Στο Υ2Κ υπαρχει κι αλλη τρελη διασκευη στο Disintegration των Cure.
To ψαρωτικο σ’ αυτο που ποσταρες ειναι το sample απο πραγματικο λαηβ των Sabs στην αρχη και στο τελος.
χαχ ισχύει. Ντάξει δε το συγκρίνω με το αυθεντικό αλλά η συγκεκριμένη διασκευή είναι ένα τσακ πιο γρήγορη απ το αυθεντικό κι έχει κάτι mute που με καυλώνννααααααααααααααααααααααεδεεςδαδααααααα
ουφ.
Βασικα, ειναι το κομματι τοσο τελειο, που γουσταρεις τιγκα την πιο γρηγορη βερσιον των Converge, την πιο αργη και doom των Sleep και πανω απο ολα την πραγματικη λαηβ με τον Οζζυ να στριγκλιζει “COCAAAAAAAAAAAIN”!!!
ολες αυτές οι διασκευές ειναι μπόμπα
επίσης
- γιατρέ μου νομίζω οτι όλοι με αγνοούν. τι να κάνω?
- ο επόμενος…
γιατι να δωθουν περισσοτερα ευσημα σε μια απο τις δυο περιπτωσεις; και οι δυο καποιες λειτουργιες και καποιους σκοπους εξυπηρετουν. ο αποδεκτης θα δεθει περισσοτερο με καποια απο τις δυο αναλογως την ιδιοσυγκρασια και τα βιωματα του η και αναλογως την ωρα της ημερας! επισης, δημιουργωντας μουσικη ενω εισαι σε μια χαρα ψυχολογικη κατασταση δεν ισουται με το δημιουργω μουσικη απο το τιποτα, η ευτυχια ειναι εξισου σημαντικη κινητηριος δυναμη με τη δυστυχια και την κακουχια.
…φιλοσοφικές αναζητήσεις by κρίμσον. Μάιστα. Ωραίος προβληματισμός. Αλλά κάτι δε μου κολλάει. Θέλω να πω… Τι πάει να πει απ’το τίποτα; Όσο καλά και να είσαι ψυχικά, κάτι πρέπει να σε ωθήσει ώστε να πεις “ωπ, θα δημιουργήσω” και τα ρέστα. Ακόμα και perfectly happy να είσαι, αν κάνεις τέχνη θα ξεκινάει από εκεί, η χαρά σου θα σε έχει εμπνεύσει.
εδιτ: πρόλαβε ο αποπάνως.
ρε δεν εχει νόημα αν ειναι σωστό αυτο που λεω(η διατύπωση). κουβέντα ειναι να ανοίξουμε αφού το πιάσατε…
(ναι δεν εχει ξεκάθαρη βάση, αλλά και γιατι να εχει?!)
οκ. με παράδειγμα…
ειμαι συνθέτης/ συγγραφέας.
εχω χάσει την γυναίκα μου. και γράφω ενα έργο .
και απο την άλλη ειμαι σύνθετης/συγγραφέας,
και αποφασίζω να γράψω ενα έργο.
ο ενας είναι που ωθείτε απο μια κατάσταση και ο άλλος απλά παίρνει την απόφαση να γράψει(επειδη το λεει το συμβόλαιο πχ).
αν είχαμε 2 ισότιμα έργα, σε ποιον θα δίναμε το παράσημο του , αυτός έκανε τέχνη.?
εγω επιμένω οτι δεν ειναι το ιδιο. κάποιο ειναι πανω απο το άλλο. αλλά ποιο?!
*ποσο μετράει αλλιώς για εμας το αν είναι πονεμένος ή οτι άλλο ο καλλιτέχνης … ή μας απασχολεί μονο το αποτέλεσμα…?
