2 κουβέντες -μια σεντονάρα δηλαδή 
- για την, πιθανότατα αγαπημένη μου σειρά φέτος, το The Sandman, καθώς περίμενα αρκετά να κοπάσει ο αρχικός ενθουσιασμός μέσα μου και να το δω πιο ψύχραιμα:
Αρχικά, το πρώτο πράγμα που με κέρδισε στην σειρά, δεν ήταν ούτε οι ερμηνείες, ούτε το οπτικό κομμάτι και η αισθητική της, ούτε η μουσική, ούτε το pacing ή η σκηνοθεσία της: ήταν το πόσο σωστά -όχι πετυχημένα ή πιστά, σωστά- θεωρώ ότι έγινε η διαδικασία του adaptation, από το χαρτί στην οθόνη:
Άφησε έξω θεματικές και κομμάτια της κεντρικής ιστορίας, τα οποία θεώρησε ότι θα αποτελούσαν αφηγηματικό ‘‘βαρίδι’’ για την εξέλιξη του σεναρίου σε ένα τηλεοπτικό format (τις DC universe αναφορές πχ ή κάποιες θεματικές του 24/7 και τα αρχικά κίνητρα του πρωταγωνιστή -που άλλαξαν ελαφρώς εδώ- , τα οποία δεν θα ‘‘έδεναν’’ απόλυτα με αυτό ήταν η σειρά σε εκείνο το χρονικό σημείο), έκανε καίριες αλλαγές εδώ και εκεί -όπου έκρινε- οι οποίες χρειαζόταν για να προσαρμοστεί αρχικά στην οθόνη και κατά δεύτερο λόγο, να ανανεωθεί τρόπο τινά η μυθολογία της ιστορίας (χωρίς όμως να χάνει την ταυτότητά ή τον χαρακτήρα της), ενώ τέλος πέρασε ένα χεράκι τις βασικές προβληματικές του πυρήνα της ιστορίας, ώστε αυτές να αντανακλούν πλέον στον 21ο αιώνα και στον κόσμο όπως έχει πλέον διαμορφωθεί, από τα τέλη των 80ς.
Και πιστεύω ότι όλες οι παρεμβάσεις του Gaiman στο δικό του υλικό, πέτυχαν σχεδόν στο 100% τους!
Όταν πχ το lgbt στοιχείο της σειράς το 1989, την ανήγαγε αυτομάτως σε ένα πρωτοποριακό έργο 30 χρόνια μπροστά από την εποχή του, ήρθε σήμερα και αυτή τη κληρονομιά την έκανε κανονονικότητα με εντελώς οργανικό τρόπο, μακριά από άκομψες παρεμβάσεις που συνήθως βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, οι οποίες συχνά έχουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Τα gender swap ήταν απολύτως πετυχημένα και ενώ πάντα ήθελα να δω πχ τον John Constantine παρέα με τον Μορφέα επί οθόνης, η Jenna Coleman πέτυχε μια τόσο ωραία χημεία με τον Sturridge που δεν μπορώ να πω ότι σκέφτηκα καθόλου εκείνη την στιγμή τον μακρινό τηλεοπτικό απόγονό της (οκ και πλην του γεγονότος ότι λόγω πνευματικών δικαιωμάτων, ο John ήταν unavailable). Τα ίδια και με την Lucienne, η χημεία της με τον Sturridge και η δυναμική που απέκτησαν, δεν με άφησε να αναλογιστώ καθόλου την αρσενική της version.
Με τον απόλυτα ελεγχόμενο adaptation που έκανε ο ίδιος ο Gaiman στο έργο του, νιώθω σαν να το έφερε στο σήμερα με τον κατάλληλο τρόπο, ενώ παράλληλα διατήρησε την ψυχή του δημιουργήματός του.
Το Sandman έχει γραφτεί με τέτοιο τρόπο και χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες αφηγηματικές τεχνικές και εργαλεία, όπου το μοναδικό format που θα μπορούσε να το ‘‘σηκώσει’’ εκείνη την εποχή, ήταν προφανώς και αυτό για το οποίο προορίστηκε εξ’ αρχής. Νομίζω ότι το κόψε-ράψε του Gaiman, ήταν αυτό ακριβώς που σήκωνε το εν λόγω comic για να τύχει μιας αξιοπρεπής μεταφοράς σε ένα άλλο format, έχοντας όμως και την δημιουργική ελευθερία να γίνει αυτό το ‘‘κάτι διαφορετικό’’ που ‘‘απαιτεί’’ και ένα tv adaptation, ώστε να μην καταντήσει μια στείρα και ψυχρή page to page μεταφορά.
