Τρελό έτσι;;;; Θεικό!!!

It’s all in the game, yo!

Καλύτερη πάντως ήταν η “είδηση” με τους κλέφτες που σνίφαραν τέφρα νεκρού νομίζοντας ότι είναι κοκαΐνη. Cannibalistic inhalation of human remains.

Ο καφές μου βγήκε απ’τη μύτη ρεεεε! :lol::lol::lol:

Χαχαχαχα είναι όλα ένα κι ένα!!! Έλιωσα!!!

Προφανώς πρόκειται για πλάκα. Που το βρήκες;

Δεν είναι άρθρο, αλλά είναι μια ομιλία στο TED στην Οξφόρδη, μίας ιταλίδας οικονομολόγου που είχε πάρει συνέντευξη από τον Άλντο Μόρο, με θέμα το πώς οι τρομοκρατικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται, πώς τα έχουν κάνει πλακάκια με το παγκόσμιο έγκλημα, πώς είναι μια δεύτερη παράλληλη αγορά λειτουργώντας με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί η παγκόσμια αγορά και πώς το patriot act της Αμερικής τους ανάγκασε να γυρίσουν τα λεφτά τους σε ευρώ κι όχι σε αμερικάνικο δολάριο και πώς μπορεί όλοι μας να στηρίζουμε τεράστιες τρομοκρατικές οργανώσεις, δίχως να το γνωρίζουμε.

Ενώ λοιπόν η πολιτική είναι ένα καζάνι που βράζει, σε διαρκή εγρήγορση βρίσκονται και οι φυσικοί που προσπαθούν να εξηγήσουν το πώς τα νετρίνα μπορούν να ξεπεράσουν τη ταχύτητα του φωτός

[SPOILER]

Οι κορυφαίου φυσικοί σωματιδίων της Ευρώπης ακόμη να συμβιβάσoυν την υπερφωτεινή ταχύτητα των νετρίνων με τους νόμους της φυσικής. "Προς το παρόν, δεν υπάρχει καμία εξήγηση που να δουλεύει?, λέει ο φυσικός Ιγνάτιος Αντωνιάδης, ο οποίος βοήθησε στην οργάνωση μιας συνάντησης ανάμεσα στα τοπ μυαλά της φυσικής στο CERN, τρεις εβδομάδες μετά την ανακοίνωση των φυσικών του OPERA στο Gran Sasso, για νετρίνα που ταξιδεύουν φαινομενικά ταχύτερα από το φως. Η ομάδα των φυσικών εξέτασε την κατάσταση και συζήτησε κατά πόσον είναι δυνατόν τα νετρίνα να έσπασαν το όριο της ταχύτητας του φωτός.
Η μεγαλύτερη πρόκληση όμως έως τώρα για το αποτέλεσμα OPERA προέρχεται από το νομπελίστα Sheldon Glashow από το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και τον Andrew Cohen, που αφού δημοσίευσαν μια μελέτη για το πείραμα πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο, έρχεται τώρα το περιοδικό Physical Review Letters να την δημοσιεύσει επίσημα. Έτσι γίνεται το πρώτο επιστημονικό περιοδικό που δέχεται εργασίες για το αποτέλεσμα του OPERA.

Στην εργασία αυτή οι Glashow και Cohen επισημαίνουν ότι εάν τα νετρίνα μπορούν να ταξιδεύουν ταχύτερα από το φως, θα πρέπει κάποιες φορές να εκπέμπουν ένα ηλεκτρόνιο σε συνδυασμό με ένα ποζιτρόνιο ? μέσω μιας διαδικασίας που αποκαλείται “ακτινοβολία Cerenkov,” και η οποία εκπέμπεται όταν κάτι κινείται πιο γρήγορα από την ταχύτητα του φωτός σε ένα μέσον.

Οι Cohen και Glashow υπολόγισαν ότι στο τέλος του πειράματος, τα νετρίνα πρέπει να είχαν ενέργειες όχι μεγαλύτερες από, περίπου, 12 GeV. Όμως το OPERA είδε άφθονα νετρίνα με ενέργειες πιο πάνω από 40 GeV.

"Δεν ανταποκρίνεται στις ενέργειες που μετρήθηκαν?, λέει ο φυσικός Christophe Grojean του CERN.

Ένα άλλο κτύπημα κατά των υπερφωτεινών νετρίνων προέρχεται από το γεγονός ότι τα νετρίνα είναι συνδεδεμένα με ορισμένα άλλα σωματίδια, λεπτόνια, ? ηλεκτρόνια, μιόνια και τα σωματίδια tau ? μέσω της ασθενούς πυρηνικής δύναμης. Λόγω αυτής της σύνδεσης, τα νετρίνα δεν μπορούν να ταξιδεύουν ταχύτερα από το φως, εκτός κι εάν τα ηλεκτρόνια επίσης ταξιδεύουν πιο γρήγορα ? αν και τα ηλεκτρόνια δεν χρειάζεται να ταξιδεύουν τόσο γρήγορα όσο τα νετρίνα.

Σύμφωνα με τον φυσικό του CERN Gian Giudice, ο οποίος μίλησε στο σεμινάριο του Ιγνάτιου Αντωνιάδη, ο ίδιος και οι συνεργάτες του εξέτασαν τι θα συνέβαινε αν τα ηλεκτρόνια ταξιδεύουν ταχύτερα από το φως κατά 1 μέρος προς 100 εκατομμύρια, με ταχύτητα σύμφωνα με τη μέτρηση του OPERA για τα νετρίνα. Τέτοια ταχύτατα ηλεκτρόνια θα πρέπει να εκπέμπουν έναν κώνο ακτινοβολίας Cerenkov στον κενό χώρο ? όμως και κάποια προηγούμενα πειράματα δείχνουν ότι δεν το κάνουν.

"Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει συγκεκριμένο μοντέλο που πραγματικά να αποφεύγει όλους αυτούς τους θεωρητικούς περιορισμούς?, λέει ο Grojean. “Γι ?αυτό είναι τόσο ενδιαφέρουσες ιδέες. Δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε με βάση τη γνωστή φυσική.”

