Προφανως μειωνοντας το κρατος τα εξοδα του μπορει να μειωσει και τις κρατησεις που κανει. Δεν ειναι ανατρεπτικη οικονομικη θεωρια. Ειναι απλη λογικη. Εχεις απο αυτη;
- Προσωπικά όχι, αλλά δεν απαντάς στην ερώτησή μου (που πρώτος εσύ έθιξες) για το τι συμβαίνει με τους δημόσιους υπαλλήλους σε άλλες χώρες. Προβλέπεται μονιμότητα και αν όχι τυπικά μήπως υπάρχει ουσιαστική;
- ΛΩΛ! Προφανώς και γίνεται η υπερτιμολόγηση με την ανοχή του δημόσιου, αλλά ποιος επωφελείται; Σίγουρα πάντως, ούτε ο ΔΥ, ούτε ο ΙΥ, ούτε εγώ ως πολίτης (“μέτοχος” αν θέλεις του δημοσίου). Τον χαμηλόμισθο ιδιωτικό υπάλληλο δε βαραίνει το σκάνδαλο, όχι το αφεντικό του.
Και τέλος πάντων, αυτό που λέω τόσην ώρα είναι ότι το ΕΠΙΠΕΔΟ των δαπανών είναι λογικό για μια Ευρωπαϊκή χώρα. Η ΧΡΗΣΗ και η αξιοποίησή τους είναι παράλογη, σύμφωνοι.
- Συμφωνα με οτι ξερω δεν υπαρχει μονιμοτητα εξω. Εσυ βεβαια εισαι της αποψης οτι απαξ και προσληφθει καποιος πρεπει να τον πληρωνει ο λαος ακομα και αν δεν παταει στη δουλεια του. Διαβαστηκε η αποψη σου. Ας κριθει απο τους συμφορουμιτες.
- Επωφελειται ο ιδιωτης που παιρνει το εργο και ο δ.υ. που παιρνει τη μιζα. Την πληρωνουν οι υπολοιποι φορολογουμενοι. Ομως αν ο δ.υ. φοβοταν οτι θα χασει τη θεση του δεν θα εκανε τη λαμογια. Τωρα στα αρχιδια του. Αλλος πληρωνει και αυτος ειναι μονιμος και ωραιος. Επισης οσο περισσοτερους δ.υ εχουμε τοσο μεγαλυτερη ειναι και η διαφθορα προφανως. Τοσο πιο μεγαλο το αρμεγμα του φορολογουμενου.
Νταξει κραμπσοντυ, διαβαστηκε η αποψη σου, καταλαβαμε οτι οι δημοσιοι υπαλληλοι σου φαγαν τα μπιφτεκια ολα. Επισης καταλαβα οτι αν απολυθω εγω π.χ. ο δημοσιος υπαλληλος, δεν θα χω μεν να φαω αλλα επειδη θα μειωθει η φορολογια θα μαστε κουλ, θα καταναλωνουμε με καποιον τροπο. Ελπιζω εσυ ο Ι.Υ. να μου πετας κανα κομματι ψωμι απ’αυτα που βγαζεις με τον τιμιο ιδρωτα σου.
Αγαπάμε
Ορίστε δημόσιος υπάλληλος - γιατρός μάλιστα, σα δε ντρέπεται…στον Καιάδα :
«Ξεκινώντας θα ήθελα να συστηθώ. Είμαι 35 ετών, γένους θηλυκού και γεννήθηκα στην Αθήνα. Αφού έδωσα τρεις φορές πανελλαδικές εξετάσεις πέρασα στη σχολή επιλογής μου. Τελείωσα ακριβώς στα έξι χρόνια. Με έναν απλό υπολογισμό οι γονείς μου πλήρωναν το όνειρό μου επί εννέα τουλάχιστον συναπτά έτη. Πήρα πτυχίο το 2003. Ξεκίνησα την ειδίκευσή μου το 2009.
Στις 30 Απριλίου 2012 κλείνω τρία χρόνια ως ειδικευόμενη ιατρός παθολογίας σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής. Χρόνια μου πολλά. Αυτή είναι πάνω-κάτω η ιστορία κάθε ειδικευόμενου ιατρού της γενιάς μου, με μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις ανά περίπτωση. Κατά τη διάρκεια της σχεδόν πενταετούς θητείας μου για την ανάληψη ειδικότητας έρχομαι καθημερινά σε επαφή με ανθρώπους ευγενείς και αγενείς, νεαρούς και γηραιότερους, καθαρούς και άπλυτους, πλούσιους και φτωχούς, άσημους και celebrities (όχι, δεν έχω γνωρίσει τον Σάκη), Ελληνες και αλλοδαπούς, χρήστες, φυλακισμένους, άστεγους. Εκτίθεμαι καθημερινά σε ηπατίτιδες, AIDS, φυματίωση, Η1Ν1 και άλλες ιογενείς λοιμώξεις της εκάστοτε μόδας, ακτινοβολία. Δεν λαμβάνω κανένα επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.
