Άντε να ξεβρωμίσει ο τόπος και από τον Τζήμερο, τον πιο επικίνδυνο και σιχαμερό “πολιτικό” από όοσυς υπάρχουν στην πολιτική σκηνή αυτή τη στιγμή.
Pardon???
Γιατί βρίσκομαι στο ψηφοδέλτιον Επικρατείας της Δημιουργίας Ξανά (17 Ιουνίου);
Η απάντηση είναι απλή. Επειδή είναι το μόνο κόμμα που λέει αυτά που εννοεί, και δεν καθησυχάζει ψευδόμενο, ή παραλείποντας ή εξωραίζοντας… Επειδή η παρουσία του στην επόμενη Βουλή είναι η πιο ρεαλιστική εγγύηση πως όποιοι και να ναι στην Κυβέρνηση θα υποχρεωθούν να μας κρατήσουν στο ευρώ, και να μην σπαταλούν όλη τους την ευρηματικότητα για να βρίσκουν δικαιολογίες του τύπου «δε φταίμε εμεί; Που χάσαμε το Νόμισμα που θέλαμε»… Και επειδή, τέλος, είμαι σίγουρη ότι ακόμα κι αν καταλήξουμε στο χειρότερο (και απευκταίο) σενάριο, θα είναι το κόμμα που θα κρατήσει την ψυχραιμία του.
Και γιατί εγώ;
Διότι δεν μπορώ να λέω στους άλλους «να τολμήσουν», χωρίς να τολμάω κι εγώ. Δεν μπορώ να υποδεικνύω την ανάγκη για πολιτικό θάρρος και ειλικρίνεια (με κόστος) για τους άλλους, όσο εγώ συγκροτώ την κριτική μου από την ασφάλεια του ιδιωτικού μου χώρου… Διότι, τέλος, αυτή είναι η στιγμή να σηκωθούμε και να μετρηθούμε, ή αλλιώς, είναι η στιγμή να αναλάβουμε ο καθένας και η καθεμία τις ευθύνες μας, ακέραιες και προσωπικές…
«Μα πως είναι δυνατό, εσύ η αριστερή»;
Ήμουν χτες το βράδυ σε ένα τραπέζι με φίλους και συναδέλφους πανεπιστημιακούς στη Θεσσαλονίκη, όταν (μετά το φαγητό) τους ανακοίνωσα την υποψηφιότητα μου. Ήταν σαν να τους περιέλουσα με παγωμένο νερό ?ή σα να παραδέχτηκα πως όταν δε με βλέπει κανείς συνηθίζω να βασανίζω μικρά γατάκια… Μόνο μια κυρία πού έβλεπα για πρώτη φορά ?και άρα δεν με γνώριζε- είπε αυθόρμητα: τι ωραία, πολύ καλή επιλογή (ας είναι καλά, λειτούργησε σα ναυαγοσώστης ενός επίφοβου κοινωνικού ναυαγίου…).
Τι σκέφτηκαν οι φίλοι μου; Μήπως ανησύχησαν ότι έγινα ?νεο-φιλελεύθερη? ;…
Ήμουν και είμαι φιλελεύθερη ως προς τις ατομικές ελευθερίες, τη στάση απέναντι στο διαφορετικό, την ανοχή και τη ανεκτικότητα, το σεβασμό της ιδιαιτερότητας… Πίστευα και πιστεύω πως το κράτος δικαίου είναι ο καλύτερος εγγυητής των ατομικών δικαιωμάτων, και κατανοώ τη σημασία της αντίστασης στην τυραννία του κανόνα και στην ομοιομορφία του ?πολιτικά ορθού?.
Ως προς τα οικονομικά, εξακολουθώ να είμαι κεντρο-αριστερή. Πιστεύω σε μια δραστήρια Κοινωνική Πολιτική, στην υπεράσπιση και προστασία των οικονομικά ασθενέστερων. Αντιλαμβάνομαι την οικονομία σαν κάτι περισσότερο από την αγορά, ώστε να γίνονται ορατοί οι άνθρωποι πίσω και κάτω από τους θεσμούς: οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι, οι μετανάστες και οι άνεργοι και άνεργες. Η επιστημονική μου δουλειά στο Πανεπιστήμιο, άλλωστε, εστιάζεται σε αυτά τα θέματα.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν στο φουλ. Όμως, επειδή ακριβώς πιστεύω στην προτεραιότητα στήριξης των πιο αδύναμων, δεν νιώθω καθόλου καλά όταν άλλα λέγονται και άλλα γίνονται. Όταν ?προοδευτικοί? κι ?επαναστάτες? μιλάνε για παροχές στους φτωχούς και εννοούν πρόσθετα χρήματα στους εργαζόμενους της ΔΕΗ. Όταν τους ακούω να υποστηρίζουν την προστασία των χαμηλόμισθων ενώ στην πραγματικότητα εννοούν την προστασία των βολεμένων στο δημόσιο (αδιαφορώντας αν έτσι μακραίνει η ουρά των άνεργων γυναικών, νέων και μεταναστών που βλέπουν τις ευκαιρίες να βρουν δουλειά να λιγοστεύουν). Με ενοχλεί πολύ να ακούω μεγάλα λόγια υπέρ της ισότητας των φύλων, όταν αυτά οδηγούν σε νομοθεσία πρόωρων συντάξεων ώστε να ξεφορτωθούν στα γρήγορα τις γυναίκες εργαζόμενες από την αγορά εργασίας (επειδή πιστεύουν ?κατά βάθος- πως μόνο οι άνδρες είναι «σοβαροί» εργαζόμενοι…).
Με άλλα λόγια, μέσα στις υπεκφυγές, τις αποσιωπήσεις, τις μικρο-υποκρισίες και την προσχηματικότητα της προοδευτικής ρητορείας, έχω φτάσει σ ένα σημείο που αναγνωρίζω ακόμα περισσότερο την αξία της γνώμης που εκφράζεται με παρρησία και θάρρος. Σε αυτό ειδικά το διάστημα που βρίσκεται μπροστά μας, είναι ακριβώς αυτά τα στοιχεία (κυρίως το θάρρος) που έχουμε περισσότερη ανάγκη. Όταν μιλάει η Δημιουργία Ξανά (όπως πριν και η Δράση) ξέρεις τι λέει, ξέρεις που στέκεται, ξέρεις, ακόμα, που διαφωνείς. Έτσι κι εγώ, ξέρω ότι διαφωνώ σε διάφορα σημεία, ενώ η συμφωνία μου με άλλα είναι από χλιαρή μέχρι ενθουσιώδης. Δεν εντάσσομαι στο ψηφοδέλτιο επικρατείας με τα ίδια μυαλά που έμπαινα στη ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ το 1975, στην ΚΝΕ αργότερα, στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΝ ακόμα αργότερα. Μέσα στην αναμπουμπούλα της κρίσης, είμαι σίγουρη πως για να φτιάξει κανείς ?έναν άλλο κόσμο?, θα πρέπει πρώτα να σώσει ετούτον εδώ.
Σήμερα, το κρίσιμο είναι να αναγνωρίσουμε ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Το πλοίο κινδυνεύει να πέσει σε ξέρα, και πριν αποφασίσουμε αν θα πάμε Κυκλάδες ή Σποράδες, πρέπει να σιγουρευτούμε πως δεν θα πάμε στον πάτο. Τη στιγμή που οι άλλοι καπετάνιοι δείχνουν να ενδιαφέρονται μόνο να αποσείσουν τις ευθύνες από τους ώμους τους, οι άνθρωποι της Δημιουργίας Ξανά έχουν τη σοβαρότητα, τις ιδέες αλλά και την αίσθηση του πραγματικού μεγέθους του κόμματος τους (μικρό). Έτσι δεν συναγωνίζονται σε μικρομεγαλισμό τα άλλα μικρά ή μικρούτσικα κόμματα. Και οπωσδήποτε δεν κυνηγάμε θέσεις και διακρίσεις, ούτε μοιράζουμε υποσχέσεις.
Πήρα, λοιπόν, την πρώτη τιμητική θέση στην κωπηλατική οκτάκωπο που προσπαθεί ιδρώνοντας να δείξει το δρόμο ανάμεσα στους υφάλους της χρεοκοπίας στα άλλα πλεούμενα του στολίσκου «Ελληνική Δημοκρατία». Μόνο που το ολιγομελές μας πλήρωμα κινδυνεύει να συντριβεί από τα άλλα πλεούμενα: το δυσκίνητο φορτηγό μεικτού φορτίου ΝΔ, την ανεμότρατα με αέρα στα πανιά που ψαρεύει σε θολά νερά, την πράσινη θαλαμηγό που έχει δει καλύτερες μέρες (και το πλήρωμά της έχει σαλτάρει), το ανεξάρτητο πυρπολικό του όψιμου μπουρλοτιέρη, και τα λοιπά σκάφη, που το καθένα μπατάρει με δικό του τρόπο (τιμόνι που κόλλησε, μηχανή που δεν ανταποκρίνεται, ποινικό μητρώο πληρώματος κλπ).
Πάντως, ότι κι αν γίνει, σημασία έχει ότι με τη Δημιουργία Ξανά δείχνουμε τον δρόμο. Κι εγώ, προσωπικά, η Αντιγόνη Λυμπεράκη, φεμινίστρια οικονομολόγος, ακτιβίστρια για τη εξάλειψη της φτώχειας στον κόσμο και (quondam) κεντροαριστερή, έχω καθαρή τη συνείδησή μου. Και ελπίζω να πειστείτε κι εσείς.
*Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι καθηγήτρια οικονομικών στο Πάντειο, μέλος του ΔΣ της Action Aid στην Ελλάδα και στην Κένυα.
Του Γιώργου Καισάριου
"Oh, and there we were all in one place
A generation lost in space
With no time left to start again?</i>
μετάφραση:
Ήμασταν όλοι εκεί μαζί
μια ολόκληρη γενιά χαμένη στο διάστημα
χωρίς χρόνο να ξεκινήσουμε ξανά
(*Don McLean, American Pie, 1971)
Μια γενιά παλαιότερα ήταν ισοδύναμη με 25 χρόνια περίπου. Σήμερα μια γενιά αντιστοιχεί σε περίπου 33 χρόνια. Ο ορισμός της γενιάς είναι ο μέσος χρόνος μεταξύ γέννησης και αναπαραγωγής του ανθρώπου. Σήμερα λοιπόν τα ζευγάρια παντρεύονται πιο μεγάλα και κάνουν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία.
Ήταν το 1981 όταν ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν δηλαδή πριν μια ολόκληρη γενιά. Και τι μάθημα αποκόμισε αυτή τη γενιά των Ελλήνων;
Έμαθε για το κοινωνικό κράτος, που μόνο κοινωνικό δεν είναι, παρά μόνο για αυτούς που το εξυπηρετούν.
Έμαθε ότι ο καλύτερος τρόπος προς την οικονομική ευημερία του ανθρώπου είναι μια δουλειά στο δημόσιο, κατά προτίμηση στην εφορία, την πολεοδομία ή στον ΟΛΠ.
Έμαθε ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν πληρώνει.
Έμαθε να μισεί την επιχειρηματικότητα.
Έμαθε να θεωρεί τον κάθε επιχειρηματία κλέφτη.
Έμαθε τι σημαίνει πολιτική διαπλοκή και πως να την εκμεταλλεύεται.
Έμαθε να μην σκέφτεται, διότι αυτό το κάνουν κάποιο άλλοι μέσα στο απέραντο βαθύ κράτος και στο κόμμα.
Έμαθε κοινωνιολογία και πάσης φύσεως παιδαγωγικές επιστήμες, που δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.
Έμαθε να λαδώνει, να πληρώνει γρηγορόσιμα και να έχει απαιτήσεις από τους πολιτικούς και οι πολιτικοί έμαθαν να εξαργυρώνουν με διορισμούς τις ψήφους που παίρνουν.
Έφτιαξε ένα κράτος ?δημοκρατικό?, χωρίς δικλίδες ασφαλείας ως προς τα έμφυτα δικαιώματα του ανθρώπου, με αποτέλεσμα, όποια κυβέρνηση ανεβαίνει στην εξουσία, αλλάζει τους θεσμούς και τους νόμους κατά τις ιδεολογικές της αντιλήψεις.
Είναι η γενιά που ενώ βρίσκει αποκρουστική την παρουσία της Χρυσής Αυγής στη βουλή, δεν θεωρεί την παρουσία του ΚΚΕ αποκρουστική, που, έχει πει από το βήμα της βουλής ότι δεν σέβεται το σύνταγμα και δεν θα εφαρμόσει του νόμους του κράτους (από το βήμα της βουλής επαναλαμβάνω).
Είναι η γενιά που καθιέρωσε την ιδέα ότι το οτιδήποτε αριστερό σημαίνει κάτι το καλό και όλα τα άλλα (ειδικά το φιλελεύθερο) είναι του διαβόλου.
Σήμερα λοιπόν η γενιά αυτή έχει χάσει 30 χρόνια και δεν έχει χρόνο να ξεκινήσει από την αρχή. Έχει χάσει τις αποταμιεύσεις της, πολλοί έχουν χάσει την περιουσία τους και η μόνη ελπίδα να πάρει σύνταξη είναι να βρεθούν κάποιο άλλοι που θα πληρώσουν τις εισφορές.
Και όμως, όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να γίνει το πάθημα μάθημα. Οι ιδεολογικές παρωπίδες, τα κομματικά χαρακώματα και η έμφυτη πίστη στο μεγάλο κράτος συνεχίζουν και είναι το κεντρικό πολιτικό σύνθημα αυτής της γενιάς.
Και δυστυχώς η γενιά αυτή θα κάνει πάλι το ίδιο λάθος που έκανε το 1981. Θα ψηφίσει αυτούς που υπόσχονται τα περισσότερα, αυτούς που υπόσχονται ότι μπορεί να αλλάξει το κράτος χωρίς να το μειώσουμε (αντ΄ αυτού να το μεγαλώσουμε) και ότι μπορεί να βγούμε από το τέλμα εν απουσία μιας επιχειρηματικής επανάστασης, διότι τα λεφτά φυτρώνουν στα δέντρα.
Και ενώ οι μόνοι που έχουν κερδίσει από όλη αυτή την ιστορία είναι οι κολλητοί του συστήματος, που καθημερινά ανακαλύπτουμε πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, εμείς συνεχίζουμε απτόητοι, μη θέλοντας να αλλάξουμε τίποτα, ελπίζοντας ότι ο επόμενος που θα έρθει, θα μας κάνει τη χάρη να επαναφέρει τα πράγματα όπως ήταν πριν.
Και ενώ έχει χαθεί μια ολόκληρη γενιά με αυτή την κουλτούρα και δεν υπάρχει χρόνος για την τωρινή γενιά να κάνει μια καινούργια αρχή, όλα δείχνουν ότι και η επόμενη γενιά θα κάνει το ίδιο λάθος.
