λωλ, στο τσακ προλαβα να το ξαναχαρω
#διχωςκονσεντιξ
Λοιπόν το ρίχνω εδώ το μακρινάρι μου - γιατί δεν θέλω να “καεί” στο topic του Star Wars (που δεν νομίζω πως του αξίζει να βρίσκεται και εκεί στο κάτω κάτω της γραφής)- με καμιά φωτό/gif στο ενδιάμεσο για να μην πέσει βαρύ το ξεροσφύρι 
.
Τα είχα πει και στην προηγούμενη σεζόν, θα τα πω ξανά και λίγο ( ) πιο αναλυτικά τώρα, καθώς ο 2ος και τελευταίος κύκλος έριξε αυλαία σήμερα (τα είχα τα 3 τελευταία επεισόδια στο σπίτι από την περασμένη εβδομάδα, αλλά δεν θα προλάβω να τα δω μάλλον πριν αυτό τo ΣΚ): o οποιοσδήποτε φίλος, πρωτίστως της καλής τηλεόρασης (“καλής” = στα επίπεδα των μεγάλων κλασσικών σειρών της τελευταίας 30ετίας περίπου), δευτερευόντως της επιστημονικής φαντασίας και μετά/ή και καθόλου του Star Wars, οφείλει στον εαυτό του να τσεκάρει τις 2 σεζόν του Andor.
Τα βασικά συστατικά της σειράς είναι γνωστά → ένα grounded και gritty κατασκοπευτικό - πολιτικό thriller επιστημονικής φαντασίας στο σύμπαν του SW, λίγο πριν το κινηματογραφικό επεισόδιο 4, που δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το πολύχρωμο σύμπαν των υπόλοιπων ταινιών/σειρών/κτλ του franchise και το οποίο λειτουργεί (σε συντριπτικό βαθμό) ψιλό-αυτόνομα από το υπόλοιπο saga, όντας όμως και μέρος του παράλληλα (δεν χρειάζονται γνώσεις κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις, πλην μερικών βασικών που δίνονται στην αρχή και μιας πολύ γενικής εικόνας του σύμπαντος της σειράς).
Αυτό που το κάνει τόσο συναρπαστικό όμως, δεν είναι όλα τα (επίσης συναρπαστικά, με τον τρόπο τους) παραπάνω, αλλά ο βαθύτερος πυρήνας της σειράς: είναι ένα από τα πλέον ώριμα και ριζοσπαστικά αφηγήματα επιστημονικής φαντασίας που έχουν δημιουργηθεί για τη μικρή οθόνη τα τελευταία (κάμποσα) χρόνια - μια σειρά που κάνει μια πολύ-επίπεδη μελέτη πάνω στην εξουσία, την καταπίεση και την επαναστατική συνείδηση, αναλύοντας με φοβερά μεθοδικό τρόπο το πως σχηματίζεται η πολιτική δράση σε ένα φασιστικό καθεστώς.
Στο Andor, η Αυτοκρατορία που κυβερνά, απεικονίζεται όχι ως μια υπέρ-απλουστευμένη «κακή δύναμη που θέλει να φάει τον γαλαξία» αλλά ένα πολύπλοκο γραφειοκρατικό Ιμπεριαλιστικό καθεστώς, το οποίο αναπτύσσεται και εδραιώνεται επιθετικά μέσω του προπαγανδιστικού ιδεολογικού ελέγχου και της συστηματικής καταστολής.
Κυρίως όμως, η Αυτοκρατορία παρουσιάζεται σαν την κρατική έκφραση της άρχουσας τάξης που κατέχει όλα τα μέσα παραγωγής - ένα υπέρ-συγκεντρωτικό καθεστώς, το οποίο χρησιμοποιεί την προπαγάνδα/καταστολή σαν πολιτικά εργαλεία και καθιστά την εργασία (γενικότερα η έννοια της “εργασίας” στον Andor παίζει σημαντικό ρόλο) τόσο καταναγκαστική όσο και αφηρημένη - όντας αρχικά αποκομμένη από οποιαδήποτε ελεύθερη βούληση, ενώ το «προϊόν» της δεν κρύβει καμία υπόσταση/ουσιαστικό σκοπό για τους εργάτες του.
Η απολυταρχία και ο συγκεντρωτισμός της Αυτοκρατορίας έρχονται αρχικά (και ευλόγως) σε απόλυτη σύγκρουση με το ιδεώδες της αυτοδιάθεσης –κάτι που καταδεικνύεται στην πρώτη σεζόν, κατά την αρχική γνωριμία με τους βασικούς πρωταγωνιστές στον πλανήτη Ferix και την αναρχο-κολεκτιβιστική του κοινότητα, η οποία και λειτουργεί (τόσο σε καιρό ειρήνης, όσο και όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με την μπότα της φασιστικής Αυτοκρατορίας) εντός, όχι κάποιας κρατικά θεσμοθετημένης βάσης, αλλά πλαισίων αμοιβαιότητας, αλληλεγγύης και λαϊκής ηθικής.
Υπάρχει ένας ευδιάκριτος μαρξιστικός πυρήνας στην καρδιά της σειράς, κατά τον οποίον η καταπίεση, δεν παρουσιάζεται ως ένα ζήτημα “κακών ανθρώπων που κάνουν κακά πράγματα” αλλά ως μια φυσιολογική δομική συστημική λειτουργία.
Εν πολλοίς και για να μην τα δώσω όλα τώρα, στη σειρά συμβιώνουν (με πολύ προσεκτική ισορροπία και αξιοθαύμαστη, για εμένα, ωριμότητα) ο αντικρατισμός, ο αντιφασισμός, η άμεση δράση - αντίδραση και η εργατική χειραφέτηση - κόντρα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με συγκεκριμένη ατζέντα και χαρακτηριστικά (και όχι ένα απλοϊκό, απρόσωπο “τέρας”).
Αυτή η πρώιμη πολιτική διάσταση/ανάγνωση της σειράς είναι μονάχα η αφετηρία – καθώς από εκεί και πέρα αναπτύσσεται σταδιακά, σχεδόν ολόκληρη η «γκάμα» της ευρύτερης επαναστατικής Αριστεράς. Οικοδομείται ένα πολύ-σύνθετο κοινωνικό-πολιτικό ψηφιδωτό θεσμών, αξιών και κοινωνικών δομών, το οποίο και εντάσσει οργανικά μέσα του (τίποτα δεν γίνεται γρήγορα ή χωρίς λόγο και αιτία, αντιθέτως «φυτεύεται» και «μεγαλώνει» με τον χρόνο) έναν μεγάλο και ετερόκλητο θίασο κεντρικών χαρακτήρων.
Στο σύμπαν της σειράς δεν υπάρχουν λαϊκοί ήρωες, ούτε “μεσσίες” – υπάρχει μονάχα η ιδέα της γέννησης της επαναστατικής συνείδησης, μέσα από την απτή πραγματικότητα.
Αυτοί οι «ανώνυμοι» πρωταγωνιστές γίνονται σταδιακά οι καταλύτες της ιστορίας, οι οποίοι φαντάζουν ταυτόχρονα εξίσου σημαντικοί όσο και “ασήμαντοι” μπροστά στην μεγάλη εικόνα:
Φιλελεύθεροι ριζοσπαστικοί μεγαλοαστοί, που αν και αντίθετοι στον φασισμό φοβούνται το αληθινό πρόσωπο της επανάστασης. Καταπιεσμένοι (ποικιλοτρόπως) μικροαστοί που αναζητούν αξία και αναγνώριση μέσω του συστήματος. Εργάτες των οποίων η ταξική συνείδηση γεννιέται μέσα στην ίδια την παραγωγική διαδικασία. Εργάτες που πιστεύουν στην λαϊκή αυτενέργεια και στη μη «κομματική» καθοδηγούμενη επαναστατική δράση. Πρόσωπα - κλειδιά που λειτουργούν ως αυτοδιαχειριζόμενες μονάδες, ευθέως αντίθετες στη δικτατορία της Αυτοκρατορίας αλλά και σκεπτικές απέναντι στη δικτατορία του προλεταριάτου (που αρχίζει ήδη να σχηματίζεται σιγά σιγά σε διάφορα μέτωπα) τα οποία πρόσωπα και μεθοδεύουν μια αντί-ιεραρχική μορφή εξέγερσης (χωρίς προσδοκίες νομιμοποίησης της δράσης τους από κάποια μελλοντική κρατική εξουσία). Στρατιωτικοί που αναζητούν πληρότητα στην ορθολογικοποίηση του φασισμού κτλ κτλ…Το Andor έχει μια φοβερή ανθρωπογεωγραφία, η οποία δεν χρησιμοποιείται ποτέ ως μέσο μιας ρηχής και στείρας διδακτικής ρητορικής ή κατήχησης (δεν υπάρχει κάποια σχηματική εξιδανίκευση του αγώνα, ή ένας απλουστευμένος “ρομαντισμός” πίσω από εκείνον) - όλοι συγκλίνουν με τον τρόπο τους στην ιδέα της εξέγερσης, ως το αναπόφευκτο προϊόν της καταπίεσης (μια εξέγερση που επιτυγχάνεται μέσω ηθικών συγκρούσεων, προσωπικής θυσίας και συλλογικής αφύπνισης).
Η σειρά δεν είναι όμως απλώς πολιτική στο σύνολό της κατ’ εμέ, αλλά είναι κυρίως διαλεκτική: αναδεικνύει τις εσωτερικές φάσεις του κάθε θεσμού, κάθε ατόμου, κάθε πράξης. Δεν επιλέγει ακριβώς στρατόπεδα (η καρδιά της κοιτάζει στη σωστή κατεύθυνση) αλλά «υποχρεώνει» (τρόπο τινά και με τον τρόπο της) τον θεατή να φιλτράρει ο ίδιος τα διακυβεύματα πίσω και μπροστά από την μεγάλη εικόνα (ο σχηματισμός πολιτικής συνείδησης μέσα από την καταπίεση).
Και το κάνει με μια, σχεδόν ντοκιμαντερίστική σε σημεία ρεαλιστική ωριμότητα (και ωμότητα) που συναντάς σπάνια στην μικρή οθόνη - και δη σε τέτοια υπό-προϊόντα ενός τόσο μεγάλου και συμβατικού franchise, όπως είναι αυτό του Star Wars
Όλα τα παραπάνω, σε πρώτη ανάγνωση από κάποιον που δεν έχει επαφή με τη σειρά, αλλά γνωρίζει μέσες άκρες το σύμπαν του Star Wars μπορούν να ακούγονται εντελώς ξένα και αλλόκοτα αλλά ειλικρινά, αυτό που επιτυγχάνει το Andor είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο!
Η δεύτερη του σεζόν ξεκινάει χαμηλόστροφα (αρχικά λίγο με αποξένωσε, αλλά γρήγορα ένωσε ξανά τα κομμάτια και τους έδωσε νόημα) χτίζοντας αργά και μεθοδικά ένα ακόμα πιο σύνθετο και πολύπλοκο ψυχογράφημα των χαρακτήρων της (όπου για τα πρώτα επεισόδια, καλό είναι να έχει κάποιος ψιλό-φρέσκια την 1η σεζόν στο μυαλό του) ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζει τον κόσμο με ακόμα περισσότερο “ρεαλισμό” - εστιάζοντας στα μικρά κομμάτια που συμπληρώνουν την ολοένα και πιο εύθραυστη ισορροπία του.
Περνάει λίγο χρόνο έτσι, για να καταδείξει τις διάφορες δυσκολίες που συνεχίζει να αντιμετωπίζει ένα κίνημα εν τη γενέσει (το κάργα υποτιμημένο Che του Soderbergh μου ήρθε στο μυαλό σε αρκετές στιγμές στα πρώτα 2-3 επεισόδια). Κάπου στη μέση περνάει στο επόμενο επίπεδο, αγκαλιάζοντας υφολογικά πλήρως τον Smiley του Le Carre και βαδίζει πιο ευδιάκριτα στα μονοπάτια του κατασκοπευτικού/πολιτικού θρίλερ. Εν συνεχεία… θα πω πως γράφει τη δική του τηλεοπτική ιστορία στα επεισόδια 8 και 9 (όπως έκανε και στο δεύτερό της μισό η πρώτη σεζόν) και θα το αφήσω εκεί.
Και μιλώντας για τις κινηματογραφικές (κυρίως) επιρροές του Andor, η λίστα είναι μεγάλη → αρχικά είναι προφανώς το σινεμά του Ken Loach της εποχής του Γη και Ελευθερία, το σινεμά του Κώστα Γαβρά (Ζ) και φυσικά εκείνο του Gillo Pontecorvo (Η Μάχη του Αλγερίου).
Υπάρχει το υφολογικό γράψιμο και ο ρυθμός που αντηχούν στον προαναφερθέντα κινηματογραφικό John Le Carre (τα core elements του Tinker Tailor Soldier Spy είναι ηλίου φαεινότερα στους διαλόγους, αλλά και στην ηθική αμφισημία που ντύνει τους χαρακτήρες της η σειρά) ενώ δεν λείπουν διαλεκτικά στοιχεία αλλά και πινελιές αισθητικής τοπογραφίας από τα Brazil, Blade Runner και Children of Men.
Ακόμα και στα Bicycle Thieves του De Sica ή στο Kes του Loach μπορεί κανείς να βρει αναφορές, ως προς το νεορεαλιστικό πλαίσιο της σειράς.
Στις λογοτεχνικές αναφορές δε, αναμενόμενα επίσης χάνεται η μπάλα.
Υπάρχουν τέλος πάμπολλες αναφορές («αναφορές» με την αυστηρή έννοια του όρου, δηλαδή σαφείς επιρροές και όχι απλοϊκά tributes ή κλεισίματα ματιού) σε πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα (όπως, μεταξύ άλλων πχ μια παρατεταμένη και κομβική σεκάνς μιας ακριβοθώρητης ληστείας, που είναι εμφανές πως «πατάει» στην ληστεία της χρηματαποστολής της Τιφλίδας το 1907 από τον Στάλιν) οι οποίες αναφορές προσδίδουν μια ακόμα πιο έντονη, ρεαλιστική χροιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Η σειρά παίρνει το χρόνο της για να ενώσει όλα τα παραπάνω κομμάτια (και πολλά, πολλά περισσότερα) σε ένα ενιαίο και συμπαγές σύνολο, με τον ρυθμό να είναι αργός, μεθοδικός και αρκούντως βραδύκαυστος – εννοείται πως δεν αφορά μικρότερες ηλικίες (υπάρχουν στη σειρά, από μια παρατεταμένη και αρκούντως αγωνιώδης σεκάνς απόπειρας βιασμού, έως αρκετές σκηνές έντονης σωματικής και ψυχολογικής βίας) ούτε ίσως τους πιο παραδοσιακούς fans της πεπατημένης φόρμουλας του saga, αλλά ούτε και κάποιον που θέλει να δει κάτι για να σκοτώσει την ώρα του απροβλημάτιστα με κάτι ανάλαφρο.
Στα πιο τεχνικά, η σειρά δεν έχει γυριστεί ευτυχώς με το Volume, αλλά η κινηματογράφηση της έχει λάβει χώρα σε αληθινές τοποθεσίες και μέρη - κάτι που δίνει φυσικότητα και μια έξτρα βαρύτητα στους χώρους της. Υπάρχει η ελάχιστη δυνατή χρήση CGI και δίνεται κυρίως βάση σε practical effects, ενώ η μουσική του Nicholas Britell είναι αρκούντως πειραματική και μινιμαλιστική (αυτονόητα, καμία σχέση με John Williams).
Η πλοκή χτίζεται μεθοδικά, αργά και χωρίς βιασύνες όπως προ-είπα, ενώ οι ερμηνείες είναι επίσης ενός επιπέδου διαφορετικού από το medium (Stelan Skaasgard, Kyle Soller, Genevieve O’Reilly, Andy Serkins κτλ δεν πιστεύω πως ήταν σίγουροι το τι υπέγραφαν όταν τους ζητήθηκε να συμμετάσχουν σε μια σειρά ενός franchise που φημίζεται στο κομμάτι αυτό για τις ξύλινές του ερμηνείες).
Οι ηθοποιοί πλάθουν χαρακτήρες με κίνητρα, προσωπικές αδυναμίες, ιδιαίτερους φόβους και ξεχωριστές συνειδήσεις- καμία σχέση με καρικατούρες ή μονοδιάστατα ανδρείκελα που ίσως κάποιος μπορεί να περιμένει από το συγκεκριμένο ΙP. Όλοι μερικής, ελάχιστης έως και μηδαμινής ουσιαστικής σημασίας μπροστά στην μεγαλύτερη εικόνα, όμως ταυτόχρονα τόσο πολύπλοκοι και “γεμάτοι”, που σε κάνουν να επενδύσεις πάνω τους μέχρι τέλους (η σειρά, συν όλων των υπολοίπων επαναφέρει/ή απλά εγκαθιδρύει για πρώτη φορά τόσο έντονα, την αίσθηση ενός πελώριου, αχανούς και υπερβολικά σύνθετου, χωρίς συμπτώσεις και ευκολίες κόσμου).
Eιδική μνεία χρειάζεται όμως ο Diego Luna: όχι γιατί είναι ερμηνευτικά αυτός που ξεχωρίζει από το σύνολο (έχει άλλους ηθοποιούς με πιο αβανταδόρικους ρόλους και γράψιμο) αλλά γιατί καταφέρνει (με την εσωτερικότητα της ερμηνείας του και την λεπτότητα των συναισθημάτων που επιδεικνύει) να κάνει τη σειρά να “περπατήσει” μέσω αυτού, ως o πιο ρεαλιστικά πλασμένος “ανώνυμος” luben προλετάριος - που κάποια στιγμή αρχίζει να συνειδητοποιεί πως δεν έχει δικαιώματα ούτε πάνω στο σώμα του (όντας ένα γρανάζι μιας μηχανής που δεν τον βλέπει ως άνθρωπο) και αποφασίζει να περάσει, κάπως φοβικά, από την αδράνεια στην πολιτική δράση.
Ο Tony Gilroy (σεναριογράφος του Rogue One, αλλά και των ταινιών Bourne και Michael Clayton μεταξύ άλλων) δεν αφήνει τίποτα χαμένο – καμία ατάκα, κανένα σημείο στίξης δεν είναι περιττά, αντιθέτως όλα εξυπηρετούν μια σύνθετη ιστορία σεναριακής οικονομίας, που δεν σε παίρνει από το χέρι αλλά σε βυθίζει μεθοδικά και αργά στον πολύπλοκο κόσμο της. Δεν υπάρχουν εδώ cameos και σια, δεν υπάρχει σχεδόν καμία αναφορά σε γεγονότα άλλων ταινιών/σειρών της σειράς για την pop κουλτούρα της φάσης ή τα fanboys.Το σενάριο είναι πολύ πυκνό και περιεκτικό – μια διπλό-βελονιά πολλαπλών αναγνώσεων που απαιτεί προσήλωση αλλά και υπομονή.
.
Δεν λείπουν εννοείται και κάποιες (ελάχιστες) σκηνές δράσης, οι οποίες αναμενόμενα βρίθουν ρεαλισμού και έντονης έντασης.
Εν τέλει, το μόνο “αρνητικό” της σειράς είναι πως… έχει το logo του Star Wars στον τίτλο (εξ’ ου και ποστάρω εδώ και όχι στο αντίστοιχο topic) καθώς, αφενός μεν είναι κρίμα η έστω και ελάχιστη σύνδεσή του (με τον οποιονδήποτε τρόπο) με αυτό το franchise στην τωρινή του μορφή, αφετέρου δε είναι κρίμα να αποτραπεί κάποιος να δώσει στη σειρά μια θέαση επειδή θα σκεφτεί φωτόσπαθα και λέηζερ και εκρήξεις και Skywalkers κτλ.
Θεωρώ προσωπικά πως ο τηλέ-ιστορικός/κριτικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί πολύ να αποκρυπτογραφήσει το πως κατάφερε μια σειρά με τέτοιο περιεχόμενο (και βάση) να πάρει το πράσινο φως και να κυκλοφορήσει «πρώτη γραμμή» (μου έρχεται στο νου η περίπτωση του The Reds του 1982 από τον Warren Beaty, όχι θεματικά ή υφολογικά αλλά ως προς το γεγονός πως ο Beaty «ξεγέλασε» ολόκληρη τη Αμερικανική βιομηχανία της εποχής, βάζοντάς την να επενδύσει σε ένα έργο που εξιδανίκευσε σε μεγάλο βαθμό τον Νοέμβρη του ‘17).
Γράφοντας τα παραπάνω αλλά και αναλογιζόμενος τη ίδια τη σειρά όσο περνάνε οι μέρες, ακόμα τσιμπιέμαι για να σιγουρευτώ πως είναι αληθινά όλα αυτά και αυτό που βλέπω είναι χρηματοδοτημένο από την Disney και μέρος του Star Wars σύμπαντος της - μοιάζει διαρκώς, ολοένα και περισσότερο σαν ένα bug στο σύστημα της εταιρείας.
Για εμένα είναι σαφέστατα ότι καλύτερο έχει βγει από αυτό το franchise, στην ίδια κλίμακα με την pop “επανάσταση” των A New Hope και The Empire Strikes back – αλλά δεν έχει και απολύτως καμία σημασία, καθώς «διαβάσει» διαφορετικά τα πάντα και εν συνεχεία κάνει το κομμάτι του.
FYI, 2 σεζόν, 12 ωριαία επεισόδια η κάθε μια.
Στο τέλος της ημέρας, τολμάει αυτό που δεν τόλμησε ποτέ κανείς που ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο saga → όχι απλά να διαφοροποιηθεί αισθητά από την πεπατημένη (που έχει γίνει πολλάκις ήδη και από αλλού) αλλά να το κάνει εγκαταλείποντας εντελώς την παιδική του φαντασία για να γίνει κομμάτι της πραγματικής ιστορίας.
Αυτά.
18 Likes
Ανεξέλεγκτος ο μπίστης! 
Πρώτη σαιζόν τεράστια, δεύτερη εκεί που έχω αφήσει ένα σκαλάκι κάτω για τα γούστα μου, όχι ότι αυτό λέει κάτι απαραίτητα.
Δυνατό +1 στο:
αν και το λέω αυτό χωρίς να έχω τσεκάρει τίποτα από τα animated.
Σεβασμός που το λήγουν νωρίς, θα ήθελα λίγο ακόμα, από την άλλη ίσως έφτασε επιτέλους ώρα να χωθώ For All Mankind.
Ραγισμένη στην άκρη η καρδούλα γιατί προς το τέλος του ποστ, ανάμεσα στα γκιφ περίμενα κρυμμένο ένα:
2 Likes
θα γίνει τετ α τετ κατήχηση 
2 Likes
Οκ εγω να γραψω οτι μολις τελειωσα και τα 3 τελευταια επεισοδια και νομιζω οτι παει στο Νο1 αγαπημενη μου Star Wars σειρα.
2 Likes
Δυστυχως η δευτερη σεζον Andor πολυ απογοητευτικη για μενα, και σε σχεση με την πρωτη, αλλα και στο context ενος απο τα μεγαλυτερα franchises εκει εξω.
Πολλα plot contrivancies απο δω κι απο κει, μια δηθεν σοβαροφανεια που βγαινει προς τα εξω κι απο τις πολλες και πολυ αποτυχημενες δηλωσεις του Gilroy (οχι μαν, δεν βλεπουμε το A New Hope με διαφορετικο ματι επειδη εβγαλες το Andor), και μια σειρα στυλιζαρισμενη με ολα τα απολυτως απαραιτητα για να εχει praise απο τον κοσμακη (σκηνοθεσια, φωτογραφια, κοστουμια, μουσικη ειναι ολα καθως πρεπει), η οποια ομως για μενα πασχει.
Αποστειρωμενοι χαρακτηρες και συναισθηματα παντου, ευκολιες στο σεναριο σε καθε επεισοδιο σχεδον, και μια πλεον χιλιοπαιγμενη αντιληψη περι “γκριζων” χαρακτηρων, καθως ολοι οι καλοι χαρακτηρες παρουσιαζονται ουσιαστικα ηθικα κενοι, ετοιμοι να σκοτωσουν ή να καψουν τα παντα, επειδη η σειρα πρεπει να εχει dark, gritty και μισανθρωπικο υφος.
Ισως να την εβρισκα καλυτερη σειρα αν δεν ειχε το λογοτυπο Star Wars πανω, αφου αν καποιος αφαιρεσει το περιτυλιγμα η σειρα δεν θυμιζει και σε παρα πολλα Star Wars. Εκει βεβαια τιθεται το θεμα συγκρισης με αλλες σειρες στο spy thriller genre, οπου κι το Andor φανταζει λιγο φτωχο οταν εχεις δει 8 σεζον Homeland, ολες καλυτερες και απο τις 2 του Andor.
Οταν ανακοινωθηκε η σειρα ηλπιζα κατι στο υφος του Rogue One, αλλα οι διαφορες ειναι κατι παραπανω απο εμφανεις. Κατι που βγαζει νοημα βεβαια, αφου το σεναριο του Rogue One το εγραψε κυριως ο Weitz (και οχι ο Gilroy) , ενω το story το εγραψε ο John Knoll και την σκηνοθεσια την ανελαβε ο φανταστικος Gareth Edwards, πριν η Kathleen Kennedy αποφασισει να κανει μερικα reshoots με τον Gilroy. Η μανιερα του Gilroy που λατρεψαμε λογω καινοτομιας στο Bourne Identity ειναι πολυ εμφανης στο Andor. Τεσπα, κριμα. Τιποτα δε θα φτασει ποτε τις 6 κλασικες ταινιες του Lucas απο οτι φαινεται, αλλα ουτε και το Clone Wars, οσον αφορα το storytelling.
3 Likes
γνωμη για night manager?
Προχώρα.
Love, Death & Robots 4η σεζόν, 1ο επεισόδιο και κοιτάω την οθόνη έτσι 
(2o-3o ok, more like it)
Δεν ξέρω αν έχει γραφτεί παραπάνω, αλλά κλάιν…
Αριστούργημα ο 2ος κύκλος του 1923.
2 Likes
Για παμε, τεταρτη σεζον The Bear. Πολλοι απογοητευτηκαν απο την 3η σεζον, εγω δεν ειμαι ενας απο αυτους. Μπορει να μην ηταν οσο εντυπωσιακα καλη οσο οι πρωτες δυο, αλλα ειχε μεσα τεραστιες στιγμες, και μια πιο ηρεμη και ενδοσκοπικη προσεγγιση.
Στα ΚΑΛΥΤΕΡΑ νεα της ημερας απο τον χωρο του κινηματογραφου, θα παρουμε σειρα prequel με τις επιθεσεις του Pennywise απο το 1962, το 1935 και το 1908 στο συμπαν του ΙΤ. Τρεις σεζον, μια σεζον για καθε χρονολογια, με αντιστροφη σειρα ωσπου να φτασουμε στην πρωτη εμφανιση του κλοουν στο Derry. Πολλα απο αυτα τα γεγονοτα περιλαμβανονται και στο βιβλιο του Stephen King, αλλα φανταζομαι πως θα χτισουν πολλα καινουρια πραγματα πανω σε αυτες τις περιγραφες. Υπευθυνοι για την σειρα ειναι ολοκληρη η ομαδα παραγωγης των δυο ταινιων απο το 2017 και το 2019, αρα οι προσδοκιες ειναι στα υψη. Επιστρεφει ευτυχως και ο Bill Skarsgård.
Δυστυχως οχι τρεηλερ, αλλα sneak peek preview για την 2η σεζον Wesdnesday. Πολυ ευχαριστη εκπληξη η πρωτη σεζον. Τα εχω ξαναγραψει σιγουρα, αλλα ανυπομονω για την δευτερη σεζον, και ειδικα για την Emma Myers.
2 Likes
Επιτέλους κάποιος να το πει!
Κι έρχονται κι αλλα spin off…
1 Like
το σκέφτομαι πολύ σοβαρά πλέον να κανω συνδρομή στο appletv και να πετάξω το σκουπιδονετφλιξ.
πολύ δυνατές παραγωγές!!
1 Like
Και που να σας μιλησω και για το The Studio…
1 Like
To τελευταίο διάστημα, πλάκωσα (και τελείωσα) τα παρακάτω:
Love Death and Robots - Volume IV
Αγαπημένο “hit or miss” animated tv series επιστημονικής φαντασίας μικρού μήκους, με μερικά επεισόδια εξαιρετικά (Smart Appliances, Stupid Owners - How Zeke Got Religion - 400 Boys) άλλα όχι και τόσο - ένα κλικ κάτω ίσως από την περασμένη σεζόν αλλά overall καλή παρέα για το βράδυ πριν τον ύπνο.
Δεν είναι συνολικά η αγαπημένη μου σειρά τέτοιου είδους και ύφους (πολλά hit or miss σε κάθε σεζόν, όπως είπα και πριν, ενώ τα καλά επεισόδια του φετινού Secret Level στην AppleTV+ μου άρεσαν περισσότερο από τα αντίστοιχα εδώ) αλλά οκ, μια χαρά - αναμένουμε Volume V.
Daredevil: Born Again
Nα πω το στραβό μου, οκ το άρχισα και κάπως ψήθηκα -γιατί ξεκινά πολύ δυναμικά- το τελείωσα όμως μετά από 2 μήνες με τα χίλια ζόρια. Θα μπορούσα να πω διάφορα, αρκούμαι στο ότι προσωπικά, μου φάνηκε τέζα βαρετό και κοινότυπο - καμία επαφή με τις πρώτες σεζόν του Netflix. Δεν θα επενδύσω σε επόμενη σεζόν.
Τhe Last of Us - season 2
Δεν καταλαβαίνω απόλυτα την τόση απογοήτευση που διαβάζω εδώ και εκεί και από αρκετό κόσμο για την 2η σεζόν. Καταλαβαίνω σε ένα βαθμό μόνο την μικρή, σχετική απογοήτευση όσων έχουν παίξει το παιχνίδι (και τους άρεσε) -καθότι εκείνο, όπως είχα γράψει και παλαιότερα στο αντίστοιχο topic, ήταν μια αμιγώς κινηματογραφικά δομημένη gaming εμπειρία (κάτι που του επέτρεπε να μπει σε μια σχετική αντιπαραβολή του σεναρίου του, από το ένα μέσο στο άλλο) η οποία όμως χρησιμοποιούσε με καθοριστικό όμως τρόπο και την διάδραση του παίκτη για να κορυφωθεί (if you know you know). Εκεί νομίζω χάνεται κάπως η σειρά και ξεπέφτει, ελαφρώς και ανά στιγμές, σε ένα πιο συμβατικό survival post apocalyptic δράμα (εξ’ ου ίσως και η αρχική απογοήτευση που ανέφερα). Eγώ πάντως καλά περνάω και το “ζω” το δράμα και έτσι, αλλά νομίζω πως, προς το παρόν, το δεύτερο παιχνίδι (με το απείρως πιο σύνθετο και “δύσκολο” σενάριο) τους ζορίζει αισθητά.
Τhe Studio
Κάτι-σαν Altman-ική screwball φαρσοκωμωδία καταστάσεων για τα Hollywood-ιανά παρασκήνια, με ένα enssemble cast πολλών γνωστών και μη ηθοποιών στο παλμαρέ, αμέτρητα cameos, αλλά με το humor των Seth Rogen και Evan Goldberg (ΟΚ και εδώ hit or miss αν δεν σου αρέσουν - αν ναι, ευτυχώς στο Studio νομίζω πως βρίσκονται σε καλό φεγγάρι και οι 2). Ναι, η όποια εν τέλει σάτιρα πάνω στον κόσμο της showbiz και του Hollywood είναι υπερβολικά προφανής (και ψιλοεπιδερμική), αλλά προσωπικά γελάω πολύ, καθώς είναι εξόχως ανάλαφρο και pop, δεν πλατειάζει, έχει 1-2 επεισόδια που ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά για τις αμέτρητες σινεφιλικές τους αναφορές (ενσωματωμένες με εμπνευσμένο τρόπο στην κάθε ιστορία) + έχει και εξαιρετικό ρυθμό (μισή ώρα περνάει μπάλα). (@montecristo check ξανά).
Your Friendly Neighborhood Spider-Man: Season 1
Εδώ μάλιστα - εναλλακτικό σύμπαν για τον Spidey, ωραίο σχέδιο που αρχικά ξενίζει αλλά σε κερδίζει στη πορεία, καλές ιστορίες, πολύ καλό voice acting και να, αρκετά αναζωογονητική Spidey εμπειρία μακριά από επαναλήψεις και αναμασήματα. (@montecristo check ξανά)
Ακολουθεί το ΣΚ (ελπίζω) το Etoile στο Prime, της νέας σειράς Amy Sherman-Palladino και Daniel Palladino - όχι οι καλύτερες κριτικές για την πρώτη σεζόν (ούτε κακές, χλιαρές κατά βάση με μια θετική προδιάθεση για το μέλλον) αλλά Amy Sherman-Palladino και Daniel Palladino είσαι αφού.-
( (@montecristo check ξανά-ξανά, για σένα δουλεύω ε)
2 Likes
Αρχηγε μου πάλεψα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να δω 1 επεισοδιο Etoile. σε περιμενω να μου πεις τι κ πως
(σκ ελπίζω να το βάλω μπρος και τα λέμε τότε)
Σκατά
1 Like