La Belle Verte ή The Green Beautiful, γαλλική ταινία του 1996.
Μια κριτική απέναντι στον σύγχρονο τεχνολογικό πολιτισμό και στον τρόπο που ζούμε, δοσμένη με ευαισθησία και χιούμορ.
Αν δε γνωρίζετε την ταινία, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και δείτε τη.
Υπάρχει ολόκληρη με ελληνικούς υπότιλους εδώ:
‘’[B]Un Long Dimanche De Fiançailles[/B]’’(2004) του [B]Jean-Pierre Jeunet[/B]
Το 2004,τρια χρονια μετα την μεγαλη επιτυχια της ??[B]Amelie[/B]’’ ο [B]Jeunet[/B] επρεπε να αποδειξει οτι μπορουσε ακομη να σταθει σε υψηλο επιπεδο,οταν μαλιστα ειχε στη νεα του τοτε ταινια για αλλη μια φορα πρωταγωνιστρια την [B]Audrey Tautou[/B].
Mε το γνωριμο στυλ του οπου οι εικονες και τα χρωματα ειναι πρωταγωνιστες,ο [B]Jeunet [/B]παραδιδει αλλη μια εξαιρετικη ταινια που διηγειται μια ερωτικη ιστορια αναζητησης κατα τη διαρκεια ,αλλα και μετα το τελος του Α Παγκοσμιου Πολεμου.
Η ταινια ξεκιναει δειχνοντας μας πεντε μελλοθανατους που ειναι καταδικασμενοι σε θανατο για λιποταξια και αλλα αδικηματα καθως και την ιστορια ενος απο αυτους που ηταν αρραβωνιασμενος με μια κοπελα η οποια αν και ολα δειχνουν οτι ο αρραβωνιαστικος της ειναι νεκρος,εκεινη με οπλο την ελπιδα και τον ερωτα τον αναζητα μετα το τελος του πολεμου με τη βοηθεια ενος ιδιωτικου ντετεκτιβ.
Αυτο το τελευταιο,αλλα και οι πολλοι χαρακτηρες που εμπλεκονται στην ταινια την διαχωριζουν απο μια τυπικη ερωτικη η πολεμικη ταινια,καθως της προσδιδουν κι ενα ειδος μυστηριου.Η ταινια παρουσιαζει τη φρικη και την παρανοια του πολεμου αλλα και τον αντικτυπο ολων αυτων σε ολους οσοι λαμβανουν μερος αλλα και στους οικειους τους.
Αυτο το οποιο ενθουσιαζει και δημιουργει εντυπωση στον θεατη ειναι οι πανεμορφες εικονες,τα χρωματα και οι μικρολεπτομερειες που αποτελουν το μεγαλου ατου του Γαλλου δημιουργου.Πραγματικα ο εγκεφαλος ειναι αδυνατον να συγκρατησει ολες τις εικονες και τα καδρα που παρουσιαζονται κατα ριπας σε ολες τις ταινιες τoυ [B]Jeunet[/B],αλλα αυτο που μενει στο τελος ειναι η εντυπωση οτι εχουμε δει κατι το οποιο καλλιτεχνικα και εικαστικα ηταν αρτιο.
Παρα πολυ καλη γαλλικη ταινια και εχοντας δει σχεδον ολες τις ταινιες του [B]Jeunet[/B],πραγματικα δυσκολευομαι να καταληξω στο ποια ειναι η καλυτερη του.
αν και τη συγκεκριμενη την θεωρω την χειροτερη του-χωρις να ειναι κακη ταινια, απλα υπερβολικα φορτωμενη με ολα εκεινα που επιχειρει να μπολιάσει την καθε του ταινια ο Ζενε, καταντοντας ενα απλα ενα εικαστικα πανεμορφο αλλα μικρης ουσιας εργο-, φανταζομαι οτι οταν λες ολες του τις ταινιες, δεν αναφερεσαι στις 2 που γυρισε με τον Καρο (και καθιερωθηκε μεσω αυτων βασικα), το Delicatessen και το Cite des enfant perdus…
διοτι οσο και να μου αρεσει η Αμελι, το μικμακς, ακομα και το 4ο Αλιεν που εφερε τουλαχιστον την χαρακτηριστικη ματια του το αποπανω-αρκετα λιγοτερο σε σχεση με τις 2 ποαναφερθεντες-, η συγκριση με την διλογια της συνεργασιας του με τον Καρο δεν υφισταται…
Φυσικα και την πρωτια τη διεκδικουν τα ‘’[B]Delicatessen[/B]’’ και ‘’[B]La Cite Des Enfants Perdus[/B]’’.
