Συμφωνω απολυτα οτι ο [B]Cassell[/B] ηταν η ιδανικοτερη επιλογη για το ρολο διοτι παιζει απιστευτα,απλα θεωρω οτι οι δυο ταινιες κατω απο το περιβλημα του ενθουσιασμου και του εντυπωσιασμου,δεν εχουν και πολλα να πουν σε επιπεδο ουσιας.
Ο σκηνοθετης πηγε να κανει κατι σαν το καινουριο ??[B]Scarface[/B]’’,αλλα δεν του βγηκε.
Να δεις που σε καποια χρονια θα το εχουμε ξεχασει.Εγω το εχω ξεχασει ηδη και το 1 και το 2.
Βεβαια ολες οι αποψεις ειναι σεβαστες.
Και να μην παρεξηγηθω,δεν λεω οτι ειναι κακες ταινιες,τουναντιον…
:drunk:
‘’[B]Judex[/B]’’(1963) του [B]Georges Franju[/B]
Aρχικα να πω δυο λογακια γι αυτο το τεραστιο κεφαλαιο του [B]Γαλλικου[/B] και του [B]Ευρωπαικου[/B] σινεμα,που λεγεται [B]Georges Franju[/B].O [B]Franju[/B] θα μεινει ες αει στην ιστορια,κυριως για την πρωτη ,αν δν κανω λαθος,κι επιδραστικοτερη γαλλικη ταινια τρομου,το αψεγαδιαστο ‘’[B]Les Yeux Sans Visage[/B]’’(’’[B]Ματια Διχως Προσωπο[/B]’’).
Ομως η φιλμογραφια του εχει να παρουσιασει κι αλλες αξιολογες στιγμες και το ‘’[B]Judex[/B]’’ ειναι μια απο αυτες.Ουσαστικα προκειται για remake της ομοτιτλης ,βωβης,γαλλικης σειρας του 1916(!) και μοιαζει πολυ με μεταφορα κομιξ.Στο κεντρο ενας ηρωας,υπερασπιστης φτωχων κι αδυνατων κι απεναντι του η διαφθαρμενη εξουσια και το κεφαλαιο.Γνωστο και αρκετες φορες δοσμενο θεμα,αλλα εδω με απιστευτα καλλιτεχνικο,σκοτεινο,ατμοσφαιρικο και πολυ ποιητικο τροπο.
Φοβερη φωτωγραφια,ομορφες ερμηνειες,καταπληκτικη μουσικη,απιστευτες εικονες,πολυ μυστηριο και δραση,αλλα και εξαιρετικα εμπνευσμενοι συμβολισμοι.
Η σκηνη στο χορο με τα κεφαλια πτηνων και πουλιων ειναι ολα τα λεφτα.
Ο,τι και να πω περισσοτερο δεν μπορει να αποδοσει εντελως τη μαγεια και την αξια αυτης της πανεμορφης ταινιας,που θα ελεγα να κανετε εναν κοπο να την αναζητησετε,οπως βεβαια και το ‘’[B]Les Yeux Sans Visage[/B]’’.
‘’[B]L’Armee Des Ombres[/B]’’(1969) του [B]Jean-Pierre Melville[/B]
Tι να πω παλι για τον λατρεμενο μου [B]Γαλλο[/B] δημιουργο,τι να πω για αυτην την ταινια που ηταν η τριτη φορα που ξαναεβλεπα?
