Έχοντας δει το πρώτο επεισόδιο One Piece χθες το βράδυ, μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος, σύμφωνα πάντα με τα δεδομένα. Είναι όντως νετφλιξιλα, αλλά τα cartoony και σουρεαλ στοιχεία του ιδιαίτερου setting του αποτυπώνονται μια χαρά σε live action πλαίσιο χωρίς να ξενίζουν, οι ηθοποιοί ως επι το πλειστον ταιριαστοί και η παραγωγή φαίνεται προσεγμένη και φαίνεται οτι έπεσε χρήμα.
Τα σαλιγκάρια (Den Den Mushi) πάρα πολύ καλά πρακτικά εφφέ, η ιδιότητα του Luffy δεν φανηκε περίεργη οπτικά προς το παρόν αλλά μια χαρά, που οκ, είναι make or break κατάσταση, οπότε επιτυχές αποτέλεσμα σίγουρα.
Δράση/χορογραφίες εξαιρετικά! Φανηκε από τα τρειλερ οτι θα είναι από τα δυνατά σημεια του adaptation. O Mackenyu ειδικά ως Zoro θα είναι σίγουρα το highlight συνολικά, καθώς έδειξε από τις ταινίες του Rurouni Kenshin (οι καλύτερες live action adaptations του χώρου εύκολα προς το παρόν) οτι είναι τρομερός στις μάχες με σπαθιά. Και πάλι, άψογες χορογραφίες μάχης, έστω και με ένα επεισόδιο είμαι ενθουσιασμένος σε αυτό τον τομέα.
Είμαι περίεργος να δω αντιδράσεις από άσχετους με το υλικό και εδώ, προς το παρόν μόνο θετικά σχόλια διαβάζω. @Storm τσέκαρε, πιστεύω πως θα περάσεις καλά, πρόκειται για πολύ αγαπητή fantasy ιστορία. Καλά το lore είναι πολύ πλούσιο, αν το διαχειριστούν σωστά θα κολλήσει (ακόμα περισσότερος) κόσμος.
Βραδάκι θα ξαναβάλω, ελπίζω key moments (Arlong Park/Nami, Baratie/Zoro vs Mihawk) να αποδοθούν ωραία…
Να έρθω κι εγώ με τη σειρά μου να χειροκροτήσω το The Bear.
Όταν πρωτοδιάβασα την IMDB περιγραφή “A young chef from the fine dining world returns to Chicago to run his family’s sandwich shop.”, λέω πόσο ενδιαφέρον να είναι ένα τόσο κλισέ σενάριο; ΦΑΠ. Πως γίνεται με τόσο απλά υλικά να κάνεις κάτι τόσο τέλειο;
Είναι μια δραματική σειρά, που η σκηνοθεσία του είναι πιο εντυπωσιακή από το Dune, το Avengers και το Oppenheimer μαζί.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι απίστευτες, δεν σποϊλάρω, αλλά πόνεσε η καρδιά μου με συγκεκριμένα γεγονότα, ειδικά στην 2η σεζόν.
Πλοκή λίγο τρελή και σε σημεία μη ρεαλιστική, αλλά είναι καλώς εννοούμενη τρέλα, τρέλα τύπου Breaking Bad και Better Call Saul θα έλεγα. Εάν ήθελα ρεαλισμό, θα έβαζα να δω ντοκιμαντέρ.
Θεματικά μου άρεσαν επίσης όλα. Η ουρμπανίλα του Σικάγο, οι δυσκολίες των απλών, καθημερινών ανθρώπων, ο εφιάλτης που (όντως) είναι οι επαγγελματικές κουζίνες, το ταξίδι που κάνουν πολλοί άνθρωποι χωρίς εκπαίδευση/ειδίκευση για να βελτιωθούν, η θέση που έχουν ακόμα και οι κάπως προβληματικοί καλοί άνθρωποι στον κόσμο, οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις. Αυτό το τελευταίο με χτύπησε ίσως λίγο παραπάνω, γιατί πρόσφατα έχασα μία κοντινή συγγενή μου, που όμως, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, η απώλειά της ήταν λύτρωση για όλους μας στην ευρύτερη οικογένεια (ειδικά για τα παιδιά της), δυστυχώς μπορώ να θυμηθώ σκηνικά εφάμιλλα με της σειράς που προκάλεσε αυτή η συγγενής.
Πάρε μια μεγάλη φριτέζα, μεγάλη-μεγάλη σαν τον ήχο του St. Anger. Μετά πάρε μια τηλεόραση, ιδανικά παλιά ξες από εκείνες με πάχος μισό μέτρο, και ριξτην μες στην φριτέζα. Μην ανοίξεις απορροφητηρα. Άσε την τηλεόραση να τηγανιστεί, και σκύψε από πάνω και πάρε μια βαθιά ανάσα, μπας και πάρεις λίγο μυρωδιά από τηλεόραση. Μετά ξαναβάλε το Better Call Saul και έλα να το συζητήσουμε.
Τέλος το One Piece το ΣΚ, γενικά πάρα πολύ καλή δουλειά και κυρίως με πολύ αγάπη από τους συντελεστές για αυτό που θέλησαν να φτιάξουν -σε τέτοιο βαθμό που προσωπικά, όλα τα προβλήματα της σειράς (τα οποία έχω αναφέρει και παραπάνω συν μερικά ακόμα που διέκρινα στη πορεία) τα έκανα στην άκρη και απόλαυσα όσο πιο geeky και αυθόρμητα μπόρεσα τη σειρά.