αυτό που αναρωτιέμαι ειναι το πόσο πονεμένο/αληθινό θέλουμε τον καλλιτέχνη μας…
Εγώ κάποτε αγόρασα μια φοβερή κιθάρα (Squire με 130 ευρώ και ενισχυτή 
) γιατί το όνειρό μου ήταν να παίξω κάτι. Και έπαιξα. Έβγαλα 5-10-15 κομμάτια. Απλά γούσταρα, λόγω της αγάπης μου για την μουσική. “Έγραψα” και κάποια κομμάτια. Όχι στίχους, κάποιες μουσικές όμως. Αλλά το μόνο που με ώθησε να το κάνω αυτό ήταν η αγάπη μου για αυτό, το να παίζω κάτι. Προφανώς η ψυχολογική κατάσταση μπορεί να σε ωθήσει να συνθέσεις. Αλλά εμένα ας πούμε πιο πολύ με ωθούσε η ίδια ενασχόληση. Όταν θα έβγαζα ένα τραγούδι κάποιου, το μυαλό μου ασυναίσθητα κάποιες φορές σκεφτόταν “αντί να παίξω μετά από αυτή τη συγχορδία την άλλη τι θα βγει?”. Άλλες φορές περπατούσα και συνέθετα μια μελωδία στο μυαλό και την έπαιζα συνεχώς στο μυαλό μου μέχρι να πάω σπίτι για να δω τι να κάνω με αυτή την ιδέα.
Και επίσης το να μαλακιζόμουν χωρίς λόγω στην κιθάρα βοηθούσε στο να μου έρθει μια ιδέα.
Απλά για να προσθέσω την άποψάρα μου επί του θέματος ως συνθέτης.
πονεμεννο δεν τον θελουμε γιατι ειμαστε καλοι ανθρωποι, αληθινο [λαθος ορος βτς] οχι απαραιτητα, απλως συνηθως δεν τον θελουμε υποκριτη. μπορει καλλιστα καποιος λοιπον να μην ειναι δυστυχισμενος αλλα να μπορει να εκφρασει σωστα το συναισθημα αυτο μεσα απο την δημιουργια του χωρις να ειναι υποκριτης. δεν θα μας χαλασει αυτος, αλλα προφανως αν ειναι και δυστυχισμενος πιθανοτατα θα υπαρξει μεγαλυτερο δεσιμο γιατι ειμαστε ζωα με ενσυναίσθηση, βλεπουμε τον εαυτο μας στον αλλο.
εντιντ… χοπετο, η επιθυμια του να εχεις μια ασχολια [συνθεση στην προκειμενη] προερχεται απο καποιο αισθημα που πρεπει να εκφραστει.
σας μπερδεύω μάλλον…
εγω προσπαθώ να δω αν μπαίνει στο ζύγι η τέχνη. αν μετριέται καπως.εστω απο την αιτία προέλευσης της
εδιτ. ωραία για το απο πανω.αρα μερικες φορές, [B]εστω και υποσυνείδητα[/B] ζητάμε απο τον αλλον αν ειναι πονεμένος και κατατρεγμένος…
Αχαχ, σα να λέμε “τι είναι τέχνη”, τόσο καλά.
