Τελείωσα το Sirens στο Netflix, για το οποίο μπορώ να γράψω, αν θέλει κανείς να μάθει τίποτα.
Ομαδάρα δώστε τιποτα νεο και καλό σε Netflix ή Disney παρακαλώ
Για δωσε. Το ειδα και εγω και θελω μια 2η αποψη
Παρα πολυ ωραιο το Sirens. Ιδιαιτερο και περιεργο, και η Meghann Fahy δινει ρεστα με την ερμηνεια της, οπως φυσικα και η Milly Alcock. Οχι οτι υστερουσε καποιος, δηλαδη εχεις και μια Julianne Moore εκει μεσα οκ.
Οριακα θα ηθελα και δευτερη σεζον, αν και δεν ξερω οτι προκειται και πως ηταν μια χαρα ως limited series.
1 Like
Ωραια, ειμαστε πολλοι.
Sirens - Netflix, ή αλλιως “εψαχνα να δω κατι με τη γυναίκα μου”
Στο τελευταίως υπερπετυχημένο κόνσεπτ του eat the rich, το netflix δινει άλλη μια μινι σειρά, στην οποία πήγαμε γιατι μας αρέσουν τα κοντινά στα μάτια της Meghann Fahy.
To setup της σειράς πάει πάλι σε ένα στόρυ του στυλ “οι πλούσιοι ειναι κακοί, σκοτώνουν κόσμο και μετά το κρύβουν”, αλλά ευτυχως δεν ακολουθεί αυτή τη γραμμή γιατί θα ξενέρωνα.
Οι 3 πρωταγωνίστριες (με τα πρασινομπλε μάτια, γιατι αν ειναι να εισαι high society, πρέπει να το τερματίσεις), κρατάνε όλη τη σειρά και ιδιαίτερα οι αδελφές. Μου είχε λείψει η Julianne Moore (και ο Kevin Bacon παρεπιπτόντως), αλλά εδώ παίζει ένα ρόλο πολύ στα στεγανά που όρισε η Nicole Kidman, που μάλλον δεν πήρε τον ρόλο γιατι έπαιζε κάτι αντιστοιχο, κάπου αλλου (σπίτι δεν έχει;).
Η σειρά ήταν μια ομορφιά, εσωτερικά και (κυρίως) εξωτερικά, για ολα τα επεισόδια. Στο τελευταίο όμως, έπαθε Netflix.
Summary
Περιμενα καποιοι ειδους ανατροπή, αλλά το ότι η πιτσιρίκα που έλεγε στην αδερφή της να τα ξαναβρουνε, στη γυναικα του αλλου οτι ειναι η θεαρα της και τον σύζηγο της αλλης οτι δεν τον θελει, να κάνει στροφή 180 μοιρες σε μια μερα (!) μονο και μονο για να εχουμε ανατροπη, ηταν τοσο off character, που ειπαμε με τη γυναικα μου “ε λ ε ο ς τωρα”. Μπορούσε πολύ όμορφα και απλά να κλείσει το arc ϊσως λιγο πιο προβλέψιμα, αλλα In line με ότι έχτιζε, αλλα ΟΧΙ, νετφλιξ εισαι και πρέπει να βάλεις κάτι για να συζητηθεις στα σοσιαλ και να κανεις εμένα να γράφει τωρα αυτα. Πολυ κριμα, γιατι εκει που θα λεγαμε οτι η σειρα ειναι του 7+, τωρα επεσε περι το 6.
Καλό καλοκαιρινο θέαμα, σπιταρόνες, ομορφοι και ομορφες ταλαιπωρουνται, eat the rich, αλλα ρε παιδια…
Εγώ συνεχίζω να εκμεταλλεύομαι το VodafoneTV και την βιβλιοθήκη του HBO (still οικτρή σχεδιαστικά πλατφόρμα) με κάτι που είχα να δω από το 2003 - και ευτυχώς που επέμεινε η κερά να το βάλουμε στο πρόγραμμα, γιατί το είχα (κακώς) ξεχάσει εντελώς, το mini series 6 επεισοδίων Angels in America:
Ο θεατρικός Tony Kushner, που μετέπειτα στη καριέρα του μεταπήδησε και στο σινεμά, γράφοντας τα σενάρια των Σπιλμπεργκικών Munich (μαζί με τον Eric Roth) Lincoln, West Side Story και The Fablemans (μαζί με τον Spielberg) και το Fences (μαζί με τον August Wilson) διασκευάζει για το HBO των αρχών της χιλιετίας (ΑΚΑ το HBO της Oz, Sopranos, Wire, Six Feet Under, Band of Brothers, Deadwood κτλ περιόδου δηλαδή) το δικό του διπλό θεατρικό έργο του 1991 Angels in America - Millennium Approaches και Perestroika.
