Ο Κάρποβ κάνει μεγάλη περιοδεία στην Λατινική Αμερική για να στηρίξει την υποψηφιότητα του. Πράγματι, έχει ξεκινήσει μεγάλο αγώνα ο Ανατόλι. Ο Κασπάροβ από κοντά και βοηθάει πολύ.
Αλλά η παρτίδα αυτή, μόνο εύκολη δεν είναι. Πάντως κάνουν ότι μπορούν. Έχουν την υποστήριξη των περισσότερων γκρανμετρ και των περισσότερων σκακιστών γενικότερα.
Ελπίζω σε νίκη τον Σεπτέμβριο, μήπως αλλάξει το τροχιά το σκάκι σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η παρακάτω φωτογραφία, είναι από την εν λόγω περιοδεία του Κάρποβ. Από την Βολιβία συγκεκριμένα, όπου έπαιξε μια φιλική παρτίδα με τον πρόεδρο της χώρας, Μοράλες:
Από ότι φαίνεται στην φωτογραφία, ο Βολιβιανός πρόεδρος δεν πρέπει να ξέρει και πολύ σκάκι, διότι προσπάθησε να κάνει το “Ναπολεόντειο” στον Κάρποβ!!!
Ανατόλι, δεν πιστεύω να “έφαγες” τέτοιο πράμα; :lol:
__Ποστάρω απλά για να ευχαριστήσω ακόμα μιά φορά τον φίλο JM αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετέχουν στο thread και να πω πως αν και δεν ποστάρω, παρακολουθώ ΑΝΕΛΛΕΙΠΩΣ. 8)
Παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ! Όταν μοιράζομαι το πάθος μου για το σκάκι… παθιάζομαι περισσότερο. Με ευχαριστεί πραγματικά πάρα πολύ που σας αρέσει το θρεντ.
@awake: Φίλε, το aenima, είναι μια τέλεια παιγμένη σκακιστική παρτίδα!
Έχω ετοιμάσει (αν και κάπως πρόχειρα) ένα κειμενάκι με θέμα τις αρχόντισσες του παιχνιδιού. Τις βασίλισσες. Ελπίζω να σας αρέσει κι αυτό.
[SIZE=“5”][CENTER]ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ[/CENTER][/SIZE]
Στην αίθουσα του σκακιστικού συλλόγου, επικρατούσε σιγή. Μόνο τα ασυντόνιστα χτυπήματα στα ρολόγια ακούγονταν, όταν κάθε παίχτης ολοκλήρωνε την κίνηση του και χτυπούσε το κουμπί στο ρολόι που πάγωνε τον δικό του χρόνο και ταυτόχρονα εκκινούσε αυτόν του αντιπάλου του. (Μέσα στα άλλα οι σκακιστές είναι και λίγο ?χρονοκράτορες. Σταματούν και ξεκινούν τα ρολόγια κατά βούληση. Μα αυτό αφορά μόνον τον δικό τους, τον σκακιστικό χρόνο. Δυστυχώς για τον άλλον, τον πραγματικό, που ρέει σταθερά και αμείλικτα, ούτε αυτοί δεν έχουν λύση).
Ένας από τους παλιούς, τους πιο έμπειρους, έπαιξε την κίνηση του, χτύπησε το ρολόι και βγήκε για ένα τσιγάρο, μέχρι να σκεφτεί ο αντίπαλος του.
Μετά από λίγο, άκουσε κάποιον να σέρνει τα βήματα του προς το μέρος του. Έστρεψε το βλέμμα προς την πόρτα. Ήταν ένας από τους πιτσιρικάδες, το νέο αίμα του συλλόγου. Θα ?ταν δεν θα ?ταν 8 χρονών. Πλησίαζε αργά, με το κεφάλι κάτω.
«Τι έπαθες ρε μικρέ;»
«Είχα ?είχα καλή θέση. Αλλά ?.αλλά έστησα τη βασίλισσα μου?»
«Χα χα!» - γέλασε ο παλιός καθώς χάιδευε τον μικρό στο κεφάλι ? «και γι? αυτό κάνεις έτσι; Έχεις να στήσεις πολλές ακόμα!»
«Έστηνες και συ, όταν ήσουν αρχάριος;» κάτι έλαμψε στο βλέμμα του μικρού, καθώς του γεννιόταν η ελπίδα πώς δεν ήταν ο μόνος.
«Ουουου! Έχω στήσει εγώ βασίλισσες! Τόσες που νομίζω πώς έχω εξασφαλίσει για το υπόλοιπο της ζωής μου το μένος του γυναικείου φύλου!»
32 κομμάτια. 30 αρσενικοί και μόλις 2 θηλυκά. Κι όμως ικανά να κάνουν την σκακιέρα άνω κάτω (και μετά μου λες ότι το σκάκι δεν μιμείται τη ζωή).
Μια τέτοια κυρία, τοποθετημένη σε κεντρικό τετράγωνο, ελέγχει 27 τετράγωνα! Σχεδόν την μισή σκακιέρα! Την ώρα που ένας φτωχός πύργος μπορεί να ελέγξει μόλις 14, ενώ ο κακομοίρης ο «τρελός» στο κέντρο της σκακιέρας μπορεί να ελέγξει το πολύ 13, ο δε «βαρύς μάγκας» ιππότης, από το κέντρο (που είναι και γι? αυτόν η καλύτερη θέση) ελέγχει μόλις 8 τετράγωνα, και μετά παραπονιέται κιόλας που τον βλέπει αφ? υψηλού η «κυρία». Ο δύσμοιρος στρατιώτης, ελέγχει μόνο 2 (εκτός από τους στρατιώτες της α και θ στήλης που ελέγχουν μόλις 1), ενώ η «αυτού υψηλότης» - ναι, αυτός ο τεμπέλαρος που έχει τους άλλους να τρέχουν για πάρτη του ? στην καλύτερη θέση του ελέγχει 8, αλλά αυτός έτσι κι αλλιώς την περισσότερη ώρα είναι αραγμένος στην φωλίτσα του, για να αποφύγει τα εχθρικά πυρά και συνήθως μόνο στα φινάλε ξεπορτίζει. (εξαίρεση αποτελεί εδώ, ο μαύρος βασιλιάς του Leviathan, ο οποίος όπως έχουμε πει, στην φοβερή και τρομερή «βαριάντα του ράμπο», βγαίνει κατευθείαν στο κέντρο της σκακιέρας και τους θερίζει όλους).
Μην τα πολυλογούμε. Η «κυρία» κάνει κουμάντο στο παιχνίδι (και όχι μόνο σ? αυτό, για να λέμε την αλήθεια).
Αλλά αυτή η αρχόντισσα, δεν υπήρχε από την αρχή στο παιχνίδι. Εισέβαλε πολύ αργότερα.
Στην ανατολή (από την οποία πέρασε το σκάκι στην Ευρώπη), την θέση της είχε ένα κομμάτι που ονομαζόταν «Φιρζάν» και ήταν πολύ αδύναμο. (καμιά σχέση με την τρομοκράτισσα). Κατόπιν αυτό το κομμάτι μετονομάστηκε «βεζίρης» και πάλι με μειωμένες δυνατότητες.
Γύρω στο 1500, κάνει την εμφάνιση της η βασίλισσα, στα 64 ασπρόμαυρα τετράγωνα. Αρχικά, με μειωμένες δυνατότητες κίνησης, ώσπου σιγά σιγά φτάσαμε στην δυνατότητα κινήσεων που έχει και σήμερα. Πολλοί ερευνητές της ιστορίας του σκακιού, συνδέουν την αυξητική τάση στην δύναμη της σκακιστικής βασίλισσας, με την αντίστοιχη αύξηση εξουσιών που απέκτησαν οι βασίλισσες στις αναγεννησιακές βασιλικές αυλές. Κάτι πολύ πιθανό, αν αναλογιστούμε ότι το σκάκι τότε, παιζόταν αποκλειστικά στις βασιλικές αυλές.
Άλλοι πάλι ερευνητές πιστεύουν ότι οι αλλαγές στα κομμάτια, αντικατόπτριζαν κάθε φορά το κοινωνικό στάτους, πράγμα που ενισχύει στην περίπτωση της βασίλισσας, την αρχική υπόθεση.
Όπως και να ?χει, πριν από περίπου 500 χρόνια, απέκτησαν και οι αρσενικοί σκακιστικοί πεσσοί, την θηλυκή που ?θα τους κάνει κουμάντο! (Ω, γίνομαι πολύ άδικος με την πάρτη της. Αυτή η κακομοίρα πόσες φορές δεν έχει πέσει ηρωικά για να σώσει το ταίρι της, ή για να δώσει την νίκη στην παράταξη της. Άσε που κάθε σκακιστής που θέλει να είναι αξιοπρεπής, επιδιώκει να έχει στο ρεπερτόριο του τουλάχιστον μια θυσία βασίλισσας. Τι τραβάει κι αυτή η κακότυχη! Να το θεωρεί περηφάνια του, όποιος την θυσιάζει!)
Οι αρχάριοι παίχτες, μόλις μάθουν σκάκι, αρχίζουν να παίζουν βγάζοντας νωρίς την βασίλισσα τους στο παιχνίδι γιατί θέλουν να κάνουν αμέσως ματ.
Μόλις αρχίσουν να γνωρίζουν το παιχνίδι συστηματικά, αρχίζουν να γνωρίζουν και τον «τρόμο της βασίλισσας».
Είναι πολύ καλή, αλλά δυστυχώς έχει κι ο αντίπαλος μία. Φοβούνται να κινήσουν την δική τους, μην την χάσουν, κι έτσι μοιάζει με άχρηστο όπλο, την ίδια ώρα που η άλλη (του αντιπάλου ντε) νιώθουν ότι θα καταπιεί την σκακιέρα ολόκληρη. Μετά ακούνε τον προπονητή να φωνάζει:
«Μην βγάζετε νωρίς την βασίλισσα στο άνοιγμα, χωρίς σοβαρό λόγο! Ο αντίπαλος θα εκμεταλλευτεί αυτήν την έξοδο, βγάζοντας κομμάτια που θα απειλούν την βασίλισσα. Εσείς θα την μετακινείτε και αυτός θα βγάζει και άλλο κομμάτι. Στο τέλος θα έχει αναπτύξει όλο το στρατό του, ενώ εσείς το μόνο που θα έχετε πετύχει, θα είναι να κουνάτε την βασίλισσα πέρα δώθε. Και θα έχετε χαμένη θέση πριν ακόμα το καταλάβετε». Πράγματι, η ισχύς της, είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία της. Είναι το ισχυρότερο κομμάτι, άρα όταν απειληθεί, θα πρέπει να οπισθοχωρήσει σε ασφαλές τετράγωνο. Δεν μπορεί να μείνει εκτεθειμένη στον κίνδυνο, διότι ο αντίπαλος θα έδινε οποιοδήποτε κομμάτι του για να την αιχμαλωτίσει. Αυτός ο «τρόμος της βασίλισσας» οδηγεί συχνά τους νέους παίχτες να επιδιώκουν μια γρήγορη αλλαγή βασιλισσών από το άνοιγμα. Μόλις φύγουν απ? το τραπέζι οι «διαβολικές γυναίκες» αισθάνονται πιο ασφαλείς. Φεύγει ένα άγχος, μπορούν να παίξουν σκάκι πιο ελεύθερα. Σε έναν συμπαίκτη μου, άρεσε να πειράζει τους πιτσιρικάδες αρχάριους, όταν τους έβλεπε σε κάθε παρτίδα μεταξύ τους να αλλάζουν γρήγορα τις βασίλισσες: «Ρε σεις», τους έλεγε, «ξεφορτωθήκατε τις δύο ντάμες γρήγορα, αλλά για πείτε μου τι θα κάνετε με τις υπόλοιπες 16 εκκολαπτόμενες;», θέλοντας να τους δείξει ότι και η βασίλισσα είναι μέρος του παιχνιδιού και θα πρέπει να διώξουν τον φόβο τους προς αυτήν. Αλλά οι μικροί, τρόμαζαν περισσότερο!