Το ‘’[B]A Long…[/B]’’ απλα σε μαγευει με τις εικονες του και αυτο το πικρο humour που εχουν ολες οι ταινιες του,αλλα οι δυο πρωτες ταινιες του ειναι μαλλον εκτος συναγωνισμου.
Οσον αφορα τωρα στο ??[B]Μics Macs[/B]’’ κι εμενα μου αρεσε,αλλα καπου εχει αρχισει να αναμασαει και περα απο την επιφανεια που λεγεται σκηνοθεσια,χανεται καπως η ουσια πλεον.
[B][SIZE=“4”]Buffet Froid[/SIZE][/B] (1979)
Τρελή σουρεαλιστική κωμωδία μαύρου χιούμορ, με απίθανους χαρακτήρες που μέσα από τις περιπέτειές τους καυτηριάζουν τη σύγχρονη ζωή στις πόλεις, όπου επικρατεί η αποξένωση, η μοναξιά, η ιδιοτέλεια, ο σταρχιδισμός και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο.
Οποιοδήποτε στοιχείο δώσω σχετικά με την υπόθεση θα σποϊλεριάσω, οπότε θα πω απλά πως αν σας αρέσουν οι Μπουνιουελικές κωμωδίες (βλ. προηγούμενα ποστ) την προτείνω ανεπιφύλακτα. Αφασία !
‘’[B]Mesrine: L’Instinct De Mort[/B]’’ (2008 του [B]Jean-François Richet[/B]
Ειδα κι εγω επιτελους το πρωτο film του αποτελουμενου απο δυο μερη γαλλικου εργου με θεμα τα ‘’[B]Eργα Και Ημεραι[/B]’’ του εγκληματια [B]Jacques Mesrine[/B],ενος αδιστακτου φονια/ληστη/απατεωνα που δρα αλλωτε αυναισθηματικα κι αλλωτε ψυχρα και βαναυσα.Αυτες οι δυο αντιρροπες δυναμεις συνυπαρχουν στη ζωη του [B]Mesrine[/B],ενος χαρακτηρα που ο σκηνοθετης μας παρουσιαζει με τετοιον τροπο που σε σημεια κερδιζει καπως τον οικτο και τη συμπαθεια μας,αν και αυτα που κανει αντικειμενικα προκαλουν την αποστροφη μας.
Το χρονικο αυτο δεν ειναι μια ταινια που σε ‘‘τρωει’’ η αγωνια να δεις τι θα γινει στη συνεχεια,αλλα μια παλιομοδιτικης μορφης και παλιας κοπης βιογραφια που σκοπο εχει να μας παρουσιασει το πορτραιτο του [B]Mesrine[/B].
Οπως ειπα στυλιστικα η ταινια θυμιζει πολυ 60’s και 70’s εργα απο την πρωτη στιγμη οπου ενω βλεπουμε τους τιτλους αρχης,η δραση εκτυλισσεται σε τρια καδρα ,τεχνικη που θυμιζει αναντιρρητα το ??[B]Τhe Thomas Crown Affair[/B]’’.
O [B]Cassel [/B]ειναι σαφως πολυ ζορικος ως αδιστακτος εγκληματιας κι ο ρολος του παει γαντι,ενω για μενα εκπληξη ειναι ο [B]Gerard Depardieu[/B] στο ρολο του [B]Guido[/B],ενος ανθρωπου του υποκοσμου.Στην ταινια εχουμε ολα τα γνωστα κλισε του ειδους,δλδ ληστιες,φονικα,φυλακες,υποκοσμο,δραση,πιστολιδια κλπ με τροπο που θυμιζει μαλλον [B]Γαλλικο Hollywood[/B].
Eννοειται οτι περναμε καλα,απροβληματιστα και ψυχαγωγικα,αλλα δεν θεωρω οτι ειναι η ταινια που θα παει παραπερα τοσο το συγκεκριμενο ειδος ,οσο και τον κινηματογραφο γενικοτερα.
Εν αναμονει του δευτερου μερους που θα δω αυριο-μεθαυριο,ξαναλεω οτι η ταινια ειναι καλη κι εγγυαται τη διασκεδαση,αλλα μεχρι εκει πιστευω.
