Μα δεν έχουν και καμιά μεγάλη διαφορά. Το ίδιο επιτηδευμένα είναι και τα γκομενάκια από τη σχολή. Με μόνη διαφορά ότι δεν έχουν φασιστικές απόψεις (τουλάχιστον η πλειοψηφεία αυτών). Τώρα εσένα δεν σου άρεσε η λέξη “μετριάτζα”;
Καλά ο jiopas γνωστός γραφικός hater, το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος, άλλωστε.
Το οτι το εχω παραδεχθει,δεν σημαινει οτι ειναι το μονο θεμα που θελω να σχολιαζω.
Επισης μπορεις να μου λυσεις μια απορια?
Εχω εκφραση αρνητικη/θετικη αποψη και για αλλους σκηνοθετες,αλλα δεν ειδα κανεναν να αρπαζεται τοσο οσο με τον [B]Τarantino[/B].Εσεις κοντευετε να με φατε.
Και μετα μερικοι αναρωτιουνται γιατι τον θεωρω παιδι της μοδας?
Αλλα να σου πω κατι,αυτο ειναι το τελευταιο που με απασχολει.
Δεχθειτε απλα οτι δεν μου αρεσει.
Και ο Lupin έχει γράψει πολλάκις ότι δεν του αρέσει ο Ταραντίνο αλλά έχει εκφράσει και 1-2 σοβαρά επιχειρήματα. Εσύ βγάζεις μόνο χολή χωρίς την παραμικρή αιτιολόγηση. Έχει μια μικρή διαφορά, δεν νομίζεις;
Ενταξει φιλε,ΟΚ.
Επειδη τα επιχειρηματα μου δεν σου αρεσουν,εσυ τα βγαζεις αχρηστα και το λες και δημοσιως.
Οκ,αν νομιζεις οτι το πρωι που ξυπναω σκεφτομαι το πως θα σε πεισω,να μην σου αρεσει κι εσενα,μαλλον κανεις λαθος.
Αδιαφορω.
Ξαναλεω,δεχθειτε οτι καποιος εχει αλλη αποψη με σας
Φιλε κουραστηκα,ε?Sorry.
Εχει δικαιολογησει ο jiopas γιατι δεν του αρεσει ο Ταραντινο.
Μοδα δεν ειναι παντως ο Ταραντινο.Εγω τον ξερω απο οταν ειχε βγει
το Pulp Fiction οπως και παρα πολλοι αλλοι που τον μαθαινουν οταν
βγαινουν οι ταινιες του.Δεν ειναι Μπαρτσα ή Ισπανια που γιναν ολοι ξαφνικα
τα τελευταια 2-3 χρονια.
Εμενα μ’αρεσουν οι ταινιες του αλλα δεν τον θεωρω και καναν θεο.
Ευχαριστω πολυ Deathster.
Εγω παντως δεν ζητησα να μου δικαιολογησει γιατι δεν του αρεσει, δικαιωμα του ειναι αλλωστε. Το περι μοδος δεν καταλαβα και μου εκανε εντυπωση, ειδικα αφου εγραψε οτι δεν τον πηγαινε και απο πριν γινει μοδα. Δεν επεσε κανεις να τον φαει, μονος του αρπαζεται. :-s
Εγω δεν εχω κατι παντως με Tarantino, το Pulp Fiction μου αρεσει, απλα το Reservoir δεν μου εκανε αισθηση και το Death Proof με εκνευρισε. Nothing personal με τον κυριο.
Διαφωνώ πάρα πολύ κιόλας για αυτό που γράφεις για τον κεντρικό χαρακτήρα, περισσότερο σαν τον μέσο αμερικανό στρατιώτη παρουσιάζεται και αυτό φαίνεται στο φινάλε της ταινίας τόσο στον διάλογο μέσα στο τζιπ και αμέσως μετά όταν μεταφερόμαστε στο σπίτι του στρατιώτη και στην τυπική καθημερινότητα του. Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ο λόγος που δίνει ως κίνητρο των Αμερικανών για να καταταγούν στον στρατό. Ούτε λίγο ούτε πολύ η ταινία σου λέει πως τα αμερικανάκια πηγαίνουν στρατό να απασφαλίζουν βόμβες επειδή θέλουν να ξεφύγουν από την βαρετή καθημερινότητα τους. Τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω πως αλλιώς να μεταφράσω το αποκαλυπτικό φινάλε της ταινίας. Αυτό για μένα φτάνει και περισσεύει για να καταδικάσει την ταινία.
