Oντως θα ειναι τραγικο να μην υπαρχει τπτ μετα το θανατο. Να γεννιωμαστε, να πεθενουμε, στο ενδιαμεσο να περναμε τοσα και στο τελος τπτ. Εχω ακουσει και διαφορες μαρτυριες ανθρωπων που πεθαναν και ξαναγυρισαν υποτιθεται. Τωρα δεν ξερω και κατα ποσο αληθευουν.:-s
Κατα τη γνωμη μου,ειναι βολικοτατο το να μην υπαρχει τιποτα απολυτως!Γιατι ολοι μας θεωρουμε τον υπνο μια απο τις μεγαλυτερες απολαυσεις αλλα χεζομαστε με αυτη την προοπτικη;Αμα δεν μπορουμε να πηδαμε στον αιωνα τον απαντα ας κοιμηθουμε:p
Ποιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά;
Oι ζωντανοί νεκροί 
Το’χω σκεφτεί πολλές φορές αυτό το θέμα…
Εν συντομία, τείνω σε μία άποψη σύμφωνα με την οποία ψυχές δεν υπάρχουν και ο καθένας μας ορίζεται ως ύπαρξη μόνο υλιστικά, δηλαδή είναι ον το οποίο έχει συντεθεί μόνο από ύλη. Αυτο μπορεί να αμφισβητηθεί ανάλογα με τα βιώματα του καθενός, όπως συμβαίνει και με μένα, αλλά βλέποντας τη ζωή με τρόπο “αντικειμενικό”, σε αυτό καταλήγω. Ακόμα και αν σκεφτείτε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεστε και έχετε συναισθήματα (χημεία…) εκεί πάτε.
Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, όταν κάποιος πεθαίνει απλά η ύλη που τον συνθέτει διασπάται (κοινώς αυτός αποσυντίθεται) και μπορεί να καταλήξει πάλι να μετουσιωθεί σε ανθρώπινο ον μετά από πολλάαααααα χρόνια ή απλά να βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός σκουληκιού. Βέβαια αυτή η θεωρία έχει τρύπα στο γεγονός ότι δε θυμάσαι κάτι απ’την προηγούμενη ζωή σου ως σκουλήκι.
Ένα άλλο θέμα που με προβληματίζει είναι η ανικανότητα του ανθρώπου να συλλάβει την έννοια του απείρου, πράγμα που θεωρώ ότι τον περιορίζει αρκετά σαν ύπαρξη. Δηλαδή σκεφτείτε ότι η αντίληψη που έχουμε τώρα για το σύμπαν δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πλήρως τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Απ’τη στιγμή που αδυνατούμε να το κάνουμε αυτό ίσως είναι περιττή η οποια προσπάθεια εξήγησης του τι συμβαίνει με τον θάνατο…
Και κάτι άλλο για να κλείσω… Προσωπικά έχω νιώσει πολλές φορές ότι βρέθηκα σε déjà vu κατάσταση… εσείς; Μπορεί βέβαια να είναι δημιουργήματα του εγκεφάλου αυτό, όπως και τα όνειρα… Στο θέμα των ονείρων έχει κάνει καλή ανάλυση ο Freud…
Δεν έχω διαβάσει πολλές υπαρξιστικές θεωρίες πάντως για να’χω μία καλύτερη εικόνα.
:lol::lol::lol:
Ωραιο, συμφωνω… Ομως δεν ειναι καπως απαισιοδοξο και σαφως θλιβερο να αναρωτιομαστε για την υπαρξη ‘‘καποιας αλλης’’ ζωης, ενω εχουμε μπροστα μας μια πραγματικη , ολοκληρη για να ζησουμε?
Ζησε μοναχα τη στιγμη και ασε το μετα
ενα σωσιβιο η ζωη που ξεφουσκωνει αργα
Δεν υπάρχει τίποτα μετά, απλά πολλοί ελπίζουν σ’ αυτό. Χωματάκι κι ας έρθει ο επόμενος. Ο ίδιος κύκλος ξανά και ξανά στον οποίο είμαστε απλά μέρος. Τώρα το αν ο κύκλος λόγω του ότι η μάζα έχει όρια μας ξαναφέρει στο ίδιο σημείο με την ίδια ύλη δεν ξέρω, αλλά είναι εξαιρετικά αδύνατο.