Οκ, αναφέρεσαι αφενός σε ένα βιωματικό έργο και σ’ένα που έγινε κατά κάποιο τρόπο κατ’ανάγκην. Και βγάζουμε απέξω ικανότητα/ταλέντο του εκάστοτε δημιουργού. Το ερώτημα είναι ποιο είναι καλύτερο. Σωστά;
Κατ’αρχάς και τα δύο έργα είναι τέχνη, αν το δούμε τεχνικά. Εσύ βέβαια θες αξιολογική κρίση, για την οποία όμως φοβάμαι πως δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Για τον έναν μπορεί το έργο που κατέβηκε απ΄το κεφάλι του αλλουνού και απ΄το πουθενά να είναι πιο καλό, γιατί δείχνει πχ την απεριόριστη φαντασία και γαματοσύνη του. Για τον άλλον μπορεί να είναι καλύτερο το βιωματικό έργο, γιατί βασίζεται σε κάτι αληθινό, γιατί είναι πιο ρεαλιστικό, γιατί ο τύπος πήρε τον πόνο του και μεγαλούργησε, γιατί γιατί γιατί…
Γνώμη μου είναι πως όταν έχεις ζήσει κάτι, όταν παίρνεις εμπειρίες, βιώματα, συναισθήματά σου και τα μετουσιώνεις σε τέχνη, ακριβώς λόγω της προσωπικής σου σύνδεσης και κατ’επέκταση του ίσως πιο “παθιασμένου”, ας πούμε, τρόπου που θα αντιμετωπίσεις τη δημιουργία σου, εάν το έχεις κιόλας, θα κάνεις παπάδες. Και ο δέκτης του έργου σου πιο εύκολα θα δεθεί με αυτό εφόσον άπτεται της πραγματικότητας, ενδεχομένως να δει και τον εαυτό του μέσα σε αυτό.
Αλλά και πάλι, δεν μπορώ να είμαι απόλυτη. Δηλ οκ, ο Τόλκιν είχε προσωπικές εμπειρίες, έκανε ταξίδια στον φάντασυ κόσμο του; Προφανώς όχι. Κι όμως, δεν έκανε απλώς τέχνη, αλλά δεν ξέρω κι εγώ τι.
Τελικώς, καταλήγω στο ότι πολύ σχετικά είναι όλα.
Όχι δεν ζητάμε τίποτα τέτοιο. Δεν χρειάζεται να είναι πονεμένος. Όταν ακούω το It Makes No Difference των The Band δεν με νοιάζει αν είχε γυναίκα και παιδιά ο Robertson όταν έγραφε ένα τραγούδι χωρισμού για να το εκτιμήσω, γιατί με αγγίζει το αποτέλεσμα αυτού που έκανε.
Somn δεν διαφωνούμε, απλά στο πονεμένος συνθέτης δεν θα με κατέτασσες λόγω αυτού.
εγω μερικές φορές το βλέπω πως αν ο άλλος πάρει απο το 0(ο μη πονεμένος φυσικά) κάτι και δημιουργήσει, ειναι κατι που δείχνει μεγαλύτερες δυνατότητες.
αμα γράψει ενας απο το 0 ενα έργο ζωης, και το ιδιας άξιας εργο έβγαινε απο κάποιον που εχει ερεθίσματα προσωπικά και υλικό απο τον περίγυρο του, υπαρχει ενα προβάδισμα για αποτέλεσμα σε αυτόν με το πρόβλημα, πονο, whatever
edit. δεν ψαχνω(ασχετα αν πηγε εκει)το αν θα σε αγγιξει…προσπαθώ να δω αν υπάρχει ξεκάθαρο προβάδισμα στην ζυγαριά του πιος κανει πιο τέχνη(αδόκιμη πρόταση αλλά καταλαβες)
δε θα ελεγα πως ζητας, απλως διαπιστωνεις. η τεχνη εκφραση ειναι, καπου καπως καποτε αυτη η εκφραση χρησιμευε αμεσα στο να φερει πιο κοντα το δημιουργο με τον αποδεκτη, πλεον η τεχνη ειναι και προιον οποτε σε τεραστιο βαθμο υπαρχει αποσυνδεση στη σχεση δημιουργου/αποδεκτη. δηλαδη η εντυπωση που θα προκαλεσει το εργο δεν θα εχει ως αποτελεσμα την επαφη δημιουργου/αποδεκτη. το προιον γινεται αιτια δημιουργιας σχεσεων μεταξυ τριτων οποτε και εν τελει αυτο [το προιον δηλαδη] ειναι που μας ενδιαφερει περισσοτερο και γι αυτο δε δινουμε τοση σημασια στον δημιουργο.