Το δεύτερο έχει να κάνει πως σε μια περίοδο που είχε γίνει χαμός με τα βασανιστήρια των αμερικανών στρατιωτών κατά των φυλακισμένων Ιρακινών βγαίνει μια ταινία που όχι απλώς επιλέγει να αφήσει όλα αυτά έξω αλλά παρουσιάζει τους Ιρακινούς ως δαίμονες που κατασκευάζουν ανθρώπινες βόμβες… κυριολεκτικά (κατάλαβες φαντάζομαι σε ποια σκηνή αναφέρομαι μην πω περισσότερα και ακούστω σαν τον Δανίκα 
)
Όσο για Behind Enemy Lines και Black Hawk Dawn ε εντάξει σοβαροί να είμαστε, για σκουπίδια πρόκειται (ειδικά το πρώτο που έκανα το λάθος να παρακολουθήσω). Το Hurt Locker όμως επιβραβεύτηκε για τα παραπάνω που ανέφερα.
Αν και συμφωνώ 100% για το Hurt Locker, αντιθέτως το Black Hawk Down μου άρεσε αρκετά. Πιο πολύ θύματα τους Αμερικανούς μου έβγαλε, παρά τους Σομαλούς θύτες.
Το Black hawk down είναι τεράστια προπαγάνδα, αλλά ίσως η πιο καλογυρισμένη πολεμική ταινία έβερ. Βέβαια υπερεκτιμημένη δεν την λες γιατί δεν έπαιξε σε όσκαρ και λίστες.
Λοιπόν ας κάνω και έναν μίνι σχολιασμό στην λίστα του περιοδικού.
Υπάρχουν αρκετές ταινίες μέσα που χάρηκα παρά πολύ όταν τις είδα. Συγκεκριμένα αυτές
The English Patient
Chicago
Shakespeare in Love
Giant
Terms of Endearment
Κramer vs Κramer
Slumdog Millionare
Δεν είναι οι μόνες που θεωρώ υπερεκτιμημένες από την λίστα απλά για αυτές δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει η ακούσει άσχημα λόγια, κυρίως διθυράμβους. Ειδικά αυτό το English Patient στο λαιμό μου είχε κάτσει τότε που όλοι αποθέωναν και εγώ αναρωτιόμουν τι βλέπουν πια σε αυτή την ταινία.
Τώρα στις ενστάσεις, κυρίως 2 είναι αυτές που δεν μπορώ να βλέπω στην λίστα με την καμιά.