Καλά ναι, δεν είναι κανά ανθρωπιστικό έργο που καταδικάζει τον τρόπο αντιμετωπίσης των εγκληματιών κλπ. Πορτραίτο, όπως λες. Είναι και βασισμένο εν μέρει στην αυτοβιογραφία του και την μεταφέρει πολύ καλά, γιατί γράφει κοφτά και παραθέτει γεγονότα. Ψυχρός, έξυπνος (αλλά όχι ιδιοφυία), χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο και τα σχετικά. Η αυτοβιογραφία αξιζει γιατί σε κάποιες περιγραφές εμπειριών του είναι πολύ παθιασμένος και γλαφυρός*
Απλά, το σπουδαίο πράγμα με τον Μερίν, που τον έκανε υπ’ αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο-και που φαίνεται στις ταινίες- είναι πως χωρίς να το ξέρει, απέδειξε στο γαλλικό αστυνομικό και σωφρονιστικό σύστημα ότι δεν αξίζουν μία. Ταινιάρα, να τη δείτε.
[SPOILER]πχ όταν έλιωσε τον νταβά της πόρνης φίλης του που την χαράκωσε.[/SPOILER]
Αισθητικα και μενα μου αρεσε τοσο η σκηνη που περιγραφεις οσο κι η ταινια γενικοτερα,αλλα απο την αλλη η θεοποιηση ενος εγκληματια ειναι στην τελικη.
Η σεκανς στη φυλακη οπου επιστρεφει για να ελευθερωσει και τους αλλους ισως να ειναι και η καλυτερη της ταινιας.
Το δευτερο μερος αξιζει?
Θα το δω στις επομενες μερες.
Δεν θεοποιεί τον εγκληματία, τη ζωή του περιγράφει. Απλά υπάρχει και ένα τίμημα όταν τον βάζεις να πρωταγωνιστεί 
αξίζει το δεύτερο μέρος, είναι το ίδιο καλό.
[U][B]Jean Luc Godard - Masculin Feminin[/B][/U]
Στο Παρίσι των 60s μια παρέα νέων ψάχνει ποικίλους τρόπους να εκφραστεί , να αναλύσει τον κόσμο , να πετύχει σε ότι όριζει ο καθένας ως επιτυχία . Μια ταινία αντιθέσεων : αρσενικό - θηλυκό , σοσιαλισμός - αμερικάνικο όνειρο , γυναικείος “ρομαντισμός” - ανδρικός “κυνισμός” , πολιτική έκφραση - νεανική αφέλεια … κλπ…
Δεν θεωρείται η καλύτερη του Godard , αλλά μ’ έκανε να τον αγαπήσω και να τον καταλάβω λίγο περισσότερο όπως και τις ταινίες του ( Α bout de Souffle , Pierrot Le Fou)…
Το [B]“La Mariée était en noir”[/B] (aka The Bride Wore Black, 1968 ) του Truffaut είδα χτες.
Ντάξει καλό ήταν αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας.
Jeanne Moreau καρατερίστρια αλλά κάπως αδιάφορη και προβλέψιμη ταινία.
Κάπου πήγαινε να φτιάξει μια μυστηριακή ατμόσφαιρα αλλά γενικά λίγα πράματα.
[SPOILER]Θα σκάσει jiopas τώρα να πει για Kill Bill… :P[/SPOILER]
το περίμενα.
[SPOILER]ετοίμασε κι άλλη φωτό για το άλλο θρεντ…[/SPOILER]
Επειδή δεν την έχω δει καν (ούτε έχω ακούσει ποτέ γι’ αυτήν), να σου κεράσω άλλον ένα αμπαλίδη που την πόσταρες στις “μεγάλες ταινίες”;
ούτε εμένα μου πολυάρεσε όταν το είχα δεί, και ο ίδιος ο Τρυφώ είχε παραδεχτεί μετά από μερικά χρόνια ότι δεν του άρεσε ούτε του ιδίου…
η μουσικάρα μ’αρεσε πιο πολύ βασικά:p
Kαλά και σαν ταινία βέβαια, είναι και παντελώς έξω από τα νερά του…
Τσίμπα τώρα Γράκχε !
Για την άλλη γράψε δίπλα αν θες, εδώ οφτοπικ. Χαχ, δεν την ξέρει και λέει εμένα αμπαλίδη μετά…Ψάξου.
Ναι όντως Lupin, η μουσική ήταν καλή (αν και αυτή ίσως δεν κόλλαγε και τόσο στο ύφος της ταινίας).
Τι να τσιμπήσω μωρέ! Καλός Φιλ Νέβιλ είναι και ο άλλος!
ίσα μωρή καπότα
Ό,τι έχει κάνει ο Τρυφό είναι έπος.-
όχι.-
Γαμημένε