Καθημερινά βιώνω την απώλεια κι ας μην είναι πάντοτε των δικών μου ανθρώπων. Δεν υπάρχει κανένα τμήμα ψυχολογικής υποστήριξης να απευθυνθώ. Προφανώς με περνάνε για γαϊδούρι. Δεν μου παρέχεται εκπαίδευση. Δεν μου δίνουν και δεν ζητάω “φακελάκι”, αυτά ισχύουν για μεμονωμένες ειδικότητες και μεμονωμένους συναδέλφους».Συνθήκες εργασίας είπατε;
«Εξάλλου τι ?φακελάκι? να ζητήσεις από κάποιον που πλέον δεν έχει να πληρώσει ούτε για τα απαραίτητα; Στις γενικές εφημερίες δουλεύω υπό συνθήκες πολέμου. Εξετάζω και νοσηλεύω σε ό,τι υπάρχει διαθέσιμο, κρεβάτι, ράντζο, καρέκλα, στα όρθια και με ό,τι υπάρχει διαθέσιμο. Οταν έχω βάρδια στα επείγοντα, συνήθως δεν προλαβαίνω να φάω, να πάω τουαλέτα κι ας ακούγεται υπερβολικό. Οταν έχω βάρδια στον όροφο είμαι πάνω από 24 ώρες άυπνη. Και στις δύο περιπτώσεις με βρίζουν που “αυτοί με πληρώνουν”, που αργώ να τους εξετάσω, που νοσηλεύονται σε ράντζα, που δεν έχουν χρήματα, προοπτική και ελπίδα. Επίσης απειλούν πως θα φέρουν τα κανάλια. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν το έχουν κάνει ούτε μία φορά.
Σε εμάς θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Υποχρεούμαι να κάνω μέχρι και επτά εφημερίες κάθε μήνα, που αντιστοιχούν σε πέντε εργάσιμες ημέρες, ένα Σάββατο και μία Κυριακή, συνολικά 128 ώρες υπερωρίας. Σε αυτές περιλαμβάνονται κάποια Χριστούγεννα, Πάσχα, λοιπές θρησκευτικές και εθνικές αργίες, καθώς και ημερομηνίες προσωπικά σημαντικές. Κοινώς, το ένα τέταρτο της ζωής μου κάθε μήνα το περνάω αναγκαστικά στο νοσοκομείο. Για όλες αυτές τις ώρες πληρώνομαι, ή για να είμαι πιο ακριβής πληρωνόμουν μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011. Μη φανταστείτε πολλά, αλλά αντιστοιχούν σχεδόν στο 40% των μηνιαίων αποδοχών μου. Για τις υπόλοιπες που ξεπερνούν το λεγόμενο «πλαφόν» έχει ο Θεός. Για τις άλλες που δουλεύω από φιλότιμο και ορθή ιατρική πρακτική δεν έχει κανένας. Από τα μέσα Μαρτίου τα περισσότερα νοσοκομεία της Αττικής και αρκετά περιφερειακά βρίσκονται υπό καθεστώς πλήρους ή μερικής επίσχεσης των ειδικευόμενων ιατρών, λόγω οφειλόμενων δεδουλευμένων εφημεριών τριών μηνών, από τον Δεκέμβριο του 2011 έως τον Φεβρουάριο του 2012».
Η ζωή είναι αλλού;
«Στις 29 Μαρτίου και ύστερα από πολλές προσπάθειες κατατέθηκαν οι εφημερίες Δεκεμβρίου και απομένουν οι υπόλοιπες. Το εγκεκριμένο κονδύλιο είναι κατά 25% τουλάχιστον μικρότερο των χρωστούμενων και δεν υπάρχει καμία χρονική δέσμευση για την αποπληρωμή τους. Οι εφημερίες και η πρωινή εργασία στις κλινικές καλύπτονται από προσωπικό ασφαλείας, δηλαδή από ειδικευμένους που επίσης είναι απλήρωτοι, αλλά πρακτικά δεν έχουν δικαίωμα επίσχεσης. Το όλο θέμα εσκεμμένα και με τις ευλογίες των διοικητών και του ιατρικού συλλόγου αποσιωπήθηκε από σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, παρά τις προσπάθειές μας. Κοινώς, “φάγαμε πόρτα”. Το μέλλον μας προβλέπεται άμεσα δυσοίωνο. Μετανάστευση. Μας αποκαλούν τη “ραχοκοκαλιά” του ΕΣΥ. Ετσι όπως μας κατάντησαν, όμως, δεν είμαστε παρά πολυμασημένα ψαροκόκαλα, πεταμένα στα σκουπίδια».
