Εγώ του το’πα, να γράψει βιβλίο 
Θα πρεπε γιατι περα απο τν πλακα τοχει!! Ασε που κραταει κ το θρεντ ολομοναχος!!
Leviathan ποτε θα παικσουμε κ μεις καμια παρτιδα??
Ρε σεις, τι βιβλίο; Θα είναι προσβολή για την συγγραφική τέχνη.
Leviathan, αν παίξετε, πρόσεχε, είναι πολύ δυνατός ο Ramaya. Εμένα με νίκησε προχθές.
Να σαι καλα για τα κολακευτικα σου λογια φιλε jim rotten!! Αλλα τα δικα σου λαθη και μετα η δικη μου ικανοτητα οδηγησαν στη νικη… Ειμαι σιγουρος πως την επομενη φορα η μαχη θα ειναι πολυ πιο αμφιροπη! Σ ευχαριστω παντως !
Τωρα Θα ηθελα να σας εκμυστηρευτω μια χθεσινη μου εμπειρια. Χθες που λετε με παιρνει τηλεφωνο ενας συμφοιτητης μου κ μου λεει να παιξουμε σκακι καθως καπου ειχε ακουσει πως επαιζα κ ηθελε να με αντιμετωπισει… Δινουμε ραντεβου λοιπον σε μια καφετερια… Καθως παιζαμε τν πρωτη παρτιδα ενα παλικαρι απο διπλανο τραπεζι παρακολουθουσε με ιδιαιτερο ενδιαφερον… Λιγα εχω να πω για τν πρωτη παρτιδα καθως ηταν μια απο τις χειροτερες που εχω παιξει ποτε μου, μετα απο στησιμο βασιλισσας κ πυργου παραιτη8ηκα κ ζητησα αμεσως rematch… Ειχα ηδη αρχισει να φουντωνω καθως εβλεπα το αυταρεσκο βλεμα τοσο του συμφοιτητη μου οσο κ του αλλου που παρακολουθουσε… Οταν δε ζητησε απο το συμφοιτητη μου να παιξουν του ειπα πως πρωτα 8α γινει το rematch k μετα 8α παιξετε… . Στο 2ο παιχνιδι μπηκαν τα πραγματα στη θεση τους κ μετα απο ενα φιναλε οπου ημουν κομματι πανω + ελευ8ερο ο συμφοιτητης μ παιραιτηθηκε… Βεβαια θα θελα να αναφερω πως καθ ολη τη διαρκεια της παρτιδας ο Πρατηρητης το επαιζε Μεγας Διδασκαλος της σκακιστικης τεχνης κανοντας συνεχη σχολια, πραγμα που οσοι παιζουν σκακι ξερουν ποσο ενοχλητικο κ σπαστικο ειναι… ( Δν ξερω για ολους, παντως 
x:x εμενα με ενοχλει αρκετα). Μετα τη δευτερη παρτιδα λοιπον οπου νικητης ημουν εγω ζητησε να παξουμε μαζι… Εγω αποδεχθηκα την προκληση… Μια σειρα τακτικων λαθων μου ομως που οφειλονταν τοσο σε απροσεξια οσο κ σε ελλειψη συγκεντρωσης του εδωσαν μεγαλη επιθεση, οπου προς μεγαλη του χαρα κ δικη μου οργη οδηγησε σε νικη του εξυπνου φιλου μας… Εγω μετα το τελος της παρτιδας μονο καπνους δν εβγαζα απο τα αυτια κ απο τη μυτη μου :blow: Τν συνεχαρηκα ομως για τη νικη του οπως ειναι το σωστο, δινοντας του και το χερι μου, παρ ολο π απο μεσα μου πως να το πω ΕΒΡΑΖΑ!! Συνηθως δν τσαντιζομαι οταν χανω παρ ολο που σιχαινομαι την ηττα κ το συναισθημα που προκαλει ειδικα στο σκακι… Σκυλιασα λοιπον κ του προτεινα να ξαναπαιξουμε… Πιστευω πως το παιχνιδι που ακολουθησε ηταν ενα απο τα πιο καλα που εχω παιξει γενικοτερα… Σ αυτο βοηθησε τοσο ο αντιπαλος που το παραδεχομαι ηταν αρκετα καλος σκακιστης αλλα κυριως το συναισθημα που ενιωθα οταν παιζαμε… Ηθελα με καθε ινα της υπαρξης μου να τον κερδισω… Δν υπηρχε περιπτωση να συγχωρησω τον εαυτο μου εαν εχανα… Πολλες φορες θελω πολυ να κερδισω τοσο στο σκακι οσο κ στο ποδοσφαιρο (που ειναι το αλλο παθος μου), αλλα κατι παρομοιο δν εχς νωσει ποτε ξανα… Τελικα μετα απο μια μανιασμενη επιθεση στο ροκε του οπου εριξα οσα κομματια ειχα πηρα τη νικη… Αυτος στο τελος προσπαθησε να αντιδρασει κανοντας μια επιθεση απελπισιας θυσιαζοντας Πυργο αλλα δν καταφερε τιποτα… Για να πω ομως την αληθεια οταν θυσιασε τν πυργο τα χρειαστηκα λιγο γιατι δν ειχα λαβει υποψη μου καθολου την συγκεκριμενη βαριαντα… :-k Μετα απο λιγο μετρημα ομως ησυχασα γτ ειδα πως δν ειχε καποια ικανοποιητικη συνεχεια… Νικησα λοιπον κ ο Δαιμονας μεσα μου ηρεμησε αν κ διψουσε κ για αλλη παρτιδα… Δυστυχως ομως ο φιλος μας εφυγε αφηνοντας το μεταξυ μας score στην ισοπαλια… Αρκεστηκα λοιπον σε 2 παρτιδες με το συμφοιτητη μου ο οποιος τοση ωρα παρακολουθουσε την προηγουμενη μαχη… Με αναπτερομενο το ηθικο κ με καλη ψυχολογια δν δυσκολευτηκα να τν κερδισω… Μη φανταστειτε δν ηξερε κανενα υψηλου επιπεδου σκακι, δν ηταν κ ασχετος ομως απλα ειχε μεινει πολλα χρονια στασιμος. Καμια σχεση με τον προηγουμενο αντιπαλο μου που πραγματικα η μαχη κρατησε αρκετα… Μπορω να πω πως σας εκανα περηφανους :D:yahoo: Ειμαι ομως αρκετα προβληματισμενος καθως δν εχω ξανανιωσει τετοια επιθυμια για τη νικη…
Εγώ κανένα πρόβλημα, (σχεδόν) όποτε θέλετε παίζουμε.
Το μόνο θέμα είναι η διαφορά ώρας (μένω Καναδά άρα πάω 7 ώρες πίσω) και το ότι έχω πολύ φορτωμένο πρόγραμμα λόγω πανεπιστημίου.
Όποιος θέλει να κανονίσουμε, ευχαρίστως …
… κι ας μη θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ. :lol:
Είσαι ο άνθρωπός μου μάλλον, γιατί δεν είμαι και κανένας εξπέρ στο σκάκι
Διαβάζοντας την ιστορία του Ramaya, θυμήθηκα μια… “ώριμη” αντίδρασή μου από τα παιδικά χρόνια, όταν έπαιζα μια παρτίδα σκάκι με τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Κλασικά έχανα, οπότε κάνω το χέρι μου σκούπα και πετάω όλες τις φιγούρες κάτω :lol:
Πόνεσε μετά η κλωτσιά, αλλά τι να κάνουμε
φιλε jm_rotten με αρρωστησες με το ποστ σου
το βρηκα προχτες κ καθησα κ το διαβασα απ την αρχη!
γραφτηκα στο φορουμ μονο κ μονο να σου πω συγχαρητηρια
εισαι τρομερη πενα !
σε παρακαλω μην σταματας!
αν και μου αρεσει το σκακι δεν ξερω να παιζω καλα,ειμαι εντελως rookie αλλα ωστοσου παρακολουθω εναν χρηστη sto youtube ονοματι kingscrusher.εχει ατελειωτα βιντεακια με αναλυση παρτιδων κ ειναι τρομερος σχολιαστης.οσοι ιστε φιλοι του σκακιου προτεινω να ριξετε μια ματια στο πλουσιο καναλι του κ θα με θυμηθειτε!
Ευχαριστώ φίλε! Να σαι καλά!
Τσέκαρα το κανάλι που λες (δεν το είχα υπόψιν μου πριν) και είναι όντως πολύ ενδιαφέρον.
Πριν ετοιμάσω το επόμενο μέρος για τον Κασπάροβ, σκέφτηκα να ξεφύγουμε λίγο κι εσείς κι εγώ, και να κάνω μια παρένθεση με ένα ωραίο επεισόδιο από την σκακιστική ιστορία:
[CENTER][COLOR=“Red”][SIZE=“5”]Ο ΤΑΛ, Ο ΦΙΣΕΡ ΚΑΙ Η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΙΧΘΗΚΕ ΠΟΤΕ[/SIZE][/COLOR][/CENTER]
.jpg)
Η σχέση του Μίσα Ταλ με τον Μπόμπι Φίσερ, άρχισε αμέσως μόλις ο πιτσιρικάς Αμερικανός άρχισε να εμφανίζεται στους διεθνείς στίβους και «έδωσε» αρκετά όμορφα επεισόδια στην σκακιστική ιστορία. Γνωστό είναι πχ (το έχω αναφέρει και σε κάποιο παλιό ποστ) ότι ο Ταλ συχνά υπέγραφε αυτόγραφα και για λογαριασμό του Φίσερ. Έλεγε «τον έχω κερδίσει τόσες φορές, που νομίζω πια ότι μπορώ να χρησιμοποιώ και την υπογραφή του».
Δεν είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας. 7 χρόνια τους χώριζαν. Το επεισόδιο που θα σας διηγηθώ, συνέβη το 1959 στο τουρνουά των διεκδικητών του παγκοσμίου τίτλου της Γιουγκοσλαβίας. Ο Ταλ ήταν τότε 23 ετών και ο Φίσερ 16. Στο τουρνουά συμμετείχαν ονόματα-θρύλοι. Ένας κι ένας. Ίσως ένα από τα ισχυρότερα που έγιναν ποτέ. Οι διεκδικητές ήταν (στον τελικό περίμενε ο Μποτβίνικ): Ταλ, Κέρες, Πετροσιάν, Σμίσλοβ, Φίσερ, Μπένκο, Όλαφσον και Γκλίγκοριτς. Παρ? ότι θα περίμενε κανείς να έχει γοητευθεί ο έφηβος Φίσερ (ήταν ο μικρότερος) από κάποιον από τους μεγάλους και φημισμένους μετρ, αυτός είχε κολλήσει με τον αμέσως μεγαλύτερο, τον Ταλ.
Ο Φίσερ (και όχι μόνο σε αυτό το τουρνουά, αλλά και σε προηγούμενα και σε επόμενα) δεν έχανε ευκαιρία όταν ανέλυε ο Ταλ, να καθίσει δίπλα του. Έμενε με το στόμα ανοικτό, να παρακολουθεί τον «Μάγο της Ρίγα» να αναλύει. Είναι αλήθεια ότι ο Ταλ είχε μεγάλο ταλέντο και στην ανάλυση. Είχε και εκεί τον δικό του μοναδικό και δραματικό τρόπο να σε κάνει να κρέμεσαι από τα χείλη του. Όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν ζωντανά, λένε πως τους συνέπαιρνε σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάποια στιγμή έπιαναν τον εαυτό τους να έχει αγωνία για το ποιος θα κερδίσει (το αποτέλεσμα φυσικά ήταν ήδη γνωστό, ο Ταλ εννοείται ανέλυε παιγμένες παρτίδες).
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία για το ότι ο Μπόμπι είχε γοητευθεί και θαύμαζε τον Μίσα. Κι ο Ταλ συμπαθούσε τον Φίσερ και του άρεσε να τον πειράζει συνέχεια (ο Ταλ βέβαια πείραζε όλο τον κόσμο, αλλά τον Φίσερ ένα παραπάνω). Είχε και ένα τρομερό σερί νικών απέναντι στον «μικρό», γεγονός που δαιμόνιζε τον Φίσερ και έδινε τροφή για πλάκες στον Μίσα.
Το συγκεκριμένο τουρνουά ήταν τεσσάρων γύρων. Ο καθένας δηλαδή θα έπαιζε 4 φορές με καθέναν από τους υπόλοιπους. Στις 3 πρώτες παρτίδες του Ταλ με το Φίσερ, το αποτέλεσμα ήταν το γνωστό. 3-0 για τον Ταλ. Στον τελευταίο γύρο, ο Ταλ και ο Κέρες είχαν ξεφύγει από τους υπόλοιπους. Ο Μίσα είχε 1 βαθμό παραπάνω από τον Κέρες. Κανείς από τους άλλους δεν είχε ελπίδα να τους φτάσει. Έτσι, ένας από τους δύο θα κέρδιζε το τουρνουά και θα προκρινόταν στον τελικό με τον Μποτβίνικ. Στην προτελευταία παρτίδα του 4ου γύρου, θα έπαιζαν για 4η φορά μεταξύ τους ο Ταλ και ο Φίσερ. Ο Μπόμπι δεν είχε ελπίδα να προκριθεί (ήταν από τις πρώτες του εμφανίσεις σε κορυφαία τουρνουά, μάζευε απλώς εμπειρίες καθώς ήταν μόλις 16 ετών). Ο Κέρες όμως έλπιζε ότι μπορεί ο Φίσερ να κόψει τον δρόμο του Ταλ, καθώς ο Μπόμπι είχε κάνει δημόσια δήλωση, πως θα παλέψει μέχρις εσχάτων για την νίκη, γιατί θα του έπεφτε βαρύ να χάσει και τις 4 παρτίδες από τον Ταλ. Στον Μίσα, θα αρκούσε και η ισοπαλία, αλλά ποιος ήταν αυτός που θα έπειθε τον Ταλ να παίξει για την ισοπαλία. Είναι ο μόνος από τους παγκόσμιους πρωταθλητές, που πρώτα κατέκτησε τον τίτλο και μετά έμαθε να παίζει και για την ισοπαλία, όποτε του αρκούσε. Στα νεανικά του χρόνια ο Ταλ ήταν τόσο εκρηκτικός που δεν μπορούσε να βάλει ούτε ο ίδιος τον εαυτό του σε καλούπια. Ο Φίσερ ήταν λευκός. Έπαιξε 1.ε4 και ο Ταλ απάντησε 1?γ5 και η εκρηκτική Σικελική (αγαπημένη και των δύο) ήταν πάνω στην σκακιέρα. Αυτό το μίγμα (ο Μίσα, ο Μπόμπι και η Σικελική άμυνα) ήταν δεδομένο ότι θα προκαλούσε εκρήξεις μεγατόνων.
Ο Μπόμπι όρμησε σαν άγριο θηρίο, δείχνοντας ότι θέλει την νίκη και μόνο με κάθε κόστος και κάθε θυσία. Πράγματι «έβγαλε» καλή θέση. Ο Ταλ αντί να μαζευτεί και να σταθεροποιήσει την θέση του (του έκανε και η ισοπαλία, όπως είπαμε) όρμησε κι αυτός! Ο Κόμπλεντς (προπονητής του Ταλ) κόντευε να πάθει εγκεφαλικό. Αυτός ο παλαβός δεν κοίταζε το συμφέρον του (πρώτη θέση του τουρνουά) αλλά είχε όρεξη για παιχνιδάκια με ?ένα παιδί από τις ΗΠΑ. Αλλά αυτός ήταν ο Μίσα Ταλ! Δημιουργήθηκαν τόσες περιπλοκές, που θα «κόλλαγε» και ένα σύγχρονο σκακιστικό πρόγραμμα!
Ο Γιούρι Άβερμπαχ ήταν παρόν στο τουρνουά ως θεατής. Χρησιμοποιώ τα δικά του λόγια: «Δεν άντεχα να παρακολουθώ άλλο αυτήν την απίστευτη σχοινοβασία και βγήκα για λίγο έξω από την αίθουσα, για να επιστρέψω αργότερα». Φανταστείτε τώρα τον Κόμπλεντς και τον Μικένας (προπονητής του Κέρες, ο οποίος όπως είπαμε ήταν άμεσα ενδιαφερόμενος για την αναμέτρηση). Συνεχίζει ο Άβερμπαχ: «Όταν επέστρεψα, ο Κόμπλεντς και ο Μικένας ήταν σωριασμένοι στις θέσεις τους, κρατώντας την καρδιά τους και παίρνοντας ηρεμιστικά!»
Φυσικά ούτε οι προπονητές ? αναλυτές, είχαν ξεκάθαρη άποψη για την θέση εκείνη τη στιγμή. Εδώ το τέρας του μετρήματος, ο ίδιος ο Ταλ, δεν ήξερε ακριβώς τι τον περιμένει. Δίνω τώρα τον λόγο, στον ίδιο τον Μίσα:
«Μετά από μερικά λάθη που έκανα αισθάνθηκα ότι βρισκόμουν στο χείλος της αβύσσου, ιδίως καθώς ο Φίσερ έπαιζε ισχυρά και με μεγάλο αυτοέλεγχο. Ταυτόχρονα, καθώς ο Κέρες οσμιζόταν την μυρωδιά από το αίμα μου, άρχισε να πιέζει τον Γκλίγκοριτς με όλες του τις δυνάμεις.» (Εννοείται ότι οι παρτίδες διεξάγονταν ταυτόχρονα και μπορούσε ο κάθε παίχτης να δει τι γίνονταν στις υπόλοιπες μέσω των μαγνητικών σκακιερών όπου αναπαρίσταντο οι θέσεις για τους θεατές).
Η παρτίδα είχε φτάσει στην πιο κρίσιμη στιγμή της. Ο Ταλ εντόπισε μια κίνηση για τον Φίσερ που θα του έδινε μεγάλο πλεονέκτημα. Καθόταν σκεφτικός στην καρέκλα του και έλπιζε να μην δει ο Φίσερ αυτή τη δυνατότητα. Ο Μπόμπι όμως την είδε. Όμως μπροστά στον Ταλ, ο Φίσερ έχανε την περίφημη αυτοπεποίθηση του. Δεν ήταν σίγουρος αν ήταν καλή η κίνηση, ή αν ήταν καταστροφική (η θέση ήταν πολύ περίπλοκη). Δεν άντεχε και μόνο στην σκέψη, αν έκανε γκάφα, πώς θα αντιμετώπιζε μετά τα γέλια και τα πειράγματα του Ταλ. Έτσι, σκέφτηκε να τον «μετρήσει». Έπιασε το παρτιδόφυλλο και έγραψε την κίνηση (Rae1) πριν να την παίξει. Ακολούθως έσπρωξε με τέτοιο τρόπο το παρτιδόφυλλο στο τραπέζι, δήθεν αδέξια, ώστε να δει ο Ταλ την κίνηση. Δίνω και πάλι τον λόγο στον Μίσα:
«Αρχικά ο Φίσερ έγραψε την κίνηση 22.Rae1, η οποία ήταν αναμφίβολα η ισχυρότερη. Έπειτα έσπρωξε το παρτιδόφυλλο προς το μέρος μου κάπως αδέξια. Με δοκιμάζει, σκέφτηκα.» Αμέσως ο Ταλ, βρήκε την ψυχραιμία να αντιδράσει σωστά. Χαμογέλασε σχεδόν ειρωνικά, έπειτα, περιγράφει ο ίδιος:
«Ήθελα πολύ να αλλάξει την απόφαση του. Έτσι, σηκώθηκα ήρεμα και άρχισα να βηματίζω δίπλα από τη σκακιέρα. Αστειεύτηκα με κάποιον και επέστρεψα στην θέση μου με μια έκφραση ικανοποίησης. Ήμουν βέβαιος ότι όλο αυτό το διάστημα ο Φίσερ με παρακολουθούσε και δεν υπολόγιζε βαριάντες. Μου έριξε μια ακόμα ματιά. Την άντεξα. Έσβησε την κίνηση από το παρτιδόφυλλο και έδωσε το σαχ με την βασίλισσα».
Μετά από αυτό, ο Ταλ γύρισε την θέση (όχι εύκολα) και κέρδισε. Δεν άφησε τουλάχιστον τον Μπόμπι στην ησυχία του, αλλά του είπε μετά την παρτίδα: «Γιατί δεν έπαιξες 22.Rae1;» κι ο Μπόμπι του απάντησε «Γέλασες όταν την έγραψα!». Ο τρομερός Μίσα, είχε τον τρόπο του, να επηρεάσει μια καθοριστική απόφαση του μικρού Μπόμπι. Κι ίσως αυτό το μικρό επεισόδιο να ήταν τόσο καθοριστικό, αφού ο Ταλ πέρασε στον τελικό και πήρε και τον τίτλο από τον Μποτβίνικ, ενώ ο Κέρες έμεινε για πάντα ο «αιώνιος δεύτερος».
(Η φωτογραφία είναι από την επίσκεψη του Φίσερ στον Ταλ, μια από τις πολλές φορές που ήταν στο νοσοκομείο. Η κακή υγεία, δεν άφησε ποτέ σε ησυχία τον “μάγο”. Επ ευκαιρία, έπαιξαν και μια παρτίδα)
τελικα ηταν μεγαλη μορφη αυτος ο Ταλ
απλα respect
δειτε αυτες τις παρτιδες με την εξαιρετικη αναλυση του kingscrusher που παρεπιμπτοντως εχει κυπριακη καταγωγη
οπως επισης και αυτην που ο Γκατι πραγματοποιει θυσια πυργου για τρελλο
jm_rotten ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ!
Πράγματι εξαιρετική ανάλυση. Ότι ακριβώς χρειάζεται, χωρίς να κουράζει με παράθεση ατέλειωτων βαριαντών. Μόνο οι κύριες βαριάντες. Πολύ καλή δουλειά κάνει ο τύπος!
Την πρώτη παρτίδα δεν την είχα υπόψιν μου. Έχω όμως την αίσθηση, χωρίς να το έχω ψάξει σε βάθος ακόμα, ότι η θυσία της λευκής ντάμας δικαιώνεται χάρις στο παιχνίδι του μαύρου. Ο μαύρος θα έπρεπε να σταθεροποιήσει την θέση του μετά την θυσία και να επιστρέψει μέρος του υλικού (πχ να δώσει πύργο για ένα αξιωματικό). Αν απέκρουε την επίθεση θα έφτανε σε κερδισμένο φινάλε. Άργησε όμως να κατανοήσει τις απαιτήσεις της θέσης μετά την θυσία. Όταν κατάλαβε ότι θα πρέπει να δώσει πίσω μέρος του υλικού και το προσπάθησε, ήταν ήδη αργά. Βέβαια πρέπει να πούμε ότι η σύλληψη του λευκού ήταν σπουδαία και χρειαζόταν μεγάλο θάρρος. Δεν πιστεύω όμως ότι δεν υπάρχει έστω και μια βαριάντα που να καταρρίπτει αυτήν την πολύ πρώιμη θυσία. Δεν το έχω ψάξει καλά ακόμα, αλλά θα το ψάξω και θα επανέλθω.
Οι άλλες δύο είναι απλά δείγμα των “κοσμημάτων” που προσέφερε ο Γκάρι στο παιχνίδι! Πανέμορφες!
Επ ευκαιρία, δείτε και αυτή την απίστευτη σπουδή:
http://www.youtube.com/watch?v=laLKG2hyuh4&feature=related
(ο χρόνος αυτήν την περίοδο είναι πολύ περιορισμένος, οπότε θα αργήσει λίγο και το επόμενο μέρος του αφιερώματος στον Κασπάροβ.)
[CENTER][COLOR=“Red”][SIZE=“5”]ΓΚΑΡΙ ΚΙΜΟΒΙΤΣ ΚΑΣΠΑΡΟΒ
(ΜΕΡΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ)[/SIZE][/COLOR]
[COLOR=“DarkSlateBlue”][SIZE=“4”]ΔΥΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ[/SIZE][/COLOR][/CENTER]
Φτάνοντας λίγο πριν τον τελικό του 1993, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά για τον Κασπάροβ από όλους τους προηγούμενους. Ήταν πια ο εδραιωμένος παγκόσμιος πρωταθλητής, ο αναγνωρισμένος κορυφαίος παίχτης στον κόσμο, από την ολότητα του σκακιστικού κόσμου. Και κάτι παραπάνω: Είχε πια ξεφορτωθεί τον Κάρποβ. Τουλάχιστον για την ώρα. Ο Νάιτζελ Σορτ δεν ήταν σε καμιά περίπτωση ο «αιώνιος εχθρός». Το αντίθετο. Ήταν απλώς ένας αντίπαλος. Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να καθίσει και να συζητήσει μαζί του τα του αγώνα. Και είμαι απόλυτα σίγουρος και για κάτι ακόμα: Παρότι νίκησε τον Κάρποβ, ο Κασπάροβ ήξερε πολύ καλά ότι ο Σορτ δεν ήταν σε καμιά περίπτωση στο επίπεδο του Τόλια. Οι συζητήσεις με τον Σορτ άρχισαν και τελείωσαν με ένα απρόβλεπτο αποτέλεσμα. Ως γνωστόν, ο Κασπάροβ ήταν πάντα απέναντι στην FIDE. Πίστευε ότι θα έπρεπε να υπάρξει ένας άλλος θεσμός ο οποίος θα διαχειριζόταν τα ζητήματα του παγκόσμιου σκακιού. Κουβέντα στην κουβέντα με τον Σορτ, ανακάλυψε ότι και ο Άγγλος ήταν της ίδιας άποψης. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν διατεθειμένος να φτάσει κι αυτός μέχρι τα άκρα με την FIDE. Η φλόγα έγινε φωτιά και οι δύο γκρανμετρ αποφάσισαν την απόσχιση τους από την FIDE και την ίδρυση της Ένωσης Επαγγελματιών Σκακιστών. Με μεγάλη αισιοδοξία προχώρησαν στην απόφαση τους. Ήταν φυσικά πολύ εύκολο στην συγκεκριμένη φάση, μιας και θα έπαιζαν μεταξύ τους τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος, να βρουν τους χορηγούς που είχαν ανάγκη. Το σχίσμα στο παγκόσμιο σκάκι μόλις είχε έρθει. Η ΦΙΝΤΕ βρέθηκε ξαφνικά να πρέπει να διοργανώσει έναν τελικό, χωρίς να έχει ?τους παίχτες. Φυσικά δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Συνέχισε με ότι της απέμεινε. Έτσι, αφού διέγραψε τους Κασπάροβ και Σορτ, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δεν αναγνωρίζει το ματς αυτό ως επίσημο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, ανακοίνωσε ότι στον τελικό θα αγωνιστούν οι ηττημένοι των προκριματικών. Ήτοι ο Κάρποβ και ο Τίμμαν. Το σκάκι ετοιμαζόταν να αποκτήσει για πρώτη φορά στην ιστορία του, δύο ταυτόχρονους παγκόσμιους πρωταθλητές. Αρκετά χρόνια αργότερα ο Γκάρι παραδέχθηκε ότι ήταν λάθος η συγκεκριμένη κίνηση. Όχι βέβαια επειδή πίστευε στην ΦΙΝΤΕ, αλλά γιατί θεώρησε ότι ήταν πολύ πρόωρη η απόσχιση και ότι θα έπρεπε να περιμένουν να ωριμάσουν καλύτερα τα πράγματα.
Όπως και να έχει το 1993 παίχθηκαν δύο τελικοί. Ο επίσημος της ΦΙΝΤΕ και ο τελικός των ?ανταρτών.
Στον πρώτο ο Ανατόλι Κάρποβ επικράτησε άνετα του Τίμμαν με 12,5 - 8,5 και χρίστηκε ξανά ο επίσημος παγκόσμιος πρωταθλητής. Στον άλλο, ο Κασπάροβ όπως αναμενόταν, σάρωσε τον Σορτ χωρίς έλεος. Το σκορ έφτασε μέχρι και το 6-0 (χωρίς τις ισοπαλίες) πριν πάρει προς το τέλος μια νίκη ο Σορτ και αποφύγει το «φισερικό σκορ». Συνολικό σκορ 6 - 1 ή 12,5 - 7,5 με τις ισοπαλίες.
Πέρα από την σκακιστική του καριέρα, που όπως είδαμε μπήκε και αυτή σε ταραχώδη φάση, και η προσωπική ζωή του Κασπάροβ δεν ήταν ήρεμη στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ?90. Διέλυσε ο πρώτος του γάμος και όπως χρόνια αργότερα δήλωσε ο ίδιος ήταν ένας οδυνηρός χωρισμός από την σύζυγο, αλλά και την κόρη του Πολίνα. Λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε δεύτερος γάμος, από τον οποίο ο Γκάρι έχει αποκτήσει έναν γιο, τον Βαντίμ. Εν τω μεταξύ, το σχίσμα στο σκάκι συνεχίστηκε. Έτσι οι δύο «αιώνιοι» αντίπαλοι, αντί να παίζουν τελικούς μεταξύ τους, κέρδιζαν άλλους στους δύο τελικούς που διεξάγονταν και κατείχαν και οι δύο τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Ο Κάρποβ επίσημα κι ο Κασπάροβ ανεπίσημα. Στην συνείδηση της πλειοψηφίας των φίλων του σκακιού, ο Γκάρι παρέμενε ο κορυφαίος παίχτης. Ας δούμε εν τάχει αυτούς τους τελικούς. Το 1995 ο Κασπάροβ κέρδισε τον Ανάντ με σκορ 10,5 ? 7,5. Το 1996 στον τελικό της ΦΙΝΤΕ ο Κάρποβ κέρδισε τον Γκάτα Κάμσκι με το ίδιο ακριβώς σκορ. Το 1998 ο Ανάντ επέστρεψε στην ΦΙΝΤΕ και έφτασε ως τον τελικό. Εκεί έχασε από τον Κάρποβ με σκορ 5-3. Η κατάσταση ήταν πια τραγελαφική. Παίχτες που ήταν στην ένωση, επέστρεφαν στην ΦΙΝΤΕ και το αντίστροφο. Υπήρχαν δύο πρωταθλητές, από τους οποίους μάλιστα, ο ανεπίσημος θεωρούνταν από την πλειοψηφία ως το αδιαφιλονίκητο νούμερο 1 στον κόσμο. Αλλά το χάσμα δεν ήταν εύκολο να γεφυρωθεί. Και εκτός τούτου δεν έγιναν και οι πρέπουσες προσπάθειες.
[COLOR=“DarkSlateBlue”][SIZE=“4”][CENTER]ΝΕΜΕΣΙΣ[/CENTER][/SIZE][/COLOR]
[CENTER]
[/CENTER]
Ο τελευταίος τελικός για το παγκόσμιο πρωτάθλημα που έπαιξε ο Γκάρι, δεν ήταν ούτε αυτός επίσημος. Το 2000, στον τελικό της Ένωσης τον περίμενε η δικιά του Νέμεση. Ο Βλάντιμιρ Κράμνικ. Ο χαρακτηρισμός δεν είναι δικός μου. Είναι του ίδιου του Κασπάροβ, ο οποίος χαρακτήρισε τον Κράμνικ ως την δική του Νέμεση. Όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιβλίο του «Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι», έπεσε στην ίδια παγίδα στην οποία είχε ρίξει τον Κάρποβ 15 χρόνια νωρίτερα, ενώ ο Κράμνικ έκανε ότι ακριβώς κι εκείνος τότε.
Ο Βλάντιμιρ Κράμνικ έκανε τα πάντα για να οδηγήσει τον Κασπάροβ σε καθαρές ποζισιονέλ θέσεις, θέσεις που τον ενοχλούν. Όπως λέει ο ίδιος ο Γκάρι, ένιωθε τέτοια αυτοπεποίθηση και ήταν σε τέτοια φόρμα που πίστευε ότι όπως ακριβώς ο ίδιος γράφει: «και βουνά θα μπορούσα να κινήσω πάνω στην σκακιέρα. Πώς θα μπορούσε να ανακόψει την πορεία μου εκείνη η εξοργιστική Άμυνα του Βερολίνου (σ.σ. βαριάντα της Ισπανικής) του Κράμνικ;»
Πίστευε ότι θα κέρδιζε με κάθε τρόπο. Ότι δεν ήταν ανάγκη να προσαρμόσει το παιχνίδι του. Όμως ο Κράμνικ, ο οποίος απέδειξε και με την μετέπειτα πορεία του ότι είναι ένας πανίσχυρος παίχτης, ήταν ήδη από τότε ένας άριστος στρατηγικός παίχτης. Όχι μόνο δεν έχασε το ματς, αλλά δεν έχασε ούτε παρτίδα! Ο Κασπάροβ έχασε με 2-0! (ή 8,5 - 6,5 με τις ισοπαλίες). Ο Κράμνικ έκανε δύο νίκες με τα λευκά. Μια σε μια Γκρίνφελντ και την άλλη σε μια Νιμζοϊνδική. Του ήταν αρκετές, διότι η Άμυνα Βερολίνου της Ισπανικής ήταν ένα απροσπέλαστο όπλο στα χέρια του, όταν είχε τα μαύρα. Μετά από 15 χρόνια στην κορυφή, ο Γκάρι Κασπάροβ είχε εκθρονιστεί.
