βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, ένα Πολωνικό φερι μποτ πέφτει σε καταιγίδα με αποτέλεσμα 56 ψυχές να χαθούν, το θέμα είναι σε ποιον ανήκει και τι κουβαλάει, σας θυμίζει κάτι; Αξίζει
3 Likes
Συνεχίζουμε το Pluribus, και έχω την ίδια ένσταση με @potofgold από πάνω.
Ο γκιλιγκαν/τζιλιγκαν ειναι πολυ δυνατος σε δευτερους χαρακτηρες. Εδω φαινεται να αγαπαει τοσο πολύ την Ρέα (θεάρα φυσικά και κουβάλησε όλες τις κοιλίες του Saul που δεν ηταν και λίγες) / εχει πάθει Λάνθιμο/Εμμα Στοουν, που της έχει δώσει όλη τη σειρά, που αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά και άμεσα, βλέπω να πέφτει σε τοίχο γιατι η φάση "πωπω, ποσο θυμωμενη ειμαι"¨θα σε κουβαλήσει τόσο/όσο.
Κατά τα άλλα έχει ήδη σκοτώσει μια/δυο storylines πχ το α λα walking dead, ολοι σας/και εμεις οι δεκα, αλλά και το premise μιας υπερεπιστημόνισσας που θα τα καταφέρει, και πραγματικά αναρωτιέμαι που θα το πάει, και δεν το γράφω για καλό, γιατι τα περισσότερα sci-fi μου μοιάζουν ευκολογραμμένα μίκυμάου.
Προχωράμε
Πάντως έχει πει ότι το βλέπει να φτάνει και 4 σεζόν
Pluribus μια ομορφιά, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαλιόμουν τόσο όταν τελείωνε το επεισόδιο.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί να μην το σηκώσει μόνη της; Όταν είσαι εσύ και άλλοι 11 στον πλανήτη, στην ουσία μόνος σου το περνάς. Επίσης τα storylines που λες ότι έχει σκοτώσει @montecristo μάλλον για καλό το βλέπω εγώ… είτε τα έχουμε ξαναδεί, είτε είναι πολύ προβλέψιμα.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι τελικά θα μας αρέσει το που το πάει… θα δείξει.
4 Likes
Δεν το ήξερα. Εγώ έπεσα πάνω στο Le bureau des legendes επειδή πέτυχα σε review άλλης κατασκοπικής σειράς να λένε πως την έχει κάνει αντιγραφή. Τέλειωσα την πρώτη σεζόν. Ωραίο είναι αλλά όλο περίμενα πως θα υπάρχει κάποια αποκορύφωση (είχα δει και στο imdb τα αστεράκια να ανεβαίνουν προς το τέλος της σεζόν) η οποία ένοιωσα πως ποτέ δεν ήρθε στον βαθμό που την περίμενα.
Όσων αφορά το pluribus νιώθω πως θα μπορούσε να είναι η σειρά που συζητάνε όλοι μεταξύ τους. Στη δουλειά, με φίλους, στο ιντερνετ κλπ. Κάπως σαν το Lost παλιά αλλά πιο βαθύ. Συζητάνε το που το πάει, συζητάνε αν είναι απλά ~φιλελεδες που κράζουν Κομμουνιστές, αν μιλάει για το AI, αν ξέρει για τι μιλάει ή απλά ήταν ο,τι του κατέβει του δημιουργού χωρίς κάποιο συγκεκριμένο στόχο, αν θα ζητήσει πυρηνικά, αν θα σκάσουν οι εξωγήινοι, τι είναι ηθικό και τι δεν είναι κλπ …αλλά δυστυχώς ΔΕΝ συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα έδινε μια άλλη διάσταση στη σειρά και θα έκανε την όλη εμπειρία πολύ καλύτερη.
Πάει και το 3ο επεισόδιο Pluribus. Κάνω μεγάλη παύση από την σειρά και περιμένω συναγωνιστές να τελειώσουν την σεζόν και να μου πουν, δες το τελικά ρε παπάρα αξίζει. Μέχρι τότε, θα βλέπω το The Chair Company που για κάποιο μυστήριο λόγο μέσα στην περιστασιακή καφρίλα του, το death metal και την σουρεάλ ατμόσφαιρά του με έχει κερδίσει.
Εκπληκτικό το the studio.
O Seth Rogen κενταει σε αβανταδορικο ρολο κωμωδιας καταστάσεων.
Φοβερα cameos.
3 Likes
Νομίζω πως το Pluribus έχει εξαρχής ξεκαθαρίσει πως, όποιος ψάχνει σειρά με mystery boxes, ζόμπια, εισβολές, ίντριγκα, ανατροπές κτλ να κοιτάξει καλύτερα αλλού - υπάρχουν άπειρες τέτοιες σειρές εκεί έξω για όλους, η συγκεκριμένη δεν έχει μάλλον σκοπό να ανοίξει συνομιλία με τέτοιου είδους θεματικές ή genres (και αντιστοίχους θεατές/fans τους).
