Βιβλίο δεν το λες αλλά είμαι περήφανος για το τελευταίο μου απόκτημα!

Μόλις γύρισα άπο ένα διαγενεακό τραπέζι που γέννησε έναν διαγενεακό καυγά ή συζήτηση ή κάτι, για το ποιοι είμαστε, πού πάμε, και πώς, σε περίοδο κρίσης, Κρίσης και επανά-στασης, και σκέφτηκα τούτα τα δύο βιβλία:

[B]Kνουτ Χάμσουν - Η πείνα[/B]
Ο ήρωας, ένας νεαρός συγγραφέας/ δημοσιογράφος, περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο (τότε Christiania - το βιβλία κυκλοφόρησε ανώνυμα το 1880) προσπαθώντας, ουσιαστικά, να επιζήσει από την τέχνη του. Δεν τα καταφέρνει, και δεν έχει να φάει. Όλο το μυθιστόρημα είναι μία κάθοδος στο εσωτερικό, από τα βασικά μυθιστορήματα της νεωτερικότητας, και κατ’ουσίαν ψυχολογικό. Εσωτερικός μονόλογος, χωρίς ιδιαίτερη πλοκή. Συγκρούονται εδώ ζητήματα όπως το σώμα και οι ανάγκες του - η οργανική πείνα που μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα, η μοναξιά, η αξιοπρέπεια, η εξαθλίωση, ο βιοπορισμός και άλλα τέτοια ωραία.

[B]Βικτόρ Σερζ - Αναμνήσεις ενός επαναστάτη[/B]
Αυτοβιογραφικό. Θραύσματα λόγων, σκέψεων και αναμνήσεων. Ουσιαστικά πρόκειται για μία βιωματική καταγραφή της προ και μεταεπαναστατικής Ρωσίας - και Ευρώπης. Μέσα από το “μυθιστόρημα” τούτο μπορεί κανείς να ιχνογραφήσει την πορεία των ιδεών και κινημάτων, από την ουτοπικότητά στην πραγμάτωσή τους, κατά το πρώτο περίπου μισό του 20ου αιώνα - η αναρχία, ο σοσιαλισμός, η άνοδος του φασισμού στη μεσοπολεμική Γερμανία (μέσα από το σοσιαλισμό).
Εξαιρετικός ο σχολιασμός στο αποκάτω λινκ

Πλάκα έχει το ότι αυτά τα δύο βιβλία μου ήρθαν στο μυαλό ταυτόχρονα. Ειδικά διότι ο Χάμσουν ήταν δηλωμένος φιλο-Χιτλερικός, και μάλιστα χάρισε το Νόμπελ που είχε κερδίσει στον Γκαίμπελς. Εκ διαμέτρου αντίθετος ως “πολιτικό ον” με ό,τι πρέσβευε ο Σερζ.
Και όσο γράφω αυτές τις γραμμές, θυμάμαι και τον Γκύντερ Γκρας. Που υπεραγαπώ. Αυτός σε άλλο ποστ όμως

Μου έχει εξάψει την περιέργεια ομολογουμένως η φάση με τον Χάμσουν. Και κάπου αλλού πριν λίγο καιρό είχα ακούσει θετικά σχόλια για ένα βιβλίο του. Δεν έχω διαβάσει ποτέ, η σκέψη και μόνο του τι υποστήριζε με απωθεί… Πόσο πια μένει ανεπηρέαστο το έργο ενός δημιουργού απο τις πολιτικές του αντιλήψεις? Αλλά μια περιέργεια την έχω. Και το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου φαίνεται ενδιαφέρον. (αν και ολίγον τι παρακμιακό :P).