Ταινια που οταν βγηκε δημιουργησε τεραστιο σαλο με τους πολιτικους υπαινιγμους της και δεν ηταν παρα προσφατα (2006) που παιχτηκε στην [B]Αμερικη[/B],ενω και στη [B]Γαλλια[/B] ειχε βρει εμποδια στο δρομο της για τις αιθουσες…
O απιστευτος για αλλη μια φορα [B]Lino Ventura [/B] ειναι οργανωτης της [B]Γαλλικης Αντιστασης[/B] εναντια στους [B]Γερμανους[/B] και η ταινια παρατηρει κι εξιστορει τον βιο του απο την φυλακιση/αποδραση του απο ενα στρατοπεδο συγκεντρωσης και την οργανωση της αντιστασης μεχρι την πτωση του και τις μεχρι τοτε περιπετειες του.Ταυτοχρονα βλεπουμε το δεσιμο και τη συνεργασια με τους συντροφους του,αλλα και τα ηθικα διλημματα που προκυπτουν κατα τη διαρκεια του αγωνα.
Ο [B]Ventura[/B],αν και εδω δεν παιζει τον gangster οπως στις υπολοιπες ταινιες του [B]Melville[/B],ουσιαστικα φερεται και δρα σαν gangster κι ας μην ειναι επισημως.Ειναι ενας ανθρωπος σκληρος,συναισθηματικος με τον δικο του τροπο ο οποιος δεν δισταζει να φερθει σκληρα οταν το επιτασσει το συμφερον και το κοινο καλο.
Απο την αλλη οι συντροφοι του οι οποιοι ουσιαστικα αποτελουν ενα ειδος συμμοριας μαζι με τον [B]Ventura[/B],ειναι απλοι ανθρωποι μεσα στο αγχος και την ανησυχια οι οποιοι επισης ειναι ταγμενοι στον απολυτο σκοπο που δεν ειναι αλλος απο το να γλιτωσουν απο τους [B] Γερμανους[/B] και να τους καταφερουν οσο το δυνατο περισσοτερα πληγματα.
Ο τροπος που κινηματογραφει ο [B]Melville[/B] ειναι απλος,ατμοσφαιρικος,ουσιωδης και οι σκηνες της διασωσης,αλλα και των προσπαθειων της παρεας να οργανωθουν θυμιζουν το μυσταγωγικο κι ακρως ρεαλιστικο τροπο της απεικονισης της ληστειας στην μετεπειτα καλυτερη για μενα ταινια του,το ‘’[B]Le Cercle Rouge[/B]’’,oπου η προαναφερθεισα σκηνη ειναι εντελως ντοκυμαντεριστικη.Ετσι κι εδω ο ρεαλσιμος ξεπηδα απο την οθονη και μας βαζει θεατες σε σκηνες πολυ μα πολυ πραγματικες και καθολου επιτηδευμενες.
Τι αλλο να πω?
‘’[B]Le Passager De La Pluie[/B]’’(1970) του [B]René Clément[/B]
Μια απο τις τρεις ταινιες που γυρισε ο [B]Charles Bronson[/B] στη [B]Γαλλια[/B],ενα ψυχολογικο thriller μυστηριου.
Μια γυναικα βιαζεται μεσα στο σπιτι της απο εναν αγνωστο αντρα τον οποιο και σκοτωνει.Ενας αξιωματικος του στρατου,ερευνα την υποθεση και δειχνει να τα ξερει ολα,αν κι εκεινα πεισματικα αρνειται το φονο.Η υποθεση ομως μπλεκει…
Ο [B]Rene Clement[/B] o οποιος αποτελεσε μεγαλο χαρτι του γαλλικου crime cinema κανει αλλη μια παραξενη,αντισυμβατικη και ψιλο-περιεργη ταινια,με υπεροχη κινηματογραφιση και ωραιες ερμηνειες.Θα μπορουσε να ειναι ενα ιταλικο giallo η αλλο ενα ιταλικο crime film με αυτην την υποθεση,αλλα στα χεια του [B]Clement[/B] γινεται κατι το ξαχωριστο.Υψηλου επιπεδου μουσικη και κυριως πολυ καλη χημεια αναμεσα στο πρωταγωνιστικο διδυμο,[B]Charles Bronson[/B] και [B]Marlene Jobert[/B].