Πιο κοντά σε αυτό που περιγράφει περίπου ο @Yojimbo πηγαίνει θαρρώ - μια κάπως ειρωνική κοινωνική σάτιρα/Black Mirror-ειδής προσέγγιση κάποιων θεμάτων των καιρών, όπως το ΑΙ, η επίπλαστη “ανάγκη” για ομοιογενοποίηση, η τοξική θετικότητα (δηλαδή οκ, πόσο πιο σαφές το συγκεκριμένο 
) κτλ κτλ… όλο αυτό με τους χαρακτηριστικούς built up αργόσυρτους ρυθμούς του Gilligan (που απευθύνονται ξανά σε πολύ συγκεκριμένους θεατές - και το BB ούτως ή άλλως, έκανε το μεγάλο του “μπαμ” κάπου προς την 3η σεζόν, που άνοιξε τότε σε μεγάλο βαθμό τα χαρτιά του) και τη χαρακτηριστική του οπτική αφήγηση και αισθητική στάμπα (που αναδεικνύει/εμπνέεται από την καθημερινή πραγματικότητα και το φαινομενικά τετριμμένο και πεζό).
Προφανώς εκεί εγώ προσωπικά 110%, με έχει κερδίσει full η σειρά και έχω περιέργεια για το που μπορεί να φτάσει/και όχι για το τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά με την κυριολεκτική τους έννοια - όπως είπα, Walking Dead και Lost κτλ υπάρχουν εκεί έξω μιλιούνια…
Ψες ξεκίνησα το παρακάτω
στο οποίο ο Russ Holliday είναι ένα πρώην πολλά υποσχόμενο quarterback που είδε την καριέρα του να πετιέται στα σκουπίδια επειδή… είναι plain and simple μαλάκας .
Έτσι, χρόνια μετά και με την ανάγκη να επιστρέψει στα γήπεδα (αλλά και να γίνει καλύτερος άνθρωπος) συλλαμβάνει μια παρανοϊκά ευφάνταστη λύση για comeback → μεταμορφώνεται με περούκες και προσθετικά στον χαρακτήρα Chad Powers και προσπαθεί να κερδίσει μια θέση σε μια μικρή ομάδα κολεγιακού ποδοσφαίρου.
Προφανώς η πλοκή εκτυλίσσεται γύρω από τη διπλή του ταυτότητα και το χάος που δημιουργεί η ανάγκη του να διατηρήσει το ψέμα του - ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ενταχθεί, να ηγηθεί, να ξεχωρίσει και κυρίως να “ξαναχτίσει τον εαυτό του” - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το μεγαλύτερο ατού της σειράς είναι ο Glen Powell, ο οποίος έχει εξελιχθεί με τον καιρό σε μεγάλη (και ανέλπιστη) πουλενάρα - εδώ είναι και creator/γράφει και σενάριο, όπως έκανε και στο πολύ καλό Hitman του Linklater.
Συνολικά η σειρά (6 επεισοδιάκια, 1 σεζόν, μισάωρα ταμάμ) λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά κατ’ εμέ ως μια συμπαγής, feel-good ιστορία με την απαραίτητη καρδιά και το αναγκαίο συναισθηματικό βάθος.
Γενικά ναι - δεν το έχω τελειώσει ακόμα αλλά ναι, μια χαρά
5 Likes
θα τσεκάρω επειδή εμπιστεύομαι λουπιν, ΑΛΛΑ , το έχει θάψει όποιος ξέρει αγγλικά. Και ναι Πάουελ, αγαπάμε, τον βλέπω να γίνεται ο νεος ντικάπριο.
@g0dslayer ναι και εγω για καλό λέω ότι τα σκότωσε τα στορυλαην στο pluribus, γιατι walking dead το υπερβαριεμαι και ολα τα συναφή, αλλά φοβάμαι μήπως αυτοπαγιδευτεί στο “κανω μεγαλη τηλεόραση πλεμπαίοι, πάρτε σιωπές για 30 λεπτά να στρώσετε”.
τα πε και ο λουπιν παραπάνω, μου αρέσουν οι σειρές του, αλλά παράλληλα έχω βάλει πολλή σκούπα/μαγειρεύσει/κάνω φορολογική δήλωση/λύσει το θεώρημα του Φερμά, ενώ τις έβλεπα…
Κοίτα, δεν θα σου αλλάξει τη ζωή or something ο Chad Powers, 3 επεισόδια έχω δει και εγώ και ελπίζω να μην ξεφουσκώσει - αλλά περνάω καλά βλέποντας το και τρώγοντας ταυτόχρονα, it’s fine by me δηλαδή (είναι όπως είπα 6 επεισοδιάκια μόνο, ταμάμ διάρκεια)… περνάω πιο καλά πάντως από τις τελευταίες σεζόν του Ted Lasso τουλάχιστον (που είναι λίγο-πολύ παρόμοιας συνομοταξίας σειρές ίσως).
Powell νομίζω πως στοχεύει για νέος Tom Cruise, απλά μάλλον έχει γεννηθεί σε λάθος εποχή (δύσκολοι καιροί για τέτοιους superstars πλέον)… αλλά γράφει πολύ καλά στη κάμερα, μου είναι προσωπικά πολύ συμπαθής συνολικά μέχρι τώρα, δείχνει να έχει αρκετές ανησυχίες (βλ. όπως είπα το σενάριο του Hitman) και δεν βρίσκω τον λόγο να μην φτάσει κοντά σε μια όσο-το-επιτρέπουν-οι-εποχές παρομοίου τύπου καταξίωση στο μέλλον…
άρα δεν τις έβλεπες
ΡΕ ΜΠΑΓΛΑΜΑ, απέδειξε ότι βλέπεις όλα αυτά που supposingly βλέπεις σε 7/24, και παράλληλα δεν σε έχουν διώξει από τη δουλειά σου / σουτάρει το κορίτσι σου, και μετά να μας κουνάς το δάχτυλο.
Μιλώντας για feel good σειρές, πέρασα ανέλπιστα καλά, και γέλασα κανονικά, δυνατά, όχι “χαχ” με το Haunted Hotel - όταν έχει χαρακτήρα που είναι δαίμονας παγιδευμένος σε σώμα 11χρονου, φαντάσματα παντού, αλλά και μια ελαφριά διάθεση, νομίζω αξίζει το χρόνο σας σκληροι τυποι του φόρουμ
1 Like
Πλάκα είχε το Chad Powers, ειδικά για μας που είχαμε δει απ’ την πρώτη μέρα το χαβαλεδιάρικο επεισόδιο του Eli Manning (που κάνει και μικρό κάμεο)
τελείωσε και ωραία, ελπίζω να δούμε και συνέχεια
1 Like
Ας κάνω μια πρόταση για Netflix, την οποία ίσως έπρεπε να την είχα κάνει αρκετό καιρό πριν, που απευθύνεται πρωτίστως σε φίλους happy travellers 
, κατά δεύτερον σε καλοφαγάδες 
, κατά τρίτον σε όσους έλιωναν ποτέ με Lonely Planet και παρόμοια ταξιδιωτικά feelgood documentaries 
και τέλος, σε όσους έβλεπαν κάποτε το Everybody Loves Raymond (από τα top sitcoms των 90s) 
:
Λοιπόν στο Netflix απολαμβάνω αφάνταστα να βλέπω ξανά και ξανά (αρκεί να έχει περάσει προφανώς και ένα εύλογο χρονικό διάστημα από τη τελευταία φορά) το Somebody Feed Phil.
Παίζεται 8 σεζόν ήδη, από το 2018 (χτες πήρα πρέφα την 8η σεζόν, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο) και το οποίο τι είναι → ένα ταξιδιωτικό, ωριαίο travelling documentary με host τον Philip Rosenthal, δηλαδή τον δημιουργό/σεναριογράφο/παραγωγό του Everybody Loves Raymond (έχει και πολλά easter eggs ή guests από τη σειρά).
Τα στοιχεία που το διαφοροποιούν από τα περισσότερα παρομοίου τύπου documantaries του είδους είναι αρχικά ο παρουσιαστής του, του οποίο το humor είναι πολύ κοντά στο ύφος του sitcom των 90s και ο ίδιος είναι και από μόνος του γενικότερα, μια πολύ ευχάριστη παρουσία -λίγο αγαθιάρης, λίγο αφελής και όσο χρειάζεται θαρρώ light-hearted για να μην γίνει η όλη φάση βαρετή…
Από την άλλη, το main thing του documentary είναι το φαγητό - είναι κάθε φορά το έναυσμα για την επίσκεψη της παραγωγής, σε μια μεγάλη ή μικρή πόλη του κόσμου όπου εκεί θα αναζητήσει κάθε φορά τα must της τοπική της κουζίνα.
