[B]ASH VS EVIL DEAD[/B] δεν ειναι για μενα αλλα ο πιλοτος ηταν αριστος. Μετα με εχασε.
[B]Peaky Blinders[/B] ειναι σειραρα σε ολες τις κατηγοριες. Ισαξιο με το [B]Boardwalk Empire[/B] αλλα με διαφορετικες δυναμικες. Η μονη σειρα που μπορει να μπει στην ιδια προταση με το [B]The Knick[/B] για τα καδρα που δημιουργει. Ναι ειναι πανω και απο [B]Hannibal[/B] και απο [B]Twin Peaks[/B] και απο [B]Utopia[/B] και απο [B]Honourable Woman[/B] και απο οτι αλλο σκεφτεστε για τη σκηνοθεσια. Το μονο που μου εχει κατσει λιγο ασχημα ειναι
spoiler τελευταιου επεισοδιου
που ειχαν απαγαγει τρεις τον cillian murphy και τελικα ο ενας απο τους τρεις σκοτωσε τους αλλους δυο τελευταια στιγμη. Δεν μπορουσε ξερωγω να το ειχε κανει απο την αρχη. Επρεπε να γινει ολη η απαγωγη, να πανε στη μεση του πουθενα, να σκαψουν ταφο και μετα να τους σκοτωσει.
Επισης αρχισα [B]Seinfeld[/B] και συνεχως φωναζω SHE’S A COUCHER
ειναι μεγαλουτσικο αλλα για πλακα θα το τελειωσεις, ειναι σουρεαλιστικο, εχει και αυτο γαματες ιδεες, γαματο χιουμορ, γαματους χαρακτηρες. αρχικα ισως σου φανει καπως παιδικο αλλα συνεχισε το και θα σε ανταμειψει, χειριζεται πολυ καλα ενηλικα θεματα χωρις να γινεται grim & gritty οπως πχ το rick & morty.
μαλλον αυτο ειναι το καλυτερο animation των τελευταιων χρονων και ανοιξε το δρομο για τη χρυση εποχη των animation που διανυουμε, το rick αν και το αγαπω και το εχω δει πολλες φορες, ειναι μικρο ακομα.
Το Parks είναι από τις σειρές που στηρίζονται 100% στην επιτηδευμένη υπερβολή. Στους περισσότερους χαρακτήρες και καταστάσεις, δεν με ενοχλεί αυτό αλλά σε κάποιους όπως ο Τομ, ο Ράλφιο και η αδερφή του, εκνευρίζομαι αδιανόητα και δεν γελάω στο ελάχιστο. Αυτή η επιτήδευση με ξενερώνει άπειρα. Από την άλλη τίγκα υπερβολικό και ακραίο είναι και το It’s Always Sunny In Philadelphia, αλλά αυτή η υπερβολή του βγαίνει τελείως αβίαστα και γι’ αυτό το λόγο κατουράει για πλάκα οτιδήποτε αυτοαποκαλείται κωμωδία.
Ξέχασα να αναφέρω ότι βλέπω και [B]Knick[/B], το οποίο και μόνο για τη μαγική του σκηνοθεσία και τις ερμηνείες αξίζει να το δείτε όλοι σας. Αν και δεν έχει αυτό το εθιστικό που σε κάνει να θες να δεις οπωσδήποτε το επόμενο επεισόδιο, είναι τόσο τέλειο παρ’ όλα αυτά, που κάθε επεισόδιο είναι ένα μικρό έργο τέχνης.
Μπήκα να δηλώσω (με την σειρά μου) την μεγάλη αγάπη που βρήκα στο[B] The Leftovers[/B]. Πήγε την tv μου τρία βήματα πιο πέρα, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Αυτή η σειρά ξέρει να παίρνει τα συναισθήματά σου και να τα ζογκλάρει λες και ειναι μπάλες. Να τα τζογάρει λες και είναι μάρκες. Να τα χτυπάει σε βράχια λες και είναι χταπόδια. Αυτά μου βγαίνουν να γράψω.
Lindelof, σε μερικούς θα ακουστεί αστείο, είσαι μεγάλος.
Carrie Coon σε αγαπάω. Margaret Qualley σε έχω ερωτευτεί. Ενα από τα λίγα σημεία που τολμάω και τυχαίνει να διαφωνώ με τον A. Sepinwall, και το οποίο έχει εξελιχθεί σε προσωπικό δράμα, είναι η υποτιθέμενη βελτίωση του theme song/title scene από την πρώτη σαιζόν στη δεύτερη. Για την ακρίβεια, έτσι όπως το βλέπω, πήραν ένα αποκαλυπτικό ατμοσφαιρικό αναγεννησιακό αριστούργημα που ήταν το πρώτο theme, και το αντικατέστησαν με κάτι που θα ταίριαζε σε τεξανή σαπουνόπερα από τα Lidl. Για του λόγου το αληθές: https://www.youtube.com/watch?v=3PTNHQND6MA
[B]The Man in the High Castle[/B] εν ολίγοις τα έσπασε. Φοβερές ανατροπές (που ίσως υπερβαίνουν το βιβλίο), και το δυνατό σημείο που είναι η φανταστική δημιουργία ενός κόσμου στον οποίο κέρδισε ο άξονας τον ΒΠΠ. Η όλη πλοκή είναι όντως λίγο meh, και οι διάλογοι λίγο της πλάκας ώρες ώρες, αλλά το σύνολο είναι πολύ διασκεδαστικό, και γαργαλιστικό για την συνέχεια…
Παντως απο αυτα τα δυο επεισοδια μου εδωσε την εντυπωση οτι σε αντιθεση με το [B]the jinx[/B] αυτό μπορεις απλα να το διαβασεις σε ενα (very)longread με λιγα βιντεακια αντι να δεις 10 ωρες τηλεοραση.
Tην συγκεκριμένη φρίκη που δικαιολογημένα τρως με το σύστημα της δικαιοσύνης όσο καταλαβαίνεις πώς παίζεται το παιχνίδι, την έφαγα πρόσφατα από συγκαλύψεις όπως αυτή του Hillsborough με τους 96 της Liverpool, και από παρόμοιες δίκες (που περιλαμβάνουν την περίπτωση της ποινής θανάτου) με το MAM που αναφέρονται στο Just Mercy , ενα εξαιρετικό βιβλίο ενός μαύρου δικηγόρου ονόματι Bryan Stevenson που έφαγε αντίστοιχη φρίκη νέος και εξελίχθηκε σε ένα είδος Social Justice Warrior (άκουσα πως υπάρχει ταινία στα σκαριά). Αυτό ίσως μου μείωσε λίγο από το ενδιαφέρον που έχει ένα τέτοιο θέμα σε ανθρώπους, όπως φάνηκε και στην αντίδραση των θεατών με αυτό το 10ωρο.
Το μήνυμα που φαίνεται να βροντοφωνάζει εν ολίγοις είναι “μην είσαι σίγουρος για τίποτα και κανέναν”, εν τέλει πολύ όμορφο μήνυμα. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να αντιμετωπίσεις την αντίστοιχη φρίκη. Η περίπτωση να παρεξηγηθείς μέχρι θανάτου στη ζωή είναι αρκετά πιθανή, και αυτό γίνεται ξεκάθαρο σε τόσο οργανωμένες και καθαρές προσπάθειες οπως το Making A Murderer. Ο,τι κι αν έκανε τελικά ο Steven Avery
θα ηθελα να μην ειναι ψεμα κατι τετοιο
