Ξηγα.
Γιατί τώρα θα κάτσει και θα σου πει οτι τα φωνητικά των Mastodon είναι αστεία/γελοια γιατί απλως γκαρίζουν/στριγκλίζουν και το θέμα θα πάει αλλού, εδω θα 'μαστε να το δεις!
Πω,καλα λες.Γαματο δεν βγαζεις ακρη με νταρκ.Αλλα δεν κανω εντιτ.Ετσι για την των μαστοντον.
Εγώ πάντως πιστεύω ότι είναι καλύτερος και από τον Hendel, εκείνος ήταν τόσο ελεεινός που δεν είχε καν φωνητικά.
ροααρ
Βλεπεις?Και γαμω τις φωνες.
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Ερχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων.
Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ό,τι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Εχω γάμο» λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά).
Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ό,τι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ό,τι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Εφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»; Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα! Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το '74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ό,τι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει.
Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι.
Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
[B]Πηγή: alkinoos.gr[/B]
TL;DR
E oι αναρχοκομμουνισταί όλο λόγια και θεωρία είναι.
τελειος.απλα τελειος.
…αυτό ακριβώς…υπέροχος:):!:
…θέλω να γράψω κάποια πραγματάκια για τη δισκογραφία του πολυαγαπημένου μου Αλκίνοου, και θα αρχίσω με τις δύο απ’τις τέσσερις κυκλοφορίες που αγαπώ περρισότερο
Ο ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ 1997
…ο πλέον αγαπημένος και πολυπαιγμένος δίσκος του, από μένα…ο πρώτος επίσης με δικούς του στίχους και μουσική, σε όλα τα τραγούδια…με ενορχήστρωση δική του και του Γιάννη Σπάθα
…σκοτεινός δίσκος, με πολύ προσωπικούς στίχους και τραγουδάρες όπως Edgar Allan Poe, Καθρέφτης, Έχω μια λέξη (το grind death:p τραγούδι του δίσκου), Όσα Η Αγάπη Ονειρεύεται, Σταγόνες στο γιαλό (για τα ζευγάρια που θά’ναι για χίλιους αιώνες μαζί), και Μαύρη πεταλούδα…εντάξει όλα μαρέσουν, αλλά ο ύμνος του δίσκου είναι Ο Βυθός
…το ομόνυμο ‘‘Ο Δρόμος, Ο Χρόνος Και Ο Πόνος’’ τό’χει πει εκπληκτικά και ο Σωκράτης Μάλαμας
ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΗΣ 1999
…δίσκος με πιο ευκολοάκουστα τραγούδια, αλλά εξίσου θεικά με τον προηγούμενο δίσκο…εδώ βλέπουμε και τους εκπληκτικούς μουσικούς, Σταύρος Λάντσιας: Πιάνο, Γιώτης Κιουρτσόγλου Mπάσο (απ’τους καλύτερους στον κόσμο) να ομορφαίνουν ακόμα περρισότερο τα τραγούδια
…Παράκληση, Με Τόσα Ψέματα, Θά’μαι Κοντά Σου (Όταν Με Θες), Κόσμος Πάει Κι Έρχεται, Όνειρο Ήτανε, Αδιέξοδο, αλλά και το Requiem, που η καθαρά προσωπική μου άποψη είναι ότι οι στίχοι του έχουν να κάνουν με την ταινία του Νικολαίδη ‘‘Πρωινή Περίπολος’’, και το Σπασμένο με την απίστευτη μπασογραμμή του Γιώτη Κιουρτσόγλου…πάλι όλα δηλαδή…άφησα κανά δυο έτσι για ξεκάρφωμα:p
…’‘και συνεχίζοντας με αμείωτο κέφι’’ σε επόμενο ποστ
…’‘και εις άλλα με υγεία’’