Λοβέρδε, μην ενοχλείσαι. Θα σκάσει η «βόμβα» και δεν θα μείνει κανείς.
Καμία λογική στη λογική του παραλόγου.
Παρέθεσα στοιχεία σχετικά με τον ιδιωτικό τομέα στον παγκόσμιο χάρτη και δε βρέθηκε ένας να τα αντικρούσει, να πει τι μέλλει γενέσθαι με την κοινωνία.
Και έρχεται ο κραμπσοντυ ως μάνα εξ ουρανού να δώσει τη λύση για την ανάκαμψη των αγορών και της κοινωνίας ολάκερης.
Θα μειωθεί η φορολογία λέει αν απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και θ’ αυξηθεί η ζήτηση, ενώ οι άνεργοι πλέον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘χουν προστεθεί στις χιλιάδες των ανέργων πρώην ιδιωτικών υπαλλήλων.
Που να το πιάσεις, που να τ’ αφήσεις. Ψυχεδέλεια, krautrock και lsd
Ξέχασες όμως τη σημαντικότερη παράμετρο. Μετά από κάμποσο καιρό ανεργίας όλα αυτά τα σιχαμένα παράσιτα θα ψοφήσουν επιτέλους και θα επέλθει ισορροπία. Αυτοί που θα επιβιώσουν επιτέλους θα μπορέσουν να φάνε με χρυσά κουτάλια.
Διάβασα πολλά που ειπώθηκαν παραπάνω και θα μπορούσα να απαντήσω σε κάποια από αυτά αλλά για οικονομία χρόνου δεν θα το κάνω καθώς το μόνο που θα καταφέρω θα είναι μετά να απαντάω εκ νέου σε κάποιους κάτι που δεν είναι εφικτό.
Το βασικότερο από όλα είναι να βρεθεί μια κάποια λύση είτε αυτή είναι μνημονιακού χαρακτήρα είτε άτακτης χρεοκοπίας. Να μπορέσουμε να αποκτήσουμε πάλι κάποιον χαρακτήρα ως χώρα και να πούμε “αυτοί είμαστε μέχρι εκεί μπορούμε”. Τουρισμός; Αγροτικές καλλιέργειες; ΑΠΕ; Ότι πιστεύουμε οτι είμαστε ικανοί να προσφέρουμε και το οποίο θα τι κάνουμε καλά.
Το ζήτημα είναι επιτέλους να αρχίσουμε να παράγουμε αγαθά σε μεγαλύτερο ποσοστό εκτός από υπηρεσίες. Το μοντέλο του τεράστιου δημόσιου τομέα έχει καταρρεύσει και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται εθελοτυφλεί.
Αν κατηγοριοποιούμαστε όμως ανάλογα με το τι πιστεύουμε για τους Δ.Υ. και απλά μιλάμε συνεχώς κατευθυνόμενοι από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, ζήτω που καήκαμε. Το πράγμα πλέον έχει ξεφύγει από αυτά τα επίπεδα και μόνο με συνεργασία όλης της κοινωνίας μπορεί να γίνει κάτι.
Το μόνο μου ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι το ΠΟΙΟΙ θα μας βγάλουνε από την κρίση. Αυτοί που τη δημιούργησαν; Αυτοί που εδώ και εκατομμύρια χρόνια δεν έχουν αλλάξει πολιτική ρητορική; Αυτοί που απαντάνε σε όλα: “πρέπει να φύγει η τρόικα” χωρίς την παραμικρή αντιπρόταση; Ή μήπως αυτοί που λένε πως για όλα φταίει η παράνομη μετανάστευση;
Βέβαια μπορούμε να συνεχίσουμε με μια στείρα αντιπαράθεση απόψεων σχετικά με το πόσοι Δ.Υ. πρέπει να φύγουν, πόσα χαράτσια θα πρέπει να πληρώνουμε και αν θα πρέπει να πληρώνουμε…όσο κάποιοι βγάζουν χρήματα στην πλάτη μας. Ακούγεται πολύ λογικό.
