Ήτανε λέει ο Τζον ο Ολίβα. Και έκανε συναυλία tribute στον Μιχαλάκη τον Τζάκσον. (Εχμ, ναι, οκ, γιατί όχι? :-s) Kαι είχαμε πάει μια παρέα εκδρομή (?!!) για να δούμε το σόου, το οποίο διεξαγόταν σε κάποιο θέατρο. Ε και καθόμαστε και βγαίνει ένας σούπερ αδύνατος τύπος, δε μου έλεγε και κάτι φατσικά. Ανοίγει λοιπόν το στοματάκι του και… [I][U]τσουπ![/U][/I]. Δάκρυα και λοιπά και παροξυσμός και απόλα. Το είπε ολόκληρο (χάθηκε να εμφανιστεί και η υπόλοιπη μπάντα από πουθενά?) κι έφυγε. Κι από κάτω κάτι κυράτσες αναρωτιόσαντε τι θα γίνει με το τρίμπιουτ στον Μαικλ. Ωραία πράματα… 
Ανεκτιμητο, και Ολιβα στα νιατα του και Hall.
εγώ πάντως στο όνειρο θα τις έριχνα το πρόγραμμα του θεάτρου στο κεφάλι να σταματήσουν να διαμαρτύρονται.
το τριμπιουτ στον μαικλ τζακσον που κολλαει ομως.
Γενικα,ποσα ναρκωτικα παιρνετε ολοι εδω μεσα και τα βλεπετε αυτα, και επισης πως θυμαστε τοσες λεπτομερειες απο τα ονειρα σας.
Εγω δεν ξερω καν αν βλεπω ονειρα, οχι απλα δεν τα θυμαμαι.
Όχι άλλο συνεχόμενο σπαμ και ενόχληση των χρηστών.
:") :")
Ουου, νταμπλ, γιεα!
Λεπόνενε.
Κανονίζω με [I]γυναικοπαρέα[/I], aka φίλες από σχολή, μία ξαδέρφη μου, την Έλενα τη Μόκα τη Βανίλια και… τον Ρικ τον Ντέκαρντ (??!) για διακοπές. Η φάση είναι καλοκαιράκι, σορτσάκι, σανδαλάκι και ζέστες του Γιούλη (εξεταστική στα παπάρια μας ξερωγω?) και θέλουμε να πάμε ένα τριήμερο-τετραήμερο σε κανα νησί. Και φυσικά, όταν έχεις τον Ρικ τον Ντέκαρντ στην παρέα, η πρόταση που πέφτει είναι… τι άλλο, [I][U][I]Mykonos[/I][/U][/I]! Καλά όλα, κλείνουμε υποτίθεται κτλ, αλλά επειδή έχω ξαναπάει (:roll::oops:) τελευταία σιτγμή αντιπροτείνω Λευκάδα (?!). Πάλι καλά όλα, ξανακλείνουμε και κομπλέ. Μόνο που ανακαλύπτουμε ότι 5/7, που θα ήταν και η τελευταία μέρα των διακοπώνε, παίζουν Αθήνα οι Muse με τους… Misuse. 
Ο Ντέκης έχει τρελαθεί να ουμ, δε θέλει να πάει πουθενά. Η ξαδέρφη μου επίσης. Η Μόκα λέει πόσο γαμάτοι είναι οι Misuse. Αλλά κάπου εκεί…μπαμ! Ακούγεται από μακριά η γαϊδουροφωνή του Θεριού (παρέμβαση σε φάση Γαμάτης Στήλης), ο οποίος τερματίζει το χριστοπαναγιόμετρο και φωνάζει ότι οι Μιουζ είναι απάτη και παίζουν μαλλλακίεςς και επειδή όλοι τον φοβούνται ναουμ, το όνειρο κλείνει στο αεροδρόμιο (για Λευκάδα??? :-s) .
Συμπεράσματα.
- Θέλω διακοπές.
- ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ.
αρκετα ρεαλιστικη η ολη φαση
και γαμώ ρε :thumbup:
Η Μόκα πώς είναι από κοντά?
Η ξαδέρφη καλή?
Έλα που σε χάλασε, όλες στην ποδιά σου θα σφάζονταν.
Όσο τρελή όσο φαίνεται. Μα, Misuse??
Σόι είναι, κακή κουβέντα δε λέω. γιες.
αρα μπαζο
Σεμνά. Ρολάρα σου δώσαμε στο όνειρο και ανταποδίδεις έτσι, γιατί.
σιγα τη ρολαρα, η σατανικη φωνη που χαλαει το ονειρο να πουμε.ουτε μορφη δεν ειχα,και κοτζαμ κοριτσοπαρεα ουτε εναν πουτσο δεν εριξα.
οντως μπαζο τελικα ε?
Από μηχανής θεός, όχι και σιγά τη ρολάρα. Μου 'σωσες τις διακοπές, δεν ξεχνώ.
Χαχαχ. Όχι λέμε.
Και τελοσπάντων
Όχι άλλο συνεχόμενο σπαμ και ενόχληση των χρηστών.
Βρε έλα που σου λέω να σε πάρω να πάμε διακοπές το Καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά. Και άσε πια τα ιντερνέτια…Το Καλοκαίρι, εκεί που θα σε πάω, δεν πιάνει ούτε σήμα για το κινητό.
Εγώ θα κάτσω Γιάννενα. Είναι πιο κοντά η Λευκάδα από 'δω. Και πιο φτηνά.
Α, και τι Misuse και Muse και παπαριές μου τσαμπουνάς; Τα καλοκαίρια ακούμε μόνο [B]Τούλα Κατσιβάλη.[/B]
Παλιό το όνειρο και όχι μέταλ, αλλά με συναυλία. Και σίγουρα από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου…
Ήταν καλοκαίρι και έβλεπα τηλεόραση και ξαφνικά λένε οι ειδήσεις πως ο Ρόρης ο Γκάλλαχερ αναστήθηκε για να δώσει μία και μοναδική συναυλία στην Αθήνα και μετά θα “ξαναπέθαινε”. Βγαίνω στο δρόμο και με κάποιο μαγικό τρόπο είχα ήδη ετοιμάσει σακίδιο. Στο χωριό μου υπήρχαν παντού αφίσες… Στις κολόνες της Δ.Ε.Η, στα μαγαζιά, στους τοίχους…Παντού. Οι αφίσες είχαν τη μορφή του Ρόρυ να παίζει κιθάρα σε άσπρο φόντο και αυτός ζωγραφισμένος σε ένα απαλό μπλε…
Κατεβαίνω Αθήνα, φτάνω στο στάδιο και εκεί πετυχαίνω τον Πέρπολ, ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από συναυλία των Πέρπολ (προφανώς) και ακόμα είχε μακρυά μαλλιά.
Μπαίνουμε και παίρνουμε το εισιτήριο. Ένα απλό και λιτό εισιτήριο. Χωρίς πολλά-πολλά.
Ξεκινάει η συναυλία. Περνάμε απίστευτα. Έκλαιγα και το ένιωθα ακόμη και στον ύπνο μου. Είχα ανεβάσει θερμοκρασία.
Τελειώνει η συναυλία και όλοι κλαίγαμε γιατί είχαν βγει κάτι άγγελοι οι οποίοι μας είπαν στα μικρόφωνα ότι είναι ώρα να πάρουν το Ρόρυ ψηλά. Ο ίδιος μας κοιτούσε και δεν έλεγε τίποτα. Απλώς μας κοιτούσε. Κρατούσε την κιθάρα και μας κοιτούσε και φορούσε και μπλε καρό πουκάμισο. Σε μια στιγμή, αρχίζουν να ασπρίζουν όλα και μου φαινόταν σα να είχαμε μπει σε ένα λευκό, φωτεινό δωμάτιο όταν ακούγεται μία φωνή η οποία λέει [I]“Θα είμαι στα παρασκήνια για λίγα ακόμη λεπτά. Ελάτε.”[/I]
Ήταν ο Ρόρυ.
Η επόμενη στιγμή με βρίσκει στα παρασκήνια -που δεν ήταν τα παρασκήνια, αλλά ήταν η είσοδος του σταδίου- και μπροστά μου ο Ρόρυ. Δεν είχε όμως φυσιολογικό ύψος. Ήταν τουλάχιστον 4-4,5 μέτρα ψηλός. Πήγα κοντά του κρατώντας μόνο το εισιτήριό μου. Πίσω του στεκόταν 2 μορφές, στο ύψος του και αυτές, με ένα άσπρο φόρεμα και μια χρυσή ζώνη στη μέση. Πλησιάζω το Ρόρυ και μου λέει [I]“Εσύ δεν είσαι η Έλενα Μ…;”[/I] … Δυσκολευόταν να πει το επίθετο μου. Του λέω [I]“Είμαι η Έλενα Μ…”[/I]… Μου χαμογελάει και απλώνει το δεξί του χέρι και με πιάνει αγκαλιά και με χτυπάει φιλικά στον ώμο…
Ξανά φώτα. Κοιτάω πίσω μου και είχε μείνει μόνο ο γκισές. Ο κόσμος έβγαινε από τη συναυλία με κλάματα. Με βρίσκει ο Πέρπολ και μου λέει [I]“Έλα…Πάμε τώρα…”[/I]
[I][B][COLOR=“DeepSkyBlue”]Here I am, where are you?/Help me please, help me through/Here I am, where are you?/All my days are edged in blue[/COLOR]
[/B][/I]
ειχα δει καποτε θυμαμαι ενα κουλο και εγω…
για καποιο λογο μας κυνηγουσαν εμενα τον mustaine και τον broderick και πηδουσαμε απο ταρατσα σε ταρατσα τις πολυκατοικιες διπλα διπλα και εβαζα με το ζορι τον broderick να μου σολαρει όποτε ξεφευγαμε απο αυτους που μας κυνηγουσαν… :-k