Βραβευμένο ήδη με Pulitzer (!) και αρκετά Tonys, το έργο διαδραματίζεται το 1985 και ακολουθεί τον παράλληλο βίο τριών θεματικών πόλων (ένας νέος πληροφορεί τον εραστή του ότι έχει προσβληθεί με AIDS, ένας μεγαλοδικηγόρος που νοσεί από AIDS και απαιτεί από το γιατρό του να τον εισάγει στο νοσοκομείο ως καρκινοπαθή, προκειμένου να μη μαθευτεί η «ιδιαιτερότητά» του και ένας Μορμόνος που δεν μπορεί να αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του μπροστά στη σύζυγό του) οι οποίοι μοιραία μπλέκουν στη πορεία και γύρω από αυτούς στήνεται ένα προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό εν τέλει ψηφιδωτό της Ρηγκανικής Αμερικανικής κοινωνίας - σε άμεση αντιδιαστολή με το αντίκτυπο που είχε η έκρηξη του AIDS στην Αμερική.
Τη σειρά σκηνοθετεί ο πολύς Michael Nichols (Who’s Afraid of Virginia Woolf?, The Graduate, Carnal Knowledge κτλ) και πρωταγωνιστούν οι Justin Kirk (ο οποίος είχε τρελό γκελ εκείνη την εποχή σε θέατρο και τηλεόραση) η μελλοντική του “αδερφή” στο Weeds Mary-Louise Parker, o πιτσιρικάς Patrick Wilson, ο Jeffrey Wright και το βαρύ πυροβολικό των Al Pacino, Meryl Streep και Emma Thompson (οι δύο τελευταίες σε παραπάνω από έναν ρόλους).
Συνοπτικά, η σειρά είναι διαμάντι - μπλέκει από πολύ νωρίς στοιχεία του φανταστικού με την πραγματικότητα και δημιουργεί ένα εντελώς δικό της σύμπαν/χώρο, όπου φιλτράρει την καθημερινότητα και την αναγάγει σε κάτι μεγαλύτερο από τον θεατή (είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από πχ. το να έβλεπε κανείς ένα αυστηρά grounded δράμα ή ένα ντοκιμαντέρ - ας σκεφτεί κανείς πχ το Fisher King του Terry Gilliam στο πως αποτυπώνει την πραγματικότητα με όρους, συν τοις άλλοις φαντασιακούς).
Tο έργο μεταδίδει πηγαία και αυθόρμητα την αίσθηση πως βρισκόμαστε στο «κατώφλι της αποκάλυψης», την “απειλή” δηλαδή πως με το τέλος του αιώνα, ο κόσμος θα καταρρεύσει.
Το έργο κτίζεται όπως είπα γύρω από τη συνύπαρξη μιας σειράς κακών σημείων των καιρών (συνυφασμένων με την κλιματική αλλαγή, τον σκληρό συντηρητισμό, την επιστροφή σε ακραίες θρησκευτικές επιλογές κτλ).
Το AIDS μοιάζει να καταφθάνει γεμάτο ειρωνεία, πως δήθεν ήρθε για να τιμωρήσει την παρέκκλιση από την ηγεμονική σταθερότητα του Αμερικανικού status quo.
Η σειρά τεντώνει την κριτική της διάθεσή του απέναντι σε μια κοινωνία που μοιάζει χαμένη, που προσπαθεί να σωθεί και που πασχίζει να αφήσει το στίγμα της μέσα στον χρόνο.
Εν τέλει, καταλήγει να είναι τελικά όμως ένας ύμνος στην αγάπη και στη μοναξιά, όπου πολλές μοναξιές συναντιόνται και χωρίζονται, προς αναζήτηση της προσωπικής τους ευτυχίας, λύτρωσης ή μετάβασης σε κάτι μεγαλύτερο, που δεν ορίζεται πάντα από τους ίδιους.
Ερμηνευτικά ξεχωρίζουν όλοι έναντι όλων - μνεία προσωπική στον Pacino, που υποδύεται έναν πραγματικά απαίσιο χαρακτήρα (την μόνη υπαρκτή προσωπικότητα του έργου, τον Roy Cohn που μεταξύ άλλων “καταδίκασε” σε θάνατο τους Julius και Ethel Rosenberg το '53 ως Κομμουνιστές κατασκόπους και υπήρξε ο μέντορας του Trump στις αρχές των 80s) ο οποίος δεν γίνεται ποτέ καρικατούρα (εκείνη την εποχή ήταν ήδη στην “HOO-AH” φάση του) αλλά αντιθέτως γίνεται μια από τις πιο σύνθετες προσωπικότητες της σειράς (ο οποίος κέρδισε και το αντίστοιχο Tony τότε, το ίδιο και η Streep)
Γενικά, αν δεν το έχει δει κανείς και έχει την ευκαιρία και την όρεξη για κάτι κλασσικό, ας επενδύσει στα 6 ωριαία του επεισόδια - δεν θα χάσει.
Η ηλικία φαίνεται (ειδικά στα ειδικά εφέ αλλά και στο κείμενο ανά στιγμές) όμως, για εμένα προσωπικά, προσδίδει ακόμα περισσότερο κάτι “κλασσικό” και κλασάτο στη σειρά.
Αυτά.
5 Likes
Θα το ξαναπώ: Από τις καλύτερες σειρές που έχω δει στη ζωή μου.-
2 Likes
Δεν ήταν και τόοοσο μη αναμενόμενο βρε μπόμπο.
Summary
Πιτσιρίκα είναι, είδε την καλή ζωή
Λίιιγο όπου φυσάει ο άνεμος
Με τα τραυματικά της σύνδρομα
Είναι και άμυαλη ακόμα που δεν σκέφτηκε πως θα πάθει τα ίδια
Μάλλον το φιλί από Κέβιν Μπέηκον ήταν κομβικής σημασίας
1 Like
όλη η σειρά έπαιζε με το concept σειρήνα και υπονοούσε/εννοούσε ότι η Κυρά είχε μαγέψει τη μικρή και σχεδόν και τη μεγάλη αδερφή.
Summary
Στο τέλος η μικρη ειναι υπερχαρουμενη που παιρνει τη θεση στη ΝΥ (και θα βλεπει και τη μεγάλη) και μας τα έχει κάνει ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ με το πόσο σημαντική είναι η σχέση της με την Κυρά, ειδικά μετα το θάνατο της μητέρας της. Πιο λογικο θα έβρισκα να έφευγε με την Κυρά (και ειδικα αφου τραβηχτηκε με το φιλί και σοκαριστηκε και και και), παρά αυτό που έγινε, σε διάστημα… ωρών. Αν ειχε αλλα δυο τρια επεισοδια να το χτίσει να έλεγα, οκ. Τωρα φανηκε στον αέρα εντελώς.
Μωρέ ναι
Summary
Αλλά δεν είναι η μόνη εκδοχή σειρήνας
Όλες ήταν μεταξύ τους εν δυνάμει
Η μικρή για τον Μπέηκον πχ
Η μεγάλη για την μικρή αδελφή
κοκ
Υπερτέρησε τελικά το λάθος κάλεσμα
Αλλά ναι, μπορούσε και καλύτερα η σειρά χωρίς να είναι κακή τελικά
1 Like
If it doesn’t serve you, let it go.
Ποσο μαλλον αν σε προδωσει και στα παρει ολα.
Στα ειχε πει η μικρη, αλλα δεν ακουσες. 
Σειρηνα ηταν κι ο 
και κυριως τα λεφτα του.
Τιμιο 8αρακι η σειρα για μενα.
Παρα πολυ καλη η 3η σεζον του καλαμαριου… ειχε αρκετα εντονες καταστασεις… πολυ ανωτερη απο την 2η…
1 Like
Επιστρέφει το the Bear και έπεισα τον εαυτό μου να τελειώσει την τρίτη σεζόν, που στα τελευταία δύο, δίνει και πάλι καλή τηλεόραση. Ήταν κουραση ομως η σεζον.
Ελπίζω η τέταρτη να ειναι καλυτερη.
Eμένα μου άρεσε η τρίτη - η τέταρτη ξεκινάει χλιαρά, ανεβαίνει από τη μέση και μετά πολύ (3 μου έχουν μείνει).
Παρότι είναι μια σειρά όπου ίσως θα έπρεπε να είχε τελειώσει αρκετά νωρίτερα, προσωπικά την απολαμβάνω σαν comfort watch (έχει γίνει κάτι σαν το Friends μου).
Θεωρώ πως το μεγάλο της πλεονέκτημα (για εμένα τουλάχιστον) είναι το ότι ακόμα και στις στιγμές που κάνει κοιλιά, έχει την απαραίτητη τεχνική, ερμηνείες, αισθητική και ρυθμό για να εξισορροπεί επαρκώς την κατάσταση (κοινώς, μπορώ να βλέπω 30 λεπτά σερί μια χαοτική κατάσταση στη κουζίνα και να περνάω καλά, χωρίς να συμβαίνει τίποτα άλλο τριγύρω 
)
Friends - 20 something επαγγελματίες, Χαζογελάνε και ερωτεύονται = the Bear, ΑΝ ΔΕΝ ΒΓΕΙ ΤΟ ΠΙΑΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΣΕ 3 MILISEC, ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ = comfort watch
ρε τι διαβάζουμε και δεν σωριάζομαστε… 
τρέφομαι τόσο πολύ από το άγχος και την πίεση, που πλέον τα έχω κάνει embrace ολοκληρωτικά - ακόμα και στον ελεύθερο μου χρόνο 
1 Like
Αν και έχω Disney + το The Bear δεν με έχει ψήσει και τόσο.
Ωστόσο ψάχνοντας τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό.
Κορεάτικο supernatural horror που ξεκινάει πολύ αργά… και συνεχίζει αργά… σε βαθμό που σκεφτόμουν κάπου στο τρίτο επεισόδιο να το κόψω. Μέχρι τα μισά είναι ένα by the book asian horror που θυμίζει λιγάκι το Ju-on, με διάσπαρτα jump scares να προσπαθούν να κρατήσουν τον αργό ρυθμό. Ασχολείται με πολλούς χαρακτήρες και πολλά διαφορετικά storylines, την στιγμή που όλα φαίνεται να γυρίζουν γύρω από ένα μαγαζί με λάμπες σε μια υπερβολικά σκοτεινή γειτονία. Σε παιδεύει αρκετά μέχρι και το 4ο χωρίς να φαίνεται φως στο τούνελ.
Αλλά από τα μισά και μετά παίρνει πολύ τα πάνω του, τα storylines αποκτούν όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον και τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα. Τα διάφορα μυστήρια αρχίσουν να ξεκαθαρίζουν κάθε επεισόδιο, ενώ στο μεταξύ σου γαμάει λιγάκι και την ψυχούλα. Όχι στο horror κομμάτι, αφού από τα μισά και μετά γίνεται πολύ περισσότερο psychological drama με κάποιες από τις ιστορίες να συγκλονίζουν πραγματικά.
8 επεισόδια είναι. Αν δεν βαρεθεί κανείς στα πρώτα 4 θα αποζημιωθεί και με το παραπάνω από την συνέχεια.
Τα πρώτα 2 επεισόδια είναι ξεχειλωμένα σε εγκληματικό βαθμό χωρίς να λένε τίποτα, απλά επαναλαμβάνουν μια μανιέρα που την βλέπουμε από την αρχή της σειράς. Αν έχουν τελικά λόγω ύπαρξης στη συνέχεια, ε πάω πάσο.
Ομολογω οτι δεν καταλαβαινω την γκρινια για το The Bear παρα πολυ. Αν και γενικα εχω προβλημα με την λογικη του “καθε ιστορια σε καθε επεισοδιο και καθε χαρακτηρας πρεπει να εχει καποιο νοημα στην εξελιξη της ιστοριας, και καπως να προχωραει την ιστορια μπροστα”. Πολλες φορες ο κινηματογραφος ειναι υπεροχος οταν απλως βλεπεις μια συγκινητικη ιστορια και ανθρωπινες αλληλεπιδρασεις που σε αγγιζουν σε καθε χορδη της καρδιας σου, χωρις να ειναι απαραιτητο η Α ή η Β σκηνη να οδηγησουν σε κατι στο επομενο ή στο παρεπομενο επεισοδιο.
Καπως ετσι βλεπω το The Bear προσωπικα, και αυτο συμβαινει σε ΚΑΘΕ σεζον, οχι μονο στην 3η ή στην 4η. Δεν βαρεθηκα ουτε δευτερολεπτο στην 3η σεζον, αν και συμφωνω με οσους λενε πως ηταν λιγοτερο καλη απο τις πρωτες δυο. Στην 4η σεζον μολις ειδαμε χθες το βραδυ το The Wedding, και παιζει να ειναι το καλυτερο επεισοδιο ολοκληρης της σειρας.
ΥΓ1. Παντως μπορει καλλιστα να επιχειρηματολογησει κανεις πως υπαρχει λογος για καθε τι που βλεπουμε στο The Bear. Το επεισοδιο για παραδειγμα με την Syd που εχει παει στην ξαδερφη της ωστε να της φτιαξει κοτσιδακια στα μαλλια, ηταν αφενος φανταστικο, αφετερου επαιξε τεραστιο ρολο στην ψυχογραφηση της και στο τι θα επιλεξει τελικα να κανει.
ΥΓ2. Δε νομιζω οτι εχω δει πιο ανθρωπινη και ρεαλιστικη σειρα. Η πλειοψηφια των διαλογων (αν οχι η ολοτητα) ειναι διαλογοι που θα μπορουσαν καλλιστα να συμβουν στην ζωη του οποιουδηποτε απο εμας στο καταλληλο setting. Και οχι ψευτοδηθεν ιντελεξουελ αηδιες οπως αυτες που γραφει ο Σορκιν που βαζει 12 ατομα να μιλανε παραλληλα λες και συμβαινει ποτε αυτο στην πραγματικη ζωη.
αν σου πω να συνοψισεις την τριτη σεζον, χωρις google, τι θυμάσαι ; Το the Bear εχει φοβερες ερμηνείες, καβάλησε από την αρχή (και ίσως και πρώτο στην πολυ συγχρονη τηλεόραση;) τη συνδεση παρελθοντος και τραυματων, με τις συμπεριφορες του σημερα, και έδωσε μια φοβερη underdog ιστορια, πολλαπλων επιπεδων. και γι αυτο το αγαπαμε.
αλλα οπως προσωπικα δεν αντεχω τις Plot driven σειρες (Lost, Prison Break etc) ετσι νομιζω οτι και το Bear εγινε λιγο drama driven. θες και το στορυ να προχωράει, αλλιώς βλέπουμε σκετσάκια από οικογενειακές ιστορίες.
Και προσωπικά πιστεύω οτι με το που σώσουν εντελώς το ρεστωραν η σειρα θα (πρεπει) να τελειωσει. Ειχαν το πατημα να το κανουν λίγο office drama a la Good Wife for example, δηλαδή τα stakes να μην ειναι στη διασωση του ρεστωραν, αλλα στους ανθρωπους, αλλα το εχουν στησει διαφορετικά.
Ο κεντρικός τύπος πάτνως, αποκάλυψη.
Τέλος 4η σεζόν της Αρκούδας → η σειρά εξακολουθώ να πιστεύω πως έπρεπε να έχει τελειώσει 2 σεζόν πριν και η 4η το επιβεβαίωσε σε αρκετές της στιγμές - όπου αναμοχλεύαμε ίδια μοτίβα διαρκώς (αναφορικά με το συναισθηματικό ταξίδι των πρωταγωνιστών) ή κάποια story arcs, τα οποία πέρασαν και δεν ακούμπησαν (η Τίνα πχ έβραζε μακαρόνια όλη τη σεζόν, αποσκοπώντας σε κάτι που έχει ολοκληρωθεί νωρίτερα και δεν προσφέρει και πολλά ούτε στην ίδια ούτε στην πλοκή αυτή καθαυτή)
Υπήρχε ελάχιστη story-wise εξέλιξη (και περιστρεφόταν από το εύρημα με το ρολόι) αλλά εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει και τόσο αυτό στο Bear, όσο το (110% ειλικρινές, ακόμα και τώρα) ψυχογράφημα του θιάσου και το δικό του προσωπικό ταξίδι - το οποίο, παρ’ όλα αυτά, αναλώθηκε θεωρώ σε πράγματα επαναλαμβανόμενα και “ξαναζεσταμένα”, σαν η σειρά να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και να κυνηγά την ουρά της.
Σημαντικό (ανέλπιστο και απρόβλεπτο για εμένα) μείον εδώ θα πω επίσης την γραφή, η οποία οκ, είχε φτιάξει από την αρχή τους δικούς της όρους μέσω μιας μικρής μίξης κοινωνικού ρεαλισμού και κάτι εντελώς τεχνητού (και οκ, είναι πάντα από τα μεγάλα + της κάθε σειράς, όταν αυτή δημιουργεί μια ξεχωριστή ταυτότητα και την επικοινωνεί/εγκαθιδρύει μέσα στον θεατή με το καλημέρα σαν κάτι φυσιολογικό) όμως τώρα έχει βρει τοίχο και φαντάζει ολοένα και πιο “ατσούμπαλη”… ή απλά κουραστική (δηλαδή πόσες φορές θα ακούσεις ένα “yeah?”…παύση 45δευτερολέπτων…“yeah”…παύση 65δευτερολέπτων…“οκ”… παύση1λεπτό…“soooo”…“yeah?”…κοκ… όταν ειδικά πίσω από αυτό το ύφος κρύβονται πράγματα ειπωμένα ξανά και ξανά, ίσως κάτι όχι τόσο σημαίνουσας βαρύτητας ή κάτι που θα χρειαζόταν μια διαφορετική δραματουργική “ένταση”)
Κάποια πράγματα δούλεψαν κατ’ εμέ (η Syd βασικά, που πήρε επιτέλους τον χρόνο της/που δικαιούταν) κάποια όχι και τόσο (ο Carmie δηλαδή, που μέχρι να πάρει απόφαση να κάνει μια σοβαρή ψυχανάλυση, έρχεται και φεύγει διαρκώς από τα ίδια και τα ίδια ψυχολογικά μοτίβα) ενώ αν έπρεπε να κρατήσω και μερικά επεισόδια, θα ήταν το Syd POV (εύκολα το καλύτερο), το τρίτο (νομίζω) και το φινάλε… το αντίστοιχο “Fishes” της σεζόν, εκείνο του γάμου δηλαδή, δεν μου φάνηκε στην ίδια κατηγορία με τα αντίστοιχα “μεγάλα” μεσαία επεισόδια των προηγούμενων σεζόν - αλλά περισσότερο μια παρέλαση guests με βεβιασμένη γλυκύτητα, έντονο overacting και εν τέλει “εύκολο” και κάπως “αναίμακτο” για Bear.
Γενικά καλά πέρασα οκ, αλλά δεν με κράτησε όπως (προφανώς) οι 2 πρώτες σεζόν και παραδόξως η 3η (που εξακολουθεί να μου αρέσει αρκετά)… νομίζω όμως πως όποιους έχασε η σειρά στην 3η της σεζόν, δεν θα τους κερδίσει ξανά τώρα (το αντίθετο μάλλον).
Θα είμαι εκεί για την 5η - αλλά θα πρέπει να είναι και το τέλος της σειράς, διότι νομίζω πως έχει εξαντλήσει τα περιθώριά της + έχει φτάσει (με τα πολλά) σε ένα σημείο που το payoff για πολλούς χαρακτήρες και καταστάσεις μοιάζει να βρίσκεται μια ανάσα μακριά (και πλήρως κερδισμένο).
Ξεκίνησα και Sandman δεύτερη σεζόν (την πρώτη την θεωρώ ακόμα top) αλλά μουδιασμένα τα πράγματα - φαίνεται με το καλημέρα η απουσία Gaiman στο δημιουργικό κομμάτι… ίδωμεν αλλά προς το παρόν κομσι-κομσα (still βλέπεται μια χαρά ευχάριστα ε)
3 Likes