Δεν είναι λοιπόν μονάχα 2! Είναι άλλες 16, καμουφλαρισμένες με την ταπεινή μορφή ενός στρατιώτη! Όπως γράφει σε ένα βιβλίο του και ο Γιάσερ Σεϊράβαν, απευθυνόμενος προς αρχαρίους: «Προσέχετε τα πιόνια σας. Είναι μωρά βασίλισσες!». Αυτή κι αν είναι τραγωδία! Να είσαι ένας αδύναμος στρατιώτης, στη πρώτη γραμμή. Να σε δέρνουν οι θύελλες και οι κατατρεγμοί σε όλη την παρτίδα. Ύπουλοι αξιωματικοί να σε λοξοκοιτάζουν. Ιππότες να απειλούν με τις λόγχες τους. Απόρθητα κάστρα να ορθώνονται εμπρός σου. Είσαι και το ξέρεις, εντελώς χαμένος. Μα δεν σου μένει άλλος δρόμος. Βάζεις το κεφάλι κάτω και με το αργό βήμα σου, στοχεύεις την τελευταία γραμμή.
«Έτσι και φτάσω ως εκεί, θα σας δείξω εγώ!». Και ναι! Κάποιοι φτάνουν! Και τότε συντελείτε η μεταμόρφωση! Το ταπεινό πιονάκι, ο κυνηγημένος και φοβισμένος στρατιώτης γίνεται ?βασίλισσα! Τι τίμημα όμως κι αυτό! Έφτασε ως την τελευταία γραμμή με αίμα και τώρα για να απολαύσει τους καρπούς της ισχύς και της εξουσίας θα πρέπει να ?αλλάξει φύλο!
Με τον καιρό βέβαια, ο φόβος φεύγει και οι νέοι παίχτες την αντιμετωπίζουν σαν ένα κομμάτι όπως όλα τα άλλα.
Παρ? όλα αυτά, υπάρχουν αρκετές φαλλοκρατικές βαριάντες ανοιγμάτων, στις οποίες προβλέπεται η αλλαγή βασιλισσών σε πρώιμο στάδιο, ήδη από το άνοιγμα. (Έπαιξαν μια τέτοια βαριάντα της Καταλανικής οι Ανάντ, Τοπάλοβ στον πρόσφατο τελικό. Υπάρχουν κι άλλες πολλές). Βγάζουμε τις γυναίκες από τη μέση και παίζουμε ?αντρικό σκάκι! (Και τι θα κάνατε μωρέ σε έναν κόσμο χωρίς γυναίκες; Μια σκακιέρα χωρίς ντάμες, είναι μια φτωχή σκακιέρα).
Στα προηγούμενα χρόνια, η βασίλισσα (η αλήθεια είναι όχι μόνο αυτή) έπεσε θύμα και μιας άλλης συνήθειας. Όταν περιόδευαν οι μεγάλοι σκακιστές και επισκέπτονταν τις τοπικές λέσχες σκακιστών, έπαιζαν τις λεγόμενες «παρτίδες με χάντικαπ». Ξεκινούσαν με μειωμένο υλικό, για να διατηρεί κάποιες ελπίδες και ο ερασιτέχνης να φτάσει μέχρι το φινάλε. Τίποτα παραπάνω. Συνήθως λοιπόν, έβγαζαν την βασίλισσα τους απ? τη σκακιέρα, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Μάλιστα, ο Καπαμπλάνκα, παρεξηγήθηκε μια φορά, εξ αιτίας αυτής της συνήθειας. Ο μεγάλος Κάπα, το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο που ανέδειξε ποτέ το σκάκι (ο άνθρωπος ούτε μελετούσε ιδιαίτερα, ούτε ήταν συνεχώς κολλημένος σε μια σκακιέρα, αντίθετα είχε και άλλα πάθη, με πρώτο και καλύτερο τις ωραίες γυναίκες και παρ? όλα αυτά ήταν για μια εικοσαετία και πλέον μέσα στους κορυφαίους και ακόμη θεωρείται ως ένας από τους ισχυρότερους παίχτες στην ιστορία. Απίστευτο ταλέντο. Άλλοι για να φτάσουν στο επίπεδο του, έφαγαν την ζωή τους πάνω από τα ασπρόμαυρα τετράγωνα), περιόδευε στην Ευρώπη. Σε κάποιο σταθμό της περιοδείας του (νομίζω στην Πολωνία, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος αυτή τη στιγμή) σε μια τοπική λέσχη, ένας ερασιτέχνης ζήτησε μια παρτίδα με τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Ο Κάπα φυσικά δέχθηκε, αλλά μόλις κάθισαν μπροστά στο τραπέζι, όπου είχε στηθεί η σκακιέρα, αρπάζει την βασίλισσα του, βγάζοντας την έξω από την σκακιέρα, τηρώντας απλώς την παράδοση των ισχυρών παιχτών να παίζουν με υλικό μειονέκτημα απέναντι σε πιο αδύνατους. Έλα όμως που ο άλλος δεν «μάσαγε» ούτε μπροστά στον παγκόσμιο πρωταθλητή: «Τι κάνεις εκεί; Πώς με προσβάλεις έτσι; Γύρνα πίσω την βασίλισσα. Μπορώ να σε νικήσω και με αυτήν». Ο Κάπα δεν έχασε την ψυχραιμία του: «Κύριε μου, αν μπορούσατε να με νικήσετε, θα σας ήξερα» του είπε τοποθετώντας πίσω την βασίλισσα και συντρίβοντας τον απ? το άνοιγμα ακόμα! (Πάντως για να πω την αλήθεια, αν είχα και ?γω την ευκαιρία να έχω απέναντι μου τον Κάπα, θα τον ήθελα με όλα του τα όπλα κι ας έχανα πριν την 15η κίνηση).
Κατά την ρομαντική ειδικά εποχή του παιχνιδιού (αλλά και αργότερα), όπου οι θυσίες ήταν κάτι σαν επιβεβλημένο (οι σκακιστές θεωρούσαν υποχρέωση τους να θυσιάσουν, για να καταδείξουν την επιβολή του πνεύματος πάνω στην ύλη. Μια νίκη με υλικό πολύ λιγότερο, σήμαινε απλά τον θρίαμβο του πνεύματος) οι θυσίες βασίλισσας ήταν συχνότερο φαινόμενο. Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αυτές οι θυσίες βασίλισσας ήταν και τότε και τώρα, ουσιαστικά «ψευδοθυσίες». Ο παίχτης που θυσιάζει βασίλισσα, έχει άμεσο ματ σε κάποιες κινήσεις, ή εντελώς κερδισμένη θέση μετά την θυσία. Πραγματικές θυσίες, με ρίσκο, είναι οι λεγόμενες θυσίες «διαφοράς». Όταν δηλαδή προσφέρεται πύργος για αξιωματικό (συνηθέστερα) ή ίππο (σπανιότερα) ή προσφέρεται ένα ελαφρό κομμάτι (ίππος ή αξιωματικός) για ένα ή δύο πιόνια. Αυτές οι θυσίες, δεν παρέχουν άμεσο αντάλλαγμα. Γίνονται για να αποκτηθεί κάποιο στρατηγικό πλεονέκτημα (καλύτερος έλεγχος κάποιου συγκεκριμένου σημείου ή των τετραγώνων ενός χρώματος, κέρδος χρόνου, πρωτοβουλία, δημιουργία αδυναμιών στην αντίπαλη άμυνα κτλ) το οποίο θα προσπαθήσει μετά ο παίχτης να το αξιοποιήσει σιγά σιγά στην πορεία. Γι? αυτό είναι και πολύ πιο δύσκολες θυσίες, καθώς πρέπει να υπολογιστούν πάρα πολλές βαριάντες με ακρίβεια και να ακολουθήσει «χειρουργικό» παιχνίδι. Ενώ μια θυσία, που δίνει φορσέ ματ σε 3, 5 ή 10 κινήσεις και ποιος δεν θα την έκανε.
Όπως και να ?χει, είναι εντυπωσιακό να βλέπεις έναν παίχτη να δίνει την βασίλισσα του.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα εδώ, είναι η φημισμένη «Αθάνατη παρτίδα» του Άντερσεν, παιγμένη στο περιθώριο του τουρνουά του Λονδίνου στα 1851, απέναντι στον Κιζερίτσκι. Μια μυθική παρτίδα, που γοητεύει για πάντα τους σκακιστές. Ο Άντερσεν θυσιάζει σχεδόν τα πάντα (και τους 2 πύργους του) πριν θυσιάσει και την βασίλισσα, φτάνοντας σε εντυπωσιακό ματ. Στην τελική θέση υπάρχουν μόνο 3 λευκά κομμάτια, δύο ίπποι και ένας αξιωματικός, που δίνουν το ματ. Από την άλλη, υπάρχουν ΟΛΑ τα μαύρα κομμάτια: βασίλισσα, 2 πύργοι, 2 ίπποι, 2 αξιωματικοί! Μόνο πιόνια έχει χάσει ο Κιζερίτσκι. Και όμως γίνεται ματ! Αυτό κι αν είναι ο θρίαμβος του πνεύματος πάνω στην ύλη. Δείτε την στο παρακάτω λίνκ, και προσέξτε στην τελική θέση, όλο τον μαύρο στρατό ακινητοποιημένο στις γωνιές της σκακιέρας, να παρακολουθεί 3 λευκά κομμάτια να κάνουν ματ. Η βασίλισσα θυσιάζεται στην προτελευταία κίνηση.
Άλλη μια εκπληκτική θυσία βασίλισσας, συνέβη στην παρτίδα Λεβίτσκι ? Μάρσαλ, το 1912, όπου ο τρομερός Φρανκ Μάρσαλ παίζει την κατά γενική ομολογία εντυπωσιακότερη κίνηση στην ιστορία του σκακιού: 23?Qg3!
