Ποιες είναι αυτές οι μουσικές?
Οι δε Gogol Bordello που αναφέρεις στις κιθάρες έχουν τόση τεχνική όση είχαν περίπου οι Sex Pistols.
Και τέλος κάνε μου μια αντικειμενική συγκριση μεταξύ Gogol και Bregovic.
Λέγοντας μουσικές εννοούσα τραγούδια ή ακόμα και είδη μουσικής που χρειάζονται φοβερή εξάσκηση είναι η τζαζ , η κλασσική (αν δεις άτομα να παίζουν κλασσική κιθάρα θα πεις όπως λέτε οι περισσότεροι “ΠΩΩΩ παίζει παπάδες!” , “Τι κάνει ο τύπος ρε” κι άλλα τέτοια) , η παραδοσιακή και πάει λέγοντας.Βασικά , μπορείς να το συναντήσεις σε όλα τα είδη μουσικής.
Ειλικρινά , κολλάς στις κιθάρες?Μουσική , δεν παράγει μόνο η κιθάρα…Αλλά είσαι φανερά κολλημένος σε έναν ήχο , σε αυτόν της κιθάρας.Το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει και βιολί , και κρουστά και χάλκινα και πολλά άλλα που αδιαφορείς για την ύπαρξη τους.
Εγώ προσωπικά , προτιμώ τον Bregovic γιατί έχει πειραματιστεί σε πολλά είδη μουσικής ΕΠΙΤΥΧΩΣ χωρίς ιδιαίτερες μουσικές παρατυπίες και ελλείψεις γνώσεων και τον έχω δει και ζωντανά να παράγει τέχνη και πολιτισμό.Γι’αυτό.
Πες μου λοιπόν , τι κατάλαβες , γιατί θεώρησα εξ’αρχής άσκοπο το να σου αναλύσω την παραπάνω άποψή μου μιας και δεν διέθεσες την κριτική σου σκέψη να αναλύσει τα γραφόμενά μου , να τα σχολιάσει και να μου παραθέσεις αντίλογο.Θα το έβρισκα όχι μόνο ενδιαφέρον , ίσως και συναρπαστικό.
Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσει να δίνω παραδείγματα γιατί το βρίσκω κουραστικό 
Εδώ παρατηρούμε αρχικά μια σαφή άγνοια του πώς ξεκίνησε η τζαζ, τι εξέφραζε, πού βασιζόταν κτλ. Σαφώς και απαιτεί τεχνική και άριστη γνώση του οργάνου αλλά η ΒΑΣΙΚΗ της αρχή είναι ο αυτοσχεδιασμός και αυτός δεν περιγράφεται από κανένα αντικειμενικό κριτήριο.
Εδώ διαπιστώνουμε αδυναμία κατανοήσης της έννοιας “αντικειμενικός/-η/-ο”
Εδώ γελάμε.
Και εδώ είναι όλη η αλήθεια.
Bleedin ένα δίκιο το χες, ε! :lol:
Γιατί ρε μαν;; πως προφέρεται;;;
Κάθεσαι και σχολιάζεις όσα ανέφερα για την τζαζ και λέγοντάς μου τα αυτονόητα.Κι ο αυτοσχεδιασμός είναι σχετικός γιατί υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι της τζαζ για αυτοσχεδιασμό από τις επιρροές τόσο της αμερικανικής μουσικής όσο και της ευρωπαϊκής αλλά και της αφρικάνικης.δεν μπορεί να περιγραφτεί αλλά ουσιαστικά περιορίζεται από το είδος μουσικής στο οποίο εκτελείται.
Για την παραδοσιακή και την κλασσική ούτε που σχολίασες κάτι…
Δεν θα σχολιάσω τα περί “αντικειμενικότητας” που μου λες γιατί πολύ απλά εσύ κόλλησες στην κιθάρα των Gogol Bordelo και κουφάθηκες στα άλλα όργανα…#-o
Για τα δυο τελευταία επέστρεψε μου να σου πω πως απαξιώ.Δεν είχα από την αρχή τη διάθεση να την πω σε κανέναν.Αμαν πια 
το θεμα του τι ειναι ευπεπτο θελει κουβεντα. ευπεπτο ειναι το απλο η αυτο που ακουγτεται ευκολα απο τον πολυ τον κοσμο? γιατι και η jazz το 30 “ευπεπτη” ηταν και ο sinatra και η piaf στην εποχη τους ηταν ευπεπτοι και και και. απο την αλλη αν βαλεις σε εναν νεο σημερα που δεν εχει καμια ιδιαιτερη ασχολια με την μουσικη να ακουσει ντυλαν (ο οποιος απλα κομματια γραφει) δεν θα του φανει και πολυ ευπεπτος. το κακο κομματι δεν ειναι ουτε το ευπεπτο ουτε το απλο αλλα το επιτηδευμενο. απο κει και περα και το απλο κομματι που θα μεινει διαχρονικο θελει εμπνευση και καμια φορα περισσοτερη απο ενα τεχνικο/δυσκολο κομματι που το ακους και λες “παιζει παπαδες” αλλα ειναι αψυχο/διαδικαστικο και μετα απο μερικα χρονια δεν το θυμαται κανενας. οποτε ολα αυτα ειναι σχετικα.
Συμφωνώ απόλυτα…κλασσικό παράδειγμα οι AC/DC ή ακόμα καλύτερα οι Beatles…το οτι είναι “ευπεπτοι” δεν σημαίνει οτι δεν είναι καλοί…
η αξία κάθε πράγματος υποθέτω καθορίζεται από το αν αυτό πετυχαίνει τον στόχο και τον σκοπό του, οπότε το ίδιο ισχύει και για τις τέχνες, οπότε το ίδιο ισχύει και για τη μουσική, οπότε σκέφτομαι “ποιος είναι ο σκοπός της μουσικής;” και απαντάω “η επικοινωνία με το είναι μου και εν τέλει η πνευματική και σωματική μου απελευθέρωση, δηλαδή η προσωπική μου θέωση γιατί, όπως και να έχει, οτιδήποτε κάνω οδηγείται από αυτήν μου την επιθυμία”, αλλά για αυτόν που ακούγεται στο δίπλα δωμάτιο ο σκοπός της μουσικής είναι ο χορός και μόνο αυτός και η μουσική που ακούει σίγουρα επιτυγχάνει καλύτερα αυτόν τον σκοπό από τη μουσική που ακούω εγώ οπότε μάλλον έχει μεγαλύτερη αξία, ωστόσο εγώ είμαι πεπεισμένος ότι ο υποκειμενικά καθορισμένος σκοπός που έχω θέσει είναι ο σωστός και λίγο πολύ αδιαφορώ για την υποκειμενικότητα των υπολοίπων ή την ουτοπική αντικειμενικότητα τους, γιατί οι ηθικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, ανθρωπολογικές αξίες μου είναι διαφορετικές και βάσει αυτών ζω και κρίνω τα πάντα και είναι λογικό αυτό γιατί από τη στιγμή που εγώ είμαι εγώ δεν μπορώ να είμαι ταυτόχρονα και κάποιος άλλος, είμαστε δυο διαφορετικά αντικείμενα, δυο υποκείμενα δηλαδή που από αλλού έρχονται και αλλού πάνε, αν ήμασταν ένα τότε ίσως και να υπήρχε αντικειμενική άξια στη μουσική.
=D>:thumbup:
__Επιτέλους! Και πάνω που είχα αποφασίσει πως δε θα ασχοληθώ με το θέμα τελικά, γιατί ενώ έχει ενδιαφέρον (ΑΝ ξέρουμε γιατί κουβεντιάζουμε όπως είπε ο Κρίσπ αλλά το ερμήνευσαν λάθος), έχω διαβάσει τα απίστευτα, αλλά κυρίως -μιας και ο καθένας έχει δικαίωμα στην άγνοια- τα “απολυτα”. “αυτό που λέω εγώ και όλα τα άλλα είναι… μέντολες”…
__Τουλάχιστον να το έλεγε αυτό ο ένας σολίστας μουσικός με 40 χρόνια εμπειρία και PhD στην κριτική της τέχνης, να λέγαμε “οκ, είναι απόλυτος και ολίγον μαλάκας, αλλά μάλλον ξέρει τι πράγματεύεται και έχει κερδίσει το δικαίωμα να εκφράσει απόλυτα μία θέση, αν και είναι λάθος”.
__'Η να το έλεγε πάλι αυτό ο Αριστοτέλης ή ο Σωκράτης, θα έλεγα “οκ, ας πάει στο Δ…ία”, ΑΛΛΑ, έλα που αυτοί ΛΕΓΑΝ ΆΛΛΑ, ότι “ουδέν οίδα”…
[B][I](όποιος βαριέται, ας διαβάσει μόνο την κατακλέιδα -από το [SIZE=“4”]*[/SIZE] και κάτω- αλλά ας ΜΗΝ σχολιάσει τα γραφθέντα μου αν έχει διαβάσει μόνο μέρος της απάντησής μου)[/I][/B]
__Τέλος πάντων, αυτό είναι νομίζω το μεγαλύτερο πρόβλημά μας σήμερα. Αυτή η ευκολία και αυτός ο βιασμός της ρητορικής που ο κάθε ένας μπορεί να αποδείξει ότι είναι ή δεν είναι ελέφαντας χωρίς ποτέ του να έχει δει ή να γνωρίζει τι είναι ο ελέφαντας… Και ότι αυτό είναι αποδεκτό. Ο κάθε ανόητος μουσικός έχει το “δικαίωμα” να σερβίρει ό,τι να 'ναι και μετά να πει “είναι το ίδιο καλό με Μπετόβεν, άλλωστε και τον Μπετόβεν στην αρχή τον κράζανε”, αυτή η αισχρή εξίσωση των πάντων είναι ακόμα πιο εύκολη στις μέρες μας, γιατί, τώρα, περισότερο από ποτέ φαίνεται να είμαστε μωροί και υπερφίαλοι, μα κυρίως αμαθείς και ημιμαθείς, που μάλιστα ή έχουμε γνώση της αμαθειάς μας αλλά επιβαλλόμαστε καθώς οι πολλοί είναι αδαείς και οι ίδιοι είμαστε καιροσκόποι, ή έχουμε άγνοια της αμάθειάς μας αλλά είμαστε υπερμετρά εγωϊστές για να διορθώσουμε τον εαυτό μας και να παραδεχτούμε την ασημαντότητά μας. ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕ ΒΟΗΘΑ.
__Δείτε και αυτό όποιος έχει όρεξη, δεν είναι τιποτα σπουδαίο, απλά γνωστά πράγματα:
http://users.forthnet.gr/ath/heliodromion/profyllis57.htm
__Λοιπόν, για ποιά και με πια “αντικειμενικότητα” να μιλήσουμε…;
__Φίλε Cato, αν ειχαμε κατακτήσει ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο στην εποχή μας, όλοι θα συζητούμε έχοντας δεδομένα/γνωρίζοντας αυτά που αναφέρεις, οπότε θα μπορούσε να πάει η κουβέντα λίγο παραπέρα. Το θέμα άρχισε στραβά όταν αντί να αποφύγουμε το υπερβολικό παράδειγμα, αμέσως το ενστερνιστήκαμε και υπερθεματίσαμε πάνω σ’ αυτό! Συγκρίναμε ανόμοια πράγματα και Μουσικούς με πόρνες πολυτελείας (πολυτελείας;!). Πώς να μην εκτροχιαστούμε;
__…
__Λένε ότι κάποιος μπορει να ξεχάσει μιά κουβέντα που του είπες, αλλά δε θα “ξεχάσει” πώς τον έκανε να νιώσει αυτή η κουβέντα. Αν το ανάγουμε στη μουσική τώρα, μπορούμε να πούμε ότι το σημαντικότερο κριτήριο είναι, το τι εμείς προσλαμβάνουμε από την τέχνη. Και “το κακό” είναι ότι, σχεδόν όπως σε όλα τα πράγματα, κανουμε πάνω της προβολή του δικού μας εαυτού. Αρα μπορούμε να φτάσουμε το δέντρο της γνώση, τόσο, όσο μας επιτρέπουν τα ακροδάχτυλά μας, ή λίγο παραπάνω αν τεντωθούμε, ή λίγο παραπάνω αν παιδευτούμε(και “παιδευτούμε”) λίγο παραπάνω…
__Αλλά και πάλι, δεν είναι απόλυτο ότι “ο σοφός” έχει τη γνώση, ή καλύτερα, ότι θα μπορέσει μέσω αυτής τελικά να αγγίξει (περισσότερο) την αλήθεια…
__Μπορεί την παράσταση του “Περιμένοντας τον Γκοντό” (θέατρο του παραλόγου, θεωρείται “δύσκολο” θέατρο γιατί απαιτεί από τον θεατή κάποια παιδεία πάνω στο αντικείμενο, σα να λέμε για να διαβάσεις το τάδε βιβλίο του τάδε μαθηματικού, πρέπει να έχεις τουλάχιστον τελειώσει το λύκειο αν όχι τη μαθηματική σχολη), να την δει ένας κριτικός θεάτρου και μαζί μία αμόρφωτη γριούλα, αλλά τελικά η κυρία να “καταλάβει”-προσλάβει περισσότερα λόγω βιωμάτων… Ο κριτικός θα καταλάβει πολλά περισσότερα, αλλά ίσως μείνει στη φόρμα και μπλοκαρισμένος από την “σοφία” του χάσει την ουσία, ενώ η κυριούλα -που έχει γιό στην φυλακή, οπότε μετράει αλλιώς μέσα της αυτό που πραγματεύεται το έργο τη ματαίωση και την προσμονή- να συγκλονιστεί και να καταλάβει πολλά περισσότερα (αληθινό παράδειγμα) και ίσως να εξελιχθεί, να πλησιάσει περισσότερο το δέντρο ενώ ο κριτικός τέχνης απ’ τα βαριά σακάκια γνώσης να μη μπορεί καν να σηκώσει πλέον ψηλά το χέρι, τα “βαριά μεγάλα καπέλα” να μην τον αφήνουν να θρώσκει άνω πλέον…
__ΑΛΛΑ, αυτή είναι η εξαίρεση… γι’ αυτούς που θα λέγαν ίσως ότι “και τι; πρέπει να ξέρω μουσική για να κρίνω την μουσική;”, και συμφωνώ ότι όχι, μπορεί κάποιος που δεν ξέρει από μουσική να καταλάβει και περισσότερα και να είναι πιο “αντικειμενικός”, αλλά αυτή είναι η εξαίρεση …άλλωστε, ποιός κατέχει την αλήθεια και την αντικειμενικότητα; ΒΕΒΑΙΑ, αυτά είναι έτη φωτός μακριά απ’ το να μη μιλάμε πάνω σε σωστές βάσεις, όπως ο/η Cato ανέφερε.
[B]__[SIZE=“4”]*[/SIZE] ΜΕ ΛΙΓΑ (αλλά φτωχά για επιχειρηματολογία και διάλογο) ΛΟΓΙΑ:
[/B]
[B] . [/B] ναι, έχει την πιό μεγάλη σημασία για αν κάτι είναι καλό/καλύτερο, όχι το πώς λέγεται ή αναλύεται ή τι λένε οι άλλοι, ούτε αν μπορούμε να το προφέρουμε/μιμηθούμε, [U]αλλά[/U] το πώς μας έκανε/κάνει [U]εμάς[/U] να νιώσουμε.
[B] . [/B] ναι, όμως και σ’ αυτό επιρρεαζόμαστε, γιατί είμαστε οι επιρροές που δεχόμαστε, και κυρίως κάνουμε προβολή του εαυτού μας στο κάθε τι, άρα, ΔΕΝ πρέπει αυτό να θεωρούμε πως είναι κατ’ ανάγκη ούτε το αντικειμενικό, ούτε το υποκειμενικό (επιρροές) και κυρίως ούτε το καλό ή κακό.
[B] . [/B] ναι, παρόλα αυτά όμως, μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε (όχι όπως ο καημένος δασκαλάκος με το διάγραμμα ποιότητας “x/y” στον “κύκλο των χαμένων ποιητών”, αλλά “απευλευθερωτικά” όπως αναφέρει ο Cato) κάποια πράγματα και να μιλάμε σε μία αρκετά στέρεα και κοινή βάση ώστε έστω κάποια επιμέρους συμπεράσματα να βγαίνουν, και
[B] . [/B] ναι! υπάρχει μεγάλος βαθμός αντικριμενικότητας σε κάποια πράγματα, π.χ.:
[CENTER]AYTO > ΑΥΤΟ > και ΑΥΤΟ > και… ΑΥΤΟ[/CENTER]
__Και αν κάποιος ΔΕΝ τα κατατάσει με αυτή τη σειρά αντικειμενικότητας ως προς τη καλή/αρμονική/σωστή απόδοση των νοτών (να μια αντικειμενική κλίμακα που έψαχνε κάποιος), είναι ανίδεος και καλά θα κάνει να μη μιλάει για αντικειμενικότητα ΕΠ’ ΑΥΤΟΥ, όχι πριν αποκτησει κάποιες βασικές γνώσεις έστω… γιατί αλλιώ θα λέει ο κάθε ένας το:
Σάντοου όπως τις περισσότερες φορές, τα λες πολύ σωστά αλλά:
(ΑΝ ξέρουμε γιατί κουβεντιάζουμε)
Για να σε βοηθήσω, κατά 99% εδώ δεν συζητάμε ούτε για το πώς μπορεί να προσλάβει κάποιος την τέχνη, όπως εξήγησες στο παράδειγμα με τον κριτικό και τη γριούλα ούτε βέβαια για την παρακάτω ανίσωση
την οποία δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς.
