Τελείωσα το Sirens στο Netflix, για το οποίο μπορώ να γράψω, αν θέλει κανείς να μάθει τίποτα.
Ομαδάρα δώστε τιποτα νεο και καλό σε Netflix ή Disney παρακαλώ
Για δωσε. Το ειδα και εγω και θελω μια 2η αποψη
Παρα πολυ ωραιο το Sirens. Ιδιαιτερο και περιεργο, και η Meghann Fahy δινει ρεστα με την ερμηνεια της, οπως φυσικα και η Milly Alcock. Οχι οτι υστερουσε καποιος, δηλαδη εχεις και μια Julianne Moore εκει μεσα οκ.
Οριακα θα ηθελα και δευτερη σεζον, αν και δεν ξερω οτι προκειται και πως ηταν μια χαρα ως limited series.
1 Like
Ωραια, ειμαστε πολλοι.
Sirens - Netflix, ή αλλιως “εψαχνα να δω κατι με τη γυναίκα μου”
Στο τελευταίως υπερπετυχημένο κόνσεπτ του eat the rich, το netflix δινει άλλη μια μινι σειρά, στην οποία πήγαμε γιατι μας αρέσουν τα κοντινά στα μάτια της Meghann Fahy.
To setup της σειράς πάει πάλι σε ένα στόρυ του στυλ “οι πλούσιοι ειναι κακοί, σκοτώνουν κόσμο και μετά το κρύβουν”, αλλά ευτυχως δεν ακολουθεί αυτή τη γραμμή γιατί θα ξενέρωνα.
Οι 3 πρωταγωνίστριες (με τα πρασινομπλε μάτια, γιατι αν ειναι να εισαι high society, πρέπει να το τερματίσεις), κρατάνε όλη τη σειρά και ιδιαίτερα οι αδελφές. Μου είχε λείψει η Julianne Moore (και ο Kevin Bacon παρεπιπτόντως), αλλά εδώ παίζει ένα ρόλο πολύ στα στεγανά που όρισε η Nicole Kidman, που μάλλον δεν πήρε τον ρόλο γιατι έπαιζε κάτι αντιστοιχο, κάπου αλλου (σπίτι δεν έχει;).
Η σειρά ήταν μια ομορφιά, εσωτερικά και (κυρίως) εξωτερικά, για ολα τα επεισόδια. Στο τελευταίο όμως, έπαθε Netflix.
Summary
Περιμενα καποιοι ειδους ανατροπή, αλλά το ότι η πιτσιρίκα που έλεγε στην αδερφή της να τα ξαναβρουνε, στη γυναικα του αλλου οτι ειναι η θεαρα της και τον σύζηγο της αλλης οτι δεν τον θελει, να κάνει στροφή 180 μοιρες σε μια μερα (!) μονο και μονο για να εχουμε ανατροπη, ηταν τοσο off character, που ειπαμε με τη γυναικα μου “ε λ ε ο ς τωρα”. Μπορούσε πολύ όμορφα και απλά να κλείσει το arc ϊσως λιγο πιο προβλέψιμα, αλλα In line με ότι έχτιζε, αλλα ΟΧΙ, νετφλιξ εισαι και πρέπει να βάλεις κάτι για να συζητηθεις στα σοσιαλ και να κανεις εμένα να γράφει τωρα αυτα. Πολυ κριμα, γιατι εκει που θα λεγαμε οτι η σειρα ειναι του 7+, τωρα επεσε περι το 6.
Καλό καλοκαιρινο θέαμα, σπιταρόνες, ομορφοι και ομορφες ταλαιπωρουνται, eat the rich, αλλα ρε παιδια…
Εγώ συνεχίζω να εκμεταλλεύομαι το VodafoneTV και την βιβλιοθήκη του HBO (still οικτρή σχεδιαστικά πλατφόρμα) με κάτι που είχα να δω από το 2003 - και ευτυχώς που επέμεινε η κερά να το βάλουμε στο πρόγραμμα, γιατί το είχα (κακώς) ξεχάσει εντελώς, το mini series 6 επεισοδίων Angels in America:
Ο θεατρικός Tony Kushner, που μετέπειτα στη καριέρα του μεταπήδησε και στο σινεμά, γράφοντας τα σενάρια των Σπιλμπεργκικών Munich (μαζί με τον Eric Roth) Lincoln, West Side Story και The Fablemans (μαζί με τον Spielberg) και το Fences (μαζί με τον August Wilson) διασκευάζει για το HBO των αρχών της χιλιετίας (ΑΚΑ το HBO της Oz, Sopranos, Wire, Six Feet Under, Band of Brothers, Deadwood κτλ περιόδου δηλαδή) το δικό του διπλό θεατρικό έργο του 1991 Angels in America - Millennium Approaches και Perestroika.
Βραβευμένο ήδη με Pulitzer (!) και αρκετά Tonys, το έργο διαδραματίζεται το 1985 και ακολουθεί τον παράλληλο βίο τριών θεματικών πόλων (ένας νέος πληροφορεί τον εραστή του ότι έχει προσβληθεί με AIDS, ένας μεγαλοδικηγόρος που νοσεί από AIDS και απαιτεί από το γιατρό του να τον εισάγει στο νοσοκομείο ως καρκινοπαθή, προκειμένου να μη μαθευτεί η «ιδιαιτερότητά» του και ένας Μορμόνος που δεν μπορεί να αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του μπροστά στη σύζυγό του) οι οποίοι μοιραία μπλέκουν στη πορεία και γύρω από αυτούς στήνεται ένα προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό εν τέλει ψηφιδωτό της Ρηγκανικής Αμερικανικής κοινωνίας - σε άμεση αντιδιαστολή με το αντίκτυπο που είχε η έκρηξη του AIDS στην Αμερική.
Τη σειρά σκηνοθετεί ο πολύς Michael Nichols (Who’s Afraid of Virginia Woolf?, The Graduate, Carnal Knowledge κτλ) και πρωταγωνιστούν οι Justin Kirk (ο οποίος είχε τρελό γκελ εκείνη την εποχή σε θέατρο και τηλεόραση) η μελλοντική του “αδερφή” στο Weeds Mary-Louise Parker, o πιτσιρικάς Patrick Wilson, ο Jeffrey Wright και το βαρύ πυροβολικό των Al Pacino, Meryl Streep και Emma Thompson (οι δύο τελευταίες σε παραπάνω από έναν ρόλους).
Συνοπτικά, η σειρά είναι διαμάντι - μπλέκει από πολύ νωρίς στοιχεία του φανταστικού με την πραγματικότητα και δημιουργεί ένα εντελώς δικό της σύμπαν/χώρο, όπου φιλτράρει την καθημερινότητα και την αναγάγει σε κάτι μεγαλύτερο από τον θεατή (είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία από πχ. το να έβλεπε κανείς ένα αυστηρά grounded δράμα ή ένα ντοκιμαντέρ - ας σκεφτεί κανείς πχ το Fisher King του Terry Gilliam στο πως αποτυπώνει την πραγματικότητα με όρους, συν τοις άλλοις φαντασιακούς).
Tο έργο μεταδίδει πηγαία και αυθόρμητα την αίσθηση πως βρισκόμαστε στο «κατώφλι της αποκάλυψης», την “απειλή” δηλαδή πως με το τέλος του αιώνα, ο κόσμος θα καταρρεύσει.
Το έργο κτίζεται όπως είπα γύρω από τη συνύπαρξη μιας σειράς κακών σημείων των καιρών (συνυφασμένων με την κλιματική αλλαγή, τον σκληρό συντηρητισμό, την επιστροφή σε ακραίες θρησκευτικές επιλογές κτλ).
Το AIDS μοιάζει να καταφθάνει γεμάτο ειρωνεία, πως δήθεν ήρθε για να τιμωρήσει την παρέκκλιση από την ηγεμονική σταθερότητα του Αμερικανικού status quo.
Η σειρά τεντώνει την κριτική της διάθεσή του απέναντι σε μια κοινωνία που μοιάζει χαμένη, που προσπαθεί να σωθεί και που πασχίζει να αφήσει το στίγμα της μέσα στον χρόνο.
