Εννοείται από εκεί το ξεκίνησα, και μετά που έκοψαν τη σειρά κάπου στο 60ό επεισόδιο γιατί “είχε πολλή βία από ένα σημείο και μετά” έψαχνα τι είναι αυτά τα τορρεντς και πώς κατεβάζω 
Είχαν αλλάξει και ΟΛΑ τα ονόματα οι μαλάκες και μου πήρε λίγο να τα συνηθίσω
να πω το hot take μου, στη δεύτερη σεζόν του μπερ βαρέθηκα να ακούω τραγουδάκια και να βλέπω τους ηθοποιούς να μαγειρεύουν (ταυτόχρονα) ενώ από την άλλη έκανε βιαστικά πράγματα για να προλάβει να τα χωρέσει. επίσης κάθε επ είχε ένα πεπ ταλκ.
δεν έδωσε τον απαραίτητο χρόνο σε χαρακτήρες και σενάριο για να (μου) φανούν οργανικές οι μεταμορφώσεις και οι αντιδράσεις πώς έγινε κυριλέ ο ρίτσι πώς αφέθηκε και ξεαφέθηκε ο κάρμι , ενώ έβαζε τσεχοφ γκανς τα οποία είχαν εν τέλη μιδαμινή επίδραση στην πλοκή και στους χαρακτήρες όλη η δυσκολία να εμπιστευτεί τον καρμι η σιντει απλά για να ξερνάει απ’ έξω και να της πει ο μπαμπάς γλυκόλογα .
χαμένο ποτενσιαλ θα πω
παρόλα αυτά το 6 άριστο, και επίσης αυτή η σεζόν περιείχε μια από τις πιο σπαραχτικές στιγμές της τβ εδώ και 2-3 χρόνια (τελευταίο επ, έξω)
Είδα Midnight Mass με μια μικρή καθυστέρηση… ενός χρόνου 
Anyway συμπαθής γενικά ο Flanagan αλλά την επόμενη φορά που κάτσει να γράψει σειρά, όταν φτάσει προς το τέλος θέλω να πάει κάποιος και να του ρίξει ένα καλό κεφαλίδι, μπας και κουνηθεί ο εγκέφαλος του και παρατήσει αυτούς τους βλακώδεις φλύαρους και εντελώς ασυνάρτητους μόνολογους που δίνει στους πρωταγωνιστές του (το έκανε και στο Haunting στο τέλος το έκανε και εδώ δυστυχώς). Μπας και καταφέρει επιτέλους να γράψει ένα φινάλε της προκοπής.
Γενικά μου άρεσε, σε σημεία πάρα πολύ αλλά στο τέλος το γάμησε και ψόφησε. Πολλές ευκολίες, ΠΟΛΥ κακογραμμένοι διάλογοι και μονόλογοι που δυστυχώς χάλασαν αρκετά τις εξαιρετικές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει ως εκείνο το σημείο. Σίγουρα πάντως και με σημαντική διαφορά καλύτερο από το συμπαθές κατά τα άλλα Haunting.
Είδα και Squid Game και αυτό λίγο καθυστερημένα. Εξαιρετικό ήταν, αν και οι ανατροπές προς το τέλος ήταν κάπως υπερβολικές δεν χάλασαν τις εντυπώσεις. Εξαιρετικοί χαρακτήρες, μεγάλη η ένταση στα παιχνίδια και πολύ brutal φάσεις. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην βία, όσο στην συμπεριφορά των κεντρικών χαρακτήρων και στον τρόπο που τα παιχνίδια σιγά σιγά τους άλλαζαν. Το ανοιχτό σε season 2 φινάλε δεν ξέρω αν μου άρεσε και τόσο πάντως.
Εντωμεταξυ καθε μονολογος στο Midnight Mass ειναι απο τα πιο εξυπνα πραγματα που εχουν γραφτει ποτε στο μεσο του κινηματογραφου. Και ο κοσμος καθεται και βλεπει Barbie και Knives Out. Δεν βαριεσαι.
Εγώ πάλι και τα δύο Haunting (δεν ξέρω σε ποιο από τα δύο αναφέρεσαι εσύ, πιθανολογώ στο Hill House) τα λάτρεψα και τα θεωρώ πολύ ανώτερα από το Midnight Mass, που ΟΚ έδωσε πολλές υποσχέσεις αλλά μου φάνηκε ότι παραήταν φιλόδοξο κόνσεπτ (σεναριακά κυρίως, αλλά όχι μόνο) και κάπου στην πορεία μπερδεύτηκε. Χωρίς να αποκλείω βέβαια το ενδεχόμενο να αλλάξω γνώμη αν κάτσω να το ξαναδώ κάποια στιγμή. Γενικά εκτιμώ πολύ τον Φλάναγκαν.
Για το Hill House λέω, το άλλο δεν το έχω δει ακόμα.
Κοίτα σε ότι και αν έχει κάνει ο Flanagan έχω βρει καταπληκτικά στοιχεία, ώρες ώρες και εδώ στο Midnight Mass που είδα τώρα, υπήρξαν στιγμές που με κόλλησε κανονικά, και στιγμές που πραγματικά τον θαύμασα για αυτά που έγραψε. Αλλά πάντα μα πάντα και εκεί που θα με κολλήσει στον τοίχο θα βρει τρόπο να με ξενερώσει με κάποιο τρόπο.
Νομίζω ανήκει σε αυτή την κατηγορία δημιουργών που ερωτεύεται το υλικό του σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό, για αυτό και σχεδόν πάντα καταφεύγει σε μεγάλες μελοδραματικές στιγμές που τις παίρνει πολύ πιο σοβαρά από ότι πρέπει.
Η τέλος πάντων αυτή είναι η εντύπωση που έχω πάρει εγώ από ότι δικό του έχω δει ως τώρα.
Εντάξει, δεν είναι και τέλειες οι δουλειές του, θα μπορούσα βέβαια να επιχειρηματολογήσω ότι στην πραγματικότητα κανένα τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό θέαμα δεν είναι τέλειο αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι ότι όταν ένας δημιουργός σε αγγίζει με το έργο του, είσαι κι εσύ ως θεατής διατεθειμένος να παραβλέψεις κάποια στοιχεία που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μειονεκτήματα, κουσούρια, κολλήματα, όπως θες πες τα. Αρκεί φυσικά να μη μιλάμε για χοντράδες. Anyway, εγώ δηλώνω fan του Φλάναγκαν κυρίως επειδή μου αρέσει πολύ αυτό που κάνει, δηλαδή που φτιάχνει και διηγείται ιστορίες πολύ προσωπικές και συχνότατα συγκινητικές, κάτω από τον μανδύα του horror. Λίγο παραπάνω μπλαμπλά ώρες ώρες, ΟΚ να το δεχτώ, αλλά σε τελική ανάλυση δεν με ενοχλεί.
Υπερβολες για μενα (το έχουμε ξανασυζητησει) ως προς το Midnight Mass, στο δευτερο σκέλος συμφωνώ.
Ωστόσο καποιοι επιλέγουν να δουν κατι για pure entertainment και αυτό ειναι σεβαστο.
Καλα κανει οποιος θελει να βλεπει οτι θελει, και για οποιους λογους θελει.
Απο κει και περα, δεν υπαρχει απολυτως τιποτα βλακωδες ή ασυναρτητο στους διαλογους του Flanagan πουθενα, και ποσο μαλλον στο Midnight Mass. Ο τυπος μεσω του μονολογου του Riley πανω στην βαρκα, αλλα και μεσω των διαφορων μονολογων του papa Hill, δινει στο ευρυ κοινο οπτικες και σκεψεις που πολυς κοσμος δεν σκεφτεται οσο θα επρεπε στην ζωη αυτη, ενω καποιοι δεν τα εχουν σκεφτει και ποτε δηλαδη. Εν τελει, ο κινηματογραφος ειναι μορφη τεχνης που επιβαλλεται να προκαλει και να βαζει τον κοσμο να σκεφτεται και αυτα τα βαθυτερα θεματα, κι οχι μονο μεσο διασκεδασης.
Ο κοσμος μας ειναι υπερβολικα υλιστικος, ρηχος και σαπιος, και προσωπικα μου φαινεται τουλαχιστον κακογουστο να καθομαστε ως fanbase να αποθεωνουμε διαλογους σε χαζομαρουλες με θεματολογια τα ντρογκια, τα πιστολια και το ποσο badass ειναι καποιοι χαρακτηρες, και να περνανε απαρατηρητοι διαλογοι που εξερευνουν το νοημα της ζωης, το αν υπαρχει μεταθανατια ζωη, τον θρηνο, τις ενοχες, και ακομα τις βιολογικες και πνευματικες ιδιοσυγκρασιες του ανθρωπου. 'Η ακομα χειροτερα να θεωρουνται φλυαριες. Ξαναλεω, ο καθενας ας βλεπει και ας αποθεωνει οτι γουσταρει, αλλα το να γειωνουμε και να ισοπεδωνουμε κατι επειδη δεν μας κανει, αυτο κι αν ειναι υπερβολικο.
Τεσπα. Ειπαμε. Ζητω η Μπαρμπι και ο “καλογραμμενος” Walter White 
Αν δεν υπάρχει στο soundtrack κάτι από το παρακάτω, έστω και ως ρεμίξ, από μένα είναι όχι
Ρε φίλε τα λες τόσο ωραία, γιατί πάντα στο τέλος πρέπει να γίνεις edgy για το edginess?
και μετά…
δαμν… πως το κάνει;;;
Ειπα να μην το γραψω εγω αλλα ναι, δεν…
Επιτελους 
Από πότε ειναι ετζι να μην θεωρεί κάποιος καλογραμμένο χαρακτήρα τον Walter White? Δηλαδή υπάρχει κάτι ρεαλιστικό στην γραφή του?
Έτζι είναι να το κοτσάρεις στο τέλος του ποστ απλά για σπάσιμο και ενώ η κουβέντα δεν έχει σχέση με WW ή BB εν γένει. Και το καταλαβαίνεις αυτό, είμαι σίγουρος.
edgy είναι να βαζεις το Breaking Bad στην ιδια προταση.με.τη Barbie και (προφανως) το midnigjt mass
το better caul saul το εχεις δει;
Δεν ξερω γιατι θεωρεις οτι το εβαλα για “σπασιμο”, δεν ταυτιζομαι ποτε με κανενα εργο τοσο πολυ που να προσβαλλομαι σε προσωπικο επιπεδο αν καποιος δεν το γουσταρει, οποτε αυτοματως δεν θεωρω κιολας πως αν “θιξω” το Breaking Bad και το κατ’εμε κακο του σεναριο, θα θιχτει και κανενας, αλλα μαλλον κανω λαθος. Δηλαδη οκ, και για Barbie ειπα… θα μπορουσα να αναφερω και παμπολλα αλλα παραδειγματα, τι σημασια εχει? Δηλαδη απαγορευονται οι παραλληλισμοι στον διαλογο?
Ισως να μην ξερω τι σημαινει το edgy, αλλα αυτο που γραφεις δεν βγαζει πολυ νοημα
Οχι, και δεν προκειται να το δω κιολας, δε με τραβαει. Γιατι ρωτας?
Ρωταω γιατι έχει φοβερο χτισιμο χαρακτήρων και εχει κατι διαφορετικο απο τo Breaking Bad. Οσον αφορα στη σκηνοθεσια θα παθεις πλακα με.το ποσο καλη ειναι.
Θεωρείς τυχαιο οτι το Breaking Bad ειναι στις τοπ 10 σειρες πολλων;