…ααα και τα δυο καταπληκτικά εξώφυλλα, έχει κάνει ο κύριος Άντης (Αντίνοος) Ιωαννίδης
:):!:
Από το bump σκέφτηκα ότι θα παίξει κι αυτός στο rockwave =P
…πάμε τώρα στις άλλες δυο κυκλοφορίες
Εκτός Τόπου Και Χρόνου live 2cd 2000
…ένα live απ’τα κλασικά της δισκογραφίας εδώ…απ’αυτά που πολλά τραγούδια φαίνονται σε μια άλλη διάσταση, που συνήθως αρέσει πιο πολύ…έτσι κιεδώ ο Αλκίνοος με μια εξάδα από μουσικάρες διαφοροποιεί αρκετά τα τραγούδια του
Σταύρος Λάντσιας: Πιάνο, πλήκτρα
Μιλτιάδης Παπαστάμου: Πεντάχορδο ηλεκτρικό βιολί, φυσαρμόνικα
Γιώτης Κιουρτσόγλου: Hλεκτρικό μπάσο, άταστο ηλεκτρικό μπάσο
Μιχάλης Καπηλίδης: Tύμπανα, φωνητικά
Αλκίνοος Ιωαννίδης: Aκουστική και ηλεκτρική κιθάρα, φλογέρα
David Lynch: Σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, πίκολο φλάουτο, κρουστά
Βαγγέλης Καρίπης: Κρουστά (Μπεντίρ, κόγκας, νταούλι, στάμνα, talking drum, κουδουνάκια)
…έχει και τρία ακυκλοφόρητα Συνάντηση, Εκτός Τόπου Και Χρόνου, Υπεραστικό
…έχει και κάποιες διασκευές ο δίσκος με πιο σημαντική το Come Together των Beetles
Μάνος Χατζιδάκις 4 ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ 2006
…μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ηχογράφηση είναι αυτή που έγινε για τους τέσσερις θεατρικούς μύθους του Μάνου Χατζιδάκη
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ με τους Αλκίνοο Ιωαννίδη και Μανώλη Λιδάκη
ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΓΑΜΟ με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη
ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗ με τον Μανώλη Λιδάκη
ΚΥΚΛΟ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΜΩΛΙΑ με τους Αλκίνοο Ιωαννίδη και Μανώλη Λιδάκη
…κάντε πραγματικά στον ευατό σας μια χάρη, και ακούστε αυτή την δουλειά
:):!:
…συνεχίζουμε με μια συλογή…και τι συλογή…αυτή την μόδα την ξεκίνησαν οι Κατσιμιχαίοι με την κυκλοφορία του ‘‘Παράλληλη Δισκογραφία’’…εδώ βάζουν όλες τις μέχρι το 1998 συμετοχές τους, σε δίσκους άλλων
…ο Αλκίνοος λοιπόν το 2006 κυκλοφόρησε την ‘‘Συνάντηση’’ με τραγούδια που συμετέχει σε δίσκους άλλων ήτε σαν δημιουργός, ή σαν ερμηνευτής…κάποια σημαντικά είναι τα
- ‘‘Εγώ Και Εσύ Μαζί’’ (με τον Τζίμη Πανούση)…για το Toy Story II
- ‘‘Η Επιστροφή Του Ασώτου’’…από δίσκο των Χαίνηδων
- ‘‘Saved’’ (με τον Δώρο Δημοσθένους και τη Σαββίνα Γιαννάτου) του Νίκου Κυπουργού
- ‘‘Ιδαίοι Δάκτυλοι’’ από δίσκο των Δαιμόνια Νύμφη
http://youtu.be/fsUwZ1HeztU - Η ‘‘Τέλεια Παρεξήγηση’’ απ’το ‘‘Κραμαχοπεράτα’’ του Β.D.Foxmοοr
-Το ‘‘Μπλουζ Του Αποχωρισμού’’ από τριμπιούτ δίσκο στον Παύλο Σιδηρόπουλο…εδώ πρέπει να επισημάνω ότι είναι απ’αυτά που κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατο του Σιδηρόπουλου, και είναι μια πρόχειρη ηχογράφηση, μένα λάθος που ο Αλκίνοος επαναλαμβάνει, τιμής ένεκεν
-και το ‘‘Συνάντηση’’, πού’ναι το πρώτο κομμάτι που ηχογράφησε ο Αλκίνοος σένα δίσκο Κυπρίων δημιουργών, πριν βγάλει τους πρώτους δίσκους με τον Ζούδιαρη
…έχει και ακυκλοφόρητα όπως το ‘‘Μπαξέ Τσιφλίκι’’ του Τσιτσάνη, σε μια πολλή μοντέρνα διασκευή…και το’’ Ένα Το χελιδόνι’’ ηχογραφημένο στο Άγιο όρος
…πάλι ένα υπέροχο εξώφυλλο, απ’το πατέρα Αντίνοο Ιωαννίδη
:):!:
μπραβο στεφανε :thumbup:
…να και μία συμετοχή entexnowave style
:):!:
…τελικά το να αγαπάς τον τόπο σου, δεν τό’χω ξεκαθαρίσει ακόμα αν είναι καλό και πόσο καλό είναι, ή αν είναι κακό, και πόσο πρέπει να αγαπάς την πατρίδα σου, ώστε να μην σε χαραχτηρίσουν, ξέρω κιεγώ τι…ή το πόσο θα πρέπει να υποστηρίζεις την μουσική παράδοση της πατρίδας σου, ή είναι η Κύπρος, ή η Ελλάδα ή και οι δυο…με τον δίσκο αυτόν ο Αλκίνοος ‘‘ΠΟΥ ΔΥΣΗΝ ΩΣ ΑΝΑΤΟΛΗΝ’’ κάνει μια εργασία πάνω σε παραδοσιακά τραγούδια της Κύπρου…τραγούδια άλλα χιλιοακουσμένα, ‘’ Ψηντρή Βασιλικιά Μου’’ ή ‘‘Αγάπησά Την ‘Που Καρκιάς’’, τραγούδια πολύ όμορφα όπως ‘‘Τ’ Αη Γιωρκού’’, σε epic διασκευή, ‘‘Αχερόμπασμαν’’, ‘‘Τρεις Καλόηροι Κρητικοί’’ και ένα ανατριχιαστικά όμορφο ‘‘Νανούρισμα’’ που μαυτό τελείωνε τις συναυλίες του, χωρίς μουσική και μικρόφωνο, μέσα σε κατάνυξη
…κιένα μπόνους εκτός δίσκου
…κιένα ‘‘Για την Κύπρο’’ του Νιόνιου
:):!:
…πάμε τώρα στους δυο τελευταίους δίσκους του Αλκίνοου, που ο ένας βγήκε τον Ιούνιο του 2003, και ο άλλος τον Μάρτιο του 2009
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ 2003
…μετά από δυο διαμάντια, που δεν πέταγες ούτε μια νότα, ούτε ένα δευτερόλεπτο, έχουμε τον πρώτο άνισο δίσκο του Αλκίνοου…δίσκος με σουξέ το ομόνυμο τραγούδι,’‘Ο προσκυνητής’’, και τι σουξέ, μέχρι και σε σκυλάδικα μπήκε…έχουμε τα απίστευτα όμορφα τραγούδια, ‘‘Απόγευμα Στο Δέντρο’’, ‘‘Ό,τι δεν είναι πια εδώ’’, ‘‘Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (Όταν σε θέλω)’’, που παίζουν τα Διάφανα Κρίνα μαζί του, ‘‘Ο κόσμος που αλλάζει’’…τα όμορφα ‘‘Γυρισμός’’, ‘‘Το άδειο παράθυρο’’…τα αρκετά και για διαφορετικούς λόγους περίεργα, ‘‘Μικρή πτητική θεολογία’’, ‘‘Ο φλεγόμενος ποδηλάτης’’…το Χατζηγιαννικό (μπλιαξ), ‘‘Μέσα στον ίδιο ουρανό’’…και τα παντελώς αδιάφορα, ‘‘Δεν είναι φως’’, ‘‘Έλα να ζήσουμε ξανά’’, και ‘‘Τα βράδια που ξεχνάς’’
…δίσκος που είχαμε ακούσει απ’το 2002, στην περιοδία ''Κιθάρα-φωνή, κάποια τραγούδια, και τον περιμέναμε πιο μίνιμαλ στις ενορχηστρώσεις, οι οποίες αντιθέτως είναι αρκετά φορτωμένες
ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ 2009
…ακόμα πιο άνισος και υπερφορτωμένος ενορχηστρωτικά ο τελευταίος δίσκος του Αλκίνοου…κιεδώ απ’το 2007, είχαμε ακόυσει τρία κομμάτια, που τα δυο απ’αυτά ‘‘Ο δρόμος σου είσαι εσύ’’ και το ‘‘Απόψε’’ με είχαν, αλλά και πολλούς άλλους, ενθουσιάσει…το τρίτο, ‘‘Έλα Κοντά’’, που το έλεγε και ο ίδιος, ότι ήταν ψιλοχάλια…το γκραντ σουξέ εδώ το ‘‘Ήταν Ανάγκη’’, είναι τραγουδάρα, και το συνεχίζει με υπέροχο τρόπο το ‘‘Παιδί’’,και είναι μαστ στα live, το ανατριχιαστικό ‘‘Πατρίδα’’, τα αρκετά όμορφα ‘‘Είπα να ζήσω’’, Πέρασμα’’ (με τη Σόνια Θεοδωρίδου), ‘‘Μια νύχτα’’…και τα υπόλοιπα ψιλοαδιάφορα…υπάρχει βαίβαια αυτός ο στίχος
’‘Πανελληνίως σουξεδιάρης
και ισοβίως ευτυχής
αν μου ορκιστείς πως θα με πάρεις
θα γίνω σκύλος περιωπής.’’
…και τα δυο εξώφυλλα ο μπαμπάς Αντίνοος Ιωαννίδης
:):!: