Rode*οπως το ρημα,μεταφραζεται δηλαδη ως ‘‘ενας ταξιδεψε στο Asa Bay’’.Καθαρα για το trivial το λεω,επειδη το μπερδευουν αρκετοι.
λαθος. ενας ΙΠΠΕΥΣΕ στο Asa Bay 8)
σωστος,και πιο ακριβες και πιο επικο σαν ακουσμα:!: (βεβαια οταν διαβαζεις τον τιτλο φαντασιωνεσαι κατι καλυτερο απ’τον Σουηδο Ιτζακ Σουμ-διασταυρωση με Κωστα Γκοντζο-που μας κοτσαραν στο κλιπ αλλα δε πειραζει)
Λοιπον μ αυτα και μ αυτα εψαξα να βρω που εχω το Requiem και θα επιμεινω στην αποψη μου πως γαμαει. Οκ, αλλη φαση απο τα επικα, το αναφερω περισσοτερο επειδη πεταχτηκε στη πορεια της κουβεντας, αλλα μιλαμε για ριφφαρες, φωνη τυμπανα ξεψυχιλα, μπασο απιστευτο, δε μπορω να σκεφτω αλλο δισκο στον οποιο το μπασο ακουγεται ετσι, και γενικα το Requiem γαμαει. Ειναι λιγο το θρας του πρωτοντεμακια μπλακα, αλλα γι αυτο που ειναι προκειται για απιθανο επος.
:roll::roll:
μόνο ρεκβιεμ.
:offtopic::rockon:
Ηταν λιγο αμπαλιαση οπως το εθεσα δεν εχεις αδικο, και για Cirith Ungol θα μπορουσε να πει κανεις ακομα πιο ευστοχα. Ειχα κατα νου το συγκεκριμενο υφος μωρε.
Δε νομιζω οτι ο ιδιος ο Quorthon πηρε τη δημιουργια του συγκεκριμενου αλμπουμ και πολυ σοβαρα,για να πεις οτι πρεπει να τη παρει κι ο οπαδος.Περα απο το οτι αρχικα ειχε πει οτι το Twilight θα ηταν το τελευταιο αλμπουμ,κι απο ηχητικης εξελιξης να το παρεις δε κολλαει.Εινα ενα πισωγυρισμα που το κανε για να βγαλει πιθανες καβλες που τον ειχαν πιασει εκεινη την εποχη και αυτο ακριβως αισθανεσαι οταν το ακους.Μη το βγαλουμε κι αυτο διαμαντι για χαρη του ομπσκιουρισμου επειδη γραφρει Bathory πανω,ειναι το πρωτο πραγμα που ηχογραφησε και δεν εκανε αισθηση.Η να το πω καλυτερα,ειναι το πρωτο πραγμα που ηχογραφησε που δε παιζει στα τοπ του αντιστοιχου ηχου(η που δε καθορισε καποιο ειδος;p),ετσι πιστευω.
Δε νομιζω να λεμε κατι διαφορετικο, δεν βλεπω δλδ γιατι το “γαμαει” ειναι συνωνυμο του “στα τοπ του ηχου”.
λατρευω Quorthon, αλλα το Requiem ειναι παραδειγμα “ανοστου” θρας δισκου. φερει πανω το λογοτυπο, αλλα δεν…
δεν μαρεσει σχεδον τιποτα σε αυτο το αλμπουμ, απο τα κομματια μεχρι και την παραγωγη, κυριως σε συνθετικο επιπεδο ομως, λες και το εκανε επιτηδες και ολα τα ριφ βγαζουν μια αδιαφοριλα…
Δεν τίθεται θέμα για το αν κάτι ειναι διαμάντι για τον απόηχο που έχει. Απλά είτε σ’αρέσει είτε δεν σ’αρέσει. Όπως και δεν τίθεται θέμα ότι είναι διαμάντι επειδή γράφει μπάθορυ επάνω. Εμένα πχ ποτέ δεν μου άρεσε το Twilight of the gods. Όχι απλά δεν μ’αρεσε δλδ, αλλά το θεωρώ ένα από τα πιο βαρετά άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ μου: παίζει να μην το έχω ακούσει ποτέ συνεχόμενα από την αρχή μέχρι το τέλος για τον λόγο ότι πάντα σταμάταγα μετά από λίγα λεπτά ακρόασης από την νύστα! Το ρέκβιεμ τότε που βγήκε μια χαρά αίσθηση είχε κάνει, στους 20-30 που ακούγανε ακόμα ΘΡΑΣ. Το ότι το θρας τότε ήταν μια λέξη ξεχασμένη από πολλούς, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Αισθηση σε ποιους ειχε κανει Παναγιωτη;Αν εννοεις τους θρασαδες,δε με εκπλησσει.edit:οκ νταξει διευκρινιζεις,δε το προσεξα.
Αλλα και για να παμε στην ουσια του θεματος,τον θεωρεις εναν θρας δισκο που ξεχωριζει;Γιατι ο Angmar θελει να παιξουμε με τις λεξεις ενω ξερει τι εννοω.Σε μπαντες που εχουν αλλαξει 2-3 φορες ηχο και εχουν διαφορες eras και πολλους δισκους υπαρχει παντα το φαινομενο οτι θα βγει καποιος και θα πει ‘‘να μη παραγνωριζουμε και τα ταδε αλμπουμς,που μπλαμπλα’’.Που σε αρκετες περιπτωσεις σωστα λεγεται,απλα κατα τη γνωμη μου παντα,οχι και για τα Requiem/Octagon στη περιπτωση των Bathory.Αυτο εννοουσα περι brand name και ‘‘διαμαντιων’’,μερικες φορες οι κρισεις μας λειτουργουν υποσεινηδητα και ψαχνουμε να βρουμε και το κατι παραπανω εκει που ισως τελικα να μην υπαρχει.
'ντωμεταξυ αυτο που μου φερναν παντα παραδειγμα οσοι γουσταρουν Ρεκβιεμ,το War Machine,ειλικρινα πιστευω οτι αν το ακουγα πχ σε καποια ραντομ θρας συλλογη δε θα το συγκρατουσα για κανενα λογο.
Οκ, δεν εννοούσα οτι είναι διαμάντι σε καμμία περίπτωση το Ρέκβιεμ, απλά ότι εγώ το θεωρώ πιο αξιόλογο από άλλα πράγματα που έχει κάνει ο Quorthon (και το Twilight of the Gods είναι ένα παράδειγμα).
Για να 'μαι και ον τόπικ, θα ψήφιζα Manowar πολύ εύκολα. ΑΛΛΑ άμα μου βάζετε και το Blood Fire Death μέσα στην συγκεκριμένη περίοδο των Bathory τότε το πράγμα αλλάζει. Συγκρίνοντας κορυφές, τότε λοιπόν Bathory. Συγκρίνοντας όμως τον γενικότερο όγκο (volume που λέμε και στο χωριό μου) τότες Manowar. Απλά πρέπει να επιλέξω ποιο απο τα 2 model selection criteria λειτουργεί καλύτερα στην περίπτωση αυτή!
Δεν παιζω με τις λεξεις, αυτο που λεω ειναι πως προκειται για εναν γαματο δισκο που στεκεται απο μονος του. Το Requiem βασικα, για να ειμαι πιο επεξηγηματικος, εχει φαει πολυ σκατο απο τους φανς των Bathory και εχει μπει αναμεσα σε κατι Οκταγκον και Ντιστροηερ ως μια κακη στιγμη της δισκογραφιας τους. Για καιρο δεν μου αρεσε ουτε εμενα μεχρι που καθισα να το ακουσω χωρις προκαταληψεις, δεν θεωρω οτι μου αρεσει επειδη εχει το λογοτυπο Bathory πανω δηλαδη, αν ηταν ετσι θα το γουσταρα απ’ ευθειας. Ουτε στα κορυφαια του ηχου λες οτι μπαινει, απλα πιστευω πως αδικειται λογω του υφους του και μονο.
wooow wow wow, το Destroyer εχει μεσα και φιλλερς, αλλα και ΠΟΛΥ καλα κομματια. και κανα δυο ΥΜΝΟΥΣ. μαλλον ανισο δισκο θα τον ελεγα.
και μονο που εχει μεσα αυτο το επος…
το Destroyer αν είχε τα μισά κομμάτια, θα ήταν δισκάρα. τώρα έτσι όπως είναι εμένα μου κάνει δίσκος-τραβεστί
Μωρε εγω ακουω και το Οκταγκον πανω σε καβλες (θα φαω κραξιμο τωρα εδω), αλλα αλλο να κρινεις τη συνολικη αξια ενος δισκου και αλλο να μιλας για κομματια ή πραγματα που μπορει να σου αρεσουν. Το Ρεκουηεμ θα το βαλω σε συγκεκριμενο μουντ, οταν θελω να ακουσω κουλαμαρα, και ειναι δισκος που θα ακουσω απ’ την αρχη μεχρι το τελος. Στο Δηστροηερ θα πηδαω κομματια σε καθε περιπτωση, γι αυτο και θεωρω το Ρεκουηεμ ως καλυτερο δισκο.
Αμφιταλαντεύομαι μέρες, τους Bathory τους λατρεύω, έχω ξεκινήσει 2-3 φορές να γράφω ποστς σεντόνια με αναλύσεις και τα έσβησα, αλλά διάολε, έβαλα να ακούσω το Battle Hymn και θυμήθηκα που βρίσκεται η αλήθεια. Sorry ψηλέ αλλά οι παλιές και αιώνιες αγάπες δεν ξεχνιούνται.
Τους φαγαμε λαχανο 
ναι ρε Quorthon!
Ψήφισα νωρίτερα, διάβασα και όλο το θρεντ και τώρα -έτσι επειδή είναι και μια ανθρώπινη ώρα :-s- είπα να εξηγήσω, ή έστω να προσπαθήσω, τους λόγους.
Το δίλημμα αυτό με βασανίζει από τα λυκειακά μου χρόνια η αλήθεια είναι και μέχρι σήμερα μπορώ να πω πως απέφευγα να δώσω απάντηση. Τελικά πάντως το χέρι πήγε ευκολότερα από,τι περίμενα. So here we are?
[B]Manowar[/B]. Λατρεία τεράστια. Το έπικ μέταλ το ίδιο. Δισκάρες . Ποια 4 πρώτα μου λέτε, μέχρι και το Gods of War (ναι, μου άρεσε πολύ, σκοτώστε με! :p), εγώ προσκυνώ (άντε καλά, ίσως όχι το Fighting). Οκ, ζουν στην κοσμάρα τους, στο τρου μανογουορικό τους σύμπαν και τα ρέστα και?so what. Το θέμα είναι ότι άμα μπεις στο χορό θα χορέψεις, άμα ακούσεις τη μουσική τους δύσκολο να μην κολλήσεις. Κι αυτή η φωνάρα του Adams πια? Γενικά, μαγεία, ανατριχίλες, άγριο και ατόφιο μέταλ. Και τι κι αν όλη μου η ύπαρξη θα έπρεπε να επαναστατεί επειδή έχουν γράψει κάτι “woman be my slave” κτλ, all I can say is? All Hail Manowar!
Και ναι, ήμουν κι εγώ σε εκείνο το κολασμένο τριήμερο πέρυσι. Δε νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω κάπως την εμπειρία, αλλά θα αρκεστώ στο να πω ότι στους Paradise Lost, που συγκαταλέγονται στα πολύ αγαπημένα μου συγκροτήματα, την τέταρτη ημέρα αναπόφευκτα ήμουν λίγο αλλού? 
[B]Bathory[/B], δηλ Quorthon. Κάτι παραπάνω από αγάπη. Έπεσα πάνω στο Born for Burning σε μία εποχή που τα αυτιά μου μάτωναν στο άκουσμα οτιδήποτε πιο ακραίου από Metallica και αυτό ήταν, κόλλησα. Όταν ανακάλυψα τα επικά τους δε? Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τις πρώτες ακροάσεις στο καθένα από τα Blood Fire Death, Hammerheart, Twilight of the Gods και το σύγκρυο που με έπιασε∙ και δε με άφησε ποτέ έκτοτε. Ο συνδυασμός μουσικής, στίχων κι αυτού του απόκοσμου φαλτσαρίσματος του Μεγάλου σε στέλνει αλλού, εκεί πάνω στα βόρεια και παγωμένα και σε ταξιδεύει. Ο άνθρωπος μεταφορικά και κυριολεκτικά ζωγραφίζει, αφού βλέπεις μπροστά σου να υψώνονται μαύρα βουνά και να απλώνονται απέραντα σκοτεινά δάση, να μαίνονται φωτιές και να ξετυλίγονται μάχες. Οι Πύλες της Valhalla ανοιχτές και οι Βαλκυρίες πάνω από το πεδίο της μάχης, ανίερος πόλεμος υπό το βλέμμα των Θεών των Βορείων∙ ο ξεριζωμός ενός ολόκληρου πολιτισμού δια στόματος και χειρός Quorthon. Το Blood on Ice δε είναι από τα αγαπημένα μου κόνσεπτ άλμπουμς έβερ, ενώ δεν υπάρχει δίσκος τους που να μη μου αρέσει- ολόκληρος, γιατί για μισός το συζητάμε λόγω Destroyer. Κατά τ’άλλα αγάπη και λατρεία, σοκ και δέος μπλα μπλα (φανγκερλ, σορρυ! :$). Για τον Quorthon πάλι δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω και πολλά, ο άνθρωπος ήταν καλλιτέχνης με όχι μόνο το κ, αλλά κι όλα τα υπόλοιπα κεφαλαία. Πολύ μπροστά?
Ε οκ, φαίνεται νομίζω πού πήγε τελικά η ψήφος?
Βασικά και μόνο γι αυτό το κομμάτι http://www.youtube.com/watch?v=oelLfsxwvO0 θα τους ψήφιζα, από τα πολύ αγαπημένα. Σε αυτό το ?Suuuun? κάθε φορά μου κόβεται η ανάσα.
[I]Damned he who sits still and curse woe the dark but will do not a thing
to light the torch, to shed the light, for him the dark is all within
slowly across the sky the golden disc of life it tumbles on
the wheel of life and light, rebirth, the seasons, behold the wheel of sun[/I]
^ Elric, εγώ κουμπάρος! Shotgun!