Δεν ξερω αν το εχεις καταλαβει αλλα εχουμε ενα εκατομμυριο ανεργους. Σε ρωτω λοιπον; Να τους προσλαβουμε στο δημοσιο;
Υ.Γ: δεν εδωσα καμμια λυση. Αυτονοητο ειναι οτι απολυεις τους υπαλληλους που δεν μπορεις να πληρωσεις.
Η μείωση του αριθμού των ΔΥ δεν πρόκειται να λύσει κάποιο πρόβλημα άμεσα!Όμως εφόσον θεωρητικά προσπαθείς να κάνεις ένα restart είναι αναπόφευκτο κακό ή καλό…ανάλογα πως θα το χειριστείς!
Κοίτα, θεωρώ λίγο χαζό που οι περισσότεροι στην Ελλάδα μιλάνε δίχως να γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάνε. Εννοώ ότι αν δεν έχεις μια γενική εικόνα για το πως λειτουργεί ένα κράτος, δε μπορεί να έχεις και απόλυτη άποψη λέγοντας “η Ελλάδα θα σωθεί αν κάνουν αυτό, εκείνο κλπ”. Δε μπορώ να δώσω εγώ τη λύση, δεν έχω τις γνώσεις να το κάνω.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν κάποια προφανή πράγματα.
-
Εδώ είναι Ελλάδα (ρε). Αυτό ξέρεις τι σημαίνει; Ότι έτσι και καταργηθεί η μονιμότητα στο Δημόσιο, κάθε που έχει εκλογές θα γίνεται της ψωλής το πανηγύρι. Δεν θα ζητάνε ψήφο για να σε διορίσουν, παρτούζα με τη γυναίκα σου θα ζητάνε. Θα μου πεις ότι πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες. Αυτό δεν γίνεται όμως έτσι σε μία μέρα ούτε η κρίση φαίνεται ικανή να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του κόσμου αλλά κυρίως όσων κυβερνούν. Μιλάμε για λογικές ποτισμένες από το 1829 στη νοοτροπία μας, αυτά αλλάζουν γρήγορα μόνο αν έχεις πτώχευση ή πόλεμο. Με πραγματικό restart δηλαδή.
-
Καλώς ή κακώς, κακώς δηλαδή κάποιες (πολλές) χιλιάδες ανθρώπων απασχολούνται στο Δημόσιο. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως δεν βγάζουν το χρήμα Ελβετία, Λιχτενστάιν κλπ. Δε μιλάω για εξεζητημένες περιπτώσεις, μιλάω για τον απλό ΔΥ της διπλανής πόρτας που ξέρω γω άντε να χει κάνει καμιά κουτσουκέλα της πλάκας. Ε αν αυτοί οι τύποι μείνουν χωρίς δουλειά και κυρίως έτσι ξαφνικά η όποια Ελληνική οικονομία του σήμερα, έχει τελειώσει.
-
Το Σύνταγμα της Ελλάδας (ναι αυτό το βρακολάστιχο) προστατεύει την οικογένεια και το θεσμό της. Μία σημαντική παράμετρος προστασίας της οικογένειας είναι η εργασία. Δε μπορεί άνθρωπο στα 40φεύγα με παιδιά να του λες “δε συμφέρεις έφυγες”. Το ότι αυτό γίνεται στον ιδιωτικό τομέα είναι άσχετο, κατακριτέο κλπ.
Άρα λοιπόν με βάση τα παραπάνω, η “λύση” που εγώ προτείνω είναι ένας παραγωγικός δημόσιος τομέας που θα επιτευχθεί με αξιολόγηση των υπαλλήλων και με [U]σοβαρούς[/U] ανθρώπους να εποπτεύουν (αυτοί όντως δεν πρέπει να είναι μόνιμοι στο πόστο αυτό). Όχι με λαμόγια που λένε στους υπαλλήλους “πάρτε και για το σπίτι οινόπνευμα” για να εκμεταλλευτούν τις μίζες από τις προμήθειες σε ένα νοσοκομείο πχ. Σαφώς πιο πραγματοποιήσιμη εκδοχή θαρρώ.
ΥΓ: Και έλεος ας μη φτάνουμε στο σημείο να αγιοποιούμε τον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι όλοι υπάλληλοι εκεί, είναι και ελεύθεροι επαγγελματίες που κλέβουν, προσλαμβάνουν παράνομα κλπ. Αρα λοιπόν ας προσπαθήσουμε να δούμε την κατάσταση συνολικά και όχι ο καθένας από το μετερίζι του.