Πάντως παρόμοιο θέμα είχε διαπραγματευτεί με αριστοτεχνικό τρόπο ο Όργουελ στην “Παγίδα του Χρήματος” που διάβασα πέρισυ σε κάποια φάση και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

νομιζω οτι τις πεποιθησεις αυτες τισ κολλησε πιο μετα.παντως δεν εχει σημασια αυτο αφου δεν εχει
τετοιες αναφορεσ η πεινα.κορυφαιο βιβλιο btw

Πράγματι οι πολιτικές πεποιθήσεις του Χάμσουν δεν φαίνονται στην “πείνα”.
Θα μπορούσε να κάνει κανείς βέβαια μία ανάλυση του πώς/ αν η ψυχοσύνθεση του ήρωα την Νορβηγίας των τελών του 19ου αιώνα αντανακλά τις κοινωνικές/ ψυχολογικές μεταβλητές που διαμόρφωσαν τις μετέπειτα πολιτικές πεποιθήσεις του Χάμσουν, και (αν το τραβήξουμε από τα μαλλιά:p) τη στάση της Νορβηγίας κατά το Β’ ΠΠ.
Με ιντριγκάρει απίστευτα αυτός ο συγγραφέας πάντως. Οι πεποιθήσεις του σε συνδυασμό με την τρομαχτική “ευαισθησία” του απέναντι στην ανθρώπινη ψυχολογία.

Το ζήτημα χαρακτήρας/αντιλήψεις ενός δημιουργού vs μεγαλείο έργου είναι αχανές και μάλλον άλυτο…

Πως γίνεται ένας δημιουργός να έχει ευαισθησίες απέναντι στην ανθρώπινη ψυχολογία και να καταλήξει να στηρίζει μια ιδεολογία που ουσιαστικά εκμηδενίζει την ψυχολογία αυτή? (στο όνομα του ηγέτη και της πατρίδας)…

Λόγος για τον οποίο και δεν ασχολήθηκα ποτέ με τον Χαιντέγκερ στη φιλοσοφία. Θεωρείται απο τους σημαντικότερους φαινομενολόγους/υπαρξιστές, αλλά αυτές οι πολιτικές του αντιλήψεις…

Όχι οτι διαφωνώ με αυτό που λες βέβαια. Όντως αχανές ζήτημα. Ο Βίκτωρ Ουγκώ με τους Άθλιους έμεινε γνωστός σαν ο συγγραφέας ενός απο τα κοινωνικώς πιο προοδευτικά έργα που έγιναν ποτέ, ωστόσο ο ίδιος υπήρξε συντηρητικός γενικά στις προσωπικές του αντιλήψεις. Ο Ντίκενς (μια που έπιασα τους κλασικούς) είχε δείξει απίστευτα δείγματα ανθρωπιάς στα έργα του, ωστόσο η προσωπική του ζωή και οι σχέσεις του με γυναίκες κλπ δεν αναδείκνυαν και τον τελειότερο των ανθρώπων.

Για τον Νίτσε θα μπορούσαμε να μιλάμε χρόνια. Μεγάλο, τεράστιο σφάλμα να προσπαθείς να “εξηγήσεις” το έργο του με βάση τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά (κάτι που αποπειράθηκαν κάποιοι και το οποίο το μισώ - παρεμπιπτόντως, είναι αυτό που στην Κοινωνική Ψυχολογία ονόμασαν “Ψυχολογιοποίηση”, όρο και ιδέα με την οποία συμφωνώ παράφορα).

Υπήρξαν και συγγραφείς όμως που είχαν σύμπνοια ανάμεσα στις ιδέες των έργων τους και τις προσωπικές τους επιλογές ζωής. Πχ ο Τολστόι. Ή ο Όργουελ (λίγο πολύ οι αντιλήψεις που περνάει ταυτίζονται με τα βιώματα του)… Και πολλοί βασικά, αν κάτσουμε και τους πάρουμε έναν έναν.

Τέλος πάντων, είπα να ρίξω λίγο φως σε ένα αχανές τούνελ, έτσι, κουβέντα να γίνεται. Η ουσία είναι οτι για μένα, πρώτα έρχεται το έργο ενός δημιουργού. Μετά ο δημιουργός ο ίδιος.

Χοχοχο, τρελό τούνελ όντως το ζήτημα που αναφέρεις.