εντιτ… κριμσον, το μηδεν που λες δεν υφισταται, μπορω καλλιστα εγω που ειμαι οκ να χρησιμοποιησω τον δικο σου πονο για να παραξω. επισης, η ενσυναισθηση/εμπαθεια που ειπα κανει αυτο ακριβως, με βαζει στα παπουτσια σου, με παιρνει απο το θεωρητικο μηδεν που λες [το οποιο οπως ειπαμε δεν υφισταται] και με παει στο πενηντα που εισαι εσυ, απλως απο την απεναντι μερια με αλλη οπτικη γωνια.
ωραιος.το ¨ζητάμε¨φυσικά ειναι μεταφορικό. δεν ειναι στο στυλ, θα παω να ακολουθήσω τον πονεμένο
Έχει να κάνει με το καλλιτεχνικό αισθητήριο του μουσικού και όχι με το αν στάθηκε τυχερός ή άτυχος στη ζωή του, τις σχέσεις του ή οτιδήποτε άλλο. Αν ένας καλός μουσικός εμπνευστεί από προσωπικές τραγωδίες και απογοητεύσεις, μπορεί να γράψει κάτι συγκλονιστικό. Αν ένας κακός μουσικός εμπνευστεί από προσωπικές τραγωδίες, μάλλον θα γράψει κάτι απωθητικά κλαψομούνικο. Αν τώρα ένας κακός μουσικός στον οποίο προσωπικά δεν έχει συμβεί κάτι αξιοσημείωτο, εμπνευστεί έτσι και γενικά και αόριστα, δε θα γράψει καν κάτι κλαψομούνικο. Θα γράψει κάτι απλά αδιάφορο. Ένας καλός μουσικός όμως στον οποίο δεν έχει συμβεί κάτι τραγικό, δεν ξεκινάει από το μηδέν. Θα εμπνευστεί από οτιδήποτε βλέπει γύρω του, θα ποντάρει στην ίδια του την καλλιτεχνική ανησυχία και την ανάγκη να εκφραστεί και στο τέλος θα γράψει κι αυτός κάτι κορυφαίο. Κι εκεί θα συναντηθεί με τον καλό πλην χτυπημένο απ’ τη μοίρα (κλαψ, λυγμ) μουσικό. Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ως πηγή της μεγαλοφυίας στη μουσική περισσότερο την προσωπική κλάση του μουσικού και λιγότερο τα προσωπικά βιώματά τους. Ο κάθε μουσικός για να δημιουργήσει χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Ό,τι μπορεί, ό,τι βρει σαν ερέθισμα. Και δεν έχει ουσία να τα βάζεις στη ζυγαριά αυτά τα ερεθίσματα. Γιατί το θέμα είναι ότι ο καλός μουσικός που είναι καλά και στη ζωή του έχει μεγαλύτερη σχέση με τον καλό μουσικό που τραβάει ζόρια απ’ ότι με τον κακό μουσικό που είναι κι αυτός καλά στη ζωή του, και το αντίστοιχο με τους χτυπημένους από την άπονη ζωή. Γιατί το κοινό σημείο τους είναι η ικανότητά τους να μετουσιώνουν σε Τέχνη τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις, είτε θετικές είτε αρνητικές.
ευχαριστώ για τις σκέψεις.
[B][I]Και δεν έχει ουσία να τα βάζεις στη ζυγαριά αυτά τα ερεθίσματα[/I][/B]
εχει. μου αρεσουν περισσότερο οι συζητήσεις που δεν έχουν απόλυτη/στερεα βάση και μπορούν να σε οδηγήσουν σε οτιδήποτε. απλά δεν είναι τοσο εύκολο μέσα σε ενα φορουμ. απο κοντά εχει πιο ενδιαφέρον
@Γρακχο
Βάζε βρε γαμημένε καμιά παράγραφο, νισάφι πια!
^ Paragraphs are soooo mainstream
Συμφωνώ με μερικά από αυτά που γράφεις, αλλά δε νομίζω πως υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός σε καλό ή κακό μουσικό.