somnambulist! Φλασιά νο. 1. Για άκου λίγο τούτο δω.
[B][U]Modest Mussorgsky - Night on Bald Mountain[/U][/B]
Ναι, είναι πολύ γνωστό κομμάτι, ήταν και στη Φαντασία της Ντίσνεϊ. Αν δεν ήξερες τον συνθέτη, ψάξου με την πάρτη του, είναι από τους αγαπημένους μου και από τους πιο αντισυμβατικούς του 19ου αιώνα.
Α καλά είσαι! Θυμάμαι στο γυμνάσιο θα πηγαίναμε εκδρομή, οπότε ενώ άκουγα μουσική παίρνει κάποια στιγμή ένας συμμαθητής μου το δεύτερο ακουστικό χαλαρά να ακούσει, κι ακούει Σοπέν… Ντάξει, με κοίταξε λες και ήμουν από τον Άρη! 
Πλέον όμως οι περισσότεροι φίλοι μου με ξέρουν χρόνια, οπότε δεν αντιδρούν σε οτιδήποτε τους φαίνεται “παράξενο”.
Γενικά από πολύ μικρή ο πατέρας μου με έβαζε να ακούω κλασική μουσική και μέχρι την πρώτη δημοτικού ήταν ουσιαστικά το μοναδικό είδος που ήξερα. Οπότε τη λατρεύω, ειδικά κομμάτια στα οποία ακούγεται έντονα το πιάνο. Μεγάλη αγάπη είναι ο Τσαϊκόφσκυ (είναι πιο μελαγχολικός, αντίθετα με συνθέτες όπως ο Μπετόβεν που τους ακούω μεν, αλλά γενικά παραείναι εύθυμοι για μένα στα περισσότερα κομμάτια τους :b) και φέτος έχω αρχίσει να ξανακούω για να με χαλαρώνει με το διάβασμα ύστερα από μερικά χρονάκια που τους είχα αφήσει στην άκρη όλους αυτούς…
Πάντως, μιλώντας για κλασική μουσική:
Κι επίσης, τι καλύτερος συνδυασμός από βιολί και πιάνο!
οι πουτανες και τα ναρκωτικα.
Ένα δωράκι από τον φίλο σας που μένει Σουηδία
Τα άπαντα του Μότσαρτ…170 cds…40 ευρώ!!!
Το σάιτ είναι σουηδικό, αγοράζω συνέχεια από κει.
Πάμε ξανά λοιπόν. Επιφανής χρήστης είχε προσκλήσεις για το μέγαρο, οπότε συγκροτήθηκε αντιπροσωπεία ρόκιν και πήγαμε να δούμε κρατική ορχήστρα αθηνών να ερμηνεύει Sibelius, Richard Strauss και Tchaikovsky. Mαέστρος ο Johan Arnell (έχει εμφανιστεί σχεδόν παντού και έχει διατελέσει βοηθός του Φον Κάραγιαν).
Μαγευτικά ήταν, αυθεντία ο σουηδός, και ειδικά η [I][B]6η Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι σε Σι ελάσσονα “Παθητική”[/B][/I] με τις διακυμάνσεις τις, με τα μελωδικά και γρήγορα εμβατήρια στο 3ο μέρος αλλά και τα κοψοφλέβικα αργά μοτίβα του 4ου με ιντρίγκαρε πολύ.
Από κει και πέρα, για Σιμπέλιους ομολογώ πως είχα άγνοια, αλλά ο [I][B]κ[/B][B]ύκνος της Τουονέλα[/B][/I] από το [B]Lemminkainen suite[/B] χώνει άψογα. Και ο Στραους είναι ψιλοεγγύηση.
Αστείο να βάλω λινκ από συμφωνία (μέγα Πούσιε ώραια τα πες για τη λινκοκρατορία του ίντερνετ!), ψάχτε όσοι έχετε όρεξη. Ειδικά του Τσαϊκόφσκι αξίζει να το ακούσει κανείς, ο ίδιος έλεγε πως ήταν πολύ περήφανος που έγραψε το έργο, κοινώς το θεωρούσε το καλύτερό του!
Επίσης, άσχετο, αλλά ήθελα να αναφέρω κάποια στιγμή πως ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα είναι το ακόλουθο
[B]Handel[/B] - [U][I]Sarabande[/I][/U]
Mπαρόκ σου λέει μετά. Ούτε καν. Καταλαβαίνεις γιατί ο τύπος ήτο επιρροή του Μότσαρτ. Μιλάμε για μουσική από τους ουρανούς. :-({|=
Αφιερωμένο στη σημερινή παρέα.8)
Vanessa Mae?.. καλή είναι μωρέ…
Αλλά αυτή είναι καλύτερη: [U]Sarah Chang, κοντσέρτο για βιολί σε ρε-, F. Mendelssohn 1/2[/U]
[U]Sarah Chang, κοντσέρτο για βιολί σε ρε-, F. Mendelssohn 2/2[/U]
Και να σημειώσω επίσης ότι το συγκεκριμένο concerto είναι απο τα πιο αγαπημένα μου!.. κι ας μην είναι με πιάνο…
Είσαι πολύ τυχερός!
Πραγματικά σε ζηλεύω… πρέπει να ήταν πολύ ωραία ακρόαση…
Σχετικά με αυτό που ρώτησε πάντως ο somnabulist όσον αφορά στους συνθέτες και στις εκτελέσεις.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά - ο stravinsky για παράδειγμα, ο οποίος διηύθυνε τα έργα του με πολύ αυστηρό και συγκεκριμένο τρόπο και έκανε και ηχογραφήσεις (δύο φορές μάλιστα - συμπορευόμενος και με τις τεχνολογικές εξελίξεις), είχε δεχθεί σφοδρές κριτικές ως ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του όταν διηύθυνε τα έργα του.
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω αναφορά συγκεκριμένη, μόνο ετούτο εδώ
που ενδιαφέρει κυρίως για την ιστορική πλευρά των ηχογραφήσεων.
Επίσης μία καλή ένδειξη είναι να έχει κανείς επίγνωση της “τεχνολογίας” και των δυνατοτήτων των μουσικών οργάνων που υπήρχαν την εκάστοτε εποχή. πχ όταν πας να παίξεις baroque “δωματίου” που παίζονταν σε ιδιωτικά σαλόνια σε κλαβιέ, πρέπει να έχεις υπόψιν τις ιδαιτερότητες του κλαβιέ: μεγάλη εκφραστικότητα, αλλά σχετικά χαμηλός ήχος χωρίς δυνατότητες για χτίσιμο έντασης. Ένας χαρακτηριστικός χτυπητός και κάπως “τρέμολο” ήχος. Έτσι παίχτηκαν τότε αυτά τα κομμάτια και μία πιστή απόδοση θα απαιτούσε να μεταφέρεις αυτούς τους περιορισμούς και στο πιάνο (πράγμα δύσκολο).
Γράκχε μου έχεις δημιουργήσει κόμπλεξ κατωτερότητας εδω μέσα και δεν το παθαίνω συχνά αυτό!
Κι εγώ σου λέω ότι εσύ παίζει να ξέρεις περισσότερα από μένα.
Απλά εγώ είμαι ρήτορας και καλά. 8)
[SPOILER]Πολύ μου την έσπασε που δεν τα κατάφερα να ρθω μαζί σας χτες. Γι’ αυτό, δε θέλω να διαβάσω τίποτα άλλο γι’ αυτή τη συναυλία! Αρρργκκκκκκ…[/SPOILER]
Κατέχω καλά το ρεπερτόριο για πιάνο, στα υπόλοιπα είμαι τουρίστας :roll:
Καλά, έριξα ένα secondo βήχα στο πρώτο μέρος του Strauss, άλλο πράμα
Την άλλη φορά να οργανωθούμε καλύτερα. και απο’δω μέσα. Να γνωρίσω και unbernt!
Διαφωνώ και προτείνω αυτό το φοβερό box-set με τα άπαντα του Stravinsky:
Απλά εκείνη την εποχή είχε δημιουργηθεί μια στερεότυπη εικόνα που έλεγε ότι ο Stravinsky πρέπει να παίζεται με συγκεκριμένο προκλητικό ή υπερβολικό τρόπο ενώ ο ίδιος ο συνθέτης διηύθυνε διαφορετικά τα έργα του.
Γι’αυτό υπάρχουν και οι historically informed εκτελέσεις με όργανα εποχής.
Μέχρι και την δεκαετία 60’ - 70’, οι πιο πολλοί διευθυντές ορχήστρας έδιναν ρομαντικό ήχο σε μπαρόκ συνθέσεις, πράγμα που στο 70% των περιπτώσεων δημιουργούσε ένα τελείως αποτυχημένο αποτέλεσμα που έχανε το πιο αυθόρμητο και ζωντανό μπαροκ συναίσθημα.