Εδώ ο σκοπός είναι μάλλον να βρούμε με αντικειμενικό τρόπο τα ανισωτικά σύμβολα πχ για να κατατάξουμε τα παρακάτω:
[CENTER]
AYTO ? AYTO ? AYTO ? AYTO ? AYTO
[/CENTER]
Και πάει λέγοντας.
Όχι τυχαία το θρεντ ξεκίνησε για να “αποδειχτεί” ότι ένας τύπος που παίζει Μπαχ με ακορντεόν είναι αντικειμενικά καλύτερος από τους Arcade Fire. Κοινώς, we have a complex here. 
Shadow με καλύπτεις απόλυτα με αυτά που γράφεις. Πάνω στο quot-αρισμένο:
[I]After Zerkalo was completed, it was first shown to the group of the famous critics. After watching it, critics started to argue about it, trying to find the hidden meaning and make sense of what they just saw. It went on and on until the cleaning lady who came to the screening room and had been waiting for the end of discussion to do her job, asked them for how long they would stay? Someone said to her that they were discussing a very complicated film, and they needed time to understand it. Cleaning lady asked, “What is that you do not understand in this film? I saw it also, and I understood everything.” Critics were silenced for a moment, and then, one of them asked the woman to share her thoughts on Zerkalo. She answered, “It is about a man who had caused too much pain to the ones whom he loved and who loved him. Now he is dying and he is trying to ask them for forgiveness but he does not know how.” After the pause Tarkovsky said that he had nothing else to add about his film to what the cleaning lady had to say. [/I]
Τρού στόρι. Εξαίρεση ίσως, αλλά νομίζω τελικά πάνω απόλα είναι η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Χάρισμα το οποίο μπορεί να έχει και μια γριούλα ή μια καθαρίστρια.
Εμένα πάλι η απορία μου -αν και δεν έχω προλάβει να διαβάσω όλο το thread παρά μόνο αποσπασματικά ποστ- είναι γιατί διάολο κανείς δεν αισθάνεται ευτυχισμένος με τον μουσικό του κόσμο έτσι όπως αυτός τον αντιλαμβάνεται, παρά αγχώνεται για αποδείξεις και αντικειμενικότητες. Εδώ είμαστε σε ένα φόρουμ με θέμα τη ροκ με 10.000 μέλη και ανάθεμα κι αν δούμε δύο μέλη με εντελώς ταυτόσημα γούστα! Δεν ξέρω, για μένα κρύβεται μια ομορφιά εδώ. Εγώ προσωπικά δε νιώθω καμιά ανάγκη να αποδείξω σε κανέναν που ακούει πχ Κιάμο το οτιδήποτε.
Μάλλον τυχαία (και πολύ λανθασμένα) πέταξες τον Ταρκόφσκι στο θέμα, γιατί αν είχες διαβάσει/δει συνεντεύξεις του μάλλον δεν θα τον ανέφερες καν, αφού πίστευε καθαρά σε ανώτερο και κατώτερο κινηματογράφο, και είχε και δυναμική άποψη πάνω στο θέμα.
Ένα δείγμα αυτής της άποψης: http://www.youtube.com/watch?v=ENrzp_hZNxM
Ποσώς με ενδιέφερε ο Ταρκόφσκι και οι απόψεις του εδώ. Εδώ δεν πέταξα τον Ταρκόφσκι στο θέμα …την καθαρίστρια πέταξα:)
Επίσης… Δεν ξέρω αν είναι “τρου στόρυ” το παράδειγμα σου όπως υποστηρίζεις, και δεν ξέρω πως ακριβώς έχεις κρίνει εσύ πως είναι τρου στόρυ. Αλλά εμένα μου θυμίζει επικίνδυνα ένα εμετικό κείμενο που κυκλοφορεί εκτεταμένα στο διαδίκτυο όπου (ψέμα φυσικά) συνομιλούσε για την ύπαρξη του θεού ο Einstein με έναν δάσκαλο του.
Yojimbo, φιλικά, κουράζεις. Επί της ουσίας έχεις να σχολιάσεις κάτι? Το κείμενο αυτό το είχα βρει στα user comments του Ιmdb κάποτε. Όχι δεν μπορώ να σου αποδείξω αν είναι γνήσιο, αυτό επίσης με τον Einstein το αγνοώ, όπως αγνοώ επιδεικτικά και την πλειοψηφία των ηλιθίων αλυσιδωτών μυνημάτων στα mails αν αυτό είναι τέτοιο. Δεν είμαι γκάου. Όταν διάβασα το comment τυχαία -και στo imdb οι άνθρωποι δεν γράφουν κατεβατά επειδή έτσι τους κάπνισε και μάλιστα για τέτοιες ταινίες- εκτίμησα αμέσως την γνησιότητά του. Να ήταν μούφα? Τι να σου πω, γιατί να πλάσει κάποιος μια τέτοια φανταστική ιστορία και για ποιο σκοπό δεν το κατανοώ.
Εγώ απλά χρησιμοποίησα αυτό το κειμενάκι που το βρίσκω πολύ διδακτικό επί της ουσίας για να συμφωνήσω με το point του Shadowcaster. Αν έχεις να σχολιάσεις κάτι πάνω σε όλα αυτά οκ, αλλιώς δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε την κουβέντα περί γνησιότητας.
Αρχίδια τρου στόρυ δηλαδή (δεν θα επεκταθώ). Επί της ουσίας (όπως θέλεις) νομίζω πως συμφωνώ μέσες-άκρες με αυτό που προσπαθείς να πεις με το παράδειγμα σου. Πως αν κρίνουμε αναλόγως με τις γνώσεις που έχει ο κάθε ένας τότε δεν είναι απόλυτο πως κάποιος θα πιάσει το νόημα ενός αντικειμένου τέχνης, η πως κάποιος άλλος αντιστοίχως δεν θα το πιάσει. Παρ’ολα αυτά αυτό δεν σημαίνει πως αυτό δεν θα έχει αντικειμενική αξία, δηλαδή στο παράδειγμα μας ακόμα και σε όλους αυτούς αν δεν άρεσε & δεν καταλάβαιναν τι ήθελε να πει ο καθρέφτης, ο καθρέφτης πάλι θα ήταν αντικειμενικά μια απ’τις πολύ λίγες καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ, και ο Ταρκόφσκι ένας απ’τους λίγους μεγαλύτερους σκηνοθέτες, αν όχι Ο μεγαλύτερος.
Θέλεις να μου ονοματίσεις λίγο τα αντικειμενικά κριτήρια που έχεις στο μυαλό σου; Το σύνολο αυτών, όχι μόνο αυτά που ανέφερες σε κάποιο προηγούμενο ποστ. Επίσης θα ήθελα να μου αποδείξεις, αν θέλεις, πώς αυτά τα κριτήρια είναι αντικειμενικά και τι βαρύτητα έχει το κάθε ένα από αυτά ώστε να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι κάτι που συγκεντρώνει 50 οκάδες από το 1ο κριτήριο, 17 οκάδες από το 4ο και 6 οκάδες από το 7ο είναι όντως καλύτερο από κάτι άλλο που έχει 9 οκάδες από τα τα πέντε πρώτα κριτήρια.
κάτσε μισό λεπτό να φέρει το ζύγι
__Γιοχίμπο, δε μου αρέσει ο τρόπος σου στα δύο τελευταία ποστ και δε συνάδει καθόλου ούτε με την ιαπωνική φιλοσοφία και ευγενή συμπεριφορά, ούτε με την υψηλή τέχνη (μουσικά /κινηματογραφίκά κλπ) που ευαγγελίζεσαι … συχνά μάλιστα και συνήθως εις βάρος των “πληβείων” συνομιλητών σου [SPOILER](πραγματικά πιστεύεις ότι τουλάχιστον ανάμεσα σε 10.000 μέλη δε υπάρχει άλλος με το δικό σου υψηλό και υψηλότερο γούστο; γιατί κάνεις τους άλλους να νιώθουν άσχημα που δεν έχουν τις γνώσεις /προτιμήσεις σου; φιλικά στο λέω γιατί θα έπρεπε πρώτος να ξέρεις ότι ο σκοπός της τέχνης είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που κάνεις, το πως την χρησιμοποιείς. μήπως θα έπρεπε να πάρεις μαζί σου αυτούς που είναι κάτω από σένα και να είσαι κι εσύ δεκτικός να σου δώσει κάποιος άλλος το χέρι πάνω από 'σένα και να ανέβεις κι εσύ; εκτός αν θες να τους απομακρύνεις από την πραγματικά υπέροχη πηγή αθανασίας που ανακάλυψες /ανακαλύπτεις. γιατί αυτό οδηγεί σε ελιτισμό (ίσως αργότερα σε έπαρση και “θεωρητικές αυθεντίες”) που τιτρώσκει την ουσία/σκοπό της τέχνης. με συγχωρείς αν γίνομαι λίγο παραπάνω επικριτικός, έχω μία υπερευαισθησία στο θέμα)[/SPOILER].
__Φίλε Αμέιζιν, πέρα από το πρώτο ΑΛΗΘΙΝΟ (και ουχί ψέμα, ουχί εμετικό, ουχί αρχίδια παράδειγμα το οποίο υποστηρίζω σαν…?) παράδειγμα (δίνω και τηλέφωνα), να σου πω ένα ακόμα -αληθινό πάντα- (οκ καταλαβαίνω και συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ στο ότι δεν πρέπει να αναπαράγουμε μυθεύματα, στον τρόπο διαφωνώ κάθετα) για να κλείσει γλυκά αυτή η ιστορία, όπως σου αξίζει:
[I]…Ο Κάρολος Κούν (που ήταν γνωστό ότι είχε πάρει πολλούς ανθρώπους “από το δρόμο” και τους είχε βάλει στο θέατρο), έκανε πρόβες για ένα έργο τους… Μετά την πρόβα, ήταν ένα παιδί που συμμάζευε τον χώρο, καθάριζε κλπ… ήταν η συμφωνία του για να μένει εκεί κα να πέρνει ένα χαρτζιλίκι… κάποια στιγμή καθόταν και περίμενε να τελειώσουν οι ηθοποιοί την πρόβα τους… αφού αυτοί την τελείωσαν, κάποιος απ’ αυτούς συμμάζεψε κάποια σκηνικά αντικείμενα και μετά βγήκε απ’ τη σκηνή… ο Κούν που είδε ότι το παιδί αυτό παρακολουθούσε, σκέφτηκε να τον ρωτήσει[I] “ποιός σου άρεσε περισσότερο, ποιός έπαιζε πιο καλά;”[/I], και τότε αυτός απάντησε [I]“αυτός που έκανε στο τέλος ότι μαζεύει τα πράγματα”[/I], και τότε ήταν που κατάλαβε ο Κουν ότι είχε μπροστά του έναν ακατέργαστο μεν, μεγάλο ηθοποιό δε… και έτσι κι έγινε…" και είχα τη χαρά να τον απολαύσω δύο φορές… το όνομα το κρατάω γι’ εμένα όμως, γιατί [B]όπως στην ζωή, έτσι και στην τέχνη “έτσι είναι, αν έτσι νομίζουμε”…[/B][/I]
[CENTER][/CENTER]
Μο[B]χ[/B]ίτο. Την Ιαπωνική φιλοσοφία;;; Έχει ξεφύγει λίγο η συλλογιστική σου shadowcaster. Δέχομαι όμως πως στην τελευταία σελίδα όπως λες ήμουν λίγο επιθετικός, ενώ δεν έπρεπε, αλλά γενικότερα στο φόρουμ συγνώμη που στο λέω αλλά μάλλον ισχύει στο αντίθετο. Κατά τ’αλλα θα λάβεις σε PM την απάντηση αυτών που έβαλες σε spoiler. 