Τεράστιο fun value, νομίζω είναι ότι πιο κοντά έχω δει εδώ και πολύ καιρό σε τηλεοπτική σειρά που πιάνει 100% το συναίσθημα “Κυριακή πρωί και cartoons σε tv”. Είχε εξαιρετικό ρυθμό -δεν βαρέθηκα λεπτό- φοβερά sets και σκηνικά, όλα handmade και με παραδοσιακό τρόπο κατασκευασμένα (εντελώς Terry Gilliam vibes παντού), φοβερό make-up (πόσο χαίρομαι γενικά να βλέπω prosthetics κτλ σε σειρές/ταινίες και όχι cgi), πολύ καλές χορογραφίες μαχών + σκηνοθεσία αυτών που σου έδινε όλη τη δράση στο πιάτο widescreen και όχι με αμήχανα close ups στα πρόσωπα. Τέλος, καλό σενάριο που δούλευε full προς την κατεύθυνση του cartoon που ανέφερα παραπάνω.
Το One Piece σαν ιστορία τρέχει μόνο του, δεν θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση όπως πχ το Cowboy Bebop, γιατί είναι φτιαγμένο με τα πιο πιασάρικα και fun υλικά για να περάσει κάποιος καλά χωρίς να σκοτίζεται ιδιαίτερα. Αυτό το κατάφεραν σε πολύ μεγάλο βαθμό και μπράβο τους. Μπράβο που δεν φοβήθηκαν την παλαβή φύση του anime/manga αλλά το αγκάλιασαν σε κάθε του υπερβολή και εξτραβαγκάνζα (και παιδικότητα βέβαια, τόσο υφολογικά όσο και σεναριακά, όσο όμως και σε επίπεδο γενικότερης κατασκευής).
Προφανώς δεν είναι η σειρά που θα αλλάξει τον κόσμο ούτε θα αρέσει σε όλους -ούτε της λείπουν τα προβλήματα, ίσα ίσα που πάσχει από όλες μα όλες τις παθογένειες μιας μέσης Netflix σειράς-, αλλά για μεταφορά anime σε μικρή οθόνη, εγώ του το δίνω -είναι μάλλον ότι πιο κοντά έχουμε δει ως τώρα, στο να πιάσει (από τα μαλλιά) το vibe του μέσου.
Άντε season 2 τώρα - από ότι βλέπω ο κόσμος ανταποκρίθηκε ακραία θετικά και δεν πιστεύω να μας κρεμάσει το Netflix τώρα
Αν είσαι της φάσης, ξεκίνα να διαβάζεις καλύτερα το manga, ασυγκρίτως ανώτερο του anime σε κάθε επίπεδο (δεν έχει και fillers που το anime είναι σχεδόν unwatchable σε σημεία εξαιτίας τους + ο Oda είναι φοβερός storyteller, με φανταστικό “χέρι” που γίνεται ολοένα και πιο εντυπωσιακό όσο προχωράνε τα χρόνια)
Αν σου άρεσε του Netflix, το οριτζιναλ παίζει να το αγαπήσεις! Φαντάζει δύσκολο και αποτρεπτικό να πιάσεις 1000+ επεισόδια και 100+ τόμους, αλλά μιλάμε για φαινόμενο, πολύ αγαπητή fantasy ιστορία, αν σε πιάσει, τέλος, είσαι strawhat για πάντα
να δώσω και εγώ κουράγιο πάντως για τα 1000+ επεισόδια, λέγοντας ότι στις διακοπές του Αυγούστου, μέσα σε 2 βδομάδες είδα 50 επεισόδια μονοκοπανιά, χωρίς να βαρεθώ ή κουραστώ καθόλου (το είχα παρατήσει κάπου στο 400κάτι και λόγω της live action σειράς είπα να το δω από την αρχή πάλι μέχρι να βαρεθώ, ή ιδανικά να συνεχίσω από εκεί που σταμάτησα πριν κάμποσα χρόνια). Και όλα αυτά εν μέσω θάλασσας, ταξιδιών, ξενυχτιών κτλ κτλ… το anime ρέει πάρα, μα πάρα πολύ εύκολα -και για τα fillers δηλαδή, υπάρχουν και οδηγοί από πολλούς για το τι μπορεί να γίνει skip και να μην επηρεάσει σχεδόν καθόλου την εμπειρία…
Να προτείνω σε όποιον το τελειώσει από το νετφλιξ να δει το αρκ των 2 τελευταίων επεισοδίων στα επεισόδια 31-44 στο άνιμε, κάπου 4 ωρίτσες δλδ, να συγκλονιστεί, να δει πόσα σπουδαία έμειναν (αναγκαστικά) έξω και μετά είναι εύκολη η απόφαση για το αν θα συνεχίσει το άνιμε ή όχι
@Storm κατανοητό, ακόμα και ψηφιακά το διάβασμα από οθόνη δεν είναι για όλους. Πάντως όπως λένε και τα παιδιά παραπάνω, το ανιμε με guide για να σκιπαρεις τα φιλλερ επεισόδια φεύγει νεράκι. Φοβεροί voice actors (προσοχή, στα Ιαπωνικά πρέπει να τα δει όποιος ενδιαφέρεται, το αγγλικό dub είναι κακό και χαλάει το κλίμα) OST-αριστούργημα, πιάνει το adventure feeling τέλεια. Κατά την άποψη μου από Baratie και μετά είναι must να τα δεις. Σκηνές με Zoro-Mihawk και Nami-Luffy-Arlong είναι απίστευτα συναισθηματικές και κάποιες από τις χαρακτηριστικότερες κορυφές που έχει χαρίσει (που είναι πάρα πολλές, μέχρι σήμερα, 25+ χρόνια μετά, το One Piece είναι δημιουργικός οδοστρωτήρας-φαινόμενο, χωρίς καμία υπερβολή).
