Δεν ξέρω πόσοι από σας είδατε τον Γεωργίου που βγήκε στον Τριανταφυλλόπουλο και σχολίασε το παιχνίδι της Εθνικής, αλλά σε όσα θέματα έθιξε (εκτός του κεφαλαίου “έγχρωμοι ποδοσφαιριστές” όπου έκανε μία στραβοχυμένη και αχρείαστη γενίκευση) είχε μάλλον δίκιο.
Απ’τη μία είπε κάτι που θεωρώ ότι είναι αυτονόητο (σα να λέει δηλαδή κάποιος ότι 1+1=2) κι όμως πάω στοίχημα ότι μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων φιλάθλων αγνοεί, είτε λόγω της νοοτροπίας που έχουμε σα λαός να τα βλέπουμε όλα χοντροκομμένα και όπως μας βολεύουν, είτε πολύ απλά επειδή μας θολώνει τα μάτια το σπάσιμο της παρθενιάς σήμερα (χθες, πλέον) στα Παγκόσμια Κύπελλα. Είπε, λοιπόν, ότι οι διεθνείς είναι αξιέπαινοι για το πάθος και τη θέληση που έδειξαν όμως θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην είδε την έλλειψη ποιότητας στο παιχνίδι της ομάδας. Με βάση τα όσα είδα, θεωρώ ότι αυτό ισχύει, βλέποντας την Εθνική σήμερα να τρέχει όπως το 2004 και να’χει το ίδιο πάθος, αλλά να βγάζει επιθέσεις μόνο με σέντρες, γεμίσματα και γενικώς όπως λάχει. Ποδόσφαιρο στο στυλ της Αργεντινής, ας πούμε, με κάθετες πάσες και συνδυασμούς κτλ. δε νομίζω ότι μπορούμε να παίξουμε. Εφόσον αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν βλέπω το λόγο να θεωρούμε ότι έχουμε αναθεωρήσει τη φιλοσοφία παιχνιδιού μας αυτή καθ’αυτή, ούτε ότι έχουμε βελτιώσει την αποδοτικότητα της μπάλας που παίζουμε.
Όλα αυτά τα έγραψα για όσους ενδεχομένως θεωρούν πως έχουμε να παρουσιάσουμε κάτι αξιόλογο ως ομάδα πέρα από την όποια μαχητικότητα και το όποιο πάθος. Το 2004 είχαμε και τη Θεά Τύχη με το μέρος μας (= μας βγήκαν οι σέντρες, τα στημένα, οι κεφαλιές, είχαν οι αντίπαλοι την απαιτούμενη ατυχία) και αυτός ο τρόπος παιχνιδιού απέδωσε. Από’κει και πέρα δε βλέπω να’χει αλλάξει κάτι όλα αυτά τα χρόνια ως προς τη μπάλα που παίζουμε (και μόνον αυτή). Απ’την άλλη, έχει αποβληθεί ως κάποιο βαθμό η νοοτροπία “παίζω στην εθνική = κάνω αγγαρεία” που υπήρχε σε μεγαλύτερο βαθμό τα προηγούμενα χρόνια. Παράλληλα έχουμε αποτινάξει τη νοοτροπία του λούζερ με τις αλλεπάλληλες συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις.
Και με όλα αυτά ερχόμαστε στην προσφορά του Όττο. Εδώ θα συμφωνήσω με τον Κρισπ, εν μέρει αλλά θα πάω πιο έμμεσα στο ότι έχουμε πλέον πιο ευνοϊκές κληρώσεις. Ο Ρεχάγκελ ήταν αυτός που κατάφερε να “περάσει” μια στοιχειώδη σοβαρότητα στους διεθνείς. Ίσως σε θέματα τακτικής ή επιπέδου ποδοσφαίρου που παίζουμε να μη βοήθησε όσο πιστεύουν αρκετοί (και στο δεύτερο είναι δύσκολο να προσφέρει ένας προπονητής, επειδή μιλάμε για εθνική ομάδα και όχι σύλλογο). Για μένα αυτό αποτελεί διόλου ευτελές επίτευγμα και εκεί οφείλουμε εμμέσως πλην σαφώς (άσχετα με το αν μας έσπρωξε ΠΟΛΥ η τύχη) την επιτυχία του 2004 και βέβαια το ότι καταφέραμε επιτέλους να έχουμε την ευχέρεια να “κάνουμε καλά” (εύκολα ή δύσκολα) ομάδες επιπέδου Μολδαβίας ή Μάλτας.
Από 'κει και πέρα, πλέον γίνεται εμφανές ότι, αφού προσέφερε στον τομέα που ανέφερα ο Γερμανός, πλέον σαν Εθνική (και σα χώρα γενικότερα) χρειαζόμαστε αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε, παικτικά, τα παιχνίδια. Αν και δεν είμαι ίσως ο καταλληλότερος να το κρίνω, θεωρώ ότι ο Όττο πρέπει να αποχωρήσει (“έλα ρε, σοβαρά;”), μια και ό,τι είχε να δώσει το έδωσε, και να αφήσει τον διάδοχό του να δουλέψει πάνω σε αυτό. Εξυπακούεται ότι δεν πρέπει να χαθεί ό,τι έχει ήδη κατακτηθεί.
Όποιος βγήκε στους δρόμους το 2004 όμως οφείλει να βγάλει το καπέλο στο Γερμανό τώρα που θα αποχωρήσει, παρά τα όποια λάθη έκανε στο τέλος (εφόσον αποχωρήσει μετά το Μουντιάλ και θέλω να πιστεύω ότι θα συμβεί αυτό) και πριν απ’ αυτό.
Αυτά είχα να πω, τα περισσότερα που γράφονται εδώ μέσα με κάνουν και γελάω ώρες ώρες με το πόσο δήθεν σοβαρά αντιμετωπίζουμε τη μπάλα ως λαός. Αν πρόκειται να κράξουμε και να υπερ-αναλύσουμε ασήμαντα πράγματα (η κρατική τηλεόραση έχει φτάσει σε επικά επίπεδα υπερανάλυσης των πάντων, ενώ την πληρώνει ο ελληνικός λαός, γελάει ο κόσμος) είμαστε πρώτοι, ενώ στην οργάνωση των υποδομών μας, για παράδειγμα, ώστε να αναδεικνύονται περισσότεροι ταλαντούχοι παίκτες (γιατί ταλέντο υπάρχει, και μπόλικο, απλά σκεφτήκατε πόσα παλικάρια παίζανε στην ομάδα της γειτονιάς σας και είχαν όλα τα φόντα να παίξουν επαγγελματικά, με σωστή καθογήδηση) δεν μπορούμε να καταφέρουμε ούτε τα στοιχειώδη.
Υ.Γ. Οι πιθανότητες πρόκρισης μετά το πρώτο παιχνίδι ήταν ούτως ή άλλως κατά πολύ μειωμένες, πλέον με την Αργεντινή μόνο αν το σύμπαν κάνει τα στραβά μάτια θα πάρουμε θετικό αποτέλεσμα. Όταν η διαφορά ταλέντου είναι μεγάλη, πολύ δύσκολα καταφέρνεις κάτι. Μια και το πιθανότερο είναι να αποκλειστούμε πλέον, θα χαιρόμουν να έβλεπα την Εθνική να παίζει όπως σήμερα, όλα για όλα και ό,τι βγει. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα δούμε τον Όττο να στήνει ταμπούρια πάλι.
:lol: