφωνω λιγακι στο θεμα της δουλειας, αν δεν βρισκεις με τιποτα εδω τι να κατσεις να κανεις; Παντως νομιζω παει λιγο αλυσιδα το μεταναστευτικο τελευταια, αρκετοι δεν προσπαθουν καν να βρουν εδω δουλεια δλδ, εχουν φιλους που φευγουν/γνωριμιες/συγγενεις κ.λ.π. Οχι οτι τους αδικω βεβαια, αλλα εγω προ κρισης δεν θα σκεφτομουν να φυγω απο Ελλαδα, αλλοι θα το εκαναν/ το ηθελαν ουτως ή αλλως και απλα ηρθε η αφορμη.
Χμμ, ίσως. Αλλά να τσεκάρεις σίγουρα τις ιστοσελίδες των Πανεπιστημίων για μεγαλύτερη σιγουριά.
Σκανδιναβία πάντως, επειδή το 'χω ψάξει αρκετά, το 90%+ των προγραμμάτων είναι δωρεάν, δίνεις μονάχα κάτι fees στην αρχή, 200-300? περίπου.
Nα’σαι καλά ρε… και εννοείται το σπίτι μου θα είναι ανοιχτό, το δωμάτιό μου μάλλον, για φιλοξενία. Ο Πέτρος ήταν το πρώτο άτομο που έμαθε τα νέα, μιας και το σχετικό mail το διάβασα σπίτι του. Μου θύμισες και την ταινία που με έπρηζε ένας φίλος να δω.
Πάντως θα συμφωνήσω με Χόκαμ, το εξωτερικό και η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια. Θα μου πει κανείς τότε γιατί έφυγα. Μα για το προφανές, με είχε φάει η ανεργία στην Ελλάδα, η ανασφάλεια και αυτό το συναίσθημα να νιωθεις το βάρος του να είσαι 30 χρονών και να στηρίζεσαι στους γονείς.
Και εδώ όμως (Ιρλανδία) η κατάσταση δεν είναι καλή, αντιθέτως. Και δε μιλάω για την κρίση των τελευταίων ετών, αλλά για καταστάσεις και δεδομένα ανεξάρτητα της κρίσης. Για να μείνεις μόνος σου σε ένα αξιοπρεπές σπίτι στο Δουβλίνο θες πάνω κάτω 800-900 μηνιαίως, λογω κρίσης μάλιστα γιατί προ κρίσης τα ποσά άγγιζαν τα 1200 το μήνα. Γι’αυτό η πλειοψηφία των κατοίκων ζει σε σπίτια κοινόβια, 4 άτομα, 5 και βάλε μοιράζονται ένα σπίτι. Οι συγκοινωνίες είναι πανάκριβες, χαρακτηριστικά η μηνιαία κάρτα στα ΜΜΜ κοστίζει 100 ευρώ. Αλλά οκ αυτό θέμα το διορθώνεις με ποδήλατο. Σε τραγική κατάσταση και το σύστημα υγείας. Σχεδόν καθόλα ιδιωτικοποιημένο, αν δεν έχεις φράγκα απλά την πάτησες. Κυριαρχεί η ιδιωτική ασφάλιση αλλά ακόμη και αυτή η δήθεν δημόσια είναι κατα το ήμισυ στα χέρια ιδιωτών. Προσωπικά και για την ώρα, αποφάσισα να μείνω ανασφάλιστος γιατί αλλιώς δεν θα βγαίνω οικονομικά. Στην πορεία βλέπουμε. Και μιλάμε για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για συντάξεις κλπ γελάμε έξω δυνατά.
Τώρα για μεταπτυχιακές σπουδές και προπτυχιακές εννοείται δεν είναι δωρεάν. Ένα μεταπτυχιακό κοστίζει περίπου 6000 ευρώ ετησίως, και από εκεί και μετά στο πανεπιστήμιο πληρώνεις τα πάντα. Ακόμα και το ιατρείο να επισκεφτείς του πανεπιστημίου πρέπει να σκάσεις 50 ευρώ. Αν σε πιάσουν να αντιγράφεις 50-80 ευρώ πρόστιμο κ.ο.κ. Τραγελαφικές καταστάσεις.
Ξες ποιο θεωρώ λιγάκι παράλογο στο όλο τρεντ της μετανάστευσης?Ότι πολλοί είναι διατεθειμένοι όταν πάνε έξω,να δουλέψουν σε παμπ,πλασιέ,τηλεφωνητές,σε σκουπίδια,σε φάμπρικες και γω δεν ξέρω που αλλού και μάλιστα με ποσοστά και συμβάσεις 6μήνου πχ και εκεί πιθανότατα(γιατί δεν νομίζω ότι όλοι πια πάνε να βρούνε έτοιμο-στρωμένο το γραφειάκι τους στο City να τους περιμένει) ενώ εδώ,αν τους πεις να κάνουν απλά αίτηση για μια τέτοια δουλειά,τους πιάνει κοκομπλόκο.
Σόφι,κι εγώ επειδή δεν έβρισκα δουλειά,αποφάσισα να την δημιουργήσω.Επένδυσα αυτά που είχα στην άκρη(και θα τα τρωγα μέσα σε κανα χρόνο έξω),δανείστηκα άλλα και τουλάχιστον το παλεύω περιμένοντας επιδοτήσεις από ΕΣΠΑ κτλ,δεν ξέρω για πόσο,αλλά δεν το παλεύω λιγότερο πάντως,απ ότι θα έκανα αν έμενα έξω.
Πιστεύω πάντως έχει να κάνει και με την εξειδίκευση σε μεγάλο βαθμό.Δλδ με προυπηρεσία ως φιλόλογος νέων ελληνικών κατά κύριο λόγο,σε τι διάολο δουλειά να αιτηθώ??Ενώ κάποιος πχ με σπουδές οικονομικών,με προυπηρεσία σε μια μεγάλη εταιρεία πχ,έχει όπως και να το δει κάποιος περισσότερες πιθανότητες να βρει κάτι εύκολα.Κάποια επαγγέλματα,δυστυχώς ή ευτυχώς,είναι περισσότερο πιστεύω “εσωτερικής εκμετάλλευσης” και κυρίως όσα έχουν να κάνουν με θεσμικό-νομικό πλαίσιο όπως η εκπαίδευση και η νομική γενικότερα,αφού τα συστήματα αυτά μπορεί να διαφέρουν αρκετά ανα χώρα.
A, μη μου βάζεις ιδέες!:-k
Βασικά πολύ διεξοδική περιγραφή, και είναι φως φανάρι πως περιέγραψες την ελλάδα σε 5 χρόνια μαξ.
Ε, τώρα για την ταινία τι να πω αν δεν την έχεις δει, στην πυρά.
Εντιτ: μπράβο χόκαμ γιαυτό που λες στη β΄παράγραφο.
Ισχύει αυτό που λες. γνώρισα 2 ελληνίδες οι οποίες ήρθαν χωρίς δουλειά Δουβλίνο, για να ξεφύγουν απο τη μιζέρια της Ελλάδας. Η μία δουλεύει part-time σε ψιλικατζιδικο και καθε δεύτερο Σάββατο καθαρίζει ένα σπίτι. Η άλλη μένει σε μια οικογένεια και προσέχει τα μικρά. Αν τις ρωτήσεις αν το σκέφτονται να γυρίσουν Ελλάδα θα σου πουν “βεβαίως όχι”.
ειναι ονειρο μου να μεινω καποια στιγμη στο εξωτερικο.αλλα μαλλον ανηκω στην κατηγορια εσωτερικης εκμεταλευσης που λεει ο χοκαμ:p:(
παντως ζηλευω isis για ιρλανδια.αν και απο οτι φαινεται ειναι πολυ δυσκολα.παντα ηθελα να μενω εκει.
Αυτό ακριβώς.Και πραγματικά δεν το καταλαβαίνω.Anyway ο καθένας έχει και τη δική του “Αμερική” στην τελική και μπορεί του είναι αρκετό απλά να ζει εκεί,τι να πω.
Πιστεύω πάντως ότι για να ξεφύγει κανείς απ τις ενδεχόμενες επιπτώσεις της κρίσης θα πρέπει να την κάνει για πιο “εξωτικούς” προορισμούς από Αγγλίες και Ευρώπες γενικότερα.
Μια καλή λύση πχ έδωσε ένας-ευφάνταστος το λιγότερο-φίλος.Να γίνεις κομπάρσος σε ταινίες στην Ινδονησία.Είναι η δεύτερη σε παραγωγή ταινιών ασιατική χώρα μετά την Ινδία και τα “χλωμά πρόσωπα” κάνουν θραύση σε ρόλους του στυλ “Ολλανδός αποικιοκράτης που μισεί ο πρωταγωνιστής” και σ έχουν στα ώπα ώπα επειδή είσαι σπάνιο πουλί. Με 200 ευρώ το μήνα (αν σ άφησε και δω κανα διαμερισματάκι ο παππούς το εκμεταλλεύεσαι και τα χεις και με τα πόδια ψηλά) περνάς ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΑ και κυρίως έχεις το δικό σου πηγάδι με νερό(!),γιατί αλλιώς σε πάει σερπαντίνα 24/7 και θα τρέφεσαι αποκλειστικά με immodium.Εντάξει ίσως κινδυνεύσεις και από τίποτα τσουνάμια,αλλά θα βλέπεις τουλάχιστον τη μούρη σου στο σελιλόιντ σε λέω.
@RedRum Thanks!
Και εγώ πιστύω ότι ο Hokam έχει ένα δίκιο σε αυτό που λέει.
Από σπουδές και εγώ περίπου τα ίδια με τον Lupin έχω κάνει. Βέβαια, δεν έχω κάνει μεταπτυχιακό στο UK αλλά στο Ελλαδιστάν. Βιογραφικά στέλνω και εγώ με το φτυάρι, υπάρχει μια φτωχή ανταπόκριση, αλλά λίγα πράγματα. Προς το παρόν δουλεύω και στον (Π)ΟΤΕ 4ωρα, τα οποία οφείλω να ομολογήσω είναι πολύ καλά αμοιβόμενα (προς το παρόν, γιατί ακούγονται διάφορα). Εμένα με ψήνει πιο πολύ το βοηθός λογιστή και γενικά η φάση του λογιστηρίου. Οι ελεγκτικές δεν μου γεμίζουν το μάτι. Πολύ ξεζούμισμα ρε γαμώτο και δεν τα μπορώ εγώ αυτά. Είχα δώσει και πριν μερικά χρόνια μια συνέντευξη στην PWC και μου είχαν πει το θεϊκό, ότι έχω πολλά χόμπι και ότι πρέπει να ξέρω ότι αν δουλέψω για αυτούς δεν θα έχω πολύ χρόνο και αν είμαι διατεθειμένη να τα παρατήσω και φρίκαρα λίγο με την πάρτη τους. Έχω ακούσει ότι οι ελεγκτικές έξω είναι λίγο καλύτερες, αλλά όσο καλή μπορεί να είναι μια ελεγκτική:p. Βέβαια είναι και στον άνθρωπο αυτά και τι του αρέσει να κάνει.
Για έξω, το σκέφτομαι και εγώ, αλλά όχι ακόμα πολύ σοβαρά. Πάντως αν πάρω την απόφαση με βλέπω για κεντρική ευρώπη. Κανένα Βέλγιο, Ολλανδία κλπ.
Κι εγω ετοιμαζομαι για εξω,πρακτικη μεσω της σχολης και αν ειμαι τυχερος με κρατανε αλλιως βλεπουμε…Παντως πηρα συνεντευξη με mail απο εναν Αγγλο (δουλευει για μια εταιρια recruitment,βρισκουν δηλαδη προσωπικο για αλλες εταιριες) για μια εργασια της σχολης και μεταξυ αλλων μου ειπε οτι τα βιογραφικα που ειναι οι διευθυνσεις πανω απο 20 μιλια μακρια(ποσο μαλλον απο αλλη χωρα) δεν εχουν και τοσο καλη τυχη και απορριπτονται.Το λεω για τα παιδια που λενε οτι στελνουν βιογραφικα εξω.Καλυτερα να πατε για μια οποιαδηποτε δουλεια και να στελνετε απο εκει.
Mαν, έχεις πάρει φωτιά. :thumbup:
:lol2::lol2::lol2:
Το Linkedin βοηθάει αρκετά και πολλές φορές βοηθάει ενώ έχεις δουλειά στο εξωτερικό. Η Ευρώπη είναι γεμάτη “head hunters” που ψάχνουν άτομα για ελεύθερες θέσεις μέσω Linkedin και οι ελεγκτικές το κάνουν κατά κόρον. Επίσης, όποιος στέλνει αίτηση στο εξωτερικό, καλό θα είναι να έχει “καθαρίσει” το facebook του. Είναι από τα πρώτα που κοιτάνε. Κάποιος μου έλεγε πως σε μερικές εταιρίες θέλουν να έχεις και facebook προφίλ για να είσαι “φυσιολογικός”, αλλά αυτό μου φαίνεται ράδιο αρβύλα. Αυτό που δεν είναι ράδιο αρβύλα, είναι πως μεγάλες συμβουλευτικές και ελεγκτικές δίνουν τα recommendation letters σε ψυχολόγους για να κρίνουν αν είναι ειλικρινή και αντικειμενικά τα όσα γράφονται.
Τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι και οι υπόλοιποι ζηλεύουμε την Ιθάκη. Πολύ σωστός hokam. Για πάρα πολύ κόσμο η “εμπειρία” του εξωτερικού δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Στα 3,5 χρόνια που είμαι έξω, έχω δει αρκετό κόσμο που ήρθε εδώ για δουλειά και τελικά δεν τα κατάφερε (και άτομα που έκαναν και master στη Ζυρίχη). Ακόμη και για δουλειά ανειδίκευτου να ψάξεις, χρειάζεσαι γνωριμίες και τύχη για να βρεις κάτι που δε θα σε ξεπατώνει και θα σου δίνει αρκετά λεφτά για να συντηρείς τον εαυτό σου. Και μέσα σε όλα, αρκετοί που βρήκαν δε την παλεύουν και ιδιαίτερα. Με το που έρχεσαι στο εξωτερικό, μαζί φορτώνεσαι και ένα κάρο προβλήματα, που στην Ελλάδα τα είχες λυμένα. Κάτι ο σκατοκαιρός, κάτι οι διαφορετικοί ρυθμοί, οι διαφορετικές κουλτούρες γύρω σου, η πίεση της δουλειάς (επίσης υπάρχει στο εξωτερικό και σε εξίσου μεγάλο βαθμό), το άγχος πως αν κάτι πάει στραβά δεν έχεις κανέναν δικό σου κοντά, κλπ δεν είναι παίξε-γέλασε θέματα.
Ο Isis έχει πολλά δίκια σε όσα περιγράφει.
Κράτα γερά Χόκαμ, γιατί όταν γυρίσω με το καλό, θα ανοίξω ταβέρνα (με λαδόκολλα) και θα σε περιμένω 
Εξαρτάται από την χώρα. Στην Ελβετία για παράδειγμα, όπου τα τρένα είναι εξαιρετικά, δεν έχουν πρόβλημα να προσλάβουν και κάποιον που μένει 200χλμ μακριά.
Πολυ σωστο και αυτο,γενικα παιζουν μεγαλο ρολο πια τα ονλαην προφιλ στο εξωτερικο,και κυριως το facebook και το twitter,για τις εταιρειες ειναι το πιο “αντιπροσωπευτικο” δειγμα του ποιος εισαι.