Million Dollar Baby
The Shawshank Redemption
και εδώ είναι που θα διαφωνήσω τρομερά με ποστ Lupin
Εντάξει δεν νομίζω σε καμιά περίπτωση ότι το Shawshank έχει περάσει ως ψαγμένη ταινία. Δεν είναι ακριβώς το σκοτεινό δράμα αλλά πάντα μου φαινόταν μια υπέροχη ταινία καταρχήν μιας πραγματικής φιλίας και μετά θέλησης. Ναι οκ αυτές είναι θεματικές λίγο ξεπερασμένες μπορεί να ισχυριστεί κάποιος εύκολα αλλά σε αυτή την ταινία δεν μου φαίνονται έτσι. Στο “παραμυθάκι” μάλιστα δεν θα διαφωνήσω και τόσο αλλά ακόμα και αυτό μοιάζει καλοδεχούμενο στην συγκεκριμένη ταινία. Η λίστα του IMDb πάλι που ανέφερε ο Keyser νομίζω, δεν μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα για απολύτως τίποτα. Αυτή η λίστα πρέπει να εξαφανιστεί από τον χάρτη όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Για Million Dollar πάντως διαφωνώ ακόμα περισσότερο. Λαικίστικο σε καμιά περίπτωση δεν το βρήκα, το υπέρ-απλουστευμένο πάλι διαφωνώ. Ναι ο Ιστγουντ κράτησε τα πράγματα απλά (και όχι απλοικά) αλλά αυτό βρίσκω να είναι και το μεγάλο προσόν της ταινίας. Στην βάση του πρόκειται άλλωστε για μελόδραμα, μόνο που όλα μοιάζουν πιο συμμαζεμένα, τίποτα δεν στοχεύει στην εύκολη συγκίνηση ενώ η ταινία δεν τραβάει από τα μαλλιά ένα βαρύ θέμα αντίθετα δίνει βάση στους χαρακτήρες και αφήνει τις εξελίξεις να τρέξουν σχεδόν μόνες τους. Το τσακισμένο βλέμμα του Frankie όταν αποδέχεται την επιθυμία της Maggie είναι από τις σκηνές που με έχουν στοιχειώσει και λέει περισσότερα για το βαρύ θέμα της (δεν λέω τι για να μην δώσω spoiler σε όποιον δεν την έχει δει) από κάποια βαρετή ανάλυση που μπορεί να γινόταν. Για να μην ξεχάσω φυσικά και τον τρομερό διάλογο που είχε με τον ιερέα λίγο πριν.
Θα επανέλθω με τους σκηνοθέτες
ας δωσω λιγο πονο:p
καταρχας
Ταραντινο
εγω πει πολλακις οτι δεν μου αρεσει και τον αντιπαθω σαν δημιουργο…δεν κρυβω ή δεν αντιλεγω ομως, πως οι 2 πρωτες του ταινιες ειναι αψογες και δικαιως εχουν επηρεασει σχεδον οτι γκανγκστερικο εργο εκ τοτε…
Εγω προσωπικα ειχα προβλημα με τον Ταραντινο, οταν αποφασισε να αρχισει τα απανωτα tribute σε b movies και pop κουλτουρα, χανοντας το νοημα…
Τι θα πει ‘‘κλεφτης’’ στο Reservoir Dogs?? Κλεφτης ειναι ο Leone, που ξεπατηκωσε ολο το μερος της ιστοριας του νεαρου Vito, και στυλιστικα και αισθητικα απο τον Νονο 2 για το Καποτε στη Αμερικη…κλεφτης ειναι ο Εastwood που κατακλεψε ολα τα πλανα του John Ford στους Ασυγχωρητους…κλεφτης ειναι ξανα ο Leone, που κατακλεψε τα παντα απο το Yojimbo του Κουροσαβα ενω ο Σκορσεζε επρεπε να ντρεπεται με τα τοσα δανεια του Cape of fear απο τη Νυχτα του Κυνηγου με τον Μιτσαμ…
Θα μπορουσα να γραφω τετοιες παπαριες για ωρα-και πιο πετυχημενες η αληθεια ειναι, απλα ειμαι κουρασμενος απο τη δουλεια και δεν τοχω να γραψω με μεγαλυτερη λεπτομερεια:p
Ο καλος σκηνοθετης ξερει να κλεβει και να παρουσιαζει αυτα του τα κεκτημενα σαν δικα του, χωρις ομως να προδιδει και την ‘‘καταγωγη’’ τους…οι κακοι σκηνοθετες, απλα δανειζονται και μπαινουν στο τρυπακι συγκρισης επειδη δεν ειναι αυθεντικοι, βγαζουν κατι ψευτικο και προσποιητο…
