Εν τέλει, ναι, αλλά ίσως έδινε ακόμα παραπάνω στα αριστουργήματα αν υπήρχε ντράμερ, ακόμα και στον τομέα του ήχου.
Προσωπικά γράφω στα κλαπατσίμπαλά μου τι συνολάκια φοράει ο καθείς, τι απόψεις έχει ο καθείς, αν χάλασε τον μύθο του είτε γράφοντας τραγούδια για μηχανές σουζούκι με σκάστρες και νέον είτε δίνοντας συνεντεύξεις που δεν αντανακλούν τη διαύγεια νου και την ηθική ανάταση ενός Σουηδού ερημίτη που θα έπρεπε να βγάζει. Γράφω επίσης ΕΝΤΕΛΩΣ στ’ @@ μου αν έπαιξαν λάηβ ή όχι και πως ακούγονται επί σκηνής. Αλήθεια, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο λίγο με νοιάζει.
Η αλήθεια είναι ότι με ενδιαφέρει “ακαδημαϊκά” το ποιός υπήρξε σημαντικότερος στην εξέλιξη της μουσικής, από άποψη καινοτομίας και επιδραστικότητας, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν έχει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ σχεση με το τι θα έπρεπε να ψηφίσει ο καθένας σε αυτό το πολλ. Δηλαδη, είναι κάτι που δεν το λαβαίνω υπόψην μου εδώ πέρα και θεωρώ λάθος να το λάβει κανείς.
Την κάθε μπάντα όταν την συγκρίνεις με ειλικρίνεια, την κρίνεις με βάση την κορυφή της. Καλή η σταθερότητα, η συνέπεια κτλ, αλλά στην πραγματικότητα είναι κουραφέξαλα και αφορούν κάποιον που είναι έξω από τον χωρό, κάποιον που δεν του σηκώθηκε ποτέ η τρίχα με το Battle Hymn ή το One Rode. Κάθε τέτοιο επιχείρημα το βλέπω “να 'χαμε να λέγαμε”. Όταν συγκρίνεις τους Manowar με τους Bathory, στην πραγματικότητα τίθονται αντιμέτωπες δύο στιγμές. Η εντονότερη στιγμή που σου έχουν προσφέρει οι μεν και η εντονότερη που σου έχουν προσφέρει οι δε.
Για να μη μακρηγορώ, εγώ θα ψηφίσω Μάνογουορ, όχι για κάποιον ευφάνταστο λόγο. Επειδή γουστάρω περισσότερο.
Ωστόσο θα ήθελα να αναστρέψω τα επιχειρήματα των μπαθοριανών. Ok οι Bathory βγάζουν μακράν μια μεγαλύτερη σοβαρότήτα σαν μπάντα. Οι Manowar είναι αμερικανάκια. Δεκτόν. Ωστόσο το να μου προκαλέσει δέος ένα κομμάτι που λέει για “την πτώση της προχριστιανικής Ευρώπης και μαζί μιας ολόκληρης πολιτισμικής κληρονομιάς” (sic) είναι κάτι λογικό γιατί είμαι καμμένος και γουστάρω με κάτι τέτοια. Το να ανατριχιάζω με γραφικότητες τύπου “Είναι μάθημα ζωής που σου δίνει δύναμη κάθε φορά που φωνάζεις ALWAYS ONE MORE TRY / I’M NOT AFRAID TO DIE” (sic) το θεωρώ πραγματικά πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Σχεδόν μεταφυσικό αυτό που βγάζει αυτή η Μουσική, αυτή η Φωνή. Μιλάω για μένα πάντα ε. Τους βγάζω το καπέλο και θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.
Υ.Γ.: Το Warriors Of The World είναι πολύ πιο πάνω από το Fighting. Το λέω επειδή κάπου στις σελίδες τέθηκε θέμα ε.
Υ.Γ.2: Ωραίες αυτές οι κουβέντες, αλλά πραγματικά χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους δύο για την ύπαρξη στις μέρες μας κομματιών σαν αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=dUTHFtg2-7U από μεριάς μπαθορυ
και αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=Gw2X2As76hs από μεριάς μανογουορ
Μπράβο ρε Μάνο
Το έριξα manowar χωρίς καμια σκέψη . Τους έμαθα απο μικρός. Πήγα σε λαιβ τους . Περίμενα με κολλητούς για αυτόγραφα . Αναμνήσεις που δεν σβήνουν . Όντως είναι απο τις πιο σημαντικές συζητήσεις εδω μέσα .
Γουστάρω bathory αλλα τα τραγούδια των θεών δεν ξαναγραφονται! !!!
Μαλακια 1 : ώρες ώρες νομίζω οτι αυτα που έγραφαν τότε τους βοηθούσε και κανας άλλος , γιατι με τους τωρινόυς δίσκους παίζουν και αμφιβολίες
Μαλακια 2 : η φωνή του ανταμς στο Νεο έσπασε λιγάκι
Πραγματικότητα : ο λογκαν είναι κουλαδι και ταγαρι με δερμάτινα
Αλλα… Hail to the kings of metal
Συμφωνώ με τον Μάνο 1000%
Όπως καταλαβαίνετε αυτά τα διλήμματα δεν έχουν ικανοποιητική απάντηση και προσφέρονται για παράθεση προσωπικών εκτιμήσεων, αλλά σε κάτι τέτοια γίνονται οι καλύτερες συζητήσεις και φυσικά οι πιο τρου και τίμιες δηλώσεις.
Επειδή όμως προσεγγίζω το θέμα ακριβώς όπως ο κάτωθι
καταλήγω στο ότι ψάχνοντας την γενεαλογία του επικ μεταλ στον πίσω τοίχο είναι γραμμένο το όνομα Manowar. Αν το δίλημμα ήταν μεταξύ Bathory και οποιουδήποτε άλλου black metal συγκροτήματος θα ήταν άλλα τα κριτήρια και το προβάδισμα θα το είχε ο Σουηδός.
Γενικά για τη σημασία των λάιβ, συμφωνώ ότι είναι ένα πλεονέκτημα για κάθε συγκρότημα να μπορεί να αποδίδει πάνω στην σκηνή όσα καταφέρνει να συμπυκνώσει σε μια ηχογράφηση στο στούντιο, όμως αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα εναντίον μιας μπάντας ή ενός ατόμου που επέλεξε να μην κάνει ποτέ συναυλία.
Παρ’ όλα αυτά, και για να περάσω στα υποκειμενικά, δεν γίνεται να ξεχάσω ότι το 2007 στον άθλιο εκείνο χώρο του γηπέδου ξιφασκίας ακούστηκαν στα καπάκια τα εξής έπη:
Gloves of Metal
Mountains (ρε το MOUNTAINS ρε)
Each Dawn I Die
Holy War
The Oath
Blood of My Enemies
March for Revenge (By the Soldiers of Death)
Secret of Steel
κι εμείς μασάγαμε τις πουτσότριχές μας από την κάβλα. Αντίστοιχη εμπειρία δεν θέλησαν να χαρίσει στους οπαδούς των Bathory ο Quorthon.
Από την άλλη δεν μπορώ να βρω πιο ταιριαστό δίσκο για να ακούω τα ατέλιωτα χιονισμένα χειμωνιάτικα βράδια στη Βόρεια Ευρώπη που διαμένω από το Hammerheart και το Blood On Ice. [SPOILER]Άντε και Agalloch.[/SPOILER]
Τελείως διαφορετικές καταστάσεις, ασύγκριτες.
Ένας λόγος παραπάνω που δεν ρίχνω ψήφο είναι για να μην μπει δίπλα στην επανεμφάνιση του νταμνεησον.
Εντάξει, επικό θέμα!(see what i did there?) 250 ποστ σε 3 μέρες. Το διάβασα σερί ολόκληρο, απορροφημένος λες και έβλεπα βυζί για πρώτη φορά. Το καλύτερο θέμα στο ρόκινγκ.
Ψήφισα Bathory. Πολύ εύκολα θα έλεγα. Όσο σερί και να ακούσω Manowar, όσο και να μ’ αρέσουν, έρχεται το τελευταίο τρίλεπτο του Blood Fire Death ή ολόκληρο το Blood On Ice ξέρω 'γω και όλα πια είναι ξεκάθαρα.
ωραία η πρόταση του θρεντστάρτερ για τα 5+5 .Θα ακολουθήσω και θα είμαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό μου, μην επιτρέποντας παραπάνω από 5 επιλογές απο τοθς θεούς. Αφού (ξανά)έβαλα λοιπόν το τσιπουράκι μου ξεκινάω (με χρονολογική σειρά):
battle hymn: το έπικ μέταλ. αυτό είναι,τέλος. οι manowar εν έτη 1982 δημιούργησαν ένα είδος μουσικής και το έκαναν με τον πιο εμφατικό τρόπο. Είναι ίσως από τις σπάνιες περιπτώσεις που το όνομα του τραγουδιού αντικατοπτρίζει τόσο καλά το περιεχόμενό του. Το τραγούδι είναι ο ύμνος της μάχης και ο αρχηγός είναι ιδιοφυΐα. Ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ πιο καυλωτική στιγμή στη ζωή μου από αυτό το πράγμα που έζησα στο 6.15 http://www.youtube.com/watch?v=fUI33denRr4&feature=related
Μαλάκες το ξαναβλέπω και μου ρχετε να βάλω τα κλάματα ρε, απλά συγκίνηση και ευτυχία στην ανάμνηση και μόνο.
blood of my enemies: Strong winds - magic mist/ To Asgard the Valkries fly.
High overhead - they carry the dead/Where the blood of my enemy lies.
Όποιος δε κατάλαβε και θέλει κάποια ανάλυση περαιτέρω να πάει να ακούσει τον παντελίδη που χτυπάει και τη παντόφλα.
march for revenge: σκατοψυχιά. σκοτάδι. αίμα. μίσος.πόνος. προσευχή.εκδίκηση. θάνατος.
α, και το death is life είναι μακράν η πιο τέλεια τσιρίδα που υπάρχει στο μέταλ.
bridge of death: Τι α πω τώρα εγώ ο μικρός για αυτό το κομμάτι? Δεν υπάρχουν λόγια. Απλά πραγματικά όλοι εσείς που κράζετε τον αρχηγό πρέπει να κλείσετε στόματα, να σκύψετε ταπεινά μπροστά του και να λέτε 3 φορές κάποια προσευχή στο όνομα του. Καταλαβαίνετε τι έχει γράψει ο άνθρωπος??? και τον κράζετε επειδή κάνει ότι του καυλώσει στη σκηνή?? Εδώ έχει γράψει το καλύτερο κομμάτι στη μουσική που ακουτε και εσείς κράζετε τον Δημιουργό??? Νιώστε ρε.Νιώστε.
mountains: ο red viper τα είπε πολύ καλύτερα από ότι θα τα έλεγα εγώ. το τραγούδι ξεπερνάει το μέταλ(θα έπρεπε να το είχαμε σαν διαφήμιση της μουσικής που ακούμς) , ξεπερνάει τον άνθρωπο σαν υπόσταση και μιλάει για αξίες και ιδανικά που ποτέ δε θα καταφέρουμε να αγγίξουμε. το τραγούδι μιλάει για μια ουτοπία. το τραγούδι είναι μια ουτοπία. i have no fear.death or glory.both draw near.
και μετά σας πειράζουν τα γούνινα σώβρακα. Γατάκια!
power of thy sword: οκ, εδώ τα πράγματα είναι καθαρά υποκειμενικά. Ναι ξέρω ότι υπάρχουν υπερύμνοι που τους παραδέχονται όλοι, haters ξεhaters και θα έπρεπε να είναι εδώ, αλλά δε μπορώ να κάνω αλλιώς. όποτε ακούω αυτό το γαμημένο “borm to die in battle ,i laugh at my fate” μου σηκώνεται. είναι ανατομικό μάλλόν το πρόβλημα. το θέμα είναι ότι δε φταίω εγώ ,φταιέι η φύση.
έκλεισα ,αν και προφανώς θα μπορούσα να κάνω μια λίστα με κι εγώ δε ξέρω πόσα κομμάτια και αναλύω στο καθένα διαφορετικά συναισθήματα με τον πήχη της γραφικότητας ανά κομμάτι να κομμάτι και περιγραφή να ανεβαίνει (ωσπού να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
παρακάτω παραθέτω τα 5 αγαπημένα από bathory, συγχωρείστε με που δεν κάνω μια ανάλογη ανάλυση αλλά άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Οκ, έχουμε όλοι τις προτιμήσεις μας και τα κολλήματα μας. Απλά να πω ότι πραγματικά το
ne road to asa bay είναι το magnum opus του quorthon. ύμνος ύμνων, έπος έπων. ανατριχίλα.
one road tgo asa bay
twilight of the gods
Song To Hall Up High / Home Of Once Brave
The lake
Nordlaand
ΥΓ.
έλεος με αυτό το “τα 4 πρώτα των manowar”. ξεκολλήστε. δεν υπάρχει λόγος να αντιπαραθέσω δισκογραφίες για να αναδείξω το αληθές του λόγου μου (τον q τον αγαπάμε ούτως ή άλλως) αλλά αν λέτε ότι δεν είναι σοβαρή δισκογραφία το triumph πχ θα σας έρθει κάποιο αυτεπάγγελτο πέσιμο από τον εισαγγελέα. όταν οι υπόλοιποι το γυρνάγανε στις μπαντάνες οι θεοί γράψανε το achilles. ας μου βρει κάποιος από αυτούς που κράζουν πιο επικό μπάσιμο από το γαμημένο hector storms the wall και του δίνω το σπαθί μου.)
…
Μαλάκα μου είσαι πολύ γραφικουλης!!! <3 <3 :p:D
Δισκάρα το Triumph. θα μπορούσα στα τοπ μου να βάλω άνετα το Hectors Final Hour, το Master of the wind ή το Spirit horse of the Cherokee. Δείτε το live video που σέρνουν το ρεφρέν. Ανατομικό το πρόβλημα όπως είπε και ο Eric!
να συνεισφέρω και εγώ:p
http://www.youtube.com/watch?v=XeIAmIkcjMo Warriors of the world μεριά
http://www.youtube.com/watch?v=FZVB9nyZysA Gloves of metal μεριά
http://www.youtube.com/watch?v=TXl7KHAilt8 Blood of my enemies μεριά
http://www.youtube.com/watch?v=mAyo3wAh71E έμπνευση μερά…το τελευταίο λεπτό πιο Adams και από Adams. Λατρεία η μπάντα
http://www.youtube.com/watch?v=BGoUeZz2t6w&feature=related Gates of Valhalla μεριά
http://www.youtube.com/watch?v=wSM6DpUr3tw 
Manowar το ομώνυμο μεριά
http://www.youtube.com/watch?v=0L-YJ-KUMGo Under the runes μεριά…ξετσίπωτο
http://www.youtube.com/watch?v=uQnI3IoBa0I Τhe Lake μεριά
με απόλυτη διάυγεια, σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης
ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ υπόλοιπο χεβυμέταλ
Ε ναι… Τι να λέμε τώρα…
Manowar και από εμένα αν και άλλο είδος επικού είναι οι bathory.Εκεί στην Σκανδιναβία την έχουνε δει αλλιώς.
Ούτε για πλάκα έχει υπάρξει ανώτερη και πιο καυλωτική στιγμή σε όλο το heavy metal. Ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει. Αυτό είναι το epic. Βασικά αυτό είναι το metal τέλος. Οι υπόλοιποι μίλια μακριά!
Ευχαριστω τον θεo που ημουνα απο τους τυχερους που εζησαν live αυτην την καυλα!!!
Οσο και να μην το μη παραδεχονται μερικοί οι Μanowar στους 4 πρώτους δίσκους επαιξαν εξωπραγματική μουσική.Αν και πλεον δεν τους ακούω,τους σεβομαι και τους βγάζω το καπέλο για το λιθαρακι που εβαλαν στην ιστορία του heavy metal.Οσο για τους Bathory ναι μεν εβγαλαν και αυτοί αριστουργήματα (Hammerheart-respect) αλλά οσο και να μην θελαμε να το παραδεχτούμε ξεραμε οτι οι βασιλιαδες του epic ηταν αλλοι.
Για καποιες σελιδες πριν που λεγαμε για επιρροη manowar σε hammerheart και blood on ice, Νομιζω το τελευταιο ηταν να βγει μαζι με το Hammerheart σαν διπλος δισκος απλα τα “πεταξε” τα κομματια γτ ηταν πιο “ευπεπτα”.
Θα κανω και γω ενα 5+5, χωρις να κανω αναλυση γτ τα κομματια ολα αυτα σε γεμιζουν τοσα συναισθηματα που δε μπορουν να περιγραφουν ευκολα με λεξεις.
-
One Road to Asa Bay
-
Father to Son
-
Under the Runes
-
Twilight of the Gods
-
Blood Fire Death
-
Battle Hymns
-
Secret of Steel
-
Guyana
-
Mountains
-
Blood of my Enemies
Δεν πρωτοτυπησα ιδιαιτερα, αλλα ειναι τραγουδαρες 8)