Συμφωνώ στα υπόλοιπα αλλά στο παρακάτω έχω μια ένσταση…
Αυτό θα μπορούσε να ισχύει για μια νορμάλ κατάσταση…όχι για μια κοινωνία που έχει φθάσει στο ΑΜΗΝ!Είναι κάτα κάποιο τρόπο επιλεκτική ευαισθησία…να μην πειράξουμε τον 40χρονο με τα παιδάκια …αλλά να μειώσουμε στο 1/5 το μηνιάτικο των συνταξιούχων…να ξεσκίσουμε όλο τον κόσμο στην φορολογία με αποτέλεσμα την ύφεση και το χάσιμο της δουλειάς από πολύ περισσότερα άτομα…για να μπορούν να πληρώνονται όλοι οι ΔΥ!Που στην τελική ξέρουμε καλά πως έχουνε μπει πολλοί από αυτούς στο δημόσιο και πόσο χρειάζονται για την λειτουργία του κράτους!Αν θέλεις λοιπόν μια πραγματική επανεκκίνηση θα πρέπει να αγγίξεις και τον συγκεκριμένο χώρο γιατί σε λίγο οι ΔΥ θα είναι περισσότεροι από τους ΙΥ όπως πάνε τα πράγματα…απλά θα πρέπει να βρούνε έναν τροπο να το κάνουνε όσο πιο αναίμακτα γίνεται και όχι βέβαια ξεκινώντας από τον 40άρη οικογενειάρχη!
- Κρίνοντας από τις απαντήσεις του, οι συμφορουμίτες μας έκριναν αμφότερους. Ποιός είπε άλλωστε ότι μονιμότητα σημαίνει και ασυλία από διοικητικά ή νομικά παραπτώματα;
- Φαντάζομαι ότι Δανία, Σουηδία και Φινλανδία με ποσοστά απασχόλησης στο δημόσιο μεγαλύτερα από τα ελληνικά είναι τίγκα στη διαφθορά, ε;
- Και ποια είναι η τιμωρία για το παράπτωμα του δ.υ;
- ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΟΙ οι υπάλληλοι σε αυτές τις χώρες. ΑΞΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ. Ελληνικά γράφω
- κανείς δεν αγιοποίησε τον ιδιωτικό τομέα. Λαμόγια (εργοδότες) υπάρχουν παντού οι οποίοι ζημιώνουν και το κράτος και τους υπαλλήλους τους. Απλά αν ο κάθε ελεγκτικός μηχανισμός κάνει σωστά τη δουλειά του θα μπορούσαν υποθετικά να τους τσιμπήσουνε και να τους πηδήξουνε. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα (ρε), ας ξεκινήσουμε με το πιο απλό πράγμα που νομοθετήθηκε αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ και θα καταλάβεις πως συζητάμε για πράγματα τα οποία δύσκολα θα γίνουν αν δεν υπάρξει ευρεία κοινωνική συναίνεση. Μιλάω για την απαγόρευση του καπνίσματος (είμαι καπνιστής).
- όταν ψηφίστηκε ο νόμος Βενιζέλου (του παλιού ε) περί μονιμότητας μπορεί να πέθαινε κάποιος 2 στενά κάτω από το σπίτι σου και να μην το μάθαινες ποτέ. Τι εννοώ…με την ενημέρωση που υπάρχει στις μέρες μας είναι δύσκολο να παρατηρηθούν τέτοιου είδους πρακτικές. (νομίζω)
- Για αυτό που λες αν πρέπει ή δεν πρέπει κάποιος να απολύεται αναπαράγω την φράση κραμπσοντυ: "Αυτονοητο ειναι οτι απολυεις τους υπαλληλους που δεν μπορεις να πληρωσεις."
3.Είπες την ΜΕΓΑΛΗ αλήθεια. Ένα από τα πράγματα στα οποία χωλαίνει το δημόσιο είναι η έλλειψη ελέγχου και αξιοκρατίας. Αν μπορέσουν να βάλουν εξωτερικά αδιάβλητα ελεγκτικά όργανα τα οποία θα κάνουν καλά τη δουλειά τους νομίζω πως και το δημόσιο θα πάψει να είναι το αντικείμενο του πόθου για εκατομμύρια ανθρώπους οι οποίοι ονειρεύονται να μπούνε και να βολευτούνε. (ίσως βέβαια να έχει αρχίσει ήδη να γίνεται κάτι τέτοιο αν αναλογιστούμε τις περικοπές και την αβεβαιότητα που επικρατεί)
Αν συγκεντρωθούν κάπου όλες οι απόψεις δεν μπορεί ? κάτι θετικό θα βγει. Αλλά είπαμε ο καθένας σε αυτή τη χώρα θέλει να γίνει αυτό που πιστεύει αυτός και μόνο. Κάθε άλλη άποψη απορρίπτεται ως μη αξιόπιστη. Ας αλλάξουμε νοοτροπία πρώτα και μετά βλέπουμε ?
