Το δίλημμα μεταξύ χρημάτων/καταξίωσης και σαρκικής λαγνείας πρέπει να έχει τεθεί σε άλλες 1157 ταινίες, είναι υπερβολικά τετριμμένο οπότε προτέρημα δεν το λες.
Οι χαρακτήρες εμένα μου φάνηκαν καρικατούρες τραβηγμένες από τα μαλλιά και ως εκ τούτου μου ήταν εντελώς απόμακροι. Οπότε οι παθιασμένες ερμηνείες πάνε στράφι. Ο δε κυνισμός είναι αμπελοφιλοσοφία της πλάκας.
Οι φόνοι για παράδειγμα δεν προκαλούν πέρα από ένα αρχικό ξάφνιασμα καμία άλλη αντίδραση, γιατί ο χαρακτήρας αυτός δεν σου κάνει πουθενά για δολοφόνος. Δεν εννοώ ότι θα έπρεπε να αναμένουμε την πράξη του, αλλά ότι η πράξη αυτή είναι εντελώς ξεκομμένη από τον χαρακτήρα που έχουμε δει να χτίζεται μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Από κλιμάκωση κάτι έλεγε αλλά από μόνη της δεν το σώζει ιδιαίτερα.
Για το δήθεν φιλοσοφικό ερώτημα τώρα (κατά πόσο η τύχη ορίζει τις ζωές μας):
Σιγά να μην περίμενα μια ταινία να μου το δείξει αυτό, το ζούμε καθημερινά και είναι ενσωματωμένο στη συνείδησή μας όταν δέκα φορές τη μέρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις “γκαντεμιά”, “κωλόφαρδος”, “υπερτυχερός” κτλ. Άρα και το “μήνυμα” ουσιαστικά ανύπαρκτο είναι.
για τα παραπανω σχεδον ολα κλαιν,θεμα γουστου i guess,για το τελευταιο ποιντ ομως,το θεμα ειναι πως σου το δινει αυτο ο σκηνοθετης αυτο και κατα ποσο εσυ μπορεις να θεωρησεις οτι αυτο οντως ισχυει…
ο γενικοτερος τροπος της ταινιας,το πως οδηγητε στο φιναλε με το δαχτυλιδι…ακομα και αν το κεντρικο ‘ερωτημα’ του εργου ειναι προφανεστατο-οπως η κωλοφαρδια κτλ-,δεν παυει να ειναι μια αληθεια και δινεται και με ενα τροπο αν μη τι αλλο εμπνευσμενο και δουλεμενο,καθολη τη διαρκεια και φιναλε της ταινιας…το αν το βλεπουμε καθημερινα κτλ κτλ,κλαιν μαιν και παλι,με αυτη τη λογικη,ας το γυρισουμε ολοι σε ντοκιμαντερ:p(μιας και το 90% των περισσοτερων ‘κλασσικων’ ταινιων,ασχολειτε με θεματα τα οποια τα ζουμε καθημερινως και τα ξερουμε εξ αρχης)
Προσωπικά βαριέμαι το 99% των ταινιών που έχουν σχέση με τη Μαφία και τον υπόκοσμο και όλα τα παρεμφερή και τα “δύσκολα” διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες. Και καθότι “Ο νονός” είναι η πλέον γνωστή του είδους την ανέφερα. Εξίσου βαρετές μου φαίνονται τα “καλά παιδιά”, “καζίνο”, κλπ.
Μοναδικός δεν είσαι, το έχω ακούσει και από άλλων αυτό για τις γκαγκστερικές ταινίες.
Απλά από όπου αλλού και να την δεις, η ταινία είναι τέλεια: Το σενάριο είναι καλογραμμένο όσο δεν πάει, οι χαρακτήρες εξαιρετικοί, η ατμόσφαιρα φοβερή κτλ. κτλ.
