Μέσα στα 5 αγαπημένα μου βιβλία όλων των εποχών.
Εσύ ειδικά νομίζω θα αγαπήσεις πολύ τον ήρωα 
[B]Catch-22: 50th Anniversary Edition
pre-order £4.12[/B]
βλάκα ήταν δώρο, δεν ήθελα να ξέρω τιμή 
Τις σουηδικές ΔΕΣ ΤΙΣ χωρίς δισταγμό!! Είναι πάρα πολύ καλές.
Απ’ τα βιβλία μόνο ένα έχω διαβάσει γιατί μετά είδα τις ταινίες και βαριόμουν να πιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ως μεταφορές είναι εξαιρετικές, ακόμα και η ταινία μετά από αυτό που είχα διαβάσει δεν με χάλασε καθόλου!
8O Έχει γίνει και ταινία?!
Α, ναι! [U]http://www.imdb.com/title/tt1024715/[/U]
Χμ εμένα δε μου φάνηκε τόσο άσχημη, αλλά γενικά αν έχεις διαβάσει πρώτα το βιβλίο πάρα πολύ δύσκολο να μείνεις ικανοποιημένος.
χαχαχα…τι λέει…
*στον shaman πάει φυσικά
θενξ, θα τσεκαρω στανταρ μετα την εξεταστικη, το καλοκαιρακι >.< ειναι κ χορταστικα βιβλια απ’οτι ειδα.
Ξανάρχισα τον ‘‘Κόσμο της Σοφίας’’ του Jostein Gaarder - καβατζωμένο από βιβλιοθήκη φίλης, γτ το δικό μου έχει πάει αλλού
Έχω συγκινηθεί γιατί για πρώτη φορά καταλαβαίνω τι διαβάζω. Κι έχω συγκινηθεί ακόμη περισσότερο ενθυμούμενη ότι, ακόμη κι όταν το διάβαζα μικράκι, παρόλο που δεν καταλάβαινα τι θα πει ‘‘διαφωτισμός’’. ‘‘ηθική’’, ‘‘υλιστική θεώρηση του κόσμου’’, με είχε χώσει απίστευτα…! Σταντέ ένα απ’ τα καλύτερα βιβλία για να δαιμονίσεις κάποιον με φιλοσοφία…
‘‘Το κυνήγι της αλήθειας, στο οποίο έχουν ριχτεί οι φιλόσοφοι, μοιάζει λίγο με αστυνομική περιπέτεια. Μερικοί νομίζουν ότι ο δολοφόνος ειναι ο Άντερσεν, άλλοι πιστεύουν ότι είναι ο Νίλσεν ή ο Γιένσεν. Στις αληθινές αστυνομικές ιστορίες, η αστυνομία μπορεί ξαφνικά να βρει το δολοφόνο. Μπορεί όμως και να μην καταφέρει ποτέ να ρίξει φως στην υπόθεση. Παρόλ’ αυτά, το αίνιγμα έχει ακόμα και τότε μια λύση…’’
πολύ καλό βιβλίο για εισαγωγή αλλά σχετικά παιδικό στο ύφος του κάνοντας ελάχιστες αναφορές,αλλα εντάξει,λογικό αυτό αφού καλύπτει αιώνες φιλοσοφίας:p
Εγώ έχω αρχίσει το έξι λοξοί στοχασμοί του Ζίζεκ και έχω να πω ότι είναι τρομερό.Μιλάει για τη βία μέσα στην κοινωνία
Βιβλίο δεν το λες αλλά είμαι περήφανος για το τελευταίο μου απόκτημα!
Μόλις γύρισα άπο ένα διαγενεακό τραπέζι που γέννησε έναν διαγενεακό καυγά ή συζήτηση ή κάτι, για το ποιοι είμαστε, πού πάμε, και πώς, σε περίοδο κρίσης, Κρίσης και επανά-στασης, και σκέφτηκα τούτα τα δύο βιβλία:
[B]Kνουτ Χάμσουν - Η πείνα[/B]
Ο ήρωας, ένας νεαρός συγγραφέας/ δημοσιογράφος, περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο (τότε Christiania - το βιβλία κυκλοφόρησε ανώνυμα το 1880) προσπαθώντας, ουσιαστικά, να επιζήσει από την τέχνη του. Δεν τα καταφέρνει, και δεν έχει να φάει. Όλο το μυθιστόρημα είναι μία κάθοδος στο εσωτερικό, από τα βασικά μυθιστορήματα της νεωτερικότητας, και κατ’ουσίαν ψυχολογικό. Εσωτερικός μονόλογος, χωρίς ιδιαίτερη πλοκή. Συγκρούονται εδώ ζητήματα όπως το σώμα και οι ανάγκες του - η οργανική πείνα που μπορεί να οδηγήσει στην τρέλα, η μοναξιά, η αξιοπρέπεια, η εξαθλίωση, ο βιοπορισμός και άλλα τέτοια ωραία.
[B]Βικτόρ Σερζ - Αναμνήσεις ενός επαναστάτη[/B]
Αυτοβιογραφικό. Θραύσματα λόγων, σκέψεων και αναμνήσεων. Ουσιαστικά πρόκειται για μία βιωματική καταγραφή της προ και μεταεπαναστατικής Ρωσίας - και Ευρώπης. Μέσα από το “μυθιστόρημα” τούτο μπορεί κανείς να ιχνογραφήσει την πορεία των ιδεών και κινημάτων, από την ουτοπικότητά στην πραγμάτωσή τους, κατά το πρώτο περίπου μισό του 20ου αιώνα - η αναρχία, ο σοσιαλισμός, η άνοδος του φασισμού στη μεσοπολεμική Γερμανία (μέσα από το σοσιαλισμό).
Εξαιρετικός ο σχολιασμός στο αποκάτω λινκ
Πλάκα έχει το ότι αυτά τα δύο βιβλία μου ήρθαν στο μυαλό ταυτόχρονα. Ειδικά διότι ο Χάμσουν ήταν δηλωμένος φιλο-Χιτλερικός, και μάλιστα χάρισε το Νόμπελ που είχε κερδίσει στον Γκαίμπελς. Εκ διαμέτρου αντίθετος ως “πολιτικό ον” με ό,τι πρέσβευε ο Σερζ.
Και όσο γράφω αυτές τις γραμμές, θυμάμαι και τον Γκύντερ Γκρας. Που υπεραγαπώ. Αυτός σε άλλο ποστ όμως 
Μου έχει εξάψει την περιέργεια ομολογουμένως η φάση με τον Χάμσουν. Και κάπου αλλού πριν λίγο καιρό είχα ακούσει θετικά σχόλια για ένα βιβλίο του. Δεν έχω διαβάσει ποτέ, η σκέψη και μόνο του τι υποστήριζε με απωθεί… Πόσο πια μένει ανεπηρέαστο το έργο ενός δημιουργού απο τις πολιτικές του αντιλήψεις? Αλλά μια περιέργεια την έχω. Και το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου φαίνεται ενδιαφέρον. (αν και ολίγον τι παρακμιακό :P).
Πάντως παρόμοιο θέμα είχε διαπραγματευτεί με αριστοτεχνικό τρόπο ο Όργουελ στην “Παγίδα του Χρήματος” που διάβασα πέρισυ σε κάποια φάση και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
νομιζω οτι τις πεποιθησεις αυτες τισ κολλησε πιο μετα.παντως δεν εχει σημασια αυτο αφου δεν εχει
τετοιες αναφορεσ η πεινα.κορυφαιο βιβλιο btw
Πράγματι οι πολιτικές πεποιθήσεις του Χάμσουν δεν φαίνονται στην “πείνα”.
Θα μπορούσε να κάνει κανείς βέβαια μία ανάλυση του πώς/ αν η ψυχοσύνθεση του ήρωα την Νορβηγίας των τελών του 19ου αιώνα αντανακλά τις κοινωνικές/ ψυχολογικές μεταβλητές που διαμόρφωσαν τις μετέπειτα πολιτικές πεποιθήσεις του Χάμσουν, και (αν το τραβήξουμε από τα μαλλιά:p) τη στάση της Νορβηγίας κατά το Β’ ΠΠ.