Η δήλωση του Ανάντ για την επιτυχία του Κράμνικ, είναι χαρακτηριστική: «Ο Κράμνικ επέλεξε μια πολύ καλή στρατηγική και κατάφερε να τη φέρει σε πέρας. Δεν είναι ο πρώτος που είχε την ιδέα να αναχαιτίσει το Κασπάροβ με αυτόν τον τρόπο, αλλά είναι άλλο να έχεις την ιδέα και άλλο να είσαι ικανός να την πραγματοποιήσεις». Ο ίδιος ο Βλάντιμιρ, δήλωσε: «Πρέπει να έχεις καλή υγεία, γερό νευρικό σύστημα και πρέπει να μισείς το να χάνεις μια παρτίδα. Μονάχα τότε μπορείς να έχεις μια ευκαιρία να γίνεις παγκόσμιος πρωταθλητής». Η υγεία του τον ταλαιπώρησε πάρα πολύ τα επόμενα χρόνια και τον έφερε για κάποιο διάστημα αρκετά πίσω. Τα τελευταία πάντως δύο χρόνια είναι ευτυχώς καλά κάτι που φαίνεται και στα αποτελέσματα του. Όλοι λένε πως ο νεαρός Νορβηγός, ο Μάγκνους Κάρσλεν, θα είναι αυτός που θα φτάσει στον τελικό του 2012, απέναντι στον Ανάντ. Εγώ θα ρισκάρω από τώρα την πρόβλεψη, ότι στον τελικό θα φτάσει ο Βλάντιμιρ Κράμνικ. Φαίνεται υγιής, τα αποτελέσματα του είναι και πάλι άριστα και είναι αυτή τη στιγμή ο δυσκολότερος παίχτης για να τον νικήσει κάποιος. Ακόμα και όταν δεν κερδίζει ο Κράμνικ, έχει τον τρόπο να μην χάνει. Σίγουρα ένας από τους 3-4 σπουδαιότερους παίχτες της περασμένης πια δεκαετίας, αλλά και αυτής που ξεκίνησε. Ας αναφέρω και την άποψη του ίδιου του Γκάρι για τον Κράμνικ (από τον πρώτο τόμο του έργου του «οι μεγάλοι προκάτοχοι μου»): «Το μεγάλο μέγεθος του ταλέντου του ήταν ήδη φανερό από τις αρχές της δεκαετίας του ?90, τότε που επέμεινα να συμπεριληφθεί στη ρωσική ολυμπιακή ομάδα, όμως το παιχνίδι του έφθασε στην ωριμότητα του μόνο την εποχή της συνάντησης μας, το 2000. Αυτό είναι το αποκορύφωμα του πραγματισμού, ένα ασυνήθιστο μείγμα από την ψυχολογική διαίσθηση του Λάσκερ, την βαθιά θεωρητική ? όσον αφορά τα ανοίγματα ? προετοιμασία του Μποτβίνικ και την εξαιρετική αντοχή του Κάρποβ, η συλλογή παρτίδων του οποίου, βρίσκεται πάντα δίπλα από το κρεβάτι του Κράμνικ?».
Επιστρέφοντας στον Κασπάροβ, να αναφέρω ότι κέρδισε πολλά τουρνουά ακόμα, μέχρι να αποσυρθεί από το αγωνιστικό σκάκι το 2005. Έφτασε το elo του ως το εξωπραγματικό 2851 και μέχρι την στιγμή που αποσύρθηκε δεν έπαψε να θεωρείται ο κορυφαίος σκακιστής στον κόσμο.
[COLOR=“DarkSlateBlue”][SIZE=“4”][CENTER]DEEP BLUE[/CENTER][/SIZE][/COLOR]
[CENTER]
[/CENTER]
Το κεφάλαιο Deep Blue, είναι ένα από τα πιο παρεξηγημένα στην σκακιστική ζωή του Κασπάροβ, τουλάχιστον για τον πολύ κόσμο που δεν είναι κοντά στο σκάκι. Οι πολλοί ξέρουν ότι έχασε. Δεν ξέρουν όμως ότι κέρδισε το πρώτο ματς. Επίσης δεν γνωρίζουν τον τρόπο με τον οποίο κέρδισε και τον τρόπο με τον οποίο έχασε. Έχουν μείνει με την εντύπωση που τους άφησε η καμπάνια της ΙΒΜ. Ότι δηλαδή η μηχανή κέρδισε τον κορυφαίο των ανθρώπων σε ένα παιχνίδι νοητικών διεργασιών και σκέψης. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι ο Κασπάροβ εκπροσώπησε επάξια το ανθρώπινο είδος σε αυτή την μάχη.
Στο πρώτο ματς, του 1996 ο Κασπάροβ κέρδισε 3-1 (και δύο παρτίδες έληξαν ισόπαλες). Έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε να παίξει ενάντια σε μια μηχανή. Τα σκακιστικά προγράμματα, ακόμα και σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο από «τέρατα μετρήματος». Μετρούν κουκιά, τίποτα άλλο. Στο τέλος κάθε βαριάντας, την αξιολογούν με ένα βαθμό. Αφού μετρήσουν «τις κάλτσες» που μετρούν, επιλέγουν αυτή με την καλύτερη αξιολόγηση και την ακολουθούν. Επίσης έχουν ως βοήθημα τις τεράστιες βάσεις δεδομένων για τα ανοίγματα και τα φινάλε. Όμως από στρατηγική δεν σκαμπάζουν. Τις λεπτές στρατηγικές έννοιες, δεν υπάρχει τρόπος να τους δώσουν οι προγραμματιστές να «τις κατανοήσουν». Επειδή όμως μετρούν εύκολα και ξεκούραστα βαριάντες σε απίστευτο βάθος, αυτό τους δίνει την δυνατότητα να ισορροπούν την στρατηγική χρεοκοπία τους. Παίζουν «μηχανικά» και πως αλλιώς αφού είναι μηχανές. Ναι, μπορούν πια να νικήσουν τον καθένα, αλλά με έναν στυγνό «υπολογιστικό» τρόπο. Και μια παρτίδα να παίξεις μαζί τους αυτό φαίνεται. Έχουν προσφέρει πολλά στο σκάκι, έχουν κάνει και ζημιές, με κυριότερη το ότι χάθηκε η μαγεία της ανάλυσης σε μεγάλο βαθμό. Όμως το σκάκι δεν μπορούν και ούτε θα μπορέσουν να το εξαντλήσουν. Όπως λέει και ο ίδιος ο Κασπάροβ «η μέρα που θα δει κάποιος ένα κομπιούτερ να παίζει 1.ε4 και να ανακοινώνει ματ σε 33.000 κινήσεις δεν θα έρθει».
Επιστρέφω στο πρώτο ματς του 1996. Εκεί λοιπόν ο Γκάρι αντιλήφθηκε ότι παρότι τον έλεγαν όλοι «υπολογιστικό τέρας», θα ήταν αδύνατο να τα βάλει με ένα τέτοιο πραγματικό τέρας και να τα καταφέρει στηριζόμενος στο μέτρημα βαριαντών. Εντελώς απίθανο για οποιονδήποτε άνθρωπο. Έπαιξε λοιπόν καθαρά στρατηγικά. Ορισμένες από τις κινήσεις του αξιολογήθηκαν ως λάθος από το μηχάνημα το οποίο δεν μπορούσε να κατανοήσει στρατηγικά την θέση, παρά μονάχα τακτικά. Έτσι μπήκε πρόθυμα σε βαριάντες που τις θεωρούσε ευνοϊκές για να βρεθεί λίγο αργότερα δεμένο «χειροπόδαρα». Ο Γκάρι θριάμβευσε απέναντι στο τέρας. Κέρδισε 3 παρτίδες και έχασε μονάχα μία. Η ΙΒΜ ζήτησε ρεβάνς για τον επόμενο χρόνο υποσχόμενη να εξελίξει κι άλλο τον deep blue. Ο Κασπάροβ φυσικά δέχθηκε πρόθυμα, καθώς πάντα τον ενδιέφερε το θέμα «σκακιστικά προγράμματα» και επιθυμούσε να συμμετέχει στην εξέλιξη τους. Επίσης δεν ήταν του χαρακτήρα του να φυγομαχήσει.
Έτσι το 1997, έγινε το δεύτερο ματς. Και πάλι 3 παρτίδες έληξαν ισόπαλες. Αυτή τη φορά όμως το μηχάνημα κέρδισε 2 παρτίδες και ο Γκάρι μία. Η ΙΒΜ έκανε ολόκληρη καμπάνια στηριζόμενη στην νίκη επί του παγκόσμιου πρωταθλητή και στον πολύ κόσμο έμεινε η εντύπωση ότι το μηχάνημα κέρδισε κατά κράτος τον άνθρωπο. Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι αυτά τα δύο ματς έδειξαν απλά την δύναμη και την αδυναμία του ανθρώπου και του μηχανήματος. Ο υπολογιστής απλά δεν παίζεται στο «μέτρημα». Απόλυτα λογικό. Και ο άνθρωπος κατανοεί καλύτερα τα λεπτά ζητήματα της στρατηγικής και των διαισθητικών κινήσεων και σχεδίων. Επίσης το μηχάνημα παίζει πάντα αυτό που «ξέρει» χωρίς να κουράζεται και να κάνει (χοντρά τουλάχιστον) λάθη. Ενώ ο άνθρωπος και κουράζεται και κάνει λάθη. Η πραγματικότητα που αγνοεί ο κόσμος που δεν είναι κοντά στο σκάκι, είναι ότι στην τελευταία κρίσιμη παρτίδα του ματς του 1997, ο Κασπάροβ έκανε blunder, όπως λέμε οι σκακιστές ή επί το ελληνικότερον «πατάτα». Ακόμη και οι κορυφαίοι παίχτες κάνουν «πατάτες». Η διαφορά είναι ότι εγώ πχ κάνω ολόκληρη ? «τηγανιά πατάτες» στην παρτίδα, ενώ παίχτες σαν τον Κασπάροβ κάνουν μια «πατάτα» στις 200 παρτίδες. Του έτυχε του Γκάρι να την κάνει στην τελευταία παρτίδα με τον deep blue. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο? Ίσα ίσα, πιστεύω καλύτερα έτσι. Διότι αν καθίσει κάποιος να δει αυτά τα δύο ματς, θα δει ακριβώς ποια είναι τα δυνατά και τα αδύνατα στοιχεία του ανθρώπου και της μηχανής. Απέχει όμως πάρα πολύ όλο αυτό, από το να παρουσιάζεται ως θρίαμβος του deep blue. Γιατί και ένας παίχτης 2300 elo θα μπορούσε να νικήσει τον Κασπάροβ σε μια παρτίδα, αν έκανε ο Γκάρι μια τέτοια «πατάτα», αλλά αυτό δεν τον κάνει αυτόματα ισχυρότερο παίχτη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα που μας δείχνει καθαρά σε ποιους τομείς υπερτερεί ο άνθρωπος της μηχανής, αλλά και το ότι το σκάκι είναι κάτι πολύ περισσότερο από «μέτρημα κουκιών» είναι η παρακάτω παρτίδα, από το ματς με τον deep blue το 1997, όπου ο Γκάρι θυσιάζει πύργο για τον μαυροτετράγωνο αξιωματικό. Το πρόγραμμα δέχεται πρόθυμα την θυσία, καθώς δεν βλέπει να δέχεται ματ στον ορίζοντα και επίσης του έχουν «πει» ότι ένας πύργος αξίζει περισσότερο από έναν αξιωματικό. Έλα όμως που με την θυσία αυτή ο Κασπάροβ εξουσιάζει ολοκληρωτικά τα μαύρα τετράγωνα και δένει δύο ελεύθερα πιόνια που βαδίζουν πλέον ασταμάτητα προς την προαγωγή! 15 κινήσεις μετά την θυσία (η οποία είναι μια κλασική στρατηγική θυσία διαφοράς) ο deep blue εγκαταλείπει. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό σκακιστικό κόσμημα. Δείτε την:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1070912
Θα έλεγε κανείς ότι ο Γκάρι κέρδισε αυτήν την παρτίδα με «καρποφικό» στυλ. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Κασπάροβ, παρότι πάντα θα μνημονεύεται για το οξύ τακτικό παιχνίδι του, είχε γίνει ήδη από την εποχή των τελικών με τον Κάρποβ, ΚΑΙ εξαιρετικός στρατηγικός παίχτης. Υπήρξε πολύ απλά ένας ολοκληρωμένος κορυφαίος σκακιστής. Ο ίδιος ο Γκάρι, αναγνωρίζει την συμβολή του Τόλια σ? αυτό: «Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ο Ανατόλι Κάρποβ στην ουσία με ανάγκασε να γίνω ένας περισσότερο ποζισιονέλ, στρατηγικός παίχτης. Έπρεπε ή να κολυμπήσω ή να βουλιάξω: είτε θα διεύρυνα το στιλ μου και την κατανόηση μου, είτε δεν θα μπορούσα να τον νικήσω».
[COLOR=“Red”](συνεχίζω σε 2ο ποστ, λόγω μεγέθους κειμένου)[/COLOR]
[COLOR=“DarkSlateBlue”][SIZE=“4”][CENTER]KASPAROV?S IMMORTAL[/CENTER][/SIZE][/COLOR]
[CENTER]
[/CENTER]
Όμορφες παρτίδες έχουν παιχθεί πολλές στην ιστορία του παιχνιδιού. Χιλιάδες. Σπουδαίες παρτίδες, με την έννοια ότι προήγαγαν την κατανόηση μας για το παιχνίδι, άνοιξαν νέους δρόμους, μας προσέφεραν καινούριες ιδέες, επίσης πάρα πολλές. Τρεις όμως, σε όλη την ιστορία του παιχνιδιού, ονομάστηκαν «αθάνατες». Αυτό βέβαια δεν τις κάνει αυτόματα «καλύτερες», «σπουδαιότερες», «ομορφότερες» από άλλες που έχουν στον ίδιο ή και μεγαλύτερο βαθμό τα ίδια χαρακτηριστικά. Έμειναν όμως αυτές οι τρεις γνωστές με αυτόν τον χαρακτηρισμό στην σκακιστική ιστορία. Και δεν κάνω αυτόν τον πρόλογο γιατί δεν το αξίζουν. Ίσα ίσα. Είναι πράγματι αθάνατες. Απλά θέλω να δείξω ? ως «φανατικός» θιασώτης του παιχνιδιού ? ότι το σκάκι έχει ?χιλιάδες ακόμη που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έτσι και που τελικά, πέρα από οποιουσδήποτε χαρακτηρισμούς, η ουσία είναι ότι θα μείνουν αθάνατα δημιουργήματα όλες και θα συναρπάζουν πάντα τους φίλους του παιχνιδιού.
Οι τρεις που έμειναν στην ιστορία ως «αθάνατες» είναι οι εξής:
Η πρώτη, παιγμένη το 1851 στο περιθώριο του τουρνουά του Λονδίνου, μεταξύ του Άντερσεν και του Κιζερίτσκι, ήταν αυτή που ονομάστηκε αρχικά ως «αθάνατη παρτίδα». Επειδή αργότερα ακολούθησαν άλλες δύο, την ονομάζουμε πλέον, για να ξεχωρίζει από τις άλλες, «αθάνατη του Άντερσεν». Ο Γερμανός θυσιάζει τα πάντα, μένει στο τέλος με 3 κομμάτια όλα κι όλα, ενώ ο Κιζερίτσκι δεν έχει χάσει ούτε ένα! Κι όμως, όλος ο στρατός του μαύρου, είναι ακινητοποιημένος και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακολουθεί το ματ που στήνουν τα 3 λευκά κομμάτια.
Η δεύτερη που πήρε τον τίτλο της «αθάνατης», είναι η παρτίδα του Μπόμπι Φίσερ εναντίον του Μπιρν, την οποία την είδαμε στο αφιέρωμα που έκανα στον Φίσερ.
Και η τρίτη αθάνατη, είναι η «αθάνατη του Κασπάροβ».
Ο Γκάρι βέβαια, έχει πάρα πολλές σπουδαίες παρτίδες-δημιουργίες στο ενεργητικό του, οι οποίες περιλαμβάνουν όλα τα σκακιστικά θέματα και είναι πολύ δύσκολο να επιλέξει κανείς ποια είναι η καλύτερη. (Το αυτό ισχύει για όλους τους κορυφαίους σκακιστές). Εγώ ας πούμε, αν με πίεζαν σώνει και καλά να διαλέξω μία, θα επέλεγα, όχι χωρίς δυσκολία, εκείνη την υπέροχη Σικελική, απέναντι στον Κάρποβ, στην 16η παρτίδα του τελικού του 1985, την οποία την παρουσίασα στο μέρος του αφιερώματος που αφορούσε σε εκείνον τον τελικό. Ως αθάνατη όμως του Κασπάροβ έμεινε μια εκπληκτική δημιουργία του, από το τουρνουά του Βάικ Άαν Ζεε, το 1999, απέναντι στον Βέσελιν Τοπάλοβ, τον οποίο μάλιστα ο Κασπάροβ χαρακτηρίζει «Βούλγαρο μαχητή». Η συγκεκριμένη παρτίδα, δεν έχει την πρωτοτυπία και το στρατηγικό βάθος της Σικελικής που ανέφερα ως δική μου επιλογή, έχει όμως έναν «υπολογιστικό άθλο» που όμοιος του δεν πρέπει να έχει ξαναυπάρξει. Ο Γκάρι θυσιάζει αρχικά πύργο για πιόνι(!) και στην συνέχεια τον ?μισό στρατό του για να οδηγήσει το βασιλιά του Τόπα σε μια απίστευτη ?βόλτα σε όλη τη σκακιέρα, ώσπου ο μάυρος μονάρχης να καταλήξει στο ε1 (!), το αρχικό δηλαδή τετράγωνο του λευκού ομολόγου του! Το τι «μέτρησε» ο Κασπάροβ σ? αυτήν την παρτίδα είναι πραγματικά απίστευτο. Μετά την παρτίδα «πυρετός» κατέκλεισε τον σκακιστικό κόσμο για αυτήν την δημιουργία. Δεν συζητούνταν πουθενά τίποτα άλλο. Αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις, άρθρα και κόντρα άρθρα. Την καλύτερη δουλειά την έκανε ο «δικός μας» διεθνής μετρ ? προπονητής και εξαιρετικός συγγραφέας ? αναλυτής Ηλίας Κουρκουνάκης, ο οποίος δημοσίευσε μια μονογραφία αφιερωμένη αποκλειστικά στην εξαντλητική ανάλυση αυτής της παρτίδας και πήρε και τα εύσημα από τον Κασπάροβ γι? αυτό. Ας μην πω εγώ άλλα για την παρτίδα, ας αφήσω τον Γκάρι να μιλήσει (από το βιβλίο του «Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι»):
«Μια από τις καλύτερες παρτίδες μου σημαδεύτηκε από τούτη την έκτη αίσθηση. Έλαβε χώρα στο ισχυρό παραδοσιακό σούπερ τουρνουά στο Βάικ Άαν Ζέε, στην Ολλανδία και συμπρωταγωνιστής ήταν ο «Βούλγαρος μαχητής», ο Βέσελιν Τοπάλοβ. Ο Τοπάλοβ αξίζει επίσης συγχαρητηρίων, διότι χρειάζονται δύο παίχτες για να δημιουργηθεί μια αληθινά όμορφη παρτίδα. Αν ο αντίπαλος σου δεν πολεμήσει σκληρά και δεν αντιπαρατάξει μια δυνατή άμυνα, δεν θα έχεις την ευκαιρία να δείξεις τις δεξιότητες σου. Η σθεναρή αντίσταση του Τοπάλοβ στην παρτίδα αυτή με ώθησε στα όρια των ικανοτήτων μου στον υπολογισμό και έπαιξα το βαθύτερο συνδυασμό στη σταδιοδρομία μου. Ο κύριος κλάδος της ανάλυσης μου έφτασε τις 15 κινήσεις, ένα σχεδόν εξωπραγματικό νούμερο (σ.σ. προσθέστε τώρα και τις υποβαριάντες και προσπαθήστε να καταλάβετε τι τέρατα μέτρησε ο Κασπάροβ σ? αυτήν την παρτίδα). Δεν μπορούσα ούτε κατά διάνοια να υπολογίσω όλες τις πιθανότητες, αλλά ως διά μαγείας προέβλεψα το τελικό χτύπημα.
Μια ολόκληρη μονογραφία αφιερωμένη αποκλειστικά σε αυτήν την παρτίδα εκδόθηκε αργότερα στην Ελλάδα και ομολογώ ότι το 90% της ανάλυσης που γίνεται εκεί δε μου είχε περάσει από το μυαλό κατά τη διάρκεια της παρτίδας (σ.σ. είναι η μονογραφία του Κουρκουνάκη που ανέφερα πιο πριν. Φανταστείτε τι περιπλοκές υπήρχαν, που παρότι ο Κασπάροβ μέτρησε ?τις κάλτσες του, παραδέχεται ότι τελικά δεν μέτρησε ούτε το 10% των πιθανοτήτων που μπορούσαν να προκύψουν! Είναι όμως η διαισθητική αντίληψη που οδήγησε τον Κασπάροβ στον σωστό δρόμο, χωρίς να τα μετρήσει όλα, γιατί πολύ απλά ήταν αδύνατον. Το έχω ξαναθίξει το θέμα στο ποστ με τον Ταλ και τον ιπποπόταμο και εδώ το συναντάμε και πάλι. Το σκάκι είναι κάτι πολύ παραπάνω από απλό μέτρημα). Από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η καταδίωξη του μαύρου βασιλιά στη σκακιέρα προσέφερε ορισμένες συναρπαστικές πιθανότητες, επικεντρώθηκα στις πιο πιθανές απόπειρες άμυνας. Σε ένα συγκεκριμένο σημείο των υπολογισμών μου, συνειδητοποίησα ότι ήταν σαν να βαδίζω σε τεντωμένο σχοινί και ότι ένα γλίστρημα θα ήταν μοιραίο. Είχα θυσιάσει τα μισά μου κομμάτια για να ξετρυπώσω το μαύρο βασιλιά και να τον φέρω στον ανοικτό χώρο. Συνέχισα να εμβαθύνω ολοένα και περισσότερο στη νοερή εικόνα της θέσης, σίγουρος ότι κάτι θα πρέπει να υπάρχει εκεί, ώσπου είδα την τελική νικηφόρα θέση, 15 κινήσεις μακριά. Ήταν ένας άθλος υπολογισμού, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσει ο νους τόσο μακριά δίχως τη συμβολή της φαντασίας. Ο συνδυασμός δεν θα μου είχε παρουσιαστεί ποτέ εάν είχα μία επαγωγική και μόνο προσέγγιση της θέσης. Δεν ήταν προϊόν λογικής ανάλυσης που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε μια τέλεια κατάληξη. Ως απόδειξη, μπορώ μονάχα να παρατηρήσω ότι σε ένα σημείο μου διέφυγε η ισχυρότερη κίνηση, η οποία βρέθηκε σε μετέπειτα ανάλυση από άλλους γκρανμέτρ. Παρεμπιπτόντως, και μολονότι η έκβαση ήταν ευνοϊκή για μένα, το ότι μου διέφυγε η καλύτερη κίνηση σε μια περίπτωση, είναι κάτι που δείχνει έναν από τους κινδύνους που ενέχει η εμμονή σε ένα μακρινό στόχο. Ήμουν τόσο εκστασιασμένος από το όραμα του χρυσού στο τέλος του ουράνιου τόξου, ώστε έπαψα να κοιτάζω ολόγυρα όσο τον πλησίαζα. Είχα καταφέρει να πείσω τον εαυτό μου ότι ένα τόσο όμορφο τέλος θα πρέπει να είναι και επιστημονικά ορθό ? μια δυνάμει επικίνδυνη αυταπάτη».
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο γι? αυτή την παρτίδα, οπότε απολαύστε την:
http://www.chessgames.com/perl/chessgame?gid=1011478
Ίσως μόνο τούτο: το σκάκι είναι τόσο δύσκολο παιχνίδι, ώστε ακόμα και σε μια αθάνατη παρτίδα, σε ένα σημείο δεν παίχθηκε η ισχυρότερη κίνηση. Όπως λέει και ο Ανατόλι Κάρποβ:
«Δεν υπάρχει τέλεια παρτίδα. Είμαστε απλά άνθρωποι».
Έφτασα λοιπόν, εν τέλει, στο τέλος του αφιερώματος για τον Γκάρι Κασπάροβ. Ήταν αρκετά μεγάλο, αλλά ελπίζω όχι κουραστικό. Περιμένω τις προτάσεις σας, με τι θέλετε να συνεχίσουμε?
ωραιο κ αυτο το αρθρο για τον Κασπαροφ
ενα μικρο μονο παραπονο εχω
αν και καθησες κ εγραψες ενα ολοκληρο κατεβατο για τον deep blue δεν ανεφερες το σημειο το κρισιμο που ο κασπαροφ παραιτηθηκε μετα απο μια "μη φυσιολογικη"για υπολογιστη κινηση του deep blue.λεγοντας μη φυσιολογικη κινηση για υπολογιστη εννοω οτι το pc εκανε μια κινηση που μονο ανθρωπος θα μπορουσε να ειχε κανει λογω του οτι δεν ειχε παρουσιασει μεχρι τοτε τετοια στρατηγικη σκεψη
ειναι το γνωστο θεμα που ειχε προκυψει κ ειχε κατηγορηθει ο Καρποφ οτι επαιξε εκεινη την καθαρα ποζισιονελ κινηση στερωντας απ τον Κασπαροφ την liberation move που ισως ηταν κ η μοναδικη του διεξοδος για συνεχη σαχ κ ισοπαλια.
