Όντας μεγάλος οπαδός του horror, έχω χάσει το μέτρημα ταινιών και σειρών που έχω δει πάνω στο είδος.Όσα περισσότερα βλέπεις τόσο λιγότερο σε επηρεάζουν.Και αν πλέον ταινίες με φαντάσματα-πνεύματα και jump scares δύσκολα θα πουν πολλά πράγματα αφού κυρίως ακολουθούν την (πετυχημένη αρχικά) συνταγή των Insidious-Conjuring franchises, υπάρχουν από την άλλη πιο down to earth προσπάθειες που μπορούν να σε ταρακουνήσουν γερά.
Το τελευταίο για εμένα ήταν το αριστουργηματικό Midsommar του Ari Aster, με τον ωμό ρεαλισμό του και την λιτή αλλά πολύ γραφική βία, τα σχόλια πάνω στις δυσλειτουργικές ερωτικές σχέσεις, την αυτοκτονία και λοιπά άλλα υπαρκτά προβλήματα, που πραγματικά με φρίκαρε και με έκανε να το σκέφτομαι για μέρες (και κυρίως νύχτες!!).Δοσμένα όλα τα παραπάνω σε ένα φουλ φωτεινό παγανιστικό σκηνικό.
Μέχρι που ήρθε και ο Τζέφρι ο Ντάμερ.Αληθινή ιστορία λέει.Εδώ και αν μιλάμε για ρεαλισμό!! Το όνομα είναι ακουστό γενικά, και ο τύπος είναι μέλος της χρυσής τριάδας των Αμερικανών serial killers, μαζί με Τεντ Μπάντι, και φυσικά τον κλόουν δολοφόνο Gacy.Παρένθεση εδώ.Οι Αμερικανοί γενικά νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου, και όντως τους φρίκαραν οι 3 αυτοί, κυρίως γιατί ήταν καθημερινοί ‘υπεράνω υποψίας’ άνθρωποι, αλλά όποιον τον ελκύουν οι πραγματικές ιστορίες τέτοιου είδους, ας τσεκάρει και κάτι τύπους στην Λατινική Αμερική…Φρίκη.
Τέλος πάντων η σειρά ακολουθεί σχεδόν κατά γράμμα τα όσα βγήκαν τότε σε ειδήσεις και εφημερίδες, καταθέσεις αστυνομίας και θυμάτων, μάρτυρες, συνεντεύξεις των ίδιων των εμπλεκομένων (δηλαδή του Νταμερόσογου).Επειδή ακριβώς τα όσα έγιναν τότε είναι σχετικά γνωστά, οι σεναριογράφοι φέρονται έξυπνα, και μπλέκουν χρονικά τα επεισόδια, ώστε να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον ακόμα και για εμάς τους κρίπουλες που τα ξέραμε.Επίσης δίνουν σωστό βάρος στους γύρω γύρω, με αρκετά μεγάλο κομμάτι ενός επεισοδίου να αφιερώνεται στην περσόνα του κωφάλαλου θύματος.Τέλος, αποφεύγουν την παγίδα του ανούσιου gore, εδώ άλλωστε ο στόχος είναι η σκέψη και το μυαλό, όχι η εικόνα.
Όχι ότι λείπουν κάποιες φρικιαστικές τέτοιες, αλλά το κυριαρχικό κομμάτι τρόμου (για εμένα), είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ της υπόθεσης.Ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας πως φτάνει το μυαλό του να κάνει ότι έκανε.Η δυσλειτουργική οικογένεια.Τα δίχως στοργή παιδικά χρόνια.Ο ρατσισμός.Η προκατάληψη της αστυνομίας.Εάν γινόντουσαν αυτά σε ‘πλούσια’ γειτονιά θα είχε ‘φάει’ έναν, όχι 17.Η απόρριψη και οι τρόποι αντιμετώπισης της.Η κατάθλιψη και τα όρια της ψυχικής ασθένειας.Που ξέρεις τι είναι ο διπλανός σου? Στην Ελλάδα δεν έχουμε Ντάμερ αλλά τα τραβηγμένα σκηνικά πολλαπλασιάζονται με μεγάλο ρυθμό μετά την οικονομική και κοινωνική κρίση.Όλα αυτά εμένα με τρομάζουν κιας μην πετάγεται κανένα τέρας από τα σκοτάδια.Μπορεί να είναι στο φως και απλά να μην το έχεις καταλάβει.
Για την ερμηνεία του Evan Peters, δεν υπάρχουν λόγια, είναι οσκαρικού επιπέδου.Προφανώς ο τύπος έδωσε μεγάλη βάση στις συνεντεύξεις του Ντάμερ και πραγματικά μπήκε στο πετσί του για όλη τη διάρκεια.Εξαιρετική και η τραγικότητα του πατέρα, και οι β ρόλοι.Άψογη η σκηνοθεσία που δίνει να καταλάβεις την μικροαστική σαπίλα που άφησε (ή και προκάλεσε ίσως) όλα τα παραπάνω.Σούπερ και απόλυτα κατάλληλη,η μουσική.
Άντε να δούμε τι θα βγάλει ο Flanagan τώρα.Ψηλά ο πήχης.
ΥΓ Μόνο γέλιο για το controversy…