Με ιντριγκάρει απίστευτα αυτός ο συγγραφέας πάντως. Οι πεποιθήσεις του σε συνδυασμό με την τρομαχτική “ευαισθησία” του απέναντι στην ανθρώπινη ψυχολογία.
Το ζήτημα χαρακτήρας/αντιλήψεις ενός δημιουργού vs μεγαλείο έργου είναι αχανές και μάλλον άλυτο…
Πως γίνεται ένας δημιουργός να έχει ευαισθησίες απέναντι στην ανθρώπινη ψυχολογία και να καταλήξει να στηρίζει μια ιδεολογία που ουσιαστικά εκμηδενίζει την ψυχολογία αυτή? (στο όνομα του ηγέτη και της πατρίδας)…
Λόγος για τον οποίο και δεν ασχολήθηκα ποτέ με τον Χαιντέγκερ στη φιλοσοφία. Θεωρείται απο τους σημαντικότερους φαινομενολόγους/υπαρξιστές, αλλά αυτές οι πολιτικές του αντιλήψεις…
Όχι οτι διαφωνώ με αυτό που λες βέβαια. Όντως αχανές ζήτημα. Ο Βίκτωρ Ουγκώ με τους Άθλιους έμεινε γνωστός σαν ο συγγραφέας ενός απο τα κοινωνικώς πιο προοδευτικά έργα που έγιναν ποτέ, ωστόσο ο ίδιος υπήρξε συντηρητικός γενικά στις προσωπικές του αντιλήψεις. Ο Ντίκενς (μια που έπιασα τους κλασικούς) είχε δείξει απίστευτα δείγματα ανθρωπιάς στα έργα του, ωστόσο η προσωπική του ζωή και οι σχέσεις του με γυναίκες κλπ δεν αναδείκνυαν και τον τελειότερο των ανθρώπων.
Για τον Νίτσε θα μπορούσαμε να μιλάμε χρόνια. Μεγάλο, τεράστιο σφάλμα να προσπαθείς να “εξηγήσεις” το έργο του με βάση τα ψυχολογικά του χαρακτηριστικά (κάτι που αποπειράθηκαν κάποιοι και το οποίο το μισώ - παρεμπιπτόντως, είναι αυτό που στην Κοινωνική Ψυχολογία ονόμασαν “Ψυχολογιοποίηση”, όρο και ιδέα με την οποία συμφωνώ παράφορα).
Υπήρξαν και συγγραφείς όμως που είχαν σύμπνοια ανάμεσα στις ιδέες των έργων τους και τις προσωπικές τους επιλογές ζωής. Πχ ο Τολστόι. Ή ο Όργουελ (λίγο πολύ οι αντιλήψεις που περνάει ταυτίζονται με τα βιώματα του)… Και πολλοί βασικά, αν κάτσουμε και τους πάρουμε έναν έναν.
Τέλος πάντων, είπα να ρίξω λίγο φως σε ένα αχανές τούνελ, έτσι, κουβέντα να γίνεται. Η ουσία είναι οτι για μένα, πρώτα έρχεται το έργο ενός δημιουργού. Μετά ο δημιουργός ο ίδιος.
Χοχοχο, τρελό τούνελ όντως το ζήτημα που αναφέρεις.
Μια άποψη είναι η εξής: Ακούς κάθε μέρα πολλούς ανθρώπους να μιλάνε για πράγματα ‘‘που τους αρέσουν’’, ‘‘που πιστεύουν’’, ‘‘που θα ήθελαν’’, ‘‘που θαυμάζουν’’. Για ιδεολογίες, επιθυμίες, πεποιθήσεις κοινώς.
Πόσους από αυτούς βλέπεις να τα κάνουν πράξη? Η πολύ περισσότερο, να τα εφαρμόζουν απλά κι αβίαστα στην καθημερινή τους ρουτίνα?