Απολαύστε την:
Υπάρχουν βέβαια κι άλλες αμέτρητες. (Είχα ποστάρει παλιότερα και μια δική μου παρτίδα σ? αυτό το θρεντ, που τελειώνει με θυσία βασίλισσας).
Εκτός των θυσιών, η μοίρα των βασιλισσών τους επιβάλλει να δεχθούν συχνά και μια αντίζηλο να συνυπάρχει μαζί τους στην σκακιέρα. Η διγαμία (ή και παραπάνω) επιτρέπεται στο σκάκι για τους μονάρχες.
Μια τέτοια παρτίδα, όπου εμφανίστηκαν στην σκακιέρα 4 βασίλισσες, 2 λευκές και 2 μαύρες, μετατρέποντας τους βασιλιάδες σε σουλτάνους στο χαρέμι, είναι η παρτίδα μεταξύ του Αλεξάντερ Μπελιάβσκι και του Μάρκ Ταϊμάνοβ, παιγμένη στην Μόσχα το 1979.
Δείτε την:
Υπάρχουν και παρτίδες με 5 βασίλισσες πάνω στην σκακιέρα! Κάποιες είναι διάσημες, όπως του Φίσερ και του Αλιέχιν. Εγώ θα σας δείξω μια λιγότερο διάσημη. Αυτή μεταξύ των Mackic και Maksimenko, αρκετά πρόσφατη, παιγμένη το 1994, για να δείτε ότι συμβαίνουν και στις μέρες μας ?τέτοια πράγματα. Δείτε την:
Κάποτε, ένας ισχυρός σκακιστής (δυστυχώς δεν θυμάμαι τώρα ποιος) είχε βρεθεί σε δεινή θέση, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει στην επόμενη κίνηση, με δύο φρικτά πράγματα: να χάσει την βασίλισσα του ή να γίνει ματ. Φυσικά ο αντίπαλος του, επέλεξε να τον κάνει ματ. Βγαίνοντας από την αίθουσα, τον ρωτάει άλλος σκακιστής: «Τι έγινε;» «Άσε» του λέει ο πρώτος, «παραλίγο να χάσω την βασίλισσα μου». «Για πες, για πες?». «Ευτυχώς πρόλαβα και έγινα ματ, πριν την χάσω!!» (Έχασε την παρτίδα, αλλά όχι και το χιούμορ του).
Τελειώνοντας αυτό το αφιέρωμα στις αρχόντισσες των 64 τετραγώνων, να σας πω το εξής: Μην τις φοβάστε. Αγαπήστε τις. Είναι εκεί, διασχίζοντας σαν αστραπή τις κάθετες και τις διαγώνιους, απειλώντας τους πάντες και τα πάντα, κάνοντας ματ ή πέφτοντας ηρωικά, για να μας θυμίζουν πώς μια γυναίκα μπορεί να σε πάει στο «θεό», αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί και να σε καταστρέψει.
Αλλά όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, σημασία έχει να ευχαριστηθούμε το παιχνίδι.
Κι όπως είπε κι ο Μανώλης Αναγνωστάκης:
«Έλα να παίξουμε! Θα σου χαρίσω την βασίλισσα μου?»
Τι του ειπε ρε ο καπαμπλανκα…
:lol::lol::lol:
Και ο αλλος ‘‘μπορω να σε κερδισω και με αυτην…’’
:lol::lol:
Κλασικο ποστ jimrotten με που σε κανει να κολλας στην οθονη του υπολογιστη μεχρι να να φτασεις στο τελος
Στο πολλ μετα απο αρκετο καιρο σκεψης εριξα την ψηφο μου στον τεραστιο Bobby Fischer
Αν και ισως ειναι αδυνατο να καθοριστει ο μεγαλυτερος σκακιστης ο fischer ηταν μια τοσο θρυλικη προσωπικοτητα που δεν μου πηγαινε να ριξω την ψηφο μου σε αλλον περα απο αυτον
Μώλις είδα αυτό το post και έπαθα πλάκα, για την ποιότητα και την ποσότητα της πληροφορίας…rock και chess είναι ο καλύτερος συνδιασμός chessrocking, λοιπόν !
__Παρακαλώ να μη μου επιτραπεί η είσοδος ξανα εδώ στο θέμα… ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΖΕΤΑΣ…
__Και αυτό δε με πειράζει, γιατί πρέπει να έχω παίξει σκάσει 4-5 φορές στη ζωή μου. Λάθος, 5-6 παρτίδες και ακόμα λιγότερες φορές. ΑΛΛΑ, είμαι και κακός μαζέτας.
__Επαιξα στο Golden Hall σε ένα υπαίθριο που έχει. Ξεκίνησα πολύ ψαρωμένος, αλλά εμπνευσμένος από το παρόν τόπικ, τα έδω όλα και τον είχα ξεσκίσει τον τύπο, του έπαιρνα συνεχώς κομμάτια (και τη βασσίλησα) και συνεχώς βελτίωνα τη θέση μου (το είχα, αλήθεια, δεν είναι ότι με παραπλάνησε). Ακόμα, έβλεπα όλες τις προσπάθειες για ματ που ετοίμαζε (μία δηλαδή με αξιωματικό -κλάσσικ- κατά τα άλλα απλά έβλεπε τα πιόνια του να φεύγουν και τα δικά μου να τον πλησιάζουν επικίνδυνα) και τις απέφευγα.
__Ρε, ήμουν το καμάρι σας λέμε! :lol:
__Και εκεί που ετοιμαζόμουν για Ματ, Πατ, Σαχ και τα πάντα όλα λέμε… ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΑ. ΓΕΝΑΙΑ. #-o ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ (σε 2 συνεχόμενες κινήσεις και από καταδικό μου λάθος, μία χάνω βασίλισσα, και δύο βασιλιά από εκείνον τον αξιωματικό).
__ΠΕΡΙΦΑΝΙΑ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ. Σίγουρα όσοι παίζετε σκάκι θα ξέρετε για τι μιλάω.
__Στο τέλος ευχαριστησα τον συμπαίκτη μου λέγοντάς του “ευχαριστώ σήμερα μου έμαθες ένα πολύ καλό μάθημα” και το εννοούσα. Ούτε που ζήτησα rematch. Δεν χρειάζεται, το μάθημα που μου έδωσε είναι πιο πολύτιμο και απ’ το να τον νικούσα 5 φορές συνεχόμενα (που μάλλον, μάλλον θα το έκανα). Ούτε και απ το να νικούσα ίσως το πρωταηθλητή Ελλάδος (μία φορά γιατί τις επόμενες πέντε θα είχα λιγότερες πιθανότητες απ’ το να πάρει η Ελλάδα μουντιάλ και γιούρο :p).
Anyway αν εχεις παιξει 4-5 η 6 φορες τοτε προφανως δεν εισαι κακος μαζετας
Μαζετας ειναι ο παιχτης που ασχολειται σε μεγαλο βαθμο με το σκακι αλλα εχει μεινει για πολυ καιρο στασιμος σε ενα μετριο επιπεδο
Και αυτο που επαθες το εχουν παθει απειροι παιχτες οταν ξεκινουν να μαθαινουν και ειναι ψιλοφυσιολογικο
Αν ασχοληθεις σταθερα θα δεις σιγουρα βελτιωση
Είσαι μια χαρά! Όπως είπε και ο We Rock, μαζέτας είναι αυτός που παίζει χρόνια και χρόνια χωρίς να βελτιώνεται (όπως ακριβώς αυτός που πατάει τα πλήκτρα αυτή τη στιγμή στο πληκτρολόγιο). Είναι φυσικό με 5-6 μονάχα παρτίδες να κάνεις λάθη, ακόμη και προφανή. Εξ άλλου σε ένα τόσο δύσκολο παιχνίδι λάθη κάνουν (και αρκετές φορές χοντρά) και οι παγκόσμιοι πρωταθλητές (πχ ο Τοπάλοβ στην τελευταία παρτίδα του τελικού) αλλά ακόμη και τα σκακιστικά προγράμματα. Ευτυχώς δεν υπάρχει ακόμη ο άνθρωπος ή η μηχανή που θα “τελειώσει” το παιχνίδι. Συνέχισε να παίζεις και θα δεις ραγδαία βελτίωση (ειδικά αν αυτό συνδυαστεί και με την μελέτη κανενός εγχειριδίου). Και φυσικά περιμένουμε τα ποστ από τις εμπειρίες σου!
Πράγματι, για την αναφορά σου πως ήταν ένα μάθημα πέρα από το σκάκι, το σκάκι βοηθάει να δούμε και να κατανοήσουμε τον γενικότερο τρόπο σκέψης μας και να βελτιώσουμε διαδικασίες λήψεις αποφάσεων και λανθασμένους τρόπους σκέψης σε γενικότερο επίπεδο. Πάντως μην στενοχωριέσαι. Όπως είπε και ο παλιός στον νέο, στο προηγούμενο ποστ μου-αφιέρωμα στην βασίλισσα: “έχεις να στήσεις πολλές ακόμα”.
Το περιστατικό και ο τρόπος που το περιέγραψες, μου θύμισε κάτι που μου συνέβη πρόσφατα. (Καλά, αν έγραφα όλες τις φορές που την έχω πατήσει, θα έπεφτε ο σέρβερ). Πριν 2 μήνες περίπου.
Παίζω λοιπόν μια παρτίδα με έναν αντίπαλο που είναι στα μέτρα μου. Έχουμε στο τραπέζι ένα γκαμπί της βασίλισσας και όλα φαίνονται να εξελίσσονται φυσιολογικά με στρατηγικούς ελιγμούς κτλ. Ώσπου βλέπω μια θυσία πύργου για αξιωματικό, που δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι θα μου δώσει άμεσο πλεονέκτημα, αλλά αν μου καρφωθεί θυσία εμένα, άντε να μου το βγάλεις από το κεφάλι. Και την έκανα. Ε, όπως ήταν φυσικό, μια φυσιολογική παρτίδα, έγινε μπάχαλο. Μετά την θυσία απέκτησα πρωτοβουλία, αλλά ο αντίπαλος μου αμύνθηκε σωστά και δεν φαινόταν κάτι άλλο από το να φτάσουμε σε ένα φινάλε χαμένο για μένα. Οπότε ψάχνοντας τρόπους να κρατήσω την πρωτοβουλία και να αυξήσω την πίεση, θυσίασα και τον 2ο πύργο για ίππο. Στον γενικό χαμό που ακολούθησε, ο αντίπαλος μου κατάφερε να αλλάξει βασίλισσες μειώνοντας την πίεση. Οι αλλαγές έτσι κι αλλιώς ευνοούν αυτόν που έχει υλικό παραπάνω. Εκείνη την στιγμή, σηκώθηκα για τσιγάρο και παρότι ο αντίπαλος μου έπαιξε αμέσως, εγώ δεν επέστρεψα αμέσως. Άφησα τον χρόνο στο ρολόι να κυλάει. Είπα, ας χάσω ένα πεντάλεπτο για να συγκεντρωθώ και να μπω σε fight mode. Έτσι κι αλλιώς η θέση ήταν χαμένη. Όταν φτάνουν εκεί τα πράγματα, συνήθως αντιδρώ με λυσσαλέα μάχη και το ίδιο έκανα και τότε. Επιστρέφω λοιπόν και πιέζω όσο μπορώ. Ο αντίπαλος μου σοφά, επιστέφει την μία διαφορά, δίνοντας έναν πύργο για αξιωματικό, για να απαλύνει την πίεση. Έτσι κι αλλιώς είχε παραπάνω υλικό. Από την συνεχή πίεση όμως, έκανε και αυτός λάθη, δημιούργησε αδυναμίες. Οπότε βλέπω μια τακτική δυνατότητα, που καταλήγει σε πιρούνι ίππου και μου δίνει “καθαρό” πύργο. Άρα θα βρισκόμουν με παραπάνω υλικό, σε κερδισμένο πλέον για μένα φινάλε! Και κάπου εκεί, θες η ένταση, θες η κούραση, θες η τυφλωμάρα, μπερδεύω την σειρά των κινήσεων στην βαριάντα που είχα υπολογίσει, και έτσι ενώ έχω παίξει τις 3 πρώτες κινήσεις της βαριάντας, παίζω μετά την 5η κίνηση, πριν να έχω παίξει την 4η!! Και φυσικά όχι μόνο το πιρούνι ίππου δεν έγινε ποτέ, αλλά κρέμασα και τον ίππο μου! Κάπου εκεί πια, η θέση δεν παιζόταν άλλο και εγκατέλειψα.
Λάθος θυσίες, που με έβαλαν σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Λάθος και ο αντίπαλος μου, που πήγε να μου χαρίσει μια κερδισμένη γι’ αυτόν παρτίδα. Και ξανά, λάθος αποφασιστικό από την μεριά μου, ενώ είχα δει την τακτική δυνατότητα που κέρδιζε!
Αυτό θα πει μαζέτας, φίλε shadowcaster!
__Ναι, αλλά φαίνεται θα ήταν τέτοιο το “σκάσιμό” μου που την πάτησα έτσι ώστε έγραψα “σκάσει” Ευχαριστώ, άρα οκ είμαι απλά rookie -μπορώ να χάνω όσο “αστεία” θέλω, εκεί είναι το νόημα όταν είσαι αρχάριος, να χάνεις για να μαθαίνεις.
[QUOTE=jm_rotten;916705][/QUOTE]
__Ευχαριστώ jm για τα σχόλιά σου και την ιστορία που ανέφερες… όντως, το κέρδος είναι πιο μεγάλο από τη χαρά να κερδίσεις μία παρτίδα. Γενικά σε βοηθά να κατανοήσεις και να ανακαλύψεις πράγματα εκτός απ’ ότι γενικά οξύνει τη σκέψη σου.
__Μάλιστα η ήττα αυτή με προβλημάτισε πολύ πιο έντονα από άλλες, όχι μόνο γιατί το σκάκι είναι ένα εγκεφαλικό και μοναχικό παιχνίδι (π.χ. αν παίξω μπάσκετ/βόλεϋ ή ποδόσφαιρο και χάσω δε με πειράζει σχεδόν καθόλου και μερικά λεπτά μετά ούτε που θα το θυμάμαι), και έτσι είναι πολύ πιο έντονο το συναίσθημα, αλλά γιατί έχασα από δικό μου πρόβλημα.
__Οχι από δικά μου λάθη. Τα όποια λάθη έκανα μέσα στην παρτίδα ή συγκεκριμένα τα δύο συνεχόμενα τελευταία (έκανα ματ με βασσίλησα και με έφαγε πύργος! έλεος και μετά έφαγα άλογο με βασιλιά (έλεος) και με έφαγε αξιωματικός που τον είδα να έρχετε 8-9 κινήσεις πριν και ούτε που ήθελα να βάλω πιόνι μπροστά του γιατί “οκ, τον έχω δει να έρχεται” -διπλό έλεος αχαχα), ήταν απλά αποτελέσματα δικού προβλήματος μέσα στη συγκεκριμένη παρτίδα.
__Υπερβολική σιγουριά. Αλαζονία. Και αν το διαχειριστείς αυτό και δε το αφήσεις να ξεφύγει κερδίζεις πολλά παραπάνω από μερικές παρτίδες σκάκι…
Λοιπόν μετά από πολύ σκέψη, ψήφισα Tal γιατί ο άνθρωπος έπαιζε πρώτα για την ομορφιά του παιχνιδιού και μετά για το αποτέλεσμα, και παρόλα αυτά βγήκε μία φορά παγκόσμιος πρωταθλητής ! Ποιός άλλος το έχει κάνει αυτό ; :).
Πράγματι φίλε, ο Ταλ έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής με τον δικό του τρόπο. Χωρίς να προσαρμόσει το παιχνίδι του στις ανάγκες ενός τελικού. Παίζοντας όλες αυτές τις ωραίες τρέλες για τις οποίες τον λατρεύουμε. Δεν ξέρω αν είναι ο μεγαλύτερος σκακιστής όλων των εποχών ή ο πιο ολοκληρωμένος (μάλλον δεν είναι), αλλά είναι σίγουρα αυτός που σε κάνει με την πρώτη παρτίδα του που θα δεις να λατρέψεις το σκάκι. O Ταλ είναι ο ποιητής των 64 τετραγώνων. Χαίρομαι πολύ γι’ αυτήν την ψήφο, γιατί ο Ταλ είναι και η δική μου αδυναμία.
[SIZE=“5”][CENTER]
Bent Larsen 1935 ? 2010 (R.I.P.)
[/CENTER][/SIZE]
[CENTER]“αν η μετριοφροσύνη ήταν αρετή, θα την είχα κι αυτή”.[/CENTER]
Στις 9 Σεπτεμβρίου 2010, πέθανε στο Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής όπου διέμενε τα τελευταία χρόνια, ο μεγαλύτερος σκακιστής που ανέδειξε η Δανία και ένας από τους ισχυρότερους παίχτες στην ιστορία του παιχνιδιού, ο γκρανμετρ Μπεντ Λάρσεν. Ένα μικρό αφιέρωμα, είναι απλώς υποχρέωση μου.
Ο Λάρσεν γεννήθηκε στο Τίλστεντ το 1935. Σκάκι έμαθε σε ηλικία 5 ετών, παρ? όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε αυτό που λέμε «παιδί ? θαύμα». Εν αντιθέσει με άλλους μεγάλους σκακιστές που έμαθαν σκάκι σε πολύ μικρή ηλικία (πχ Κασπάροβ, Φίσερ), η δική του εξέλιξη δεν ήταν ραγδαία. Ως παιδί τα αποτελέσματα του ήταν μέτρια και τίποτα δεν έδειχνε ότι ο Μπεντ θα γινόταν ένας από τους μεγαλύτερους σκακιστές του καιρού του, ένας από τους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος.
Η ραγδαία εξέλιξη για τον Μπεντ, έρχεται μετά τα 17, όταν σπουδάζει παράλληλα πολιτικός μηχανικός στην Κοπενχάγη. Ενδεικτικό είναι ότι έγινε γκρανμετρ στα 21 του χρόνια, ενώ πχ ο Φίσερ ήταν γκρανμετρ ήδη από τα 15 και ο Κασπάροβ απ? τα 17.
Εξ αρχής ο Λάρσεν υπήρξε ριψοκίνδυνος παίχτης, κάτι που το πλήρωσε αρκετά στην καριέρα του, στοιχείο όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει ταυτόχρονα από τους περισσότερους γκρανμετρ του καιρού του.
Αντισυμβατικός και συχνά ? «αντικανονικός», δεν του άρεσε να ακολουθεί την πεπατημένη, ειδικά στα ανοίγματα, όπου ειδικεύθηκε στα ριψοκίνδυνα και τρόπων τινά «εκτός θεωρίας» πλευρικά ανοίγματα, ένα από τα οποία ανακάλυψε και εξέλιξε ο ίδιος και φέρει το όνομα του.
Η συνεισφορά του στην θεωρία του παιχνιδιού είναι πολύ μεγάλη, ειδικά στα ανοίγματα όπου ανακάλυψε βαριάντες που φέρουν το όνομα του, τόσο στην Ινδική του βασιλιά, όσο και στην Ινδική άμυνα Γκρίνφελντ.
Το «Άνοιγμα Λάρσεν», όπου ο λευκός ξεκινάει με 1.b3, έγινε στα χέρια του Δανού φονικό όπλο στα τέλη της δεκαετίας του ?60 και στις αρχές αυτής του ?70. Σημείωσε εντυπωσιακές νίκες εναντίων της ελίτ του παγκοσμίου σκακιού ?στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και ο ίδιος άλλωστε- αλλά δέχθηκε και αρκετές ταπεινωτικές ήττες, καθώς το ίδιο το άνοιγμα είναι ριψοκίνδυνο από μόνο του, σκεφτείτε τώρα να το χειρίζεται και ένας κατ? εξοχήν ριψοκίνδυνος παίχτης.
Η πλέον χαρακτηριστική συντριβή του με αυτό το άνοιγμα (το δικό του άνοιγμα, που φέρει το όνομα του) ήταν αυτή που υπέστη από τον Μπόρις Σπάσκυ, στην 1η σκακιέρα του «ματς του αιώνα» ανάμεσα στην Μικτή Κόσμου και την Σοβιετική Ένωση. Είναι γνωστό ότι ο Λάρσεν απαίτησε σε αυτήν την συνάντηση την 1η σκακιέρα για την μικτή κόσμου, ενώ αρχικά ο εκλέκτορας της μικτής Μαξ Όυβε τον είχε τοποθετήσει στην 2η, δίνοντας την πρώτη στον Μπόμπι Φίσερ. Εκείνη την περίοδο όμως ο Λάρσεν είχε διαλύσει ότι κινούνταν στα διεθνή τουρνουά. Από το 1967 ως το 1970, όπου τοποθετείται το ζενίθ της καριέρας του μεγάλου Δανού, πήρε μέρος σε 10 πανίσχυρα τουρνουά, αντιμετωπίζοντας τους καλύτερους παίχτες της εποχής. Μαντέψτε αποτέλεσμα: πήρε την πρώτη θέση στα 9 από τα 10!!! Πραγματικά ασύλληπτο! Ειδικά για την χρονιά του ?67, κέρδισε και τα 5 σερί μεγάλα διεθνή τουρνουά που πήρε μέρος, ένα επίτευγμα που είχε να συμβεί από το 1912, όταν το είχε επιτύχει ο μεγάλος Ακίμπα Ρουμπινστάιν. Και αν η μνήμη μου δεν κοιμάται με άλλον αυτήν την ώρα, νομίζω ότι μόνο ο Κάρποβ μετέπειτα, πέτυχε κάτι ανάλογο.
Ο Λάρσεν λοιπόν απαίτησε την πρώτη σκακιέρα και ο Φίσερ την παραχώρησε λέγοντας απλά ότι ο Μπεντ έχει δίκιο, κι ότι τα αποτελέσματα του τα τελευταία χρόνια δεν μπορούν να συγκριθούν με κανενός άλλου.
Ίσως ένας άλλος σκακιστής στην θέση του Λάρσεν, θα δεχόταν την 2η σκακιέρα, σεβόμενος τον Μαξ Όυβε πρώτα πρώτα και τον Μπόμπι Φίσερ στην συνέχεια. Αυτός ήταν όμως ο Μπεντ Λάρσεν. Αρκετά εγωιστής για να παραχωρήσει κάτι που δικαιωματικά του ανήκει.
Στο «ματς του αιώνα» λοιπόν, ο Λάρσεν στην 1η σκακιέρα της μικτής κόσμου, είχε να αντιμετωπίσει το προφανές: Τον παγκόσμιο πρωταθλητή Μπόρις Σπάσκυ, ο οποίος φυσικά ήταν η 1η σκακιέρα της Σοβιετικής Ένωσης.
Το μόνο πράγμα που δεν έλειψε ποτέ από τον Μπεντ Λάρσεν ήταν η αυτοπεποίθηση και έτσι δεν δίστασε να προκαλέσει ακόμη και τον παγκόσμιο πρωταθλητή, παρουσιάζοντας του στην σκακιέρα το 1.b3. O Spassky όμως δεν έχασε λεπτό την ψυχραιμία του και αντιμετώπισε με κλασικό τρόπο τους ριψοκίνδυνους μοντερνισμούς του Μπεντ, με αποτέλεσμα μια απίστευτη μινιατούρα 17 κινήσεων!!! Είναι αυτό που λέμε η απόλυτη συντριβή! (Εδώ και ένας σχετικά μέτριος και άπειρος παίχτης, αν ξέρει ανοίγματα και προσέξει λίγο θα καταφέρει να παλέψει με τον παγκόσμιο πρωταθλητή μέχρι να μπει για τα καλά στο μέσον ξέρω γω. Εδώ έχουμε ουσιαστικά ήττα από το άνοιγμα και ο παίχτης που υπέστη τη συντριβή δεν είναι ένας μέτριος και άπειρος, αλλά η 1η σκακιέρα της μικτής κόσμου και υποψήφιος διεκδικητής του παγκοσμίου τίτλου!) Δείτε την παρτίδα:
Μετά από τέτοιο στραπάτσο, ένας νορμάλ τύπος ίσως δεν θα ξαναέπαιζε σκάκι σε τόσο υψηλό επίπεδο. Σκεφτείτε: Είναι η «συνάντηση του αιώνα». Τα φώτα όλου του κόσμου (και όχι μόνο του σκακιστικού) είναι στραμμένα στο γεγονός και ιδιαίτερα στην 1η σκακιέρα που παίζει ο παγκόσμιος πρωταθλητής. Όλος ο κόσμος ξέρει και κάνει προγνωστικά, ότι ένας εκ των Φίσερ, Λάρσεν ή Πετροσιάν είναι ο πιθανότερος να διεκδικήσει από τον Σπάσκυ τον παγκόσμιο τίτλο στον τελικό του 1972. Έχεις κάνει πρωτύτερα φασαρία για να πάρεις την 1η σκακιέρα από τον Φίσερ και οφείλεις να δείξεις ότι την δικαιούσαι, όπως και ότι μπορείς να σταθείς απέναντι στον παγκόσμιο πρωταθλητή, αφού φιλοδοξείς (βάσιμα) να είσαι αυτός που θα φτάσει στον τελικό και θα του πάρει τον τίτλο. Και τι κάνεις εσύ;; Χάνεις σε 17 κινήσεις! Από το άνοιγμα!! Ακόμη χειρότερα: ο αντίπαλος σου έχει καταφέρει να προάγει πιόνι στην 17η κίνηση!! Πώς συνεχίζεις μετά από αυτό; Και πρέπει να συνεχίσεις αύριο κιόλας, διότι μένουν ακόμη 2 παρτίδες για το ματς (η πρώτη είχε λήξη ισόπαλη). Αμέσως αύριο, πρέπει να καθίσεις ξανά απέναντι στον παγκόσμιο πρωταθλητή.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε για έναν νορμάλ τύπο. Όσοι τον είδαν μόλις τέλειωσε η παρτίδα ένα έχουν να πουν: Ο Λάρσεν πέταγε φωτιές από παντού. Μπορούσε εκείνη τη στιγμή να σκοτώσει άνθρωπο και μόνο με το βλέμμα του. Έβριζε τον εαυτό του. Παραπέρα τον περίμεναν οι δημοσιογράφοι. Αλλά είπαμε, η αυτοπεποίθηση όχι μόνο δεν έλειψε ποτέ από τον Μπεντ, αλλά την διέθετε στον υπερθετικό βαθμό. Όχι μιζέριες, όχι κλαψουρίσματα. Ο Δανός ήξερε μόνο την νίκη. Τους είπε λακωνικά (αφήνοντας τους αποσβολωμένους): « Δεν τελειώσαμε! Το τελικό σκορ της 1ης σκακιέρας θα είναι θετικό για μένα». Απλά διανοηθείτε το: Χάνεις με έναν βαθμό διαφορά από τον παγκόσμιο πρωταθλητή, ο οποίος μάλιστα σε έχει συντρίψει με απερίγραπτο για τέτοιο επίπεδο τρόπο, πριν από λίγο. Για να τελειώσει το ματς με θετικό για σένα σκορ θα πρέπει να κερδίσεις και τις 2 παρτίδες που απομένουν. Και τολμάς να δηλώσεις επίσημα, ότι θα το κάνεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τελικά ?ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!!! Αυτός ήταν ο Μπεντ Λάρσεν!
Στην επόμενη παρτίδα, έπαιξε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα στην προηγούμενη και κέρδισε τον Σπάσκυ! Ο Σπάσκυ σοκαρίστηκε τόσο πολύ, που ζήτησε να αντικατασταθεί στην τελευταία παρτίδα από τον αναπληρωματικό της Σοβιετικής Ένωσης, Λεόνιντ Στάιν (καλά, τι να πω; Τι ομάδα ήταν αυτή, που είχε για αναπληρωματικούς τον Λεόνιντ Στάιν και τον Ντέιβιντ Μπρονστάιν; Διαβάζεις την σύνθεση της και σε πιάνει δέος. Πώς να μην είναι αναπληρωματικοί οι Στάιν και Μπρονστάιν όταν «βασικοί» παίζουν για παράδειγμα οι Σπάσκι, Πετροσιάν, Ταλ, Σμύσλοβ, Πολουγκαέβσκι, Κέρες, Γκέλερ, Ταϊμάνοβ, Κορτσνόι;
Στην τελευταία παρτίδα, ο Μπεντ έχοντας και το ψυχολογικό πλεονέκτημα ότι έστειλε τον παγκόσμιο πρωταθλητή στα ?αποδυτήρια, νίκησε και τον Στάιν, κάνοντας το απίστευτο, την ολική ανατροπή στην 1η σκακιέρα του ματς! Έτσι η μικτή κόσμου κέρδισε την πρώτη σκακιέρα, αν και στο συνολικό αποτέλεσμα νικήτρια ήταν η ΕΣΣΔ, όπως αναμενόταν.
Δεν γνωρίζω, ούτε και υποψιάζομαι κανέναν (ΚΑΝΕΝΑΝ) άλλο σκακιστή στην ιστορία του αθλήματος που θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Εδώ πια δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την σκακιστική ικανότητα που απαιτείται για να επιτευχθεί μια τέτοια ανατροπή (δεδομένου μάλιστα ότι απέμεναν μονάχα 2 παρτίδες και έπρεπε να τις πάρει και τις 2) αλλά και για ψυχολογική δύναμη απίστευτη.
Μπεντ Λάρσεν: η προσωποποίηση της μαχητικότητας και του πείσματος. Αστείρευτη αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνάμεις του. Αλαζόνας; Πολλές φορές ναι! Το πλήρωσε; Ναι!
Εξάλλου δεν το έκρυψε ποτέ ούτε ο ίδιος. Μια από τις πολλές ρήσεις του που έμειναν στην ιστορία, είναι η εξής: «Αν η μετριοφροσύνη ήταν αρετή, θα την είχα κι αυτή!»
Όμως χωρίς αυτά, δεν θα ήταν ο ξεχωριστός γκρανμετρ, που όλοι όσοι κουνήσαμε έστω για μια φορά τα ? «ξυλάκια» αγαπήσαμε. «Όταν παθαίνεις μεγάλα στραπάτσα, φέρνε στο νου σου τον Λάρσεν» μου έλεγε κάποτε ένας προπονητής. Πράγματι, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, στο σκακιστικό χώρο τουλάχιστον, ανθρώπου που δεν τα παρατάει ποτέ, που αγωνίζεται πάντα με όλη του τη δύναμη και όλη την ψυχή του.
Να έχουμε υπόψιν μας και το εξής: Ο Λάρσεν ήταν ο πρώτος που αμφισβήτησε έμπρακτα τα πρωτεία των Σοβιετικών στο σκάκι. Πολύ πριν εκθρονίσει τον Σπάσκυ ο Φίσερ στα 1972, ο Μπεντ τους είχε κερδίσει σε πάρα πολλά τουρνουά και βέβαια πήρε την νίκη στην πρώτη σκακιέρα του «ματς του αιώνα». Προερχόμενος μάλιστα από χώρα που σε καμία περίπτωση δεν είχε την τεράστια σκακιστική παράδοση της Ρωσίας και μετέπειτα της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο μόνος λόγος που ο Λάρσεν δεν έφθασε τελικά να διεκδικήσει στον τελικό το στέμμα από τον Σπάσκι, ήταν η «διαστημική» φόρμα του Φίσερ την διετία 1970-72. Πράγματι εκείνη την περίοδο, ο Φίσερ όχι απλώς έπαιξε το σκάκι της ζωής του, αλλά δεν υπήρχε ανθρώπινο ον στον πλανήτη για να τον αντιμετωπίσει. Ίσως θα μπορούσε να το κάνει ένα σκακιστικό πρόγραμμα των ημερών μας, όχι όμως οι κορυφαίοι σκακιστές της εποχής του. Εκείνη την περίοδο ο Φίσερ ίσως να κέρδιζε και τον θεό, όπως του άρεσε να ισχυρίζεται, αν ο θεός υπήρχε και αν του πρόσφερε την ευκαιρία μιας παρτίδας. (Ο Μπόμπι έλεγε εκείνο το διάστημα, ότι σε μια παρτίδα με τον θεό, αν του επέτρεπε να παίξει το αγαπημένο του άνοιγμα ? την αγγλική επίθεση εναντίον του σχηματισμού Σεβενίνγκεν της Σικελικής Άμυνας ? θα τον κέρδιζε και αυτόν!)
Ο Λάρσεν βέβαια, δεν έχασε ποτέ την πίστη στον εαυτό του. Έτσι, δείχνοντας ότι μόνο τρόμο ή δέος δεν νιώθει μπροστά στον Φίσερ, διατυμπάνιζε:
«Μην έχετε καμιά αμφιβολία. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1972, θα ακούει στο όνομα Μπεντ Λάρσεν!».
Η πραγματικότητα όμως υπήρξε πολύ σκληρή για τον Δανό διεκδικητή. Ο Φίσερ κέρδισε την πρώτη παρτίδα και μπήκε μπροστά στο σκορ, κάτι που έκανε τον Λάρσεν να γίνει ακόμη πιο ριψοκίνδυνος και σε συνδυασμό με την απίστευτη φόρμα του Φίσερ εκείνης της περιόδου, γνώρισε μια ανεπανάληπτη συντριβή με 6-0. Έχασε το ματς, χωρίς να πάρει καμιά παρτίδα. Ούτε καν ισοπαλία! Δεν τον χωρούσε ο κόσμος! Έβραζε από το κακό του! Ζούσε για μια ρεβάνς. Δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, καθώς ο Φίσερ ακολούθως, αφού κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο δεν ξανάπαιξε ποτέ σκάκι (για την ακρίβεια, εμφανίστηκε μονάχα 20 χρόνια μετά, αποκλειστικά για να παίξει και πάλι ένα ?φιλικό- ματς με τον Σπάσκι). Ίσως να του δωθεί τώρα η ευκαιρία για εκδίκηση, αν συναντηθούν οι δυο τους κάπου μεταξύ παραδείσου και κόλασης, γιατί ο παράδεισος και η κόλαση δεν χωράνε κανέναν απ? τους δύο.
R.I.P. ΜΕΓΑΛΕ ΜΕΤΡ! Αδάμαστε μαχητή και δάσκαλε των πρώτων σκακιστικών μας χρόνων!
Ακολουθούν μερικές επιλεγμένες παρτίδες του γκραντμάστερ Λάρσεν, μικρό δείγμα του τεράστιου ταλέντου του.
Άντε μπράβο, πες μας αυτές τις ιστορίες που τόσο μας αρέσουν.
Btw είδα την παρτίδα με το Σπάσκι και με το πάμφτωχο σκακιστικό μου μυαλό, μου φάνηκε τόσο ηλίθια…καταλαβαίνεις τι εννοώ…
Πράγματι, προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ο Λάρσεν έπαιξε σε αυτήν την παρτίδα ως να ήταν αρχάριος που μόλις έμαθε πως κινούνται τα κομμάτια. Η θέση του είναι ουσιαστικά χαμένη και στρατηγικά κατεστραμμένη ήδη από την 9η κίνηση!!!
Γι’ αυτό και προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη το πώς κατάφερε να συνέλθει αμέσως και να τελειώσει την σκακιέρα του με θετικό σκορ. Κι όλα αυτά απέναντι όχι σε …εμένα, αλλά στον παγκόσμιο πρωταθλητή.
Ο Λάρσεν τα είχε βέβαια αυτά τα στοιχεία γενικά στο χαρακτήρα του. Ήταν φύσει ριψοκίνδυνος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και εγωιστής και αυτό καμιά φορά τον έριχνε στον γκρεμό πριν την ώρα του. Αλλά ήταν και ακριβώς αυτά τα ίδια στοιχεία που του επέτρεπαν να σηκωθεί και πάλι και να ανακάμψει ταχύτατα.
Ξεκίνησε στην Σιβηρία η 39η σκακιστική ολυμπιάδα.
Συμμετέχουν οι κορυφαίες ομάδες και οι κορυφαίοι (οι περισσότεροι) σκακιστές του κόσμου.
Μερικά ονόματα: Τοπάλοβ, Κάρλσεν. Κράμνικ, Ελιάνοβ, Αρονιάν, Λέκο, Ιβαντσουκ, Ρατζιάμποβ, ο πολλά υποσχόμενος Γκίρι, ο Χάμμερ που έλαμψε στο ελληνικό πρωτάθλημα, η Τζούντι Πόλγκαρ, ο Σίροβ, η Κόστενιουκ, ο Γκίστσουκ, ο Σβίντλερ, ο Γκάτα Κάσμσκι κτλ. και φυσικά η εθνική ομάδα της Ελλάδος της οποίας η αντρική ομάδα νίκησε στην πρεμιέρα το Πόρτο Ρίκο με 3,5 - 0,5. Ισόπαλος ήρθε ο Χαλκιάς με τον Βάσκεζ, ενώ νίκησαν τους αντιπάλους τους ο Μπανίκας και οι αφοι Μαστροβασίλη. Στις γυναίκες η Ελλάδα επιβλήθηκε με 4-0 του Πόρτο Ρίκο, καθώς όλες οι Ελληνίδες σκακίστριες (Ντέμπο, Μπότσαρη, Μακροπούλου, Φαχιρίδου) νίκησαν τις αντιπάλους τους.
Κατά τα άλλα, καμιά έκπληξη στην πρεμιέρα, τα φαβορί επικράτησαν.
Η επίσημη σελίδα της διοργάνωσης έχει πολλά προβλήματα και πριν λίγο που πήγα να μπω δεν δούλευε καν. Το λινκ πάντως είναι αυτό: http://www.ugra-chess.ru/eng/index.htm
Ωστόσο, μπορείτε από το παρακάτω λινκ, να βλέπεται τα αποτελέσματα και κυρίως να επιλέγεται παρτίδα ή παρτίδες για να τις βλέπεται ζωντανά.
Συνεχίζεται η Ολυμπιάδα στην Σιβηρία και χθες είχαμε ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και έκπληξη. Ο Γεωργιανός γκρανμετρ Μπααντούρ Τζόμπαβα νίκησε τον Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης Νορβηγό γκρανμετρ Μάγκνους Κάρλσεν. Μη σας μπερδεύει ότι παγκόσμιος πρωταθλητής είναι ο Ανάντ. Ο Κάρσλεν έχει μεγαλύτερο βαθμό αξιολόγησης, βαθμό elo όπως ονομάζεται. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, ο Κάρλσεν έχει elo 2826 και είναι πρώτος, δεύτερος είναι ο Τοπάλοβ με 2803, 3ος ο Ανάντ με 2800, 4ος ο Αρονιάν με 2783, 5ος ο Κράμνικ με 2780, 6ος ο Ελιάνοβ με 2761, 7ος ο Γκριστσουκ με 2760, 8ος ο Μαμεντιάροβ με 2756, 9ος ο Ιβαντσούκ με 2754 και 10ος ο Γκέλφαντ με 2751 για να σταματήσω στους κορυφαίους 10. Ο Γιόμπαβα βρίσκεται στην 31η θέση του πίνακα με 2710. Δεν παύει βέβαια να ανήκει και αυτός στην ελίτ. Γενικά όποιος παίχτης καταφέρνει να ξεπεράσει το φράγμα του 2700 ανήκει στην αφρόκρεμα. Οι 2700 και πάνω είναι παίχτες που έχουν χαώδη διαφορά από έναν “απλό” γκρανμετρ του 2550 ας πούμε. Είναι μια κλάση μόνοι τους. Φανταστείτε τώρα τους 3 πρώτους αυτής της λίστας που έχουν ξεπεράσει και το 2800! Ή φανταστείτε τον Κασπάροβ, ο οποίος ήταν ο πρώτος στην ιστορία που “έσπασε” το 2800 και ο οποίος ανέβασε το elo του μέχρι το εξωπραγματικό 2851! Βέβαια, κοντά είναι ο Κάρλσεν αυτή τη στιγμή με το 2826 και σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του (είναι μόλις 20 ακόμα) εικάζεται ότι θα ξεπεράσει το επίτευγμα του Κασπάροβ.
Ε, καταλαβαίνετε, όσο κι αν κι ο Τζόμπαβα ανήκει στην ελίτ, τον χωρίζουν 116 μονάδες από τον Κάρλσεν και το να τον νικάει, είναι έκπληξη.
Μεταξύ τους παίχθηκε μια Νιμζοϊνδική άμυνα. Δίνω το λινκ για όποιον θέλει να την δει:
Στα γενικά της Ολυμπιάδας τώρα:
Στους άνδρες, 7 εθνικές ομάδες έχουν απόλυτο σκορ (4 νίκες σε 4 αγώνες): Ρωσία 2 (η 2η ομάδα της Ρωσίας, η οποία κατέβηκε με 2 ομάδες), Γεωργία, Βιετνάμ, Ρωσία 1, Ουγγαρία, Ολλανδία και Αρμενία.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 38η θέση, σε σύνολο 149 ομάδων. Ο Παπαϊωάννου έχει κάνει μια ισοπαλία και μια ήττα, ο Μπανίκας 1 νίκη, 2 ισοπ., 1 ήττα, ο Δημήτρης Μαστροβασίλης 3 νίκες και 1 ήττα, ο Χαλκιάς 1 νίκη και 2 ισοπαλίες και ο Θάνος Μαστροβασίλης 2 νίκες και 1 ισοπαλία.
Στις γυναίκες, το απόλυτο μέχρι τώρα (8 βαθμοί) έχουν η Ουκρανία, η Κίνα, η Βουλγαρία και η Ρωσία 1. Η Ελλάδα, σε σύνολο 115 εθνικών ομάδων, βρίσκεται στην 28η θέση με 6 βαθμούς. Η Ντέμπο έχει 1ν, 1ισ, 1ήττα, η Μπότσαρη 2 νίκες, 1 ήττα, η Μακροπούλου 3 νίκες, 1 ισοπ., η Φαχιρίδου 3 νίκες, 1 ήττα και η Παπαδοπούλου 1 νίκη και 1 ήττα.
Να ευχηθώ επίσης περαστικά στον Μπόρις Σπάσκυ, ο οποίος νοσηλεύεται στη Μόσχα, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Tα πράγματα είναι σίγουρα σοβαρά, αλλά νομίζω την έχει τη νικηφόρα βαριάντα ο Μπόρις!
[SIZE=“5”][CENTER]ΓΚΑΡΙ ΚΙΜΟΒΙΤΣ ΚΑΣΠΑΡΟΒ
(ΜΕΡΟΣ Α’)[/CENTER]
[/SIZE]
[SIZE=“4”][CENTER]Από το Μπακού στην Μπάνια Λούκα[/CENTER][/SIZE]
[CENTER][/CENTER]
Πρέπει να ήταν το 1989. Σίγουρα λίγο πριν απ? το λεγόμενο «ματς της Λυών», η οποία Λυών έχοντας την τύχη να φιλοξενεί το δεύτερο μισό του τελικού του παγκοσμίου πρωταθλήματος σκακιού το 1990, τις τελευταίες 12 παρτίδες δηλαδή, όπου και κρίθηκε ο τίτλος, «κατασπάραξε» την Νέα Υόρκη, στην οποία διεξήχθη το πρώτο μισό, και την αφάνισε σχεδόν από το συγκεκριμένο επεισόδιο της σκακιστικής ιστορίας. Θα ακούσετε τους σκακιστές να μιλούν για το «ματς της Λυών» ή τον «τελικό της Λυών», ποτέ για τον «τελικό της Νέας Υόρκης».
Ο πρώτος μου σκακιστικός «ήρωας», ο Ανατόλι Κάρποβ, έχει χάσει ήδη τον τελικό του 1985 από κάποιον νεαρό, τον επαναληπτικό του 1986 και παρότι δεν έχασε αυτόν του 1987, αλλά ήρθε ισόπαλος, ο νεαρός διατήρησε τον τίτλο του, όπως προέβλεπαν τότε οι κανονισμοί (στον ήδη παγκόσμιο πρωταθλητή, αρκούσε και η ισοπαλία στον τελικό για να διατηρήσει τον τίτλο του).
Ετοιμαζόταν τώρα για μια ακόμα συνάντηση μαζί του. Εμείς ήμασταν ακόμα μικρά παιδιά και το «οπαδιλίκι» όχι μόνο υπήρχε, αλλά ίσως ήταν και αναγκαίο για να αγαπήσεις ένα άθλημα ? παιχνίδι και να ταυτιστείς μαζί του. Ελπίζαμε ότι αυτή τη φορά, θα έδινε ένα γερό μάθημα σ? αυτόν τον Κασπάροβ και θα επέστρεφε εκεί που πιστεύαμε ότι ανήκει. Στην κορυφή του σκακιστικού κόσμου.
Κατά κάποιο τρόπο, ο Κασπάροβ ήταν ο εχθρός. Κάτι σαν τον Ολυμπιακό.
Στο σχολείο μας, είχε προγραμματιστεί μια «έκθεση βιβλίου». Αδειάσανε δύο αίθουσες, αφήσανε μόνο τα θρανία κι απλώσανε πάνω τους τα βιβλία, σε μια προσπάθεια να μας εμφυσήσουν την αγάπη και το ενδιαφέρον για το εξωσχολικό βιβλίο.
Περιφερόμουν εκεί μέσα, έπιανα μερικά βιβλία στα χέρια μου, τα ξεφύλλιζα.
Ξαφνικά, πέφτει το μάτι μου σε ένα βιβλίο στην απέναντι σειρά θρανίων, όπου φαινόταν στο εξώφυλλο ένας σκακιστής να κρατάει και με τα δύο χέρια το κεφάλι του, σκυμμένος στην σκακιέρα. Έτρεξα! Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Ο σκακιστής στο εξώφυλλο, ήταν ο «εχθρός». Στον τίτλο έγραφε:
«Έντουαρντ Γκούφελντ ? Γκάρι Κασπάροβ. Επιμέλεια Τ. Σιαπέρας».
Για να πω την αμαρτία μου, τον Γκούφελντ τότε ?δεν τον είχα καν ακουστά!
Το όνομα του Σιαπέρα, αποτελούσε εγγύηση. Οι δύο τόμοι του αείμνηστου διεθνούς μετρ, είναι υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για την αγάπη που γεννήθηκε μέσα μου για το σκάκι. Και όχι μόνο εμένα.
Δεν πάει να ήταν ένα βιβλίο για τον «εχθρό»; Το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι ήταν ένα σκακιστικό βιβλίο. Όχι απλά δυσεύρετα τότε. Ανύπαρκτα πες καλύτερα. Το μόνο που διέθετα εκείνη τη στιγμή, ήταν ο πρώτος τόμος του Σιαπέρα.
Είδα την τιμή (δεν θυμάμαι τώρα ποια ήταν). Τα λίγα χρήματα που είχα πάνω μου για να πάρω κάτι από το κυλικείο, προφανώς δεν έφταναν. Με κυρίευσε απογοήτευση. Τι κάνουμε τώρα; Άρχισα να διαβάζω το βιβλίο επιτόπου. Σκέφτηκα, «ότι προλάβω». Θυμάμαι πήγα και πήρα το τετράδιο μου και άρχισα να γράφω τις παρτίδες, ότι προλάβαινα, για να τις μελετήσω μετά στο σπίτι. Ξαφνικά ακούω άλλα παιδιά να λένε ότι θα γίνει μία κλήρωση και 3 (ή 5, δεν θυμάμαι τώρα) μαθητές που θα κληρωθούν, θα επιλέξουν ένα βιβλίο της αρεσκείας τους ως δώρο. Σκέφτηκα: «Έχω μια ευκαιρία?». Φευ! Δεν κληρώθηκα. Όμως, η τύχη δεν με είχε εγκαταλείψει τελείως. Κληρώθηκε ένας φίλος μου, ο οποίος δεν τα πήγαινε καλά όχι μόνο με τα εξωσχολικά βιβλία, αλλά ούτε και με τα σχολικά. Έρχεται και με βρίσκει: «Κληρώθηκα ρε, τι να πάρω;». Του δείχνω το βιβλίο του Κασπάροβ. «Τι να το κάνω αυτό; Είναι για το σκάκι». Δεν έπαιζε σκάκι ο ίδιος. «Ρε συ, ότι και να πάρεις, μήπως θα το διαβάσεις; Στα δικά μου χέρια θα καταλήξει. Λοιπόν, πάρε το βιβλίο, γιατί ?ΤΟ ΘΕΛΩ!?. Φυσικά και το πήρε και μου το πρόσφερε αμέσως. (Να ?σαι καλά ρε Κωστή).
Το συγκεκριμένο βιβλίο, παρακολουθεί την πορεία του Κασπάροβ από την αρχή, μέχρι που έφτασε να γίνει διεκδικητής του παγκοσμίου στέμματος από τον Κάρποβ. Λίγο πριν γίνει δηλαδή παγκόσμιος πρωταθλητής. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο. Η πένα του Γκούφελντ, ειδικά όταν περιγράφει και αναλύει παρτίδες, είναι μοναδική. Περιέχει, εκτός από τις παρτίδες του Γκάρι, και την περίφημη «Τζοκόντα» του Γκούφελντ. Μια εκπληκτική Ινδική του βασιλιά, απέναντι στον Μπαγκίροβ. Μια από τις διασημότερες παρτίδες στην ιστορία του παιχνιδιού, αναλυμένη φυσικά από τον ίδιο.
Το βιβλίο αυτό, πέρα από την σκακιστική του αξία και τον τρόπο με τον οποίο έφτασε τελικά στην κατοχή μου, είναι ξεχωριστό για μένα και για έναν άλλο λόγο. Είναι το βιβλίο που έδιωξε από μέσα μου τον «οπαδισμό» στο σκάκι, μια για πάντα.
Παρακολουθώντας την πορεία του νεαρού Γκάρι, από μικρό παιδί, ως τις εφηβικές του επιτυχίες και ακόμα ως τη στιγμή που άρχισε να «αντρειεύεται» και να διεκδικεί τον παγκόσμιο τίτλο και ξέροντας πια, τη στιγμή που το διάβαζα εγώ, ότι τα είχε καταφέρει εν τέλει, συντάχθηκα κατά κάποιο τρόπο μαζί του. Δεν ήταν πια «ο εχθρός». Ήταν ένας ακόμα τεράστιος παίχτης που είχε προσφέρει ? και θα προσέφερε ακόμα περισσότερα ? πολλά στο παιχνίδι που αγαπούσα.
Στο «ματς της Λυών» δεν κρύβω πως με διακατείχαν διαφορετικά συναισθήματα απ? ότι στους προηγούμενους τελικούς. Ναι, ήμουν με τον Κάρποβ, αλλά δεν στενοχωριόμουν όταν έχανε. Δεν πανηγύριζα σαν τρελός όταν κέρδιζε. Δεν έβλεπα πια «τον δικό μας» και «τον άλλον». Έβλεπα δύο τιτάνες σε μια αδυσώπητη μάχη. Δύο «υπηρέτες» της τέχνης του παιχνιδιού ? αναμφίβολα τους καλύτερους της εποχής τους και ίσως όχι μόνο- δύο καλλιτέχνες σε μια «εξωφρενική» προσπάθεια ανταγωνισμού και αλληλοσυμπλήρωσης, να πασχίζουν για το καλύτερο δυνατόν σκακιστικό έργο. Και τελικά να προάγουν το παιχνίδι που αγαπούσα σε μια νέα σφαίρα ομορφιάς και κατανόησης κάνοντας το ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον και δύσκολο. Κατάλαβα ότι αυτό που αγαπούσα εν τέλει, ήταν το ίδιο το παιχνίδι.
Άρα δεν θα μπορούσα να μην αγαπώ και όλους όσους το κάνουν ωραιότερο.
Έχω βέβαια και ?γω τις προτιμήσεις μου, όσον αφορά τα διάφορα στυλ και τρόπους παιχνιδιού των μεγάλων παιχτών. Αλλά ως εκεί. Ως παθιασμένος θιασώτης των 64 τετραγώνων και των 32 κομματιών, παθιάζομε με κάθε παίχτη που έβαλε ένα ? έστω μικρό ? λιθάρι στην ιστορία του παιχνιδιού.
Αυτή νομίζω ότι ήταν και η μεγαλύτερη προσφορά ? σε εμένα ? αυτού του βιβλίου, που με έμπασε στον κόσμο του Γκάρι Κίμοβιτς Κασπάροβ.
Στις 13 Απριλίου του 1963, στο Μπακού, την ανεμοδαρμένη πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το ζεύγος δύο ραδιομηχανικών, ο Αζέρος εβραϊκής καταγωγής Κιμ Μοϊσέγιεβιτς Βαϊνστάιν και η αρμένικης καταγωγής Κλάρα Σαγκένοβνα Κασπαριάν, αποκτούν τον μοναχογιό τους, στο οποίο δίνουν το όνομα Γκάρι.
Το μικρό αγόρι δείχνει να είναι ιδιαίτερα έξυπνο. Μαθαίνει να διαβάζει πριν πάει στο σχολείο και επειδή οι γονείς του είναι μουσικόφιλοι (ο πατέρας του έπαιζε βιολί), δείχνει ενδιαφέρον και για την μουσική. Οι γονείς σκέπτονται να τον προσανατολίσουν σε κάποιο μουσικό όργανο. Έχουν όμως και άλλη μια συνήθεια. Το βράδι μετά το φαγητό, τους αρέσει να στήνουν μια σκακιέρα. Δεν έπαιζαν όμως ποτέ κανονικές παρτίδες σκάκι μεταξύ τους. Απλά τους άρεσε να λύνουν προβλήματα. Ο μικρός καθόταν ήσυχος σε μια γωνιά και παρακολουθούσε.
