Γεια.
O Lupin μου είπε να κάνω ένα τόπιξ εδώ, εγώ ντρεπόμανε.
Απ’τη μπάλα ίσως με ξέρετε κάποιοι. Γιατί απ’τη metal να με ξέρετε, δύσκολο.
Και θα σας πω παρακάτω το γιατί.
Εγώ που λέτε, δε μεγάλωσα όπως ο κλασσικός έλλην μεταλλάς.
Δεν άκουγα ρόκ και τέτοια, γιατί η μαμά μου έλεγε ότι είναι σατανιστές αυτοί, και δε με άφηνε.
Δε μου άρεσε και η φωνή του Μπιλάρα Παπακωνσταντίνου, για να είμαι ειλικρινής.
Μια φορά μάλιστα είχα δει ένα εξώφυλλο δίσκου ΣΛΕΪΕΡ και έβαλα τα κλάματα. Ήμουν μόνο 18, άλλωστε.
Το πρώτο τσίγκλισμα του μεταλλικού θεού του έρωτα ήρθε στα 19 μου.
Είχα πάρει εργασία για ένα μάθημα στη σκολή με ένα θεούσο (!), και έπρεπε να μου δώσει κάτι προγράμματα Java.
Kαι μου δίνει ένα CD που του είχε γράψει ένας που ήσαντε πιο μεγάλο έτος.
Και μου λέει “έχει και κάτι mp3 μέσα, κάτι περίεργα”.
Και το βάζω και τ’ακούω, και μ’άρεσε!
Και μέχρι σήμερα είναι ο #1 αγαπημένος μου δίσκος.
[SIZE=“5”]Theatre of Tragedy - Aegis
[/SIZE]
Και κάποια στιγμή στα 20 μου ανακάλυψα τους ΑΪΡΟ ΜΕΪΝΤΕ.
Και ένα τραγούδι που το λέγανε ΦΙΑΡ ΟΒ ΔΕ ΝΤΑΡΚ (αν δεν το ξέρετε, ψάξτε το στο youtube, είναι ωραίο τραγουδάκι).
Και μετά Out of the silent planet.
Και μετά ένα παλληκάρι (ο θείος Σπόνης) έκανε ένα ωραίο άρθρο σε ένα φόρουμς (fmgreece) για ένα δίσκο λέει, το Dance of Death και τσουπ, πήγα και τ’αγόρασα!
Το πήγα σπίτι κρυμμένο, και μετά έλεγε η μάνα μου στον πατέρα μου “κάτι έχει το παιδί, ακούει αυτούς τους διαόλους όλη μέρα”.
Κι ύστερα, ήρθαν οι Metallica.
Και γύρναγα στους δρόμους και έλεγα “μαλάκες, είμαι μεταλλάς εγώ, ακούω άϊρο μέϊντε, DON’T FUCK WITH ME BITCH!” και τέτοια.
Την έλεγα στο Lupin τότε, που είχε μακριά μαλλια τότε (μία από τις 643 φορές που τα άφησε μακριά πριν κουρευτεί), και του έλεγα
“είμαι κι εγώ σαν κι εσένα, είμαι μέταλλο!”.
Σε κάποια φάση ανακάλυψα τους Therion, και το έπαιζα ψαγμένος στους άλλους μεταλλάδας.
Κι άλλα ωραία συγκροτήματα.
System of a Down, Paradise Lost, My Dying Bride, Sentenced (Lupin cόφα που δε σου αρέσουνε), Gamma Ray, Paradise Lost, Kamelot, Disturbed (καίτοι είναι ψευτομεταλλάδας, αμερικανάκηδες) και τους κολλοσιαίους Rammstein, και τους Nigtwish με τη θεά Tarja, και Slipknot (που έβγαλαν τους 2 μεγαλύτερους δίσκους στην ιστορία, και μετά γμθηκαν)
Ε, και νταξ, κλασσικά πράματα όπως Slayer, Savatage, Helloween, Megadeth, Judas Priest και άλλα μεταλλικά κλισέ.
Και τα 2 συγκροτήματα που βγάλανε τους καλύτεροι μέταλ δίσκοι στα 00’ς:
Bolt Thrower (Those once loyal)
και
Exodus (Shovel Headed Kill Machine)
Prog και τέτοια δεν εγούσταρα. Έτσι.
Και τσακονώμανε με Lupin και Γράκχο, γιατί γουστάρανε Mastodon, Isis, Tool, Opeth, Nevermore, και άλλα bands που - μα τον αϊ Ροβέρτο το Χάλφορδ του Μπίρμινχαμ - δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αρέσουν.
Θα μου πεις, έτσι είναι τα γούστα, σαν τις κωλοτρυπίδες.
Όλοι έχουν το δικό τους, και δε μας πέφτει λόγος πως το χρησιμοποιεί.
Kαι μετά πήγα Πάτρα για μεταπτυχιακό, και για πρώτη φορά έμεινα μακριά από το μπαμπά και τη μαμά.
Εκεί να δείτε τα καλά τα γλέντια.
Αγόρασα και ένα σωρό δίσκους original.
Ό,τι έβρισκα έπαιρνα. Μέχρι και δίσκο Μάνοβορ πήρα αυθεντικός.
Μετά άρχισα να πηγαίνω και σε συναυλίας.
Επειδή ήμανε fanbohs Maiden, πήγα το 2005 Μαλακάσσα.
Και στο δρόμο βάζουνε στο αμάξι οι άλλοι Sign of the cross , και τους λέω “τι 'ν αυτό ρε μαλάκες; δεν είπαμε να ακούμε μόνο Maiden στο δρόμο;”
Πήγα και σε death metal συναυλίες. π.χ στους Nigtwish το 2005.
Και Helloween το 6 στο κλειστό του Σπόρτιγκ, παρέα με άλλους 80’s μεταλλάδας, έτσι, μαλλιά, μπύρες, μηχανές, τζόγος, ξενύχτια, γυναίκες, ήταν ωραία η αλήτικη ζωή τότε.
Το 2007 όμως, έγινε άλλη μια μεγάλη αλλαγή.
Πήγα 25, και αποφάσισα ότι είναι καιρός να γνωρίσω τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Αλλά, οι άτιμες τελικά είναι ωραίες, και είναι μαλακές και μυρίζουν ωραία (ορισμός by Arkas).
Κι έτσι, έγινα μουνόδουλος.
Και σταμάτησα ν’ακούω μέταλ, γιατί οι γκόμενες δε γουστάρουνε μέταλ, γιατί δεν είσαι ώριμος άμα ακούς μέταλ.
Μάλιστα μία με έβαλε να κατεβάσω την αφίσα System of a Down, γιατί λέει “ο Μαλακίας ρε μωρό μου έχει άγριο βλέμμα, και με τρομάζει εκεί”.
Κι έτσι, κατέβασα την αφίσα. Και μετά, αυτή μ’έβαλε και ξύρισα και το μουστάκι.
Πήγα το 07 στους Μετάλλικα στη Μαλακάσα πάλι, και αυτό ήταν το κύκνειο μεταλλικό μου άσμα.
Κι έτσι έγινα κι εγώ τέτοιος.
Φλώρος, κίναιδος, μπολσεβίκος.
Και άρχισα ν’ακούω τέτοια, φλώρικα.
Beirut, και Yann Tiersen, και ελληνικές πουστιές όπως Πασχαλίδης, Παυλίδης, και Μόνικα, και Νατάσχα Μποφίλιου (ΘΕΑ).
Και Dimitris Papaspyropoylos, όλη μέρα Best 92.6 και τέτοια.
Κι άλλα και καλά post rock, God is an Astronaut και τέτοια.
Και γενικά, φλώρεψα.
Οι γκόμενες με χωρίζανε βέβαια, ή με χυλοπιτιάζανε στην καλύτερη, αλλά η φλωριά είχε έρθει για να μείνει.
Και στο στρατό που πήγα (310 λελέ κουφάλες) είχα στο mp3, Slipknots & Savatages & Disturbed, αλλά κυρίως Inna & Lady Gaga άκουγα.
Η πιο μεταλλική μου στιγμή στο στρατό ήταν όταν είχα πει “αιτούμαι Rammsteinικής αδεία κύριε διοικητά στις 12* του Ιούνη”, αλλά βρήκε εκείνη τη μέρα και ήρθε ένας πστς Στρατηγός or smth στη Σάμο, και δεν πήρε κανείς άδεια, και πήρα τ @@ του Στρατηγού πανηγυρικά.
[SIZE=“1”]* 12 δεν ήτανε; μπορεί να κάμω και λάθος.
[/SIZE]
Εν τέλει, πολλοί μέταλς πέρασαν, λίγοι μείνανε.
Slipknot (ΓΙΑ 2 ΜΟΝΟ ΔΙΣΚΟΥΣ ΛΕΜΕ), SOAD, Rammstein, Bolt Thrower, Νightwish.
Τελευταία ελπίς για να γυρίσω μετανιωμένος πίσω στο metal, οι Protomen που έμαθα σήμερα.
Ή να μετανοήσω σε κάποια μπάλα που θα πάμε, και θα δω το ΦΩΣ μέσα στα μάτια του keeper ή του billrocki ή του martian, και θα αποφασίσω ότι το metal είναι ο μόνος αληθινός δρόμος στη ζωή.
God bless you all.
p.s1: Γιώργος - 28 - προς το παρών άνεργος με μεταπτυχιακό - προς το μέλλον εξίσου άνεργος
p.s 2: Δε βρήκα άλλο τίτλο, και έβαλα το μωβ, επηρεασμένος από το yellow του Σπύρου, και επειδή μωβ είναι το αμάξι μου, και επειδή μωβ μου 'χουνε πει ότι είναι ατάκα στο WoW (εγώ δε μπαίζω τέτοια, είναι του σατανά)