Επίσης ο ήχος του τσέμπαλου(harpsichord) για παράδειγμα δεν μπορεί να αποδοθεί απόλυτα στο πιάνο, γιατί μιλάμε για 2 διαφορετικά όργανα.
Φυσικά, εννοείται!
δεν μιλάω για τον ήχο, μιλάω για το πνεύμα του κομματιού. Τον ήχο δεν μπορείς να τον αναπαράξεις, αλλά πρέπει πχ να μπορείς να αποφύγεις να βροντάς παθιασμένα φούγκες Bach λες και παίζεις Beethoven :roll:
Όσο για τις αποδόσεις των έργων του Στραβίνσκυ από το Στραβίνσκυ, δυσκολεύομαι να πάρω θέση η αλήθεια είναι :roll:
Απλά ήθελα να εστιάσω στο ότι υπάρχει μεγάλο debate γύρω από τους βαθμούς ελευθερίας που επιτρέπονται στο μαέστρο (ή όποιο άλλο εκτελεστή) όταν αποδίδει ένα κλασσικό έργο. Αυτή άλλωστε είναι και η ευφυϊα των μεγάλων εκτελεστών, το να μπορούν να ερμηνεύσουν, δηλαδή να προσθέσουν κάτι δικό τους στο έργο, μένοντας ταυτόχρονα σε γενικές γραμμές πιστοί στις οδηγίες του συνθέτη. Υπάρχουν και ακραίες θέσεις σχετικά με αυτό, εγώ να σου πω την αλήθεια είμαι της παλαιάς σχολής (κάνε ό,τι σου λέει αυτός που το έγραψε κι έτσι :p)
Τέλος πάντων γι αυτό το λόγο είναι πάρα πολύ σημαντικό στην κλασσική μουσική να ψάχνεται κανείς με τις διάφορες εκτελέσεις των ίδιων έργων. Ας πούμε, θα όφειλα να κάτσω και να ακούσω 2-3 άλλες εκτελέσεις επιπλέον των αρχικών του Στραβίνσκυ για να μπορέσω να έχω σαφή άποψη.
Και βέβαια πολύ σημαντικό επίσης το θέμα που έθιξες σχετικά με το τι επιβάλλει και η εκάστοτε εποχή ως θεμιτό “άκουσμα”.
Συγγνώμη που άργησα να απαντήσω και κόβω στη μέση τη συζήτηση που ξεκίνησε…
:lol: ποιος είναι αυτός?
Πολύ ωραίο θέμα όντως! Θενξ για την αφιέρωση.
Και δεν έχω δει και το Barry Lyndon. Καλά που μου το θύμησες.
Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια! Θα τη δω λίαν συντόμως.
Καλή φάση είχε πάντως αυτή η έξοδος.
Είχε και ένα περίεργο καιρό. Μέσα όμως ήταν…Fujitsu!
Να το επαναλάβουμε κάποια στιγμή!
[SPOILER]Κρίμα, μας έπαιρνε να έρθει και η UnburntKhaleesi αν μπορούσε…
Next time…[/SPOILER]
εχω μεγαλη αγαπη με mozart
εννοειται ρισπεκ σε μπετοβεν, σοπεν αλλα στον wolfgang οπως εχει πει και ο GRACCHUS ηδη, δεν περισσευει ουτε ΜΙΑ γαμημενα νοτα
οτι πιο 8εικο εχει γραφτει ποτε
http://www.youtube.com/watch?v=df-eLzao63I
εντιτ: @brein οταν μα8αινεις τπτ καλο ποσταρε το και απο εδω:)
Λοιπό, έχουμε δύο έργα:
Bach - The well-tempered clavier
La Monte Young - The well - tuned piano (kudos και αγάπες σε ban)
Γραμμένα με διαφορά 2 αιώνων και κάτι.
Είναι προφανές ότι έχω φαγωθεί να βρω τις (αρμονικές?) παραλληλίες. Προς το παρόν βρήκα [I]αυτό[/I] το απόσπασμα
Young’s most famous piece, and one of his most economical titles, “The Well Tuned Piano,” is five hours in length (at this point), was released once, briefly, in 1988, has been known about since 1965, continues to be tweaked, and realizes many of Young’s obsessions. The title references Bach’s The Well-Tempered Clavier, a series of works incorporating all 24 musical keys. Bach’s original didn’t expressly call for tuning adjustments between the pieces, but it is usually played that way. Young takes this a step further, presenting one long work utilizing Just Intonation, with every note on the piano being in key. This means that the sounds take on a slightly ?off,? almost Eastern sound ? yet, it all works together, producing not only complex harmonic relationships, but also an effect sometimes known as ?ghost chords.?
Read more: http://blogcritics.org/music/article/the-other-listening-room-la-monte/#ixzz1Oexi5EUr
Mέχρι τώρα έχω κατανοήσει πως και τα δύο έργα εκμεταλλεύονται όλες τις τονικότητες. Θέλω να δω αν υπάρχουν παραλληλισμοί και στην ακολουθία or something.
Πλάκα δεν έχει??
Νiiiice8)
11/6, ώρα 21.00 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Ρεσιτάλ πιάνου με όλες τις σπουδές του Ligeti
για όποιον διεστραμμένο αρέσκεται και μπορεί να αντέξει μία ώρα μοντέρνα κλασική
μουσική
[SPOILER]
Ρεσιτάλ Πιάνου
Σταύρος Λαπαρίδης
[B]Οι σπουδές για πιάνο του György Ligeti[/B]
Το ρεσιτάλ πιάνου στις 11.6.2012 στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με τον Σταύρο Λαπαρίδη περιλαμβάνει την παρουσίαση όλων των σπουδών για πιάνο του Ούγγρου συνθέτη György Ligeti (livres I ? III). Τα έργα αυτά είναι φοβερά απαιτητικά, από τεχνική άποψη για τον πιανίστα αλλά και απαιτητικά από μουσική άποψη για το κοινό που θα τα ακούσει.
Οι σπουδές αυτές βρίθουν από υπαινιγμούς και υποβολές στα ερεθίσματα που προκάλεσαν τον συνθέτη να τις γράψει. Η θεωρία του χάους, τα μαθηματικά και οι εικόνες fractal, η Αφρικάνικη υπο-Σαχάρια φολκλοριστική μουσική, η Βαλινέζικη Ινδονησιακή μουσική, και οι σπουδές για player piano του Conlon Nancarrow είναι οι κυριότερες πηγές στις οποίες αναφέρεται έμμεσα αυτή η μουσική. Πολλοί από τους τίτλους των σπουδών αυτών έχουν προγραμματική σημασία.
Από άποψη τεχνικής της σύνθεσης, η πολυρρυθμία αποτελεί κοινό γνώρισμα για όλες τις σπουδές. Ωστόσο, ο συνθέτης αναπτύσσει πολυρρυθμικά blocks με διαφορετικό τρόπο σε κάθε σπουδή. Είτε πολυφωνικά, είτε με διάφορα ταυτόχρονα tempi, είτε με άτακτους τονισμούς που αντιτίθενται σε τονισμούς του μέτρου, καθεμία σπουδή δείχνει μία νέα όψη πολυρρυθμίας.
Από μουσική άποψη, ο Ligeti κάνει μία σύνθετη μείξη μοντερνικών και μετα-μοντερνικών στοιχείων που καθιστά τη μουσική αυτή, στυλιστικά, μη καθαρή. Ο Ligeti, μουσικά, βρίσκεται κάπου μεταξύ παράδοσης και της avantgarde αφήνοντας τον ακροατή να αναρωτιέται για το στυλ της μουσικής του.
[/SPOILER]
http://www.mcf.gr/el/whats_on/?ev=stairos_laparidis_oi_spoides_cia_piano_toi_gyorgy_ligeti
Kαι κάποιες από τις σπουδές…
Etude 1 - Desordre
Etude 9 - Vertige
Etude 13 - L’escalier du diable
Etude 14 - Coloana Infinita
[B][COLOR=“White”]…[/COLOR][SIZE=“5”]VS[/SIZE][COLOR=“White”]…[/COLOR][/B] 
[B]Beethoven - Moonlight Sonata (FULL) - Piano Sonata No. 14[/B]
[U]J.Haynd[/U]
[B]The Creation[/B]
cd.
[B]τ’ αγαπημένα μου.[/B]
[I]Μετά το “Δαχτυλίδι των Νυμπελούγκεν”, “Τριστάνος & Ιζόλδη”, “Ναμπούκο”…[/I]
Μπράβο, μιας και το ξεθάψατε…
Νίκεμαλκ για κάποιο λόγο μπορώ να σε [U]δω[/U] να ζωγραφίζεις αυτά που ζωγραφίζεις ακούγοντας Haydn!