Πώς καταρρίπτονται στην πράξη οι βαρύγδουπες εξαγγελίες, οι οποίες προβάλλονται από κόμματα ως «άσοι», που δεν ευσταθούν…
Των Μπαμπη Παπαδημητριου - Κωνσταντινου Zουλα - Γιαννη Παπαδογιαννη - Σωτηρη Nικα
Η κατάρριψη κάποιων εκ των βαρύγδουπων προεκλογικών υποσχέσεων, στην οποία προέβη η «Κ» την προηγούμενη εβδομάδα, προκάλεσε πολλά σχόλια και ζωηρό ενδιαφέρον. Για τον λόγο αυτό συνεχίζουμε σήμερα με ακόμη πέντε μύθους, που προβάλλονται από τα κόμματα ως «προεκλογικοί» άσοι, αλλά που, καλώς ή κακώς, δεν ευσταθούν…
- «Οι εταίροι και πιστωτές μας θα συνεχίσουν να μας δίνουν τις δόσεις του δανείου, γιατί φοβούνται ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας ισοδυναμεί με «πυρηνικό όπλο» το οποίο θα προξενήσει ζημία στην Ευρωζώνη και τη διεθνή οικονομία, μεγαλύτερη από 1 τρισεκατομμύριο ευρώ».
Τα δάνεια για την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους και την κάλυψη των ελλειμμάτων δίδονται γιατί κανείς δεν θέλει να δημιουργηθούν ζημίες στο σύστημα στο οποίο όλοι ανήκουμε. Η Ελλάδα εφαρμόζει ένα σχέδιο ανόρθωσης, διασώζεται η ίδια και το σύστημα θωρακίζεται. Αυτά ισχύουν μεταξύ κρατών που καλλιεργούν φιλικές σχέσεις, εμπεδώνουν θεσμούς αλληλεγγύης και σέβονται την υπογραφή τους. Η απειλή του ολέθρου, να παρασύρουμε δηλαδή όλους στον… τάφο, προσιδιάζει σε «κράτος-τρομοκράτη». Είναι προφανές πως ο υπολογισμός του κόστους μιας ανασυγκρότησης της Ευρωζώνης, που ήδη όλοι κάνουν, απειλούμενοι από τυχόν «ανατίναξη» της Ελλάδας ή άλλων κρατών, οδηγεί στην εκπόνηση σχεδίων σε δύο κατευθύνσεις.
Πρώτον, τα ευρωπαϊκά κράτη δεν θα αποδεχθούν επί μακρόν την καταπάτηση των συμφωνημένων κανόνων, κυρίως του δημοσιονομικού συμφώνου. Θα μας καταστήσουν το παράδειγμα προς αποφυγήν. Δεύτερον, θα επιταχυνθούν οι προσαρμογές που απαιτούνται ώστε η Ευρωζώνη να λειτουργήσει αποτελεσματικότερα, στην κατεύθυνση μιας πιο ομοσπονδιακής Ευρώπης. Θα μοιραστούν χρήματα και εμείς δεν θα πάρουμε. Γι’ αυτό λοιπόν… μύθος η απειλή. Μύθος, όμως, υπάρχει και στον τρόπο υπολογισμού του κόστους. Η Ευρωζώνη χρειάζεται, έτσι κι αλλιώς, ποσό που εκτιμάται στα 2 τρισ. ευρώ, για να αντικρύσει τις απειλές που σοβούν στα τραπεζικά συστήματα της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, ίσως και της Γερμανίας. Η αυτοανάφλεξη και το «κάψιμο» της Ελλάδας μπορεί να αποβεί το πλέον χρήσιμο «κόστος», αφού όλοι οι άλλοι θα γνωρίζουν τι συμβαίνει σε όποιον δεν μένει με την αγέλη. Το παράδειγμα της Lehman στις ΗΠΑ μάς θυμίζει πως, όταν εφαρμόστηκαν τα προγράμματα παρέμβασης, κάποιοι δεν ήσαν πλέον στο τραπέζι…
- «Τα πολιτικά πράγματα στην Ευρώπη αλλάζουν. Η Ελλάδα αλλάζει πρώτη προς τα αριστερά και σε λίγο όλοι θα συμφωνούν μαζί μας».
Η αίσθηση που μεταδίδεται στην Ελλάδα για μια ραγδαία πολιτική αλλαγή στην Ε. Ε. επί το αριστερότερον, και μάλιστα στους αμέσως επόμενους μήνες, ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ειδικώς μάλιστα στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη (Βέλγιο, Αυστρία, Δανία, Φινλανδία κ. ά.) εδώ και ένα χρόνο παρατηρείται ανησυχητική αύξηση των δυνάμεων της Ακροδεξιάς. Υπενθυμίζεται άλλωστε ότι στη Γαλλία, το «συγγενές» κόμμα με τον ΣΥΡΙΖΑ κατετάγη τέταρτο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, καθώς ο επικεφαλής του, κ. Μελανσόν, έχασε την τρίτη θέση από τη Μαρίν Λεπέν (!). Στη δε Ολλανδία, η οποία προβάλλεται από στελέχη του κ. Τσίπρα ως «επιβεβαίωση» των επερχόμενων αλλαγών, η ανερχόμενη άκρα αριστερά έχει κεντρικό της σύνθημα: «Τα ολλανδικά χρήματα στους Ολλανδούς και όχι στον Νότο της Ε. Ε.»! Με τα δεδομένα αυτά, οι όποιες ελπίδες για σταδιακή μετατόπιση από την περιοριστική πολιτική λιτότητας, σε νέες επιλογές, περισσότερο φιλικές στην ανάπτυξη, επαφίενται κυρίως στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, οι ηγέτες των οποίων κάθε άλλο παρά εκπέμπουν μηνύματα χαλαρότητας προς την ελληνική πλευρά. Ενδεικτική χωρίς άλλο είναι μία πρόσφατη δήλωση του Γάλλου υπουργού Οικονομικών, Μοσκοβισί, ο οποίος είπε ότι «σοσιαλιστική πολιτική είναι αυτή που δεν έχει χρέη και αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι όσοι ομνύουν στην Αριστερά». Επομένως, αποτελεί μύθο ή μήπως κρυφή επιθυμία ότι στην Ευρώπη συγκλίνουν όλοι σε κάποια ριζοσπαστική στροφή διατήρησης των ελλειμμάτων, κρατικοποίησης της οικονομίας και δημιουργίας νέων, μεγαλύτερων χρεών. Μπορεί να συζητούν συνεχώς για την εξεύρεση καλύτερων κανόνων, αλλά όλοι επιθυμούν την αυστηρότατη εφαρμογή τους.
- «Το δημόσιο χρέος θα διαγραφεί. Για τον σκοπό αυτό θα συγκροτηθεί επιτροπή λογιστικού ελέγχου, που θα αποδείξει σε διεθνές δικαστήριο πως το χρέος μετά το 1974 είναι, στο μεγαλύτερο μέρος του, απεχθές».
Ο αποδεκτός από τους μελετητές, αλλά και τον ΟΗΕ, ορισμός για το απεχθές χρέος (odious debt) είναι απολύτως συναρτημένος με το καθεστώς που επικρατούσε κατά τη σύναψή τους. Με δύο λόγια, δάνεια προς μια δικτατορία, ένα τυραννικό καθεστώς ή ένα κράτος που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, μπορούν να αμφισβητηθούν ως παράνομα. Είναι προφανές πως τίποτε τέτοιο δεν ισχύει για την Ελλάδα. Ολα τα δάνεια που συνήψε το κράτος έγιναν από όργανα της δημόσιας διοίκησης, υπό τον έλεγχο των νόμων και του Συντάγματος. Ο δανεισμός υπήρξε δημόσιος, κατεγράφη στους κρατικούς προϋπολογισμούς, εξετάστηκε και εγκρίθηκε από τη Βουλή σε δημόσιες συνεδριάσεις. Είναι αμφίβολο αν το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή όποιο άλλο θα δεχτεί να δικάσει παρόμοια υπόθεση για μια χώρα-μέλος της Ε. Ε, όλων των διεθνών οργανισμών και της Ευρωζώνης. Ορισμένοι προτείνουν να θεωρηθεί απεχθές το τμήμα του χρέους που συνδέεται με τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Ομως η διάκριση για την τελική χρήση των δανειακών κεφαλαίων είναι πρακτικώς αδύνατη. Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι όλα μπορούν να γίνουν, όπως υποστηρίζουν όσοι βλέπουν την Ελλάδα μεταξύ των κρατών του Τρίτου Κόσμου, αποτελεί επικίνδυνο μύθο ότι αρκεί να ξεκινήσουμε τη διαδικασία αμφισβήτησης για να σταματήσουμε να πληρώνουμε τόκους, να εξοφλούμε τα παλαιά ομόλογα και να αναγνωρίζουμε τα νεότερα διακρατικά δάνεια.
- «Η Γερμανία και οι άλλες χώρες δανείζονται με 1% από την ΕΚΤ και μετά μας δανείζουν με ληστρικά επιτόκια».
