Εξαρτάται με ποιον είσαι πιο κοντά και ποιος σε ξέρει καλύτερα.Δεν είναι στάνταρ η οικογένεια ή στάνταρ οι φίλοι…Και σίγουρα εξαρτάται και το πρόβλημα(άμα είναι καμιά βλακεία,εεε,δεν θα ζητήσεις βοήθεια από τη μαμά:p).
Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα οι γονείς θα είναι δίπλα στο παιδί τους,ότι και να συμβεί.Πάντα θα έχουν μια συμβουλή(που πολλές φορές,εμένα τουλάχιστον, με εκνευρίζει να έχουν λόγο σε όλα:p) και ποτέ δεν πρόκειται να σου αρνηθούν άμα τους ζητήσεις βοήθεια.
Ο εαυτος μου, a.k.a. τοιχος, γιατι οικογενεια/φιλοι ξερουν μονο συγκεκριμενα κομματια του εαυτου μου που εγω επιλεγω να εκθεσω σε αυτους, ο αγνωστος δεν με ξερει καν, το πολυ στην τυχη να δωσει καμια συμβουλη(συνηθως κλισε).
Μάλιστα…ωραίο θέμα! Τώρα τελευταία με έχει απασχολήσει αρκετά και αυτό!
Κάποια στιγμή θα αναλύσω περαιτέρω την άποψη μου πάνω στο θέμα…προς το παρόν, δεν είμαι σε θέση…το μόνο που θα πω είναι ότι αν ο άνθρωπος δεν καταβάλλει προσπάθειες να βοηθήσει τον εαυτό του, ώστε να ξεπεράσει το όποιο πρόβλημα του παρουσιάζεται, δεν καταφέρνει τίποτα. Ούτε ο καλύτερος ψυχολόγος ούτε ο πιο κοντινός σου άνθρωπος μπορεί να σου ανοίξει το κεφάλι και να σου βγάλει τις ιδέες /φοβίες κλπ, αν εσύ ο ίδιος δεν προσπαθήσεις. Αναφορικά, πιστεύω ότι ο καλύτερος ψυχολόγος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Μόνο εμείς είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε καλύτερα απ’τον καθένα τα συναισθήματα που νιώθουμε…
Καλά από παρέες δεν έχω να θυμάμαι κ τα καλύτερα, τώρα τελευταία κάτι γίνεται και είμαι χαρούμενη που μπορώ να μιλήσω, έστω να πω κάτι μικρό που με απασχολεί, σε έναν άνθρωπο, που εμπιστεύομαι και με κάνει να αισθάνομαι καλά! Για σχέσεις…τι να πω;; Καμία ιδέα…Σε έναν άγνωστο δε θα λεγα το πρόβλημα μου, ενώ με τους δικούς μου ανθρώπους (κυρίως με τη μαμά μου) μοιράζομαι κάποιες σκέψεις μου! Αλλά αυτός που θα με βοηθήσει να ξεπεράσω όλα τα εμπόδια στο τέλος είναι ο ίδιος μου ο εαυτός! Άμα ο καθένας δεν καταλάβει πόσο κακό κάνει στον ίδιο, με το να ‘‘σκαλίζει’’ ιστορίες /γεγονότα /καταστάσεις που δε μπορούν να αλλάξουν, τότε κανείς δε μπορεί να του αλλάξει μυαλά! Αυτό πιστεύω…
Γενικά, είχα περάσει περίεργες και άσχημες φάσεις κατά διαστήματα (κ ακόμη περνώ) και μόνη μου τις ξεπέρασα, ούτε οι δικοί μου άνθρωποι δεν κατάφεραν να απαλύνουν τον πόνο μου ούτε κανένας…
Κάποιες φορές νόμιζα ότι τίποτα δεν είχε νόημα, άλλες έλεγα στον εαυτό μου ‘‘όχι δε θα με πάρει από κάτω’’…στο τέλος έβαζα τα δυνατά μου για το καλύτερο και πάντα τα κατάφερνα! Αχ είναι τόσα πολλά που θέλω να πω για αυτό το θέμα…
Απλά αυτό…καλή και η βοήθεια…καλό να χεις και έναν άνθρωπο να τα βγάζεις από μέσα σου…αλλά δεν αρκεί αυτό κ μόνο!
Πολλά είπα πάλι…
κανεις δεν ειναι καλυτερος “ψυχολογος” περα απο τον εαυτο μας.
αυτο ειναι απο τα λιγα πραγματα στη ζωη μου που δεν μπαινω καν στη διαδικασια να το συζητησω. ειναι κατι σαν κοσμοθεωρια και μια μικρη αποδειξη αυτου ειναι οτι πχ αν παει καποιος σε εναν κανονικο ψυχολογο δεν θα τον βοηθησει με καποιον διαφορετικο τροπο περα απο το οτι θα του ανοιξει ενα μονο πατι μεσα απο το οποιο το ατομο θα επικοινωνησει με τον εαυτο του. ειναι πολυ θλιβερο οταν καποιος δεν μπορει να το κανει. σχεδον ολοι περναμε απο αυτη τη φαση καποτε στη ζωη μας. δυστυχως υπαρχουν ατομα που δεν το κανουν ποτε. δεν ξερω πολλους τετοιους αλλα ολους αυτους που ειναι σε αυτη τη θεση τους λυπαμαι…
@Almighty: Εννοείς ότι ο ψυχολόγος μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή του να οργανώσει την σκέψη του, να τον προβληματίσει και να τον ωθήσει να βρεί μία λύση στο προβλημά του;;
Α, θα θελα να μου αναλύσεις κάποια θεματάκια, καθώς εσύ τα ξέρεις πολύ καλύτερα απ’τον καθένα…
Εμένα με ταλαιπωρούν διάφορες φοβίες…είναι ίσως το μόνο ‘‘πράγμα’’ που όσο κι αν προσπαθώ να αποβάλλω, δεν το κατορθώνω και εκεί που λέω ότι ξεχνάω μία…τσουπ! μία νέα ξεπετάγεται! Ακόμα και άλλες καταστάσεις τις έχω ξεπεράσει μόνη μου…αυτές όμως δε λένε να μου φύγουν απ’το μυαλό…Οι δικοί μου, είχαν αναρωτηθεί μήπως θα πρεπε να απευθυνθούμε σε κάποιον ψυχολόγο, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δε θα αλλάξει κάτι…σε κάθε ‘‘μαύρη’’ σκέψη που κάνω με κυριεύει η απελπισία…ποιός μπορεί να με βοηθήσει να μην κάνω τέτοιες σκέψεις;; Είναι το μόνο ‘‘πρόβλημα’’ που νιώθω να με πνίγει…
Το όλο κόλπο στην ψυχολόγία είναι να μην βλέπεις το περιέχομενο των σκέψεων σου αλλά την νοοτροπία πίσω από αυτές…πχ κάποιος μπορεί να πεί με φοβίζει το τάδε πράγμα για χιλιους δύο διαφορετικούς λόγους…και πάντα κάτι άλλο κρύβεται απο πίσω…
Κάπως απλοποιημένο αυτό που λες, αλλά more or less, ναι, δεν θα σου προτείνει λύσεις. Θα σε βοηθήσει να τις βρεις μόνος σου.
Ο elmarad λεει κάτι ωραίο…
…και πάλι, όχι μόνο αυτό.
Και αυτό.
Δεν θα απαντήσω συγκεκριμένα για τις φοβίες, γιατί (προσωπικά εγώ και η σχολή που ακολουθώ, θα βρεις και άλλες διαφορετικές απόψεις) είμαι υπερ της εξατομίκευσης των θεμάτων που φέρνει ο καθένας. Άρα, δεν θέλω να σου βγάλω κανένα από τα λογύδρια για “φοβίες” που υπάρχουν στη βιβλιογραφία:p
Θα πω μόνο πως το να μιλάει κανείς σε ψυχολόγο γενικά δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το να μιλάει σε οικογένεια, φίλους, τοίχο, ή άγνωστο (,ε άγνωστο ίσως λίγο:p) και τέλος πάντων δεν θα είχαμε δουλειά αν ο καθένας μπορούσε να αντιμετωπίσει μία φοβία ή μία θλίψη ή οτιδήποτε άλλο μόνος του!
Ένα πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα αν το άτομο δεν το θεωρεί πρόβλημα.
Σε ειδικό πάει κάποιος μόνο όταν το αισθανθεί ως [I]ανάγκη[/I].
Εάν δεν είναι σε αυτό το σημείο της ζωής του, τότε δεν θα βοηθηθεί. Γενικά κανείς δεν επωφελείται/ βοηθιέται από τίποτα, αν δεν πιστεύει ότι μπορεί να βοηθηθεί.
εσύ τώρα μπαλατζάρεις ακόμη, είσαι σε καλό δρόμο, όταν έρθει η ώρα και θα [U]θες[/U] να δεις κάποιον, θα τον ψάξεις, no worries:D
Τώρα προσωπικά πάντα, ψιλο-διαφωνώ με αυτό. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις ότι μπορείς να βοηθηθείς για να βοηθηθείς. Βασικά δεν χρείαζεται να κάνεις κάτι γενικότερα. Χρείαζεται να σταματήσεις να κάνεις κάτι περιττό που προφανώς κάνεις για να δημιουργείται το πρόβλημα. Ουσιαστικά χρειάζεται να ανοίξεις, να φύγει ένα μπλοκάρισμα και η πίστη στη θεραπεία είναι μια γέφυρα προς αυτό, όχι όμως ότι η ίδια η πίστη σε ξεμπλοκάρει.
Πάνω σε αυτό που είπες Φέθρυ(αλμάιτι σε),πράγμτι υπάρχουν προβλήματα πουδ εν μπορείς να λύσεις μόνος η με σοβαρή κουβέντα με σωστά άτομα πάνω σε αυτό το θέμα?
