Μου τη σπάει που όταν τα φτιάχνει μια γυναίκα με μεγαλύτερους οι άλλοι νομίζουν πως έχουν το πάνω χέρι.
Ύστερα μου την σπάει γιατί αυτοί δεν θέλουν κάτι για να περάσουν καλά αλλά θέλουν σοβαρές δεσμεύσεις.
Έπειτα μου την σπάει που μερικοί αρχικά τα πάνε για πλάκα με την πιτσιρίκα και στο τέλος την πατάνε.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι φίλοι μου πρέπει να γίνουν και φίλοι του και το αντίστροφο.Ο καθένας τη ζωή του.Συνέχεια μαζί?Και στην τουαλέτα μήπως?
Υ.γ.1:Όπως καταλάβατε , δεν τα φτιάχνω ποτέ με συνομήλικούς μου… :roll:
Υ.γ.2:Ειλικρινά , δεν καταλαβαίνω γιατί πολλές γκρινιάζουνε.Είναι εξευτελισμός να γκρινιάζεις…Ειδικά στον γκόμενο.Αν δεν σου κάνει , πας αλλού.
Eπίσης - αυτό το γράφω με αφορμή το σχόλιο της AntoinetteLyn, ωστόσο ισχύει σε όλες τις διμερείς “συμφωνίες” και είναι βασικός κανόνας ειδικά για τούτο το θρεντ
το πώς σε αντιμετωπίζει κάποιος έχει άμεση σχέση με το πώς τον προδιαθέτεις να σε αντιμετωπίσει. Και αυτό είναι μη λεκτικό.
Όταν κάτι πηγαίνει στραβά, στραβώνει πάντα both ways.
μεγάλη αλήθεια. στην τελική υπάρχουν συνομήλικοι αν οι μεγάλοι έχουν το πρόβλημα :roll:
αν θες να είσαι η μικρούλα κι αυτός ο μεγάλος, τότε έτσι θα είναι και μισό χρόνο να έχετε διαφορά. αν ψάχνεις αφεντικό, αφεντικό θα βρεις. κι αν αυτό συμβαίνει συνέχεια, μάλλον δε φταίνε οι άλλοι, αλλά οι επιλογές. αυτό μας έλειπε, να είναι οι περισσότεροι έτσι.
Πολύ σκληρό κομμάτι αυτό αλλά και ειλικρινές όσο νάναι.Δεν είσαι με κάποιον επειδή το θέλουν συμπαντικές δυνάμεις αλλά επειδή καλύπτει πολλές από τις απαιτήσεις σου.γαμημένη φύση των σχέσεων:p
Επίσης να πω και κάτι άλλο γενικώς μιας και τα τελευταία ποστς είναι σχετικά.
Δε κατακρίνω γενικώς τις κοπέλες που προτιμούν μεγαλύτερα ταίρια. Θα έχουν τους λόγους τους, όπου ορισμένοι θα’ ναι δεκτοί και άλλοι παράλογοι. Δικαίωμα τους.
Αυτό όμως που μου τη σπάει είναι η εμμονή ορισμένων γυναικών για μεγαλύτερους άνδρες. Και δεν αναφέρομαι στα σχολικά χρόνια που εκεί οι κοπέλες το κάνουν από καθυστέρηση νοητική -κατά βάση- κι επειδή νομίζουν πως είναι κάποιες (sorry girls), αλλά για τα μετέπειτα χρόνια. Και πραγματικά δεν είναι ότι μ’ έχει πειράξει χυλόπιτα από συνομίλικη επειδή γούσταρε κάποιον μεγαλύτερο. Οι περισσότεροι θα το’ χουν πάθει και πραγματικά στ’ αρχίδια μου, life goes on, αυτή χάνει.
Απλά την εμμονή αυτή τη βλέπω σε μια φίλη μου που τη νοιάζομαι ρε παιδί μου. Και μάλιστα πρόσφατα είχε μια συζήτηση με των τωρινο γκομενο της (6 χρόνια μεγαλύτερος) και του έλεγε κάτι καταλήγοντας στο ότι πάντα τα έφτιαχνε με μεγαλύτερους. Και της απάντησε ο θέουλας, μα είναι γαμάτο να τα’ χεις και με συνομηλικό σου γιατί ζείτε την ίδια φάση, τις ίδιες εμπειρίες ταυτόχρονα κλπ. ΠΟΥ ΙΣΧΥΕΙ. Ε, και μετά η ηλιθια μου λεγε ότι αυτο που της ειπε την προβληματισε για πρωτη φορα και τετοια και ήταν κάπως. Λογικόν…
Συμφωνώ με την AntoinetteLyn όσον αφορά τους φίλους. Δεν είναι εύκολο η παρέα μου να γίνει παρέα του, ούτε η δική του δική μου και να βγαίνουμε όλοι μαζί σαν φιλαράκια. Δεν γίνεται όλοι να ταιριάζουν με όλους. Οπότε με το να έχουμε ξεχωριστές παρέες αποφεύγονται και γκρίνιες τύπου “Οι φίλοι σου δεν έχουν κανένα καλύτερο θέμα να συζητήσουν?..” “Βαρέθηκα ρε συ! Απορώ πώς κάνεις παρέα μ’αυτά τα άτομα!” “Η τάδε φίλη σου έχει εκνευριστική τσιριχτή φωνή και είναι και ηλίθια.” “Εεεε το μέρος που μας έφεραν οι φίλοι σου είναι χάλια.”