Ένα βράδι, το ζευγάρι έχει κολλήσει σε ένα δύσκολο πρόβλημα. Κινούν τα κομμάτια δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, έχουν ζαλίσει την σκακιέρα, αλλά το πρόβλημα δεν μπορούν να το λύσουν. Ξαφνικά ο μικρός Γκάρι Κίμοβιτς Βάινστάιν, που τότε ήταν 5 χρονών (κάποιος θρύλος λέει ότι ήταν μόλις τεσσάρων ετών, αλλά τελικά καταλήγω ότι το 5 είναι πιο έγκυρο) σηκώνεται απ? την γωνιά του και ?λύνει το πρόβλημα. Μόλις κατεστράφη η (όποια) μουσική καριέρα του μικρού. Όπως είναι φυσικό τα σχέδια των γονιών αλλάζουν.
Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Κιμ παίρνει από το χέρι τον μικρό του γιο και πάνε στο Μέγαρο των Πιονιέρων του Μπακού, όπου τον γράφει στο σκακιστικό τμήμα. Πρώτος προπονητής του μικρού, ήταν ο νεαρός ? τότε ? Όλεγκ Πριμπορότσκι.
Τα σκακιστικά προβλήματα, υπήρξαν φαίνεται καθοριστικά, τουλάχιστον στην αρχή της πορείας του μικρού παιδιού. Στο 2ο χρόνο του στη σχολή, δημοσιεύθηκε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα στην εφημερίδα «Κομσομόλσκαγια Πράβντα». Η εφημερίδα δεν έλαβε καμιά σωστή απάντηση και το αναδημοσίευσε με την υποσημείωση «για πολύ προχωρημένους».
Το γεγονός κίνησε την περιέργεια και στους εκκολαπτόμενους σκακιστές στο τμήμα του Γκάρι και έτσι έστησαν τη θέση και προσπάθησαν να το λύσουν.
Αμέσως ο μικρότερος του τμήματος (μαντέψτε, ναι ήταν ο Γκάρι Βαινστάιν) σηκώθηκε και έλυσε το πρόβλημα. Το γεγονός έκανε μεγάλη εντύπωση στους προπονητές του, που άρχισαν να προσέχουν τον «Βενιαμίν» του τμήματος ιδιαιτέρως, αντιλαμβανόμενοι ότι κάτι ξεχωριστό υπάρχει σ? αυτό το παιδάκι.
Πέρασαν μερικά χρόνια. Ο μικρός Γκάρι έφτασε 10 χρονών. Είχε δείξει δείγματα του ταλέντου του με τα παιδιά. Είχε έρθει η ώρα να παίξει και με ενήλικες. Σε ένα τουρνουά με παίχτες υψηλών κατηγοριών, ο πιτσιρίκος κάνει 9 σερί νίκες, παίζοντας μάλιστα όρθιος, καθώς εκτός από μικρός ήταν και μικροκαμωμένος. Αν ήταν καθιστός, δεν έφτανε τα κομμάτια. Τεράστια επιτυχία για ένα παιδί! Έτσι, μπαίνει στην ομάδα νέων του Αζερμπαϊτζάν και παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα νέων. Τα πάει πολύ καλά, παρότι είναι ακόμα παιδάκι. Δεν ήταν λοιπόν δυνατόν να μην το προσέξουν, ειδικά σε μια χώρα όπως η ΕΣΣΔ, η οποία έδινε τεράστια βαρύτητα στο σκάκι.
Τον πλησιάζει κάποιος από την σχολή Μποτβίνικ και η βόμβα σκάει στα αυτιά του παιδιού:
Θέλεις να μπεις στη σχολή Μποτβίνικ;
Ο μικρός έμεινε για ώρα με ανοιχτό το στόμα, προσπαθώντας να καταλάβει αν κάποιος του κάνει πλάκα, αν ονειρεύεται ή αν όντως συμβαίνει αυτό το πράγμα! Τι τον ρώτησε ακριβώς αυτός ο κύριος; Αν θέλει να πάει στην σχολή του Πατριάρχη;;; Και τα ρωτάνε τέτοια πράγματα;;
Φυσικά δεν ήταν τόσο εύκολο να γίνει κανείς δεκτός στην Ακαδημία του Μιχαήλ Μποτβίνικ. Ήταν απλώς μια πρόταση για να συμμετάσχει στην αυστηρότατη διαδικασία προεπιλογής. Έπρεπε να παίξει παρτίδες τις οποίες όφειλε μετά, ενώπιον ακροατηρίου να αναλύσει και σχολιάσει πλήρως. Κατόπιν θα τον εξέταζε εξονυχιστικά η επιτροπή των γκρανμετρ.
Ο Γκάρι Βάινσταιν όμως, πέρασε με άνεση όλες τις δοκιμασίες. Ήταν τρομερά συγκινημένος και ενθουσιασμένος. Ήταν πλέον μέλος της Ακαδημίας Μποτβίνικ.
Παρότι εδώ είναι εξόφθαλμο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φυσικό ταλέντο, ο ίδιος αρκετά χρόνια αργότερα, δήλωσε ότι η γενέτειρα του, το Μπακού, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόληση του με το σκάκι:
««Υπήρχε κάτι το κοσμοπολίτικο στο Μπακού. Υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν ό,τι κάνουν όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε μια πόλη απ’ όπου περνάει κάθε καρυδιάς καρύδι. Υπήρχαν λέσχες όπου μαζεύονταν άνθρωποι και έπαιζαν μπριτζ, σκάκι, μπιλιάρδο. Το σκάκι υπήρχε στη ζωή της πόλης»
Στη σχολή Μποτβίνικ ο μικρός Γκάρι αρχίζει να εξελίσσεται ραγδαία.
Σε ηλικία 11 ετών, φέρνει ισοπαλία με τον γκρανμετρ Κούζμιν και νικάει τον γκρανμετρ Γιούρι Άβερμπαχ.
Στα 12 του χάνει τον πατέρα του. Η μητέρα του θα είναι πια γι? αυτόν και πατέρας. Θα είναι για πάντα δίπλα του. Μέχρι σήμερα. Θα τον ακολουθεί παντού. Ο Γκάρι έχει μια παθολογική αγάπη στην μητέρα του.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, έρχεται και η αλλαγή του επιθέτου. Θα υιοθετήσει αυτό της μητέρας του (Κασπαριάν), αφού πρώτα το «ρωσοποιήσει». Στα 12 του, έγινε αυτός που ξέρουμε όλοι σήμερα. Ο Γκάρι Κασπάροβ.
Στα 13 του τον περιμένει ένας τεράστιος θρίαμβος! Θα κατακτήσει το Πανσοβιετικό πρωτάθλημα νέων, όπου συμμετέχουν παίχτες έως 18 ετών. Είναι ο μοναδικός που πέτυχε κάτι τέτοιο σ? αυτήν την ηλικία.
Η σχολή Μποτβίνικ, αρχίζει να τον προμηθεύει με το ίδιο προπαρασκευαστικό υλικό που προμηθεύει τους κορυφαίους της παίχτες. Ο Κασπάροβ, έπαιρνε στα 13 του χρόνια το ίδιο υλικό με τον Πετροσιάν και τον Γκέλερ!!
Το 1977 κερδίζει για δεύτερη συνεχή χρονιά το πανσοβιετικό πρωτάθλημα νέων. Επίσης ανεπανάληπτο επίτευγμα.
Ο Μποτβίνικ θα πει: «Το μέλλον του σκακιού είναι στα χέρια του Κασπάροβ»!
Αμέσως μετά παίρνει την πρωτιά στο πανίσχυρο τουρνουά στο Νταουγκάβπιλς, το οποίο αποτελεί προκριματικό τουρνουά για το πρωτάθλημα ΕΣΣΔ! Συμμετείχαν ονόματα όπως Μπρονστάιν, Χόλμοβ, Σουέτιν, Μακαρίτσεβ, Γκούφελντ.
Βέβαια ο Γκάρι δεν κερδίζει πάντα. Και ενώ όλο και πιο συχνά παίρνει το σκαλπ των έμπειρων γκρανμετρ, χάνει από παίχτες μικρότερης δυναμικότητας. Ο μεγάλος ενθουσιασμός του, η απειρία του (μην ξεχνάμε, είναι ακόμα παιδί) και η αίσθηση ανωτερότητας (όταν κερδίζεις τον Άβερμπαχ πχ, πώς να πειστείς να συγκεντρωθείς σε παρτίδα με άγνωστο παίχτη, 3 κλάσεις κάτω του Άβερμπαχ;) Το παιχνίδι του έχει ακόμα πολλές αδυναμίες. Είναι λογικό. Είναι όμως πολύ εργατικός. Έχει τρομερή μνήμη. Έχει σπουδαίο ταλέντο, αυτό που λέμε σκακιστική διαίσθηση. Το μέλλον ? καλά λέει ο Μποτβίνικ - του ανήκει. Το 1979 είναι μια χρονιά σταθμός για τον Κασπάροβ. Διεξάγονταν στην Μπάνια Λούκα της Γιουγκοσλαβίας ένα ισχυρότατο διεθνές τουρνουά, όπου έπαιρναν μέρος 14 γκρανμετρ και 2 μετρ. Η ΕΣΣΔ, θα έστελνε 2 παίχτες. Αποφάσισε να στείλει τον Πετροσιάν και τον Κασπάροβ! Ο Γκάρι όμως δεν είχε καν διεθνή βαθμό αξιολόγησης! Οι άλλοι μετρ στην αρχή γκρίνιαξαν για απόπειρα της ομοσπονδίας της ΕΣΣΔ να ρίξει το επίπεδο του τουρνουά, η σοβιετική ομοσπονδία απάντησε κάτι σαν «δεν ξέραμε ακριβώς περι τίνος πρόκειται?» αλλά ήταν φανερό ότι ούτε το τουρνουά υποτιμούσε (ολόκληρο Πετροσιάν έστειλε) ούτε είχε άγνοια. Απλά ήθελε (κατά την προσωπική μου γνώμη) να ρίξει τον Κασπάροβ νωρίς νωρίς στον διεθνή στίβο. Είχαν καταλάβει οι άνθρωποι τι ταλέντο είχαν στα χέρια τους και ήθελαν να δουν πώς θα ανταπεξέλθει και τι «ψάρια θα πιάσει» σε ένα τουρνουά τέτοιου επιπέδου. Οι γκρανμετρ που γκρίνιαξαν για την παρουσία ενός άγνωστου πιτσιρίκου, θα προτιμούσαν να είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους. Θα έπρεπε να γράψω ότι ο Κασπάροβ τους αφάνισε ? τηρουμένων των αναλογιών, έτσι έγινε- αλλά ας γράψω ότι απλώς τους ?διέλυσε. Πρώτος! Ο άγνωστος νεαρός σάρωσε τους γκρανμετρ. 2 ολόκληρους βαθμούς πίσω του, τερμάτισαν σε ισοβαθμία οι 2οι Σμέηκαλ και Άντερσον!!! Μόλις 4ος ο Πετροσιάν!
Ο Γκάρι Κασπάροβ έκλεισε πονηρά το μάτι του στο σκακιστικό πλανήτη. Έναν πλανήτη που θα κατακτούσε τα επόμενα χρόνια, ολοκληρωτικά. COLOR=“red”[/COLOR]
8)
:lol: 
[/CENTER]