Iδιαiτερη ταινια,σε μπρδευει σε σημεια και εχει και καποια αχρεισαστα κωμικα στοιχεια,αλλα επιπλεον εχει μυστηριο και διακυμανσεις καθ’ολη τη διαρκεια της.
Απο τις πιο ξεχωριστες ταινιες του tough guy των 1970’s!!!
‘’[B]Les Yeux Sans Visage[/B]’’(1960) του [B]Georges Franju[/B]
Στην προηγουμενη σελιδα,πριν μερες εγραψα για μια αλλη ταινια του [B]Georges Franju[/B],το ‘’[B]Judex[/B]’’ και εκανα μνεια στο ‘’[B]Les Yeux Sans Visage[/B]’’.Η Γαλλια μπορει να ειναι για μενα η μεγαλυτερη κινηματογραφομανα,αλλα στο horror δεν εχει να παρουσιασει μεγαλη παραδοση,περα απο τον [B]Jean Rollin[/B] στα 1970’s και την εξαρση που παρατηρηθηκε την τελευταια δεκαετια με το ‘’[B]Haute Tension[/B]’’ και αλλες ταινιες…
Αυτο δεν σημαινει βεβαια οτι στη χωρα αυτη δεν γυριστηκαν τετοιες ταινιες κι οτι δεν ηταν καλες.
Το ‘’[B]Les Yeux Sans Visage[/B]’’ ηταν,αν δεν κανω λαθος,χρονικα η πρωτη γαλλικη ταινια τρομου και μια επιδραστικοτατη ταινια για την τοτε ροη και πορεια του ειδους.
Ο [B]John Carpenter[/B] χρησιμοποιησε τη μασκα που φοραει η κοπελα στην ταινια για να καλυψει το προσωπο του [B]Michael Myers[/B] στο ‘’[B]Halloween[/B]’’,o [B]Almodovar[/B] επηρεαστηκε παρα πολυ θεματολγικα για να κανει το ‘’[B]The Skin I Live In[/B]’’ ,ενω ο [B]Billy Idol [/B] εγραψε το smash hit του ‘’[B]Eyes Without A Face[/B]’’ επηρεασμενος απο το εργο αυτο.
Ποιηση,σκηνοθετικη τολμη,ατμοσφαιρα και εξπρεσιονιστικα πλανα χαρακτηριζουν το διαμαντι αυτο το οποιο μπορει στην εποχη του να περασε απαρατηρητο και να στηλιτευθηκε,αλλα στη συνεχεια αναγνωριστηκε ως μια επιδραστικοτατη ταινια τρομου.
Αναζητηστε το…
‘’[B]Classe Tous Risques[/B]’’(1960) του [B]Claude Sautet[/B]
Oταν το 1955 ο [B]Jules Dassin [/B]γυρισε το καλυτερο για μενα γαλλικο αστυνομικο film noir,το ‘’[B]Riffifi[/B]’’,μαλλον ανοιξε την ορεξη και σε λοιπους συναδελφους του να μπολιασουν στο εργο τους τα καλυτερα στοιχεια της αμερικανικης σχολης και να αφησουν κι αυτη στον κοσμο αξιολογοτατη κληρονομια.
Αυτο ακριβως εκανε ο [B]Sautet[/B] το 1960 καθως με πολλη φροντιδα,αγαπη και περισση προσοχη εφτιαξε ενα ωραιοτατο γαλλικο αστυνομικο με φοντο τον γαλλικο υποκοσμο,τους νομους της παρανομιας και των κατεστραμμενων ζωων του περιθωριου.
Ο θρυλος [B]Lino Ventura [/B] ειναι ενας σεσημασμενος κακοποιος ο οποιος σχεδιαζει με το συνεργο του να αποδρασει στη [B]Γαλλια[/B],απο την [B]Ιταλια[/B] οπου βρισκεται.Ομως στην πορεια πανω σε εναν ελεγχο τελωνιακων,ακολουθουν πυροβολισμοι και σκοτωνεται η γυναικα του.Αυτος πλεον με τα δυο παιδια του κατι πρεπει να κανει.Οι παλιοι του φιλοι τραβιουνται κι ετσι αρχιζει η εχθρα μεταξυ τους,αλλα ο ιδιος δεν μενει μονος καθως τον βοηθαει ενας αγνωστος του μεχρι τοτε κλεφτης.
Πολυ συναισθημα,αρκετη δραση,φανταστικη αποτυπωση των χωρων και των σκηνικων του [B]Παρισιου[/B] και του υποκοσμου του και αλλη μια ταινια υμνος στην ανδρικη φιλια,η οποια για μενα ειναι και η μονη αυθεντικη μορφη φιλιας,ως επι το πλειστον.
Gangster-ικο επος,απο τα λιγα!!!
Τζιόπα, το Les Yeux πρόκειται για το μεγαλούργημα των Γάλλων της περιόδου. Αν αναλογιστείς μάλιστα πόσο fuck off ήταν να είσαι τόσο καινοτόμος χωρίς να υιοθετήσεις κάποιες από τις τακτικές της Nouvelle Vague που, κακά τα ψέματα, ήταν (και ενίοτε είναι) must για τους απανταχού σκηνοθέτες της Υφηλίου (πόσο μάλλον τους Γάλλους σκηνοθέτες) του δίνει αρκετούς παραπανίσιους πόντους.
Στα ημέτερα
[B]Levres de Sang του Jean Rollin, 1975, 88’[/B]
Η συγκεκριμένη ταινία αφορμάται από τη σύμπλεξη ονειρικού και πραγματικού για να μας διηγηθεί μια ιστορία σαγήνης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια αλλόκοσμη γυναίκα. Παρατηρώντας μια φωτογραφία ενός εγκατελελειμμένου κάστρου, ο πρωταγωνιστής αρχίζει να αποκτά εμμονή με το συγκεκριμένο τοπίο, έχοντας ταυτόχρονα μια σειρά από αναλαμπές, οι οποίες αφορούν στο παρελθόν του και στο συγκεκριμένο τοπίο. Αληθινές; Κατασκευασμένες; Τίποτα δεν ξεκαθαρίζεται πλήρως.
Όταν δε στις συγκεκριμένες αναμνήσεις του κάνει την εμφάνισή της μια μάλλον ευπαρουσίαστη γυναίκα, τα θέλγητρα για την αναζήτηση του συγκεκριμένου τοπίου δείχνουν να πολλαπλασιάζονται. Στην υπηρεσία του πρωταγωνιστή για την εύρεση του εν λόγω τοπίου, τέσσερις βαμπιρικές θηλυκές υπάρξεις, που δείχνουν ουκ ολίγη σάρκα κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Αν και ο βαμπιρισμός μέχρις ενός σημείου είναι υπαρκτός σε συνειδητό επίπεδο, αφορά πολύ περισσότερο σε έναν ψυχολογικό βαμπιρισμό. Στο χτίσιμο μιας δίψας όχι για αίμα, αλλά για μια παρουσία που μπορεί να σου καλύψει το συγκεκριμένο κενό που νιώθεις να έχει δημιουργηθεί μέσα σου. Φροϋδικές νύξεις περί σεξουαλικού ανικανοποίητου και τραυματικών προεφηβικών εμπειριών υπάρχουν και είναι πάντα στη δύναμη της υποκειμενικής ανάγνωσης του θεατή να διακρίνει.
Από σκηνοθεσία, τώρα, η ταινία ενίοτε βρωμάει περισσότερο ιταλικό giallo, τόσο σε επίπεδο ατμόσφαιρας, όσο και στην (πάντα ευπρόσδεκτη) παρουσία ακάλυπτης και εμφανίσιμης γυναικείας σάρκας. Ταυτόχρονα, όμως, δείχνει να έχει επηρεαστεί συνειδητά και από την ύμνηση του kitsch του αμερικάνικου camp κινήματος της δεκαετίας του '60 και της παρωδίας της μπουρζουαζίας που αυτή πρότεινε.
Δυνατή πρόταση, αλλά μην μπερδευτεί κανείς με τη θεματολογία και περιμένει ποτάμια αίματος να καταλήγουν σε κυνόδοντες, ούτε να τη δει όπως της ταινίες του αείμνηστου Jess Franco. Το σοκ έχει σκοπό και ομορφιά επί του προκειμένου.
Χμμμ…
Aδερφε,συμφωνω απολυτως.Ο Jean Rollin αποτελει το μεγαλυτερο κεφαλαιο του γαλλικου τρομου και η ταινια που αναφερεις ειναι μαζι με τo ‘‘Raisins De La Mort’’ οι καλυτερες του.
Είσαι μάγκας αγορίνα. Τα ρησπέκτς μου για Raisins de la mort.
Ωπ! βλεπω fans του rollin! Απλα ευγε, i for one εννοειται !Μονο που εγω ως αγαπημενη εχω [B]La Nuit des Traquées (The Night of the Hunted) 1980[/B] Αν δεν την εχετε δει, τηνε προτεινω 
[SPOILER]…ναι παιζει και η Brigitte Lahaie! :p[/SPOILER]
http://www.youtube.com/watch?v=eHQ2Q-_bl8k, A bout de souffle του Zan Luc Godard Αυτός είναι ο μεγάλος γαλλικός κινηματογράφος
'Ετσι, έτσι μας έμαθε ο γαλλιίκος κινηματογραφος, με υποθέση που μπορεί να γραωψεί ο οποιοσφήποτε την ώρα που του κάνουν κολονοσκόπηση, με ηθοποιούς από διεστραμμένες τσόντες και με σκηνοθέτη έναν γιο βιομήχανου που νομίζει οτι την λέει στον πατέρα του κάνοντας σινεμά.
Eγω τον [B]Godard[/B] τον σεβομαι,αλλα αν εξαιρεσω τρεις-τεσσερις ταινιες του,δεν μου αρεσει καθολου.
Θεωρω οτι ηταν αδικαιολογητα επιτηδευμενος κ ψιλο-δηθεν.
Στη [B]Nouvelle Vague[/B] για μενα ενα ειναι το απολυτο ονομα και λεγεται [B]Francois Truffaut[/B]!
Παντως το ‘’[B]A Bout De Souffle[/B]’’ ειναι πολυ καλη ταινια και μαζι με το ‘’[B]Pierrot Le Fou[/B]’’ και το ‘’[B]Alphaville[/B]’’ ειναι ισως τα μοναδικα εργα του απο αυτα που εχω δει ,που μου αρεσουν…
Το ‘’[B]Alphaville[/B]’’ μαλιστα το θεωρω ταινιαρα!!!
Και το 2 ou 3 choses que je sais d’elle μετράει. Τέλεια αποδόμηση της οποιασδήποτε αφήγησης.
Αλλά παραπέρα, η εκκεντρικότητα έγινε αυτοσκοπός.
Ό, τι και να γίνει εγώ με Alain Resnais τάσσομαι.
Eπισης [B]Alain Resnais[/B] και [B]Eric Rohmer[/B] με κουραζουν αφανταστα…
Resnais είναι από τις κατεξοχήν ζόρικες μορφές. Όλο του το σύμπαν βασίζεται σε μια συμπτωματική αφήγηση που ή σε ταξιδεύει ή σε κουράζει. Είναι πιο λογοτεχνικός από τους υπόλοιπους, το σενάριο είναι ο κύριος πρωταγωνιστής στα πάντα.
Έλα όμως. Το Hiroshima mon amour έστω και λίγο σου άρεσε.
Το μοναδικο!
Σε διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο. Παραδέξου το.