Τα καλά μιας σχέσης:
Συντροφικότητα, παρεούλα.
Ωραία συναισθήματα.
Σεξουαλική ζωή (ε εκτός και αν η άλλη είναι παρθένα και θέλει πολύυυυυ χρόνο…)
Shoulder to cry on ή το πρώτο άτομο στο οποίο θα πεις τον πόνο σου για το εκνευριστικό αφεντικό σου ή τα προβλήματά σου γενικά. Προϋπόθεση: Να υπάρχει άνεση για να συζητάτε ό,τι θέλετε. Δεν μιλάω για σχέση της μιας βδομάδας.
Είσαι ο εαυτός σου. Ε αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να είσαι, τότε είσαι με λάθος άτομο.
Και άλλα μικροπραγματάκια που δίνουν ενδιαφέρον σε μία σχέση…
Τα κακά:
Λιγότερος χρόνος ν’αφιερώσουμε στους φίλους μας.
Νευράκια, καβγαδάκια που αν είναι πολλά τότε άστα να παν! The end is near…
Καμιά φορά μπορεί να υπάρχει ανασφάλεια για το αν ο άλλος/η άλλη νιώθει τα ίδια με σένα κλπ.
Δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει. Μερικοί τό’χουν και άγχος αυτό.
Ποια ειναι η μονη διαχρονικη κ αναλλοιωτη αληθεια για τις σχεσεις , κ οποιος το καταλαβει γλυτωνει πονοκεφαλους ?
Ολοι ειμαστε εγωιστες,ολοι κυτταμε την παρτη μας,ολοι καλυπτουμε τις αναγκες μας.
Ακομε κ οταν εισαι ερωτευμενος που κ καλα γινεσαι ο καλυτερος ανθρωπος αυτο που πραγματικα συμβαινει ειναι οτι σαν ενα κανονικο πρεζακι απλα κανεις οτι περναει απο το χερι σου για να παρεις την ‘δοση’ σου
Ολα τα αλλα ειναι για να γινεται κουβεντα (οπως εδω κ 5 σελιδες καλη ωρα) κ για να κανει θεαματικοτητες το sex and the city και λοιπα γλυκαναλατα χαζορομαντζα
Πριν 10 χρονια ειχα πει μια ατακα , καποιοι την καταλαβαν κ καποιοι(που δεν) γελασαν σαν πιθηκοι
Στη δισκοθηκη της ζωης , οι φιλοι ειναι οι Pink Floyd και οι γκομενες/γκομενοι ειναι σαν τους Oasis.
Βαλτε καποια αλλη διαχρονικη μπαντα αντι για floyd
Βαλτε καποια αλλη εφημερη μπαντα αντι για οασις.
Το νοημα παραμενει το ιδιο.
Αι, εγω φοβαμαι οτι θα αντιστρεψω το νοημα της ατακας “σε βλεπω σα φιλο”.
Σο φαρ, συμβαινει αυτο, οποτε ειναι γαμω, εισαι ιν λαβ με καποιον, τον βλεπεις κ σα φιλο(!!!), μιλατε οσο ειλικρινα/καφρικα/καφκικα/πεζα μιλουσατε πριν, κανετε σεκς, αυτοσαρκαζετε με αμηχανια τους συναισθηματισμους που σας βγαινουν κ απο τα αυτια και λαιφ γκοουζ ον. Ιν πινκ. Απλως μετα τρωω μια μεγαλη κατραπακια που ειναι ολη δικια μου, γιατι οταν χωριζεις, ο φιλος σου λειπει διαολεμενα πολυ, ακομα κ αν εχεις ξεπερασει “τον πρωην”.
Το ωραιο οταν εχεις σχεση ειναι ο κοινος κωδικας. Λες μια μαλακιουλα κ ο αλλος ΞΕΡΕΙ.