Εν τέλει, καταλήγει να είναι τελικά όμως ένας ύμνος στην αγάπη και στη μοναξιά, όπου πολλές μοναξιές συναντιόνται και χωρίζονται, προς αναζήτηση της προσωπικής τους ευτυχίας, λύτρωσης ή μετάβασης σε κάτι μεγαλύτερο, που δεν ορίζεται πάντα από τους ίδιους.
Ερμηνευτικά ξεχωρίζουν όλοι έναντι όλων - μνεία προσωπική στον Pacino, που υποδύεται έναν πραγματικά απαίσιο χαρακτήρα (την μόνη υπαρκτή προσωπικότητα του έργου, τον Roy Cohn που μεταξύ άλλων “καταδίκασε” σε θάνατο τους Julius και Ethel Rosenberg το '53 ως Κομμουνιστές κατασκόπους και υπήρξε ο μέντορας του Trump στις αρχές των 80s) ο οποίος δεν γίνεται ποτέ καρικατούρα (εκείνη την εποχή ήταν ήδη στην “HOO-AH” φάση του) αλλά αντιθέτως γίνεται μια από τις πιο σύνθετες προσωπικότητες της σειράς (ο οποίος κέρδισε και το αντίστοιχο Tony τότε, το ίδιο και η Streep)
Γενικά, αν δεν το έχει δει κανείς και έχει την ευκαιρία και την όρεξη για κάτι κλασσικό, ας επενδύσει στα 6 ωριαία του επεισόδια - δεν θα χάσει.
Η ηλικία φαίνεται (ειδικά στα ειδικά εφέ αλλά και στο κείμενο ανά στιγμές) όμως, για εμένα προσωπικά, προσδίδει ακόμα περισσότερο κάτι “κλασσικό” και κλασάτο στη σειρά.
Αυτά.
4 Likes
Θα το ξαναπώ: Από τις καλύτερες σειρές που έχω δει στη ζωή μου.-
2 Likes
Δεν ήταν και τόοοσο μη αναμενόμενο βρε μπόμπο.
Summary
Πιτσιρίκα είναι, είδε την καλή ζωή
Λίιιγο όπου φυσάει ο άνεμος
Με τα τραυματικά της σύνδρομα
Είναι και άμυαλη ακόμα που δεν σκέφτηκε πως θα πάθει τα ίδια
Μάλλον το φιλί από Κέβιν Μπέηκον ήταν κομβικής σημασίας
1 Like
όλη η σειρά έπαιζε με το concept σειρήνα και υπονοούσε/εννοούσε ότι η Κυρά είχε μαγέψει τη μικρή και σχεδόν και τη μεγάλη αδερφή.
Summary
Στο τέλος η μικρη ειναι υπερχαρουμενη που παιρνει τη θεση στη ΝΥ (και θα βλεπει και τη μεγάλη) και μας τα έχει κάνει ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ με το πόσο σημαντική είναι η σχέση της με την Κυρά, ειδικά μετα το θάνατο της μητέρας της. Πιο λογικο θα έβρισκα να έφευγε με την Κυρά (και ειδικα αφου τραβηχτηκε με το φιλί και σοκαριστηκε και και και), παρά αυτό που έγινε, σε διάστημα… ωρών. Αν ειχε αλλα δυο τρια επεισοδια να το χτίσει να έλεγα, οκ. Τωρα φανηκε στον αέρα εντελώς.
Μωρέ ναι
Summary
Αλλά δεν είναι η μόνη εκδοχή σειρήνας
Όλες ήταν μεταξύ τους εν δυνάμει
Η μικρή για τον Μπέηκον πχ
Η μεγάλη για την μικρή αδελφή
κοκ
Υπερτέρησε τελικά το λάθος κάλεσμα
Αλλά ναι, μπορούσε και καλύτερα η σειρά χωρίς να είναι κακή τελικά
1 Like
If it doesn’t serve you, let it go.
Ποσο μαλλον αν σε προδωσει και στα παρει ολα.
Στα ειχε πει η μικρη, αλλα δεν ακουσες. 
Σειρηνα ηταν κι ο 
και κυριως τα λεφτα του.
Τιμιο 8αρακι η σειρα για μενα.