Ένα άλλο αδημοσίευτο έγγραφο στο arxiv.org έχει προσελκύσει την προσοχή των φυσικών με την εξήγηση που δίνει. Ο Ronald van Elburg στο Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν στην Ολλανδία έχει υπολογίσει ότι η ειδική θεωρία της σχετικότητας θα μπορούσε να έχει προκαλέσει αναστάτωση στο συγχρονισμό των ρολογιών στο CERN και το Gran Sasso. Κι αυτή θα κάνει τα νετρίνα να φαίνονται ότι φθάνουν 64 νανοδευτερόλεπτα πιο νωρίς ? σχεδόν ακριβώς που έχει παρατηρηθεί στο πείραμα OPERA .

Αν αυτό το επιχείρημα αντέξει σε ελέγχους, αντί να θεωρήσουμε ότι παραβιάζεται η θεωρία της ειδικής σχετικότητας, τα υπερφωτεινά νετρίνα θα επιβεβαιωθούν. Όμως δεν είναι ξεκάθαρο κατά πόσο το αποτέλεσμα θα αντέξει σε δοκιμές. “Σε γενικές γραμμές, το αίσθημα των θεωρητικών είναι ότι πρέπει κανείς να επαναλάβει το πείραμα,” δήλωσε ο Αντωνιάδης.

Γι αυτό το CERN σχεδιάζει να προσφέρει μια νέα δέσμη νετρίνων για να κάνει την επανάληψη του πειράματος. Εν τω μεταξύ, τα πρώτα στιγμιότυπα από τον άλλο ανιχνευτή στο Gran Sasso δεν αποτελεί καλό οιωνό για την υπόθεση της υπερφωτεινής κίνησης.
Ένα πείραμα που ονομάζεται ICARUS έχει αλιεύσει νετρίνα που ταξιδεύουν από το CERN από το περασμένο έτος. Τα 100 περίπου νετρίνα που συνελήφθησαν δεν φαίνεται να ταξιδεύουν ταχύτερα από το φως. Το ICARUS επίσης δεν βλέπει να υπάρχει η ακτινοβολία Cerenkov, όπως πρόβλεψαν οι Glashow και Cohen.

"Προς το παρόν, δεν έχουμε καμιά απάντηση,? λέει ο Αντωνιάδης. “Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει απάντηση.”
[/SPOILER]

Ανοίγει πιλοτικά για το κοινό το Μουσείο Παλαιοντολογίας και Γεωλογίας στην Αθήνα

Ανοιχτό για το κοινό κάθε Κυριακή πρωί, σε πιλοτική βάση μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου, είναι πλέον το πλούσιο, εντυπωσιακό, αλλά άγνωστο Μουσείο Παλαιοντολογίας και Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το μουσείο, που βρίσκεται στο κτήριο του Τμήματος Γεωλογίας στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, συγκεντρώνει χιλιάδες απολιθώματα φυτών, ασπόνδυλων και σπονδυλωτών ζώων. Ανάμεσά τους ο νάνος ελέφαντας της Τήλου, ο νάνος ιπποπόταμος της Κρήτης και της Κύπρου, μαστόδοντα και τεράστια προϊστορικά ερπετά.

Το μουσείο ιδρύθηκε το 1906 και στεγαζόταν αρχικά στο ισόγειο ενός μικρού κτηρίου στη γωνία των οδών Ακαδημίας και Σίνα, στο κέντρο της Αθήνας. Μεταφέρθηκε στην πανεπιστημιούπολη το 1981 και το 2002 αναδιοργανώθηκε ώστε να δώσει έμφαση στη χλωρίδα και πανίδα της Ελλάδας τα τελευταία 30 εκατομμύρια χρόνια.

Μέχρι σήμερα, οι δραστηριότητές του μουσείου περιορίζονταν κυρίως στην επιστημονική έρευνα, και οι επισκέψεις του κοινού -συνήθως ομαδικές επισκέψεις σχολείων- απαιτούσαν ραντεβού.

Σε αυτή τη βάση λειτουργούσαν ή λειτουργούν ακόμα και άλλα, πλούσια μουσεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως το Μουσείο Ζωολογίας που βρίσκεται στο διπλανό κτήριο και δέχεται τις καθημερινές με ραντεβού.

Μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου, το Μουσείο Παλαιοντολογίας και Γεωλογίας θα είναι ανοιχτό τις Κυριακές από τις 10.00 έως τις 13.00, με γενική είσοδο 2 ευρώ. Είσοδος από την κεντρική πύλη της Πανεπιστημιούπολης στην λεωφόρο Ούλωφ Πάλμε.

Μακριά :!:

Πήγα και στα 2 μουσεία, μιας και είμαι δίπλα. Φάση είχε, αλλά να πας μέχρι την πανεπιστημιούπολη μόνο και μόνο για να τα δεις δεν ξέρω αν αξίζει.

Δεν είναι άρθρο είναι ολόκληρη ιστοσελίδα :D:D
Δεν ήξερα που αλλού να τη βάλω. Στο off topic δεν θα την έβλεπε κανείς. Θυμάστε κάτι πειράματα που συζητούσαμε με κάτι στρογγυλά πραγματάκια που γυρνούσαν στον αέρα και λέγαμε μα πώς γίνεται αυτό; Ε λοιπόν το site αυτό περιέχει κάθε πείραμα με εξηγήσεις: http://www.quantumlevitation.com/levitation/See_it_in_Action.html

Έφτιαξαν και πίστα:

το είχαμε αναφέρει πρόσφατα στο Αστρονομία και Διάστημα

[B][U]Ανακαλύφθηκε άνθρακας που χαράζει διαμάντι[/U][/B]

Επιστήμονες από τις ΗΠΑ και την Κίνα βρήκαν μια νέα μορφή κρυσταλλικού και ταυτόχρονα άμορφου άνθρακα που είναι ιδιαίτερα σκληρός και μπορεί να χαράξει ακόμα και το διαμάντι. Η ανακάλυψη μπορεί να έχει πρακτικές εφαρμογές σε διάφορες μηχανικές, ηλεκτρονικές και ηλεκτροχημικές χρήσεις.

Οι ερευνητές του επιστημονικού Ινστιτούτου Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον, με επικεφαλής τον Λιν Γουάνγκ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», δήλωσαν ότι δημιούργησαν έναν νέο τύπο άνθρακα, συγκρίσιμου με το διαμάντι, όσον αφορά τη δυσκολία να συμπιεστεί και τη σκληρότητά του. Το νέο υλικό, αφού δημιουργηθεί υπό πολύ υψηλή πίεση, στη συνέχεια είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό σε φυσιολογικές συνθήκες, γι? αυτό θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε πολλές πρακτικές εφαρμογές.

Ο άνθρακας είναι το τέταρτο πιο διαδεδομένο χημικό στοιχείο στο σύμπαν και συναντάται σε μια ποικιλία μορφών, μερικές από τις οποίες είναι πιο κοινές (όπως το κάρβουνο, ο γραφίτης στις μύτες των μολυβιών και το διαμάντι), ενώ άλλες είναι πιο «εξωτικές», όπως το γραφένιο, οι κυλινδρικοί νανοσωλήνες άνθρακα και το φουλλερένιο.

Ορισμένες μορφές άνθρακα είναι κρυσταλλικές, εμφανίζοντας μια οργανωμένη εσωτερική δομή, ενώ άλλες είναι άμορφες χωρίς κρυσταλλική δομή. Η νέα μορφή άνθρακα είναι υβριδική συνδυάζοντας τόσο κρυσταλλικά, όσο και άμορφα στοιχεία, κάτι που ποτέ έως τώρα δεν είχε παρατηρηθεί ή δημιουργηθεί.

Οι ερευνητές ξεκίνησαν με μόρια, τα οποία ονομάζονται «κλωβοί άνθρακα- 60», που δημιουργούνται από άκρως δομημένες σφαίρες άνθρακα, αποτελούμενες από πενταγωνικούς και εξαγωνικούς δακτυλίους συνδεδεμένους μεταξύ τους, έτσι ώστε να σχηματίζεται ένα σφαιρικό κοίλο σχήμα. Στα κενά ανάμεσα στα σφαιρίδια αυτά προστέθηκε ένας οργανικός διαλύτης (ξυλόλιο), δημιουργώντας έτσι μια νέα δομή, η οποία υπέστη μεγάλες πιέσεις.

Τελικά, υπό την υψηλή πίεση (περίπου 320.000 φορές μεγαλύτερη από τη συνήθη πίεση στην επιφάνεια της Γης), η νέα δομή άρχισε να καταρρέει σε πιο άμορφα συμπλέγματα άνθρακα, που όμως παρέμειναν στις αρχικές θέσεις τους, σχηματίζοντας έτσι τη δομή ενός κρυσταλλικού πλέγματος. Αυτή η υβριδική (κρυσταλλική και ταυτόχρονα άμορφη) δομή άνθρακα αποδείχτηκε τόσο σκληρή που χάραξε το διαμαντένιο εργαλείο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την άσκηση της πίεσης πάνω στο νέο υλικό. Το διαμάντι θεωρείται το πιο σκληρό υλικό στη φύση, πράγμα που οφείλεται στους πολύ ισχυρούς χημικούς δεσμούς ανάμεσα στα άτομα του άνθρακα που περιέχει.

Το νέο υλικό από άνθρακα έχει το πλεονέκτημα ότι δημιουργείται σε συνθήκες δωματίου, ενώ το συνθετικό διαμάντι σε υψηλή θερμοκρασία περίπου 1.500 βαθμών Κελσίου. Όμως μένει να αποδειχτεί κατά πόσο ο σκληρός άνθρακας μελλοντικά θα ανταγωνιστεί οικονομικά το διαμάντι σε πρακτικές εφαρμογές.

Link: Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία (με συνδρομή) στη διεύθυνση:

Από Καθημερινή

Raycap: Από τη Δράμα στο JFK

Η ελληνική εταιρία που θωρακίζει τα αεροδρόμια των ΗΠΑ

Mοιάζει παράδοξο μέσα στο περιβάλλον γενικής απογοήτευσης και αναπτυξιακής «ερήμωσης». Kι όμως υπάρχουν οι «φωτεινές εξαιρέσεις», που σήμερα βέβαια επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά δείχνουν και το δρόμο για το πώς μπορεί να κερδίσουν οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας το στοίχημα της επιβίωσης.

«Eλληνική εταιρία υψηλής τεχνολογίας που θωρακίζει τα αμερικανικά αεροδρόμια», ίσως σε πολλούς μοιάζει με ανέκδοτο, αλλά είναι μια πραγματικότητα που η «καρδιά» της χτυπάει στην εγκαταλελειμμένη βιομηχανική περιοχή της Δράμας, παράγει καινοτόμα προϊόντα και κατακτά τη διεθνή αγορά, καταγράφοντας κάθε χρόνο μεγαλύτερο τζίρο και εξαγωγές, κόντρα στην κρίση. Kι αν στην Eλλάδα η Raycap δεν είναι πολύ γνωστή, στο εξωτερικό την ξέρουν πολύ καλά, με πρώτους και καλύτερους τους κολοσσούς που ανταγωνίστηκε στα ίσια και βγήκε νικητής.

H αρχή με 3 εργάτες…

Όταν το 1987 ο Kώστας Aποστολίδης αποφάσισε να θέσει τις βάσεις της σημερινής επιχείρησης, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε ότι λίγα χρόνια μετά η Raycap θα είχε αναδειχθεί σε παγκόσμιο ηγέτη στον τομέα της ηλεκτρικής προστασίας, με έργα σε Eυρώπη, Aμερική, Aσία και Aφρική, τα προϊόντα της θα χρησιμοποιούνταν σε όλα τα αμερικανικά αεροδρόμια, ενώ στη φαρέτρα της θα είχε 75 τεχνολογικές πατέντες.

Mε «περιουσία» του το πτυχίο μηχανικού Mεταλλείων Mεταλλουργών από το EMΠ, το MBA από το Xάρβαρντ και την πολύχρονη επαγγελματική εμπειρία στον Kαναδά, το ξεκίνημα στη Δράμα έγινε με τρεις εργάτες και επιβλέποντα τον πατέρα του. Aρχικά κατασκεύαζαν συνδέσεις καλωδίων σε συνεργασία με αμερικανικές εταιρίες. Aν και ήταν μεταποιητική παραγωγή πόνταρε από την αρχή στην ποιότητα κατασκευής και τον ποιοτικό έλεγχο.

Xρειάστηκε μια δεκαετία μέχρι να γίνει το μεγάλο βήμα με την επένδυση στην καινοτομία, την έρευνα και την τεχνολογία, με έμφαση στην ηλεκτρική προστασία και «καρπό» την πρώτη γενιά του Strikesorb, που άνοιξε το δρόμο για το σημερινό «θαύμα» της Raycap. Σήμερα, σε εγκαταστάσεις 5.000 τ.μ. κατασκευάζει και υποστηρίζει προηγμένα προϊόντα για τηλεπικοινωνιακά και ενεργειακά δίκτυα. Tα τελευταία χρόνια επεκτάθηκε σε HΠA και Kεντρική Eυρώπη, με αποτέλεσμα την αλματώδη αύξηση των πωλήσεων και την ανάπτυξη μακροχρόνιων σχέσεων με εταιρίες όπως η General Electric, η Alstom, η AT&T, η FAA, η ΔEH, ο OTE, η Bell Canada, η Raytheon, η Iberdrola, οι Bέλγικοι Σιδηρόδρομοι, η Vestas, η Boston Scientific και άλλοι.

Tο μυστικό της επιτυχίας

Oι πρώτες πατέντες έφεραν τη διεθνή αναγνώριση, αλλά το μυστικό της επιτυχίας ήταν ότι ο Δραμινός επιχειρηματίας δεν επαναπαύτηκε. Mόνο την τελευταία πενταετία έχει επενδύσει πάνω από 30 εκατ. ευρώ σε έρευνα, σύγχρονο εξοπλισμό, νέες τεχνολογίες και βέβαια στο ανθρώπινο δυναμικό, που θεωρεί «κλειδί» για την ανοδική πορεία.

Oι 300 περίπου εργαζόμενοι, στην πλειονότητά τους κατάγονται από τη Δράμα, αλλά η εταιρία επιλέγει το νέο προσωπικό ανάμεσα στους αποφοίτους του Harvard και του MIT. Tην ώρα που οι Έλληνες μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά στο εξωτερικό, γίνεται πόλος έλξης για ξένους που δίνουν μάχη για να ενταχθούν στο δυναμικό της.

O ανταγωνισμός

Mε πρώτους πελάτες ελληνικούς οργανισμούς και εταιρίες και μεγάλο «όπλο» τα καινοτόμα και αξιόπιστα προϊόντα κατέκτησε τη διεθνή αγορά ανταγωνιζόμενη με γνωστούς «κολοσσούς».

Σύμμαχός της, το γεγονός ότι στο εξωτερικό, στις HΠA, τη Γερμανία, τη Δανία, το Bέλγιο παρά την προτίμηση στις εθνικές τους εταιρίες, επικρατεί διαφάνεια, ορθολογισμός και αξιοκρατία, σε αντίθεση βέβαια με την Eλλάδα. H Raycap, προσφέροντας τη λύση στο μεγάλο πρόβλημα της προστασίας από κεραυνούς και άλλα φαινόμενα, κέρδισε το στοίχημα του ανταγωνισμού. Eκμεταλλεύθηκε το σημερινό παγκόσμιο παράδοξο: η έντονη τεχνολογική ανάπτυξη να έχει ανάγκη από ακόμη πιο εξειδικευμένες λύσεις, αντίθετα με το παρελθόν. Για παράδειγμα τα σύγχρονα ραντάρ που καταγράφουν ακόμα και τις πιο μακρινές και απειροελάχιστες κινήσεις είναι ευάλωτα σε ακραία καιρικά φαινόμενα με αποτέλεσμα να παραμένουν απροστάτευτα την ώρα που η χρήση τους είναι περισσότερο αναγκαία.

H Raycap εδρεύει στην Aθήνα, διαθέτει εργοστασιακές εγκαταστάσεις στη Δράμα (βασική παραγωγική μονάδα), στο Post Falls των HΠA και στο Bουκουρέστι. Έχει θυγατρικές εταιρίες σε HΠA, Γερμανία, Kύπρο, Pουμανία, Bουλγαρία και γραφεία σε Eλβετία, Iταλία, Iσπανία, Bέλγιο, Mεξικό και Kαναδά. Έχει αναπτύξει μακρόχρονη στρατηγική συνεργασία με διεθνούς κύρους εταιρίες όπως η Tyco Electronics (Eνσύρματα δίκτυα τηλεπικοινωνιών και ενέργειας), CommScope (Δίκτυα ασύρματης επικοινωνίας), Hydroplus της Vinci Group (Yδροηλεκτρικά έργα και φράγματα ύδρευσης και άρδευσης), Power One (συστήματα ισχύος για τηλεπικοινωνιακά δίκτυα) και Albis Technologies (ενσύρματα δίκτυα τηλεπικοινωνιών). H διεθνής κρίση δεν ανακόπτει τους αναπτυξιακούς ρυθμούς της Raycap. Tο 2011, το 88% -έναντι 81% το 2010- των συνολικών της πωλήσεων αφορούσαν εξαγωγές σε 60 χώρες. Oι ενοποιημένες πωλήσεις ανήλθαν σε 77 εκατ. ευρώ, από 74 εκατ. ευρώ το 2010, με θετικά αποτελέσματα. Για το 2012, προβλέπεται αύξηση του τζίρου κατά 25%, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι εξετάζεται η πιθανότητα εξαγοράς εταιρίας συγγενούς αντικειμένου στη Γαλλία, αλλά στις HΠA, όπου η εταιρία έχει παραγωγική παρουσία από το 2008, με την ολική εξαγορά εταιρίας στο Aϊντάχο.

Οι διακρίσεις, η πατέντα και το «άνοιγμα»

Tον περασμένο Nοέμβριο, στο πλαίσιο του HSBC European Business Awards, η Raycap έλαβε το βραβείο καινοτομίας Ruban d’ Honneur για την ανάπτυξη και προώθηση των προϊόντων ηλεκτρικής προστασίας, μπαίνοντας στις 10 πλέον καινοτόμες επιχειρήσεις ανάμεσα στις 15.000 που συμμετείχαν από 30 ευρωπαϊκές χώρες, ενώ κατατάσσεται στο 1% των κορυφαίων εταιριών της Eυρώπης.

Tα συστήματα προστασίας Rayvoss βασίζονται στην πρωτοποριακή τεχνολογία Strikesorb και εξασφαλίζουν απόλυτη προστασία από κρουστικές υπερτάσεις. Xρησιμοποιούνται παγκοσμίως για την προστασία κρίσιμης ηλεκτρονικής υποδομής σε ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών όπως σε τηλεπικοινωνίες, συστήματα βιομηχανικού αυτόματου ελέγχου, αμυντικά συστήματα, κέντρα μηχανογράφησης, νοσοκομεία, ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά συστήματα καθώς και σε σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Mε το προϊόν Strikesorb 30-DRM, η εταιρία έκανε άνοιγμα και στην οικιακή κατανάλωση, καθώς με την τοποθέτησή του στον ηλεκτρικό πίνακα λύνει το πρόβλημα της προστασίας του ηλεκτρονικού εξοπλισμού από τις υπερτάσεις του δικτύου της ΔEH.

http://www.dealnews.gr/epixeiriseis/item/51316-Raycap-Από-τη-Δράμα-στο-JFK

Υπάρχει βίντεο 77’ για τις μεθόδους που έχουν χρησιμοποιηθεί τα τελευταία 40 χρόνια σε Χιλή , Μεγάλη Βρετανία , Αργεντινή , Ιράκ και Αφγανιστάν σχετικά με το δόγμα του σοκ και τις ιδιωτικοποίησεις (μοντέλο του Φρίντμαν).

Βρήκα το άρθρο και νομίζω πως λέει όμορφα και ενδιαφέροντα πραγματάκια. Αρκετά έξω από την ελληνική πραγματικότητα, αλλά νομίζω δίνει όμορφες ιδέες και σκέψεις για το πώς θα πρέπει να γίνει η ερευνητική και βιομηχανική ανάπτυξη στην Ελλάδα, εφόσον παραμείνουμε μέρος της παγκόσμιας αγοράς. Το κείμενο είναι πολύ μεγάλο για να ποσταριστεί (για αυτό και δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί κάποιος με όλα όσα γράφει), οπότε θα πρέπει να το διαβάσετε από το λινκ. O Paul Graham είχε φτιάξει στα 90ς την υπηρεσία που αγόρασε το Yahoo! και μετεξελίχθηκε σε Yahoo! Store.

How To Be Silicon Valley
(2006 - by Paul Graham)

http://www.paulgraham.com/siliconvalley.html

[B][SIZE=“3”]Η νεοναζιστική στρατηγική της έντασης.[/SIZE][/B]
Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Στην πιο ενδιαφέρουσα αποστροφή της συνέντευξης Παναγιώταρου στο ΒΒC της 17ης Οκτωβρίου 2012, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής λέει: «Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για ένα νέο είδος εμφυλίου. Από τη μία πλευρά θα υπάρχουν εθνικιστές, όπως εμείς, και Έλληνες που θέλουν η χώρα μας να είναι όπως ήταν, και από την άλλη πλευρά, οι παράνομοι μετανάστες, οι αναρχικοί και όλοι αυτοί που έχουν κατ? επανάληψη καταστρέψει την Αθήνα".

Αξιολογώ ως εξόχως αποκαλυπτικό το απόσπασμα αυτό. Τόσο αποκαλυπτικό που ίσως ο περί ου να υπέπεσε σε ατόπημα. Ο προσεκτικός ακροατής ή αναγνώστης θα διαπίστωσε ότι ο πόλεμος δεν θα γίνει εναντίον της εκφυλισμένης πολιτικής τάξης του μνημονίου ή έστω της αριστεράς που εποφθαλμιά την εξουσία (μολονότι ο όρος «αναρχοαριστεροί» είναι πολύ διαδεδομένος στο λεξιλόγιο της ΧΑ). Ο εχθρός δεν είναι αυτός. Ο εχθρός είναι οι αναρχικοί και οι μετανάστες, ένα μείγμα που ήδη έχει στοχοποιηθεί ως ανυπόφορο για όλη την ελληνική κοινωνία. Eπίσης, μιας και για τη Χρυσή Αυγή όλοι οι μετανάστες πρέπει να γίνουν παράνομοι, η αναφορά αυτής της ιδιότητας συμπεριλαμβάνει εν δυνάμει όλον τον μεταναστευτικό πληθυσμό της Ελλάδας.

Στην τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα, όταν ο Κ. Σμιττ δημιουργούσε το ιδεολογικό λίπασμα του ναζισμού έγραφε:
«Εχθρός είναι μόνο μια, ? κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μιαν άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα.» (Σμιττ, 1988:50)

Ο εχθρός λοιπόν δεν υποδεικνύεται στη βάση των προσωπικών αισθημάτων ή ηθικών αξιολογήσεων (inimicus), αλλά στο πρόσωπο μιας ολοκληρωτικά εχθρικής δύναμης (hostis) που απειλεί την ύπαρξη του κράτους. Αυτό διακρίνει τον εχθρό (έχει ενδιαφέρον ότι ο Σμιττ χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «εχθρός» στο πρωτότυπο) από τον κάθε είδους άλλον αντίπαλο. «Η απόφαση για το ποιος είναι εχθρός έχει ως δυνατή συνέπειά της τον εμφύλιο πόλεμο και προφανώς την άσκηση φυσικής βίας.» (Λαβράνου σε Σμιττ 1988: 19 ). Ενώ δηλαδή απέναντι στους αντιπάλους οι θεσμοί μπορούν να τιθασεύσουν τον ανταγωνισμό, απέναντι στον εχθρό μια είναι η διέξοδος: ο πόλεμος.

