Παραλογο ειναι να πιστευεις οτι σε αυτο το απειρο και τελεια φτιαγμενο συμπαν, η υπαρξη σου περιοριζεται σε μερικες δεκαδες κιλα κρεας για μερικες δεκαδες χρονια.
Οι δυνατοτητες της επιστημης, και οι ανθρωπινες δυνατοτητες γενικοτερα, ειναι παρα πολυ περιορισμενες ωστε να μπορεσουν να αντιληφθουν κατι περα απο ενα ελαχιστο μερος του ηλεκτρομαγνητικου φασματος που βλεπουμε και αντιλαμβανομαστε ως ‘‘κοσμο’’.Ειναι τελειως αφελες να λεει καποιος οτι ‘‘δεν υπαρχει το ταδε γιατι η επιστημη δεν το εχει αποδειξει’’.
Πρωτον, η επιστημη συνεχως εξελισσεται αρα δεν μπορουμε να την θεωρουμε ως ‘‘αυθεντια’’ σε καποια θεματα ποτε και δευτερον τα συμβατικα μεσα που διαθετει μπορουν να αντιληφθουν και να μελετησουν μονο ελαχιστα πραγματα.
Το πιο φρικτό από τα κακά, Ο θάνατος, δεν είναι τίποτα για εμάς,
επειδή όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος δεν υπάρχει
κι όταν επέλθει ο θάνατος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς.
…
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα για εμάς,
γιατί ότι αποσυντίθεται, δεν αισθάνεται
κι ότι δεν αισθάνεται, δεν είναι τίποτα για εμάς.
Δείτε ένα ενδιαφέρον βίντεο μαθηματικό που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει θεός με δύο τρόπους(έναν λογικό κάπως και έναν σούπερ ντούπερ ουάου μαθηματικό).Δεν ξέρω κατά πόσο θα βοηθήσει αυτό στο θρεντ αλλά άμα δεν υπάρχει θεός ίσως είναι λίγο άκυρο να μιλάμε για μεταθανάτια ζωή
Εαν υπαρχει μεταθανατια εμπειρια οταν ειναι καποιος κλινικα νεκρος τοτε λογικα θα υπαρχει κ μεταθανατια ζωη με τον γενικο ορισμο της εκφρασης κ οχι ακολουθοντας καποιο δογμα-θρησκεια. Τσεκαρετε την σχετικη επιστημονικη ερευνα σε video “Near Death Experiences: An Indepth Examination”
Θα μπορούσα να γράψω πολλά γιαυτό το θέμα, αλλά θα αρκεστώ σε αυτό: O “θεός” ή τελος πάντων το “ανώτερο” κ.τ.λ. είναι μέσα μας και όχι έξω απο εμάς. Επίσης, μιας και το θέμα ξεκίνησε με τον θάνατο, θα το πώ το εξής: Κανονικά ο θάνατος ίσως και να έιναι το ωραιότερο δώρο που δίνεται στον άνθρωπο. Αλλά δεν το βλέπουμε με την σωστή του οπτική καθώς δεν βλέπουμε και τη ζωή με τη σωστή της οπτική και αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Ως γνωστόν ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου (ο 2ος έιναι η γνώμη των άλλών). Η καλύτερη κουβέντα που έχω ακούσει για τον θάνατο, έιναι πως δεν έιναι το αντίθετο της ζωής αλλά της γέννησης. Η ζωή δεν έχει αντιπάλο, δεν σταματά, η μορφές μεταλλάσονται. Οσον αφορά της θρησκείας, μιας και πραγματέυονται ένα από τα πιο δυνατά “συναισθήματα” του ανθρώπου έιναι φυσικό να κρύβουν και τον μεγαλύτερο κίνδυνο, κοροιδία κ.τ.λ. Και μην περιμένετε κανέναν να σας σώσει όταν πεθάνετε, μόνοι σας θα σωθείτε. Με λίγα λόγια (αν και τελικά έγραψα πολλά) πισω από τον άνθρωπο και όλες τις μορφές κρύβεται η μια συνειδητότητα, η οποία δεν χάνεται, μεταλλάσεται και εξελίσσεται. Αυτό πιστέυω τώρα.
Ειναι δυσκολο θεμα, αφου σε αυτο μπλεκεται ο φοβος του αθρωπου για το αγνωστο, οι θρησκειες, κτλ κτλ κτλ. Δεν νομιζω πως υπαρχει κατι με την μορφη κολασης ή παραδείσου. Πριν γεννηθουμε, δεν θυμομαστε τιποτα, οταν πεθανουμε, παλι τιποτα δεν θα νιωθουμε, τιποτα που να μας επηρεαζει. Βεβαια ισως και να υπαρχει κατι, και αυτο το ελπιζουν ολοι, παρολο που ισως να μην παραδεχονται πως πιστευουν
Οσοι ενδιαφερονται για το θεμα “μεταθανατιες εμπειριες κ συνειδητοτητα” αλλα οχι απο βιοματικες εμπειριες αλλα απο αντικειμενικη αναλυση ας τσεκαρουν το BBC documentary ‘The Day I Died’ http://www.youtube.com/watch?v=_I9-XxBAEsQ
Εγω κατεληξα στο συμπερασμα οτι η σημερινη νευροβιολογια/επιστημη δεν εχει τα καταληλα οργανα να εξετασει εις βαθος αυτες τις εμπειριες, ισως σε 50 χρονια να εχουν ποιο χειροπιαστα, εμπειρικα συμπερασματα. Παντως εαν συμβει αυτο, θα μιλαμε πραγματικα για μια επανασταση…
Διαφωνω στη λεξη “συνειδητοτητα”. Δε νομιζω οτι ειναι αναγκαια μια συνειδητοτητα γι’αυτο. Αλλαγη και εξελιξη (και αυτη ζορικη λεξη) βλεπουμε και στη φυση οταν αλλαζει μορφες η ενεργεια.
Χλαει λιγο τον ρομαντισμο αυτο αλλα νομιζω οτι τα πραγματα μπορει να ειναι πολυ πιο απλα και ωμα χωρις ολο αυτο το υπερφυσικο της συνειδητοτητας
Ισως το λάθος έιναι πως εκλαμβάνουμε όλες αυτές τις έννοιες ως υπερφυσικές, έξω και μακρία από εμας. Αλλά τι είναι τελικά δεδομένο στη ζωή πέρα από την αλλάγη και την εξέλιξη? Μήπως ταυτίζουμε υπερβολικά την εικόνα μας με βάση τα δεδομένα της καθημερινότητας μας, βλέπουμε δηλαδή το δέντρο και όχι το δάσος? Ίσως αν παράλληλα με τα απλά και καθημερινά μας θέματα επεκτείνουμε την οπτική μας και στα πιο “υπερφυσικά” καταφέρουμε να ζούμε πιο αληθινά, που για μένα έιναι και το όλο νόημα. Ναι η ζωή έιναι ωμή, η άμυνες μας είναι απαραίτητες, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε προς τα που μας οδηγεί η πυξίδα μας με τον τρόπο ζωής μας, την νοοτροπία μας κ.τ.λ.
Aπ’την αλλη υπαρχει και ο κινδυνος να φανταζομαστε ενα δασος οταν υπαρχει μονο ενα δεντρο. Φυσικα και δεν ειναι κακο να αφηνουμε περιθωρια για πραγματα που μας φαινονται απιστευτα, αλλα μεχρι να φτασουμε στο σημειο να τα δουμε και ακομα περισσοτερο να τα κατανοησουμε, καλο θα ηταν να μεινουμε και λιγο προσγειωμενοι και να παρατηρησουμε τα πραγματα λιγο πιο “ουδετερα” χωρις τον παραγοντα “πως θα θελαμε να ειναι” αλλα πιο πολυ με το “πως πραγματικα / πως ειναι πιο πιθανον, να ειναι τα πραγματα”.
Ενα παραδειγμα (και ελπιζω να μην παρει τις διαστασεις που φοβαμαι οτι μπορει να παρει… τουλαχιστο οχι σε αυτο το θρεντ γιατι θα βγουμε οff topic…), ειναι αυτο που ειπες στην αρχη του προηγουμενου ποστ σου για θεο η γενικα μια ανωτερη δυναμη. Αυτη και μονο η υποθεση, ειναι πολυ μεγαλο αλμα εξω απ’τα νερα μας. Μπορει να ειναι ενα ανυπαρκτο δασος που φανταζομαστε ενω μπορουμε να δουμε μονο το δεντρο
Παρα πολλοι mainstream επιστημονες, καθηγητες, νευροβιολογοι, ψυχιατροι, αναισθησιολογοι κτλ. εχουν αρχισει να αλλαζουν γνωμη εδω κ μερικα χρονια κ αφηνουν πορτες ορθανοιχτες για αυτο το σεναριο με την βοηθεια βεβαια της κβαντομηχανικης κ κβαντοφυσικης, ομως εμεις οι average joes για να παρουμε στροφες θα πρεπει να περασουν χρονια…