Επισης ειναι πολυ ομορφη η μουσικη. Αλλα και η πλαση, η κυρια στο περιπτερο, η πατημενη τσιχλα, ο νευρικος ταξιτζης, το κρυο, η διακοπη ρευματος, ο ηχος του εσεμες και τα σημαιακια της 28ης οκτωβριου.
Α επισης ειμαι απαραδεκτη στον τομεα, δε μιλαω αλλο.
Το καλό με τις σχέσεις είναι ότι παντα έχεις κάποιον να είναι δίπλα σου. Και μπορεί τώρα ο αγουέηκ να πει ότι και οι φίλοι είναι παντα δίπλα σου, όμως παίζει ρόλο τι φίλους έχεις και πόσο νοιάζονται και αυτοί για σένα. ένα απλό παράδειγμα…μπορεί ένας φίλος να ξεχάσει πχ τα γενεθλια σου (αλλα δεν του κρατάς κακία γιατί λες “εντάξει μωρέ, φίλος μου είναι…σιγα” παρόλο που μέσα σου σε πειράζει…) μια σχέση όμως ποτέ δεν ξεχνάει ούτε την παράμικρη λεπτομέρεια και αυτό είναι που σε κάνει να νοιώθεις σημαντικός
Το άσχημο είναι η υποκρισια που υπάρχει από την αρχή της σχέσης. είναι σχεδον 100% σίγουρο πως όταν ξεκινάς μια σχέση δεν είσαι ο πραγματικός σου εαυτός…και εσύ και το ταίρι σου βγάζετε προς τα έξω μόνο τον καλύτερο σας εαυτό για να εντυπωσιάσει ό ένας τον άλλον. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μόλις περάσει λίγος καιρός και ο καθένας βγάλει τον πραγματικό ρου εαυτό να υπάρξουν τσακωμοι (“άλλα μου έλεγες όταν γνωριστήκαμε”), διάφορες σκέψεις (“που σκατά έμπλεξα ο μαλάκας”) και κλισέ ατάκες ("έγω άλλον άνθρωπο ερωτεύτηκα) και πάει λέγοντας…
Λωλ αυτο της Λενας μου θυμισε την πρωτη φορα που ερωτευτηκα και με ειχε βρισει το αφεντικο μου και εγω γελαγα σα χανος και ειπα και ευχαριστω. Στην κοσμαρα μου εντελως.
Με τον awake παντως διαφωνω. Δε νομιζω οτι παντα το πραμα περιστρεφεται γυρω απο την παρτη μας. Αναλογα με τη σχεση και το ταιρι. Μου εχει τυχει να ειμαι με κοπελα και να εχω θυσιασει αρκετα πραγματα για εκεινη. Το πιο βαρβατο παραδειγμα ηταν που παρατησα την τοτε σχολη μου. Μαλακας εισαι, θα πει ενας. Πολυ πιθανον, μιας και η σχεση δεν κρατησε. Αλλα μπορει και να κραταγε για πολλα χρονια και εκεινη τη στιγμη, ηταν αυτο ακριβως που ηθελα να κανω. Δε το μετανιωνω. Μερικες φορες, η κοπελα (η το αγορι, αναλογα το φυλλο) το αξιζει και θυσιαζεις καποια πραγματα χωρις να σκεφτεσαι τον εαυτουλη σου και χωρις να προχωρας με την ιδεα “ελα μωρε περαστικη ειναι η γκομενα”.
Οταν ειμαι ιν λαβ παντως δε βλεπω καποια σα φιλη. Ειναι κατι “παραπανω” δηλαδη καποια με την οποια μπορω να μιλησω ανετα, θα μου σταθει κλπ, δηλαδη ολα (σχεδον?) αυτα τα οποια θα εκανε και ενας φιλος, και παραλληλα ειναι και μια κοπελα που αν κατσει ετσι η φαση και τα πραματα πανε καλα, ισως φτασω τα 80 μαζι της με παιδια, σκυλια και αλλα τετοια (ακομα παντως νωρις ειναι. Εχουμε καιρο… :p)
Αυτο για τις παρεες ισχυει. Εχει τυχει να εχω αποθαρρυνθει να την πεσω σε κοπελα, επειδη η παρεα της ηταν αλλου γι’αλλου και αν βγαιναμε εστω και μια φορα μαζι τους θα παθαινα νευρικο κλονισμο. Οκ, καλο το group hanging out καμια φορα αλλα αλλες φορες θες να εισαι απλα με την παρεουλα σου ρε παιδι μου. Τωρα αν η αλλη/αλλος ειναι τοσο προσκολλημενος και δε σου δινει χωρο γι’αυτο, we got a problem.