Η στρατηγική της έντασης την οποία έχει εγκαινιάσει μετεκλογικά η Χρυσή Αυγή, διαψεύδοντας όλους όσους προέβλεπαν τον εξανθρωπισμό του κτήνους δια του κοινοβουλευτισμού ? από το ΚΚΕ ως το περιβάλλον του κεντροδεξιού εκσυγχρονισμού - έχει δύο βασικούς στόχους, στο μέσο και στο μακρο-επιπεδο: ο βραχυπρόθεσμος είναι το ενισχυμένο εκλογικό ποσοστό στην επικείμενη αναμέτρηση. Κατά το σενάριο αυτό, η Χρυσή Αυγή εύχεται να αποτύχει παταγωδώς η παρούσα κυβέρνηση, να κυβερνήσει γρήγορα η αριστερά, ώστε όταν αποτύχει και αυτή πλέον, να γίνουν πιο ώριμες οι προϋποθέσεις και να έρθει η ώρα της.

Ο μακροπρόθεσμος λοιπόν είναι ο δια-ιστορικός στόχος του ναζισμού: η ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο καταστατικά η ΧΑ αποδοκιμάζει. Η πολιτική εδώ παραπέμπει στην ιστορικά δοκιμασμένη συνταγή του ακροδεξιού εξτρεμισμού, την στρατηγική της έντασης. Η στρατηγική που τροφοδοτεί τον φόβο των ανθρώπων απέναντι σε μια συγκεκριμένη ομάδα, διαιρώντας και χειραγωγώντας την κοινή γνώμη μέσω του τρόμου, της προπαγάνδας και της προβοκάτσιας. Να πούμε εδώ ότι η αναφορά σε «εμφύλιο πόλεμο» δεν πρέπει να δημιουργεί συνειρμούς με την ελληνική εμπειρία, ούτε συλλήβδην συσχετίσεις και ατελέσφορες ιστορικές αναλογίες, όπως έχει γίνει της μόδας, με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ορθώς επισημαίνεται επί τούτου πως:

« Οι σημερινές ελληνικές αναφορές στο τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αφορμώνται από τη θέση ότι ευθύνονται τα πολιτικά άκρα.(?) Η θέση τώρα ότι η πτώση της Δημοκρατίας οφείλεται στη δράση των «άκρων», όχι μόνο αθωώνει όλες τις μη ακραίες, τις αποκαλούμενες «μετριοπαθείς» πολιτικές δυνάμεις παρουσιάζοντάς τες αναγκασμένες να αποδεχθούν την τελική παράδοση της εξουσίας στους Ναζί, αλλά επιπλέον συγκαλύπτει την πολιτική τους ευθύνη καθ΄όλη τη διάρκεια της δημοκρατικής περιόδου. (Χατζηιωσήφ, 2012: 14-15).

Σε αντίθεση λοιπόν με τους κατά κανόνα άστοχους συνειρμούς με τη Βαϊμάρη, θεωρώ ότι άξια μελέτης είναι περισσότερο η ιταλική εμπειρία από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ως τις αρχές του ογδόντα για την οποία οι όροι «εμφύλιος πόλεμος» ή έστω «χαμηλής έντασης» εμφύλιος πόλεμος ή «βίαιη πολιτική σύγκρουση» αποτελούν κατά τους σοβαρούς αναλυτές του ιταλικού νεοφασισμού δόκιμες παραλλαγές της απόδοσης της τότε κατάστασης στη χώρα. Να θυμίσουμε: 25 νεκροί κατά μέσο όρο ετησίως από το 1969 ως το 1982 και 11.000 βίαια επεισόδια, 47% των οποίων αποδίδονται στην ακροαριστερά και το 53% στους νεοφασίστες (Cento, 2007: πρόλογος και 15).

[B]Σήμερα, με τις συστηματικές επιθέσεις κατά μεταναστών από τα ελληνικά νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, επιχειρείται ο εξαναγκασμός των θυμάτων στη βίαιη απάντηση αλλά και η ώθηση των αναρχικών και τμημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στην πολεμική κινητοποίηση.[/B] Ο χώρος αυτός ? παραδόξως πώς ακόμη ? δεν έχει δώσει παρά σποραδικές απαντήσεις στη ναζιστική βία. Την ίδια στιγμή βέβαια συνεχίζει απτόητος να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με τα συστηματικά «μπάχαλα» σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Όταν λοιπόν ο εχθρός της Χρυσής Αυγής ολισθήσει στην αναμέτρηση, τότε οι συνθήκες θα είναι ώριμες για την υπαρξιακή απόφαση όλων των υπολοίπων, δηλαδή ημών, που δεν είμαστε ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον: ποιος είναι ο εχθρός; Οι «εθνικιστές» ή οι εκτός ελέγχου «αναρχικοί που συμμαχούν με τους εισβολείς του έθνους, τους λάθρο-μετανάστες». Σε αυτήν τη συνθήκη, αν η αριστερά βρίσκεται στην εξουσία, τόσο το καλύτερο, καθώς όχι απλώς έχει λερωμένη τη φωλιά της γιατί ανέχθηκε τόσα χρόνια τα μπάχαλα, αλλά συν τοις άλλοις, οι προσβάσεις στα σώματα ασφαλείας θα είναι τόσο περιορισμένες ώστε το ίδιο το κράτος θα διαιρεθεί, μεταξύ «νομιμότητας» και «πάταξης του εχθρού με κάθε τίμημα», ακόμη δηλαδή και την κατάλυση των εγγυήσεων του Συντάγματος.

Έτσι λοιπόν, στη βάση της βιαίης πόλωσης και της ώθησης στο διχασμό, συγκροτούνται οι κοινωνικές συμμαχίες του νεοναζισμού. Α[B]πό το στενό πυρήνα της συμμορίας που έχει ήδη κλείσει τα τριάντα χρόνια ζωής με δράσεις σχεδόν αποκλειστικά ποινικού ενδιαφέροντος[/B], στο δεύτερο κύκλο εμπνεόμενο και τέλος στον τρίτο και μεγαλύτερο κύκλο, η πολιτική επιρροή στον οποίο θα είναι καθοριστική για την έκβαση της πολιτικής εδραίωσης του νεοναζισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Συζητούμε φυσικά για την αγανακτισμένη μικροαστική τάξη η οποία, συμπιεζόμενη, κατ?ουσίαν εξαφανιζόμενη από αυτήν την ιστορικά πρωτοφανή διαδικασία αναναδιανομής πλούτου στη χώρα, βρίσκει πάντα ιστορικά ένα ασφαλές απάγκιο στον ακροδεξιό εξτρεμισμό. Ο ελληνικός φυλετισμός ? κυρίαρχη ιδεολογία ούτως ή άλλως και εκτός του ακροδεξιού άκρου - αποτελεί το κατεξοχήν πρόσφορο υπέδαφος για την ευόδωση της διεργασίας αυτής.