Ο Ταραντινο στην αρχη του, δεν εκανε κατι που δεν το κανουν ΟΛΟΙ: ειχε μια χαρα τις -γαματες- επιρροες του και δημιουργησε εναν ολοδικο του τυπο σκηνοθετη-δημιουργου: αυτον που διηγειτε ιστοριες εγκληματος του πεζοδρομιου και της καθημερινοτητας με pulp αισθητικη, εχοντας εναν ολοδικο του τροπο, αυτον των μακροσυρτων καθημερινων, ελαφρως ‘‘πειραγμενων’’ διαλογων που εχουν να πουν παντα κατι, πισω απο τις ιστοριες για γαμησια της Μαντονα και της Βιβλου…επισης προσθεσε την ελαφρως για την εποχη αποτομη και σοκαριστικη βια, το μαυρο χιουμορ, και βουαλα, γεννηθηκε ενας σκηνοθετης που εγραψε ιστορια στο πρωτο μισο των 90ς και αποτελεσε επιρροη για το 80% των σημερινων σκηνοθετων αναλογων ταινιων…
στο παραπανω, ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ το μεμπτο, εκανε αυτο που κανουν ΟΛΟΙ, πηρε τις επιρροες του, προσθεσε προσωπικοτητα και χαρακτηρα και δημιουργησε…το ξαναλεω, οι μεγαλοι ΚΛΕΒΟΥΝ, οι μικροι δανειζονται…απο τον Σκορσεζε μεχρι και τον Σκοτ του Μπλεντ Ρανερ, ολοι απο καπου ξεκινανε με καποιες επιρροες…το Blade Runner δλδ περιμενε κανεις να μην εχει στοιχεια απο οτι cyberpunk νουβελα ειχε γραφτει ως τοτε, ειδικα οπτικα?? ή μηπως εγινε παρθενογεννεση στο ειδος το '81??
Η συνεχεια του Ταραντινο ειναι που εμενα με εχασε, διοτι εκανε αυτοσκοπο να ‘‘δοξασει’’ τις επιρροες του που οχι μονο περασε στην αλλη ακρη, δλδ κοπιαρε αδιαντροπα οτι εβλεπε με την προφαση του ‘‘φορου τιμης’’, αλλα μεσα σε ολα αυτα πεταγε-ή εστω προσπαθουσε να πεταξει- το χαρακτηριστικο ταραντικο στοιχειο των 2 πρωτων ταινιων του, με αποτελεσμα εναν αχταρμα ανουσιων και ακυρων διαλογων μεσα σε μια αλλη ταινια που την εχω ξαναδει 48 φορες παλαιοτερα…
τεσπα, εκει που θελω να καταληξω, ειναι οτι εγω, σαν Βασιλης, δεν μπορω να στηριξω την ‘‘τεχνη για την τεχνη’’ και παντα νιωθω αβολα μεχρι και εκνευρισμενος, οταν βλεπω tributes στο ιδιο το μεσο με τροπο οπως τον παραπανω, δλδ μηδενικη καλλιτεχνικη αποψη σε βαρος αυτης της ‘‘αφιερωσης’’…τρανταχτο παραδειγμα ο Black Dynamite ή το Shawn of the Dead, ταινιες που δεν αυτοπαγιδευονται μεσα στο τριπακι του να αποδωσουν φορο τιμης ως αιτια υπαρξης, αλλα θελουν να πουν και μια ιστορια, θελουν να εχουν χαρακτηρα και θελουν εν τελει να περασω εγω καλα βλεποντας κατι που ναι μεν μου θυμιζει πραματα αλλα δεν με κανει να θελω να αναφωνω καθε 2 λεπτα ‘‘πο, εκεινο το ρουχο φορουσε ο ταδε στο ταδε και εκεινο το σπαθι κρατουσε ο ταδε οταν εκοβε τον ταδε στα δυο, στο βουνο που γυρισαν αυτη τη σκηνη απο εκεινη την αλλη ταινια κτλ κτλ’’…
δευτερον
Μιdnight Express
Οκ, δεχομαι πως ειναι μια αριστη σχεδον prison movie-το εβαλα και κατεβαινει btw γτ εχω να το δω αρκετο καιρο:p-
Σαν ΤΑΙΝΙΑ ομως και ως σας υποειδος, ειναι ΜΑΛΑΚΙΑ! και λεω σαν ταινια, διοτι εδω δεν μιλαμε για prison movie, οσο και αν μπορει να το καταταξει ευκολα κανεις σε μια τετοια κατηγορια, αλλα για ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ!
Οι ερμηνειαρες, η μουσικαρα, οι σκηνες ανθολογιας-σοκ και η αψογη παραγωγη, μπορουν-και το κανουν να παραπλανησουν τον μεσο θεατη και να μην δει ενα εξοφθαλμο στην συγκεκριμενη περιπτωση ρατσιστικο μανιφεστο, οχι εναντια σε ενα ταδε δικαστικο συστημα ή μια φυλακη Α, αλλα σε ενα ολοκληρο λαο…δεδομενου δε οτι ο Στοουν φροντιζει να μην δειξει σχεδον κανενα αλλο κατοικο Τουρκιας πλην αυτων που εμπλεκονται στο δικαστικο συστημα ή στο σοφρωνιστικο, ειναι ξεκαθαρο το Point του, δλδ η δημιουργια εντυπωσεων σε βαρος μιας ολοκληρης κουλτουρας-λαου, με απωτερω σκοπο μια ‘‘κλασσικη’’ ταινια με πολλα βραβεια…
εγω δεχομαι οτι η ταινια ειναι τεχνη και οχι απλα μια πολιτικη δηλωση-διοτι ο σκηνοθετης προσεχει σεναριο, σκηνικα, αισθητικη, σκηνοθεσια κτλ, απλα εφοσων ο τυπος αποφασιζει να τραβηξει τοσο διακριτα τα ορια μεταξυ της καλης Δυσης και τηε εφιαλτικης Ανατολης και να παιξει μπαλα με αυτο το φοντο-σε μια ταινια που δεν ειναι και τυπου Rambo, δλδ ‘‘σκοτωνω το μισο Βιετναμ αλλα στη μπουτσα μου, ειμαι περιπετειαρα και στα @@ μου η πολιτικη πλευρα του θεματος, δεν παιζει ρολο’’-, τοτε δεν μπορω εγω τουλαχιστον να το εκλαβω θετικα…
οπως εγραφε και ομορφα στο περιοδικο
’’…οταν ο πρωταγωνιστης δεχεται την ανηθικη προταση Σουηδου φιλου του στο μπανιο, παρολο που το σαουντρακ και η ατμοσφαιρα φανερωνουν μια αλλη διαθεση, ο Ντειβις αποκρουει αηδιασμενος τη ρομαντικη πιθανοτητα που ανοιγεται μπροστα του. Απότι φαινεται, τα βασανιστηρια και ο βιασμος αντεχονται, αλλα το να εισαι γκει οχι. Η πνευματικη ανωτεροτητα των Αμερικανων επιβεβαιωθηκε περαιτερω με τα δυο Οσκαρ τα οποια εδωσαν στη ταινια’’
αυτο για το φιλο που δεν ειχε καταλαβει γιατι το θεωρω ομοφοβικο…
τελος
εγω απλα διαφωνω με
λολ, ειναι σαν να μου λεει κανεις ‘‘σβησε και απλα κοιτα’’…δλδ το μεμπτο του θεματος ‘‘κριτικαρω κατι που με διαμορφωνει σαν ατομο’’ δεν καταλαβα που ειναι…η παραπανω απαντηση κι αν δεν βγαζει κανενα απολυτως νοημα…
κατα τ’αλλα, τα ξαναλεμε, κλεινοντας να επαναλαβω οτι ο Σκηνοθετης Ηστουντ των 00ς ταιριαζει στην παιδικη αφελεια και απλοτητα των χολιγουντιανων δραματων των 80ς…
Συμφωνώ για Ταραντίνο στο reservoir αλλά γιατί το pulp το αφήνεις έξω από την συνέχεια; Βασικά το πρόβλημα με Ταραντίνο δεν είναι μόνο ο φόρος τιμής που έγινε αυτοσκοπός, είναι, όπως έγραψα και αλλού πως μετά το reservoir όλες οι ταινίες τους (ναι και το pulp) μοιάζουν με σκετσάκια και όχι με ταινίες. Δεν είναι ανάγκη δηλαδή για μένα να ξέρει κάποιος από που κλέβει για να καταλάβει αυτό που κάνει ο Ταραντίνο, βγάζει μάτι πως ότι κάνει γίνεται ως αναφορά σε κάτι άλλο. Τώρα αν αυτό αρέσει σε κάποιον πάσο αλλά εγώ τον έχω σκυλοβαρεθεί απίστευτα τον τύπο.
Για Eastwood συνεχίζω να έχω τις ενστάσεις μου πάντως, δεν είναι σε καμιά περίπτωση αλάνθαστος μέσα στην δεκαετία αλλά έχει δώσει εξαιρετικές ταινίες που εγώ τουλάχιστον ούτε αφέλεια είδα ούτε απλοϊκότητα (αν αυτό εννοούσες γιατί το απλό δεν είναι κακό, ποτέ δεν ήταν).
λουπέν, στις 2 τελευταίες γραμμές, για το Letters from Iwo Jima λες ε…
ΡΕ ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΔΩ ΥΠΟΘΕΤΟ.
οκ, εντάξει, 70φεύγα ήταν όταν τις γύριζε τις 00 ταινίες του. λίγο μελάκι παραπάνω το έχουνε, αλλά εγώ μέχρι και του 2008 έστω (δεν έχω δει απο Invictus και δώθε) λατρεύω ακόμα και το Space Cowboys.
να σε δω στα 70 σου εσένα.
Φαίνεται ότι έχουμε διαφορετική προσέγγιση στο θέμα των ταινιών αλλά και της τέχνης γενικότερα.
λολ.
Δεν έχω δουλειά αλλά βαριέμαι να το αναλύσω περισσότερο.
ωπ, σορρυ, το Iwo Jima μαλλον ειναι η αγαπημενη μου απο αυτη του τη περιοδο:D
για τις αλλες λεω κυριως, ειδικα τις απαραδεκτες των τελευταιων ετων με Τζολι και παπαριες…
α,οκ, και το Grand Torino γαμουσε, αλλα αυτο ισως περισσοτερο για συναισθηματικους λογους-η τελευταια εμφανιση του Καλαχαν, Man with no name κτλ…
Dead, το Pulp εχεις δικιο οτι ειναι μια συραφη μικρων ιστοριων, απλα νομιζω πως πχ η διαφορα του απο την παπαρια το Inglorious Basterds ειναι εμφανης και χαοτικη, οσον αφορα τη συραφη μικρων ιστοριων…στο ενα,περαν του οτι ειναι ολες καταπληκτικες και καλογραμμενες, βγαζουν και καποιο νοημα, εξυπηρετουν ενα κεντρικο σεναριακο αξονα, στο αλλο/ες καμια επαφη με τον πλανητη Γη…
Επισης να μην ξεχασω να δωσω μπραβο στις δυο πρωτες ταινιες του Ριτσι, οταν ο Ταραντινο των πρωτων ετων συναντησε το Αγγλικο χιουμορ, απλα απολαυση…
αξιο avatar λοιπον…
Βρίσκουμε κοινό σημείο το ότι τα σκάμε για το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ και η ζωή συνεχίζεται όπως σε ταινία του ήστγουντ.
Συμφωνώ γενική με Λουπέν για Ταραντίνο και Midnight.
Απλώς για το δεύτερο θα επιμείνω ότι δεν μπορεί να χαρακτηριστει μια ταινία “υπερεκτιμημένη” επειδή υπάρχει διαφωνία/στηλίτευση των πολιτικών ή κοινωνικών μηνυμάτων που αυτή φέρει.
Επίσης το Shawshank Redemption δεν το έχω δει για να ξέρω για τι μιλάτε αλλά όσοι δεν το έχετε πράξει, κάντε τον κόπο να διαβάσετε το βιβλίο. Πραγματικά σκληρή και μαύρη λογοτεχνία (έστω με κάπως φωτεινό τέλος).