Αριστουργηματικός δίσκος από Zao είναι και το ‘‘Where blood and fire bring rest’’. Συγκλονιστικές μελωδίες, τα κομμάτια δεν κουράζουν ούτε έν δευτερόλεπτο, και τα σκισμένα black metal φωνητικά τα σπάνε.

[FONT=“Palatino Linotype”][SIZE=“2”]Meniscus - “Absence of I”, Ep 2007[/SIZE][/FONT]

Meniscus are an extremely original instrumental Experimental/Post Metal band from Australia.

The band spent most of 2007 recording their debut EP,playing only a handful of live shows in the interim.MENISCUS released the stunning “Absence of the I” EP in late 2007. For such a young band MENISCUS manage to display a staggering degree of compositional and musical maturity that make them a band to certainly watch for in the future. Highly recommended.

Με λίγα λόγια, λάτρεις του post/progressive & των απίστευτων ντράμερς (αν και την έκανε ο θεούλης), απλά ακούστε εδώ

Εύγε στον Signal για την πρόταση! Σκόπευα το επόμενο που θα πρότεινα να είναι ΖΑΟ και ήμουν σε δίλημμα αναμεσα σε [self-titled] και parade of chaos. Κορυφαίοι!

χμμμ. έτσι και έτσι από μένα. Έχει ωραίες στιγμές, όπως το Without Honour (που θυμίζει το riff του Fight Fire With Fire), το σόλο του The Cure ή το καταπληκτικό The hut Of Baba Yaga, που είναι μια απο τις καλύτερες συνθέσεις τους. Απο εκεί και μετά όμως τα υπόλοιπα κομμάτια μου φαίνονται μέτρια. Μπορεί να φταίνε και τα φωνητικά, πχ το κομμάτι Kill The Enemy είναι πολύ ωραίο, αλλά αυτές οι τσιρίδες στο ρεφραίν με ξενερώνουν αφάνταστα (kill the enemyYYYYYYYYYYYYYYYYY)! Σε κομμάτια όπως το Black Sabbath όντως έχουν πιο κλασσικές αναφορές.

Τhe hut of baba yaga ρεεεε!

Εύγε. Το είχα ανακαλύψει το συγκεκριμένο άλμπουμ προ διετίας περίπου. Νομίζω ότι έχουν βγάλει και ενα ακόμα LP που δεν το έχω ακούσει όμως. Είναι πολύ καλό άλμπουμ όντως, θυμίζει κάτι μεταξύ Queensryche, Anthrax, Megadeth (του So Far So Good So What) και πρώιμων Helloween θα έλεγα. Ειδικά το Social Syndrome μου θυμίζει λίγο από In My Darkest Hour. Περίεργο δισκίο που θέλει τις ακροάσεις του.

δοκιμαστε παιδια, μη σας ξεγελα το ambient.
και ο ντραμερ οντως εχει αποψη.

Προσωπικό βίτσιο:

Today is the Day - Sadness will prevail (2002)

Οκ, το In the Eyes of God (1999) είναι περισσότερο γνωστό ως “παράπλευρη” κυκλοφορία των Mastodon, το Kiss the Pig (2004) βφήκε σε μια εποχή που όλες οι κυκλοφορίες της Relapse τραβούσαν πάνω τους τα φώτα, το Temple of the Morning Star (1997) είναι αυτό που άλλες μπάντες αναφέρουν ως επιρροή, εδώ όμως έχουμε κάτι διαφορετικό.

Οι ΤΙΤD, είναι παλιά μπάντα της (ιστορικής) Amphetamine Reptile, και από το Temple of the Morning Star (όπου μεταγράφηκαν στη Relapse), όρισαν αυτό που μάθαμε ως “Relapse ήχος” στα 00ς. Η μίξη death/grind/math/doom/hardcore τους αντιγράφηκε από πολύ κόσμο. Εδώ έχουμε την πιο “πειραματική” στιγμή τους…

Το συγκεκριμένο άλμπουμ, για μένα, συμπληρώνει την τριάδα “υπέρτατης απαλεψιάς” που αρχίζει με το Triumph of death (track) των Hellhammer, και συνεχίζει με το Jerusalem των Sleep.

Το άλμπουμ είναι τεράστιο. 2πλο, 145 λεπτά διάρκεια, και είναι πραγματικά ΑΔΥΝΑΤΟ να το ακούσεις ολόκληρο. Η παραγωγή είναι “κακή”, σάπια, και σε συνδυασμό με τα love-them-or-hate-them ουρλιαχτά του Austin, (διπλο-και-τριπλο-περασμένα) κάνουν το αποτέλεσμα σκατόψυχο, μηδενιστικό και αβάσταχτο. Τα grind/death σημεία έχουν υποχωρήσει, και έχει βγει στην επιφάνεια μια sludge/doom σήψη. Και όχι μόνο. Noise τζούρες (χωρίς -core ή -rock. Αγνός παρθένος θόρυβος!), πεσσιμιστικά περάσματα με πιάνο και ακουστικές κιθάρες σου δίνουν τον εγκέφαλο στο πιάτο.

Ντάξει, λογικό είναι σε κάποια σημεία να έχουμε και μερικά fillers (Δεν υπάρχουν πολλοί pink floyd στον πλανήτη να βγάζουν 2πλους δίσκους που θα κόβουν την ανάσα μέχρι το τελευτάιο δευτερόλεπτο), αλλά γενικώς εμένα το άλμπουμ με έπεισε και με το παραπάνω.

Στα συν το minimal και απόλυτα μη-φιλικό artwork, με τη φωτογραφία του Austin στο booklet να είναι ό,τι πιο ψαρωτικό έχω δει σε band-photo ever! Ίσως η μπάντα με το πιο “αλλού” (αλλά πειστικά) image στον ακραίο χώρο σήμερα.

Το προτείνω σε όσους “μερακλώνουν” με Κhanate, Rwake, Unearthly Trance, Sun of Nothing και λοιπά “ευχάριστα” πράματα…

Το live τους στο Hellfest ηταν απιστευτο.Μεχρι και τη κιθαρα του πεταξε ο Austin.Eνας cool χαρακτηρισμος που τους ειχε δοθει ειναι "οι King Crimson παιρνουν LSD και κανουν ντου με οπλα σ’εμπορικο κεντρο "η κατι τετοιο τελος παντων.

Εύγε. Το είχα ανακαλύψει το συγκεκριμένο άλμπουμ προ διετίας περίπου. Νομίζω ότι έχουν βγάλει και ενα ακόμα LP που δεν το έχω ακούσει όμως. Είναι πολύ καλό άλμπουμ όντως, θυμίζει κάτι μεταξύ Queensryche, Anthrax, Megadeth (του So Far So Good So What) και πρώιμων Helloween θα έλεγα. Ειδικά το Social Syndrome μου θυμίζει λίγο από In My Darkest Hour. Περίεργο δισκίο που θέλει τις ακροάσεις του.[/QUOTE]

To μοναδικο τους ειναι…

Εχεις δει Today is the day ρε αλήτη???

:DOH YEAH και γαμησαν.Παω να κανω BAN-ιο.

Πωπω απιστευτη αρρωστια οι Today Is The Day.

Οσον αφορα τον Austin, παιζει να ειναι αναμεσα στους πιο αποστομωτικους ερμηνευτες… καλα η φαση με τη κιθαρα ακομα μου χει μεινει… στο τελευταιο κομματι βγαζει τις χορδες, τη σπαει, πεταει τα κομματια στο κοινο και μετα βγαζει και πεταει και τη μπλουζα του… ενας απ τη παρεα τελικα την επιασε (τη μπλουζα) και νταξ, το αξιζει μιας κι η συγκεκριμενη μπαντα αποτελουσε εναν απ τους βασικους λογους που εκανε το ταξιδι…

Καλά τα Whitout Honour και The Cure είναι κομματάρες ε! Και το καλύτερο είναι ότι βρίσκονται στο πιθανό σέτλιστ για σήμερα :D:D

Εεεεεετσι!!!:D:yahoo:

Το έχω αναφέρει και στα ατμοσφαιρικά, αλλά επειδή έχω φάει τεράστιο κόλλημα εδώ και μια βδομάδα περίπου το αναφέρω κι εδώ:

Tears Of Mankind - Silent Veil Of My Doom{2008}

Οι τύποι κατάγονται απο τη Ρωσσία, και αυτός είναι ο τρίτος δίσκος τους. Death/Doom το είδος, 7λεπτες κατά μέσο όρο συνθέσεις, φοβερή ατμόσφαιρα, brutal σκοτεινά φωνητικά εναλλάσονται με καθαρά, ρίχνοντας πάνω μας ένα “σιωπηλό πέπλο” όπως λέει και το όνομα του δίσκου. Τα σημεία όπου υπάρχει πιάνο είναι ανατριχιαστικά, ενώ τα χαιλάιτ του δίσκου ειναι τα “Under An Ancient Oak”, “For One”, “Without You” και “On Ruins Of Our Love”.

Προφανώς θα είμαι :offtopic:, αλλά δεν βρήκα πουθενά αλλόύ για να το γράψω.
Στο πατρικό μου σε μια σακούλα με αντεγραμμένες και όχι μόνο κασέτες βρήκα ένα δίσκο των O.L.D. ,αν θυμάμαι καλά ένα thrash death συγκρότημα τέλη δεκαετίας 80 αρχές 90.
Είχε και μια γαμάτη διασκευή του Cocaine - Eric Clapton.
Το κουτί ήταν σωστό η κασέτα μέσα όμως λάθος, είχε κάτι χαζά Ελληνικά.
Θυμάμαι το οπισθόφυλο του δίσκου είχε πολλές μικρές φωτογραφίες.
Παίζει να έχει τίλο ο δίσκος το όνομα του γκρουπ.
Επειδή με έπιασε νοσταλγία αν αναγνωρίζει κανείς τον δίσκο ας γράψει τον τίτλο του και αν τον βρω θα τον πάρω.
Στην τελική εγώ είχα πάρει τον δίσκο, τον έδωσα σε γνωστό μου ο οποίος μου τον έγραψε σε κασέτα, γιατί δεν είχε πικ απ. Με τον τύπο έχω χαθεί.
Ηταν μια ακόμα ιστορία της αθάνατης εποχής του tape trading.

πρέπει να είμαι σε τρελλό mode σαπίλας τελευταία… :-k
Γύρισα σήμερα από δουλειά, με ένα κεφάλι κουδούνι, το βαλα να παίξει, και τά’δα όλα!!! 8O
Κάτι ΑΚΟΜΑ πιο σάπιο από το Today Is the Day που πόσταρα προχτές…

Canvas / Hard to swalow split cd (1998 )

Τελειωμένο sludge από τους υπεράνω-κάθε-περιγραφής Canvas από το Leeds. Ανήκαν στην γενιά με τα παλαιότερα αγγλικά σχήματα της φάσης (βλ. Iron Monkey). Αυτό είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχω ακούσει από αυτούς. Έχουν και δυο full-lengths (canvas 1999, lost in rock 2001). Είχα διαβάσει ένα άρθρο του Κουρτογιάννη στο Razor (τότε) και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Θυμάμαι αυτό το δισκάκι μου το είχε πασάρει ένα φιλαράκι, όταν είχα πρωτο-χωθεί στη φάση, και ειλικρινά μου είχε φανεί τόσο “άρρωστο”, που δεν του έδωσα παραπάνω σημασία. Σήμερα που τους ξανάκουσα, μου δώσαν το μυαλό στα χέρια!

Οι Hard to swallow από την άλλη δεν εντυπωσιάζουν τόσο με το σάπιο hardcore/crust τους, καθώς ακούγονται πολύ πιο “safe” (σε σύγκριση με τους canvas), αλλά ήταν και αυτοί άξιοι! Έχω την εντύπωση μάλιστα, ότι κάποιο μέλος των Iron Monkey έπαιζε σ’αυτούς. Αμφότερα το γκρουπς μας δίνουν μια καλή εικόνα του ΧΑΜΟΥ που επικρατούσε στο βρετανικό underground στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Σημειώστε ότι η παραγωγή είναι του guru του underground της εποχής Dave Chang (Orange Goblin, Decimate, Sloth, Knuckledust, Stampin’ Ground, Medulla Nocte, Freebase, Acrimony)

Θα το ξέρετε φαντάζομαι, αλλά να προτείνω κάτι από Ayreon?
Έτσι ένα Into the Electric Castle?
ή Human Equation
ή και το τελευταίο 01011001
και τα τρία απίστευτα για μένα, (τα υπόλοιπα δεν τα έχω μελετήσει αρκετά), progressive μεν catchy δε, και πολύ όμορφες ιστορίες. λίγο φαντασία, λίγο επιστημονική φαντασία, πολύ συναίσθημα. (δείτε τα λόγια ή συμβουλευτείτε wikipedia για το storyline).

KINGS OF LEON το καινούριο.

Σωστός!!!

Ποιο είναι το άλλο άλμπουμ?

Δισκάρα που είχα τσεκάρει όταν πρωτοβγήκε, και από τότε όποτε το ακούω δεν μπορώ να το πιστέψω ότι το κυκλοφόρησε ελληνική μπάντα…

ROT ‘‘Provocativ’’

Δίσκος που δεν ξεχνιέται για 'μένα. Από τα καλύτερα εγχώρια metal albums, με αρκετά προσωπικό ύφος θα έλεγα. Τώρα επιρροές κλπ. λίγο δύσκολο αφού μπασταρδεύουν πολλά μέσα. Όταν είχε βγει όλοι μιλούσαν για κάργα επιρροές Tool, αν και μου φαίνεται περίεργο γιατί λατρεύω τo δίσκο ενώ σιχαίνομαι τους Tool.

Στα του δίσκου τώρα…

Παραγωγή τρομακτικά καλή. Φωνή που βρυχάται και τραγουδάει μελωδικά εξίσου καλά- ο τέλειος συνδυασμός. Επειδή έχω όρεξη θα σχολιάσω πάνω κάτω τα κομμάτια.

Αφού τελειώνει το intro μπαίνει η πρώτη τραγουδάρα με τουμπερλέκια από πίσω. Έπειδή έχω ένα κόλλημα να σχολιάζω συγκεκριμένα σημεία που μου αρέσουν σε τραγούδια, δεν μπορώ να μην αναφέρω στο 3:09 τη φωνή του τυπά. Ανατριχίλα… Εκεί λέει και ελληνικούς στίχους, πολύ το γούσταρα αυτό.

Μετά μπαίνει μπαλάντα (ας την πούμε), όλα τα λεφτά. Γενικώς όλα τα κομμάτια του album έχουν αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο στυλ που πολύ μου αρέσει.

Κομμάτι 4, ‘‘Unwind’’, τέλειο σημείο το 00:35. Ο τύπος κάνει ό,τι θέλει τη φωνή του, και οι μελωδίες είναι ανατριχιαστικές.

Στο 5 είναι πολύ όμορφο το refrain (00:45).

Μετά ακολουθεί το intro της ΚΟΜΜΑΤΑΡΑΣ του album. ‘‘Sign’’. Riff που χώνει αλύπητα, στιχάρες για βιασμό ενός παιδιού από παπά, και η γέφυρα πριν το refrain είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ φορτισμένη, ειδικά τη δεύτερη φορά, και ειδικά στο στίχο ‘‘I swear I’d sell my soul to burn this picture inside of me’’.

Το 8 ξεκινάει ήρεμα όπως τα περισσότερα κομμάτια, αλλά έχει πάλι κορυφαίο σημείο στο 00:38. Και μετά το refrain χώνει δυνατά.

Το ‘‘Nonentiy in blue’’ έχει τέλεια κραυγή στο refrain- τέλος.

Το ‘‘Spend’’ έχει πανέμορφο πιάνο στην αρχή. Μετά όπως μπαίνει το riff μου θύμιζε πάντα Korn για κάποιο λόγο. Κομματάρα όπως όλα.

Το τελευταίο κομμάτι αρχίζει τρομακτικά- σαν ψαλμωδία. Και οι παράξενες μελωδίες που έχει μετά κάνουν την ατμόσφαιρα εντελώς διαστροφική. Ανατριχίλα. Και το βαρύ riff είναι θεϊκό.

Γενικώς όσες φορές ακούω αυτό το δίσκο με πιάνουν σκέψεις του στυλ ‘‘γιατί δεν έγιναν πιο γνωστοί αυτοί οι τυπάδες’’ κλπ. κλπ. Μιλάμε για απίστευτα ποιοτικό δίσκο.