(ξέρω πρωτοτυπία μηδέν στα γραφόμενα μου, αλλά είναι δύσκολο να μιλάς για την νο1 ταινία στο imdb χωρίς να προκαλείς χασμουρητά. Λες αυτά τα χασμουρητά να είναι και ο λόγος που δεν μπορείς να την δεις ολόκληρη? :p)
αγουέηκ δεν το περίμενα αυτό από εσένα. είπες θα κόψεις το σπαμ. το λοτρ το βάζουμε ως μεγάλη ταινία, φαντάζομαι λόγω διάρκειας έτσι… :lol: μην το χάσουμε κ εντελώς
Αυτό είναι ένα θέμα. Ως μεγάλες εννοούμε μόνο όσες παίρνουν άριστα από τους Μπακουρογιαννόπουλος ή και αυτές που έκαναν impact στον κόσμο; Γιατί αν μετράει και το 2ο, τότε μια χαρά μεγάλες ταινίες είναι και το LOTR και το Star Wars και το Avatar. Αλλά από την άλλη μπλέκουμε, γιατί αν αρχίσουμε να αραδιάζουμε όλες τις ταινίες που έσπασαν ταμεία και δε μας άρεσαν, τότε θα πέσει ο σέρβερ. Παγκοσμίως
(Άσχετο, είμαι ο μόνος που όταν διαβάζει το imdb top 250 νιώθει μόνος σε αυτό τον πλανήτη;)
σε παρακαλώ. νονος 1, 2 και 3!!! Όχι απλά ένας “νονός” :lol:
Κατά τα άλλα, το LOTR μπήκε και στις περισσότερες λίστες με τα τοπ 100 της δεκαετίας. Δεν είναι παράλογο να το θεωρεί κάποιος “μεγάλη” ταινία. Για το είδος της (μαζική απόλαυση από το Βέλγιο μέχρι τις Φιλιππίνες) θεωρείται σημαντική, άρα δικαίως την κράζεις εδώ μέσα κατ’εμέ.
καλα το lotr ηταν οπως επρεπε να ειναι γι αυτο που ηθελαν να πετυχουν. υπερεκτιμημενη μπορει απο φανς τολκιν και blind guardian (ωπ same thing) αλλα δεν ειναι κακη ταινια με τιποτα.
τωρα για το νονο το μονο σπαστικο ειναι τα σχολια τυπου “ποσο θεος ειναι ο μπραντο”. οχι ? μπροστα σε αλλες ερμηνεις του ποιος τον χεζει τον νονο.
επισης εννοειται πως το τοπ 250 του Imdb ειναι παρανοια σκετη αλλα λογικο.
Καιρό έχω να ποστάρω στο τοπικ, ας επανέρθω δυναμικά. Απεχθάνομαι ο,τι έχει να κάνει με τον Τιμ Μπάρτον, όσες ταινίες έχω δει τουλάχιστον (Τα πρώτα χρόνια του, Σκαθαροζουμης ξερωγω μου έχουν ξεφύγει). Η μία χειρότερη από την άλλη. Απαίσιοι κόσμοι, ένας κακόγουστος αχταρμάς στιλιζαρισμενου γκροτέσκου, με αισθητικη επιπέδου κουστουμιού Χάλοουιν. Ακούω Μπάρτον και σκέφτομαι πράσινες γλίτσες και γριές να φτύνουν κουκούτσια. Οι ταινιες του μου θυμίζουν αυγά μάτια τηγανισμενα με λάδι μηχανής. Από τις παρακάτω, αυτές με bold δεν πιάνουν ούτε τη βάση.
Batman (1989)
Edward Scissorhands (1990) Batman Returns (1992)
Ed Wood (1994) (δεν το χω δει) Mars Attacks! (1996) (ίσως και να πιάνει ένα 5/10)
Sleepy Hollow (1999) Planet of the Apes (2001) Big Fish (2003) Charlie and the Chocolate Factory (2005) Corpse Bride (2005) Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (2007)
Alice in Wonderland (2010) (δεν το είδα, φτάνει τόση μπαρτονίλα)
