O Pelegrini δεν διδάσκει στη Φιλοσοφική πλέον γιατί απλά είναι πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, διαχειρίστηκε το θέμα με τους μετανάστες και τα άκουσε από όλους.
Την ξέρει τη φιλοσοφία, αλλά προτιμά την εκλαΐκευσή της, με έναν τρόπο που δεν την τιμά και ιδιαίτερα. π.χ. βιβλίο “Σφηνάκια Φιλοσοφίας”. Ακόμα και οι θεατρικές παραστάσεις που ανεβάζει υποδυόμενος ο ίδιος μεγάλους φιλοσόφους, οκ, πιστά είναι τα κείμενα, αλλά δεν είναι και ό,τι ποιοτικότερο. Καλύτερό του βιβλίο θεωρώ το “Εμπειρισμός και πραγματικότητα”, είναι το πιο συμπαγές και ‘επιστημονικό’. Τα άλλα είναι χύμα, χωρίς παραπομπές, τα γράφει σ’ ένα μήνα μέσα για χαβαλέ και γίνονται ακαδημαϊκά συγγράματα και ευπώλητα ακριβώς επειδή είναι ανάλαφρα.
Υπάρχει χώρος στη φιλοσοφία και για Πελεγρίνηδες πιστεύω, αλλά υπάρχουν και πιο σοβαροί άνθρωποι να ασχοληθεί κανείς. Πάντως που ήθελε το κατάφερε, όσοι βρίσκονται στις παρυφές της φιλοσοφίας να γνωρίζουν το όνομά του και να διαβάζουν τα βιβλία του.
Κάποιος μαθαίνει να κολυμπάει ξεκινώντας απο τα ρηχά, ειδικά όταν μιλάμε για ένα ζόρικο αντικείμενο όπως η φιλοσοφία…
Υπάρχει και το άλλο άκρο των ακαδημαικών με τη στείρα, ξερή, “επιστημονική” γλώσσα, που απευθύνονται ο ένας στον άλλο στην ουσία και πάει κάποιος που δεν πολυασχολείται να τους διαβάσει και φτάνει να σιχαίνεται το αντικείμενο.
Όσο η εκλαίκευση δεν εκχυδαίζει και δεν διαστρεβλώνει τη γνώση, είμαι πέρα ως πέρα υπέρ της.
Συμφωνούμε, αλλά υπάρχουν και καλύτεροι εκλαϊκευτές από τον πρύτανη.
[SPOILER]
δεν άντεξα :lol: [/SPOILER]
Νομίζω εσύ είχες ποστάρει για τον “Κόσμο της Σοφίας”. Το θεωρώ ανώτερο από πολλές εισαγωγές, άλλωστε όταν η φιλοσοφία προσδιορίζεται από κάτι άλλο (στην προκειμένη η λογοτεχνία), καταλαβαίνει κανείς καλύτερα το περίγραμμά της.
Έλα από το εξειδικευμένο θρεντ να τα πούμε λίγο… 8)
A,όχι απλά ρώτησα μήπως το έχει διαβάσει κανείς από εδώ μέσα.
Και αυτό γιατί έχοντας διαβάσει τον “Πλούτο των Εθνών” πήγα στο “Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων” και είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως ένα τέτοιο έργο,ίσως το καλύτερό του,παραγκωνίζεται και δεν μνημονεύεται καθόλου,ενώ κατά κάποιον τρόπο ακόμα και ο ίδιος ο “Πλούτος των Εθνών” που πλέον έχει γίνει λάβαρο στην (Πολιτική) Οικονομία,πρέπει να εξεταστεί σε συνάρτηση,αν όχι με βάση,με την “Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων”.
Προς το παρόν αυτά,μην γράφω και τζάμπα άμα θέλεις κάτι πες μου να σου πω την γνώμη μου για αυτό που λέω παραπάνω:)
Έχει πάντως ενδιαφέρον το οτι ο Σμιθ, ο “προπάτορας” ουσιαστικά της καπιταλιστικής φιλελεύθερης φιλοσοφίας, υπήρξε βαθύτατα ηθικός και πως η σκέψη του είχε ως πηγή αυτήν ακριβώς την ηθική του…
Xμμ εδώ αποκτά ενδιαφέρον!