Μια άποψη είναι η εξής: Ακούς κάθε μέρα πολλούς ανθρώπους να μιλάνε για πράγματα ‘‘που τους αρέσουν’’, ‘‘που πιστεύουν’’, ‘‘που θα ήθελαν’’, ‘‘που θαυμάζουν’’. Για ιδεολογίες, επιθυμίες, πεποιθήσεις κοινώς.
Πόσους από αυτούς βλέπεις να τα κάνουν πράξη? Η πολύ περισσότερο, να τα εφαρμόζουν απλά κι αβίαστα στην καθημερινή τους ρουτίνα?

Ελάχιστους, αν θες τη γνώμη μου.
Κάπως έτσι πρέπει να πηγαίνει και με τους δημιουργούς. Όχι σπάνια προβάλλουν στο έργο τους ιδέες, συναισθήματα, καταστάσεις, εαυτούς, κόσμους, που θα ήθελαν αλλά δεν έχουν.
έδιτ: ο Ντίκενς δηλαδή μπορεί να ήθελε να ήταν καλοσυνάτος, ανθρώπινος, ιδανικός κι ανάξιος εραστής. Αλλά να μην του βγαινε καθόλου…

Έπειτα, ένα οποιδήποτε έργο (μυθιστόρημα, πίνακας, ποίημα, κλπ) αποτυπώνει μια συγκεκριμένη στιγμή - τις απόψεις και τα συναισθήματα που είχε ο Σελίν, η ο Ουγκώ, την τάδε στιγμή ή την τάδε περίοδο της ζωής του. Σε αντίθεση όμως με το έργο, ο άνθρωπος όσο ζει εξελίσσεται και αλλάζει και αναθεωρεί και και και…τόσο και, που βλέπεουμε αρκετούς δημιουργούς, όσο μεγαλώνουν, να αποκηρύσσουν έργα της νεότητάς τους.

Με τη φιλοσοφία ομολογώ, δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο με την τέχνη. Αλλά και πάλι, γιατί να μη διαβάσεις ένα φιλόσοφο, επειδή δε συμφωνείς με τη στάση ζωής του?.. Έχω δει να συνυπάρχουν στην ίδια βιβλιοθήκη το Κεφάλαιο, ο Αγών μου και βιβλία του Νετσάγιεφ και του Ντεμπώρ…

Mόλις το τελείωσα:)
Είναι όντως “τραβηγμένα” μεταμοντέρνο, γραμμένο σε ένα επιτηδευμένο ύφος που στόχο έχει να παρωδήσει τις συνήθεις χρήσεις της γλώσσας/ τις ιδιόγλωσσες (την επιστημονική, τη λογοτεχνική, τη νομική κλπ). Αυτά από την πολύ καλή εισαγωγή.
Από εκεί και πέρα, είναι γραμμένο ως παραμύθι. Ως σουρεαλιστικό παραμύθι, μοιάζει με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Και οι υποσημειώσεις του λειτουργούν -σχεδόν- αυτόνομα, ως βιβλίο μέσα στο βιβλίο, και την ιστορία τους τη βρήκα απολαυστικότατη.
Το μεγαλύτερο ατού όμως, αυτό που ουσιαστικά δίνει νόημα σε όλο το βιβλίο, το οποίο κατά τ’άλλα κυλάει “αναίμακτα”, σαν νεράκι, είναι το τέλος. Απόλυτα ανατριχιαστικό, συγκλονιστικό, ευφυές, αριστούργημα.

διαβαζουμε,χαλλαρα στην παραλια χαχχαχα…
το αγαπημενο μου ειναι ο κοδικας davinci…ειδικα εκει που αποκαλλυπτεται οτι η σοφι ειναι απογονοσ του ιησου ποιοσ το περιμενε…χαμοσ γινετε σαυτο το βιβλιο!!!διαβαστε το ολοι

Areolas, είσαι φαντάζομαι απο κείνα τα άτομα που ενώ βρίσκονται σινεμά λένε στην παρεα τους με δυνατή φωνή (ωστέ να τους ακούνε όλοι) “παιδιά, γαμώ τις ταινίες αυτή, την έχω ξαναδεί, ειδικά στο τέλος που αποκαλύπτει ο Τζορτζ οτι είναι ο δολοφόνος της Μάρθας!”…?

edit. Θα λεγε κανείς βέβαια, τόσος κόσμος έχει διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, επομένως δεν έχει και τόση σημασία…

OI ΣΠΟΙΛΕΡΑΔΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ, ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ!

νταν μπραουν μπλιαξ

[SIZE=“2”][B][COLOR=“Navy”]The Last Man Alive[/COLOR][/B][/SIZE]

Έφαγα μια τρελή φλασιά προχθές και άρπαξα απο το ράφι ένα απο τα πρώτα βιβλία που διάβασα ποτέ στη ζωή μου, κάπου στην τετάρτη δημοτικού. Ένα απο τα πρώτα βιβλία σε στυλ μυθιστορήματος that is, αν και πραγματικά δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.

Ναι, μιλάμε για ένα παιδικό βιβλίο, γραμμένο το 1938. Οι ήρωες του είναι κυρίως παιδιά (και ο αφηγητής που είναι ενήλικας). Και τα παιδιά στα οποία αφηγείται ο κύριος Νηλ (το όνομα του) την ιστορία, είναι αληθινά παιδιά, μαθητές σχολείου, και η αφήγηση του είναι μια αληθινή αφήγηση που έκανε στο πλαίσιο συναντήσεων μεταξύ αυτού και των παιδιών. Κατέγραφε μάλιστα και τις αντιδράσεις τους μετά απο την αφήγηση του κάθε κεφαλαίου, τις οποίες και διαβάζουμε.

Αλλά μη βιάζεσαι φίλε αναγνώστη να προσπεράσεις. Εδώ μιλάμε για ένα βιβλίο για παιδιά, ενός συγγραφέα/αφηγητή/παιδαγωγού που θεωρούσε πως ιστορίες για παιδιά που δεν θα μπορούσαν να αναγνωστούν (σε άλλο επίπεδο) απο έναν ενήλικα δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Μιλάμε για μια ιστορία στην οποία τα παιδιά σκοτώνουν αβέρτα γκάνγκστερς (βρισκόμαστε στη δεκαετία του '30), έρχονται σε επαφές με εθνικιστές του Φράνκο και με ναζί, συζητάνε με τον δάσκαλο/αφηγητή για τον Ισπανικό Εμφύλιο και τον κομμουνισμό. Η ιστορία είναι γεμάτη αίμα, ακατόρθωτες πράξεις (τα παιδιά να πιλοτάρουν αερόπλοια, καράβια κλπ), και το επίκεντρο της οποίας είναι ένα μυστηριώδες πράσινο σύννεφο, το πέρασμα του οποίου πέτρωσε όλους τους ανθρώπους της γης, εκτός απο τα παιδιά που γλίτωσαν και λίγους ακόμα διάσπαρτους σε όλη την οικουμένη.

Και τα παιδιά καλούνται να ζήσουν σ’έναν κόσμο χωρίς ενήλικες. Και γουστάρουν απίστευτα, γιατί είναι παιδιά, και τώρα μπορούν να έχουν όλο τον κόσμο δικό τους! Ένας κόσμος που προέκυψε έτσι απο ένα μυστήριο πράσινο σύννεφο, που πέτρωσε τους πάντες.

Αυτά εν έτει 1938, πριν τον Β’ Παγκόσμιο, πριν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Οσοι ξέρετε καταλάβατε οτι αναφέρομαι στο “Πράσινο Σύννεφο”, aka [B]The Last Man Alive[/B], του [B]A.S.Neill[/B]. Ναι είναι ένα παιδικό βιβλίο, με παιδικό τρόπο γραφής, αλλά… και πολλά ακόμα.

Όσο αφορά τον Neill… Πρόκειται για μια απο τις πιο ριζοσπαστικές μορφές της παιδαγωγικής του '20ου αιώνα. Ο ιδρυτής του περίφημου [B]Summerhill[/B], του σχολείου που είχε ως επίκεντρο του την απόλυτη ελευθερία των μαθητών - βάση της φιλοσοφίας του ίδιου του Neill, ο οποίος θεωρούσε πως τα παιδιά πρέπει να εκπαιδεύονται σε πλαίσια πλήρους ελευθερίας, χωρίς επιβολές και καταναγκασμούς, και με τρόπο τέτοιο ώστε να προωθείται η κριτική τους σκέψη. Στο σχολείο δεν ήταν υποχρεωτική η παρουσία, δεν υπήρχαν απουσίες, οι κανόνες συναποφασίζονταν σε συνελεύσεις μεταξύ παιδιών και προσωπικού, συνελεύσεις που γίνονταν ανα τακτά διαστήματα. Οι καθηγητές δεν ήταν ανώτεροι αλλά ίσοι με τα παιδιά και ο Neill για τα παιδιά δεν ήταν ο “κύριος Νηλ” αλλά Νηλ, σκέτο.

Αυτά σε εποχή μεσοπολέμου. Καταμεσίς των σχολείων της σιδερένιας πειθαρχίας, των στολών, του διαχωρισμού αγοριών-κοριτσιών κλπ. Περιττό να πω πως οι συντηρητικοί της εποχής είχαν καταφερθεί παράφορα κατά του Νηλ, μια που το εκπαιδευτικό σύστημα που πρότεινε υποδαύλιζε το καθεστώς ολόκληρο.

Είναι συγγραφέας των βιβλίων “Ελευθερία, όχι Αναρχία!” και “Θεωρία και Πράξη της Αντιαυταρχικής Εκπαίδευσης”. Υπήρξε επηρεασμένος απο τις θεωρίες του Φρόυντ και του Βίλχελμ Ράιχ.

Όσο αφορά την έντονη παρουσία της βίας στο Last Man Alive, ο ίδιος λέει:

I quarrel with those people who are afraid to pander to a child’s imagination. They want to lead the boy from gangsters and cannibals to Shakespeare and Beethoven or, worse, to tales with a moral. They will not accept the boy as he is – a primitive savage who should be living on Crusoe’s island. But by savage I do not mean cruel. Children who would not hurt a fly will delight in a story in which they bump off a million cannibals or pirates.

There are parents who refuse to give children war toys on the grounds that war games encourage militarism. This is definitely wrong. Better to have children live out their killing phantasies at the age of nine than to have them living them out later in reality in the field of battle. A nation that is spending hundreds of millions on war preparations to defend, in the first and last resort, our capitalist, profit-making society should not object to the children’s sharing in the general interest in guns and bombs. Most of the children of Summerhill who were delighted when I told them stories about themselves, stories dealing mostly with killing savages, are now, at the age of twenty-one, pacifists. The sadists who torture Jews are merely adults who are living out their infantile desire to have power in the form of cruelty.

Οσοι ξέρετε καταλάβατε οτι αναφέρομαι στο “Πράσινο Σύννεφο”, aka [B]The Last Man Alive[/B], του [B]A.S.Neill[/B]. Ναι είναι ένα παιδικό βιβλίο, με παιδικό τρόπο γραφής, αλλά… και πολλά ακόμα.

Πωωωωω δεν τα ήξερα όλα αυτά!
Και μάλιστα με ιντρίγκαραν όσα έγραφες πριν συνειδητοποιήσω για ποιο βιβλίο μίλαγες.
Επίσης, το είχα διαβάσει μικρή, και ήταν… έντονο.
Ανεβαίνεις πάνω από ένα σύννεφο, και όταν κατέβεις, τα πάντα και οι πάντες είναι νεκρά. Πόσο πιο τρομαχτικό μπορεί να είναι ένα παιδικό -και όχι μόνο-βιβλίο? Θυμάμαι να μην μπορώ να αποφασίσω ανάμεσα σε ευφορία και φρίκη όταν το διάβαζα! Και δεν το θυμάμαι να έχει αίσθηση παιδικού βιβλίου, καν. Γαμάτο flashback ellanor…

