[B]Ramesses[/B] - Take the Curse
Ε δεν είναι δίσκος αυτός για να ακολουθήσει το “Misanthropic Alchemy” δεν είναι σωστά πράματα αυτά.

[B]Gazpacho[/B] - Misa Atropos
Το περσινό έπος το ακούω ακόμα με αμείωτο ενδιαφέρον. Αυτό με κούρασε.

[B]Rotting Christ[/B] - ΕΑΛΩ
Όχι ότι περίμενα τίποτα, απλά ξαφνικά άρχισε μια ανευ προηγουμένου αποθέωση από παντού. Τελικά μούφες.

[B]Unkle[/B] - Where Did The Night Fall
:sleep:

[B]DEP[/B] - Option Paralysis
Όχι ακριβώς “απογοήτευση”, το προηγούμενο ήταν χειρότερο, αλλά δίσκος DEP με μόνο 2 κομματάρες, ε πάει εδώ.

Όχι και ξαφνικά, εδώ για Θεογόνια μιλούσαν όλοι για “καλύτερο μέταλ δίσκο της ελληνικής σκηνής έβερ” κτλ κτλ.

διαφωνώ για black mountain και pain of salvation.και μια δικιά μου λίστα:

[B]Grand Magus[/B] - Hammer Of The North: δεν είναι κακός δίσκος.απλά το iron will είναι για μένα δεκάρι ακατέβατο.και η στροφή τους σε πιο metal φόρμες με απογοήτευσε.

[B]Gazpacho[/B] - Misa Atropos: έχει τις στιγμές του, αλλά σε σχέση με το περσινό έχει ένα βασικό μειονέκτημα: δε σε συναρπάζει.

[B]Ereb Altor[/B] - The End: με το τρομερό ντεμπούτο είχαν δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες, αλλά φέτος κούρασαν πολύ.

[B]RPA & The United Nations Of Sound[/B] - s/t: και η κατρακύλα του ashcroft μετά το urban hymns συνεχίζεται…

[B]Unearthly Trance[/B] - V: από τους uneartly trance πρέπει να περιμένεις μόνο τα καλύτερα.έχουν κυκλοφορήσει τον καλύτερο sludge δίσκο των 00’s, και δε μπορώ να συμβιβαστώ με μετριότητες.δυστυχώς…

Αν και εχω γράψει σχετικά με τις απογοητευσεις της χρονιάς μέσα στην ανασκόπηση ας γράψω και εδω΄

Χωρίς σειρά

[B]Serj Tankian - imperfect harmonies[/B] Απούσες σχεδόν οι κιθάρες και ο Serj σε καινούργια χωράφια, εντάξει μουσικός είναι θέλει να πειραματιστεί αλλά εγώ 3-4 φορές που το άκουσα βαρέθηκα την ζωή μου.

[B]Nevermore - obhidian conspiracy[/B] Τα έχουμε ξαναπεί, έδειξαν πως κάπου τα project τους, τους έφαγαν ολή την δημιουργικότητα τους, μια μέτρια επανάληψη του dead heart και τίποτα παραπάνω.

[B]Jon Oliva - festival[/B] Γενικά στις σόλο αυτές δουλείες του δεν έχει παρουσιάσει και κάτι σπουδαίο αλλά πάντα έβγαζε καλή μουσική… απο το προηγούμενο όμως έχει πέσει παρα πολυ πλεον και τα κομμάτια του δεν τα σώζει ούτε ακόμα και η υπέροχη φωνή του (όσο και αν έχει πεσει συνεχίζει να είναι μεγάλη φωνη)

[B]Ozzy - scream[/B] Προσωπικά χάρηκα που πήρε τον Gus για κιθαρίστα, χρειαζόταν μια αλλαγή και μια επιστροφή σε πιο κλασικές heavy φόρμες αλλά αντί για ένα back to basics βγάζει ένα δίσκο σχεδόν industrial με τον Gus σχεδόν άφαντο. Κανα 2 κομμάτια με το ζορι (κυριως το soul sucker βασικα) αν ξεχωρίζουν απο μεσα.

[B]Blind Guardian - at the edge of time[/B] Εδω μέσα το έχουν αποθεώσει όλοι αλλα εγώ δεν βρήκα πάνω απο 2 κομματια που να μπορούν να εξηγησουν όλο τον θόρυβο. Ουσιαστικά κάτι σαν μια βελτιωμένη εκδοχή του χειρότερου άλμπουμ τους twist in the myth.

[B]Kataklysm - Heaven’s Venom[/B] Βασικά όχι κακό απλά αδιάφορο. Αυτοί συνήθως σε γράπωναν από το πρώτο άκουσμα αλλά εδώ μετά από 4-5 ακροάσεις και ακόμα σφυρίζεις αδιάφορα και ψάχνεις να δεις τι θα βάλει μετά .

[B]Disturbed - Asylum[/B] Καλά ποτέ δεν ήμουν και κανένας τεράστιος φαν τους αλλά το προηγούμενο τους μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Εδώ δεν μπόρεσα να βρω σχεδόν τίποτα που να μου προκάλεσε τον ενθουσιασμό του Indestructible.

Αυτά προς το παρόν. Υπαρχουν αρκετά ακόμα που δεν στάθηκαν όσο ψηλά θα ήθελα αλλά ειναι καλά άλμπουμ και δύσκολα θα τα χαρακτηριζα απογοητεύσεις (Eluveitie, Ereb Altor, Nachtmystium, Finntroll, As I Lay Dying κ.α.)

1. Arcade Fire - The Suburbs
2. Interpol - Interpol
3. Midlake - The Courage Of Others
4. MGMT - Congratulations
5. Vampire Weekend - Contra

Κοινή συνισταμένη των προαναφερθέντων το ότι δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες που μου είχε δημιουργήσει η προηγούμενη δισκογραφική τους παρουσία.

για να είναι ένας δίσκος απογοήτευση, σημαίνει πως βρίσκεις πολύ καλό το παρελθόν ενός καλιιτέχνη ή μιας μπάντας, κάτι το οποίο δε συμβαίνει με το νέο υλικό.
ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω πως μπορεί να μην αρέσει το suburbs σε κάποιον οπαδό των arcade fire.μιλάμε πως ίσως είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει.τεσπα…

προσθέτω:

[B]Disturbed[/B] - Asylum: επαναλαμβάνονται επικίνδυνα.δεν έχουν πλέον τη φρεσκάδα και την αύρα που είχαν στο ten thousand fists.

[B]Serj Tankian[/B]: Imperfect Harmonies: και ο προηγούμενος δίσκος του απογοήτευση ήταν για μένα.αυτόν όμως τον βρίσκω ακόμη χειρότερο.λατρεύω τους soad, αλλά βρίσκω πολύ βαρετά και προβλέψιμα αυτά που κάνει ο tankian στη solo καριέρα του.

Εξηγησε γιατι το συγκεκριμενο πιστευεις πως ειναι τοσο κατωτερο σε σχεση με το ντεμπουτο τους ωστε να ειναι απογοητευση?

Εγω Θεωρω πως τετοιους δισκους πρεπει να τους επικροτουμε. Αυτη ειναι η μαγκια της Indie σκηνης. Ειναι ενα παραδειγμα για το ποσο ελευθεροι ειναι οι καλλιτεχνες να κανουν αυτο που γουσταρουν. Εχοντας βγαλει εναν εκοφαντικο δισκο και εχοντας γινει γνωστοι τα γραφουν ολα στα @@ τους, παιζουν αυτο που γουσταρουν (δοκιμαζουν αλλο στυλ τοσο νωρις) και δεν βγαζουν ουτε ενα single ετσι ωστε οι οπαδοι τους (και οποιοι αλλοι θελουν) να ακουσουν ολο τον δισκο. Εχει και το 12λεπτο επος “siberian breaks” μεσα .
Πηγαν ενα σκαλι παραπανω με αυτο τον δισκο και οχι μονο μουσικα.

Πεθαίνω :lol:

μα μπορεί κάποιος να μου πει ποια η διαφορά αυτών των δύο δίσκων?indestructible pt.2 είναι.πως να μη μπερδευτώ?
επίσης συμφωνώ με nodi για mgmt.αυτή τη στιγμή είναι μέσα στην 20άδα μου με τα καλύτερα.διαφωνώ και για vampire weekend, καθώς αν σου άρεσε το ντεμπούτο δύσκολα δε σου αρέσει και το contra, αλλά κλάιν.

Απογοητεύσεις του [B]2010[/B] δε λέγεται το θρεντ; :-k

το ‘γουσταρω απειρα φασολια,αλλα δε μπορω τα οσπρια’ περισσοτερο νοημα βγαζει.

Κλασικες ελληνικες υπερβολες.Ουτε το Θεογονια ουτε το ΕΑΛΩ μου εκαναν
εντυπωση.

Γιατι πιο πριν τι παιζανε ρε Χορρορ ? Στοουνερ ροκ ?

μα το παραδέχτηκα πως έκανα λάθος με το asylum.απλά το asylum είναι κάτι σαν b-side στο indestructible.

ναι, μόνο που αναφέρω τις απογοητεύσεις της χρονιάς από τη δική μου οπτική γωνία.και εφόσον εξήγησα γιατί το θεωρώ απογοήτευση, ποιό είναι το point σου?

edit: πριν είχαν πολύ πιο doom-ίζων στυλ, και μου έβγαζαν μια σκανδιναβική επικούρα που μ’αρέσει.στο hammer of the north μου θυμίζουν σε κάποιες φάσεις heavy metal σε στυλ judas priest.που όχι, δε μ’αρέσει.

αυτο που λεει ο ντεθστερ ειναι το ποιντ μου,δε σχολιαζω τη γωμη σου για Χαμερ,δε το εκανα quote καν αυτο.Το Ιρον Γουιλ ειναι ενας χεβι μεταλ δισκος,με 2 κομματια που ντουμιζουν λιγο παραπανω,εκ των οποιων το ενα ειναι το πιο αδυναμο εκει μεσα.Ποια στροφη στο Χαμερ?

Μα δεν εχεις καποιο επιχειρημα ρε τρελε.
Μουσικα το Iron Will και το τελευταιο δεν απεχουν πολυ.
Πες ξερω γω πηγαν να κανουν μια απο τα ιδια και δεν τους βγηκε.
Γιατι το Iron Will ηταν μεταλ.Πολυ μαλιστα.

Flotsam and Jetsam, γαμησε τα… Το προηγουμενο ελεγε αρκετα, αυτο μπααα

τα 'λεγα 'γω!

Πάντως όσον αφορά Grand Magus συμφωνώ απόλυτα με Horror και καταλαβαίνω τι εννοεί! Πολύ ανέμπνευστο και τετριμμένο για τα stadar τους και ας έχει 2-3 ωραία τραγούδια . Και δεν έχει να κάνει μόνο με το Iron Will, αλλά όλη την πορεία που έχουν διανύσει και το πως έχουν μεταλλαχθεί!

υπάρχει metal και metal.υπάρχει το metal των candlemass, των πρώιμων manowar (στις πιο mid-tempo επικές στιγμές) και των bathory, και υπάρχει και το metal των judas priest, jag panzer, iron maiden και λοιπών.ε, το δεύτερο εμένα δε μου κάνει.το hammer of the north μου κάνει κάπως ‘metal για το metal’.simple as that.

τα like the oar strikes the water,fear is the key και shadow knows τι μεταλ ειναι?

Δε σχολιαζουμε αν ειναι απογοητευση η οχι λογω εμπνευσης,αυτο ειναι κατι υποκειμενικο.Αλλα επειδη ακριβως αν κοιταξεις ολη τη πορεια τους θα δεις οτι η μεγαλη αλλαγη εγινε πιο πριν,μου φαινεται οτι δε στεκει το επιχειρημα “απογοητευση λογω στροφης στο μεταλ”.Ειδικα αν προσκυνας Iron που ειναι στους καλυτερους μεταλ,με τη παραδοσιακοτατη εννοια του ορου,δισκους των 00s(αν η διαφωνια μας ειναι σ’αυτα τα ψυγματα doom που αφαιρεθηκαν και εγιναν ακομα πιο στρειφοργουορντ στο Χαμερ,παω πασο.)Τα λεμε για τωρα,παω Gallery=p