Τέλος το The Sandman για εμένα (έμεινε το special μόνο που βγήκε χτες, βασισμένο στο Death: The High Cost of Living του '93, το οποίο το κρατάω για το ΣΚ) και overall πολύ καλό κλείσιμο σε μια πολύ “γεμάτη” ιστορία που “έτρεξε” αναγκαστικά για φινάλε μετά το σκάνδαλο Gaiman.
Όντας τεράστιος fan του πρωτότυπου υλικού, καμιά φορά λίγο στεναχωριόμουν που τόσα subplots και χαρακτήρες δεν πήραν τον χρόνο που τους αναλογούσε (η σκηνή πχ με τον Σέξπηρ στο φινάλε και τον Πρόσπερο της Τρικυμίας είναι ολόκληρο τεύχος) - όμως από την άλλη, το λέω και επίτευγμα το πως κατάφερε η παραγωγή να είναι τόσο οικονομική στην αφήγηση, ενώ παράλληλα να φορτώσει τόσο πολύ την πλοκή και όλο αυτό να βγει κάτι (πολύ παραπάνω από) αξιοπρεπές και “βιώσιμο” σε τηλεοπτικούς όρους.
Εννοείται ξανά πως το κείμενο, όπως και στα προηγούμενα επεισόδια/σεζόν, όταν παίρνεται αυτούσιο από το χαρτί (στο 80% σχεδόν της σειράς) είναι τουλάχιστον αριστουργηματικό - είναι σε ένα επίπεδο πολύ υψηλό για το μέσο.
Το άλλο κρίμα ήταν πως κάποιοι χαρακτήρες που είχε ακουστεί πως προορίζονταν για spin off σειρά, δεν θα την πάρουν ποτέ -και εννοώ κυρίως την Joanna Constantine της Jenna Coleman, η οποία ήταν από τα highlights της σειράς γενικότερα (δη στο 2ο μέρος, όπου έφτιαξε και με τον Boyd Holbrook ένα φανταστικό δίδυμο).
Το δεύτερο μισό είχε πολύ δυνατά συναισθηματικά highlights (το Time and Night πχ επεισόδιο ήταν, με τον τρόπο του, πολύ έντονα φορτισμένο ποικιλοτρόπως) μέτρια ειδικά εφέ για άλλη μια φορά (συγκριτικά με την πρώτη σεζόν πχ αν και ξανά, τα πρακτικά του εφέ και σκηνικά ήταν top notch) ενώ όλοι οι ηθοποιοί νομίζω ήταν ξανά spot on στους ρόλους τους.
Μην γράψω πάλι σεντόνι, έχω ήδη γράψει 2-3 για τη σειρά και παλαιότερα - overall 2 σεζόν μεστής σκοτεινής, γοτθικής τηλεοπτικής φαντασίας με αρχή, μέση και τέλος.
Σίγουρα θα ξαναδώ back to back και τις 2 σεζόν στο μέλλον - ίσως από Σεπτέμβρη να ξαναδώ πρώτο κύκλο (τον οποίο προτείνω σίγουρα να ξαναδεί κανείς πριν την 2η σεζόν)
Τεσπά αυτά, φοβερή σειρά κατ’ εμέ, καλή δουλειά απέναντι στο πρωτότυπο υλικό (ειδικά με όλες τις δυσκολίες της παραγωγής) και ένα κρίμα που δεν επεκτάθηκε σε 2-3 σεζόν ακόμα, ώστε τα πάντα να γίνουν ακόμα περισσότερο impactfull και να αποκτήσουν μια πιο οργανική και λιγότερο “βιαστική” ροή… αλλά it is what it is, πάνω από όλα κρίμα που τελείωσε
Dreams shape the world
υγ. Αν και η Death της Batiste είναι πάρα πολύ καλή (κυρίως όμως στην 1η σεζόν και λίγο στο φινάλε της 2ης) η Coleman εδώ στο τέλος, σε μερικά επεισόδια δίπλα στον Μορφέα έγινε το μεγαλύτερο μου ίσως what if της σειράς - φταίει το make up, το μαλλί, τα ρούχα, οι αρκετές σκηνές διαλεκτικών τετ α τετ με Μορφέα για γενικότητες (context δηλαδή εκτός του main plot) ο τρόπος που έπαιζε απέναντί του, ο σαρκασμός της κτλ δεν ξέρω, όμως σε ένα άλλο σύμπαν θα ήταν ίσως η τέλεια Death για εμένα.