Η στρατηγική της έντασης που έχει λοιπόν υιοθετήσει η Χρυσή Αυγή αποσκοπεί στη εδραίωση των προσβάσεων της όχι μόνο στα μικροαστικά αλλά και σε μέσο-αστικά στρώματα. Τμήματα των στρωμάτων αυτών, ενώ, κατά τεκμήριο, μπορούν να αντιληφθούν τον κίνδυνο του εκφασισμού τους, εν τούτοις είναι πιθανό να μπουν στον πειρασμό: Από το χάος μιας κατάστασης απόλυτης ανομίας θα προτιμήσουν την «χώρα μας να είναι όπως ήταν»? Έτσι λοιπόν, η Χρυσή Αυγή, με διεργασίες που κονιορτοποιούν τον πολιτικό χρόνο επιχειρεί να μεταλλαχθεί από τον «προστάτη» του 6ου διαμερίσματος της Αθήνας ? της γειτονιάς δηλαδή - σε πειστικό πάροχο ασφάλειας για ένα υπολογίσιμο τμήμα του ελληνικού εκλογικού σώματος, με τελικό στόχο μια ολική αντιπαροχή προστασίας προς το ίδιο το κράτος: από την κοινότητα, στην κοινωνία και δι?αυτής στους πολιτειακούς θεσμούς. Διότι φυσικά η συνθήκη της σύρραξης ευνοεί την σφιχτή και στρατιωτικά δομημένη ιεραρχία σε βάρος της πλαδαρής ιδεολογικής επιρροής των πολιτικών κομμάτων, και μάλιστα σε μια εποχή γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα της κρίσης.

«Υπάρχει μια κοινή και βολική δικαιολογία για τη βία που λέει ότι για όλα φταίει ο αντίπαλος. Οι γερμανοί απολογητές του ναζισμού υπερασπίζονται το Τρίτο Ράιχ λέγοντας ότι το άρχισαν οι Μπολσεβίκοι. Είναι γεγονός φυσικά ότι η έφοδος του Λένιν ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους ήταν και αυτή εξαιρετικά βίαιη, ωστόσο οι Ναζί ήταν απόλυτα ικανοί να σκοτώνουν ανθρώπους στο ξύλο και αργότερα να στέλνουν εκατομμύρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς να χρειάζονται «δασκάλους» από την Αριστερά. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι στην πραγματικότητα η αριστερή βία οδήγησε με τον οποιονδήποτε τρόπο στην ανάδυση της Ακρας Δεξιάς. (?) Αυτά δεν σημαίνουν ότι αρνείται κανείς πως η Ακρα Αριστερά έκανε πάντα τα στραβά μάτια στη δική της βία, είτε αυτή κατευθυνόταν εναντίον αστυνομικών είτε εναντίον τραπεζών. Αλλά για πολλές δεκαετίες η Ακρα Αριστερά δεν ήταν κανένας ισχυρός παράγοντας της ελληνικής πολιτικής.» (Μαζάουερ, 2012)

Το γεγονός ότι τα προηγούμενα τα λέει αυτός που τα λέει και όχι κάποιος «ακραίος αριστερός» ιστορικός νομίζω ότι στέλνει ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα επείγουσας ανάγκης ταυτοποίησης του προβλήματος, χωρίς πολιτικές υπεκφυγές, άστοχες ιστορικές αναλογίες, και συλλήβδην γενικεύσεις θεολογικού τύπου σχετικά με την «καταδίκη της βίας» μέσα από τη θεωρία των άκρων, η οποία στην προσπάθεια της να απονομιμοποιήσει την αριστερή βία, τελικώς νομιμοποιεί το ναζισμό καθώς τον καθιστά συμψηφίσημο πολιτικο-ιδεολογικό μέγεθος.

Είναι αυτονόητο πως ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος ανθίσταται στη βία. Μας κάνει το ίδιο, το να διαλύσει το σπίτι μας ένας χούλιγκαν, ένας φασίστας ή ένας αναρχικός και είναι αυτονόητο πως η ποινική έννομη τάξη δεν θα διακρίνει με βάση τα κίνητρα του καθενός τους. Από αυτό όμως το αυτονόητο, ο ίδιος νοήμων άνθρωπος ξεκινά να σκέφτεται. Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, ένας από τους σημαντικότερους ιταλούς ιστορικούς των καιρών μας, ο Κάρλο Γκίνζμπουργκ μελετά με αφορμή την καταδίκη Σόφρι για την δολοφονία του αστυνομικού διοικητή του Μιλάνου τις σχέσεις του δικαστή και του ιστορικού, συγκλίσεις και αποκλίσεις στο «πώς επιμερίζει ο ένας την υπαιτιότητα και που αναζητά ο άλλος την αιτία» (Λιάκος, πρόλογος σε Γκίνζμπουργκ, 2003).

«Ένας ιστορικός έχει [λοιπόν] το δικαίωμα να διακρίνει ένα πρόβλημα εκεί όπου ένας δικαστής θα αποφάσιζε το «πέρας της διαδικασίας».» (Γκινζμπουργκ, 2003: 27).

