Το ελληνικο ροκ γεννηθηκε με τον Παυλο,αυτο το ξερουμε οοολοι.-
Και μετα γεννηθηκαν και οι τρυπες…οι τρυπες του συμπαντος
οι τρυπες του συμπαντος …του κοσμου που εχει ο καθενας απο εμας.
Εμενα προσωπικα μου αρεσουν πολυ οι Τρυπες και πρπει να ειναι πολυ σεβαστη μπαντα γιατι το αξιζουν πραγματικα.Και μουσικα και σα χαρακτηρες ηταν εξαιρετικοι και ποτε δε ψωνιστηκαν.Πολλοι αντιπαθουν τον Αγγελακα ειδικα μετα τη διαλυση τους.Δεν ξερω γιατι.Εμενα μ’αρεσει πολυ ετσι οπως τα λεει ο τυπος.
Και ναι…μπορει να μην εχει και καμια ωραια φωνη ομως αυτα που λεει εχει εναν δικο του τροπο να τα λεει και να τα νιωθει και να σε κανει κι εσενα να τα νιωθεις.Εχω δει την τελευταια συναυλια απο τις Τρυπες και αλλες 3-4 φορες τον Αγγελακα μονο του ή με τους επισκεπτες ακι μου αρεσε.
Εγώ νομίζω ότι γεννήθηκε από τον Σαββόπουλο πάντως…
- 12 :yes:
ελληνικο ροκ ?
τι ειναι αυτο ???
Κατι ισάξιο του ξένου μεταλ.
[SPOILER]
[/SPOILER]
Μαλακα βγαλε αυτη τη φωτογραφια τωρα.
Aνατριχιασα και κρυφτηκε και δεν ξερω αν θα ξαναβγει.
Πραγματικα δεν βαρεθηκες να το πεις αυτο?
οχι εντάξει δεν συγκρίνω την βούρτσα με την π**τσα:p
Νταξ υπερβάλλω αλλα το ελληνικό ροκ είναι πολύ υποτιμημένο.
Aπό τις μπάντες και την μουσική που λείπει σήμερα στην ελλαδα… Αυτο μονο.
nai pragmati isws i kalyteri 90’s rock elliniki band!!!
στιχοι απο τρυπες=ποιηση
me too :bow2:
Μαζι με τον Σιδηροπουλο ειναι ο,τι καλυτερο εχουμε απο ελληνικο ροκ και ολα τα υπολοιπα απλα ακολουθουν.Οι Τρυπες ειναι οι δασκαλοι.Οι κιθαρες τους χαρακτιριστικες και η φωνη του Αγγελακα αν και δεν ειναι μελωδικη(ο πατερας μου λεει οτι ειναι σαν του Σκαρ στο lion king)μαλλον τραχια και ακατεργαστη,εχει πολυ συναισθημα και πονο.Εμενα παντως μου αρεσει αυτο που ακουω γιατι ειναι αληθινο.Τιποτα περισσοτερο και τιποτα λιγοτερο.Τα τραγουδια ειναι πραγματικα εμπνευσμενα και οι στιχοι μιλουν για τα συναισθηματα των νεων ανθρωπων τα καταπιεσμενα,τις τρελες ενδομυχες σκεψεις που λιγο πολυ ολοι κανουμε,τη μοναξια και την αποξενωση στη σημερινη εποχη,για το ελευθερο πνευμα μας που δε χωραει σε κανενα κορμι και ασφυκτια,για τη ψευτια γυρω μας,για τη διαφορετικοτητα που πρεπει να υπερασπιστουμε και για την αγαπη που δε πρεπει να μετατρεπουμε σε μισος.
Ναι…ισως ο Αγγελακας ξεπουληθηκε καπως τα τελευταια 2-3 χρονια.Ας ειμαστε αντικειμενικοι.Εμενα ομως αυτο που με ενδιαφερει ειναι η εποχη με τις Τρυπες και αυτην λιγοι την ξερουν.Τωρα που ο Αγγελακας εγινε φιρμα θελω να πιστευω οτι παρασυρθηκε,δεν εξηγειται αλλιως.Παντως προλαβε να βγαλει δυο δισκαρες πραγματικα ρισπεκτ.Αυτον με τους επισκεπτες που τα κομματια μεσα πραγματικα ειναι ενα κι ενα και αυτον με τον Βελιωτη οπου η μουσικη ειναι φοβερη,τα βιολια σε ανατριχιαζουν και η ολη ατμοσφαιρα ειναι μελαγχολικη και νοσταλγικη.Τωρα πλεον δε παω να δω σε συναυλια τον Αγγελακα.Δεν εχει να παρουσιασει κατι νεο.Ο,τι ειδαμε ειδαμε και ηταν ομορφο.Αυτο αρκουσε για να αλλαξει τα μουσικα δεδομενα στην Ελλαδα.Oσες συνεντευξεις εχω διαβασει/δει ειναι πολυ καλες κ ναρωτιομουν πως γινεται ενας ανθρωπος αμμορφωτος μιλαει ετσι.Ενας πραγματικα σοφος του δρομου…http://www.youtube.com/watch?v=KNP7nhomQb8http://www.youtube.com/watch?v=MhhlYIFZfw0
Άγρια των άστρων μουσική
Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς
Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά
Μ’ όσα φύγαν, μ’ όσαν έχουν πια χαθεί
μ’ ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει
ξεκινάω κάθε μέρα απ’ την αρχή
τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει
Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
και μ’ ένα ξαφνικό φιλί
με καταπίνεις με ρουφάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Στην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ’ οδηγάς
Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς
Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς
Βραδινή πλάνη
Αδέσποτες χορεύουν οι ζωές μας
ξηλώνουν και τους επτά ουρανούς
κι οι πρόστυχες, φοβισμένες ματιές μας
σφηνώνουν σ’ άδειους καιρούς.
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
μόνοι γλυκοφιλάμε το σκοτάδι.
Ανέραστες σβήνουν οι ηδονές μας
μαυρίζουν διψασμένα κορμιά
κι οι ψεύτικες, τρομαγμένες φωνές μας
γκρεμίζουν τείχη φανταστικά.
Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
μόνοι γλυκοφιλάμε το σκοτάδι.
Όταν ο χώρος με κυκλώνει σαν πνεύμα
με καθηλώνει η αλήθεια που σπρώχνω
καθώς αγγίζω το πιο όμορφο ψέμα τελειώνω
Γιορτή
Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ’ άφηνες θ’ ανοίγαν μια ρωγμή
απ’ το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ’ τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ’ άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ’ τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
[B]Η αγάπη ορμάει μπροστά [/B]
Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν’ αρμενίζει στ’ ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω
Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω
Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά
Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδήσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματώ και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά
Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να γιατρευτώ ξανά
[B]Η δικιά σου κοντινή Αμερική [/B]
Όταν κρυώνω κι αρρωσταίνω ψάχνω εσένα
Θα 'θελα να ‘μουν ο πιο κακός σου γιος
Να σου γκρινιάζω πως εδώ δε ζει κανένας
Να σ’ αγκαλιάζω κι ύστερα να σου ζητώ
Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει
Για τη δικιά σου κοντινή Αμερική
Μ’ ένα κλειδί κι ένα περίστροφο στην τσέπη
Θέλω να τρέξω κατά εκεί
Όταν ξυπνάω τρομαγμένος, βλέπω εσένα
Μια γνώριμη σκιά στον ουρανό
Με πλησιάζεις με λόγια ιδρωμένα
Με νανουρίζεις, μα εγώ κλαίω και σου ζητώ
Στο δρόμο να με βγάλεις που ανεβαίνει
Για τη δικιά σου κοντινή Αμερική
Μ’ ένα κλειδί κι ένα περίστροφο στην τσέπη
Θέλω να τρέξω κατά εκεί
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη
Σαν σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ’ όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει
Με στροβιλίζει σαν φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σαν δάκρυ
Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ’ αγαπά
Γι’ αυτό έτσι με παιδεύει
Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
κόπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω
Καινούργια ζάλη
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
Ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι
Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι
And what about Ασιμος
ο Ασιμος ειναι δικη του κατηγορια απο μονος του 
αναρχοαυτονομος ρεμπετοροκας
άντε αυτοί μείναν από τις παλιές κλασσικ μπάντες για να κάνουν ριγιουνιον. είναι λίγο νωρίς βεβαια, αλλά σε καμμιά 5 ετία θα είναι ό,τι πρέπει - που θα μας έχουν λείψει όσο καιρό πρεπει.
ton asimo ton vazeis stin katigoria poiites!!!8)
Μπορεί ώρες ώρες να παρακαλάω σαν τρελός για το reunion, αλλά όποτε κάνω και μια δεύτερη σκέψη προτιμώ να μην γίνει ποτέ.
το ξερετε το ανεκδοτο με τις τρυπες?
είναι μερικές μπάντες που δεν νοείται να μην έχουν δεύτερη ευκαιρία. όχι τόσο για την μπάντα την ίδια αλλά περισσότερο για το κοινό. είναι κρίμα να μην τους χαρούν και οι επόμενες γενιες - όσο ακόμα κάτι τετοιο είναι δυνατόν. Εγώ πχ που πρώτη φορά είδα τις τρύπες το 96 θα μπορουσα να λεω “οταν βλέπαμε εμεις τρύπες το 96 που ήταν στα ντουζένια τους μπλα μπλα… και θα μου γκρεμίσουν την εικόνα μπλα μπλα…” αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει κανένα νοημα. έτσι άκουγα και μερικούς παλιότερους που βλέπανε στα 80’ς τους Γενιά του Χαους και τους Last Drive σχετικά με τα πρόσφατα reunions αυτών κ τελικά είδα πόσο ωραία διαψεύστηκαν.
Δεν έχεις άδικο σε αυτά που γράφεις, αλλά και πάλι, η περίπτωσή τους είναι κάπως διαφορετική.
Και για να μην παρεξηγούμαι, δεν έχω δει (δυστυχώς) live τους, οπότε δεν μπορώ να λέω “τότε που έβελεπα εγώ Τρύπες…”.