Ελάχιστους, αν θες τη γνώμη μου.
Κάπως έτσι πρέπει να πηγαίνει και με τους δημιουργούς. Όχι σπάνια προβάλλουν στο έργο τους ιδέες, συναισθήματα, καταστάσεις, εαυτούς, κόσμους, που θα ήθελαν αλλά δεν έχουν.
έδιτ: ο Ντίκενς δηλαδή μπορεί να ήθελε να ήταν καλοσυνάτος, ανθρώπινος, ιδανικός κι ανάξιος εραστής. Αλλά να μην του βγαινε καθόλου…
Έπειτα, ένα οποιδήποτε έργο (μυθιστόρημα, πίνακας, ποίημα, κλπ) αποτυπώνει μια συγκεκριμένη στιγμή - τις απόψεις και τα συναισθήματα που είχε ο Σελίν, η ο Ουγκώ, την τάδε στιγμή ή την τάδε περίοδο της ζωής του. Σε αντίθεση όμως με το έργο, ο άνθρωπος όσο ζει εξελίσσεται και αλλάζει και αναθεωρεί και και και…τόσο και, που βλέπεουμε αρκετούς δημιουργούς, όσο μεγαλώνουν, να αποκηρύσσουν έργα της νεότητάς τους.
Με τη φιλοσοφία ομολογώ, δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο με την τέχνη. Αλλά και πάλι, γιατί να μη διαβάσεις ένα φιλόσοφο, επειδή δε συμφωνείς με τη στάση ζωής του?.. Έχω δει να συνυπάρχουν στην ίδια βιβλιοθήκη το Κεφάλαιο, ο Αγών μου και βιβλία του Νετσάγιεφ και του Ντεμπώρ…
Mόλις το τελείωσα:)
Είναι όντως “τραβηγμένα” μεταμοντέρνο, γραμμένο σε ένα επιτηδευμένο ύφος που στόχο έχει να παρωδήσει τις συνήθεις χρήσεις της γλώσσας/ τις ιδιόγλωσσες (την επιστημονική, τη λογοτεχνική, τη νομική κλπ). Αυτά από την πολύ καλή εισαγωγή.
Από εκεί και πέρα, είναι γραμμένο ως παραμύθι. Ως σουρεαλιστικό παραμύθι, μοιάζει με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Και οι υποσημειώσεις του λειτουργούν -σχεδόν- αυτόνομα, ως βιβλίο μέσα στο βιβλίο, και την ιστορία τους τη βρήκα απολαυστικότατη.
Το μεγαλύτερο ατού όμως, αυτό που ουσιαστικά δίνει νόημα σε όλο το βιβλίο, το οποίο κατά τ’άλλα κυλάει “αναίμακτα”, σαν νεράκι, είναι το τέλος. Απόλυτα ανατριχιαστικό, συγκλονιστικό, ευφυές, αριστούργημα.
διαβαζουμε,χαλλαρα στην παραλια χαχχαχα…
το αγαπημενο μου ειναι ο κοδικας davinci…ειδικα εκει που αποκαλλυπτεται οτι η σοφι ειναι απογονοσ του ιησου ποιοσ το περιμενε…χαμοσ γινετε σαυτο το βιβλιο!!!διαβαστε το ολοι
Areolas, είσαι φαντάζομαι απο κείνα τα άτομα που ενώ βρίσκονται σινεμά λένε στην παρεα τους με δυνατή φωνή (ωστέ να τους ακούνε όλοι) “παιδιά, γαμώ τις ταινίες αυτή, την έχω ξαναδεί, ειδικά στο τέλος που αποκαλύπτει ο Τζορτζ οτι είναι ο δολοφόνος της Μάρθας!”…?
edit. Θα λεγε κανείς βέβαια, τόσος κόσμος έχει διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, επομένως δεν έχει και τόση σημασία…
OI ΣΠΟΙΛΕΡΑΔΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΟ ΤΕΛΟΣ, ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ!
νταν μπραουν μπλιαξ