Προς το τέλος της ομαδικής είχε αρχίσει να “πελαγώνει”, δεν της έβγαινε και μία παρασκευή (η οποία τελικά δεν βγήκε ποτέ όπως ήθελε και δεν την έβαλε) και γύρισε στον Νικήτα, ρωτώντας τον αν είχε τελειώσει και αν μπορούσε να την βοηθήσει. Αυτός αντέδρασε καταφατικά, ωστόσο, δεν πήγε ποτέ να συνδράμει στην προσπάθειά της και γι’ αυτό είναι έκθετος. Λίγο αργότερα, φώναξε (η Ελισάβετ) την Βασιλική για βοήθεια και αυτή πήγε να την βοηθήσει.

Συμφωνώ για τον Νικήτα και η μαλακία είναι ότι προσπάθησε να δικαιολογηθεί με ψέματα και προσωπικές επιθέσεις. Η Βασιλική τη μία μέρα παίνεψε το γλυκό της Ελισάβετ ενώ την επόμενη μέρα δεν το παραδεχόταν, πάρτο αυγό και κούρευτο γενικά. Δικαίως έθεσε τον εαυτό της υποψήφιο, είχε την μεγαλύτερη ευθύνη που έφτασε αυτό το γλυκό μπροστά στους κριτές. Όσο για την Ελισάβετ, δεν της έφταιξε ούτε ότι δούλεψε μόνη της, ούτε ότι δεν της έφτασε ο χρόνος, απλούστατα το γλυκό ήταν κακό (για επίπεδο, τουλάχιστον, MC) και αυτό ήταν το μόνο σωστό πράγμα που είπε ο Νικήτας χθες μέσα στον γενικότερο χαμό. Επίσης, όταν βοηθάς έναν φίλο (40τόσο χρόνων γυναίκες πρόλαβαν να γίνουν φίλες μέσα σε έναν διαγωνισμό μαγειρικής… … …), δεν περιμένεις την γαμημένη ανταπόδοση, τί ηλικία έχεις; Αν θεωρείς ότι σου φέρθηκε σκάρτα, τον πιάνεις, του μιλάς και αποφασίζεις, δεν συμπεριφέρεσαι σαν να σου πήραν την αγαπημένη σου κούκλα. Δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους, όποιος έχει στοιχειώδη λογική ξέρει ότι τέτοιες συμπεριφορές (“δε θες να είσαι πια φίλη μου;”) δεν καταλήγουν πουθενά.

Ειμαστε λιγο εξω απο τον χορο οσον αφορα ολα αυτα τα προσωπικα, και δε νομζιω οτι η ηλικια παιζει και μεγαλο ρολο.

Οι ανθρωποι γενικα ειναι οντα που δενονται πολυ ευκολα, ποσο μαλλον οταν περνανε σερι πολλα 24ωρα, τα οποια στην παρουσα φαση του διαγωνισμου ειναι ενας μηνας σερι. Εδω δενομαστε και κανουμε φιλιες καποιες φορες στην ζωη μας μεσα σε μια βδομαδα οταν περναμε κυριολεκτικα καθε μερα με καποιον ανθρωπο (πενθημερη εκδρομη, διακοπες, κτλ), δε θα γινουν αυτοι εκει μεσα φιλοι μεσα σε ενα μηνα που ζουνε ολη μερα καθε μερα μαζι?

Δεν ειπε κανεις να χαραξουν με μαχαιρι την παλαμη τους και να ενωσουν το αιμα τους, αλλα λογικο ειναι να αισθανεται καποια “προδοσια” ενας παικτης εκει μεσα απο καποιον αλλον παικτη, οταν λες και δειχνεις μερικα πραγματα, και μετα κανεις τα αντιθετα.

Δεν μπορουμε απο τη μια να βγαζουμε οποιον ειναι “κρυος” (οπως ο Δημητρης) sociopath, και απο την αλλη να μην δεχομαστε και την δημιουργια προσωπικων σχεσεων εκει μεσα. Καπου στη μεση μαλλον ειναι η σωστη ισορροπια, ουτε κολλητηλικια, ουτε και κανενα συναισθημα. Αλλα και καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος.

Καμια διαφωνια σε αυτο.

Παρολα αυτα η κοπελα αυτη ζητησε βοηθεια αρκετες φορες και οχι μονο απο τον Νικητα. Και ολο το θεατρο που επαιξε αυτος τυπου “ρε παιδια την ακουσε κανεις” ειναι αστειο, γιατι εν τελει πες ρε ανθρωπε οτι δεν πηγες να την βοηθησεις, πιο μαγκα θα σε κανει να φανεις αν το παραδεχτεις. Δε θα αλλαζε και τιποτα στις ψηφους. Ασχετα που ο τριτος υποψηφιος επρεπε να ειναι αυτος, και οχι ο Δημητρης, για τον απλουστατο λογο οτι δεν εφερε ποντο στην ομαδα με το πιατο του, οσο καλο και να ηταν. Ας το εκανε καλυτερο.

Συμφωνώ εν μέρει, όσο για την ηλικία την ανέφερα γιατί στα 40 (και καλά) είσαι πιο υποψιασμένος και οι δυο γυναίκες έχουν σχέση, οικογένεια, εργασία, δεν είναι ανίδεες όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις και το πως αυτές λειτουργούν. Η Ελισάβετ έπρεπε να είναι πιο επιφυλακτική και να σου πω κάτι η τύπισσα θα την ξαναπατήσει ή τέλος πάντων θα πληγωθεί ξανά αν παραμείνει στο παιχνίδι και έρθει η στιγμή να ψηφιστεί από Γιάννο ή Φανή που τώρα καλά την στηρίζουν αλλά και οι δυο τους είναι αποφασισμένοι να το φτάσουν μέχρι τέλους, η Ελισάβετ θα τους κολώσει;

Σωστό. Κι εγώ αυτόν (Νικήτα) θα ψήφιζα ψυχρά και αξιοκρατικά. Ωστόσο, ο τύπος (Δημήτρης) τα έχει κάνει όλα πουτ@ν@ εκεί μέσα και μεγάλο μέρος της ευθύνης των ηττών της ομάδας χρεώνεται και στην αναστάτωση που προκάλεσε ο ίδιος κατά τις δοκιμασίες που ήταν αρχηγός.

Γενικά, αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο διαγωνισμό είναι το εξής:

Οι παίκτες μπαίνουν πάρα, μα πάρα, πολύ διαβασμένοι από προηγούμενες χρονιές. Έτσι καταστρώνουν πολύ εύκολα στρατηγικές που αποσκοπούν στο να παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο στο διαγωνισμό, είτε α) μεγιστοποιώντας την πιθανότητα ο κ%λος τους να είναι εκτός δοκιμασίας αποχώρησης, είτε β) εξασφαλίζοντας ότι, αν βγουν υποψήφιοι, θα υπάρχει ως συνυποψήφιος προς αποχώρηση κάποιος/-α φαινομενικά πιο αδύναμος/-η μαγειρικά.

Σε μία βαθύτερη ανάλυση, ενδέχεται αυτό να επιχειρήθηκε και με την Ελισάβετ. Ανέλαβε μόνη το γλυκό, απέναντι σ’ ένα δίδυμο-“φωτιά” έως τώρα, όπως η Ελπίδα με την Καλλιόπη. Θεωρητικά, συγκέντρωσε τις περισσότερες πιθανότητες να είναι μία από τις ήττες της ομάδας. Καλοπροαίρετα, αυτό μπορεί να δηλώνει μία τακτική της ομάδας για μία καμμένη μονομαχία σε πιάτο (εάν θεωρούσαν δεδομένη τη νίκη Ελπίδας-Καλλιόπης), έτσι ώστε να δοθούν αμφίρροπες μάχες στα υπόλοιπα 4 πιάτα. Κακοπροαίρετα, οι αυξημένες πιθανότητες ήττας κάνουν εύκολο στόχο μία μαγείρισσα με λίαν ευάλωτο ψυχισμό, η οποία μπορεί να αποτελεί “εύκολο” αντίπαλο κατά την αποχώρηση. Ενδεχομένως και η Βασιλική να σκέφτηκε ότι την “έχει” (ήταν δεδομένο ότι θα ψηφιστεί η Ελισάβετ) και να έθεσε τον εαυτό της υποψήφιο.

Ως “παλιός” της εκπομπής, παρατηρώ ότι οι τακτικές και οι ελιγμοί από μεριάς των παικτών έχουν πάρει θεόρατες διαστάσεις στους τελευταίους κύκλους και αυτό σίγουρα έχει ξενερώσει μεγάλο μέρος κόσμου που είναι εδώ περισσότερο για την μαγειρική. Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, και δεδομένου ότι το τηλεοπτικό κοινό δεν υπεισέρχεται πουθενά στη διαδικασία, ο οποιοσδήποτε διαγωνιζόμενος μπορεί να τα ξεπεράσει όλα αυτά (τακτικές, δολοπλοκίες, συμμαχίες κ.λπ.), απλά μαγειρεύοντας άρτια και καλά, καθώς κρίνεται μόνο από τους σεφ. Εκεί δεν τον/την ακουμπάει κανείς και τίποτα από τα διαπροσωπικά και γι’ αυτό το MC είναι ο πιο αξιοκρατικός από τους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς. Τέλος, να πω ότι αυτό το αστειάκι με την άμεση εμπλοκή του εξώστη σε δοκιμασίες έτερων παικτών πρέπει να λήξει άμεσα.

Συμφωνω σε ολα, μονο που αυτο δε με ενοχλει καθολου.

Και θεωρω ακυρο αυτο που γραφτηκε παραπανω (δεν θυμαμαι ποιος το εγραψε). Βοηθεια απο τον εξωστη εχουν το 99% των παικτων που διαγωνιζονται. Μονο ο Δημητρης δεν εχει κανεναν να τον βοηθαει, και ειναι και επιλογη του. Δεν εβγαλε τελειο πιατο αντιγραφης η Ελισαβετ επειδη την βοηθησαν. Εβγαλε τελειο πιατο γιατι απλα ειναι παρα πολυ καλη μαγειρισσα και εχει βγαλει γενικα φοβερα πιατα.

Μηπως να κανουμε τοπικ?

Προσωπικά, μ’ ενοχλεί να υπάρχει παρέμβαση από τον εξώστη γενικά, πολλώ δε μάλλον σε δοκιμασίες αντιγραφής που υπάρχει και η συνταγή καταγεγραμμένη. Το θεωρώ πιο δίκαιο να είναι οι υποψήφιοι προς αποχώρηση εντελώς “μονωμένοι”.

Για την Ελισάβετ μπορεί να μην ίσχυσε σε τόσο βαθμό (ήτοι να έβγαζε καλό πιάτο και από μόνη της, χωρίς συμβολή), αλλά έχουν υπάρξει κραυγαλέες περιπτώσεις στο παρελθόν που ο εξώστης “κουβάλησε” όλη τη διαδικασία για κάποιους (περίπτωση Ηλέκτρας).

Go for it. Εγώ μέσα, με τα χίλια!

Ανοίξτε το το διαβολεμένο, κάποιος, έχω σαπίσει από την βαρεμάρα.

No offence…αλλά γιατί δεν ανοίγεται ένα topic για master chef να τα λέτε;

Αυτό θα γίνει.

Ορμάτε εδώ για να μην κουράζουμε.

Θα το θυμαμαι αυτο ρε μουνι

Φινόκιο…
Φατέρα…

Κάπου το είδα στο twitter τις προηγούμενες μέρες, αλλά δε βρίσκω το tweet, όμως έιχα φυλάξει το paper. Τι έλεγε με δυο λόγια? Πως στο Interstellar, χρησιμοποίησαν τις εξισώσεις του Einstein και κάτι χιλιάδες γραμμές κώδικα για να φτιάξουν τη μαύρη τρύπα που βλέπουμε στην ταινία, στη γραφική τους μηχανή. Ή όπως τα λέει στο abstract

Interstellar is the first Hollywood movie to attempt depicting a black hole
as it would actually be seen by somebody nearby. For this, our team at Double Negative
Visual Effects, in collaboration with physicist Kip Thorne, developed a code called
DNGR (Double Negative Gravitational Renderer) to solve the equations for ray-bundle
(light-beam) propagation through the curved spacetime of a spinning (Kerr) black hole,
and to render IMAX-quality, rapidly changing images. Our ray-bundle techniques were
crucial for achieving IMAX-quality smoothness without flickering; and they differ from
physicists’ image-generation techniques (which generally rely on individual light rays
rather than ray bundles), and also differ from techniques previously used in the film
industry’s CGI community.

This paper has four purposes: (i) To describe DNGR for physicists and CGI
practitioners, who may find interesting and useful some of our unconventional
techniques. (ii) To present the equations we use, when the camera is in arbitrary
motion at an arbitrary location near a Kerr black hole, for mapping light sources to
camera images via elliptical ray bundles. (iii) To describe new insights, from DNGR,
into gravitational lensing when the camera is near the spinning black hole, rather than
far away as in almost all prior studies; we focus on the shapes, sizes and influence
of caustics and critical curves, the creation and annihilation of stellar images, the
pattern of multiple images, and the influence of almost-trapped light rays, and we
find similar results to the more familiar case of a camera far from the hole. (iv) To
describe how the images of the black hole Gargantua and its accretion disk, in the
movie Interstellar, were generated with DNGR—including, especially, the influences
of (a) colour changes due to doppler and gravitational frequency shifts, (b) intensity
changes due to the frequency shifts, simulated camera lens flare, and (d) decisions
that the film makers made about these influences and about the Gargantua’s spin, with
the goal of producing images understandable for a mass audience. There are no new
astrophysical insights in this accretion-disk section of the paper, but disk novices may
find it pedagogically interesting, and movie buffs may find its discussions of Interstellar
interesting.

Χτες έχασα τη μητέρα μου, έτσι ξαφνικά όπως έφυγε ο πατέρας μου πριν 5 χρόνια… τον ίδιο κωλομήνα!
Αν δεν ήταν η οικογένεια και τα παιδιά, δεν ξέρω πως θα ήταν…

Συλληπητήρια ρε φίλε, να τη θυμάσαι με αγάπη

Συλλυπητήρια φίλε @St_Anger.

Συλληπητηρια. τα λογια ειναι φτωχα σε αυτες τις καταστασεις.

Συλλυπητήρια. Καλή δύναμη σε σένα και την οικογένειά σου εύχομαι…

Συλλυπητήρια ρε φίλε. Να θυμάστε μόνο τις όμορφες στιγμές.

Πολλοί λένε πως ένας ξαφνικός θάνατος είναι προτιμότερος από οποιαδήποτε διαδικασία “μάταιης παράτασης” με νοσοκομεία, εγχειρήσεις ή ενδεχόμενες χημειοθεραπείες. Δυστυχώς πριν 7 μήνες έχασα τον πατέρα μου, ύστερα από μία 6μηνη ταλαιπωρία με χημειοθεραπείες, επεμβάσεις κλπ. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη εξαρχής, το ξέραμε, αλλά ποιος αφήνει τον δικό του άνθρωπο χωρίς φροντίδα; Τι καταφέραμε; Απλώς να φύγει μισός, ταλαιπωρημένος, με 6 μήνες αβεβαιότητας. Τέλος πάντων, μεγάλη κουβέντα αυτή.

Δύναμη ρε φίλε, τίποτα άλλο. Ο χρόνος θα σας βοηθήσει.