Χμμμ…
Για να σας πω την αλήθεια , αυτό που παίζει ρόλο για να επιλέξει κάποια να κάνει σχέση με μεγαλύτερο , είναι η επικοινωνία.Ένας συνομήλικος ή λίγο χρόνο μεγαλύτερος , δεν θα σε ακούσει γιατί θέλει να σταθεί δίπλα σου ο,τι κι αν εσύ περνάς.Θα σε ακούσει για να έχει το κεφάλι του ήσυχο πως θα του κάτσεις μιας και ορμόνες κυριαρχούν και υπομένει καρτερικά την εξομολόγηση.
Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη και των δύο φύλων να μοιράζεται καταστάσεις και λόγια παρόλαυτα και ισχύει και για τα δύο φύλα -το ξανατονίζω-.Ένας μεγαλύτερος όμως θα αντιδράσει με τρεις διαφορετικούς τρόπους:ή θα σε ακούσει γιατί ενυπάρχει και η ανθρώπινη πλευρά του με τα χρόνια ή θα σε γράψει αλλά θα στο πει (αυτό εκτός από χοντράδα λέγεται και αφοπλιστική ειλικρίνεια που όλοι την θέλουμε νομίζω από τον σύντροφό μας) ή δεν θα σε φέρει καν στη θέση να του πεις αυτό που σε τρώει γιατί πολύ απλά θα το έχει εντοπίσει και θα έχει προσπαθήσει να κατευνάσει τα πνεύματα.
Υ.γ.:Πιστεύω , πως ενώ οι άνθρωποι υποτίθεται πως διαθέτουμε κριτική σκέψη , όσον αφορά τις σχέσεις που εννοείται πως θα συνάψουμε χρησιμοποιούμε άλλα πλεονεκτήματα που διακρίνουμε στο αντίθετο φύλο.Δεν χρησιμοποιούμε την κριτική μας σκέψη στη σχέση μας με αποτέλεσμα να κρίνουμε και λάθος τους ανθρώπους που πρόκειται να πλησιάσουμε εξαιτίας της πρώτης εντύπωσης που είναι επιφανειακή.(Αυτό πάει στον Almighty C που λέει το εξής:- το πώς σε αντιμετωπίζει κάποιος έχει άμεση σχέση με το πώς τον προδιαθέτεις να σε αντιμετωπίσει. Και αυτό είναι μη λεκτικό.).
Συμφωνώ με το παραπάνω, προσθέτω και το να θέλει η άλλη/ος να σε μετατρέψει σε κάτι που δεν είσαι εσύ -για να δειχνεις ωραιος στις φιλες μου, στην κοινωνια κλπ κλπ - και από “φόβο” μην την/τον χάσεις να τα δέχεσαι όλα αυτά με αποτέλεσμα να καταπιέζεις τον εαυτό σου. Γινεσαι κατι που δεν σε εκφράζει καθόλου καταστρέφεις την προσωπικότητα σου
Εχω ζήσει τις καταστάσεις αυτές στο παρελθόν με τραγικά αποτελέσματα για της ψυχολογία μου ως άνθρωπο…
Έτσι λοιπόν όταν γνώρισα την πλέον γυναίκα μου, ενα από τα πρώτα πράγματα που εξετίμησα ήταν πως ο χαρακτήρας της είναι αυτό ακριβώς που δείχνει και δεν προσπαθεί παρά σε σπάνιες περιστάσεις να το κρύψει (οκ καμια φορά ίσως να είναι και κακό αλλά γενικά εκτιμάται), ετσι με βοήθησε και εμένα να βγάλω τον πραγματικό μου εαυτό που είχα χαντακώσει καμια επταετία για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Είναι πολύ τίμιο και μας έχει βοηθήσει ακόμα και ως παντρεμένοι να έχουμε μια ειλικρινή και “ελεύθερη” σχέση χωρίς γκρίνιες και τσακωμούς (ακούγεται απίστευτο αλλα ετσι είναι).
Το άλλο που δεν αντέχω (επισης δεν το εχει ευτυχως η γυναικα μου) είναι το πολυ μπλαμπλα συνεχεια στο τηλεφωνο…εφτανα σε καποιες στιγμες στο σημειο να κραταω το ακουστικο μακρυα απο το αυτι μου γιατι δεν αντεχα αλλο…
οποιαδήτε εμμονή είναι άσχημη. κι επίσης όταν δίνεις σημασία στην όποια ηλικία είναι σπαστικό. αν δηλαδή θες/δε θες ο άλλος να είναι μικρότερος/συνομήλικος/μεγαλύτερος. άχρηστα στανταρτς.
