Πω ρε φιλε, θυμασαι απο πολυ παλια. ωραιος…
Θεϊκό ποστ jim_rotten :lol:
Ωραίος ο JM!
Πάμε:
1986:
Το έχω δει σε VHS, αρκετά μεγάλος (μεταξύ των διοργανώσεων του 1994 και του 1998 αν δεν κάνω λάθος). Φανατικά Βραζιλία τότε (και αντι-Αργεντινή), σπάστηκα απ’ τον τσάμπα αποκλεισμό από Γαλλία. Επίσης θυμάμαι ότι γούσταρα τον παλικαρίσιο τρόπο με τον οποίο ισοφάρισε η Γερμανία στον τελικό. Από τα υπόλοιπα σούπερ Σοβιετική Ένωση που την απέκλεισαν με αισχρό τρόπο και επίσης έξοχη Ισπανία των Μπουτραγκένιο, Μίτσελ που συνέτριψε την εξαιρετική Δανία των Ελκιερ, Λάουντρουπ (λατρεία ήδη από Μπαρτσελόνα αρχών 90ς).
1990:
Ξανά ξενέρα όταν έμαθα από τον πατέρα μου ότι εμείς οι βραζιλιάνοι χάσαμε παρότι πολύ καλύτεροι απ’ τους αργεντίνους. Ηδονή η πρεμιέρα με τα λιοντάρια του Καμερούν να ταπεινώνουν την μισητή Αργεντινή. Χοντρά γέλια με τον Σκιλάτσι της Ιταλίας που μόνο για ποδοσφαιριστής δεν έμοιαζε κι όμως βγήκε πρώτος σκόρερ. Παπαριά μέγιστη ο τελικός. Εννοείται ότι προσκυνάμε Ροζέ Μιλά και Ρενέ Χιγκίτα.
1994:
Το αγαπημένο μου Μουντιάλ, έχω και συμπληρωμένο άλμπουμ Panini. Βραζιλία από σίδερο, το γκολ του Ρομάριο (ναι, ξέρω, Μπάρτσα <3) με την Σουηδία το πανηγύρισα έξαλλα. Το Βραζιλία-Ολλανδία ακόμα παραμένει το ματς που έχω απολαύσει περισσότερο σε Μουντιάλ. Εκπληκτικές και οι Σουηδία, Βουλγαρία, αντιπαθέστατη Ιταλία που έπρεπε να είχε αποκλειστεί είτε από Νιγηρία (εκπληκτική ομάδα τότε) είτε από Ισπανία αλλά ας όψεται ο υπερπαίκτης Ρομπέρτο Μπάτζιο. Για Ελλάδα τι να πούμε, περιμέναμε όλοι θριάμβους και αρπάζαμε τα γκολάκια ένα-ένα. :lol:
1998:
Τελευταίο Μουντιάλ που υποστήριξα Βραζιλία, η οποία πήγε τρένο μέχρι τον τελικό για να τα σκατώσει. Θυμάμαι ότι στο 3-0 του Πετί φώναζα “πάρτε το μαλάκες!” απ’ τα νεύρα μου. Κατά τ’ άλλα δεν μου χει μείνει κάτι άλλο, πέρα ίσως απ’ τους απίθανους τρόπους που έβρισκε η Γαλλία για να κερδίζει στα νοκ-άουτ (χρυσό γκολ Μπλαν με Παραγουάη, δύο γκολ από Τιράμ για να γυρίσει τον ημιτελικό με την σουπερ Κροατία. Φοβερά ματς είχε η Ολλανδία με Αργεντινή και Βραζιλία.
2002:
Μουντιάλ της ντροπής. Είχα ξενερώσει με Βραζιλία αφενός επειδή δεν πήρε Ρομάριο ο Σκολάρι, αφετέρου επειδή έπαιζε 3-5-2 που για εμάς του τρου φανς ήταν έγκλημα. Τακτικά βέβαια, μετά από αρκετά χρόνια αντιλήφθηκα την ευφυία του. Αλλά πήρε και κάτι σφυρίγματα όπως η κόκκινη με Τουρκία και το ακυρωμένο γκολ του Βελγίου που την απέρριψα οριστικά. Αλλά κυρίως τα εγκλήματα με την Κορέα που απέκλεισε, με το “έτσι θέλω” της ΦΙΦΑ, Ισπανία και Ιταλία σχεδόν με έκαναν να σιχαθώ αυτό το Μουντιάλ. Θυμάμαι να βλέπω τον τελικό με πλήρη αδιαφορία.