Αυτό γίνεται μέσω όχι αποκλειστικά μέσω μεγάλων εστιατορίων - αλλά μικρών, τοπικών, πιο urban φαγάδικων που είναι και πιο relatable στον μέσο ταξιδιώτη/θεατή… δεν λείπουν εννοείται και τα πιο ακριβά, καλά εστιατόρια (που μπορεί να έχουν και τίποτα Michelin κτλ) αλλά κάπως συνδυάζεται καλά η εμπειρία και σε αυτά, μαζί με εκείνη των πιο μικρών μαγαζιών/τίποτα υπαίθριων κουζινών κτλ και το όλο experience βγαίνει πολύ ισορροπημένο…
8 σεζόν, 1 ώρα το κάθε επεισόδιο και συνολικά 52 νομίζω πόλεις μέχρι τώρα.
Όλα τα επεισόδια είναι πολύ καλογυρισμένα σαν παραγωγή εννοείται, με καλό pace και αρκούντως κατατοπιστικά σε βασικά-και μη γενικότερα attractions της κάθε περιοχής
Επίσης να το πω και εδώ - σε κάποιες από αυτές τις πόλεις έτυχε να πάω μετά που είχα δει και τα αντίστοιχα επεισόδια. Πιο συγκεκριμένα, στην Κοπεγχάγη και στη Λισαβώνα έπαιξε επίσκεψη σε κάμποσα μαγαζιά που είχα δει στη σειρά - και δεν απογοήτευσε κανένα, ούτε στο ελάχιστο.
Τεσπά ναι αυτό, είναι μια πολύ σύγχρονη ταξιδιωτική εκπομπή με ένα εσάνς/έναν αέρα της χρυσής εποχής του sitcom, πολύ εύκολη στη ροή και γενικότερα αρκούντως fun και ευχάριστη - ακόμα και αν δεν παίζει επίσκεψη πχ. στο Κιότο άμεσα .
Τεσπά εγώ περνάω πολύ καλά βλέποντάς την, μου αρέσει να τρώω είμαι ας-πούμε-οκ με τα ταξίδια έχω και ένα soft spot στα 90s sitcoms και εκείνο το vibe τους και το προτείνω 100% σε όποιον ψάχνεται ακόμη, εν έτη 2025 με travel documentaries.
4 Likes
επάνέρχομαι για Chad Powers, για να πω ότι είδα 5 σερί και μάλλον θα το τελειώσω σήμερα.
το βρήκα εξαίσιο - σαν dark Ted Lasso. Παίζει πολύ καλά (και διαφορετικά !) ο Powell
Επίσης -
Summary
I am a sucker for love stories
2 Likes
Θα συμφωνήσω απόλυτα για το Somebody Feed Phil, ακριβώς γιατι ο Phil παίρνει ελάχιστα σοβαρά τον εαυτό του με αβίαστη friends ‘n’ family ατμόσφαιρα και ξεκαρδιστικά bloopers, μίλια μακριά από τη σοβαροφάνεια του “πωπώ τι γαμάουα ταξιδιώτης είμαι, ελάτε να σας μάθω τον κόσμο” των περισσότερων παρουσιαστών αντίστοιχων εκπομπών.
ΟΚ, ίσως οι 2-3 τελευταίες σεζόν να έχουν μπει σε ένα μανιέρα-mode, αλλά και πάλι βλέπεται πανεύκολα.
Highlight στις αρχικές σεζόν με τα video-calls στους γονείς του, όπως και το επεισόδιο-tribute σε αυτούς όταν πια είχε χάσει και τον πατέρα του.
Αναφορικά με foodie εκπομπές, να πω ότι είχα βρει πάρα πολύ ωραίες σχεδόν όλες τις σεζόν του Mind of a Chef που λογικά θα υπάρχει ακόμα στο Netflix.
2 Likes
Εγω απλα να πω οτι τα 45 λεπτα του τριτου επεισοδιου στο Pluribus περασαν χωρις να το καταλαβω, και αυτο κατι λεει (για εμενα τουλαχιστον).
2 Likes
fun fact: Αυτό το πολύ ωραίο πλάσμα στη φωτό είναι irl ζευγάρι με έναν πρώην NFL quarterback που μας είχε χαρίσει φοβερές στιγμές στην καριέρα του, μεταξύ άλλων και τον εξής μύθο: https://www.youtube.com/watch?v=82RIfy-gRa4
1 Like
άρα ντοκυμαντέρ βλέπουμε
btw, είμαι μόνος στην πεποίθηση ότι το ράγκμπι - ή αμερικαν φουτμπωλ, είναι βασικά, αμπάριζα με μπάλα ;
2 Likes
Τι αμπάριζα βρε κακόγερε 
μπορεί και 30 χρόνια να είχα να την ακούσω αυτή τη λέξη 
Αλλά ναι, αμπάριζα με μπάλα και για εμένα seems 100% accurate 
2 Likes
Ράγκμπι και αμέρικαν φούτμπολ βλέπονται μόνο σε ταινίες και σειρές.-
2 Likes