Μερικά αποσμάσματα απο το βιβλίο…

Τα παιδιά με τον Νηλ σχολιάζουν το οτι, αφού έχουν πετρώσει οι πάντες (εκτός απο τα ζώα που έμειναν ανέπαφα απο το σύννεφο), ο τόπος έχει γεμίσει ποντίκια. Λένε λοιπόν πως τα ποντίκια ίσως κάποτε κατορθώσουν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό:

“Μπορεί”, έκανε η Μπέτυ, “αλλά και πάλι είναι τόσο μικρά. Πως θα μπορούσαν να φτιάξουν όπλα και πλοία και τέτοια?”
“Ο πολιτισμός μπορεί να γίνει και χωρίς αυτά”, απάντησε σοφά ο Νηλ. “Βέβαια ένας ποντικοπολιτισμός θα ήταν αλλιώτικος, ελπίζω ίσως και καλύτερος. Οπωσδήποτε δε θα φτιαχναν ποτέ βόμβες αερίων κι αναρωτιέμαι αν θα καναν πολέμους. Νομίζω πως καλά θα κάναμε ν’ αυτοκτονήσουμε για να δώσουμε και στα καημένα τα ποντίκια μια ευκαιρία”.

Σχόλιο παιδιού σχετικά με το γεγονός οτι όλοι οι άνθρωποι έγιναν πέτρες:

“Το καλό με τούτη τη συννεφοδουλειά είναι πως δεν χρειαζόμαστε τάφους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να φυτέψεις κάποιον στον κήπο του, και γίνεται απο μόνος του ταφόπετρα”.

Τα άγρια ζώα έχουν δραπετεύσει απο τους ζωολογικούς κήπους και κατακλύζουν τους δρόμους. Τα παιδιά σκέφτονταν πως θα αντιμετωπίσουν τις τίγρεις και τ’αγρίμια και καταλήγουν στο να χρησιμοποιήσουν τα πέτρινα αγάλματα σαν όπλα:

"Καλύτερα να τους βγάλουμε όλα τα πόδια και να βάλουμε τα κορμιά τους πλαγιαστά. Έπειτα βάζουμε τα χέρια έτσι - "
“Και τα κεφάλια?”, ρώτησε ο Νηλ.
"Ο Μαικλ δεν είχε ιδέα τι θα γινόταν με τα κεφάλια, όμως ο Μπάνυ έλυσε το πρόβλημα κι είπε πως θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν σα χειροβομβίδες στην πρώτη επίθεση. Ο Γκόρντον πρότεινε να τα γεμίσουν μπαρούτι ή νυτρογλυκερίνη, όμως οι υπόλοιποι αρνήθηκαν.
“Τι κρίμα, κι υπάρχει τόσος χώρος αδειανός μέσα τους”, έκανε μελαγχολικά ο Γκόρντον κοιτάζοντας το κεφάλι ενός απ’τους δημοτικούς συμβούλους.

Σχετικά με το γεγονός οτι όλα τα μαγαζιά και τα πλούτη του κόσμου μπορούν να είναι δικά τους, τώρα που μείναν οι τελευταίοι άνθρωποι στη γη:

“Είναι όμορφο να φοράς διαμάντια κι όμορφα φουστάνια αλλά δεν έχει γούστο όταν δεν υπάρχει κανείς για να σε βλέπει να τα φοράς”.

Ο Νηλ με τα παιδιά διαπιστώνουν σ’ένα ταξίδι τους στην Ισπανία πως έχουν επιβιώσει κάποιοι Ισπανοί που υπηρετούσαν τον Φράνκο, και οι Ισπανοί (ο αρχηγός των οποίων λεγόταν Σίλβο) τους συλλαμβάνουν:

"Για να σου πω, είπε ο Νηλ, “γιατί μας κρατάτε φυλακισμένους? Δε θέλουμε πόλεμο, το μόνο που γυρεύουμε είναι να γυρίσουμε στην Αγγλία. Μπορείτε να κρατήσετε ολόκληρη την Ισπανία και ολόκληρη την Ευρώπη”.
Ο Σίλβο χαμογέλασε κυνικά.
“Και να σας δώσουμε την Αγγλία? Το πλήρωμα σου είναι νέο, θα γυρίσει πίσω, θα μεγαλώσει και θα κάνει παιδιά, ενώ εμείς θα πεθάνουμε και θα χαθούμε γιατί δεν έχουμε γυναίκες. Όχι βέβαια. Μπορούμε να αφήσουμε τους αρσενικούς να γυρίσουν στην Αγγλία, αλλά τα θηλυκά θα μείνουν μαζί μας. Η Εθνικιστική Ισπανία πρέπει να ζήσει”.

Κι όμως, ήταν (και θεωρείται ακόμα) βιβλίο [U]για παιδιά[/U] κατά πρώτο λόγο, που ο αφηγητής του εξιστορούσε ο ίδιος, κεφάλαιο προς κεφάλαιο, στα παιδιά-ακροατές του, που ήταν και οι ήρωες του βιβλίου… Πόσο διαφορετική αντίληψη σε σχέση με τα παιδικά σαχλοβιβλιαράκια που κυριαρχούν σήμερα…

Πραγματικά almighty, και γω που το ξαναδιάβασα βίωσα το ίδιο, έντονο συναίσθημα, αν και απο άλλη οπτική πλέον. Το μόνο βιβλίο (απ΄όσα έχω διαβάσει) που μπορώ να το συγκρίνω μαζί του είναι ο Μικρός Πρίγκιπας. Αν και το Πράσινο Σύννεφο είναι πολύ πιο προχωρημένο…

γνωριζει κανεις να προτεινει καποιο καλο βιβλιο (ιστορικο-μυθιστορημα) με βικινγκ θεματολογια?

Ενδιαφερον το βιβλιο που ανεφερε ο ellanor. Θα τα ψαξω.

Εγω παλι ψαχνω για κανενα βιβλιο σχετικα με τον Αμερικανικο Εμφυλιο. Ιστορικο, μυθιστορημα, whatever. Αν εχει κανενας καμια καλη προταση ας απαντησει εδω ή ας στειλει pm please.

λοιπον προς τους δυο αποπανω.πριν καποιο καιρο εξαχνα μυθιστορημα για τον αρθουρο.ο red viper προτεινε μια τριλογια(δεν την εχω διαβασει ακομα:oops:)του κρονγουελ,η οποια φανηκε πολυ ενδιαφερουσα.αλλα αλλου θελω να καταληξω αυτος με ενα γρηγορο ψαξιμο στα ιντερνετ διαπιστωσα οτι εχει γραψει παρα πολλα ιστορικα βιβλια και για διαφορες εποχες.ειχε λοιπον στανταρ μια σειρα για τον εμφυλιο και σε μια αλλη ειμαι σιγουρος(καλα ορκο δεν παιρνω)οτι αναφεροταν στον πολεμο σαξονων με βικινγκς.δεν τις εχω διαβασει βεβαια αλλα ως προταση να το ψαξετε το λεω γιατι γενικα εχω ακουσει ωραια λογια για αυτον τον συγγραφεα!

Alucard έχεις ξαναρωτήσει για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο ή θυμάμαι λάθος?

Το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό, από την προηγούμενη φορά κιόλας, είναι το Όσα Παίρνει Ο Άνεμος…
Εξαιρετικό, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι σου κάνει, δεδομένου ότι στη βάση του, ρομαντικό μυθιστόρημα είναι :roll:

Your posts could use a spoiler, Ellanor…

Το “Πράσινο Σύννεφο” το πρωτοδιάβασα καλοκαίρι 6ης δημοτικού, μου το έκανε δώρο ο δάσκαλός μου όταν πήγα στο βιβλιοπωλείο του, υπέροχος άνθρωπος. Το βιβλίο είναι, με μία λέξη, απίστευτο. Τελείως διαφορετικό από ότι μπορεί να έχει διαβάσει ένα παιδί μέχρι τότε, θα το περιέγραφα σαν το “τέλος της αθωότητας” για πολλά παιδιά. Αξίζει πάντως να το διαβάσεις όσο και να είσαι (άλλωστε και το βιβλίο λέει απ’ έξω νομίζω “για παιδιά από 7 ως 77 ετών” :p.