Καταρχάς ο Σμιθ δεν αναφέρει ούτε καν την λέξη “καπιταλισμός” μέσα στον “Πλούτο Των Εθνών”,έτσι θυμάμαι δηλαδή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσουμε ως τον ¨πρώτο θεωρητικό του Καπιταλισμού".Βέβαια πρώτα ερευνά το εμπόριο και τις αυτορρυθμιζόμενες αγορές της προ βιομηχανικής εποχής,αλλά εντάξει από την στιγμή που ο Καπιταλισμός προϋποθέτει ένα μεγάλο σύστημα που πιάνει όλο το φάσμα της οικονομικής ζωής,ε έχουμε την δυνατότητα να τον αποκαλέσουμε θεωρητικό του Καπιταλισμού,και μάλιστα τον πρώτο.
Αυτό όμως που έχει μεγάλο ενδιαφέρον,είναι ότι ο Σμιθ δεν υπερασπίζεται πουθενά τα συμφέροντα καμιάς τάξης,ούτε καν της “αστικής”.Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το συμφέρον των καταναλωτών και το ποιοι είναι οι παράγοντες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην αύξηση του κοινωνικού πλούτου,καθώς ο ίδιος πιστεύει ότι κάπως έτσι αυξάνεται η οικονομική κατάσταση όλων των τάξεων.
Όπως και να έχει αυτό δεν εμπόδισε την αστική τάξη να το κάνει λάβαρο και ας μην ξεχνάμε ότι για τους επιχειρηματίες ειδικά,το έργο αυτό είναι ζωτικής σημασίας διότι,μέσα από μία επιστημονική τεκμηρίωση,ο Σμιθ ικανοποιεί το αίτημά τους για την λεγόμενη “επιδίωξη του προσωπικού συμφέροντος” μέσα από “ελεύθερες”,τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά,διαδικασίες.
Οφείλουμε να σημειώσουμε ότι μέσα στο έργο του ο Σμιθ κατακεραυνώνει τους επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται οικονομικά τους μισθωτούς καθώς και εκείνους που εκμεταλλεύονται την πολιτική επιρροή τους σε βάρος των αδύναμων,οικονομικά πάντα.
Το σημαντικότερο που καταφέρνει ο Σμιθ για εμένα στον “Πλούτο των Εθνών” είναι ότι απελευθερώνει την έννοια της “επιδίωξης του συμφέροντος”.Μην ξεχνάμε ότι η επιδίωξη του χρήματος είναι κάτι που απαγορευόταν στις προ νεοτερικές εποχές.Εδώ ολόκληρη Πολιτεία του Πλάτωνα καταρρέει λόγω του οικονομικού πλουτισμού των αρχόντων!
Θεωρώ μεγάλη αδικία να του πιστώνουμε τις σύγχρονες φιλελεύθερες οικονομικές απόψεις που τείνουν προς την άμετρη πλεονεξία και γενικά όλες τις τακτικές που ταυτίζονται από το “Greed Is Good!”.Κατά μία άποψη,έχουν πάρει μόνο των Πλούτο Των Εθνών και τον έχουν τραβήξει τόσο,ώστε να φτάσει στα έσχατα όρια του.Και αυτό από τους σύγχρονους υπέρμαχους του Οικονομικού (ακραίου) Φιλελευθερισμού,που κατά κάποιον τρόπο θέλουν,όσο μπορούν,να συρρικνώσουν το κράτος.
Θαρρώ πως η Οικονομική Επιστήμη του 20ου αιώνα αγνόησε παντελώς την “Θεωρία Των Ηθικών Συναισθημάτων” και πιστεύω πως δεν πρέπει να είναι σύμπτωση το ότι από τότε ονομάζεται συχνότερα απλώς “οικονομία” και όχι “πολιτική οικονομία”.
Οπότε δεν πρέπει να μας παραξενεύει καθόλου το ότι ο Άνταμ Σμιθ έχει γράψει αυτά τα δύο βιβλία,δεν υπάρχει τίποτε το αντιφατικό.
Με το να αγνοούμε την φιλοσοφική φύση του Σμιθ τον ευνουχίζουμε και δυστυχώς αυτό έχει συμβεί.
Ο ίδιος ο Σμιθ,αν προσπαθήσουμε να τοποθετήσουμε τον “Πλούτο Των Εθνών” μέσα στα ευρύτερα πλαίσια της “Θεωρίας των Ηθικών Συναισθημάτων”,ποτέ του δεν υποστήριξε την “απαλοιφή” του κρατικού παρεμβατισμού.Ήξερε πολύ καλά,εν αντιθέσει με τους σύγχρονους φιλελεύθερους οικονομολόγους που τον έχουν σαν βάση,ότι η αγορά δεν μπορεί να δώσει λύση στα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν.Σημειώστε πως ήταν υπέρμαχος της πλήρους χρηματοδότησης του στρατού,της παιδείας,της αστυνομίας και της δικαιοσύνης από το κράτος.Ακόμα ήταν υπέρ της προοδευτικής φορολογίας και της θέσπισης κανόνων προς όφελος των μισθωτών και μόνο αυτών,και αυτό γιατί επιθυμούσε ένα σύστημα αξιοκρατίας στο σύστημα αμοιβής των μισθωτών καθώς πίστευε ότι αυτοί παράγουν των κοινωνικό πλούτο.
Ο Άνταμ Σμιθ ήταν καθηγητής ηθικής φιλοσοφίας,και πάντα ήταν περήφανος για τα φιλοσοφικά έργα του κυρίως.Δεν πρέπει να του αφαιρούμε αυτήν την ιδιότητα πιστεύω,αν και το έχουμε κάνει ήδη…
Ίσως στο κορυφαίο του βιβλίο,“Θεωρία Ηθικών Συναισθημάτων” χρησιμοποιεί την έννοια της “συμπάθειας” και αυτό νομίζω είναι ένα εργαλείο που πρέπει να το έχουμε υπόψιν μας,όπως και όλο το βιβλίο αυτό,όταν διαβάζουμε την “Έρευνα για την Φύση και τις Αιτίες του Πλούτου των Εθνών”
[SPOILER]Εν τω μεταξύ είχε έτοιμες έρευνες για το Δίκαιο και την Ιστορία της Λογοτεχνίας αλλά τις έκαψε…
[/SPOILER]
Σας χαλαω την κουλτουρα λεγοντας οτι ολοκληρωσα την υπερτριλογιαρα ΜΙΛΕΝΙΟΥΜ του Στιγκ Λαρσον και ξεμεινα απο βιβλια. Τετοιου ειδους αν εχει κανεις υποψιν να πει αμεσα. Ετσι αστυνομικα θριλερ, αη λωβ.
@ Rania: κάνω πρόταση, θρίλερ δεν το λες, το λες αστυνομικό νουαρ όμως και είναι τριλογία
Η μητέρα μου μόλις τελείωσε την Τριλογία του Αμερικάνικου Υποκόσμου του Τζειμς Ελρόι και μου τα έχει κάνει ΝΑ για το πόσο καταπληκτικό είναι, οπότε μιας και μου ήρθε συνειρμικά, ορίστε…
Αμερικανικό ταμπλόιντ
Αμερικανικό ταξίδι θανάτου
Το αίμα δεν σταματάει ποτέ
(εκδ. Άγρα)
[SPOILER]
Με αφετηρία το 1968, ο Ελρόι σκιαγραφεί μια εποχή κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών: το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων, οι Μαύροι Πάνθηρες, η μαφία, οι συνομωσίες του FBI και του Τζ.Ε. Χούβερ, τα πολιτικά παιχνίδια με την Κούβα, την Αϊτή και τον Άγιο Δομήνικο, η άνοδος του Νίξον και το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ συμπλέκονται σε μια χειμαρρώδη αφήγηση, με σήμα κατατεθέν το γνωστό «τηλεγραφικό» στυλ του Ελρόι.