Μία παρατήρηση μόνο:
Μην συγκρίνετε το ελληνικό δημόσιο με το δημόσιο της Δανίας, της Σουηδίας και άλλων χωρών. Το ότι τέσσερα-πέντε νούμερα μοιάζουν όμοια δεν μας κάνει ίδιους. Το δημόσιο σε αυτές τις χώρες απασχολεί τόσο κόσμο, αλλά προσφέρει και τις διπλάσιες υπηρεσίες στους πολίτες. Στην Ελλάδα του 2012 οι γραμματείες στα δικαστήρια, οι πολεοδομίες, οι εφορίες και τα νοσοκομεία δεν χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Αυτό στο οποίο η Ελλάδα χρειάζεται 1000 άτομα, στις άλλες χώρες το κάνουν με 500. Οι υπόλοιποι 500 προσφέρουν στις εκεί κοινωνίες υπηρεσίες που ο Έλληνας δεν μπορεί καν να φανταστεί.
Επίσης, είναι τελείως διαφορετικές οι νοοτροπίες και οι κουλτούρες αυτών των λαών. Δεν έχει νόημα να συγκρίνεις έτσι απλά μεγέθη όπως “διαφθορά” και “αριθμός δημοσίων υπαλλήλων” δίχως να λάβεις υπόψην σου το το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν. Άσε που είμαι βέβαιος πως το ratio “δημόσιοι υπάλληλοι/πληθυσμός” είναι όμορφο νούμερο και σε πολλές τριτοκοσμικές χώρες.
Καλώς ή κακώς, αν η Ελλάδα θέλει να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής αγοράς θα πρέπει να αλλάξει πολλά πράγματα κι ένα από αυτά είναι η μονιμότητα στο δημόσιο. Όπως θα έλεγαν και οι μαθηματικοί, οι αγορές είναι πρόβλημα ελλειπτικό. Μία αλλαγή σε ένα σημείο, αλλάζει τα πάντα παντού. Δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε ανεξάρτητοι και ακολουθούμε τον δρόμο μας. Για αυτούς τους λόγους χρειάζεται ευελιξία παντού και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα με την μονιμότητα.
Θα πρέπει να γίνει αναδιανομή του εργατικού δυναμικού εντός του δημοσίου και να δούμε τι θα κάνουμε με όσους περισσεύουν. Ούτε βάρβαροι θα πρέπει να γίνουμε, καταδικάζοντας 50χρονους στην φτώχεια αλλά ούτε κι αυτόχειρες, καταδικάζοντας εκατομμύρια κόσμου στην φτώχεια. Καλώς ή κακώς τέλεια λύση δεν υπάρχει. Όπως λέει και ο chinaski όμως, μία λύση θα πρέπει να δοθεί. Και μόλις το δημόσιο βρει χώρο για να αναπνεύσει μπορεί να συνεχίσει με νέες προσλήψεις για να προσφέρει και στους Έλληνες υπηρεσίες που στο εξωτερικό θεωρούνται δεδομένες.
Μπορεί κάποιος να μου πει πόσο “επιβαρύνει” το “χρέος” της Ελλάδας η μισθοδοσία των “περισσευούμενων” δημοσίων υπαλλήλων;
Δεν συμφωνείς ότι έστω και ένα ευρώ να κοστίζει ο περισσευόμενος είναι πολύ; Αφού έχουμε καταλήξει ότι είναι περισευόμενος. Δηλαδεί κάθεται και πληρώνεται χωρίς να παράγει. Καταλαβαίνω ότι θες να πεις ότι αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα. Και συμφωνώ. Χρειάζονται πολλά να γίνουν. Χρειάζεται όμως και αυτό. Δεν πρέπει να πληρώνουμε ανθρώπους που κάθονται πέρα γιατί είναι προφανώς ασύμφορο οικονομικά αλλά και για λόγους ηθικής προς το ενα εκατομμύριο ανέργων μας.