2006:
Το είδα σχεδόν όλο σε αμφιθέατρα της ΑΣΟΕΕ με προτζέκτορα κατά τη διάρκεια των καταλήψεων! Μέτρια μπάλα γενικά, τίποτα που να μου έχει μείνει ιδιαίτερα. Εκτός φυσικά απ’ τον τελικό που θα ήταν το ιδανικό κλείσιμο καριέρας για τον τεράστιο Ζιντάν (κι εγώ κάτι τέτοια τα γουστάρω πολύ στο ποδόσφαιρο) αλλά τελικά έληξε με τον πιο άδοξο τρόπο.
O πιο γραν γκινιόλ ομιλος ολων των εποχων (βαση αποτελεσματων) ηταν το 1994 στις ΗΠΑ…(τα album της Panini βοηθησαν στην μνημη)
Group E
Mexico 4 pts 3-3
Ireland 4 pts 2-2
Italy 4 pts 2-2
Norway 4 pts 1-1
καλο μουντιαλ να εχουμε,σωστες πιτσες κ μπυρες!!!
Το ξαναλέω:
FORZA ITALIA ΡΕ 8)
Ωραία ιδέα, για πάμε …
Εγώ είμαι γεννημένος στην εκπνοή του 1991 οπότε δεν θυμάμαι τίποτα από '94 …
1998
Ωραίες αναμνήσεις … καλτ εκκίνηση την οποία θυμάμαι χαρακτηριστικά, με Βραζιλία - Σκωτία … απ’τους ομίλους μου’χουν μείνει η νίκη της Νορβηγίας με τη Βραζιλία, με ανατροπή των Νορβηγών στο τελευταία δεκάλεπτο, η έκπληξη που ένιωσα βλέποντας τους Ρουμάνους να παίζουν ωραιότατη μπάλα, οι μάχες της Αγγλίας (που υποστήριζα τότε, λόγω Γιουνάιτεντ), η κόμμωση του Βαλντεράμα …
Μετά στα νοκάουτ έγινε το σώσε, θυμάμαι να βλέπω αποσβολωμένος την αποβολή του αγαπημένου μου παίκτη τότε, του Μπεκς, με το καράτε στο Σιμεόνε, τα πέναλτι που ακολούθησαν, την νίκη της Γαλλίας με χρυσό γκολ έναντι στην Παραγουάη του τιτάνα Σιλαβέρτ, την νίκη της Ολλανδίας με την Αργεντινή με την γκολάρα του παικταρά Μπέργκαμπ που δυστυχώς έπαιζε στη μισητή Άρσεναλ, τα καταραμένα για την Ολλανδία πέναλτι με τους Βραζιλιάνους και φυσικά την τρελή πορεία της Κροατίας με Σούκερ, τον μόντελο Προσινέτσκι :lol: κτλ. Στον τελικό επική περιγραφή Μαυρομάτη, ειδικά στα γκολ του … Ζινεντίν Ζινεντάν :lol: … “ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ”
2002
Μουντιάλ της ντροπής, ισχύει.
Ωστόσο, τρελή συμπάθεια ήταν η ομάδα της Σενεγάλης που με τον ΜΠΟΥΜΠΑ Ντιόπ κατατροπώνει τη Γαλλία στην πρεμιέρα και τελικά την πετάει έξω απ’τους ομίλους … μεσολάβησε και το χορταστικό 3-3 με την Ουρουγουάη … 8άρα της Γερμανίας στους Άραβες με τέσσερις, νομίζω, κεφαλιές του Κλόζε … είχα πωρωθεί τόσο με τον τύπο που τον έβαζα με έντιτορ στο μάνατζερ στην Γιουνάιτεντ … στα νοκάουτ υποστήριζα τους Σενεγαλέζους που πέταξαν έξω τους Σουηδούς στην παράταση, αλλά μετά αποκλείστηκαν ενώ οι συμπαθείς Ιρλανδοί στα πέναλτι νικήθηκαν απ’τους Ισπανούς … ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ στο παιχνίδι Κορέα - Ιταλία … όπως και στο Ισπανία - Κορέα … οι Κορεάτες σπρώχθηκαν εξώφθαλμα σε όλη τη διοργάνωση. Η Σενεγάλη τελικά λύγισε στη φάση των 8 στην παράταση κόντρα στους Τούρκους, όπως και η Αγγλία απ’το φάουλ του Ροναλντίνιο που έπνιξε ο Σίμαν. Ε μετά ποσώς με ενδιέφερε… τον τελικό τον είδα με περισσή αδιαφορία.
2006
Σ’αυτό παρακολούθησα πολύ λιγότερα ματς. Στη φάση των ομίλων γουστάραμε την 6άρα της Αργεντινής με τη Σερβία και γενικά τις εκπλήξεις όπως πρόκριση Αυστραλίας, Γκάνας, Εκουαδόρ κτλ.
Στα νοκάουτ, το ηρωικό Μεξικό στην παράταση παραδόθηκε στους Αργεντίνους, ενώ η Αυστραλία ηττήθηκε απ’την Ιταλία με πέναλτι (που αν θυμάμαι καλά ήταν μούφα, μπορεί να κάνω και λάθος) στο 94! Όλα τα αουτσάιντερ έφυγαν, εκτός της Ουκρανίας, την οποία υποστήριξα με τους Ιταλούς. Ε από’κει και πέρα γούσταρα απλά τον τούρμπο Ζιντάν που δίδασκε μπάλα στα “γεράματα” … οι λούζερς Πορτογάλοι φυσικά δεν κατάφεραν να βγουν 3οι, και το χάιλαϊτ της διοργάνωσης βέβαια όλοι θυμόμαστε ποιο ήταν …
Άντε να δούμε και φέτος …
ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ ΟΛΛΑΝΔΙΑ.
Τέρμα οι δίαιτες για κανά μήνα. Εμπρός καλή μου κοιλιά, ξαναεμφανίσου ελεύθερα!!!:drunk:
Σωστός ο Λέβι για Σενεγάλη το 2002, ΜΠΑΜΠΑΜΠΟΥΜΠΑΝΤΙΟΠ και Ντιούφ και Φαντιγκά και τον τεράστιο ΚΟΛΙ που υποτίθεται ότι ήθελε τότε ο Θρύλος. :lol:
Χάρηκα υπερβολικά την κηδεία που έκανε στους Γάλλους (μισητούς απ’ το Euro 2000 και τον τρόπο που είχαν αποκλείσει τότε την υπεραγαπημένη μου -λόγω Φίγκο- Πορτογαλία). Αλλά το πιο ωραίο ήταν το 3-3 με την Ουρουγουάη, από 3-0 γιατί κέρδισα πολλά λεφτά στο στοίχημα και αγόρασα καινούριο CD-Player. 
Το ποστ του τζιμ ρόττεν να γίνει στίκυ!
Βασικά τα γκολ της Σοβιετικής ένωσης στο λινκ που έβαλε δεν υπάρχουν! Ειδικά αυτό που το χαφ κάνει λόμπα 35 μέτρων στο δεξί εξτρέμ με εξωτερικό φάλτσο (!!!), σφάλτσο που λέγαμε παλιά, και μετά κερδίζει πέναλτυ, είναι από άλλο πλανήτη.
Πολύ κρίμα που δεν υπάρχει αυτή η σχολή ποδοσφαίρου πλέον. Είχε κάτι διαφορετικό να δώσει.
49,5…
πηγα στο σουπερ μαρκετ για να παρω κανενα πατατακι και σηκωσα τα παντα…
εχω προμηθειες μεχρι και για πολεμο…
σημερα βλεπω
ΝΟΤΙΟΣ ΑΦΡΙΚΗ - ΜΕΞΙΚΟ 0-1
ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ - ΓΑΛΛΙΑ 1-2
[SIZE=“5”]
ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ[/SIZE]
μίλησε ο μιλα…χαχαχα
Σήμερα το ένα ματς είναι Χ. Και αν δεν είναι σήμερα, θα είναι αύριο. Ετσι είναι οι πρεμιέρες μουντιάλ.
Σήμερα έπαιξα κι εγώ
1 τη νότιο αφρική
Χ τη γαλλία
Αν και νομίζω ότι η γαλλία παίζει να χάσει
- Κι εγώ δε χωνεύω Γαλλία, αλλά την (όντως υπέροχη) Πορτογαλία την απέκλεισε δίκαια το 2000 με το σωστό πέναλτι που δόθηκε σ’ εκείνη τη χερούκλα του μαύρου με το ξανθό μαλλί. Άσχετο αν μετά οι Πορτογάλοι χάλασαν τον κόσμο κι έκαναν πολύ κόσμο να ψαρώσει και να του έχει μείνει ότι έγινε “σφαγή”.
Εκτός κι αν κάτι δε θυμάμαι καλά!
-
Κάτσε ρε Κρις, χάθηκα λίγο, μετά το 2002 δηλαδή τί υποστηρίζεις στα Μουντιάλ;
-
Οι δικές μου αναμνήσεις.
Πρώτες και πολύ αμυδρές, το '94.
Βασικά το ξεκαθαρίζω απ’ την αρχή ότι δε θυμάμαι ότι τις ομορφιές της Εθνικής, ούτε Μαραντόνα, ούτε τον τελικό με το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο. Ακούστε! Εκείνο το καλοκαίρι ήμουν με τους γονείς μου σε μια εκδρομή των συλλόγων των εκπαιδευτικών (γαμημένοι δημόσιοι υπάλληλοι με τα προνόμιά σας!) σε διάφορες πόλεις της χώρας. Μια μέρα ήμασταν τσούρμο στο λόμπι ενός ξενοδοχείου, ήταν και άλλα παιδιά δασκάλων στην εκδρομή, και έπαιζε Γερμανία - Βουλγαρία. Πρώτη ανάμνηση: ενώ μ’ έχει πάρει ο ύπνος (!) ξυπνάω απότομα από τις ζητωκραυγές των άλλων δασκαλοπαίδων μετά από γκολ της Βουλγαρίας! Φυσικά ενώ πανηγύριζαν ταυτόχρονα γαμήθηκαν στα γέλια με την πάρτη μου που είχα κοιμηθεί. Δεύτερη ανάμνηση: με έχει ξαναπάρει ο ύπνος μετά από λίγο και ξυπνάω από δεύτερο γύρο πανηγυρισμών όταν έληξε το ματς, οπότε βλέπω τον Κλίνσμαν να έχει κάτσει στο χόρτο μ’ ένα βλέμμα τύπου “τί έγινε εδώ ρε πούστη μου;” και τους άλλους να τον κοροϊδεύουν.
Ναι, αυτές οι δύο αναμνήσεις και τέρμα από ΗΠΑ! 
1998: Το πρώτο Μουντιάλ που παρακολούθησα σοβαρά και ακόμα και σήμερα εκείνο που θυμάμαι τα περισσότερα παιχνίδια και τα περισσότερα σκηνικά! Για να μη γράφω μέχρι το βράδυ όμως, κάποια χαρακτηριστικά πράγματα: η ομάδα που υποστήριζα μέχρι και τον πρώτο γύρο των νοκ άουτ ήταν η Νιγηρία! Μου είχε τινάξει τα μυαλά στον αέρα με εκείνο το σούπερ ματς με την (αντιπαθητική από τότε) Ισπανία, όπου είχε βρεθεί δυο φορές πίσω στο σκορ αλλά τελικά το πήρε 3-2 με νικητήρια γκολάρα από τον Ολίσε! Μου άρεσε τόσο που παρέβλεψα ακόμα και το γεγονός ότι έκατσε κι έχασε από την Παραγουάη με 3-1 (!), εκείνη την ομάδα-ορισμό του αντιποδοσφαίρου που δεν ξανασταύρωσε όχι γκολ, αλλά ούτε καν ευκαιρία για γκολ ούτε πριν, ούτε μετά από κείνο το ματς! Βέβαια μετά από κείνη την ξεγυρισμένη τεσσάρα από τη Δανία απογοητεύτηκα και είπα “άντε γειά, εσείς βαριέστε που ζείτε”. Από τότε άρχισε η σχέση λατρείας με την Αργεντινάρα, που την είχα συμπαθήσει ήδη από τη φάση των ομίλων όταν είχε 3/3 με πεντάρα κόντρα σε… Τζαμάικα (!) και μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ατμόσφαιρα στην εξέδρα των οπαδών της στο πρώτο ματς με Κροατία.Ατελείωτη καύλα με την επικράτηση επί της Αγγλίας στα πέναλτι στη φάση των 16 (όπου βέβαια θαύμασα και τον παικταρά τότε Όουεν και γενικά τη ποδοσφαιρική γενναιότητα των Άγγλων, οι οποίοι αν και κλάσεις κατώτερη ομάδα ποδοσφαιρικά όχι μόνο άντεξαν μέχρι τα πέναλτι αλλά παραλίγο να μας πετάξουν κι έξω). Μετά βέβαια η ξενέρα στον προημιτελικό με την Ολλανδία, σ’ ένα ματς που πραγματικά πίστευα ότι θα το παίρναμε όταν βρεθήκαμε με παίκτη παραπάνω. Εκ των υστέρων, βλέπω πια ότι εκείνη η Αργεντινή ήταν πραγματικά λίγη για να πάρει το Κύπελλο. Άλλες “εικόνες” από κείνο το Μουντιάλ: η αίσθηση ότι η γεροντική Γερμανία του Άντι Μέλερ, του Γιούργκεν Κλίνσμαν και του Όλιβερ Μπίρχοφ δεν επρόκειτο ποτέ μα ποτέ να παίξει μπάλα της προκοπής αλλά και δεν επρόκειτο να χάσει επίσης ποτέ, γιατί όσο κι αν χάνει στο τέλος θα το γυρίσει το ματς (ευτυχώς αυτό διακόπηκε στον προημιτελικό με την Κροατία που επισφραγίστηκε με τη ΓΚΟΛΑΡΑ του Βλάοβιτς). Η πολύ σπουδαία Κροατία με Σούκερ, Ασάνοβιτς (που ακόμα θυμάμαι τα πανηγύρια μας όταν ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στην Πανάθα), Γιάρνι (που τότε όλος ο κόσμος τον θεωρούσε το πιο γρήγορο και φαρμακερό εξτρέμ στον πλανήτη) και κυρίως την τεράστια ποδοσφαιρική μορφή που λεγόταν Προσινέτσκι! Η περίεργη Βραζιλία που όταν το θυμόταν έπαιζε την καλύτερη μπάλα απ’ όλους αλλά αυτό γινόταν σπάνια, με το Ρονάλντο να θεωρείται τότε ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο αλλά να με ψαρώνει με την απόδοσή του μόνο στο πρώτο ματς με τη Σκωτία (…το χειρότερο ματς της Βραζιλίας σε όλη τη διοργάνωση, ίσως συμπεριλαμβανομένου και του τελικού :-k). Η Γαλλία που πήρε το Μουντιάλ χωρίς κανένας να αναρωτηθεί “μας πως έγινε τώρα αυτό”, αλλά να μου έχει μείνει ότι η μόνη πραγματικά σπουδαία εμφάνισή της ήταν στον τελικό. Και κυρίως η συνολική αίσθηση ότι βάσει απόδοσης, αν μια ομάδα άξιζε να το σηκώσει, αυτή ήταν η Ολλανδία του φοβερού και τρομερού Μπέργκαμπ.
2002: Δε θα πρωτοτυπήσω, μακράν το χειρότερο Μουντιάλ και για μένα. Μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος έκανε φτερά από αρκετά νωρίς με την Αργεντινή να πιάνει πάτο και ν’ αποκλείεται από τη φάση των ομίλων, οπότε από κει και μετά το βασικότερο που μου έμεινε ήταν όλοι εκείνοι οι απίθανοι Αφρικανοασιάτες διαιτητές που σε κάθε ματς τα σκατώνανε όλο και περισσότερο. Θυμάμαι ειδικά να υποστηρίζω οποιαδήποτε ομάδα έπαιζε αντίπαλος της Κορέας (ναι, ακόμα και την Ιταλία!), θυμάμαι να ψαρώνω με τη Σενεγάλη (θυμάμαι ειδικά ένα απίστευτο γκολ που έβαλε στην αντεπίθεση, δε θυμάμαι σε ποιό ματς, όπου χυμήξανε σχεδόν οι μισοί μπροστά και το καρφώσανε μετά από περίπου 15-20 συνδυασμούς!), ένα απίστευτο ματς όπου έπαιζε η Ουρουγάη και έκανε μια επική ανατροπή αλλά δε θυμάμαι περισσότερα, την Ιρλανδία να με εκπλήσσει ευχάριστα με την όλη παρουσία της, θυμάμαι τέλος να χασμουριέμαι απίστευτα στα ματς της Γερμανίας και να μη μπορώ να καταλάβω πως αυτή η ομάδα πέρασε τελικό, θυμάμαι την Τουρκία που υπήρξε μια από τις πιο ψυχωμένες ομάδες που έχω δει σε Μουντιάλ (αν όχι την πλέον ψυχωμένη). Τέλος, θυμάμαι ασφαλώς το γελοιωδέστατο θέατρο του Ριβάλντο και την όλη αίσθηση, όταν τελικά το σήκωσε η Βραζιλία, ότι “στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”. Σε σύγκριση με την εξαιρετική διοργάνωση του '98, το Μουντιάλ του '02 συνολικά ήταν… βασικά η λέξη απογοήτευση μάλλον ωχριά. Στα τσακίδια!
2006: Αισθητά ανώτερο Μουντιάλ από κείνο το 2002 και εκείνο στο οποίο πίστεψα περισσότερο από ποτέ μέχρι τότε ότι είχε έρθει η ώρα να το σηκώσουμε! Ο προημιτελικός με τη Γερμανία ήταν μια κυριολεκτικά τραυματική εμπειρία, η ΚΛΟΠΗ αβάσταχτη και η εικόνα του τεράστιου αρχηγού Αγιάλα στο τέλος να τον κρατάνε με το ζόρι μην τους πλακώσει όλους, διαιτητές και Γερμανούς μαζί, και ταυτόχρονα να είναι έτοιμος να “σπάσει” και να βάλει τα κλάματα, αξέχαστη. Από κει και πέρα θυμάμαι να υποστηρίζω Ιταλία για δεύτερη και τελευταία φορά στη ζωή μου στον ημιτελικό, και ειδικά στο δεύτερο γκολ του Ντελ Πιέρο στην παράταση να φωνάζω “κάρφωσέ τους ρε Αλεσσάντρο!” Θυμάμαι επίσης το σφίξιμο στο στομάχι με την εικόνα του σπουδαίου Τζέραρντ, στα πέναλτι με την Πορτογαλία, να μορφάζει με πόνο ψυχής και το πρόσωπό του σα να λέει “όχι πάλι Θεέ μου”, και να θέλω να σπάσω στο ξύλο τον κωλοπαιδαρά Κριστιάνο Ρονάλντο. Θυμάμαι επίσης να αδιαφορώ εντελώς για την έκβαση του τελικού και να “μπαίνω” στο παιχνίδι μόνο τη στιγμή της αποβολής του Ζιντάν εξ’ αιτίας του κερατά Ματεράτσι. Απ’ την άλλη δε θυμάμαι ούτε ένα ματς της κατά τ’ άλλα αχτύπητης, κάργα θεαματικής και ακλόνητου φαβορί Βραζιλίας!
Αυτά από μένα. Βάμος Αρχεντίνα, η Ιστορία κάτι μας χρωστάει.
Κανεναν δε υποστήριζα συνολικά ούτε το 2002 ούτε το 2006.
Στους τελικούς ήθελα να κερδίσουν αυτοί που τελικά έχασαν!
ελπιζω να μην εχει καθυστέρηση καμια εικονα και τραβηξω τα βυζια μου παλι
και επισης καλη επιτυχια γαλλια…
ολη η ιρλανδια ειναι μαζι σου…χαχαχα
Ρε πούστη γιατί να’ χω εξεταστική την περίοδο ενός απ’ τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο??!!?
Επίσης αυριο πρωι προπατζιδικα ανοιχτά? Η θα χουν απεργία?
νομιζω οτι εχουν απεργια…
εχει ανασταλει η απεργια νομιζω…