Αυτο ισχυει οντως και οχι μονο στο εξωτερικο, αλλα κι εδω απο μεγαλες εταιριες. Το βρισκω εξαιρετικα ηλιθιο παντως, να σε κρινουν απο ενα χαζοπροφιλ σε ενα -οχι πλεον σοβαρο/επαγγελματικο- social network.
Εξισου “χαζο” ομως μπορεις να πεις το να σε κρινουν απο ενα βιογραφικο που στελνεις.Ειδικα οταν εισαι ενας αποφοιτος πανεπιστημιου,με μικρη ή μηδαμινη προϋπηρεσια,και δεν εχεις κατι να δειξεις περα απο 1 βαθμο πτυχιου και 2 συστατικες απο καθηγητες που δεν ξερουν ποιος εισαι.Μονο αυτα που γραφεις εσυ ο ιδιος στο χαρτι βλεπουν,και οπως ολοι ξερουμε πολλα απο αυτα ειναι πιπες ή σαλτσες.
Το φεησμπουκ το κοιτανε πιο πολυ για να μπορεσουν να σε ψυχολογησουν και να δουν πως εισαι,πως φερεσαι και πως αντιδρας στο δικο σου κυκλο,και οχι στα σοβαρα επαγγελματικα πλαισια.Οπως ειπε ο καρβου(μεγάλες συμβουλευτικές και ελεγκτικές δίνουν τα recommendation letters σε ψυχολόγους για να κρίνουν αν είναι ειλικρινή και αντικειμενικά τα όσα γράφονται),τους σοβαρους υποψηφιους,οι σοβαρες εταιρειες,τους εξεταζουν εξονυχιστικα και χρησιμοποιουν οτι μεσο εχουν διαθεσιμο για να το κανουν.
'Ενας Έλληνας που γνώρισα εδώ στο Δουβλίνο δουλεύει στο ερευνητικό τμήμα της ΙΒΜ. Για να μπορέσει να πάρει τη θέση πέρασε μια σειρά 8-9 συνεντεύξεων. Η πιο αγχωτική εμπειρία της ζωής του.
εχεις δικιο οπως και ο Χοκαμ σε αυτο που λετε…εγω παντως δουλειες του ποδαριου κανω και εδω ανετα:p αμα δω δλδ οτι παραμενει το χαλι εξω, γυριζω πισω να τις συνεχισω εδω, δεν τρεφω καμια αυταπατη…για Ιρλανδια τα ηξερα τα ‘καλα’ τους, απο εναν φιλο μου, που ηταν νομιζω στο Trinity…αλλα και στην αγγλια καλυτερα δεν ηταν, παρ’ολο που το Birmingham που ημουν ηταν πιο φθηνα απο το Λονδινο-τουλαχιστον σε ειδη πρωτης αναγκης-…
Κατερινα, Ελλαδισταν ή UK, εφοσων εισαι εδω διαφορα δεν εχει το χαρτι
Βοηθος λογιστη ημουν για ενα φεγγαρι, καλα ηταν οταν ξεμπερδευες με τη ρουτινα της εφοριας, του περασματος αποδειξεων και των λοιπων χαμαλοδουλειων, μου εδειχνε και 5 πραματα που τον ρωταγα ή ηθελα να μαθω περισσοτερα-αλλα ηταν και κομπλε τυπος-…
Λουξεμβουργο εχω στειλει καμποσα βιογραφικα, οπως και βελγιο, ολλανδια κοιταω τωρα που θα παει ενας φιλος μου για Μαστερ του χρονου αν παιζει κατι-απο φιλοξενιες μεχρι δουλειες κτλ-…
υ.γ. αν δει κανεις το fb μου, πιο πιθανο ειναι να καλεσει κανα 100 να με μαζεψουν
Θα μαι θαμώνας!!!Εκτός από κρεατικά-στη-σχάρα maniac,θα ρχομαι να συζητάμε για το ενδεχόμενο reunion των Pink Floyd που τότε παίζει να ναι ξέρω γω στα 90 τους,αλλά εμείς θα τρέφουμε ελπίδες για περιοδεία του Animals.