Στο κομμάτι των επεισοδίων, νομίζω τα πρώτα 4 έκαναν ιδανικό -αν και λίγο ‘‘άγαρμπο’’ σε στιγμές- ξεκίνημα, για να σε βάλουν στο σύμπαν της σειράς και να σε γνωρίσουν με τους κεντρικούς χαρακτήρες.
Το 5ο και 6ο όμως ήταν υποδειγματική τηλεόραση, επιπέδου που λίγες σειρές προσωπικά θεωρώ ότι φτάνουν. Νομίζω από τις καλύτερες 2 ώρες των τελευταίων πολλών ετών, θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το κάθε ένα και το πόσο -ενώ ζούμε σε μια εποχή που η τηλεόραση δεν έχει όρια- αυτά τα 2 επεισόδια μου αναζωογόνησαν το μέσο στα μάτια μου.
Στη συνέχεια, το arc του Dollhouse, το οποίο δεν είναι και από τα αγαπημένα μου στα comic, έριξε λίγο το ρυθμό -ήταν πολύ δύσκολο μετά το επίπεδο των 5 και 6 να ακολουθήσει κάτι τόσο μεγαλειώδες-, έδωσε όμως ένταση προς το φινάλε και overall σαν arc, μου θύμισε -καλά, όλη η σειρά αλλά anyway- παλιό καλό Doctor Who (στην γενικότερη λογική του), τύπου Empty Child/Doctor Dances κτλ (γενικά έβγαζε μια ακριβή BBCίλα η σειρά, αποτέλεσμα σίγουρα της Βρετανίλας του cast και του ίδιου του δημιουργού της)
Ερμηνευτικά, στους κεντρικούς χαρακτήρες, η σειρά άγγιξε το τέλειο κατ’ εμέ, καθώς το casting του Sturridge ήταν άψογο -δεν το περίμενα-, η Batiste πήρε τον ρόλο της Death σπίτι της, Alexander Park και Holbrook τα ίδια, ενώ ένα τόνο κάτω ήταν ελάχιστα η κοπελίτσα που έπαιζε την Rose -αν και πιτσιρίκι βέβαια, δεν με έβγαλε ποτέ off όμως. Ένα αναγκαστικό shout-out στον David Thewlis, που μάσησε το σκηνικό στο 24/7 και έκανε το τέλειο πέρασμα σε ένα από τα πιο απαιτητικά και extreme σενάρια που έχει βγάλει ποτέ η 9η Τέχνη.
Να πω το κρίμα μου, ήταν πολύ καλή η κοπέλα από το GoT -που ξεχνάω το όνομά της- στον ρόλο του Lucifer, όμως όταν το comic αντίστοιχό της ήταν ο Bowie, δύσκολα θα μπορούσα εξαρχής να την δεχτώ 100%. Ήταν πολύ καλή, ίσως θα προτιμούσα κάποια περισσότερο ανδρόγυνη φιγούρα όμως. Τουλάχιστον πέρασε θεωρώ επιτυχημένα και σε μεγάλο βαθμό, το στοιχείο του Έκπτωτου Αγγέλου που είχε ο Lucifer στο χαρτί και όχι απλά ένα random generic διαβολικό προφίλ…
Μουσική, δεν είχα παράπονο, εξαιρετικό το main theme της σειράς, σε επίπεδο παραγωγής έπεσαν λεφτά και αυτό δεν κρύφτηκε (ειδικά στη σκηνοθεσία, υπήρχαν στιγμές που ήταν καθαρά κινηματογραφικές και όχι τηλεοπτικές, πρωτόγνωρο στοιχείο για παραγωγή Netflix - η Warner να είναι καλά.)
Σε λίγο πιο mixed σχόλια τώρα:
H σειρά είχε ένα ύφος στο χαρτί, το οποίο ‘‘νέρωσε’’ αρκετά για την τηλεοπτική της μεταφορά, δη αυτό του τρόμου. Ξεκινούσε σαν ένα αμιγώς horror σκοτεινό παραμύθι, πριν αγκαλιάσει πλήρως το fantasy επικό μυθολογικό της στοιχείο και μείνει σε αυτό -κατά κύριο λόγο. Στο tv adaptation της, σαν να έκανε λίγο skip αυτό το αρχικό κομμάτι.
Όχι ότι το βρήκα κακό -ούτε είχα απαίτηση να δω την ίδια σειρά που διάβαζα μικρότερος-, αλλά ειδικά στα πρώτα επεισόδια, νομίζω ότι το horror στοιχείο, σαν να το ‘‘ζητούσε’’ παραπάνω και η ίδια η σειρά -και με κάποιο τρόπο οι δημιουργοί της να το έδιναν με το σταγονόμετρο.
Αναγκαστικά αρκετά σημεία της σειράς, βγήκαν λίγο ‘‘στο τρέξιμο’’, ενώ άλλα μπήκαν λίγο εμβόλιμα και ίσως όχι τόσο οργανικά μέσα στη πλοκή -όπως πχ ο Corinthian που μοιραία έπρεπε να εμφανιστεί με το καλημέρα για να μην σκάσει από το πουθενά στα 4 τελευταία, ο οποίος αν και άψογος σαν μεταφορά, φαινόταν ότι δεν ήταν η ώρα του ακόμη για να εμφανιστεί.
Εικαστικά βρήκα την σειρά όμορφη, γαρ λίγο γυαλισμένη παραπάνω όμως, φυσικό επακόλουθο και πιθανότατα αναγκαίο ‘‘κακό’’ του ότι η σειρά έπρεπε να κάνει νούμερα και να πιάσει το ευρύ κοινό. Χάθηκαν ευκαιρίες ναι -το παλάτι πχ του Lucifer που ήταν ένα γκροτέσκο πράγμα φτιαγμένο από σάρκες και ότι ανιαρό μπορεί κανείς να φανταστεί-, η σειρά έδειξε ότι μπορούσε να το τραβήξει λίγο παραπάνω, όμως και πάλι, δεδομένων των συνθηκών, ήταν μια όμορφη σειρά με αρκετές ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες πινελιές και στο εικαστικό της μέρος -πχ την σκηνή με τις Μοίρες, την απέδωσαν εξαιρετικά.
Σε ρυθμό κτλ, ικανοποιητικό το βρήκα, είχε τις στιγμές που έπρεπε να πατήσει φρένο και άλλες που έτρεχε πολύ, όμως χωρίς να είναι άψογο, νομίζω ήταν επαρκές για το γενικότερο ύφος της σειράς.
Γενικά όμως, τεράστιο θετικό πρόσημο για εμένα, φανταστική σειρά φαντασίας και εξαιρετική διασκευή, μου θύμισε τηλεόραση άλλων δεκαετιών, μακριά από συγκεκριμένα φορμάτ και νόρμες, όπως και -το προφανές- παλιό καλό ορθόδοξο Doctor Who -σε γενικότερη αντίληψη και νοοτροπία, όχι ότι έχει στον πυρήνα της η σειρά καμία σχέση με τις περιπέτειες του αγαπημένου Time Lord-.
Θα μπορούσε να ήταν περισσότερο σύνθετο ή πολύπλοκο; Εννοείται. Θα μπορούσε να γίνει καλύτερο όμως overall; Δεδομένων των συνθηκών και της εποχής μας, δύσκολο. Μιλάμε πάντα και για ένα un-filmable comic στο πυρήνα του.
Γουστάρω Gaiman που το έτρεξε ο ίδιος προσωπικά μέχρι τέλους και υπερασπίστηκε τις επιλογές που επέβαλλε ο ίδιος στο δημιούργημά του, γουστάρω που έριξε και λίγο ξιδάκι στους απανταχού σεξιστές/ρατσιστές όπως και τότε στα τέλη των 80ς, γουστάρω που έσκασε δωράκι μέσα Αυγούστου το 11ο τρο-με-ρο επεισόδιο για τους φανς, αγωνιώ αν θα πάρει το πράσινο φως για 2η σεζόν.
Πήγε σε νούμερα πολύ καλύτερα από όσο περίμεναν και θα είναι τεράστιο κρίμα αν το Netflix σκάσει cancel και εδώ, αφήνοντας κάτι Witchers κτλ που επισκιάστηκαν σε νούμερα κατά πολύ από το Sandman, να συνεχίζουν… βέβαια το budget του Sandman είναι ένα θέμα -φαίνεται ότι η Warner, της οποίας το logo ανοίγει τη σειρά, έριξε επίσης πολλά λεφτά σαν συμπαραγωγός, συν αρκετή τεχνογνωσία- αλλά στη χειρότερη, τα πήγε τόσο περίφημα, όσο χρειάστηκε για να το αγοράσει μια άλλη πλατφόρμα, αν τελικά το Netflix δεν το προχωρήσει…
Αυτά, Sandman uber alles, ανυπομονώ re-watch τον χειμώνα, όπως του αξίζει + ανανέωση για 2η σεζόν, καθώς για εμένα προσωπικά, που γνωρίζω και το comic, τώρα είναι που ξεκινάει το καλό μέρος…