Εδώ το λάθος είναι τριπλό. Πρώτον, κανένα κράτος δεν δανείζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Ολα δανείζονται απευθείας από τις αγορές κεφαλαίων με διαφορετικό κόστος. Για παράδειγμα, η Γερμανία για ορισμένες περιόδους δανείζεται φθηνότερα και από το κεντρικό επιτόκιο του ευρώ. Δεύτερον, η ΕΚΤ τροφοδοτεί συνήθως με βραχεία και τώρα, λόγω κρίσης, με μεσοπρόθεσμη ρευστότητα το τραπεζικό σύστημα του ευρώ. Η ρευστότητα αυτή δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε μακροχρόνιους τίτλους, όπως είναι τα κρατικά δεκαετή ή ομόλογα, ειδικά μιας χώρας με τόσο μεγάλο κίνδυνο. Τρίτο λάθος αφορά το «τοκογλυφικό - ληστρικό» του επιτοκίου. Η Ελλάδα δανείζεται απευθείας από τα κράτη (και όχι τράπεζες) του ευρώ, στο πλαίσιο της πρώτης και της δεύτερης δανειακής σύμβασης, με επιτόκια που βρίσκονται σήμερα κοντά στο 3%. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά χαμηλό κόστος δανεισμού. Τα πρώτα δάνεια (Μάιος 2010) είχαν επιτόκιο υψηλότερο (μεταξύ 5-6%). Τον Μάρτιο 2011 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφώνησε να μειώσει το κόστος για τα επόμενα δάνεια. Με τη συμφωνία για τη δεύτερη δανειακή σύμβαση (Οκτώβριος 2011) ορίστηκε ακόμη χαμηλότερο επιτόκιο, ώστε, σε συνδυασμό με το «κούρεμα», να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος στον ορίζοντα του 2020. Επιπλέον, τους τελευταίους μήνες, πολλά κράτη δανείζουν την Ελλάδα, με κάθε νέα δόση, φθηνότερα από το κόστος που έχουν όταν δανείζονται τα ίδια. Γνωστά είναι τα παραδείγματα Ισπανίας και Ιταλίας, τις οποίες χρεώνουν οι αγορές με επιτόκιο 6-7%.
- «Τα ελλείμματα του κράτους οφείλονται στις πληρωμές και στα σκάνδαλα των πολιτικών. Βουλευτές, υπουργοί και σύμβουλοι λαμβάνουν πολύ υψηλές αμοιβές, οι οποίες, αν περικόπτονταν ή επιστρέφονταν, το χρέος θα ήταν πολύ μικρότερο».
Σε όλες τις αμοιβές του πολιτικού προσωπικού έχουν γίνει σοβαρές περικοπές μετά την εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερες. Αλλά είναι μύθος να πιστεύει κανείς ότι το κονδύλι αυτό είναι σοβαρό μέρος του χρέους, όταν το συνολικό κονδύλι των αποδοχών βουλευτών, υπουργών και συμβούλων δεν υπερβαίνει τα 150-200 εκατ. ευρώ ετησίως. Προφανώς, είναι πολύ δυσκολότερο να υπολογιστεί η κλοπή δημόσιου χρήματος, που αφορά κατά κανόνα παράνομες πληρωμές από εταιρείες σε πολιτικούς ή και ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους. Τα σκάνδαλα αυτά είναι σίγουρο ότι αφορούν μερικές δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ τα τελευταία αρκετά χρόνια. Σκάνδαλο είναι επίσης ότι οι πολιτικοί δεν έκαναν ό, τι χρειάζεται ώστε να μην υπάρχουν ψεύτικα επιδόματα και συντάξεις, υπερτιμολογημένα φάρμακα και προμήθειες και άλλα παρόμοια, που επίσης φαίνεται να αφορούν κάποιες εκατοντάδες εκατομμύρια. Ομως, όλα αυτά δεν μπορούν να εξηγήσουν παρά ένα πολύ μικρό τμήμα του χρέους της χώρας. Επομένως, το πραγματικό σκάνδαλο παραμένει η φαύλη και αναποτελεσματική διαχείριση του συνόλου του δημόσιου χρήματος.
Ξυδάκι και Τσιπραλέξ.
Ένα μπράβο στον κύριο Καισάριο για την αυτοκριτική του. Τώρα ας αρχίσει αυτός και τα φιλαράκια του οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες-καπιταλιστές να επιστρέφουν τα κλεμμένα. Μέχρι να γίνει αυτό η όλη κατάσταση θα μοιάζει με το “φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης”…
:lol:Οι εκλογές, ο Θ. Τζήμερος και τα Ανθρώπινα δικαιώματα
6/06/2012 05:30:00 μμ Δημοσιεύθηκε από Παραπολιτική
Του Διονύση Γουσέτη*
O Εβραίος Πρίμο Λέβι, αν και πρώην κρατούμενος στο Άουσβιτς, θεώρησε τον εαυτό του συνένοχο στο ολοκαύτωμα μόνο και μόνο επειδή κάποτε προσευχήθηκε να μην είναι αυτός στη θέση κάποιου εκτελούμενου. Οι ερινύες τον κυνήγησαν μέχρι που αυτοκτόνησε. Εγώ, που δεν έχω το πλεονέκτημα της κάθαρσης που είχε ο Πρίμο Λέβι ως κρατούμενος, δεν δικαιούμαι κατά μείζονα λόγο να σωπαίνω όταν κάποιος επιτίθεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, επειδή το κόμμα μου έχει συμπράξει μαζί του εκλογικά. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα για…
…κάποιον που έχει δώσει 32 χρόνια από τη ζωή του στον αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα από τις γραμμές της Διεθνούς Αμνηστίας.
Διαφωνώ λοιπόν με τον κ. Τζήμερο για την επίθεσή του εναντίον του Γρηγόρη Βαλλιανάτου. Δέχομαι, αφού και ο ίδιος ο Γρ. Βαλλιανάτος το υποστηρίζει, ότι δεν προέρχεται από ομοφοβία. Προέρχεται, άρα, από τις δήθεν «ανθελληνικές» απόψεις του κ. Βαλλιανάτου. Παρακαλώ τον κ. Τζήμερο να τις κατονομάσει, πράγμα που δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα. Το μόνο που δημοσιεύτηκε είναι ότι αρνείται τον αυτοπροσδιορισμό των μειονοτήτων, κάτι δηλαδή που προβλέπεται από τη «Σύμβαση Πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων» του Συμβουλίου της Ευρώπης. Μας προτρέπει ο κ. Τζήμερος να αγνοούμε το Συμβούλιο της Ευρώπης;
Διαφωνώ με τον κ. Τζήμερο ότι «η διαβίωση για τους μετανάστες στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε όταν τηλεφωνούν στα χωριά τους να μην λένε ότι η ζωή στη χώρα μας είναι αρκετά καλύτερη από ό,τι στις πατρίδες τους»! Πώς θα το καταφέρουμε αυτό; Θα δημιουργήσουμε τεχνητή κόλαση στη ζωή των μεταναστών;
Διαφωνώ με τον κ. Τζήμερο στη δήλωσή του: «Θεωρούμε αδιανόητο να υπάρχει στην ελληνική Βουλή κόμμα που στο καταστατικό του… καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και τον προλεταριακό διεθνισμό». Μα, θα επιστρέψουμε στη λογοκρισία κομμάτων;
Ωστόσο, είμαι υποψήφιος στο συνδυασμό που φιλοξενεί τον κ. Τζήμερο στα ψηφοδέλτιά του. Γιατί; Ο πρώτος λόγος είναι ότι στις εκλογές ψηφίζουμε το μη χείρον και τα υπόλοιπα ψηφοδέλτια δεν έχουν καλύτερη επίδοση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για τα ψηφοδέλτια της Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ και του κ. Καμμένου. Για τον κ. Σαμαρά θα θυμηθώ τη ρατσιστική περηφάνια με την οποία στο παρελθόν απέκλεισε από τα ψηφοδέλτιά του κάθε μειονοτικό Έλληνα. Για τον κ. Βενιζέλο θα θυμηθώ ότι αντιτάχθηκε στην τροποποίηση του άρθρου (3) του Συντάγματος περί επίσημης θρησκείας του ελληνικού κράτους και ανεξιθρησκείας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ θα θυμηθώ την αμέριστη υποστήριξή του στους δικτάτορες του Ιράν και της Κούβας. Ακόμη, θα θυμηθώ την πρόσφατη λογοκρισία της «Αυγής» στη φωτογραφία της κόκκινης σημαίας της συνιστώσας ΚΟΕ με το σφυροδρέπανο. Για τη ΔΗΜΑΡ θα θυμηθώ την εθνικιστική αποκήρυξη -από τον ίδιο τον πρόεδρο του κόμματος- της Μαρίας Ρεπούση, ιδρυτικού μέλους και πρώτης βουλευτού στην Α΄ Πειραιά, για τις απόψεις που εξέφρασε στο βιβλίο ιστορίας. Θα θυμηθώ ακόμη τον κ. Γιομπαζολιά, που πρότεινε την εκτόπιση των «λαθρομεταναστών» σε στρατόπεδα που θα δημιουργηθούν σε ξερονήσια του Αιγαίου.
Σε πολλά σημεία συμφωνώ με τον κ. Τζήμερο, αλλά αυτό δεν αίρει τη διαφωνία μου στα παραπάνω και σε άλλα. Ωστόσο, τελευταία διακρίνω μια βαθμιαία απαλλαγή του από τέτοιες θέσεις. Επίσης, είναι γεγονός ότι τα πιο ακραία στοιχεία εγκατέλειψαν το κόμμα του. Ελπίζω η στροφή του αυτή να ολοκληρωθεί, ώστε η εκλογική σύμπραξη με τη «Δράση» να μετεξελιχθεί σε συνεργασία.
Ο δεύτερος λόγος που είμαι υποψήφιος είναι ότι θεωρώ αναγκαία την παρουσία του Στέφανου Μάνου στη Βουλή επειδή έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στην καινοτόμα σκέψη του, στην εντιμότητά του και στον ανυποχώρητο χαρακτήρα του να μην κουκουλώνει και να αγωνίζεται μέχρι τέλους. Ιδιότητες που στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, είναι σπάνιες μα τόσο απαραίτητες.
- Ο Διονύσης Γουσέτης είναι μέλος της Δράσης και υποψήφιος με το «Συνδυασμό Δημιουργία Ξανά».
Θα του έβαζα “9” αλλά κλείνει κάπως απότομα, σαν μην υπάρχει επίλογος ένα πράμα.
Πάντως την περνάει την τάξη, αλλά από του χρόνου στο Γυμνάσιο οι απαιτήσεις είναι αυξημένες, ας το γνωρίζει.
Μέχρι το 2003 που ήταν στο συνασπισμό ο Γουσέτης δεν τον ενοχλούσε η υποστήριξη στον Κάστρο πάντως. Και πιο πριν στο ΚΚΕ εσωτερικού. Κάτι τέτοιοι τύποι κάνουν τις μεταγραφές της Δαμανάκη να φαίνονται πταίσματα.
:lol::lol:
Το έχω κάνει νομίζω αρκετά ξεκάθαρο πως μου είναι αντιπαθής, αλλά να χρίζουμε “πιό επικίνδυνο” πολιτικό κάποιον που ακόμα είναι εκτός βουλής (και με αυτά που κάνει και λέει έχει σοβαρές πιθανότητες να μην μπεί ούτε στις επερχόμενες εκλογές) δεν είναι υπερβολή;
Όταν είναι στην βουλή η ΧΑ;
Όταν κινδυνεύουμε να βρεθούμε εκτός ? από “ατύχημα” σε περίπτωση κυβέρνησης Τσίπρα-συνιστωσών-παλιού ΠΑΣΟΚ;
Στο κάτω-κάτω αν ο Τζήμερος είναι πραγματικά επικίνδυνος για κάποιον, είναι για τον Μάνο και τον φιλελεύθερο χώρο γενικότερα! Αυτόν δυσφημεί, οι αριστεροί θα έπρεπε να χαίρεστε. Την δουλειά σας κάνει ο “διαφημιστής” και μάλιστα τζάμπα!
Για του λόγου το αληθές:
Kαι επειδή τελικά στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αντί να την αφήσω να με τρελάνει θα την τρελάνω εγώ την κυρία: Δηλώνω και εγώ [B]φεμινιστής οικονομολόγος[/B] και τα μυαλά στα κάγκελα!
Αλλά όπως η μαντάμ (που θα έλεγε και ο Τσιπ) δηλώνει φιλελέυθερη γουστάροντας “δραστήρια κοινωνική πολιτική” και “αντιλαμβάνεται την οικονομία ως κάτι παραπάνω από την αγορά” δηλώνω και εγώ πως ο δικός μου φεμινισμός θα περιλαμβάνει κωλάδικα, δίμετρες Τσέχες βίζιτες, έκφυλες ζαρτιέρες και βινύλ κορσέδες!
ΖΗΤΩ Η ΤΡΕΛΑ! :bounce::vibrate:
The message you have entered is too short. Please lengthen your message to at least 5 characters.
Πιθανώς, στο μοναστηριακό τάγμα του φιλελευθερισμού που ανήκεις ο Τζήμερος να μην είναι αρκετά πουρίστας και να τον σνομπάρετε, όταν όμως ένας από τους κυριότερους εκφραστές του χώρου στην Ελλάδα συμπράττει εκλογικά μαζί του, μάλλον στην πιάτσα σηκώνει πολύ νερό το φιλελεύθερο κρασί.
Και μπορεί ο Τζήμερος να είναι ένας εγωκεντρικός εκκολαπτόμενος δικτατορίσκος που γελοιοποιείται στα μάτια μου με κάθε του κίνηση, για άλλους είναι το όχημα για να περάσουν ιδέες με τις οποίες είμαι κάθετα αντίθετος. Οπότε ναι, είναι επικίνδυνος.
Υ.Γ.: Όπως είχα αναφέρει και σε άλλο ποστ, και οι Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι βλέπουν έναν ιδεολογικό σύμμαχο στον Τζήμερο, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο: http://gr.news.yahoo.com/στις-βρυξέλλες-ο-τζήμερος-αναζητά-νέα-συμφωνία-με-111035134.html
Κι όμως. Ο Τζήμερος ενσωματώνει όλη αυτή την “και καλά απολιτικ” φιλοσοφία πολλών της γενιάς των 25-45. Η λογική δηλαδή “νέοι άφθαρτοι άνθρωποι”, “μέσα από την αγορά και δοκιμασμένοι στις επιχειρήσεις” που “σκέφτονται το κοινό καλό μακριά από ιδεολογίες”, “πατριώτες” και ολίγον ρατσιστές, που εξισώνουν φυσικά τον κομμουνισμό με τον φασισμό και είναι γενικώς “αγανακτισμένοι με τη διαφθορά και τον συνδικαλισμό” αφού αυτοί είναι οι δύο παράγοντες που έχουν καταστρέψει την Ελλάδα.
Αυτή η τόσο γενική όσο και “αθώα” προσέγγιση είναι χίλιες φορές πιο επικίνδυνη και ύπουλη από τη Χρυσή Αυγή που στο κάτω κάτω είναι μία σύμμορία. Και για αυτό θα πρέπει να αποκαλυφθεί έγκαιρα πριν γιγαντωθεί και έχουμε κακά ξεμπερδέματα.
Μαλλον τελικα τον ειχα υποτιμησει τον Τζημερο. Αν εχετε δικιο οτι ειναι τοσο επικινδυνος μαλλον πρεπει να τον στηριξουμε
Οι έλληνες ρεπουμπλικάνοι πρέπει να τον στηρίξουν.