εχουν γραφτει πολλα σχολια γ αυτην την κινηση κ ηταν κ το σημειο τριβης μεταξυ του Κασπαροφ κ της IBM που αποσυναρμολογησε τον υπερυπολογιστη της μετα την νικη του επι του πρωταθλητη αρνουμενη ρεβανσ που ζητησε ο Κασπαροφ
επισης δειτε αυτην την τρομερη παρτιδα αναλυμενη απ τον GM της youtubiστικης σκακιστικης κοινοτητας kingscrusher
την βαζω για σενα rotten γιατι κ αυτη εχει θυσια βασιλισσας!
α και κατι ακομα
αν σου ειναι ευκολο πες μας ποια ηταν η καλυτερη κινηση που τελικα δεν την βρηκε ο Κασπαροφ στο ματσ με τον Τοπαλοφ που ειναι κ μια απ τις αγαπημενες μου παρτιδες
Καταρχήν να πω ότι χαίρομαι που γίνεται κουβέντα επί του θέματος.
Εν συνεχεία ας απαντήσω σε όλα με την σειρά:΅
Η παρατήρηση σου στο θέμα με τον deep blue είναι απόλυτα σωστή και αποτελεί παράλειψη από μέρους μου που δεν αναφέρθηκα σε αυτό το σημείο. Γι αυτό και χαίρομαι για την παρέμβαση σου που μας δίνει την ευκαιρία να φωτίσουμε λίγο και αυτό το σημείο. Ο Κασπάροβ πράγματι, άφησε σαφή υπονοούμενα ότι ο deep (o “θεός” να τον κάνει) blue βοηθήθηκε από άνθρωπο σε ορισμένες λεπτές κινήσεις με στρατηγική απόχρωση. Τώρα ήταν ο Κάρποβ αυτός ο άνθρωπος; Αν πράγματι δεχθούμε τον ισχυρισμό ότι υπήρχε κάποιος πίσω από 2-3 κινήσεις, τότε ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι; Ουσιαστικά ισχυρίστηκε λοιπόν ότι η ΙΒΜ έκανε απάτη. Εγώ φυσικά δεν μπορώ να επιβεβαιώσω κάτι τέτοιο, ούτε και κάποιος άλλος, εκτός από αυτούς που το ξέρουν ΑΝ το έκαναν. Ας μιλήσει και πάλι ο Κασπάροβ, για να δούμε καλύτερα την άποψη του (από το βιβλίο “Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι”): “Η τραγωδία της εσπευσμένης αποσυναρμολόγησης του ντιπ μπλου εκ μέρους των ανθρώπων της ΙΒΜ επισκίασε την απογοητευτικά αρνητική συμπεριφορά τους κατά την διάρκεια του ματς. Η ΙΒΜ δεν ήταν μονάχα ο αντίπαλος μου στο ματς ρεβάνς του 1997 αλλά επίσης και ο διοργανωτής της εκδήλωσης. Υπήρχε τόσο έντονος ανταγωνισμός και τόσες πολλές αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με το τι διαδραματιζόταν στα παρασκήνια, ώστε ήταν εύκολο να αναρωτηθεί κανείς ως που θα μπορούσαν να φτάσουν προκειμένου να νικήσουν.
Προτού κατηγορηθώ ότι δεν ξέρω να χάνω, θα ομολογήσω την ενοχή μου. Μισώ να χάνω, ιδίως όταν δεν καταλαβαίνω το λόγο της ήττας. Όταν αναλύουμε εκείνες τις έξι παρτίδες σήμερα, ανακαλύπτουμε ότι στο μεγαλύτερο μέρος ο Ντιπ Μπλου δεν ήταν ανώτερος από τα σημερινά προγράμματα. Μονάχα σε λίγες κρίσιμες στιγμές έπαιξε όντως το κομπιούτερ της ΙΒΜ απρόσμενα λεπτές κινήσεις και μάλιστα κινήσεις που ακόμα και σήμερα σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς προέκυψαν από την ίδια μηχανή που έχασε την πρώτη παρτίδα (σ.σ. η 1η είναι η παρτίδα που σας έδωσα σε λινκ στο ποστ του αφιερώματος, αυτή με την στρατηγική θυσία διαφοράς). Η κλειστή φύση της αναμέτρησης δημιούργησε ένα περιβάλλον που άφηνε δυνατότητες για ανθρώπινες παρεμβάσεις…” Τα συμπεράσματα δικά σας…
Όπως και να χει, είτε ο Κάρποβ ήταν αυτός που κέρδισε την παρτίδα είτε ο Ντιπ Μπλου, η ουσία είναι ότι επ ουδενί δεν επρόκειτο για μια κατά κράτος επικράτηση της μηχανής. Η ΙΒΜ ήθελε πάση θυσία μια νίκη. Έχασε το πρώτο ματς, ζήτησε ρεβάνς, κέρδισε (ή “κέρδισε”) το 2ο, αρνήθηκε τη ρεβάνς, αποσυναρμολόγησε το μηχάνημα και έστησε μια ολόκληρη καμπάνια πάνω σ’ αυτή τη “νίκη” με αποτέλεσμα να υπάρχουν ακόμη και σήμερα άνθρωποι που πιστεύουν ότι η μηχανή διέλυσε τον κορυφαίο σκακιστή.
Ευχαριστώ για την παρτίδα. Είναι πράγματι μια εξαιρετική παρτίδα και επίσης η ανάλυση είναι και πάλι σπουδαία.
Όσον αφορά την ισχυρότερη κίνηση που δεν έπαιξε ο Γκάρι (για την ακρίβεια την έπαιξε αμέσως μετά, αλλά δεν είχε πια την ίδια ισχύ) είναι η κίνηση 28. Ra7!! (πηγαίνετε στο λινκ της παρτίδας που έδωσα, να δείτε ακριβώς τι συμβαίνει). Ο Γκάρι έπαιξε 28.Qc3, μια επίσης ισχυρή κίνηση, όμως ο Τοπα είχε προσωρινή άμυνα με Qxd5. Αμέσως μετά έπαιξε 29. Ra7. Aν είχε παίξει 28.Ra7, θα ακολουθούσε:
28…Nxd5
29. Bd7! Rxd7
30. 30. Qb2! και τώρα η μαύρη βασίλισσα δεν μπορεί να βγάλει άμυνα και τα μαύρα θα πρέπει να χάσουν πολύ υλικό για να αποφύγουν το άμεσο ματ.
Φυσικά και αυτό που έπαιξε ο Γκάρι ήταν πολύ ισχυρό και οδηγούσε (όπως και οδήγησε) σε φορσέ νίκη, η άλλη κίνηση όμως οδηγούσε σε νίκη από συντομότερο δρόμο.
ευχαριστω για την αμμεση απαντηση
εχεις πολλες γνωσεις περι του θεματος.το βιβλιο του Κασπαροφ ποτε γραφτηκε?
τωρα κατι σε σχεση με τα συγχρονα σκακιστικα προγραμματα
συμφωνω μ αυτο που ειπες και επαυξανω
καταστρεφουν εντελως την μαγεια του σκακιου με τον στυγνο υπολογιστικο τροπο σταθμισης των αποφασεων για τις κινησεις που επιλεγουν
πλεον το θεωρω απιθανο να κερδισει ανθρωπος (ακομα κ μια ομαδα GM ) ενα προγραμμα
με τα γραφομενα σου με κανες κ αγαπησα τον βοα συσφιγκτηρα!
υπαρχει και μια τρομερη παρτιδα μεταξυ Κασπαροφ κ μιας ομαδας παιχτων που ονομαστηκε Kasparov VS the rest of the world
αν θελετε την σηκωνω κ την σχολιαζουμε καθοτιν ειναι απιθανη!
παιδιά συγχαρητήρια για όλα τα γραφόμενα εδώ μέσα. σας παρακολουθούμε και σας διαβάζουμε. καλή συνέχεια
Και τώρα που τελείωσε τι θα διαβάζουμε;;;
:(:(
Ήταν πολύ καλό…
ο ροττεν δεν θα μας αφησει νηστικους!ολο κ κατι θα γραψει