Κοινώς, σε ό,τι αφορά την ποινική διαδικασία η βία δεν έχει χρώμα, αλλά σε ό,τι αφορά όλα τα άλλα επίπεδα έχει (και παραέχει). Αυτό σημαίνει ιεραρχήσεις, προτεραιοποιήσεις και αξιολογήσεις διαφορετικής έντασης στην απαξία της ίδιας της βιαίας πράξης, τόσο εξαιτίας του στόχου της όσο και της συστηματικής ή περιστασιακής εκφοράς της. Εδώ λοιπόν, δεν μπορεί κανείς πίσω από την καραμέλα της συλλήβδην «καταδίκης της βίας απ?όπου και να προέρχεται» να μη βλέπει τα εξής απλά:

1ον, για κάποιους η βία είναι το μέσο για άλλους είναι το καθεαυτό μήνυμα.

2ον, για κάποιους η προσφυγή στη βία είναι αναγκαίο κακό, για άλλους συνήθεια, για άλλους ηθική επιταγή μιας διεστραμμένης αίσθησης καθήκοντος.

3ον, για κάποιους η χρήση της βίας είναι περιστασιακή, για άλλους συστηματική και για άλλους υπαρξιακή ανάγκη.

Με απλά λόγια, είναι άλλο το να λέει κανείς ότι «επανάσταση χωρίς βία δεν γίνεται», άλλο το να απωθεί αστυνομικούς που τον χτυπάνε, άλλο το να σπάει μαγαζιά και κεφάλια στις διαδηλώσεις περιστασιακά, άλλο κατά συρροή (υπαινίσσομαι ούτως ή άλλως υπαρκτές διαβαθμίσεις του ποινικού κώδικα), άλλο μια ένοπλη ομάδα τύπου 17Ν και άλλο τα κρεματόρια του Χίτλερ. Εδώ λοιπόν δεν πρέπει να αφήνουμε περιθώρια παρερμηνειών: Η βία είναι το αναγκαίο αξιακό παρακολούθημα της ναζιστικής ιδεολογίας, είναι το μήνυμα της καθεαυτό καθώς ο στόχος της είναι να απαλλάξει την ανθρωπότητα από αυτούς που θεωρεί «υπανθρώπους», όπως δήλωσε η σύζυγος του αρχηγού στη Βουλή, δηλαδή πρόσωπα χωρίς εύλογη αξίωση να ζούνε: μη-πρόσωπα.

Ο ρατσισμός είναι συστατικό του ναζισμού εξ ου κάνουμε λόγο ειδικά για ναζισμό και όχι «φασισμό» ή ό,τιδηποτε σχετικό. Ο ναζιστικός φυλετισμός θεωρεί ότι κάποιοι δεν είναι άνθρωποι, όποτε όχι απλώς δικαιούμαστε να τους εξολοθρεύσουμε, αλλά υποχρεούμεθα διότι έτσι γίνεται καλύτερη η ανθρωπότητα στην οποία αυτοί - οι υπάνθρωποι - δεν ανήκουν. Εδώ λοιπόν πρέπει να τελειώνει ? πριν καν αρχίσει - η συζήτηση περί συμψηφισμού της βίας ως εργαλείο πολιτικής επικράτησης ή ? ακόμη χειρότερα - κοινωνικής διαμαρτυρίας με το ναζισμό.

Αξιολογώ πως τα προηγούμενα είναι προαπαιτούμενα για την οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκλισης ενάντια στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής. Αν συμφωνούμε πως η στόχευση είναι η θωράκιση του δημοκρατικού και φιλελεύθερου χαρακτήρα του πολιτεύματος απέναντι στη ναζιστική απειλή, τότε η σίγουρη συνταγή αποτυχίας είναι αφενός η «θεωρία των άκρων» και αφετέρου, η αγοραία αντιμνημονιακή ρητορεία περί «προδοτών» και «δωσίλογων» καθώς και οι δύο αυτές απόψεις δείχνουν να μην έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τους τη διάκριση μεταξύ «εχθρού» και «αντιπάλου» με την οποία πορεύεται ανέκαθεν ο ναζισμός.

Οι διαφορές των πολιτικών αντιπάλων δεν κρύβονται, ούτε πρέπει εξάλλου. Από την άλλη όμως, αν υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο δεν λύνονται αυτό είναι ο αντιναζιστικός αγώνας. Διότι η επικράτηση σε αυτόν τον αγώνα θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να διαφωνούμε ελεύθερα και συντεταγμένα. Σαν πραγματικοί αντίπαλοι.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Παντείου Πανεπιστημίου

Φωτό: Αγγελική Παναγιώτου, Fosphotos

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

B. A. Cento (2007), Italian Neofascism. The Strategy of tension and the politics of non-reconciliation, Berghahn Books.

Κ. Γκίνζμπουργκ (2003), Ο δικαστής και ο Ιστορικός. Σκέψεις στο περιθώριο της δίκης Σόφρι, Αθήνα: Νεφέλη

Μ. Μαζάουερ (2012), Συνέντευξη στα ΝΕΑ, 13 Οκτωβρίου 2012 http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4759692

Κ. Σμιττ (1988), Η έννοια του πολιτικού, Μετάφραση-εισαγωγή: Α. Λαβράνου, Αθήνα: Κριτική

Δ. Χριστόπουλος (2012), «Μετεκλογικοί τίτλοι στο νέο πολιτικό τοπίο», 2012 http://enthemata.wordpress.com/2012/09/02/hristopoulos-8/)

Χ. Χατζηιωσήφ (2012), «Η δημοκρατία της Βαϊμάρης και η απειλή των «άκρων»: το ατελέσφορο των ιστορικών αναλογιών» σε: Η Αυγή & Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς (επιμέλεια), Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι σημερινές «αναβιώσεις» της, Η Αυγή της Κυριακής 21.10.2012

Πολύ καλογραμμένο. Για τις ίδιες τις απόψεις επιφυλάσσομαι, αλλά άρθρα τέτοιας ποιότητας δύσκολα βρίσκεις στα ελληνικά.

[B]Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τρόποι χειραγώγησης της κοινής γνώμης[/B]
http://news247.gr/eidiseis/koinonia/noam_tsomski_deka_tropoi_xeiragwghshs_ths_koinhs_gnwmhs.1988629.html

[B][SIZE=“4”]Chomsky: ουδέποτε έγραψα τις «10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών»[/SIZE][/B]
http://inconue.wordpress.com/2010/12/31/«dix-strategies-de-manipulation-de-masses»-faussement-attribues-a-chomsky/