Επειδή μίλησαν κάποιοι για Ανθρωπισμό, να αναφέρω την έννοια του Ουμανιστικού Σοσιαλισμού. Το τι πρεσβεύει, μπορεί κανείς να διαβάσει στο παρακάτω βιβλίο, όπου εξηγούνται πολλά πράγματα με πολύ απλό τρόπο (γραμμένο από 2 αστροφυσικούς, πανεπιστημιακούς, τους έχετε ίσως δει στην ΕΤ3 που κάνουν μια εκπομπή για το σύμπαν):
Δανέζης, Θεοδοσίου: “Το μέλλον του παρελθόντος μας - Επιστήμη και νέος πολιτισμός” (εκδόσεις Δίαυλος)
Άσχετο, χτες περίμενα στον αντ1 να δω las vegas (με ενδιαφέρει το σύστημα των καζίνο και όχι τα γκομενάκια :p) και είχαν βάλει ένα σωρό από τα υποχρεωτικά διαφημιστικά σποτ μικρών κομμάτων. Επαίξε και αυτό της χρυσής αυγής… εντελώς εμετικό. Στα όρια της νομιμότητας είναι (εδώ και χρόνια), ως προς τα λόγια τους δηλαδή. Γιατί στην πράξη είναι πάντα εκτός οποιασδήποτε νομιμότητας.
Άσχετο Νο2, για το κόμμα ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ξέρει κανείς λεπτομέρειες; Ποιοί είναι, ποια η πορεία τους κλπ;
Night*sky να ξέρεις πως όταν είσαι πιο αναλυτικός σε αυτά που γράφεις βοηθάς και τους υπόλοιπους να σε κατανοήσουν καλύτερα. Οπότε σίγουρα μια τέτοια προσπάθεια δεν πάει τζάμπα. Εμένα προσωπικά μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η άποψη σου περί ανθρωπισμού γιατί είναι μια ιδέα που στριφογυρίζει και μένα στο μυαλό μου.
Nightsky…Το πιο σημαντικο ως απαντηση ειναι μαλλον αυτο του Κρισπ…Ανθρωπιστης μπορει να εισαι αλλα μεσα στο υπαρχον συστημα οπου το κερδος αναγεται εχει επιβληθει και τελικα μαλλον ισχυει ως ανωτατη αξια δεν εχει και πολλες επιλογες κανενας.
St.anger…Καπου ειχε γινει συζητηση για τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σιγουρα υπαρχουν και πιο ειδικοι…Αυτα που ξερω ειναι οτι προηλθε απο τη συνενωση μικρω πολιτικων κομματων οπως το ΕΝΑΝΤΙΑ το ΜΕΡΑ και το ΣΕΚ…Στα πανεπιστημια εκπροσωπουνται απο τα ΕΑΑΚ(το ΣΕΚ απο τη Γενοβα παλιοτερα)…
Πολλές φορές όμως ο άνθρωπος αλλάζει ή ψάχνεται ή αποκτά συνείδηση σε ένα επίπεδο πάνω και πέρα από το πολιτικό/κοινωνικό/οικονομικό πλαίσιο που τον περιβάλλει. Και ευτυχώς που υπάρχει αυτή η δυνατότητα ,γιατί αλλιώς θα έπρεπε όλοι μας τώρα να είμαστε καπιταλιστές του κερατά μιας και ζούμε στην εποχή που είναι το κραταιό σύστημα.
Mα δεν λέω αυτό. Πέρα από την προσπάθεια που οφείλει να κάνει ο καθένας με τον εαυτό του, δεν μπορούμε να πούμε ότι κάνοντας μόνο αυτό, κάποιο ωραίο πρωί θα ξυπνήσουμε και όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο θα έχουν περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης, άρα θα πετάξουν αυτόματα όλα τα βαρίδια από πάνω τους, θα διώξουν εκούσια κάθε αδικία, ακόμα και οι ευνοημένοι θα απεμπολήσουν οικιοθελώς τα προνόμια τους και όλα θα φτιάξουν δια μαγείας. Αυτό απλά δεν γίνεται. Άλλο αν ο καθένας θα πρέπει να “δουλεύει” και με τον εαυτό του συνεχώς. Δεν πρέπει να παραβλέπει όμως και το τι γίνεται γύρω του και να τοποθετείται/δρα ανάλογα.
Συμφωνώ απόλυτα. Απλά δεν ξέρω πόσοι είναι αυτοί που έχουν στο μυαλό τους ότι η ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πόλους είναι απαραίτητη για να προοδεύσει η κοινωνία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ειναι κομμα αλλα μετωπο οργανωσεων, οπως και το ΜΕΡΑ και το ΕΝΑΝΤΙΑ ηταν μετωπα πολιτικων οργανωσεων και κομματων. Το ΣΕΚ ηταν συν-δημιουργος του ΕΝΑΝΤΙΑ. Τα ΕΑΑΚ ΔΕΝ ειναι φοιτητικη παραταξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτα συμμετεχουν οι δυναμεις που απαρτιζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλα συμμετεχουν κ αλλες οργανωσεις εκτος ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΣΕΚ παλιοτερα ειχε την ΕΣΟΦ-Σ μετα την ΓΕΝΟΒΑ.
Το ζητουμενο δεν ειναι οι οποιες τεχνητες συγκολλησεις (για να φαινομαστε πιο πολλοι οταν μετραμε τις ψηφους) αλλα το πολιτικο προγραμμα. Πολιτικο προγραμμα που δεν οριοθετειται σαφως απεναντι στην αστικη ταξη και το πολιτικο και συνδικαλιστικο της προσωπικο, ειναι προγραμμα υπερ του καπιταλισμου, οπως κ αν αυτοπροσδιοριζεται (μεταρρυθμιστικο, αντικαπιταλιστικο, “εναλλακτικο” ή ριζοσπαστικο).
…Ειναι το ιδιο ακριβως σκεπτικο γιατι η Κυπρος δεν εχει “κομμουνισμο”. Ο τιτλος ενος κομματος δεν ειναι αυτοματη εγγυηση για το περιεχομενο της πολιτικης του. Το ΑΚΕΛ ακολουθει μια πολιτικη καθαρα εντος των πλαισιων της ΕΕ και της καπιταλιστικης ιδιοκτησιας. Τα περι “εθνικης ιδιαιτεροτητας” ειναι υπεκφυγες χειριστου ειδους, το εθνικο και το ταξικο θεμα δεν ειναι χωριστες ενοτητες αλλα αξεδιαλυτα δεμενες μεταξυ τους. Η παρουσια στρατων κατοχης στο κυπριακο εδαφος ειναι αρρηκτα συνδεδεμενη με τα συμφεροντα της εγχωριας και ξενης αστικης ταξης καθως και με τον ιδιαιτερο ρολο της κυπριακης εκκλησιας που ειναι αρκετα μεγαλος “παιχτης” στην κουρσα της μπιζνας. “Και νυν και αει”.
Βλέπω πως έχει πάει αλλού η κουβέντα αλλά έχω κάποιες απαντήσεις που χρωστάω από χθες:
Μην ψειρίζεις μία μεταφορική έκφραση.
Δεν γνωρίζεις παραδείγματα όπου ο ανταγωνισμός να έχει οδηγήσει σε μείωση τιμών προς όφελος όλων μας;
Ακόμα και στην Ελλάδα που μόνο σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού δεν βρίσκεται, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς μας που να εξακολουθεί να πληρώνει π.χ. για τηλέφωνο όσα πλήρωνε όταν ο ΟΤΕ ήταν μονοπώλιο.
Η αναφορά μου σε μεσσιανικές αντιλήψεις έχει να κάνει με την πίστη ορισμένων Μαρξιστών πως όταν ο κομμουνισμός “εφαρμοστεί σωστά” μέσα από το σύστημα θα δημιουργηθεί ένας “νέος άνθρωπος” με άλλες προτεραιότητες και ηθικές αξίες και επειδή όλοι θα μεταλλαχθούμε έτσι σε μερικές γενιές δεν θα υπάρχει πιά ανάγκη για γκουλαγκ να κλείνουμε τους “κακούς αντιδραστικούς” άρα ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Και γράφω “ορισμένων” γιατί υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως η ΕΣΣΔ και η DDR ήταν μιά χαρά χώρες…
Αντίθετα, οι θεωρίες που υποστηρίζουν την ελεύθερη αγορά, από τον Smith μέχρι και τους σύγχρονους θεωρητικούς, δεν στηρίζονται στην υπόθεση του πως “ο άνθρωπος θα αλλάξει προς το καλύτερο”, αλλά στο πως η ισορροπία που προκύπτει ανάμεσα σε ιδιοτελείς, ατομικές συμπεριφορές οφελεί τελικά μία κοινωνία.
Επίσης έχουν αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος του έργου τους στο να δείξουν πως οι παρεμβάσεις του κράτους για “να μας προστατεύσει” αποτρέπουν τελικά αυτή τη δυναμική της αγοράς από το να κάνει την δουλειά της και οδηγούν σε πολύ χειρότερες και πιό μακροχρόνιες ανισορροπίες. Και αυτό το μέρος του έργου τους είναι πολύ επίκαιρο στην σημερινή συγκυρία. Γιατί δυστυχώς τον περασμένο χρόνο είδαμε τις περισσότερες κυβερνήσεις να σπεύδουν να ξελασπώσουν τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανίες κλπ.
Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι βιομήχανος γιατί εδώ μέσα πολλά γράφονται και παρεξηγούνται και δεν θέλω να βγεί αύριο κανείς που δεν κατάλαβε και να ποστάρει “λογικό να λέει ο Mule αυτά που λέει, φοβάται μην του φάνε το εργοστάσιο” :lol::lol:
Το ερώτημα που θέτεις ουσιαστικά έχει να κάνει με το αν πλειοψηφίες και συλλογικές διαδικασίες νομιμοποιούνται να καταργούν φυσικά δικαιώματα του ανθρώπου. Στην συγκεκριμένη περίπτωση διακυβεύεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Σε μία άλλη περίπτωση, αν π.χ. ο Χίτλερ οργάνωνε δημοψήφισμα τη δεκαετία του '30 προτείνοντας στον Γερμανικό λαό την “τελική λύση” ειναι πολύ πιθανό με δεδομένα όσα ξέρουμε για την άνοδο του Ναζισμού να εξασφάλιζε πλειοψηφία. Αυτό θα νομιμοποιούσε ηθικά το ολοκαύτωμα; Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, η επίκληση της πλειοψηφίας μπορεί να οδηγήσει σε ιδιαίτερα ολισθηρούς δρόμους…
Είναι σημαντικό να αναγνωρίζονται ορισμένα ατομικά δικαιώματα και να κατωχυρώνονται με τον ισχυρότερο δυνατό τρόπο (σύνταγμα, διεθνείς συνθήκες) ώστε να μην υπόκεινται στις διαθέσεις της εκάστοτε πλειοψηφίας.
Πέρα όμως από το πως κρίνω την νομιμότητα μίας υποχρεωτικής κρατικοποίησης, πρέπει να απαντήσω και στην ερώτηση σου για το “πως θα αντιδρούσα”: Επειδή ακριβώς μία κοινοβουλευτική επικράτηση Κομμουνιστών δεν είναι κάτι που θα προέκυπτε μέσα σε μία νύχτα, θεωρώ πως ένας διορατικός επιχειρηματίας θα είχε αρχίσει από πριν να παίρνει τα μέτρα του: Bλέποντας το “ρεύμα” θα άρχιζε να απο-επενδύει από την χώρα που θα κατρακύλαγε στον κομμουνισμό. Θα μετέφερε κεφάλαια σε άλλες πιό φιλόξενες χώρες όσο θα μπορούσε ακόμα. Θα απέλυε κόσμο και θα περιόριζε την παραγωγή για να εξοικονομήσει και άλλα κεφάλαια. Στο τέλος, είναι πολύ πιθανό την ημέρα των καταστροφικών αυτών για την χώρα εκλογών να βρισκόταν και ο ίδιος μακριά από αυτή για κάθε ενδεχόμενο. Η νέα κομμουνιστική κυβέρνηση θα παραλάμβανε (και θα κρατικοποιούσε) μία ρημαγμένη επιχείρηση, που θα είχε χάσει πελάτες,συμβόλαια, έσοδα γενικότερα. Για να την ξαναστήσει θα έπρεπε να υποστεί και το βάρος του να απασχολήσει όχι όσους εργαζόμενους θα χριεαζόταν, αλλά τον κάθε ενδιαφερόμενο για να είναι συνεπής στις διακηρύξεις της για πλήρη απασχόληση. Η “νέα” κρατική εταιρεία θα στηνόταν από την αρχή σε μία βάση παθογένειας. Η φιλόξενη χώρα που έλαβε τα κεφάλαια του φευγάτου επιχειρηματία (και δεν αναφέρομαι μόνο σε χρήματα, αλλά και σε εξειδικευμένο προσωπικό με επιστημονική κατάρτιση που πιθανότατα να μην θέλει να παραμείνει και να ενταχτεί στην “κρατικοποιημένη” παραγωγή) θα ευγνωμονεί την χώρα που ανέβασε τους Κομμουστές στην εξουσία για το “δωράκι”.
Επειδή ακριβώς θυμάμαι τι προηγήθηκε του Τσάβεζ βάζω σε εισαγωγικά την λέξη “δημοκρατικά”.
Επειδή από την ιστορία αυτής της χώρα βλέπουμε πως τα πολιτικά της ήθη είναι τέτοια που ο στρατός πάντα έπαιζε μεγάλο ρόλο (και ο ίδιος ο Τσάβεζ στρατιωτικός ήταν), πως γίνονται πράγματα που σε καμία ώριμη δημοκρατία δεν θα γίνονταν (αποτυχημένος πραξικοπηματίας όχι απλά να αποφυλακίζεται δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα αλλά να έχει και πλήρη πολιτικά δικαιώματα και να κατεβαινει υποψήφιος! #-o) να μου επιτρέπεις να διατηρώ κάπιοιες απιφυλάξεις για την “δημοκρατικότητα” των εκλογών που κέρδισε ο Τσάβεζ.
Δεν έχω κάποια στοιχεία πως δεν ήταν δημοκρατικές, απλά μιλάμε για μία χώρα με πολύ μεγάλη διαφθορά και πολύ αδυναμους θεσμούς και είναι πιστέυω λογικό να είμαι επιφυλακτικός.
Για την ιστορία, ο Πέρεζ που αναφέρεις δεν ήταν ακριβώς “τοποτηρητής” του ΔΝΤ. Ήταν μέλος της σοσιαλιστικής διεθνούς :roll:, φιλαράκι του Φελίπε Γκονζάλεζ και των υπόλοιπων ευρωσοσιαλιστών της δεκαετίας του '80 και διεφθαρμένος. Εξαναγκάστηκε να έρθει σε συμφωνία με το ΔΝΤ και να υιοθετήσει τα μέτρα γιατί οδηγούσε την χώρα του σε χρεωκοπία. Και ο Τσάβεζ εκεί θα καταλήξει αν πέσουν οι τιμές του πετρελαίου. Τον έχει βολέψει η συγκυρία των τελευταίων ετών και είναι αυτός που πιέζει στον ΟΠΕΚ για ψηλότερες τιμές ώστε να μπορεί να χρηματοδοτεί την “κοινωνική πολιτική” του. Και ο Πέρεζ την δεκαετία του 70 δημαγωγία και “φιλολαϊκή” πολιτική πουλούσε.
Περίπου όπως τα λέει ο BTD είναι. Να προσθέσω ότι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (όπως και στα ΕΑΑΚ εξάλλου) συμμετέχουν και αρκετοί ανεξάρτητοι. Συμφωνώ στην επεξήγηση ότι δεν είναι κόμμα αλλά η εκπροσώπηση διαφόρων οργανώσεων της ριζοσπαστικής (ή εξωκοινοβουλευτικής ή όπως-αλλιώς-σας-αρέσει-πέιτε-την) αριστεράς στις εκλογές.
Εκεί που διαφωνούμε, και έχουμε διαφωνήσει και στο παρελθόν, είναι στο αν και κατά πόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στέκει απέναντι ή δίπλα στην αστική τάξη. Σαφώς και η κάθε οργάνωση έχει τη δική της νοοτροπία, σαφώς και υπάρχουν διαφωνίες και ιδεολογικές διαφορές, αλλά τουλάχιστον νομίζω ότι κοινή συνιστώσα είναι ότι όλα προσδιορίζονται ως επαναστατικά (αφού το “μεταρρυθμιστικο, αντικαπιταλιστικο, εναλλακτικο ή ριζοσπαστικο”) δεν αρκεί ως όρος.