Πάντως πραγματικά θλίβομαι που θρησκείες σαν τον χριστιανισμό διδάσκουν τον κόσμο ότι η ζωή στη γη είναι απλά ο τρόπος να κριθούμε, και τα ωραία θα τα βρούμε αν πάμε στον παράδεισο. Οκ δεν συμπεριφέρεται έτσι ο κάθε χριστιανός, αλλά έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους που είναι σε φάση άντε να τελειώσει η ζωή μου να κριθώ ;p
Aς μην ειμαστε τοσο απολυτοι ομως και καλο ειναι να αφηνουμε και ενα παραθυρακι ανοιχτο γιατι ποτε δεν ξερεις.Μπορεις εσυ η ο καθενας απο εμας να πει με βεβαιοτητα οτι ναι υπαρχει ζωη μετα το θανατο η οχι δεν υπαρχει?Μπορει εγω να πιστευω οτι ισως κατι να υπαρχει,εσυ να πιστευεις οτι δεν υπαρχει τιποτα,κανενας μας ομως δεν ειναι 100% σιγουρος γιατι πανω απο ολα δεν εχει αποδειχθει κατι.
προσωπικα ελπιζω να υπαρχει κατι ωπου θα μπορεσω να γνωρισω και να μιλησω σε ολους αυτους τους ανθρωπους που δεν προλαβα…οσο φανταστικο και αν μ ακουγεται.
απο σουπερ κατερινα το εκλεψες το ποιηματακι?
Όλη αυτή η αγωνία του ανθρώπου σχετικά με το αν υπάρχει “κάτι” μετά το θάνατο και “αν ναι, τι”, προέρχεται από τον μεταφυσικό τρόπο σκέψης, αποτέλεσμα καταπίεσης και αποκλεισμού από την κατακτημένη γνώση ή κατακερματισμού της και διαμελισμού των δυνατοτήτων πρόσβασης σ’ αυτήν επί αιώνες. Δυστυχώς ο άνθρωπος έχει μάθει να διαχωρίζει τον έλλογο από τον καθαρά “εμπράγματο” τρόπο ύπαρξής του (δηλαδή τα συναισθήματα και τη σκέψη από το σώμα και τις λειτουργίες του), δεν τα αντιμετωπίζει ως ενιαία και αναπόσπαστα στοιχεία της ύπαρξής του, από τα οποία κανένα δεν υφίσταται χωρίς το άλλο. Αυτό οδήγησε στην επινόηση της “ψυχής”, η οποία καθιστά το σώμα απλώς “χώρο υποδοχής της εν όψει της αιώνιας, άυλης ζωής” (σύμφωνα με τις περισσότερες θρησκείες) ή δημιουργεί ως αντίβαρο την τάση που θέλει τις ανάγκες του σώματος μοναδικό κριτήριο της ύπαρξης και του προσανατολισμού της ζωής, κάτι που οδηγεί σε επιστροφή στη ζωώδη κατάσταση. Και βέβαια, το κυριότερο απ’ όλα, την καλλιέργεια αυταπατών περί “αθανασίας” της ψυχής η οποία είναι η βάση για κάθε αντίληψη “μεταθανάτιας ζωής” (όσο για τις δήθεν υλιστικές θεωρίες περί μετενσάρκωσης στη βάση της ιδέας της “ανακύκλωσης” της ύλης η οποία είναι “πεπερασμένη”, αυτές είναι εντελώς αστείες. Η ύλη δεν είναι πεπερασμένη, συνεχώς διευρύνεται/επεκτείνεται και κάθε νέο έμβιο ον, είτε άνθρωπος είτε ζώο, σηματοδοτεί την αρχή της ύπαρξης νέας ύλης- δεν είμαστε τα αποφάγια της Ιστορίας μωρέ!)
Έτσι ο άνθρωπος διαπαιδαγωγείται στο να υπομένει κάθε δυστυχία σε τούτη δω, τη μοναδική ζωή του, με την προοπτική και την ελπίδα της “απελευθέρωσης” και της “δικαίωσης” μετά το θάνατό του… Μετατρέπεται σε σκλάβο, σε υπάκουο διαμορφωτή κάθε εκμεταλλευτικής και θεμελιωμένης στην ανισότητα κοινωνικής τάξης πραγμάτων, με την ψευδαίσθηση ότι θα “τη φέρει” στους εκμεταλλευτές του στον Παράδεισο, τη Δευτέρα Παρουσία κτλ., επειδή εκείνος σε τούτη δω τη ζωή (το “προπαρασκευαστικό στάδιο” δηλαδή) ήταν “καλός” κι εκείνοι “κακοί”…
Επίσης αποτέλεσμα του κυρίαρχου τρόπου σκέψης είναι η γνωστή άποψη που εκφράστηκε και εδώ, ότι με την αθεϊα και τον υλιστικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων τα πάντα στη ζωή καθίστανται μάταια, επειδή λέει κανείς δε θα έχει σε κάτι να ελπίζει όταν “όλα θα τελειώσουν”. Εμ βέβαια, όταν αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως μια ατομικότητα που απλώς συνυπάρχει “κάπου” με άλλες ατομικότητες (όταν δηλαδή δε σκέφτεσαι, αλλά απλώς ακολουθείς τις ορμές με βάση το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, σα να ήσουν κουνέλι ή καμηλοπάρδαλη ή ελάφι ή κάποιο ζώο τέλος πάντων), λογικό είναι να μη βλέπεις τα όσα θα κάνεις στη ζωή σου ως παρακαταθήκη σ’ αυτούς που μένουν και αυτούς που έρχονται, ως θετική ή αρνητική προσφορά στο ενιαίο σύνολο μέσα στο οποίο καθορίστηκαν οι όροι της ύπαρξής σου και τα περιθώρια που είχες εσύ ο ίδιος να επηρρεάσεις/καθορίσεις τους όρους ύπαρξης άλλων μελών του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου (στο ανθρώπινο είδος, ντε!).
