Ακριβώς. Και να 'λεγες ότι είναι το υπερβολικό του πρώιμου Peter Jackson να 'ρχόταν να 'δενε.
Η καλύτερη αποψάρα που έχω ακούσει για το Serbian είναι από το Video Nasties (ντοκιμαντεράρα ολκής, ψάχτε την)
The problem with it is that it’s beautifully made, you can see it’s a movie.
Και όντως, δε βοηθάει.
το αντιθετο,προτινω να τη δεις, δεν εχεις κατι να χασεις.
Mεταξυ μας…η παρακατω ταινια δεν ηταν λιγο εως πολυ υπερτιμημενη…?
Σε σχεση με τα αριστουργηματα του ειδος απο το μακρυνο παρελθον,αυτη ειναι σαφως υποδεεστερη…
[SPOILER]
[/SPOILER]
Ναι, αν και επρόκειτο για αντικειμενικά καλή ταινία οι τόσο αποθεωτικές κριτικές πια;
Βέβαια χάνει με χιλιόμετρα σε σχέση με το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ La Antena.
Και εντάξει, είναι λίγο φάουλ να προσπαθείς να το συγκρίνεις με τα τότε δημιουργήματα, άλλοι καιροί, άλλη αντίληψη στο μέσο. Τα τότε αριστουργήματα πάντα θα κερδίζουν τέτοιες διαμάχες, οπότε…
Βασικά το να γίνει σύγκριση του The Artist το La Antena είναι περίπου τόσο άτοπο όσο το να συγκρίνεις τo American Pie με το Χορεύοντας Με Τους Λύκους, απλά επειδή και οι δύο ταινίες έχουν λόγια~!
Συνιστώσα αναβίωσης βωβού κινηματογράφου άρχοντα. Με βάση αυτό και μόνο συγκρίνονται. Ούτε δομικά, ούτε θεματολογικά.
Νταξ, κι εσύ κομμάτι υπερβολικός βρε γιαβρίμ. Όχι και American Pie το Artist.
Εγω παλι συγκρινω το ‘’[B]The Artist’[/B]’ με ταινιες του [B]Charlie Chaplin[/B] και απλα γελαω με τον ορο αριστουργημα που καποιοι εδωσαν στο ‘’[B]The Artist[/B]’’.
Είναι μωρέ ότι το La Antena έχει εντελώς αντιδιαμετρικό στόχο σαν ταινία σε σχέση με το Artist.
Το μόνο σίγουρο. Αλλά για τεχνοτροπία μιλάμε, όχι για νόημα.
Ας δοκιμάσω κι εγώ να γράψω τα δικά μου σ’ αυτό το θρεντ, που για κάποιο λόγο δεν είχα δει ποτέ (κακώς). Θα αρχίσω με όποιες ταινίες μου έρχονται στο μυαλό που τις θεωρώ υπερτιμημένες, συν κάποια λόγια για την καθεμιά, κι αν κάτσει, μπορεί να πω και για σκηνοθέτες.
Ρωσική Κιβωτός
[SPOILER]Το πόσο έχει εκθειαστεί αυτή η ταινία δε λέγεται. “Κινηματογραφικό επίτευγμα, η πρώτη ταινία ever με ένα μόνο συνεχόμενο πλάνο”, “αριστουργηματική φωτογραφία/καλλιτεχνική διεύθυνση”, “ένα ταξίδι στην ιστορία της Ρωσίας” κτλ. κτλ. Ε, εγώ όταν την έβαλα να τη δω κατέληξα από ένα σημείο και μετά, αν έχετε το θεό σας, να βλέπω τους ελληνικούς υπότιτλους στην οθόνη και να σκέφτομαι την αγγλική μετάφρασή τους, έτσι μπας και περάσει η ώρα. True story. Το ξέρω, είμαι τρόμπας που απλά δεν την έκοψα στη μέση να συνεχίσω τη ζωή μου, ελάτε όμως που έλεγα “κάτσε μήπως γίνεται τίποτα προς το τέλος ή κάτι τέτοιο”. Αμ δε. Το απόλυτο μηδέν από ουσία.[/SPOILER]
Χαμένοι στη Μετάφραση
[SPOILER]Λίγο-πολύ παρόμοια φάση. Όταν είχε βγει όλοι λέγανε για το πόσο γαμάτη και γλυκειά και ανθρώπινη και συγκινητική είναι, για τις ερμηνείες της, για το μεγάλο ταλέντο της Κόπολα, οι κριτικοί τη βάζανε στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και δε συμμαζεύεται. Εγώ βαρέθηκα τη ζωή μου. Απλά βάζεις αυτό το μείγμα κοσμοπολιτισμού και εξωτικής ατμόσφαιρας που χαρακτηρίζει την Ιαπωνία, μαζί με μια υπόνοια αποξένωσης και όλα αυτά τα σκυλοβαρετά και χιλιοειπωμένα, βάζεις μετά αυτό το εύρημα-απάτη του πρωταγωνιστικού δίδυμου που και καλά “η μαγεία είναι ότι δεν ξέρεις ποιά είναι η σχέση που αναπτύσσουν” - υπάρχει ερωτική έλξη; απλή φιλία; φάση πατέρας-κόρη κι έτσι; στην τελική, who the fuck cares? - βάζεις και την εγγύηση που λέγεται Bill Murray και νομίζεις ότι έφτιαξες ταινία, ε μπαζάκι; Μη φας, έχουμε γλαρόσουπα. Για να φτάσεις το γέρο σου θες πολλά ψωμιά. Και βασικά άστο, μην προσπαθείς καν. Δεν το χεις.[/SPOILER]
Ο Ελαφοκυνηγός
[SPOILER]Ντάξει. Γι’ αυτήν εδώ έχουμε φάει τα μουστάκια μας στο παρελθόν. Έχουμε αναλύσει μέχρι τελικής πτώσης τις ιδεολογικές προεκτάσεις της και έχουμε γελάσει και με κάτι τρόμπες που προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το περιεχόμενό της ξεχνώντας κάτι κάπως σημαντικό - τα επιχειρήματα. Απλά αν επρόκειτο μόνο γι’ αυτά δε θα υπήρχε λόγος να αναφερθεί σε λίστα με υπερτιμημένες ταινίες, άσε που δεν υπάρχει λόγος να λέμε πάλι τα ίδια. Το θέμα είναι ότι ακόμα κι αν την κρίνεις αποκλειστικά σαν πολεμική/“αντιπολεμική” (ναι καλά, θα θελε) ταινία, αν και δεν είναι καθόλου κακή, είναι τρομερά υπερτιμημένη. Ειδικά απ’ τη στιγμή που για πολλούς είναι από τις κορυφαίες, αν όχι η κορυφαία στο είδος της, λέει. Για κανένα πούστη λόγο όμως. Το καλύτερο κομμάτι της είναι εκείνο το πρώτο μέρος πριν το Βιετνάμ, όπου όμως μόνο war film δεν το λες και βασικά απορείς κιόλας που το τραβάει τόσο, όσο δε για τα τεκταινόμενα απ’ το Βιετνάμ και μετά είναι απλά ΟΚ, υπάρχουν πολλές άπειρα καλύτερες ταινίες γι’ αυτό το πράγμα.[/SPOILER]
Αποκάλυψη Τώρα
[SPOILER]Η αλήθεια είναι ότι σχέση με τη μεγάλη απάτη που λέγεται “Ελαφοκυνηγός”, αυτή εδώ είναι αρκετά καλύτερη. Αλλά δεν παύει να είναι ως ένα βαθμό απάτη από μόνη της. Βέβαια καταλαβαίνω γιατί έχει δημιουργηθεί αυτός ο μύθος γύρω απ’ αυτήν. Έχει μια σειρά στοιχεία που της τον έχουν προσδώσει, όπως το άνοιγμα με το The End, τον Μάρλον και διάφορα άλλα. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι περνάνε τα χρόνια και συνειδητοποιείς ότι είναι περισσότερο μια συρραφή από εντυπωσιακές/ψαρωτικές σκηνές και “υποβλητικές ατμόσφαιρες”, παρά μια σωστή ταινία με τη σφιχτή αφήγηση και δομή που θα απαιτούσε το θέμα της. Για τους ίδιους λόγους με παραπάνω δε θα θίξω το - άκρως αμφιλεγόμενο - ιδεολογικό περιεχόμενο της ταινίας, απλά θα πω μόνο πόσο γελοίο είναι που ο Κόπολα είχε πει τότε “η ταινία μου δεν είναι μια ταινία για το Βιετνάμ, [I]είναι[/I] το Βιετνάμ”. Ένα μέρος της βιτρίνας του τι ήταν το Βιετνάμ, μπορεί, Φράνσις.[/SPOILER]
Prestige
[SPOILER]Γι’ αυτήν εδώ κρατάω μια πισινή γιατί ο Λουπέν μου έχει πει ότι κάνω λάθος και να την ξαναδώ γιατί την έχω αδικήσει κτλ. Με την πιθανότητα μιας κωλοτούμπας λοιπόν, λέω τα εξής: είχα μεγάλες προσδοκίες, ως φαν γενικά του Νόλαν, και για πολλή ώρα που την έβλεπα γούσταρα κιόλας. Απλά στο τέλος η αίσθηση που μου άφησε ήταν αυτή του ανικανοποίητου. Αυτό που σκεφτόμουν ήταν “ε, και;” Σα να ήταν πολύ κακό για το τίποτα. Σα να μη δικαιολογούσε η ιστορία με την εξέλιξή της το μεθοδικό χτίσιμο όλης αυτής της δραματικής ατμόσφαιρας. Σου υπόσχεται πολλά και σου δίνει λίγα. Θα έλεγα, μια μέτρια και κάπως “μνιέχ” ιστορία που προσπάθησε να την πει ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης και είτε έκανε ό,τι μπορούσε για να την κάνει ελκυστική, είτε ο ίδιος την υπερτίμησε. Κάτι τέτοιο.[/SPOILER]
ΟΚ, αυτά για την ώρα. Άλλη φορά θα ρίξω κι άλλη χολή. Και για σκηνοθέτες επίσης. Δεν πρέπει να πάνε χαμένα τα ράμματα που έχω για τη γούνα τους, για κάτι Γούντι Άλενς, Ταραντίνους και πάει λέγοντας.
Παιδιά η πιο υπερεκτιμήμενη ταίνια όλων των εποχών είναι το Σαλό, και ο πιο υπερεκτιμήμενος σκηνοθέτης όλων των επόχων είναι ο Παζολίνι, αυτός ο σύγρονος Μαρκήσιος Ντε Σάντ, άυτος ο τύχερος παρανοϊκος. Το μόνο που απέδειξε ο Πασόλινι με το έργο του είναι 2 πράγματα: 1) Ο κόσμος είναι όντωσ τόσο ήλιθιος ώστε να νομίζει ότι το να σαι προκλήτικος γίνεσαι κατευθείαν καλλίτεχνης, και 2) ναι δεν είναι όλοι οι παρανοϊκοί ίδιοφϋιεσ, μερίκοι όπως ο Παζολίνι είναι σκέτοι τρελοί, και επιδή οι τρελοί είναι παράξενοι όπως ένα άγριο ζώο, έτσι και έμεις πάμε στο τσίρκο και θαυμάζουμε τα κατορθώματα του Παζολίνι , με τον ίδιο τρόπο όμως μασ μαγεύει και ο Catman, απλά ο τελευταιος δεν έχει την ψευδαίσθηση οτί είναι καλλιτέχνης…
Αυτή τη φορά, καλά τα λες.
Πάντα τα λέω καλά,
and yes i am welcome
Άμα θες καλωσορίσματα να πας να φτιάξεις θρεντ να συστηθείς.
Ορίστε μας.
Συνεχίστε, απολαμβάνω! 
Πάνω που ετοιμαζόμουν να κράξω γράκχο, είχα την ευκαιρία να απολαύσω το επόμενο ποστ για τον Παζολίνι. Την επόμενη φορά που θα δειτε τα 120 μέρες στα σόδομα, σαλό, ακατόνε, κατά ματθαίον και μάμα ρόμα, πάρτε κυάλια μαζί σας
[SPOILER]δε φαίνεται τόσο μπροστά με γυμνή όραση :!:[/SPOILER]
Ρε μαλάκα, κράξε με, γουστάρω, αλλά πες και γιατί ξέρω γω. Μη μ’ αφήνεις με την ψωλή στο χέρι. 
Καλά Παζολίνι βαριέμαι ακόμα και να θάψω πλέον. Απλά δεν ασχολούμαι.
Μην κρατάς πισινή. Δίκιο έχεις.
Σε άλλα, ακόμη πιο μεηνστρημ νέα, να πω μιάς και πρωτοείδα το Notebook πριν λίγους μήνες: είναι από τις πιο ΚΑΚΕΣ ταινίες που έχω δει στη ζωή μου. Οκ, μπορεί οι ΓΝΩΣΤΕΣ να την κράζουν ούτως ή άλλως, αυτό δυστυχως δεν το γνωρίζω. Αλλά επειδή όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα από εδώ και από εκεί είναι από πολύ καλά μέχρι εξαιρετικά λόγια: ακόμα και “έτσι κι έτσι” να την έλεγε κανείς, πάλι θα την υπερτιμούσε. Αντικειμενικά.
Από κοντά έχει πιο πλάκα 
Μάνο διάβασε τελευταίο κήπο προφήτη που ο blacksmith ξεκινά με καρέ παρωδίας Notebook και ντίνο σε μεγάλα κέφια.
Μιας και αναφέρατε και το La Antena, είναι και αυτή οντόπικ.
(spoiler για όσους δεν το’χουν δει)
[SPOILER]Μια χαρά ταινία, παραβλέπουμε την αφελή σεναριακά (ή πιο σωστά, όχι εις βάθος) προσέγγιση του θέματος της καταπιεστικής dystopia, προς όφελος της καταπληκτικής εικονογραφίας και του έξυπνου σεναριακού τρικ με τους διαλόγους να εμφανίζονται μέσα στο πλάνο.
Αλλά η σκηνή στην κορύφωση της πλοκής με το “μηχανικό” δίπολο σβάστικας-αστεριού Δαβίδ, είναι εκτός τόπου και χρόνου (σε μια ταινία που δεν έχει καν τόπο και χρόνο). Στο υπόλοιπο σενάριο δεν υπάρχει καμία αναφορά σε φυλετική/μειονοτική καταπίεση, είναι φανερό ότι μπήκε εκεί για να θυμίσει σημειολογικά το απόλυτο παράδειγμα ολοκληρωτισμού, άσχετα αν η ταινία πραγματεύεται κάτι άλλο.
Τεράστιο λάθος, κi αυτή η “φτηνή” σημειολογική προσέγγιση κόβει πολλούς πόντους από μια ταινία που το κύριο πεδίο της είναι η σημειολογία. [/SPOILER]
Ξέρω ότι θα φάω ντομάτες, αλλά θεωρώ πολύ υπερεκτιμημένο το Drive 