Η μαφία, ο Χάουαρντ Χιουζ και ο Τζ.Έ. Χούβερ αγωνίζονται να κατακτήσουν την ψυχή της Αμερικής και στα δίχτυα της συνομωσίας τους εμπλέκονται οι μυθιστορηματικοί ήρωες του βιβλίου: ο Ουέιν Τέντροου Τζούνιορ, πατροκτόνος και εκτελεστής, ο Ντουάιτ Χόλι, το δεξί χέρι του Χούβερ σε κρυφά εγκλήματα αλλά και ο Ντον Κράτσφιλντ, ένας ασήμαντος ντετέκτιβ που ανακαλύπτει άθελά του μια συνομωσία που απειλεί τον ίδιο αλλά και τη χώρα. Από την σκοτεινή αυτή πινακοθήκη δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι μοιραίες γυναίκες της ιστορίας: η Κάρεν Σιφάκις, μια κοκκινομάλλα Ελληνοαμερικανίδα και η επονομαζόμενη ως «κόκκινη θεά» Τζόαν Κλάιν, πανταχού παρούσα στα σημαντικότερα επαναστατικά κινήματα του πλανήτη.
Το [I]άψογο[/I] αποπάνω ποστ του Floydized, μήπως να μεταφερθεί στο θρεντ της φιλοσοφίας? Θα ήταν πιο εύκολο να γίνει καμιά συζήτηση, και λιγότερο κουραστικό για τους υπόλοιπους χρήστες αν αρχίσει φλυαρία περί οικονομίας εδώ :p.
Έλα μωρέ που θα κουραστούν οι χρήστες. Για το θρεντ των βιβλίων μιλάμε, οι χρήστες που συχνάζουν εδώ δε κουράζονται απο τέτοια.
Αλλά επειδή όντως είναι ωραίο ποστ και σηκώνει συζήτηση, το έκανα ένα copy στο θρεντ της φιλοσοφίας. Θα χει ενδιαφέρον να γίνουν περαιτέρω σχόλια πάνω σ’αυτό εκεί.
(αν και απο μένα χλωμό για σήμερα, χρόνος γιοκ, σκατά κυριακή, μάλλον το σημερινό θα ναι και το μοναδικό μου σημερινό ποστ στο φόρουμ :()
Βέβαια έτσι όπως έκατσε το κάλυψα, αλλά δεν πειράζει, κάποιος γενναίος θα βρεθεί να σχολιάσει, εγώ η αλήθεια είναι μετά από τόση σκέψη για να απαντήσω κουράστηκα, πρέπει να κάνω ένα reset και να σκεφτώ πάλι από αύριο
Πολύ ωραίο το ποστ του Floydized. Έχει άραγε νόημα να διαβασει κανείς Άνταμ Σμιθ σήμερα ή είναι μόνο ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος; (δεν είναι ρητορικό το ερώτημα, περιμένω απάντηση ε; :D)
Ξεκίνησα το “Η ευημερία του κακού-Μια (ανήσυχη) εισαγωγή στην οικονομία” του Ντάνιελ Κοέν από εκδ.Πόλις. Ο τύπος είναι καθηγητής οικονομικών στο Paris I, σύμβουλος του ΟΟΣΑ και αθρογράφος στην Λε Μοντ, και το βιβλίο φαινεται πολύ ενδιαφέρον.
Διαβάζω αυτόν τον καιρό ένα βιβλίο με τίτλο “Φαντάσματα στον εγκέφαλο”.
Πρόκειται για επιστημονικό βιβλίο, αρκετά εκλαϊκευμένο και κατανοητό όμως, όπου ο συγγραφέας του, ο νευροβιολόγος V. S. Ramachandran, προσπαθεί να εξηγήσει βάσει της επιστήμης του, διάφορα περίεργα ιατρικά περιστατικά, πάντα με άξονα το μεγαλύτερο μυστήριο: τον ανθρώπινο νου.
Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης (άλλα γνωστά των εκδόσεων αυτών βιβλία ήταν η κόμη της Βερενίκης, η αυτοβιογραφία του φωτός, κτλ)
[B]Ken Kesey - One Flew Over The Cuckoo’s Nest[/B] : To βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε και η ομώνυμη πασίγνωστη ταινία… Θεματολογικά έχουμε να κάνουμε μ ένα τρελοκομείο , του οποίου η ισχύουσα …τάξη διαταράσσεται όταν ένας νέος τρόφιμος μπαίνει , για να …θεραπευτεί… Βιβλίο και ταινία , θα έλεγα πως δεν έχουν τεράστιες διαφορές ώστε να αλλοιώνεται η φύση του βιβλίου … Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο Κesey έχει αρκετά στοιχεία αργκό , όπως και η γραμματική του πολλές φορές μπερδεύει…
Καθαρά από θέμα γούστου [SPOILER]θα ήθελα τόσο το βιβλίο , όσο και η ταινία να είχε επιμείνει περισσότερο στις αλλαγές που επέφερε ο Mc Murphy ( Jack Nicholson) στη ζωή των τρόφιμων… Ο Μc Murphy είναι φορέας ελευθερίας κ αντίστασης , όχι απλά επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας του , αλλά επειδή οι ίδιοι οι τρόφιμοι του το “επιβάλλουν” με τη συμπεριφορά τους … Γι αύτο θα ήθελα να παίξει λίγο περισσότερο μ αύτές τις ιδέες ο Κesey και όχι να κάνει κάποιες μικρές αναφορές … [/SPOILER] …Συμπερασματικά αξιζει σίγουρα να διαβαστεί …
[B]Joy Fielding - Heartstopper [/B] : Θριλεράκι της σειράς … Σκοπός του είναι καθαρά να περάσεις την ώρα σου και τίποτα άλλο … απλή ( ή απλοική ? ) γλώσσα , γρήγορη ροή και ένας κατά συρροήν δολοφόνος που σπέρνει τον τρόμο σε μια μικρή πόλη της Φλόριντα … Έχει καθαρά τη χρηστικότητα ταινιών τύπο Saw : να περάσεις μερικές ξένοιαστες ώρες χωρίς πολλή πολλή σκέψη…
Τώρα έχω ξεκινήσει το [B]Mythologies[/B] του [B]Roland Barthes [/B] και θ αρχίσω και το [B]Violence[/B] του [B]Slavoj Zizek[/B] ( μεγάλο ρεύμα έχει αποκτήσει αυτό το παιδί )
Πες για το mythologies, τι που πώς
το άλλο είναι όμορφο, έχει ωραίες ιδέες μέσα, άλλες εύληπτες άλλες όχι και τόσο, άλλες πρωτότυπες άλλες όχι και τόσο, άλλες κάπως επιθετικές, άλλες όχι και τόσο, μία χαρούλα (μα κι αυτός, σαν ημερολόγια τα κυκλοφορεί τα άτιμα)
Όχι και από τα γνωστότερα του Φιλιπ Ντικ. Η ανθρωπότητα έχει κατακτήσει τον Άρη και έχει κάνει τις πρώτες αποικίες εκεί. Μήλον της έριδος εδώ είναι ένα αγόρι που μπορεί να προβλέψει το μέλλον, ικανότητα που μπορεί να δώσει σημαντική δύναμη σε όποιον μπορεί να επικοινωνήσει με το αυτιστικό αγόρι.
Παιχνίδια εξουσίας σε ένα πολιτικό μυθιστόρημα που μπλέκει ουσιαστικά ελάχιστα την επιστημονική φαντασία αυτή κάθε αυτή. Ο πλανήτης Άρης εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί με την Αμερική των πρώτων αποίκων.
Τώρα το τελειώνω το [B]Μythologies[/B] …Λοιπόν , είναι μια συρραφή από καμιά 20αριά δοκίμια που έχουν ως κοινή συνιστώσα τον [I]“μύθο”[/I] …Παίρνει παραδείγματα , από πολλές εκφάνσεις της ζωής και δείχνει πως προσπαθούν να σου περάσουν μηνύματα χωρίς να το καταλάβεις … Δηλαδή , γιατί τα παιχνίδια είναι πλέον πλαστικά και όχι ξύλινα , πως ένα γυναικείο περιοδικό που και καλά δείχνει την ανεξάρτητη γυναίκα , την εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο στα στερεότυπα περί γάμων/αντρών κλπ , για αστρολογία , διαφημίσεις απορρυπαντικών , αυτοκινήτων κλπ κλπ… Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθούν τα πρότυπα de la bourgeoisie …
Mετά τα δοκίμια , έχει μια μελέτη γύρω στις 50 σελίδες , καθαρά επιστημονική … γύρω από τη σημειολογία της γλώσσας , πως αναπτύσσεται ο μύθος ( ισοδυνάμει με κάτι σαν διαστρέβλωση του νοήματος ) μέσα από τα μέσα της γλώσσας κλπ
Το προτείνω ανεπιφύλακτα… έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά απ΄ότι είδα , αν και εγώ το διάβασα στ αγγλικά …
Ο Ζίζεκ είχε ρεύμα κυρίως τη δεκαετία του '90, πλέον είναι τόσο pop όσο και η marylin, ενώ η υπερπαραγωγικότητά του τον έχει ψιλοκάψει. Φυσικά ‘έχει να πει’ και είναι πολιτικά και ιδεολογικά ενεργός όσο λίγοι, αλλά είναι ένα κινούμενο σύμπτωμα, το οποίο θέλει ιδιαίτερη προσοχή στη διαχείρισή του.
Γι’ αυτό το λόγο το βιβλίο θα μπορούσε να διαβαστεί και ανάποδα. Πρώτα το δεύτερο μέρος όπου εξηγείται η δημιουργία του μύθου ως εξάρθρωση του συστήματος σημείων και με την μετατροπή σημαινόντων σε νέα σημεία ως θεωρητικό υπόβαθρο και μετά τα δοκίμια ως σπουδές πάνω στη θεωρία.
Γενικά πρόκειται για μια σημειολογική αποδόμηση των ιδεολογικών-κοινωνικών-πολιτικών στερεοτύπων της εποχής που γράφτηκε (1957) από κριτική σκοπιά (με την έννοια της κριτικής θεωρίας, α λα γαλλικά φυσικά…) και απίστευτη γλώσσα από έναν εξαιρετικό συγγραφέα.
Η ελληνική έκδοση έχει και την καταπληκτική ομιλία του όταν ανέλαβε τη θέση Φιλολογικής Σημειολογίας της Λογοτεχνίας στο college de france.
Κυκλοφορούν διάφορα βιβλία του στα ελληνικά, άλλα πιο τεχνικά, άλλα πιο λογοτεχνικά, ό,τι και να διαβάσετε είναι ‘απόλαυση του κειμένου’ (τίτλος βιβλίου του). Για τις πιο ευαίσθητες ψυχές υπάρχουν και τα “Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου”.
Σας προτείνω ένα βιβλίο που δεν έχει καμία σχέση με τα συνηθισμένα, που δεν θυμίζει (μάλλον) κανένα από όσα έχετε διαβάσει μέχρι τώρα!
Ωραίοι και οι κλασικοί συγγραφείς, αλλά είναι λίγο - πολύ γνωστοί σε όλους, άρα αν υπάρχουν και προτάσεις για βιβλία που δεν έχουν προβληθεί όσο θα τους άξιζε και οι περισσότεροι δεν τα ξέρουμε, καλό είναι πιστεύω.
Είναι το βιβλίο που κατάφερε να με προβληματίσει και να με επηρεάσει όσο κανένα άλλο.
Άκρως πρωτοποριακό, θα έλεγα αναρχικό.
Επειδή αν γράψω γι’ αυτό όλα όσα θέλω να γράψω θα βγει ένα τεράστιο post, θα κουράσει και επιπλέον θα φορτώσει το ούτως ή άλλως τεράστιο αυτό thread, βάζω ένα link από ένα άρθρο/παρουσίαση που βρήκα ψάχνοντας στο νετ στα ελληνικά (ήταν από τα ελάχιστα), στο οποίο το βιβλίο παρουσιάζεται και περιγράφεται πολύ καλά κατά τη γνώμη μου.