Η απελευθέρωση του ανθρώπου (γιατί γι΄αυτή γίνεται όλη η φασαρία για όποιον δεν το κατάλαβε) δεν μπορεί να περιμένει. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτή τη ζωή και πουθενά αλλού. Και αυτό προϋποθέτει σε πρώτη φάση την ένωση όλων των κομματιών του “παζλ” που λέγεται ανθρώπινη γνώση, ανθρώπινη εμπειρία, θετική αποτίμηση όλων των διεργασιών που επηρρέασαν τους όρους της ύπαρξης του ανθρώπου, και σε δεύτερη φάση την αξιοποίση όλων των συμπερασμάτων που προκύπτουν από αυτή τη “συγκέντρωση” και αντανακλούν στα βήματα που κάνει η συνείδηση, στην πλήρη αποδέσμευση από τις θρησκευτικές και μεταφυσικές οπτασίες και την τάση για υποταγή που αυτές γεννούν, το φόβο ή την προσμονή του θανάτου, την αδράνεια απέναντι σε κάθε τι που εκλαμβάνεται ως μοιραίο. Γιατί η ζωή δεν είναι απλώς για να τη ζεις, όπως είπαν πολλοί εδώ μέσα. Είναι για να της αλλάζεις τα φώτα, να τη διαμορφώνεις σύμφωνα με τις ανάγκες σου και με το πώς όχι θα τη βγάλεις όσο γίνεται πιο ανώδυνα, αλλά πως θα της προσδώσεις νόημα και περιεχόμενο όχι μόνο για σένα, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.
“Το πιο φρικτό από τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτα για μας, επειδή όταν υπάρχουμε εμείς, αυτός δεν υπάρχει, και όταν επέλθει ο θάνατος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς.” Επίκουρος
Απλά πράγματα! 
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ! :bow2:
:bow2::bow2:
ωραια πραγματα λεει ο γρακχος (και ας μας τρελανε με την λεξιθηρια του. ανοιξα μεχρι και λεξικο!!!)
εμενα η γνωμη μου ειναι οτι δεν υπαρχει μεταθανατια ζωη για εναν και μονο λογο. εμεις οι ιδιοι το εχουμε “κατασκευασει” για να ειμαστε πιο δυνατοι στην ζωη μας. πολλοι ανθρωπο χρειαζονται την σκεψη οτι η ζωη θα συνεχιστει και μετα τον θανατο, γιατι αλλιως θα τα παρατησουν απο τωρα. ειναι ενα κινητρο. επισης ειναι μια θετικη σκεψη, ενα μελλον που θα μας αρεσε και γουσταρουμε να πιστευουμε σε αυτο.
ότι λέω εδώ πιστεύω…
We are eternal, all this pain is an illusion
Ειμαστε ολοι φτιαγμενοι απο την ιδια ενεργεια, απλα σε διαφορετικες μορφες συγκεντρωσης/συνδιασμου της. Βλεμε string theory.Η ενεργεια αυτη δε χανεται ποτε, αλλα ανανεωνεται , μαζι με το συμπαν στο απειρο
Το θέμα είναι αν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο…
αυτα περι ενεργειας μπορει να ειναι σωστα,αυτο που με απασχολει ομως ειναι το αν γινεται αυτη η ενεργεια να ξανασυγκεντρωθει σε καποια “υλη” ωστε να υπαρχει και παλι ζωη…
Eκει που θελω να καταληξω, ειναι οτι ναι υπαρχει. Καθως η συμπαντικη ζωη/ενεργεια που υπαρχει, ανανεωνεται στο απειρο.
Η πραγματικοτητα η οποια διανυουμε, καποια στιγμη θα “καταργηθει” και θα οδηγησει σε ενα νεο “Big Bang” , σε ενα νεο συμπαν.
εδιτ : ωριμο !
:lol::lol:
Αφου ο Θεος υπαρχει και τριγυρναει στο φορουμ μας ολο και θα χει κανονισει τιποτα για το μετα!Α ρε Γρακχε μορφαρα!:lol::bow2: