Ξεκαθαρα,με τη διαφορα οτι εγω θα τα βαζα εννιαρια.Απλα βγηκε στα 00s και ο εγκεφαλος ειναι εκπαιδευμενος να μην αποδιδει τετοια μεγαλεια σε δισκους που βγηκαν τοσο προσφατα σε αυτο το ειδος γιατι πολυ απλα δε μπορει να το πιστεψει και να το συνειδητοποιησει.Δε το λεω ετσι αυτο,το πιστευω,εχουμε καποια θεσφατα στο κεφαλι μας.Αν ειχε βγει πριν το Blood On Ice πιθανοτατα αρκετοι να ειχαν διαφορετικη οπτικη γιατι συνθετικα ειναι σε πολυ ψηλο επιπεδο.
[I]Reaching the glade, ride on to Asa bay
Watched by the spirits of foreverdark woods[/I]
Παμε για ενα μεικτο τοπ10 τραγουδιων να γουσταρουμε(5/5); (και αναλυσεις κανονικα παραλληλα)
Προσωπικά θεωρώ ότι δεν λειτουργώ έτσι. Υπάρχουν πολύ πρόσφατοι δίσκοι επικού μέταλ που θεωρώ ανώτερους του Nordland κατά πολύ. Ούτε είμαι από τους τύπους που εξιδανικεύουν τα “παλία” ή τα πρώτα ακούσματα. Απλά για μένα το Sign of the Hammer είναι πολύ ανώτερο
Απλα ρε συ Βαιπερ ειναι πιο λογικο οταν συγκρινουμε σε τετοιο επιπεδο να το βλεπουμε λιγο πιο σφαιρικα το θεμα.Αν συγκρινουμε τα high των δισκων,το θεμα πηγαινει παλι στο ποια επικ τεχνοτροπια προτιμαει ο καθενας.Λες εσυ Γκαγιανα.Θα σου πει ο αλλος Ρινγκ οβ Γκολντ και παει λεγοντας.Για να καταληξω καπου,δε νομιζω οτι στο Nordland ενα υπαρχει κομματι κατω του 7 κι οσα ειναι στο 7 δε πειραζουν τη ροη του.
ΡΕ ΦΡΙΝΤΟΜ ΤΙ ΠΕΤΑΣ ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΩΛΟΜΠΑΡΟ.
1-Through Blood By Thunder/Blood And Iron (ενταξει κλεβω πολυ αλλα εχουν το ιδιο dna,τελος.Την ονομαζω ‘‘H Συγχορδια Των Θεων’’)
2-Mountains
3-One Rode To Asa Bay
4-Ring of Gold
5-Secret of Steel
6-Bridge of Death
7-Battle Hymn
8-Song to Hall Up High/Home of Once Brave
9-Revelation
19-The Woodwoman
[I]For as long as De Maio grows
For as long as Quorthon flows
And the epic shines down unto us
Only they who walks the clouds knows
For how long the wind blows
And the sky is blue above us
[/I]
[I]ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ των χαμηλοκούρ(α)διστων μοδών,αμήν[/I]
Σωστοτατος.Οποιος ψηφισε Bathory ή γενικοτερα ειναι λατρης του επικου ηχου ας δωσει βαση σε αυτον το δισκο (Crom-Vengeance).Μιλαμε για αριστουργημα χωρις ιχνος υπερβολης
Mountains. Παράθυρο προς μια ανώτερη συνύπαρξη που δυστυχώς απέχει πολύ ακόμα η κοινωνία και ο άνθρωπος. Γι αυτό με στεναχωρεί όταν το ακούω. Απλά παίρνεις μια ιδέα για να μελαγχολείς…
Secret of steel. O ορισμός του επικού μέταλ για μένα. Αργή, στιβαρή μυθοπλασία.
Defender ( η πρώτη έκδοση). Όμοια με το secret, αλλά με πιο θριαμβευτική κορύφωση.
Guyana. Ότι και να λένε για τον De Maio, την εισαγωγή που έχει παίξει με την μπασάρα του δε την έχουν πλησιάσει καν. Μυσταγωγία που την ακολουθεί το αγέρωχο κυρίως άσμα, πάνω στο οποίο στήνονται δισκογραφίες πλέον, δεν αναφέρω ονόματα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Τα χω πει παλιότερα
Each dawn I die. Υποχθόνιο και διαβολικό. Black feeling, αλλά με Adams που ότι και να πει το κάνει να ακούγεται ηρωικό.
6 κ 7) Bridge of Death και Dark Avenger. Τα βάζω μαζί, γιατί εξυπηρετούν παρόμοιο σκοπό. Εξιστόρηση καταραμένων και της μαυρίλας που τους στοιχειώνει.
Βασικά η δεκάδα μου θα ήταν αποκλειστικά Manowar, αλλά θα αναφέρω και 3 αγαπημένα από Bathory, που ξαναλέω τους λατρεύω. Aπλά είμαι και εγώ λίγο Elric με τους θεούς:p
Song to hall up high. Μοιρολόι βγαλμένο κατευθείαν από φθνιπωρινό fjord. Τραγουδισμένο με τέτοια πρωτόγονο αγνό σκάλδικο τρόπο που σε πάει κατευθείαν 1100 χρόνια πίσω. Πάντα στο είδος εκτιμούσα τους τραγουδιστές που είχαν συναίσθημα και όχι τεχνική. Αυτούς που με την φωνή τους φανταζόμουνα ότι είναι ο χαρακτήρας για τον οποίο τραγουδάνε. Άλλο παράδειγμα πχ ο Kimbal των Omen. Και ο Adams Που είναι τέλειος σε αυτή τη κατηγορία ανήκει για μένα. Απλά η φωνή του παραπέμπει σε αυτή την ανώτερη συνύπαρξη στην οποία με παραπέμπουν οι Manowar.
Blood and Iron. Η πιο επική μάλλον εισαγωγή σε τραγούδι. Αυτό είναι για μένα το soundtrack της παλαιού κόσμου και του βιασμού που υπέστη. Και μετά επικό μέταλ όπως πρέπει. Αργό, μυθοπλαστικό και ασυμβίβαστο.
The Lake. Άλλη μια σύνθεση ορισμός του επικού μέταλ όπως το αντιλαμβάνομαι. Αργή, σκοτεινή με επικές κορυφώσεις.
Aυτά
p.s: ωραίος ο Crom, αλλά παραείναι powerαδικη, up tempo έκδοση των Bathory νομίζω. Δεν μου κάθεται τόσο καλά, αν και έχει ωραία τραγούδια. Πιο κοντά στους επικούς Bathory και στα γούστα μου, είναι νομίζω οι Ereb Altor με τα δύο πρώτα τους.
να πω οτι σας ευχαριστώ γιατί μετά απο ΠΟΛΥ καιρό ξέθαψα bathory
αλλά θέλω να σταθώ εδω.
(εκτός αν δεν έχω πιάσει κάτι γιατί εχω πηδήξει ποστ εξαιτίας νέου πσ που πρήζει)
ΟΧΙ. για κανέναν λόγο, με την καμία, δεν ισχύει με τίποτα.!
ο καλλιτέχνης είναι για να δημιουργεί, και εκεί κρίνεις την άξια του και οχι στην σκηνή.
να μην πω μόνο την ωρα που του έρχεται η έμπνευση και φανώ γραφικός και ακατανόητος.
μια τέλεια live μπάντα με μέτριο υλικό(οκ, λιγο άτοπο) δεν μπορεί να συγκριθεί ποτέ με κάποιον που εχει κάνει ενα έργο ζωής(ή απλά ενα έργο μεγάλης άξιας) και ας μην εχει βγει από την τουαλέτα.
Αν μια μπαντα παιζει live γενικοτερα, εννοειται πως παιζει απο μικρο εως μεγαλο ρολο, αναλογα την περιπτωση δηλαδη. Αν σου αφηνει ασχημες αναμνησεις καθε φορα που την βλεπεις, δεν μπορεις να το μετρησεις στα συν, οπως δεν μπορει κανεις να αγνοησει το γεγονος οτι οι Manowar στα 60 τους δινουν συναυλιες υψηλου εκτελεστικου επιπεδου. Το θεμα live για τους Manowar ειναι ισοπαλια, οταν εχω παει μεχρι τη Γαλλια και με εχουν κανει να φυγω στα μισα του set, ε, δεν το λες και κατορθωμα για καλο λογο.
Κατα τ’ αλλα οι Deathspell Omega θα επρεπε να θεωρουνται groupακι της σειρας με την ιδια λογικη.
Αγάπη οι Manowar αλλά η μαχιμότητα είναι 10 χρόνια στουντιακά σε επίπεδο albums (άντε και το warriors) και live τους πήρε μια 30αριά χρόνια να τιθασεύσουν τη μαλακία τους και να έχουν live επιπέδου. Μην το πολυαναφέρετε το σανίδι ως συν
Και μόνο όμως που ο Adams τραγουδάει αυτά τα τραγούδια όπως τα τραγουδάει ακόμα και σήμερα είναι μεγάλο συν. Γενικά ο Adams είναι μεγάλο συν για όλο το metal.
