αντίο σε έναν ακόμα σπουδαίο του αμερικανικού κινηματογράφου των 70ς-80ς
6 Likes
Περιμένει λέει τον επόμενο Κιούμπρικ να του δώσει ρόλο, μιας και δε θα έπαιζε σε ταινία τύπου Black Widow που τη θεωρεί σκουπίδι, χωρίς βέβαια να του το έχει προτείνει κάποιος, που κωλοτούμπες θα έκανε χαλαρά εάν και εφόσον, αλλά που να χωρέσει στην τελική τόσο ταλέντο στο πανί ρε Στίβεν Ντορφ, οπότε συμπάσχω μαζί σου:
Δεν ξέρω αν είναι από παλιά η νέα συνέντευξη. Ο Tarantino μιλάει για την εμπειρία του από την πρεμιέρα του matrix, το μακρινό πλέον 1999.
Καλά τα λέει. Το θυμάμαι το promotion για το Matrix πολύ καλά. Όντως είχε ψαρώσει πολύ κόσμος με το what is the matrix? στα tv spot και trailer. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ταινία που να κατάφερε κάτι ανάλογο στον 21ο αιώνα. Βέβαια δεν υπάρχουν και πολλές μεγάλες επιτυχίες που να μην βασίζονται σε βιβλίο, κομικ ή να μην είναι sequel/prequel/remake.
5 Likes
Παίζει πλέον το “Bacurau” στα εγχώρια σινεμά, από τις αγαπημένες μου ταινίες του 2020,, και επιτέλους θα το δω όπως του αρμόζει, αν δεν το έχει δει κανείς/καμιά ευκαιρία είναι πιστεύω είναι εξαιρετικό.
Edit: Τούτο δω εννοώ:
Κατά τα άλλα είδα αυτό και κάτι μέσα μου λύγισε:
Ο Eggers το μελετούσε καιρό πως θέλει να το διασκευάσει, άντε μακάρι όλα τα αμήν.
7 Likes
Λοιπόν το Bacurau τόχω κατεβασμένο μήνες -από τότε που αναφέρθηκε στις αγαπημένες ταινίες κτλ- αλλά είχα μάθει εκείνη την εποχή ότι θα ερχόταν μέσα στο καλοκαίρι και… ήρθε η ώρα μάλλον επιτέλους το σκ να πάω σινεμά 
!!
Όσο για το remake του Νοσφεράτου, είναι πολλά τα τινά γιατί αγαπάω την συγκεκριμένη ταινία υπερβολικά, αλλά συνοπτικά λοιπόν:
Το original Nosferatu είναι από αυτά τα pivotal αριστουργήματα της 7ης τέχνης. Eίναι αδιανόητα πρωτοποριακό για ταινία του 1922 -σε κάθε μα κάθε του τομέα, τεχνικό και μη- και παραδόξως, ενώ βλέπεται άνετα σήμερα, με κάποιο τρόπο δικαιολογεί την ύπαρξη remake ανά τις δεκαετίες μιας και είναι τόσο αρχέτυπα μυθικό που κάθε γενιά έχει την δυνατότητα να διαβάσει την ιστορία και με διαφορετικούς τρόπους, υπό άλλα πρίσματα, με άλλες τεχνικές και διαφορετικούς ηθοποιούς…
Το remake του από τον Herzog ήταν α π ί θ α ν η ταινία και όποιος δεν το έχει δει αλλά τον γοητεύει ο βαμπιρικός μύθος ή ο Nosferatu ή και τα δύο, να το κάνει άμεσα! Μιλάμε για αριστούργημα επίσης κατ’ εμέ, με συγκλονιστικούς Klaus Kinski και Isabelle Adjani -η σκηνή στον καθρέπτη από τα σπουδαιότερα πράγματα του Ευρωπαϊκού σινεμά των 70ς-.
