Και βέβαια το θυμάμαι. Όπως θυμάμαι επίσης ότι όταν έφυγε ο Μπενίτεθ είχα μια αβεβαιότητα για το μέλλον της ομάδας, αλλά και μια συγκρατημένη αισιοδοξία γιατί επέστρεφε ο Ρανιέρι. “Εντάξει ο Κλαούντιο ήρθε, την προηγούμενη φορά αυτός μας έκανε ανθρώπους”. Βλέπεις δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε ακόμα τη βαθύτερη ουσία του προπονητή Ρανιέρι. Η χρονιά προφανώς τεράστια απογοήτευση. Σε συνδυασμό με μια δήλωσή του όταν είχε πρωτογυρίσει, που τη θυμάμαι ακόμα σα να έγινε χτες (“άφησα την ομάδα δρομάκι και τη βρήκα λεωφόρο”) τα κομμάτια του παζλ άρχισαν να ενώνονται. Ξέρεις ποιό είναι το θέμα με τον Ρανιέρι; Δεν είναι εκείνος που θα οδηγήσει ή θα κρατήσει μια ομάδα στην κορυφή. Είναι αναμορφωτής ομάδων. Να τις πάρει σε κάποια μέτρια ή κακή φάση τους και να τις ξελασπώσει* ή να τις χτίσει. Όχι όμως όταν οι προσδοκίες είναι στο Θεό. Εκεί έχει πρόβλημα και δεν την παλεύει. Εγώ αυτό το συμπέρασμα έχω βγάλει. Αλλά όταν δούλευε σχετικά ή απόλυτα “αθόρυβα” (βλ. Φιορεντίνα, Βαλένθια και Τσέλσι) έκανε πολύ σημαντική δουλειά και ξαναλέω ότι πρέπει να χρεωθεί και για τις τρεις ομάδες ένα σημαντικό έως τεράστιο μερίδιο από τις επιτυχίες που σημείωσαν (κυρίως) μετά απ’ αυτόν. Σκέψου μόνο την Τσέλσι της τετραετίας 2004-2008. Όλοι την έχουν στο μυαλό τους ως την ομάδα του Μουρίνιο. Ναι, αλλά τους περισσότερους βασικούς συντελεστές της ο Ρανιέρι τους ανέδειξε. Καλά στη Βαλένθια δε χρειάζεται καν να αναφερθώ.
Απλά, εδώ πέρα δεν έχει τις συνθήκες που θέλει (εκτός όλων των υπολοίπων) και δεν τον παίρνει με την καμία. Είπαμε, είναι καταδικασμένος να αποτύχει.
[SPOILER] *Δεν ξεχνώ ότι το Φλεβάρη του 2007 η Παρμάρα ήταν καταδικασμένη να υποβιβαστεί, και τον ίδιο Μάη, με Ρανιέρι, σώθηκε κάτι παραπάνω από άνετα, και μάλιστα μοιράζοντας τεσσάρες δεξιά και αριστερά.
Όταν το είχε και ευθυγραμμίζονταν και οι πλανήτες, ο άνθρωπος μπορούσε να κάνει θαύματα.
Η Εθνική Ελλάδας δε χρειάζεται θαύμα όμως, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Χρειάζεται τα αυτονόητα (
του σύγχρονου ποδοσφαίρου. [/SPOILER]