Είναι στο ύφος του Herzog εκείνης της εποχής -που δεν είχε όρια γενικά σε τίποτα- και ίσως λίγο κουράσει στην αρχή όποιον πάει με τη λογική ότι θα δει ‘‘Δράκουλα’’ πχ ή ένα πιο ‘‘γεμάτο’’ σενάριο: δεν είναι ο αριστοκράτης Gary Oldman ούτε κουβαλάει τις ευαισθησίες και το υπαρξιακό αδιέξοδο των Loui/Lestat, ο Nosferatu - o πρωτότυπος Δράκουλας του Stoker δηλαδή- είναι ο φορέας του θανάτου και της πανούκλας -η οποία είναι σαν σχεδόν πρωταγωνιστής δίπλα στον Kinski και ας μην έχει σώμα ή φωνή-, ενώ το σενάριο μένει στα βασικά του μύθου, δεν πλατειάζει, εκμεταλλεύεται την δύναμη της εικόνας και δένει τόσο όσο με την εξαιρετική αισθητική του Herzog.
Μουσική μουσικάρα και από τους Popol Vuh.-
Το Shadow of the Vampyre, του 2000, είναι επίσης ένα εξαιρετικό έργο που αν και κινείται αλλού και δεν είναι remake per ce -είναι βασικά κάτι σαν μυθοπλασία όπου βλέπουμε το πω ο Murnau γύρισε την πρωτότυπη ταινία χρησιμοποιώντας όμως έναν πραγματικό βρικόλακα (!), παίζοντας ουσιαστικά με τις φήμες της εποχής που κυκλοφορούσαν για τον ηθοποιό Max Schrek, τον πρωτότυπο Nosferatu-, δίνει μια επίσης διαφορετική ματιά πάνω στον μύθο που έλεγα, προσαρμοσμένο αυτή τη φορά στις ανάγκες και ευαισθησίες ενός άλλου κοινού, διερευνώντας τα όρια της Τέχνης και παίζοντας με …τον Faust και τον Oscar Wilde.
Dafoe στην ίσως και ερμηνεία της ζωής του μέχρι και σήμερα, Malkovic άξιος ‘‘ανταγωνιστής’’ του… δεν είναι για αυτόν που περιμένει και πάλι τον ‘‘Dracula’’, αλλά κάτι σχετικό με τον μύθο του όπως και για φίλους του γερμανικού εξπρεσιονισμού… το μόνο μείον ότι θέλει να έχεις ίσως κάποιες έξτρα γνώσεις πάνω στον γερμανικό κινηματογράφο του '20 και δη στο παραπάνω είδος για να απολαύσεις/κατανοήσεις το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας στο έπακρο!
΄
Ήδη λοιπόν με 2 ηχηρές απόπειρες, ο Nosferatu έχει δώσει πάτημα για εξαιρετικές ‘‘αναγνώσεις’’ του ίδιου μύθου με διαφορετικά αποτελέσματα, όλα πολύ ενδιαφέροντα και κυρίως ικανά να σταθούν και στα δικά τους πόδια.
Ο Edgers έχει αποδείξει ότι ξέρει να χειρίζεται το τεχνικό κομμάτι μιας κινηματογραφικής παραγωγής στα δάχτυλά -ειδικά στο Lighthouse έδωσε τα ρέστα του σε κάτι πιο κοντά στον γερμανικό εξπρεσιονισμό από οτιδήποτε πρόσφατο- του και ας έχει κάνει μόνο 2 έργα. Και τα 2, αν και έργα του ίδιου είδους, είναι τόσο διαφορετικά σε τεχνικό επίπεδο όσο και σε αφηγηματικό, still έχουν μια προσωπική στάμπα που είναι πολύ σημαντική αν θέλεις να συστήσεις ξανά έναν διαχρονικό μύθο σε ένα άλλο κοινό, σε μια άλλη εποχή. 'Όπως δηλαδή έκανε και ο Herzog ή ο Merhige παραπάνω, μετά τον Murnau… βάλε την εξαιρετική του πορεία λοιπόν ως τώρα, το A24, την Anya Taylor, το πρωτότυπο υλικό + έναν καλό ερμηνευτή για τον Nosferatu και δεν μπορώ ούτε εγώ να δηλώσω πιο ενθουσιασμένος για τα παραπάνω νέα!!
υγ. το Nosferatu ήταν αρχικά να είναι η 2η του ταινία… τελικά Lighthouse και Norseman το πρόλαβαν, μάλλον για το καλύτερο βέβαια αφού έχτισε -και χτίζει ακόμα- καλή εμπειρία για το επόμενο μεγάλο βήμα!
9 Likes
Produced by Nicolas Cage 
Α στο διάολο, ούτε που θα το φανταζόμουνα
Ψηφίζω με σειρά προτίμησης:
1 Like
Αυτό σκεφτόμουν και εγώ, το έθεσες εξαιρετικά. Η εμπειρία του “Lighthouse” μόνο αισιόδοξο μπορεί να με κάνει για μια τέτοια μεταφορά, μαζί με τα άλλα που αναφέρεις, Α24 κλπ.
Πάντως, εδώ να πω πως, αν και νομίζω κάπου έχει ξανασυζητηθει στο φόρουμ, αλλά δεν θυμάμαι που, πως το “Shadow Of The Vampire”, ήταν το απόλυτο γράμμα αγάπης σε μια εποχή και έναν κινηματογράφο που λόγω συνθηκών διακατέχεται από μια ιδιαίτερη μυθολογία.
Παίζει όντως πολύ κοντά με το δίπολο ρόλος-πραγματικη ζωή για έναν ηθοποιό, και σέβεται απεριόριστα τις τεχνικές της εποχής στην οποία τοποθετείται.
Το γεγονός πως μια ταινία μπορεί να σηκώσει τόσες ερμηνείες, προσεγγίσεις και μυθολογία τριγύρω της, από την θεματική πηγή μέχρι το πώς διασώθηκε και τι ξεκίνησε, είναι κάτι ξεχωριστό.
Πάντως, όσο και να εκτιμώ και να μου αρέσει η μεταφορά του Herzog, που είναι άξιο σχολιασμού το πώς έκανε ακόμη πιο μινιμαλιστικά, για μένα, την ταινία να μην χάσει τις βασικές αρετές του πρωτότυπου, θα ήθελα η μεταφορά του Eggers να τοποθετηθεί στην “αυθεντική” εποχή της ταινίας, αλλά θα δούμε για αυτό.
Σε σχετικά άσχετα, περί μεταφορών του Κόμη στην τηλεόραση, πάντα θα μου έρχεται στο μυαλό αυτό εδώ το μεταμοντερνο ψυχεδελικό διαμαντακι:
3 Likes
driver, ο ορισμός του μέτριου ηθοποιού (θα έλεγα ατάλαντος, αλλά το μέτριος, αδιάφορος και ασήμαντος νομίζω χτυπάνε πιο πολύ)
η αλήθεια είναι εγώ προσωπικά θα ήθελα την αρχική επιλογή του Edgers για Nosferatu -και ελπίζω να μείνει σε αυτή
3 Likes
Ανελέητος 
Οκ, δεν είναι ηθοποιάρα αλλά πιστεύω κολλάει στο ρόλο.
Ε ναι. Case closed
1 Like
ναι, 110% και εγώ, ο τρόμος που μπορεί να ‘‘αλιευθεί’’ από την Ευρωπαϊκή, βουτηγμένη στις δεισιδαιμονίες και προλήψεις, επαρχία στα 1800κάτι -σε συνδυασμό πάντα με τον αρχαίτυπο βαμπιρικό μύθο- είναι πολύ δελεαστικό σαν premise από μια μοντέρνα εκδοχή του μύθου -όχι ότι δεν γίνεται και μοντέρνα εκδοχή βέβαια-
τι-θυμήθηκες-τώρα!!!
το βάζω να κατέβει μπαμ μπαμ με συνοπτικές, έχω να το δω χρόνια, καταπληκτικό cult διαμάντι!!!
2 Likes
Καθόλου! 
αφού ρίχνουμε ιδέες, να πω πως προμοτάρω στο καστινγκ τον
και πως, κλέβοντας την ιδέα από την καλύτερη σελίδα στο fb, The ooze of cinema:
3 Likes
Νομίζω είναι η πρώτη φορά που θα κατορθώσω να πάω Νύχτες Πρεμιέρας. Ο Σεπτέμβρης για εμένα ήταν κάποτε μήνας εξεταστικής, πλέον μήνας (πολλής) δουλειάς και τρεξίματος, αλλά φέτος αφού έχει πάει απο τις 22 και πάνω, λογικά θα τα καταφέρω να πάω. Έβγαλα τεφτέρι λοιπόν και αν δεν μου ξέφυγε κάτι τρελό, αυτά με ενδιαφέρουν:
Σίγουρα:
The Sadness
Titane
Αιχμάλωτος Στη Γη Των Φαντασμάτων
Φαουστ
Η Πένθιμη Παρέλαση Των Ρόδων
Belle
Touch Of Evil
Αμνός
Last Night in Soho
Dune
Ενδιαφέρομαι:
Ενας Ήρωας
Η Δίκη
Μικρή Μαμά
Φύγαμε
Η Τελευταία Μονομαχία
North By Current
Ali & Ava
Έγκατα
Μπρούνο Ρεϊντάλ: Εξομολόγηση Ενός Δολοφόνου
Swan Song
Οι Αθώοι
Η Γαλλική Αποστολή
Ίσως:
Luzzu
Ναύτης Των Βουνών
Censor
Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό
Βρώμικος Παράδεισος
Το πόσα θα δω είναι άλλο ζήτημα βέβαια. Πρωτίστως πρέπει να αποφασίσω αν θα βγάλω κάρτα για 10 προβολές ή θα το πάω μέχρι τέλους και θα σκάσω τα έξτρα λεφτά για 20 προβολές. Τα 10 πάνω πάνω δεν τα χάνω, αλλά και το μεσαίο tier που έχω έχει ταινίες που θέλω πολύ να δω. Δεν ξέρω. Μου έχει λείψει τόσο το παραδοσιακό, κλειστό σινεμά, υπάρχει ακόμη τέτοια αβεβαιότητα για το πως θα είναι τα πράγματα το χειμώνα, που σκέφτομαι να πάρω καρτούλα για 20 προβολές να το ευχαριστηθώ.
Μούμπλε μούμπλε…
5 Likes
ακόμα δεν είδα πρόγραμμα -βασικά πριν καμιά ώρα πήρα πρέφα ότι βγήκε και θα το μελετήσω πιο βραδάκι- αλλά νομίζω δεν αξίζει να μπεις στη τρεχάλα για εισιτήρια για Soho και Dune -μιας και θα φύγουν αέρα-, μιας και λίγες μέρες-βδομάδες μετά την προβολή τους, θα έρθουν και επισήμως στις ελληνικές αίθουσες (14 Οκτώβρη το Dune πχ)… εκτός βέβαια αν είσαι τυχερός και βρεις εύκολα τικέτα, γιατί από την άλλη θα αξίζει να τις δεις -το Dune κυρίως για εμένα- σε αίθουσα με κοινό που ψιλο-στάνταρ δεν θα κάνει σαν τα πιθήκια…
Αντιθέτως, το αφιέρωμα σε Οουέλς είναι όλα τα λεφτά!!!
Γενικά τα πιο μεγάλα ονόματα δεν θα κλάψω κι αν τα χάσω, σίγουρα θα προβληθούν και αργότερα όπως είπες. Για αυτό π.χ. έχω Scott/Anderson στο μεσαίο tier. Για Wells έχω λυσσάξει με το Touch of Evil, ξέρω πως έχει περάσει από χίλια κύματα, δεν το έχω δει και λένε πως είναι όσο το δυνατόν πιο πλήρης γίνεται η κόπια που θα παιχτεί.
1 Like
Οι καλύτερες ταινίες όλων των εποχών σύμφωνα με αναγνώστες και κριτικούς του Empire. Το πιο mainstream κινηματογραφικό περιοδικό βέβαια, για όσους δεν το έχουν ψάξει και πολύ, δεν θα μπορούσε παρά να δώσει την πιο mainstream λίστα ever. Σε συντριπτική πλειοψηφία ταινίες του Αμερικανικού κινηματογράφου και ελάχιστες μη αγγλόφωνες ταινίες, μάλλον προβλέψιμες (Κουροσάβα δηλαδή).
Έχει κάποιες εκπλήξεις, προσωπικά μου έκανε τεράστια εντύπωση η υψηλή θέση του “The Thing” που ούτε καν μέσα δεν περίμενα να είναι, αλλά γενικά μάλλον αναμενόμενες επιλογές. Έχει και μερικές πιο πρόσφατες παραγωγές, ίσως όχι και τόσο αναμενόμενες σε αυτή την περίπτωση (Portrait Of A Lady On Fire που προσωπικά μου αρέσει πολύ αλλά δεν περίμενα με τίποτα να την δω σε μια τέτοια λίστα). Γενικά όπως κάθε λίστα έχει το ενδιαφέρον της.
3 Likes
όπως κάθε λίστες, ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι να κάνουν στους αναγνώστες heads up για κάποια ταινία που θα τους έχει ξεφύγει ή θα έχουν αμελήσει πιθανότατα εκ παραδρομής γιατί ίσως θεώρησαν ότι δεν άξιζε τον κόπο -και εφόσον το περιοδικό/site/άτομο που τις δημοσιεύει το εμπιστεύεται έστω και λίγο ο αναγνώστης, θα δώσει και μια δεύτερη ευκαιρία-
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η λίστα θα μπορούσε να λέγεται όντως ‘‘Οι 100 πιο mainstream ταινίες για Αμερικανούς ever’’ και νομίζω έχει σχεδόν μηδενική σημασία η όποια της γενικότερη προσφορά σε κάποιο θεατή που δεν τρέφεται αποκλειστικά με blockbusters ή τα απολύτως mainstream hollywood ή world cinema έργα, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως το Portrait…
4 Likes
Ξαναείδα μονοκοπανιά τους 4 κύκλους του “Cobra Kai” αυτές τις ημέρες. Εν τω μεταξύ, μου φαίνονται πολύ μακρινές οι ημέρες που η σειρά ήταν στο Youtube Red/Premium κι έμπαινα κι έβλεπα όλα τα επεισόδια όταν τα «άνοιγαν» για 3-4 ημέρες. Τότε που μόνος μου ρωτούσα αν την έβλεπε κανείς (για να την κουβεντιάσουμε) και δεν έπαιρνα απάντηση ούτε γι’ αστείο. Όπως και να ‘χει, προφανώς κι αξίζει την μεγάλη της επιτυχία πέρα ως πέρα, όπως και τη μεταφορά της σε μεγαλύτερη πλατφόρμα.
Έψαξα, λοιπόν, λίγο για τον Zabka. Ήξερα ότι, εν πολλοίς, δεν έχει κάνει κάτι ιδιαίτερο (προφανώς κι εξαιρείται η συμμετοχή του στο απολαυστικό “National Lampoon’s European Vacation”) και «κεφαλαιοποιεί» (πολύ επιτυχημένα και ταλαντούχα, είναι η αλήθεια) το όλο Karate Kid saga. Όμως…
O Zabka έχει Τσέχικες ρίζες. Και κάπου εκεί στο 2003 ήταν συμπαραγωγός και εις εκ των σεναριογράφων μίας μικρού μήκους, Τσέχικης ταινίας, η οποία μάλιστα φέρει και διακρίσεις. Την βρήκα και κάθισα και την είδα. Πολύ δυνατό δράμα, εντελώς Ευρωπαϊκό και ακαδημαϊκό, με τις αλληγορίες του, τα μηνύματά του και τα όλα του.
Αξίζει πραγματικά!
2 Likes